Het werk van Herta Müller kent als terugkerend thema het leven onder de Roemeense dictatuur van Nicolae Ceauşescu. Herta Müller is geen schrijver die een verhaal met een kop en een staart weet te vertellen. Zij geeft op een impressionistische manier uitdrukking aan wat haar bezig houdt en opvalt. In korte stukken, niet gestructureerd met behulp van hoofdstukken, laat zij een stroom individuele observaties op de lezer los.

De vrouwelijke hoofdpersoon dient haar opwachting te maken bij majoor Albu die haar aan een verhoor onderwerpt. Dat is een gebeurtenis die vaker plaatsvindt. Een groot deel van het boek bestaat uit indrukken van dat verhoor, de last die het vooruitzicht ervan met zich meebrengt en de reis er naar toe met de tram. De gedachten van de ik-persoon waaien alle kanten op. Het gedrag van de trambestuurder en van sommige medepassagiers worden minutieus onder een vergrootglas gelegd. Dat begint al bij het instappen als de vrouw zich voorneemt een oude man voor te laten gaan. De stijl van Müller is zeer beeldend. Geleidelijk leren we de hoofdpersoon wat beter kennen. Zij is gescheiden van haar eerste man en leeft nu samen met Paul. Paul is een liefhebber van brandewijn. Om zes uur gaat de bar open maar pas vanaf elf uur is alcohol toegestaan. Daarom gaat de brandewijn eerst in koffiekopjes en pas later in glazen. De ik-figuur richt zich vaak tot haar vriendin Lili die bij een vlucht naar het buitenland door een grenswacht is doodgeschoten. De hoofdpersoon was werkzaam in een fabriek maar is ontslagen na verklikt te zijn. Overal ligt dreiging op de loer. Via omzichtige beschrijvingen krijgt de lezer de verschrikkingen van het leven in een dictatuur mee. Het is een permanente oefening in ongemakkelijkheid. Onzekerheid kruipt in alle poriën. Zelfs het taalgebruik lijkt ondergronds te gaan. Wat de verontrusting doet toenemen zijn de behoeftige omstandigheden waarin de mensen verkeren. Mensen staan in de rij voor openbare toiletten en maken gebruik van een draagbare deur als zij aan de beurt zijn. Somberheid is troef.

Soms is lezen doorzetten. Deze Herta Müller vergt een inspanning van de lezer. Maar wie zich die getroost krijgt een prachtig boek in ruil. Als scherven worden de verhaalbrokken gepresenteerd. Lezen is puzzelen, tot de vaas weer heel is. Beklijvend zonder spannend te zijn. Uitnodigend interessant. Zeer knap geschreven. Eindelijk nog eens een boek dat ver boven de middelmaat uitsteekt. Een knappe 7,5 op 10 !

07-12-2011 om 13:29 geschreven door De Rode Willem

Geachte dames – heren veelverdieners...als u echt teveel verdient ga dan naar uw baas en doe het voorstel om alles wat u meer dan 1200 euro per maand netto verdient terug aan uw patroon over te maken ! Als u na 6 maand leven van 1200 euro netto op de maand nog zo overtuigd bent dat de indexkoppeling moet afgeschaft worden, schrijf dan nog eens een opiniestuk. Nochtans ik persoonlijk vind het gegeven van moeten rondkomen met 1203 (om precies te zijn) euro per maand een economisch argument genoeg om die indexkoppeling toch maar te behouden. Vanuit een overbetaalde luxepositie is het gemakkelijk roepen dat Di Rupo het niet kan. Vanuit de situatie van 1200 euro per maand ben ik echt wel heel blij dat Di Rupo mensen van mijn inkomenscategorie wil ontzien ! Mochten wij wisselen van job, en ik ben daar wel eens een paar maand voor te vinden hoor, dan zou ik de lofzang zingen in mijn opiniestukken over een moedig politicus die eindelijk de fiscale wantoestanden met de bedrijfswagens wil aanpakken, over de verantwoorde houding van politici die de luiaardij-cheques willen duurder maken en niet meer fiscaal afrekbaar...en zou ik, in volle bewustzijn dat er weldegelijk nieuwe belastingen moeten komen, blij zijn dat men eerst denkt aan eerste klas vliegreizen, beleggingen (met geld dat toch op overschot is),..... Maar blijkbaar heb ik nooit het geluk gekend de juiste kruispunten in mijn leven tegen te komen zodat ik kon evolueren van een dwazekloot die zijn schaars inkomen verdedigt naar een slim en erudiet man die pleit om arme mensen nog armer te maken. Misschien gelukkig maar, want ik zou niet meer in de spiegel durven kijken.

17-11-2011 om 13:45 geschreven door De Rode Willem

Na een mislukte poging om Meneer Biswas en zijn huis gelezen te krijgen was het alweer tijd voor iets luchtigers. Boven in de reservekast, waar de “moet ooit eens gelezen worden” boeken staan, stond al jaren ene zeker Milan Kundera te roepen en te schreeuwen voor aandacht. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.  De titel zei mij iets. Hersencellen gingen nijverig aan de slag. Een film ? The unbearable lightness of being. Nooit gezien.  Gewoon een cultboek ? Bekend omdat het in het communistische Oostblok verboden is geweest ? Of is het gewoon zo bekend omdat het zo fenomenaal goed is ?

Het boek volgt twee koppels, Tomas en Tereza enerzijds en Sabina en Franz, anderzijds, tijdens en kort na de Praagse lente van 1968, terwijl ze zich door het leven en de liefde proberen te slaan. Tereza en Tomas zijn elkaars tegenpolen, de ene jaloers tot in haar kleine teentje, de ander lichtzinnig tot en met. Ook Franz en Sabina blijken niet voor elkaar geboren: Sabina snakt naar vrijheid, terwijl Franz net probeert haar met alle mogelijke middelen aan zich te binden. Kundera laat ondubbelzinnig zien waar zijn sympathie naar uitgaat, en dat is meteen de reden waarom vanaf 1970 al zijn literaire werk, te beginnen met "De ondraaglijke lichtheid van het bestaan" in zijn geboorteland Tsjecho-Slowakije verboden werd.

Het boek begint in een luchtige doch zeer te smaken stijl. Voor u het beseft bent u aan pag 200. U gaat er later voor slapen of staat er vroeger voor op. Maar dit eerste deel van het boek is een literaire hoogstand. Ondanks het boek “filosofisch” wordt genoemd is de taal van een fenomenale lichtvoetigheid en storen de kleine filosofische uitweidingen zeker niet. Het verhaal, opgebouwd door kleine fragmenten, is gemakkelijk te volgen en bouwt zich op naar een te verwachten doel of climax.

Maar een mens moet eens gaan slapen, en dus het boek weg leggen. Niet getreurd, er komt een volgende morgen die toevallig een luie zondagochtend is en dus kijk ik al uit om binnen enkele uren het boek terug op te nemen. Had ik nu niet goed geslapen, of was ik niet in de mood…maar het vervolg van het verhaal las moeilijk. Politieke uitweidingen doorspekt met bij de haren erbij gesleurde vrijscenes. Het verhaal zwalpte alle kanten uit en ik had het lastig om er de bedoeling van te begrijpen. Dus na een uur en slechts 7 bladzijden verder lag de “ondraaglijke lichtheid” al terug gesloten op tafel. Bomen snoeien leek mij interessanter.

En het ging van kwaad naar erger. Het verhaal was verdwenen. Individuele woorden en zinnen namen de plaats in. De 100 bladzijden tussen 200 en 300 waren een marteling. Met als dieptepunt één volledig en lang hoofdstuk of “stront” (letterlijk) en “kitsch”. De zelfs na 6 keer lezen onbegrijpelijke defintie van kitsch werd over tientallen bladzijden uitgesmeerd, doorspekt met het woord “stront” en verzoop in oeverloos gezever en bodemloos geëmmer.  Zo erg zelfs dat ik het laatste hoofdstuk niet meer gelezen heb. Blijkbaar mis ik dus het literaire afscheid van twee van de personage van hun hond. Wereldschokkend kan het niet zijn…en zelfs al mocht het de literaire aantrekkelijkheid van de eerste 200 bladzijden hebben, het kan het boek niet meer redden. Dus overslaan was de boodschap. Masochistische tijdsverspilling.

Ik kan dus de lyrische bewierrokingen die op internet te vinden zijn van dit boek niet bijtreden. De diepgaande filosofische uitleg die aan het boek gegeven wordt, kan ik niet in overeenstemming brengen met enerzijds de ondraaglijke lichtheid van het mooi geschreven eerste deel en zeker niet associëren aan het ondoorgrondelijke en afstotende gewrocht dat zich vanaf pagina 200 ontvouwt. Voor mij is het boek een groot fiasco, nochtans zeer belovend begonnen valt het niveau in het tweede deel zeer ver beneden het aanvaardbare om er ook maar één boom, zelfs geen dunne, aan op te offeren. Een welverdiende 2 op 10 !

16-11-2011 om 15:58 geschreven door De Rode Willem

Vanwaar dat pervers genoegen om die domme NVA weer bij enige onderhandelingen te betrekken ? Meer dan een vol jaar heeft die compleet geconstipeerde partij de kans gehad een construktieve bijdrage te leveren aan de toekomst van ons land. Tot spijt van wij er zijn ijdele electorale hoop in gelegd had, heeft NVA op geen enkel moment een milligrammetje constructivisme kunnen opbrengen om ook maar één positief zinnige bijdrage aan het debat te leveren. Met een grote "zeg-eens-ferm-neen-met-bart" show heeft de NVA zichzelf geheel buiten de onderhandelingen geplaatst. Geen dwang (hebt u dwang gezien ?) geen druk. Gewoon vrijwillig opgeven.

En de rest fietste rustig verder. En werkte één voor één een aantal zeer belangrijke etappes af. NVA voelde zich niet echt goed in hun rol van "zeikers aan de zijlijn". De kakafonie van miscommunicatie bewees dat....trouwens ook nu alweer kon NVA geen enkel onderbouw woord van kritiek geven op de akkoorden. Ze moesten zielig in hun calimero-schelpje een beetje stampen naar de andere partijen die wel verder hun kiezers wilden vertegenwoordingen op de plaats waar het echt op aan kwam, namelijk de regeringsonderhandelingen.

En dan gisteren. 1 april op 6 november. Jambonsconi of Janjambondreou mocht alweer opdraven. Het is dan steeds lachen gieren brullen...herinner u Linkebeek en zijn 3000 oude verzuurde ventjes. Ook daar was Jambon in beeld ! Lachen gieren brullen dus. Ze willen terug meedoen....joehoe jongens....wij wisten niet wat neen betekent ? Wij willen wel meespelen....Zielig ! En ongeloofwaardig en helemaal niet ernstig. Welk normaal denkend mens wil in volle crisistijd, als elke dag de te saneren miljarden oplopen als hopscheuten, welk normaal mens dus wil nog een 500 dagen verspelen door de opgevers terug met de kopgroep te laten meerijden ? Enkele kompleet irrealistische gekken allicht....maar toch geen rationeel denkend mens. Trouwens in het echte leven hebben opgevers ook niet het recht om enkele etappes later terug mee te huppelen met diegenen die wel hebben doorgedaan. Dus in de politiek kan dat ook niet....trouwens de diepstgelovigen moeten dat niet erg vinden....die denken dat de belachelijke opgevers volgende keer alle stemmen gaan halen. Ondertussen moeten wij het met Jambon doen...en toegegeven een groter politieke clown bestaat er niet in het Vlaamse poucinellentheater.

07-11-2011 om 10:16 geschreven door De Rode Willem

Papandreou wil een referendum ! Het moet zowat het beste nieuws zijn wat er de laatste maanden te rapen was ! Eindelijk wordt de mening van de burger gevraagd. Democratie noemt zoiets. Een van de meest waardevolle waarden die het Westen kent.

De afwijzing van de andere Europese politici is dan ook niet goed te begrijpen. Met die Eurocrisis bleek meer Europa te gaan bestaan uit nog meer boven de hoofden van de mensen beslissingen nemende politici. Een groepje onderling konkelfoezenden politiekers die er alles aan deden hun achje te redden. Europa de meer en meer verglijdt naar een permanente inkomensgarantie voor nationaal geloosde politici. Mensen die door de wil van de kiezer getekend zijn als prutsers en ongeschikten. Europa als vluchtoord voor zulke onbenullen. Een vehikel dat alleen tot doel heeft de schade van de politieke onkunde van de politici van einde 20^ste en begin 21^ste eeuw naar de geldbeugel van de burger af te wimpelen !

Dergelijke hautaine politieke mislukkelingen tonen nu een schandalige dedain tegenover de democratie. De kleine Griek moet betalen en zijn bek houden. Stel je voor, die betaalslaven hun mening vragen ? Ongehoord !

Maar Willem, die Grieken, ook de kleintjes leefden toch ver boven hun stand. En dan nog op kosten van de staat. Ja, dat zal wel. Maar kan men dat die kleine Griekse burger verwijten ? Het zijn toch de politici die systemen opzetten en administraties uitbouwen die alles in goede banen moet leiden. Als die verkeerde systemen uitbouwt of gewoon willens en wetens systeemdodende constructies in stand houd, kan men de werkende burger toch niet verwijten dat ze ervan profiteren. Naar die kleine Grieken meppen is gemakkelijk. Maar waar blijft de vernietigende kritiek op parasitaire profitariaten zoals de subsidie van zonnecellen, brugpensioen, notionele interestaftrek, dienstencheques…ook deze zuigen het land financieel volledig droog en brengen het systeem in ademnood. Maar ja…die Grieken hé….echte profiteurs met de verkeerde mentaliteit. Kijk naar die Vlamingen, die verzaken spontaan aan zulke wantoestanden ? Euh ?

02-11-2011 om 11:44 geschreven door De Rode Willem

Europa is in crisis. De euro ook. De euro het grote politieke fiasco van de generatie Verhofstadt. De man voor wiens kwalijke verwaarlozing België nog ettelijke decennia zal moeten betalen. En blijkbaar was het elders in Europa niet beter. De geschiedenis geeft de euro-sceptici gelijk. De promotoren van meer Europa worden door die zelfde geschiedenis gedegradeerd tot postjesschuimers en Europese zakkenvullers zonder veel politieke inhoud en volledig verstoken van visie wat resulteerde in een rampzalig beleid dat er alleen uit bestond hun eigen grote profijt na te huppelen.

26-10-2011 om 11:10 geschreven door De Rode Willem

De beelden schokten. Flitsen. Lucht. Voeten. Bloed. Maar hij liep. Gekrijs, hongerige leeuwen zijn beschaafder. Gieren vechtend om het vlees. Meute, bende, cohorte, zooi, crapuul. Middeleeuwse gevangenname. Maar hij leefde. Ze leken er op los te beuken. Lucht, voeten, grond, ruggen, bloed. Veel lawaai. Geroep. Getier. Schoten. In de lucht, naar ik verhoop. Dierlijk, maar op de beelden waren het mensen. Lybiërs.

Stilte, en dan het nieuwsanker even. Foto’s. De wandelende man is dood. Opgezwollen gezicht. Ze beukten er niet naast. Bloed. Ontluisterend.

De dode man was een monster. Zeggen ze. Is ook zo. Geen groot gemis voor de gemeenschap. Hij verdiende niet beter ? Ola. Lybië wou bevrijd worden van een moordende smeerlap. Oog om oog is geen goed begin op weg naar de moderniteit. Wie heeft dat ooit geloofd ? Bengazi in maart – april. Het was crapuul. Toen al. Ongeloofwaardig en ongedisciplineerd. Ik zou zo en bende nooit steunen. Onze westerse leiders wel. Waarom ? Het is mij nog niet duidelijk. Bescherming van de bevolking ? Zijn Lybiërs dan van goud en Syriërs van lood ? Oliebelangen. Allicht.

Lybië wacht nu een stralende toekomst. Elke Lybiër zou een zonnebril moeten kopen. Het westen heeft ook daar de democratie een handje geholpen. Irak straalt nog. De rechtstaat komt wat later. Nu mogen levenden gewoon worden afgeknald zonder proses. Leuk hé ? Hoe gaan onze grote leiders, vroegere Kadhafi-vrienden dat verklaren ? Prille democratiën hebben minimi’s nodig. Louis Michel wist dat al vroeger.

En nu ? Bescherming voor de inwoners van Lampeduza ? Als het “bevrijdde” schorem merkt dat ze niet vooruit komen door alleen maar een man te doden ? De Arabische lente is gedoemd tot een complete mislukking als er daar geen beschaafde mensen gaan inzien dat vrijheid maar komt als het volk wat rijkdom vergaart. Dat een goed draaiende economie meer wonderen verricht dan een zootje ongeregeld uit Bengazi of een Tahrirplein vol met werkschuwe mannen ?

21-10-2011 om 10:04 geschreven door De Rode Willem

Golding ? De heer van de vliegen ! Die mannekes die neergestort zijn met hun vliegtuig op een onbewoond eiland. Op den duur zouden ze elkaar opeten. Ik vond het verhaal meer mythe dan het boek. Het boek is moeilijk. Een worstelpartij die onbevredigd eindigt. Maar terug dus een Golding genomen. Duisternis Verklaard. Darkness Visible.

Een raar boek. Begint met het leven van Matty. Een naamloze jongen die uit een verschrikkelijke brand komt gelopen. Geheel verminkt wordt hij in de wereld geworpen. Van hospitaal naar hospitaal, van school naar school. Op de duur is de bijbel zijn enige kompaan op zijn zoektocht naar antwoorden op vragen zoals “wie ben ik”, “wat ben ik”. Hij lijkt gek, gestoord maar is door en door goed. Het is een sterke opening van het boek. Een hoofdstuk met niet zo veel van die typische Goldingiaanse filosofie gekenmerkt door halve zinnen en worden schijnbaar zonder nut.

Het tweede deel is plots het verhaal van Toni en Sophie. Een tweeling. Mooi en meedogenloos. Berekend, zoals in de mooie beschrijving van het werpen van een steen die eindigt in de dood van een eendekuiken. Ook zij maken een zoektocht door. Niet zozeer spiritueel maar materieel op zoek naar meer. Naar bevrediging. Sex ? Ja maar.

In het derde deel komt alles samen. Matti en Sophie omgeven door pedofielen, gekke boekhandelaars en al even geflipte onderwijzers. De verhaallijnen komen samen. Het misdaadplot eindigt en geeft aanleiding tot het pedofilieplot om ook te kunnen eindigen.

Een moeilijk boek. Een literaire worsteling. Ach, niet al te erg. Maar het boek vraagt duidelijk voor een tweede lezing om beter begrepen te worden. En neen, ik heb het niet zo erg op zulke boeken. In Duisternis Verklaard (net als in De Heer der Vliegen) is het niet de mooie taal die voldoening schenkt. Het is de levensvisie van Golding, zijn bizar realistische kijk op mensen. Confronterend en duister. Het boek moet doorgeslikt. En pas met het proberen schrijven van dit kort memorandum beginnen de lagen zich meer en meer te ontvouwen en komt een glimp van het briljant van Golding in dit boek eventjes kijken. Een 6,5 op 10 !

16-10-2011 om 07:19 geschreven door De Rode Willem

Ze is dood…Sinds gisteren. Mijn vriendin.
Laat mij niet verkeerd verstaan. Ik ben gelukkig, heel gelukkig getrouwd. Al 22 jaar.
Maar Lucie was mijn vriendin. Van mijn 9^de jaar reeds. Dus nu zo’n 38 jaar.
Wij groeiden op…iedereen zei dat wij liefjes waren. Maar wij wisten beter. Zonder al dat hartstochtelijk gedoe, matchten wij elkaar. Wij vulden elkaar aan waar nodig, steunden elkaar waar niemand anders steun kon bieden en verstonden de wereld samen beter dan wie ooit.

Moppie kwam, en Bert. Een ander lief ? De wereld zag een breuk. Wij verzaamden sterker dan ooit. Moppie had nooit een concurentiegevoel. Bart is de beste café-maat die ik heb. Nooit heb ik Moppie of Bart bedrogen. Of zou het Lucie en mijzelf geweest zijn die wij zouden bedrogen hebben ? Gelukkig weet ik het niet. Boezemvrienden door dik en dun…maar dan van een ander geslacht.

Wij trouwenden, beiden met een ander. Peterschap en meterschap van de kinderen. Ondeugende knipogen, fantastische etentjes, bowlingavonden …het ultieme vangnet. Moppie doet raar…ach koop ze een bloemetje. Bert ziet mij niet meer staan…zou hij misschien opgebruikt worden door het werk…een weekendje aan zee met zijn vieren streek alle plooien vlak.

Tot die rampzalige 17^de april 1992. Altzheimer ! 28 jaar. Ze vergat nogal veel de laatste tijd. Stress dachten wij. Ook zij. Toch maar eens naar de dokter. Antistress pillen hoopte ze. En ja…daarmee moest ze het doen. Tot ze vergat welke dag het was, en rustig in bed bleef op een donderdag. Het was toch zaterdag beweerde ze. Ze reed zich verloren naar het werk. Ach ja…dat kan. Tot ze de verjaardag van haar dochter vergat. Dat doet een moeder niet !

Het werd erger. Ze legde dingen verkeerd. Vond ze nooit meer terug. Maar ze bleef werken. Functionerend werken. Dingen kwamen moeilijker naar buiten. Het duurde soms enkele keren voordat we begrepen wat ze nu net wou zeggen. Maar de weekends aan zee gingen door. De bowlingavonden bleven leuk. Tot ze drie weken na elkaar de eerste bladzijde van een boek las. Drie dagen later was haar laatste werkdag.

Halftijds werd één dag in de week. En minder. Woorden vervangen door kneepjes met de hand. Flikkeringen in de ogen. Op den duur niets meer. Bert zocht en vond tijd. Om haar thuis op te vangen. Moppie verzorgde haar. En ik ging langs en we steunden elkaar alle vier. Soms gaf ik haar eten. Ze kon niet meer. Soms voelde ik mij gewoon een voeder. De sonde moest komen. Anders zou het snel afgelopen zijn. Zouden wij ? Is dit nog menselijk ? Heeft zij er nog iets ? En wij ?

Ze was 44, toen de sonde kwam. Woorden waren helemaal weg, zelfs de geluidenbrei was stil gevallen. Ogen twinkelden niet meer, vingers knijpten niet. Maar we steunden elkaar alle vier. Midden september, onlangs dus. Ik was er. Ze ging achteruit. Snel. En sneller. Ik  keek naar haar…en daar viel één traan ! Bij mij vele. Nu zelfs op mijn klavier. Sorry. Ik omhelsde haar. Ze legde haar hand op mijn arm. Man, ik weende… van geluk.

Nu praten ze over euthanasie voor dementen. Gevraagd dementendoders ! Soylent green is op komst. Mocht ik ooit gevonden hebben dat ze dood mocht gaan voor de sonde…ik zou mij gaan ophangen aan een viaduct over de autostrade. Iemand die dat éne grootste moment van geluk wgedoodt, verdient niet meer dan een publieke vernederende dood.

14-10-2011 om 18:57 geschreven door De Rode Willem

29-09-2011 om 16:40 geschreven door De Rode Willem

Een kinderboek ? Best mogelijk. Hoeft niet altijd moeilijk te zijn om niveau te halen. Het begint inderdaad allemaal nogal sprookjesachtig. De familie Holgersson woont in Skåne in het uiterste zuiden van Zweden op een kleine boerderij. Daar groeit hun enige zoon Niels op. Niels is niet zo vriendelijk voor de dieren thuis, hij houdt er van om ze te plagen en te sarren. Als hij op een dag een kabouter vangt en weigert die weer vrij te laten, spreekt de boze kabouter een betovering uit over Niels. Hij wordt zo klein als een duim. Meteen krijgt Nils het aan de stok met de dieren van de boerderij die hem allemaal uitlachen en dreigen om hém nu eens te pesten, en Nils moet vluchten. Hij verstopt zich in de heg die om het erf groeit.

Op dat moment vliegt een groep wilde ganzen over de boerderij. Ze roepen de tamme ganzen op om mee te vliegen naar de bergen en vrij te zijn! De meeste ganzen voelen er echter niets voor om hun leventje op te geven. Alleen Mårten, een jonge ganzerik, wil wel mee. In eerste instantie lukt het hem niet op te stijgen - hij heeft nooit echt vliegen geleerd. Nils heeft er even geen erg in dat hij klein en hulpeloos is en probeert de ganzerik het ontsnappen te belemmeren. Hij grijpt Mårten bij de nek en... op dat moment slaagt die erin op te stijgen. Met veel moeite slaagt Nils erin op de rug van de ganzerik te kruipen..

En dan begint de toch van Zuid naar Noord door Zweden. In de typische aantrekkelijk naïeve stijl beschrijft Lagerlöf het Zweedse landschap. Bossen, meren, rivieren,  vlaktes en bergen worden beschreven zodat men ze zich prachtige kan voorstellen. Dorpen, steden en mensen wordt gestalte gegeven alsof men ze echt zelf bezoek. Meestal is er wel een aanleiding om een sage of legende te vertellen uit de streek waar de ganzen komen. Een prachtig boek dat geschreven lijkt met de mogelijkheden van internet in het achterhoofd…Google op de plaatsnamen en maak een virtuele visuele reis door Zweden.

Ik heb genoten van het boek in combinatie met de nieuwe media. Zweden is iets minder dat verre noordelijke koude land geworden. Het verhaal op zich is flut. De uitweidingen via de mythes en volksverhalen is zoveel te aantrekkelijker. De fenomenaal verbeeldende schrijfstijl is echt een lust om te lezen en een aanvulling aan de visuele impressie die men kan bekomen via internet. Een aanrader ? Voor de liefhebbers wel. Ik geef het boek een 6/10. Naar het allereinde toe wordt het echt wel een beetje te lang. 

23-09-2011 om 00:00 geschreven door De Rode Willem

Willem is gechockeerd ! De NVA machinerie in Vlaanderen beperkt de vrije meningsuiting. Mijn antwoord op het editoriaal van Rik Van Cauwelaert van Knack is niet langer dan enkele minuten blijven staan. Dan is het verwijderd. Een reactie op die censuur is zelfs nooit op de site verschenen. Dat NVA-gelovigen niet met kritiek omkunnen is reeds langer bekend en hebben reeds vele mensen mogen ondervinden. Voor niets schrikken de nationalisten terug….tot zelfs doodwensen toe. Maar dat Knack zich nu ook al tot censuur begeeft laat mij schrikken !

Vlaanderen verkrampt. Onder het mom van forumregels is het op DS-online reeds heel moeilijk NVA kritische reacties te posten. Ook al heb ik het volste respect voor het ter beschikking stellen van de reactiemogelijkheden en begrijp ik dat de mensen die deze fora ter beschikking stellen het laatste woord hebben.

Rik Van Cauwelaert heeft zich de laatste jaren ontpopt als reclameman voor de NVA. Kritiekloos neemt hij alle winden die BDW laat over en bazuint ze verder als de grote nieuw-Vlaamse waarheid. Daarbij schuwt hij de persoonlijke aanvallen niet en verzand hij meer en meer in een stijl die een verkrampte boze verzuurdheid  uitstraalt die op zondag 18 september in Linkebeek laagtij vierde.

Ik vraag mij af waar dhr Van Cauwelaert de illusie haalt dat iedereen de NVA standpunten zomaar zou moeten overnemen. In een meerpartijen democratie vallen politieke tegenstanders niet zomaar in katzwijm van bewondering voor elkaars standpunten. In zulke (west Europese) democratie-modellen moet door onderhandelen de eigen politieke standpunten in een regeerakkoord worden ingebracht. Onderhandelen als democratische geplogenheid dus !

In een democratie is het ook normaal dat men als kiezer zich laat informeren over partijprogramma’s. Dat men zich laat overhalen omdat zo’n programma aansluit bij de persoonlijke ideeën. Maar elke kiezer met een intelligentie meer dan een bedlegerige amoebe kijkt niet alleen of de analyse van de partijen juist is, maar ook of de aangeboden oplossingen in de realiteit haalbaar zijn en of de partijen hebben nagedacht hoe ze hun oplossingen in de praktijk gaan brengen.

NVA heeft dit laatste nooit gedaan. In die zin is NVA zeer gelijkend met Vlaams Belang. De thema’s die deze laatste partij aanhaalt zijn ook zeer relevant. Maar ook hun oplossingen lijden aan een totaal gebrek aan realiteitszin. Bovendien hanteert ook VB een kwalijk conflictmodel om de duurzaamheid van de maatschappij te ondermijnen. Op vraag hoe ze denken hun systemische staatshervorming en Copernicaanse omwenteling te realiseren, wist de NVA niet meer te verzinnen dan de krakkemikkige strategie van het “been stijf houden”. Dit was voor de verkiezingen van 13 juni 2010 reeds bekend. Dergelijke strategie van het stijve been is bij mensen met enige ervaring in het onderhandelen synoniem voor niet willen praten ! Onwil. Maw…mensen die NVA stemden in de hoop dat die hun woord zouden houden en hun “oplossingen” zouden realiseren, die hoopten eigenlijk op een NVA staatsgreep. NVA dictatuur. Pikken en slikken van de eigen standpunten. Wat zich uitte in de nota De Wever.

Maw mensen met een opinievormende job die de NVA standpunten zeer verstard uitbazuinen zijn blijkbaar de democratische geplogendheden in een meerpartijendemocratie vergeten. Onderhandelen. Dat mensen in een verantwoordelijke opiniemakende job verkrampt de NVA van reclame voorzien, kan moeilijk aan hun domheid geweten worden. Anders raakt men nooit in zulke functie. Maar ook mensen met intelligentie en aanzien worden soms slachtoffer van oplichterij. De grootsten geven dan deemoedig toe op het verkeerde been gezet te zijn en trekken lering uit hun misstap. Wie echter diegenen wegcensureert die hen op hun verkeerde uitgangspunten en niet correcte premisses wijst…die zijn een bedreiging voor de vrije meningsuiting en democratie.

22-09-2011 om 18:08 geschreven door De Rode Willem

Koppen gingen er geteld worden ! De achterban draaide al meer dan een week op volle toeren. Alle projecties en estimaties werden sans gêne op het net gegooid. De Vlaemschten der Vlaamse Vlamingen zouden eens naar Linkebeek trekken, sie !  Het weghonen van de “SHAME” betoging en het minimaliseren van de opkomst, wekte natuurlijk hoge verwachtingen. Toch bij diegenen die over een geheugen beschikken dat langer werkt dan 3 weken.  De NVA gelovigen raakten nog eens begeesterd, na de fenomenale dreun van vorige week. Maar Willem, dat was geen dreun ! Ha Neen ? Enkele dagen ervoor nog groot bekkend arrogant de hoop op een mislukking rondspuiend, moet BDW eventjes niet goed geworden zijn toen hij over het BHV akkoord hoorde. Ook Jan Blafbom heeft zich weer een hopeloos belachelijk gemaakt, met de broek op de enkels orakelde hij. Om dan enkele moeilijke uren later te moeten toegeven dat het allemaal zo erg niet is. Jambon Courbé ! Ach en kom, als zelfs de huis, tuin en keukenideoloog van de NVA, Maddens, zegt in de krant dat het een moeilijk moment was. Dan moeten wij niet zoeken. Het heeft een patat van jewelste gegeven daar bij de NVA.

Dus Linkebeek leek een herkansing. Zeker nadat NVA zichzelf buiten spel had gezet voor de onderhandelingen. Na het akkoord leek deze weigering van De Wever uit te draaien op het cynische scenario dat de tweede kans van de Vlaams extremist in de handen van het FDF kwam te liggen. Gelukkig speelt MR dat spel niet mee en worden de extremisten aan Waalse kant (hopelijk) geloosd. De NVA-reclame pers draaide overuren. BDW mocht in kwaliteitsgazetten allerhande zijn oproep doen om naar Linkebeek te trekken. Zelfs nog op zondagochten kon de NVA-promotie-zender VRT het niet laten om Ben Weyts nog een oproep te laten doen ! En om 11.30 zond onze Vlaamse NVA televisie een life verslag uit van hun sjoesjoekes in Linkebeek. Het werd echter een hilarisch fiasco !

Er waren 3000 extremistische vendeliers komen opdagen ! Drieduizend ! Tien tot vijftien keer MINDER dan de zo weggelachen betoging in Brussel. Een afgang was het. Drieduizend kwaad zuur kijkende ouderlingen en andere woest springende dwergen. Ik heb het een aantal keer terug gespoeld, herlezen…maar elke keer waren het er het fenomenale getal van 3000 ! Ondertussen lagen de V-partijen wild ruzie makend te rollen over de straatstenen. Onder het oog van de camera en het oor van de micro. Het was een verheven spektakel op Vlaemsch nationalistisch niveau. Het zal een goed kriekenjaar worden…gewoon van het lachen.

19-09-2011 om 14:52 geschreven door De Rode Willem

http://www.standaard.be/artikel/deta...MF20110906_041

NVA, bij monde van Bracke, wil niet naar nieuwe verkiezingen indien de onderhandelingen mislukken ! Dit is pas nieuws ! BDW hoopte nog maar net dat de onderhandelingen zouden mislukken omdat dit zijn partij voordelig zou uitkomen bij verkiezingen...enkele minuten later orakelt Bracke net het tegenovergestelde. Deze communicatieve kakafonie tussen Bracke en De Wever is ook niet voor het eerst te horen!

Is de NVA zich gaan bezinnen over de signalen die uitgestuurd worden zoals de hartverwarmende massale niet-opkomst bij de gordel ? Toch raar dat Bracke net nu met zijn gebrabbel naar buiten komt.

Nog leuker wordt Bracke's verhaal als we naar de reden kijken waarom NVA geen verkiezingen zou willen ! Hij, Bracke dus, momenteel kopstuk bij NVA haalt de financiële markten aan ! Ik geloofde mijn ogen niet toen ik het las ! Net dat argument dat door NVA steeds is afgedaan als een fabel van de Belgicisten om toch maar de NVA eronder te krijgen...net dat argument wordt nu door Bracke als eerste aangehaald ! Fenomenaal !

Ook zijn tweede argument zint mij wel. Ook dit wordt door de NVA-gelovigen afgedaan als Belgicistische praat, maar nu wel leuk overgenomen door Bracke (NVA'er voor wie in de war ligt met de man zijn politieke overloperijen). De NVA kan niets forceren ! Zelfs monsterscores zullen geen verandering brengen. Op Belgisch niveau, waarvoor federale verkiezingen dienen, haalt NVA nooit een meerderheid en zijn ze dus gedoemd om toch compromissen te sluiten met andere partijen ! Ook al heeft BDW in Der Spiegel gezegd dat hij dat nauwelijks overweegt omdat dit zijn partij schade zou toebrengen !

Als derde reden haalt Bracke de zogenaamde verantwoordelijkheid naar de mensen toe, aan ! Wat een giller ! NVA is niet verantwoordelijk ! Door Maingain bij de gesprekken te willen wist NVA heel goed dat er geen akkoord mogelijk was ! Maar dat wilde ze net ! De Wever zegt bovendien foert tegen zijn kiezers en wil hen niet verder vertegenwoordigen in de onderhandelingen en laat ze daardoor gewoon over in de handen van "collaborateurs" ! En deze partij durft het woord verantwoordelijkheid tov van de mensen nog uitspreken zonder dood te gaan van schaamte....hoewel Den Brack en schaamte, dat gaat niet samen.

Hilarisch is al helemaal zijn zogenaamde alternatief. Eerder zijn utopische droom. Hij haalt nog eens het Loch Ness  van artikel 35 boven. Hoeveel keer moeten die NVA’ers met hun kompleet onrealistisch gedachtengoed tegen de muur te pletter lopen ! Wij leven nog steeds in België. Artikel 35 is mooie theorie, ooit uitgevonden om één of andere Vlaamse proto-extremist tevreden te houden. Niet realiseerbaar in de Belgische context met de Franstaligen erbij ! In plaats van moeite en tijd te verspillen aan zulke domme ideeën zouden de krachten eerder moeten ingezet worden om oplossingen te zoeken binnen de realistische en gegeven context….Tenzij men de context wil veranderen. Maar ook daar geeft de NVA niet thuis.

06-09-2011 om 16:09 geschreven door De Rode Willem

Het hoge woord is eruit. BDW ziet liefst de onderhandelingen mislukken. Het zou hem en zijn partij goed uitkomen ?! Euh ?! De Wever bevestigt zelf persoonlijk zijn destructief negativisme ! Het was voor velen al langer duidelijk. NVA en dus BDW wilden geen akkoord ! Veertien maand heeft de man zitten wachten op het Belgisch politiek Fukushima. Maar het kwam niet ! Hij is dan maar zelf aan de zijlijn gaan staan. Zichzelf teruggetrokken uit de onderhandelingen. Zelf geweigerd zijn kiezers verder te vertegenwoordigen in de gesprekken. Een perverse strategie blijkt. Een vies politiek spelletje om er zelf beter van te worden.

Maar geloof het of niet, de BDW aanbidders en NVA-fans hebben alweer de bekentenis van kwaadwillige onwil niet gehoord. Die extremistische Vlamingen leven blijkbaar met een vervormer op hun oren. BDW gooit in een anderhalf uur durende zeg-eens-neen-met-Bart-show de handdoek. Hij plaatst met veel poeha zichzelf buiten de onderhandelingen. Maar de NVA-verslaafden hebben gehoord dat de anderen hem buiten gesloten hebben ?! Nu hij zijn onwil tot het bereiken van een akkoord toegeeft, zijn eigen belang in een mislukking duidelijk stelt, nu hebben ze weer niets gehoord. Nieuw Vlaams ? Mijn oor ja, selectief doof en blind voor de realiteit noemen ze zoiets.

En hoe lang is dit perverse spelletje van BDW reeds bezig ? Ik ben ervan overtuigd dat zowel BDW als EDR een welgemeende poging hebben gedaan om “eruit” te komen. Ongeveer tot het moment dat BDW dacht een kopij van zijn partijprogramma te moeten overhandigen als compromisnota die EDR sneller dan de wind doch logischerwijze naar de prullenmand verwees. Was de hierna volgende vraag van BDW om de MR met Maingain bij de onderhandelingen te betrekken niet al zo’n berekende perverse zet ! Iedereen wist dat met Maingain geen akkoorden konden gesloten als NVA erbij zat. BDW wist dat natuurlijk ook. Zo dwaas is die vent nu ook weer niet. En nu zijn masker is gevallen en hij duidelijk heeft toegegeven geen akkoord te willen, nu kan men zich afvragen of zijn verzoek om de MR er niet is gekomen omwille van de aanwezigheid van Maingain ? Die man zijn Francofone extremisme komt de NVA goed uit…..

06-09-2011 om 07:50 geschreven door De Rode Willem

U hebt ze ook al gezien, daar ben ik zeker van. De beelden van negers en negertjes die honger lijden. Ach ze gaan u door het hart ? Mij niet ! Kijk, ik wil wel geven. Ik ben niet harteloos. Ik heb een, voor mij, vrij mooi bedrag gegeven aan Japan na de aardbeving. Ik moest dit doen via het Playstation netwerk, want hier in België vond geen halve kat het nodig enige hulp aan Japan te coördineren. Nochtans is Japan een land met een bevolking die zich wil inzetten voor wederopbouw of om hun problemen op te lossen. Is Japan een land met een bevolking die dankbaar is als er Westerse hulp komt. Een bevolking die hard werken verkiest boven vechten, plunderen en elkaar afslachten. Een bevolking die de handen uit de mouwen steekt om het malheur zo snel mogelijk te verwerken en te vergeten en die niet jammerend op god of allah zit te roepen boven op het puin. Aan zulke landen wil ik echt wel geven.

Maar als er landen getroffen worden waar ouders hun kinderen willen grootbrengen in een sfeer van moorden, plunderen en vechten ? Ouders die wapens belangrijker vinden dan eten voor hun kinderen. Neen, dan is de miserie hun eigen verantwoordelijkheid ! En wat ik dan geef ? euh niets ! Sans gêne ! En dat heb ik zaterdag een keihard in het gezicht gezegd van die naïeve idealisten die meenden van mij nog geld los te krijgen voor de moordende en vechtende bendes.

22-08-2011 om 11:16 geschreven door De Rode Willem

Pukkelpop heeft mij aangegrepen. 5 doden. Zeker als je de ouders van één van de slachtoffers goed kent. Zij, de mama, werkend in de plaatselijke winkel van mijn geboortedorp. Hij, de papa één van de twee zoons van de zaaleigenaar die op onze trouw mee het feest hebben gemaakt. Ik leef mee met deze ouders. Ouders die met een bang hartje en zonder hun volle goesting hun kinderen zien afdruipen naar zulke fesstivals. Ouders die dan enkele weken later de oorsprong van het woord tentslet mogen lezen in hun krant of over over coma zuipen en druggebruik op festivals. Ouders dus die niet de dwarsdrijver durven uithangen en hun kinderen verbieden om naar zulke dingen te gaan. Ouders die nachten wakker liggen.

Willem is niet zo voor festivals. Maar zulke ramp kan men niemand toewensen. Ik kan mij inleven in de gevoelens die zulke organisatie moet ondergaan op zulke moment. Een feest. Het grootste van de zomer. En een zomeronweer ruïneert alles. Ook je persoonlijke leven.

Toch mogen wij ons geen zand in de ogen laten strooien door het drama. Er moeten vragen gesteld worden . Naar verantwoordelijken en naar nalatigheden. Kon buienradar niet helpen ? Of het KMI ? Kon men na het dramatische weer in Brussel en de doorschuifpiste die duidelijk was echt niets ondernomen hebben ? Tuurlijk is het achteraf altijd gemakkelijk kritiek geven natuurlijk. U zult het maar voorhebben. En dan blijkt de communicatie nog kompleet mank te lopen. Zoveel GSM operatoren maar als er een onweertje uitbreekt ligt alles plat ? Euh ? Komaan dat kan toch niet. En op de weide ? Nederlanders gewaagden van kippen zonder kop. Komplete chaos ? Maar ach wat mag men op zulke zomer orgiën verwachten aan communicatie ? Vanop de weide zelf meestal wat apestoned gebral hoe leuk dat alles wel is, uitgekraamt door de oetlul van dienst al dan niet met plastiek tieten op zijn hoofd. En de officiële communicatie ? Die komt enkele weken later…als men in de krant de oorsprong van het woord tentslet mag lezen.

Maar ook de foto op de eerste pagina van de krant (De Standaard) greep mij aan. Twee varkensachtig met modder besmeurde plodden die initiatiefloos tegen elkaar met lege blik zitten te wachten. Neergeslagen zonder enig drang om terug recht te komen. Zoals wij sommige islamieten boven op hun hoop puin zien zitten als er daar een ramp heeft geweest. Gelaten, lamlendig. Waar is die Vlaamse mentaliteit om terug te vechten, op te staan en verder te doen ? Niet bij de zooiïge plodden op de voorpagina ! Het symbool van onze Vlaamse jeugd. Fuiven en feesten…maar als er iets misloopt liggen ze lamlendig te wachten tot anderen hen uit hun zelf gezocht miserie haalt ! Een aangrijpend beeld ! Het einde van de vechtende Vlaming.

Ach ja…ze zullen wel snel dat zomeronweertje tot een ramp verklaren. Dan zijn alle vragen naar verantwoordelijkheden afgeweerd. En komen de kosten nog eens op de rug van de gemeenschap terecht. De politieke druk om zo’n afwikkeling is al volop aan de gang. Schandalig…maar ach ja. Het leuke is dat er eindelijk een discussie lijkt op gang te komen of zulke massale zomer-vozigheden nog wel verantwoord zijn ? Misschien betekent Pukkelpop 2011 wel het definitieve begin van het einde van de zomerse massa-orgiën. In elk geval zullen er al flink wat meer ouders zijn waar de bezwaren groot genoeg zijn om hun kinderen van zulke hoogmissen van decadentie weg te houden.

21-08-2011 om 10:11 geschreven door De Rode Willem

Een boek als reactie op de bloedige gebeurtenissen van 1944 ?! Dat sprak mij aan. Een getuigenis uit de eerste hand. De dwerg….

Wat een begin van het boek ! Het slaat aan en grijpt je vast en voert je mee. En dat gevoel blijft tot helemaal op het einde. Naar de vorm is het boek een historische roman. Een dwerg aan het hof van een Italiaanse stadstaat in de renaissance is de verteller en het ik-hoofdpersonage. Eigenlijk is het boek een soort dagboek van de dwerg, alles wordt vanuit zijn perspectief vertelt. Het kereltje is behoorlijk misantroop. Hij haat ongeveer iedereen, houdt van brutaliteiten en van oorlog. En kan eigenlijk niet tegen wijzigende verhoudingen en situaties.

Het verhaal is dus een ketting van gebeurtenissen die we via de dwerg vernemen. De komst van meester Bernardo, de voorbereidingen op de oorlog, de verzoening, maitresses, dood, liefde, de pest… Wij leren de vrouw van de koning kennen, zijn dochter, de naburige vorst Lodovico Montanza en zijn zoon, de op Da Vinci geïnspireerde meester Bernardo…En Lagerkvist laat al deze personage door het verhaal evolueren onder invloed van de gebeurtenissen. Alleen de dwerg blijft zijn eigen zelf. Onveranderbaar. Het verhaal is meeslepend en wekt goesting op naar het vervolg. Het einde is redelijk verrassend, maar heel geloofwaardig.

Het boek lijkt dus bol te staan van symbolen. De dwerg is het kwade. Het slechte. De koning is de macht, het gezag. De vrouw is de verdorvenheid, de dochter de zuiverheid, onschuld of naïviteit. Bernardo is de “uomo universale”. Deze interpretatie vindt men gemakkelijk op internet. En ligt, ik moet het toegeven, voor de hand bij het lezen van het boek. Wetende dat het boek een reactie is op de tweede wereldoorlog, heb ik steeds getracht deze symboliek naar die periode terug te brengen. En dan ziet men dat de symboliek algemeen voor “de mens” kan gelden, maar ook verschillende aspecten van één enkele persoon kan zijn. Deze symboliek maakt van het einde van het boek wel een heel deprimerende en akelige bedoening.

“De dwerg” is dus een boeiend boek. Eentje dat de lezer spontaan tot nadenken uitnodigt. Geen gekunsteld denkwerk achteraf waar hooggeleerde doch weinig in de realiteit staande professoren zich een kluif aan uitvinden. Mooi geschreven met een krachtige beeldende taal. Men kan zich zo een film bij het boek voorstellen. Elke regelt nodigt uit de volgende te lezen. Geen flauwe of mindere momenten. Eindelijk nog eens een prachtboek….een vergeten pareltje. Een dik verdiende 8,5/10.

18-08-2011 om 07:47 geschreven door De Rode Willem

Gow zegh…wat een zomer. De kwalificaties “rot” en “slecht” zijn niet van de lucht. Dan toch als men het weer wil aanduiden dat het huidige seizoen aan de Belgen voorschoteld. Maar eigenlijk vind ik dat weer niet erg. Beter nog, ik vind het een goede zomer. Voor mijn jaarlijkse portie zon en buiten leven hebben wij drie weken Andalusië achter de rug. Een streek waar ik enkele jaren geleden mijn hart verloren ben, en die perfect voldoet om een voldoende dosis zon op te doen. Dit jaar was het er voor de derde keer op rij, koeler dan het vorige jaar. 29-32°. Perfect dus. En meer sneeuw op de Sierra Nevada. Ook de derde keer op rij. De opwarming van de aarde hé ?

Maar die Belgische zomer dus. Perfect. De regen houdt op zijn minst de kutkoters van straat. Het is een verademing te kunnen wakker worden zonder het gekrijs, gedrein, gejengel of gebrul van die rotjongen. Laat het maar regenen en wat koeler zijn. Niet alleen dat wakker worden…ook de rest van de dag wordt gezuiverd van het rotlawaai dat die ettertjes produceren. Machtig rustig.

De regenachtige avonden kennen ook niet het zattemans gelal dat normaal is in onze straat als het droog is. De ouders van die kleine rottirannetjes komen dan buiten. Hoogst waarschijnlijk zichzelf staan beklagen met zoveel onopgevoedheid van hun koters. Hun stemmen, aan kracht winnend met elke jupiler die ze binnen kappen, doorsnijden op de duur de nacht en ontnemen de andere mensen elke kans op nachtrust. En de bakken jupiler worden echt wel massaal aangevoerd in tijden van “goed” weer. Zodanig zelfs dat het geen uitzondering is dat een of ander zat gezopen troela op haar smoel in de goot terecht komt. Of zelfs een jupiler-gemarineerde randmongool in zijn eigen brievenbus pist. Dus leve de regen !

Maar ik mis de zon echt niet. Ik heb dat verblindend onding niet nodig. Wie wil er nu opstaan en die stomme zon in zijn smoel voelen ? Ik niet. Ongenadig legt zij haar schijnvingers op elk vlekje op het glas, op elk stofje op kast of tafel. Die arrogante zon, alsof ze ons gesloof wil belachelijk maken en reduceren als nooit voldoende. Neen dergelijk gevoel mis ik echt niet op die mooie regenachtige dagen. Of dat schijnmonster dat recht in uw ogen zit op dat nu net gevaarlijk kruispunt ? Neen, dank u. Met wat mooie wolken is dat gevaar geweken. Om maar te zwijgen van de hitte die dat stralende onding produceert ? Neen geef mij maar de koelte van een regendag !

Nu heb ik nooit de neiging om naar buiten te stormen als ik een zonnestraal zie. Wij hebben een mooi en goed voorzien huis (al zeg ik het zelf, laat het ons houden dat ik er best tevreden mee ben, hoe klein en weinig luxueus het ook is). En ik ben een mens, geen koe of ander buitenbeest. Dus ik geniet ervan, liggend in de zetel de regendruppeltjes op de ruit te zien bewegen. Een goed boek, een mooi muziekje, een spannende film vanuit de confortabele zitmeubels…allemaal dingen die men mist als men de afwijking heeft buiten te moeten zijn. Geen wespen en vliegen, geen zonnebrand….ach wat een mooie zomer is deze van 2011 ! Ik wil ervoor tekenen dat de rest van mijn leven de zomers zijn zoals dit jaar.

13-08-2011 om 11:24 geschreven door De Rode Willem

Dimitri Verhulst heeft met ‘De helaasheid der dingen' een dijk van een boek neergezet. Zodanig zelfs dat dit de nieuwsgierigheid naar meer Verhulst aanwakkerde. Het werd ‘De laatste liefde van mijn moeder'. De prequel op ‘De helaasheid der dingen'

Het verhaal zelf is innemend en grappig. Het hoofdpersonage Jimmy is elf jaar oud en leeft bij zijn gescheiden moeder. Samen met de stiefvader Wannes gaan ze op busreis naar het Zwarte Woud. In gezelschap van een groep bierdrinkende, luidkeels schlagers debiterende, ietwat xenofobe en licht fascistische landgenoten waagt het nieuw samengesteld gezin de trip naar het verre Duitsland. Onderweg en ter plekke spelen zich enkele hilarische scènes af. Waar ‘De helaasheid der dingen' vol memorabele scènes en gitzwarte humor zit, lijkt ‘De laatste liefde van mijn moeder' eerder een slap aftreksel van Verhulsts meesterwerk.

Het taalgebruik zit wel nog vol vuurwerk. Met complexloze zinnen slaagt de schrijver erin om sprekende beelden op te roepen. Hoewel soms de naturel van de taal een beetje verloren gaat. Het klink op sommige momenten wel een beetje geforceerd. En neen het gaat niet diep. Er blijft verschrikkelijk weinig hangen van het boek.

 ‘De laatste liefde van mijn moeder' zou dus een heel persoonlijke roman moeten zijn, maar Verhulst zet bijlange na niet zoveel gevoelens op het spel als in ‘De helaasheid der dingen'. Het blijft allemaal een beetje afstandelijk. En hoe het ook iemand kan tekenen als zijn moeder hem verstoot, nooit slaagt Verhulst in dit boek zijn moeder (en de andere personages) boven de karikatuur uit te tillen.

10-08-2011 om 08:33 geschreven door De Rode Willem