deze middag ben ik samen met mijn buurvrouw marleen, die me trouw helpt lapjes aan elkaar zetten, naar beernem geweest. in mariawende, een woon- en zorgcentrum, die al héél véél lapjes breidde, was er een breinamiddag in de cafetaria. vele bewoners en familieleden waren er verzameld om te breien voor pakistan. er lagen ook al heel wat lapjes klaar, alsook een heel mooi deken, om mee te nemen. het is echt fantastisch om die oudere mensen zo gelukkig te zien dat zij ook iets kunnen doen voor het goede doel. animatrice rosa is terecht trots op de bewoners. deze avond kreeg ik ook nog een uitnodiging om in het dorpshuis van watervliet te komen kijken, waar men de tweede donderdag van elke maand samenkomt om te breien voor pakistan. ook kinderen komen er om te leren breien, en zo ook mee te werken aan de dekens. dank je lieve mensen !
zijn naam was fleming, en hij was een arme schotse landbouwer. op een dag, terwijl hij probeerde om het leven van zijn familie aangenaam te maken, hoorde hij een schreeuw om hulp die uit een nabijgelegen moeras kwam. hij liet alles vallen en liep naar het moeras. met zijn taille tot in de zwarte smurrie, zag hij een bange jongen gillen en worstelen. de landbouwer fleming redde de jongen van wat een langzame, angstaanjagende dood kon zijn geweest.
de volgende dag kwam een koets aan bij het huis van de boer. een elegant geklede man stapte uit en introduceerde zich als de vader van de jongen, die boer fleming gered had. "ik wil u terugbetalen", zei hij "u redde het leven van mijn zoon". "meneer, ik kan niets aanvaarden voor wat ik deed", antwoordde de schotse landbouwer, ondanks de aanbieding. op dat ogenblik, verscheen de eigen zoon van de landbouwer aan de deur van de boerderij. "is dat uw zoon?"vroeg de edelman. "ja", antwoordde de landbouwer trots. "ik wil met u een overeenkomst maken. laat me hem van het niveau van onderwijs voorzien, zoals die waarvan mijn eigen zoon zal genieten. hij zal zonder twijfel een mens worden waar wij beiden trots zullen op zijn.
en zo gebeurde... de zoon van fleming studeerde op de beste scholen en hij behaalde op sint mary, de medische school van het ziekenhuis in londen, een diploma en werd over de hele wereld bekend als alexander fleming, de uitvinder van penicilline.
jaren daarna, werd de zoon van de edelman, die uit het moeras was gered, getroffen door een longontsteking. wat redde zijn leven dit keer? Penicilline de naam van de edelman? lord randolph churchill de naam van zijn zoon? winston churchill
weer beginnen we aan een weekend! wat gaat de tijd vlug! deze week hebben we weer heel wat lapjes aan elkaar gezet, en we verliezen de moed niet. het is echt een verslaving, en het brengt immens veel rust in ons leven : gezellig samen naaien, een grapje, een herinnering ophalen, dan eens een kopje koffie erbij, en de namiddag is zo voorbij. deze week nog eens geinformeerd of er geen vlucht is naar pakistan, maar voorlopig niet dus. ondertussen las ik in de streekkrant dat mensen uit maldegem naar roemenië vertrekken op 25 maart. ik belde de organisator op : of de mensen daar geen lappendekens zouden kunnen gebruiken. hij vertelde me dat ze ook naar een weeshuis gaan, en dat ze daar inderdaad wel blij zouden zijn met onze warme dekens. dus heb ik beslist van hetgeen we nu al staan hebben, mee te geven naar roemenië. het succes van de dekens voor pakistan was zo groot dat we onmogelijk al die dekens naar pakistan kunnen krijgen. maar als ze mensen kunnen helpen in nood, dan doen we dat. na roemenië maken we weer een voorraad voor misschien een ander project. we hebben in elk geval nog duizenden lapjes staan om aaneen te naaien. het geeft me zoveel voldoening dat we mensen in nood kunnen helpen. het doet ons nog meer beseffen hoe goed we het hier hebben. en dan zijn er nog mensen die klagen of allerlei onbenulligheden. als je dan eens bedenkt dat die slachtoffers van pakistan, of de weeskinderen in roemenië niets hebben, ook geen uitzicht op een mooie toekomst of zo, zij proberen in eerste instantie te overleven. hier in ons land zijn we echt verwend, maar het valt me op dat de solidariteit nog groot is. daarvan zijn de respons op mijn initiatief zeker het bewijs. nog een heel fijn weekend! dino
hallo allemaal! hartelijk welkom op mijn blog! ik ben blij dat ik op die manier kan vertellen over een initiatief dat ik nam, en dat mijn leven mooier en zinvoller maakte. op 8 oktober van vorig jaar deed zich een aardbeving voor in pakistan, die het leven kostte aan duizenden mensen. iedereen herinnert zich wellicht nog de beelden die we in het nieuws zagen van de ravage die deze aardbeving veroorzaakte. eind november hoorde ik in het nieuws dat de winter in pakistan wellicht nog duizenden slachtoffers zou maken door de koude. ze hadden dringend tenten en dekens nodig. één van mijn hobby's is breien en ik dacht zo dat er wel veel mensen zouden zijn die heel wat restjes wol liggen hebben waar ze eigenlijk niets meer konden mee doen. van die restjes zouden ze lapjes kunnen breien van 15x15 of zo, en dan zou ik die lapjes aan elkaar zetten tot mooie, kleurige lappendekens. ik mailde mijn idee naar leen demaret van radio donna. ik kwam in haar ochtendprogramma. leen raadde me aan een politieker aan te spreken. een soulmate vond ik in schepen luc van de velde van onze stad eeklo. hij haalde de pers erbij, en op 9 december verscheen een artikel in verschillende kranten. om 8 uur kreeg ik een eerste telefoontje uit sint pieters leeuw, en daarna stond mijn telefoon niet meer stil. vanuit alle hoeken van nederlandstalig belgië telefoneerden men. ongelofelijk!!! iedereen ging aan het breien. maar eigenlijk wist ik nog niet hoe ik de dekens in pakistan zou krijgen. ik mailde naar verschillende hulporganisaties, maar niemand wou de dekens meenemen. ten einde raad, schreef ik een brief naar koning albert. enkele dagen later kreeg ik al een brief terug. de koning had defensie opdracht gegeven de zaak op te volgen. ondertussen kwamen de lapjes toe. gelukkig had ik vriendinnen, die me hielpen de stukjes aan elkaar te zetten. op 30 januari vertrok mijn eerste zending naar pakistan : 500 kilo lappendekens!!!! (je ziet ze klaarstaan op bijgevoegde foto) in woon- en zorgcentra breide men met heel veel enthousiasme en plezier. animatrice rosa van mariawende, beernem, vertelde dat de mensen zo blij waren ook zelf iets te kunnen doen voor de mensen van pakistan. het trekt hun wereld ook een beetje open. ze voelen zich zo ook meer betrokken bij wat er gebeurt. in de scholen waar ik om lapjes ging, vertelden de leraren en leraressen dat de kinderen nog nooit zo enthousiast waren geweest voor een initiatief. ze leerden met plezier breien, en zo was hun lapje , hun bijdrage aan pakistan. hun ogen fonkelden, toen ik hen bedankte en zei dat zij, ondanks hun jonge leeftijd hun steentje hadden bijgedragen en een beetje warmte doorgaven aan de mensen van pakistan. in vele scholen haalde ik meer dan duizend lapjes. in enkele scholen, kwamen de mama's en oma's helpen om de draadjes in te stoppen en de lapjes aan elkaar te naaien. vele mensen stuurden hun lapjes naar me op. een dame van 96 jaar stuurde ook lapjes ! ook waren er mensen die wol stuurden of binnenbrachten, omdat ze zelf geen tijd hadden om te breien. de talrijke mailkes en brieven die ik kreeg deden me zoveel deugd. ze vertelden dat het gezellig was om tijdens de lange winteravonden te breien, dat ze dan ook telkens aan die mensen in pakistan dachten, en beseften hoe goed wij het hier hebben... weer staan er al 400 kilo lappendekens klaar om op te sturen, maar voorlopig gaan er geen vluchten van defensie naar pakistan. ik hoop ze alsnog naar pakistan te kunnen versturen, maar misschien kan ik er een ander project mee steunen. in elk geval heeft het van mij een gelukkig iemand gemaakt. ik heb ook zeer veel mensen leren kennen door mijn initiatief. ik dank jullie, die de moeite deden mijn verhaal te lezen, en hoop jullie verder op de hoogte te houden van het verloop. groetjes, nadine
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
hallo allemaal! hartelijk welkom op mijn blog! ik ben blij dat ik op die manier kan vertellen over een initiatief dat ik nam, en dat mijn leven mooier en zinvoller maakte. op 8 oktober van vorig jaar deed zich een aardbeving voor in pakistan, die het leven kostte aan duizenden mensen. iedereen herinnert zich wellicht nog de beelden die we in het nieuws zagen van de ravage die deze aardbeving veroorzaakte. eind november hoorde ik in het nieuws dat de winter in pakistan wellicht nog duizenden slachtoffers zou maken door de koude. ze hadden dringend tenten en dekens nodig. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
