ik kreeg deze morgen een prachtige mail toegestuurd van ingrid. we zien elkaar niet zo vaak, omdat we allebei héél druk bezig zijn, maar af en toe maken we even tijd, en gaan we samen eens iets gaan eten, en dan praten we even bij. nu is het al een tijdje geleden....en ze stuurde me volgend gedichtje :
tijd tikt door... in zijn eigen ritme tijd is slechts geleend, een gegeven, waar ieder naar leeft. alle voor-en tegenspoed en één seconde... een héél leven in één uur... om hem soms even stil te zetten... Ine
we leven in een tijd van stress, haast, deadlines halen, snel dit, snel dat... dat we soms vergeten even stil te blijven staan, en ook nog eens te genieten, eens te praten met elkaar, rond te kijken naar al het moois die er is. éénentwintig jaar geleden stierf mijn man héél plots. één minuut ervoor stonden we nog te praten, zei hij dat hij even wat ging drinken in de keuken...hij kwam niet terug. een afwijking aan zijn hart, waar wij geen weet van hadden. hij heeft niets gevoeld, geen pijn gehad, en daar ben ik wel blij om, maar hij was véél te jong om ons te verlaten, maar daar kies je niet voor. hij was wel een eeuwige optimist, leefde graag, genoot van het leven, werkte graag, zorgde voor zijn gezin als de beste...ik had toen een winkel 't speelmanneke aan o.l.vrouw ten doorn in eeklo. ik verkocht er van alles voor school, maakte fotocopies, en het meest geliefd voor de schoolkinderen : snoep en frisdrank. door een faillissement van zijn baas, was hij in een fabriek gaan werken waar hij enkel in het weekend werkte, en tijdens de week hielp hij veel in de winkel. na de winter zou hij weer werk zoeken in de bouw, hij was vloerder. maar zo ver is het dus niet meer gekomen.... vanaf die dag besefte ik hoe belangrijk tijd is, hoe kort de tijd soms is om te genieten, hoe broos geluk is... in plaats van ons over van alles en nog wat druk te maken, laat ons genieten van alles wat ons gegeven is, laat ons ook dankbaar zijn voor elke minuut dat wij hier zijn... want wat er vandaag is , is er misschien morgen niet meer... daarom ben ik ook zo dankbaar dat we ons samen inzetten voor pakistan : we geven die mensen toch een beetje "warmte" in die moeilijke tijden die ze daar nu meemaken. en we gaan dat verder doen!
toen ik vanmorgen opstond had ik zin om diep in mijn lakens te duiken en gans de dag in mijn bed te blijven. hebben jullie ook soms zo'n dag? sinds de dag dat mijn artikel in alle kranten verscheen, dat was 9 december vorig jaar , is er precies een sneltrein beginnen rijden, die nergens stoptte. ik zat er op en hier en daar sprongen er nog mensen op, en de trein bleef maar rijden. ik zag van alles, hoorde van alles, was druk bezig....maar is het nu voorjaarsmoeheid, of een beetje vermoeidheid, wie zal het zeggen, maar ik hoop op een rustige nacht, en hopelijk ben ik morgen een beetje uitgeslapen. het is ook dat steeds denken aan alles wat nog moet gebeuren, steeds vechten om vooruit te geraken, om een nieuwe ruimte te vinden, waar ik de lapjes die toekomen, voorlopig kan opslaan....nu heb ik een lokaal, maar dat wordt in juni afgebroken. voorlopig weet ik nog niet waar ik de lapjes dan kan onderbrengen : het moet een droge ruimte zijn, niet ver van waar ik woon, en ook de vrijwilligsters. tijd geeft raad zegt mijn ma altijd, dus wie weet.... ik mis ook sandra, die altijd zo optimistisch was, en veel kwam helpen lapjes aan elkaar zetten. ze heeft nu vast werk, en ze doet het graag, dat vind ik echt tof voor haar. ze doet wel s'avonds verder aan de dekens, maar das anders... ik mis ook linda, die nu op reis is, ludwine die een beetje ziek is, laurette moet geopereerd worden...marleen, met wie ik nu eigenlijk het meest samenwerk is geveld door een zware bronchitis... marianne heeft haar werkweek... maar toch naaien ze allen thuis verder aan de dekens! zo blijven we steeds met elkaar verbonden, en ook met al diegenen, die nog steeds verder breien, en lapjes opsturen. een paar dagen rustig aan, en ik kan er weer tegenaan. morgenmiddag ga ik naar ruddervoorde. de missiekring komt samen, en ze hebben al zoveel dekens gemaakt voor pakistan, en ze verwachten mij, dus ga ik zeker op hun uitnodiging in.
als jullie even klikken op gastenboek, dan kunnen jullie, net als ik meegenieten met het verhaal van annie uit drongen. k vind da zo tof da ze eens neerschrijft hoe zij het initiatief ervaarde, en eraan begon mee te werken, hoe zij met enkele mensen samen een echte vriendschapsband opbouwde, hoe zij er zich bij voelt...zo leest u ook eens hoe een ander dit breien voor pakistan beleeft. ik hoop dat er zo nog meer mensen eens hun verhaal neerschrijven. in elk geval : dank je annie, voor je verhaal, voor je mooie lapjes die je breit, voor de mooie mailkes, en de uitnodiging om eens samen te komen met je vriendinnen, die ook al zoveel gedaan hebben. ik wil iedereen die mijn blog bezoekt ook een prettig weekend wensen, hopelijk met goed weer. ik hoop ook dat alle kinderen, die vakantie hebben, er zullen van genieten! hartelijke groetjes, dino
"de parel" is een kleine gezellige school in maldegem-donk. juffrouw linda nam contact met mij op om te zeggen dat zij ook zouden breien voor pakistan. enkele "breimama's" leerden de kinderen uit het derde leerjaar van juf linda breien. dat ging fantastisch, ze breiden lapjes om vier mooie dekens van te maken. twee mama's zetten de lapjes aan elkaar en het resultaat was gewoonweg prachtig. de kinderen vonden het zo mooi, dat ze vroegen aan de mama's om ook voor hen zo'n lapjesdeken te maken. ik werd uitgenodigd om de dekens af te halen. samen met enkele van mijn vriendinnen, die helpen naaien, zijn we naar dit toffe schooltje geweest, waar we kennis maakten met juffrouw linda en haar leerlingen. het was echt gezellig! bij een kopje koffie en een koekje leerden we ook de mama's kennen die de lapjes aan elkaar genaaid hadden. het had hen veel werk gekost maar ze hadden er blijkbaar ook veel plezier aan beleefd.
zuster maria woont in brugge in huize sint jan. ze is altijd verpleegster geweest in het sint jan ziekenhuis tot ze, tien jaar geleden blind werd door suikerziekte. nu gaat ze drie dagen in de week naar de blindenschool. ze is heel sociaal, en daardoor wilde ze ook zo graag breien voor pakistan. enkele maanden geleden was ik er al een keer. we hebben toen thee gedronken en ze heeft me verteld over haar werk , over haar blindheid, over de blindenschool, hoe ze nu met de pc werkte...ik heb echt bewondering voor deze zuster, die zich ondanks haar handicap, zo gelukkig voelt en steeds bezig is met haar medemensen. gisteren ben ik nog eens langs geweest omdat ze me gebeld had, dat er weer twee dozen lapjes klaarstonden. ze heeft me getrakteerd op een kopje koffie met een lekkere tom-pouce. we zijn ook eens binnengeweest in de prachtige kapel, en hebben een wandeling gemaakt in de prachtige tuin. ze was zo gelukkig dat ik er nog eens was.
eigenlijk was het sint-michielscollege, de eerste school die begon te breien, alhoewel ik dit maar later te weten kwam. toen ik in het ochtendprogramma van leen op radio donna kwam met mijn idee , kreeg ik daar geen reactie op. ik dacht al dat niemand het wat vond. tot ik enige tijd later op de site van donna, een berichtje zag over de brei-activiteiten van deze school. ik nam toen contact op met de school, en toen bleek, dat het er een echte hype was op school. ze hadden zich een doel vooropgesteld, om tot de examen te breien, en de oma's en mama's kwamen helpen om de lapjes aan elkaar te zetten. je kan even meegenieten als je op "google" volgende intikt : users.pandora.be/hans.ghyseghem/hometot.htm dan klik je op foto-album , en je scrolt naar "breien voor pakistan ". je vindt er het hele verhaal en prachtige foto's. hun dekens waren ook de eerste die naar pakistan vertrokken. heel veel dank voor de inzet van de leerlingen en leraressen van deze school!!!!!
graag nodig ik jullie uit om even een kijkje te nemen op www.sint-amelbergaschool.be, je klikt even op activiteiten, en dan breien voor pakistan. het is om jullie even een idee te geven, hoe deze school zich ook inzette voor pakistan. op een zonnige namiddag ging ik naar deze school. ik reed door het nogal smalle straatje, waar de school zich bevindt. het was juist na de middag, even voor de lessen begonnen. éénmaal door de schoolpoort, zag ik een heel ruime toffe speelplaats, allemaal lachende gezichtjes, de direkteur, die me herkende en uitnodigde te komen kijken wat er zoal klaarstond voor pakistan. de kinderen, maar ook hun familie hadden massaal lapjes gebreid, en ook aan elkaar gezet tot mooie dekens. het was met zoveel plezier dat zij dat deden, het resultaat was verbluffend. via hun site, kan je even meegenieten, hoe kinderen meewerken aan de dekens voor pakistan. eigenlijk is het in al de scholen die ik bezocht dat ik hetzelfde hoor : onze kinderen zijn zo blij dat zij dit kunnen doen, dat ze zelf een steentje kunnen bijdragen tot het leed van de vele slachtoffers in pakistan. met een lapje van 15x15, dat ze met liefde breien, geven ze zoveel warmte! ze staan ook eens stil met het feit dat zij elke avond in een warm bedje kunnen slapen, het lijkt de normaalste zaak, maar het is niet overal op de wereld zo. ze leren ook solidair te zijn, ze voelen ook mee met het leed. dat is ook belangrijk in onze maatschappij. dank je , lieve kinderen , leraars en leraressen van de sint-amelbergaschool! dank voor jullie mooie dekens!
mijn twee oogappels : tom en fien. tom wordt 8 jaar in juli en fien wordt er 6 in mei. voor hen, en alle kinderen van de wereld, moeten we ons inzetten voor een betere toekomst.
juffrouw marleen uit haacht en haar vriendinnen en collega's waren ook beginnen breien en vonden het heel leuk. na de examen van de eerste trimester, hadden de leerlingen nog een week, voor ze op vrijdag 23 december om hun rapport mochten komen. juffrouw marleen stelde ze voor om ook te breien voor pakistan, volledig vrijblijvend. ze konden de lapjes dan de vrijdag in een grote doos deponeren op school. en wat denk je????? de week erna bracht marleen 8 grote (propere) vuilniszakken!!!!!!! vol met lapjes . ze hadden dus duidelijk niet stilgezeten, tijdens hun vrije week. ik bedank al die leraressen, vriendinnen van juffrouw marleen, en alle leerlingen, die hiermee bewijzen, dat ze echt begaan zijn met de mensen uit pakistan. ze bewijzen ook dat onze jeugd, het hart op de juiste plaats heeft! dino
ik kreeg een mailtje van monique. zij is moeder van één van de caspers. dit is een sportclubje voor gehandicapte kinderen uit aalst. elke zaterdagvoormiddag komen ze samen in een sporthal.daar leren ze de verschillende sporten kennen : de reglementen en alles wat erbij komt, en daarna proberen ze het eens. de moeders van de caspers zitten dan samen in een ruimte ernaast waar ze de kinderen kunnen zien. ze praten wat , bij een kopje koffie. monique stelde dus voor dat ze hun breinaalden zouden bovenhalen en voor ons doel breien. dat vond ik echt tof! ik beloofde de lapjes persoonlijk te komen afhalen, zodat ik ook eens kon zien wat de caspers deden. zo gezegd zo gedaan : op een zaterdagvoormiddag ging ik samen met sandra, die me trouw helpt om de lapjes aan elkaar te zetten, naar aalst. sandra is 29, lerares lichamelijke opvoeding, speelt ook ijshockey, is bij de scouts.... dus kon ik niemand beter meenemen. in de sporthal aangekomen konden we genieten van een gezellige babbel met de moeders en ondertussen zagen we de caspers genieten van hun sport-uurtje. sandra en ik vonden dit echt een mooi initiatief, en de kinderen zijn zichtbaar héél gelukkig met deze vorm van ontspanning, waar geen competitiedruk aan te pas komt. na het sporten overhandigden ze ons de kleurige lapjes, allemaal netjes per grootte verpakt. dank je monique en de andere mama's van de caspers, en ook de caspers zelf. ik weet niet of jullie het al gemerkt hebben, maar het liedje dat jullie horen op mijn blog is dat van "casper". niet toevallig...... dino
meester koen van de basisschool van merchtem, was één van de vele mensen die reageerden op mijn oproep. de kinderen van ter dreef gingen massaal aan het breien, ook hun familie en de kav van merchtem ging aan de slag. trots was meester koen dan ook toen hij me mailde dat ze meer dan 1000 lapjes hadden klaarstaan. hij vroeg of ik ze persoonlijk wilde komen halen, wat ik graag deed. het was een echt een toffe ervaring die glunderende gezichtjes te zien. ze waren zo fier! en terecht!!! samen hebben we wat zitten praten, en ze stelden me vragen over hoe we de lapjes aan elkaar zetten, wie me helpt, hoe de dekens in pakistan zouden geraken, over de brief van onze koning albert... ik zei hen dat ze ondanks hun jonge leeftijd, hun eigen steentje hadden bijgedragen, dat ze een beetje warmte gaven aan die slachtoffers van de aardbeving, die nu in de barre koude in tenten moeten slapen. hun oogjes spraken boekdelen. ik was zo gelukkig toen ik met al die lapjes huiswaarts keerde. weer één van de mooie momenten, die dit initiatief met zich meebracht. ik dank nog eens alle kinderen van ter dreef en hun leraars/leraressen, familie en de kav van merchtem voor de in totaal 1128 lapjes! dino
even een foto van mijn twee dochters.....ze hebben de liefde voor het breien niet geërfd, maar ze zetten zich allebei in voor de medemens. ze zijn allebei verpleegster. het zijn twee schatten van dochters waar ik terecht fier op ben! dino
als jullie zo mijn ervaringen lezen, denken jullie misschien : wie is ze? ik ben geboren in blankenberge op 24 september 1953. mijn ouders waren hardwerkende zelfstandigen. met nog drie zussen en één broer was ons gezin compleet. mijn vader was varkenshandelaar en toen ik klein was ging ik altijd mee naar de boeren met hem. vandaar dat ik enorm veel van dieren hou, en van het plattelandsleven. op school in brugge leerde ik veel over de missies, daar de zusters van de congregatie van de school in belgisch congo actief waren. we naaiden en breiden, met de ganse school, voor de mensen in afrika. dat is me altijd bijgebleven. breien werd eigenlijk mijn hobby. mijn oma leerde het me toen ik nog maar pas zes jaar was. ze kon het als geen ander. toen ze veertig jaar was, werd ze weduwe met vier kinderen. ze had het niet breed, moest haar boerderij verkopen, omdat ze het niet alleen aankon, en verhuisde naar blankenberge, waar ze appartementen verhuurde tijdens de zomer. als nieuwjaarscadeau kregen we altijd een gebreide trui, of muts en sjaal, of gebreide poppekleertjes.... ze waren zo mooi. ik hield enorm veel van mijn oma, ze was eenvoudig, leefde volledig in teken van haar kinderen en kleinkinderen. net toen ik mijn eindexamen achter de rug had, is ze gestorven. ik ben haar enige kleinkind dat zo graag breit. enkele jaren geleden kreeg ik er nog een andere hobby bij : wenskaarten maken. dat creatieve zit er in onze familie wel in. mijn broer, marc, heeft een decoratiebedrijf. van kleinsaf interesseerde kunst hem. nu maakt hij van veel ruimten, juweeltjes! hij heeft het gewoon in zich. mijn jongste zus, katrien, studeerde voor étalagiste, en verstaat als geen ander de kunst om de huiskamer knus en gezellig te maken, te décoreren. zelf probeer ik van mijn wenskaarten iets heel moois te maken, ook mijn breiwerk mag gezien worden. spijtig genoeg, heeft geen van mijn twee dochters deze liefde geërfd. tis wel van daar uit dat het idee gekomen is voor de dekens . door het vele breien, heb ik ook veel restjes wol, dus...ik had wel nooit verwacht dat mijn oproep zo massaal beantwoord zou worden. maar ik ben zo blij, en geniet ieder moment van het maken van heel mooie lappendekens. ik dank nog eens iedereen, die breit, want daardoor hebben we reeds zoveel dekens kunnen maken. groetjes, dino
chand is de naam van een pakistaans student, die ik leerde kennen via een opmerkelijke vrouw, in wie ik veel vertrouwen stel. chand is een vriend van haar zoon. hij kent dus, meer dan wie ook , de noden in pakistan. hij was heel blij toen we op 30 januari de eerste 500 kilo dekens naar pakistan verstuurden. gisteren heb ik hem gemaild, om te vragen of hij eventueel niemand kende, die ook goederen naar pakistan verstuurde en onze dekens zou kunnen meenemen. momenteel zegt hij is er niemand, maar het is daar nu al heel warm , en ze hebben nu niet echt dekens nodig. we hebben afgesproken, dat wij verder dekens maken, en we die dan in het najaar zullen opsturen naar pakistan, tenzij defensie vroeger een vlucht plant. we hadden een grote voorraad dekens, die ik nu meegegeven heb met andere initiatieven, omdat ik er geen opslag genoeg meer voor had. maar nu is er weer plaats en richten we ons volop op pakistan. dat is mijn hoofddoel en dat moet het blijven. ik hoop dat we ondertussen misschien opslag en werkruimte vinden, want waar we nu bezig zijn, wordt het gebouw in de loop van de maand mei afgebroken. antoinette en ik gaan de hoofden eens bij elkaar steken om ons beter te organiseren, want het initiatief groeit verder. we willen er echt iets blijvends van maken, en ons daar ten volle voor inzetten. ik wens jullie nu allemaal een fijn weekend. ze voorspellen wel regen, maar dan kunnen we verder aan de dekens werken of lapjes breien. hopelijk krijgen we in de loop van volgende week wat mooi weer. het is tenslotte lente!!! zaterdagnacht mogen de klok dan een uurtje doordraaien.....wat gaat de tijd toch vlug!
deze middag had ik een afspraak met zuster cécile en zuster noëlla van ruiselede. hun mensen van de missiekring zullen me helpen bij het samennaaien van de lapjes, waarvoor ik hen heel dankbaar ben. een fijne verrassing was, dat er een pater zou komen praten : pater augustinus van de abdij van averbode heeft talrijke projecten gerealiseerd in brazilië, en doet nu verschillende scholen aan om de jongeren warm te maken voor solidariteit. hij vertelt heel geëmotioneerd over wat hij daar allemaal meegemaakt heeft, over de armoede, de straatkinderen, maar ook over de corruptie. wat ik vooral onthou : "vele mensen zeggen : het is maar een druppel op een hete plaat" zegt hij ," maar als niemand iets doet, verandert er niets. hoe klein de bijdrage is die we leveren, samen is het al veel meer. " dank je, pater augustinus, en ook dank aan de zusters en hun missiekring. dino
marianne, marleen en ik gingen gistermiddag tien dozen lappendekens afleveren bij rick (rita) deloof in sint michiels bij brugge. rick heeft samen met haar man vzw ARMADILLO opgericht. (armadillo is een klein gordeldier, het is de mascotte van texas) armadillo zet zich in voor de slachtoffers van de orkanen katrina en rita in amerika. het is echt wel wraakroepend dat een land als amerika zo weinig doet voor zijn mensen in nood, terwijl er zoveel uitgegeven wordt voor de oorlog in irak. rick en haar man hebben vrienden in amerika, die familie hebben in de getroffen gebieden, en vandaar uit is hun bezorgdheid uitgegroeid tot een grote inzameling van klederen, schoenen, speelgoed... zij werken samen met de austin humane society en het texan red cross. eind december vorig jaar verstuurden ze reeds 450 kg speelgoed. nu doen ze opnieuw een inzameling. samen met pakketjes paaseieren voor de kinderen zullen ze de ingezamelde kleding versturen in de tweede week van april. hebt u ook nog kleding of speelgoed die u niet meer nodig heeft, neem gerust contact op met rick. je kan haar bereiken op : tel. 050/674610 of via e-mail : rick@pandora.be zij zoeken ook nog mensen, die willen helpen paaseieren verkopen voor het goede doel.
om 13.30 u komt marianne langs om de helft van de voorraad dekens te laden. we brengen ze naar jacques braet uit maldegem. deze man gaat reeds jaren naar roemenië met hulpgoederen. hij heeft er ter plaatse ook verschillende projecten lopen. elk jaar opnieuw trachten ze wat kleur in het leven van de roemeense gezinnen te brengen. hij heeft ook een project alhier : roemeense kinderen een maand vakantie laten doorbrengen in een belgisch gastgezin. (gezinnen gevraagd die graag een roemeens kindje een fijne maand vakantie willen bezorgen. inlichtingen : 0497/377978) in de opslagruimte staan een massa dozen klaar om mee te nemen, er zijn ook geschenken bij van de gastgezinnen voor de roemeense kinderen. binnenkort vertrekt dan een achtientonner volgeladen naar roemenië. we zijn blij dat onze dekens meekunnen. nu ze voorlopig toch niet naar pakistan kunnen, zullen ze in roemenië zeker "warmte" brengen. jacques vertelt over de armoede, tekort aan medisch materiaal, tekort aan eten, kleding..... daar tracht deze persoon een beetje de nood te lenigen. we mogen echt bewondering hebben dat mensen zich zo inzetten, tenslotte leven we allemaal op dezelfde planeet, maar blijkbaar hebben de plaatsen verschil... wij vinden het normaal dat we elke dag eten hebben, en nog kunnen kiezen wat we willen eten. we kopen kleding en schoenen die we mooi vinden. als we ziek zijn, bellen we de dokter, die nooit ver weg woont. als het nodig is, kunnen we verzorgd worden in een goed uitgerust ziekenhuis. we kunnen naar school en de richting kiezen die we willen volgen. elke dag het nieuws beluisteren, informatie krijgen, internet.... alles is zo vanzelfsprekend voor ons. in roemenië is het blijkbaar niet allemaal zo vanzelfsprekend.
vrijdag kreeg ik een mailke van lieve uit sint michiels, met een voorstel. in haar buurt waren er mensen die een vzw opgericht hadden, om steun te verlenen aan de slachtoffers van de orkanen katrina en rita in de usa. ARMADILLO heeft de steun van carry goossens, danni heylen en marijn devalck, die we allemaal kennen van fc de kampioenen. armadillo stuurt speelgoed, kleding, en allerhande naar de getroffen gebieden. lieve vond dat onze dekens daar ook goed van pas zouden komen. ik nam contact op met rick (rita) deloof van deze vzw. zij was heel enthousiast en nodigde me uit om in de loop van volgende week eens tot bij haar te komen, om eens over haar vzw en hun doelstellingen te praten. in elk geval vertrekt de eerste week van april weer een zending . graag zou ik de helft van mijn huidige voorraad lappendekens meegeven. de andere helft gaat mee naar roemenië met de mensen van maldegem, die op zaterdag 25 maart vertrekken. ondertussen kunnen we weer naarstig lapjes aaneennaaien voor misschien weer een ander project of naar pakistan, als er ondertussen toch een vlucht van defensie zou gaan. het doel, mensen in nood te helpen, in pakistan of ergens anders ter wereld blijft mijn betrachting. zaterdagnamiddag belde annie uit drongen, om me te feliciteren met mijn blog. "je weet niet wat je met jou initiatief teweeggebracht hebt," zei ze " we breien hier met enkelen samen en het brengt een enorm samenhorigheidsgevoel mee. we doen het héél graag". dat doet me enorm veel plezier , net zoals de vele reacties die ik van overal mocht ontvangen. maar de eer komt toch meest aan diegenen, die met veel liefde breien, hoe klein of groot hun bijdrage ook mag zijn. SAMEN hebben we al heel veel gepresteerd!!! en het groeit nog steeds...
ik vertelde al dat ik door mijn aktie héél véél mensen leerde kennen. enkele lieten een bijzondere indruk na. twee ervan zijn zuster cécile en zuster noëlla van de zusters van o.l.vrouw van 7 weeën van ruiselede. die breiden samen met de zusters en de missiekring heel veel lapjes en naaiden die zelf aan elkaar tot mooie dekens. de eerste keer dat ik bij hen ging om dekens op te halen, deed me terugdenken aan mijn jeugdjaren. ik ben steeds naar katholieke scholen geweest waar er nog zusters waren. ik vertelde aan zuster cecile, dat bij het binnenkomen in hun klooster diezelfde serene sfeer opviel , die ik vroeger ook altijd zo rustgevend vond. zuster noëlla toonde me met trots hun mooie kapel. we hebben er samen een kaars aangestoken voor de mensen uit pakistan. ik ben er nog een keer geweest om dekens toen de ganse missiekring aanwezig was. die mensen hebben heel mooie dekens gemaakt! met zuster cecile heb ik regelmatig contact via e-mail. toen ik haar vertelde dat we nog heel veel lapjes hadden, die we aan elkaar moeten zetten, deed ze me prompt een voorstel : ik mag een deel lapjes bij hen brengen en samen met de missiekring zullen ze die aan elkaar zetten. daar ben ik wel heel blij mee, want dat neemt toch ook veel werk in beslag als je ze mooi wil afwerken. dank u zusters en de missiekring van ruiselede voor jullie medewerking en inzet.
vandaag wil ik eens speciaal aandacht geven aan mensen, zonder wie mijn initiatief nooit het succes zou hebben die het nu heeft. het is misschien waar, ik ben op het idee gekomen, maar alleen kan je niets. vrijdag 9 december verscheen het artikel in de krant, waarna de telefoon de eerste drie dagen niet meer stil stond. één telefoontje, de zaterdag, was héél belangrijk voor me : er belde een mevrouw, die met een kraampke op de kerstmarkt stond in deinze : antoinette. ze belde me op om te zeggen dat ze het artikel zou uithangen en de mensen aansporen om ook te breien. dat vond ik wel heel goed. zij had ook een creaclub opgericht in vinkt, samen met haar vriendin. dus ook de creaclub ging aan het breien . antoinette nam me heel veel werk uit handen : ze verzamelde lapjes, verdeelde breiwol. kortom ze coördineerde al het werk in de streek deinze, tielt... zonder haar was het zeker geen succes geweest. het is ook het begin geworden van een mooie, intense vriendschap. dan wil ik ook nicole niet vergeten , die samen met haar man roger 100!!! dekens maakte met de breimachine : roger breidde stukken, en nicole zette ze aan elkaar...van samenwerking gesproken!!! de dekens zijn supermooi. enkele vriendinnen van me hebben zich al gedurende drie maanden ingezet, en nog!, om de lapjes te helpen aan elkaarzetten. zelfs s'avonds thuis ook. marleen, marianne, ludwine, linda, laurette, sandra en haar ma.... dank jullie voor de vele gezellige uren, die we samen doorbrengen, voor jullie steun, voor jullie inzet!
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
