************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
10-01-2013
Popmuziek uit 1971
Popmuziek uit 1971
Terwijl George Harrison de hele maand januari 1971 op nr. 1 stond met zijn single 'My Sweet Lord' kwamen deze vier Amerikanen de BRT Top-30 binnen met alweer een song over regen. In 1969 vroegen ze zich nog af wie de neerslag zou stoppen.
En na regen komt zonneschijn... en soms een regenboog. Uitstekende single van deze Gentse formatie, ditmaal met een nieuwe zanger. Guido Wolfaert was zijn naam en op het hoesje staat hij uiterst links (met de rode broek). Dit plaatje werd ook in Nederland heel vaak gedraaid.
Met deze song bracht de Amerikaanse drummer/zanger in 1971 een eerbetoon aan zijn vroegere 'buddy' Jimi Hendrix, die enkele maanden voordien overleden was. Vandaar dat er in het begin en op het einde een bekende treurmars gespeeld wordt.
En plots kreeg de vrouw die door Neil Sedaka werd bezongen in zijn single 'Oh Carol!' een gezicht. In een tijdperk zonder internet was dat niet evident. In 1971 moesten wij informatie vergaren via platenhoezen of in de HUMO. In februari van dat jaar bracht de Amerikaanse singer/songwriter haar album 'Tapestry' uit met daarop dit ontroerend lied. Een mijlpaal in de muziekgeschiedenis!
Buddy Miles had een Afrikaanse haardos waar je niet naast kon kijken!
Twee "buddies" onder elkaar: Buddy en Jimi.
Carole King schreef in de jaren '60 vele hits samen met haar toenmalige echtgenoot Gerry Goffin. In de jaren '70 brak zij zelf als singer/songwriter helemaal door.
Rariteit uit 1970: Steve Kipner en Steve Groves (2 Australiërs uit de band 'Tin Tin') bevinden zich in een Londense studio met Maurice Gibb en diens vrouw Lulu en haar broer Billy Laurie. Na een volle fles Johnny Walker Scotch soldaat gemaa...kt te hebben beginnen de opnames en Gibb parodieert Lennon met de riff van 'The Word', een vroegere song van The Beatles. In 1974 werd een U.S. copyright genomen door Abigail Music op naam van Kipner & Groves en verscheen deze song op verscheidene bootlegs. Lennon vond het een goede imitatie. In 1985 nam zelfs Yoko Ono een U.S. copyright voor Lenono Music. De geruchten van een mogelijke reünie van de Fab Four waren dan ook in het begin van de jaren '70 niet van de lucht.
In 1961 namen The Beatles de instrumental 'Cry For A Shadow' op als hommage aan Hank Marvin & zijn makkers. De instrumentale gitaargroepen hadden afgedaan en moesten plaats ruimen voor beatmuziek. Nu, een goede 10 jaar later, moesten The Beatles opzij gaan voor hard rock/heavy metal, al brachten deze Noormannen hun ode in de stijl van de jaren '30, Ã la 'When I'm 64' of 'Your Mother Should Know'. En in 1980, alweer 10 jaar later, moest de wereld afscheid nemen van John Lennon: inderdaad, 'cry for a Beatle'...
Op 11 december 1970 werd de LP 'John Lennon/Plastic Ono Band' uitgebracht. De voormalige Beatle kon rekenen op de medewerking van o.m. Ringo Starr, Klaus Voormann, Billy Preston en Phil Spector. Op dezelfde dag werd Yoko Ono's eerste avant-garde soloplaat 'Yoko Ono/Plastic Ono Band' op de markt gegooid met nagenoeg dezelfde hoesfoto. Lennon levert hier kritiek op het systeem van de sociale klassen in de maatschappij en de invloed van Dylan's 'Masters of War' (1963) is hier duidelijk te horen.
En hier een fragment uit die LP van Yoko Ono, niet mijn kopje thee...
En zijn ziel legde Lennon helemaal bloot in deze single die op 28 december 1970 verscheen en ook op het album 'John Lennon/Plastic Ono Band' stond. De song gaat over de moeilijke relatie die hij met zijn moeder had en uiteindelijk ook over zijn vader die matroos was en bijna nooit naar huis kwam. Na de scheiding van zijn ouders werd de kleine John dan ook door zijn tante opgevoed. Yoko had John geleerd de trauma's uit zijn jeugd van zich af te schrijven en van zich af te zingen.
Het jaar 1970 sluit ik hier officieel af met een instrumentale track. Jimi Hendrix, het gitaarwonder, was niet meer maar o.m. Duane Allman, Eric Clapton en Carlos Santana stonden te trappelen om de fakkel van hem over te nemen. Zo ook John McLaughlin die hier ritmische steun krijgt van Buddy Miles, de vroegere 'buddy' van Jimi. Op naar het jaar 1971.
De b-kant die bijna niemand ooit gehoord heeft.
Wat ooit als grap bedoeld was mondde uit in veelvuldige bootlegs. Hier een exemplaar uit 1975. Zelfs Yoko Ono liet zich bij de neus nemen.
'Cry For A Beatle' was de hommage van de Noormannen aan de vier Liverpudlians.
John Lennon/Plastic Ono Band
Yoko Ono/Plastic Ono Band Wie ziet de 5 verschillen?
De afsluiter op de elpee 'New Morning' was deze zeer korte song (amper anderhalve minuut lang). Toch blijft de ietwat religieuze melodie de hele dag in je hoofd rondspoken. De progressieve rockband Manfred Mann's Earth Band bracht hiervan een lange versie uit in 1974 en doopte ze om tot 'Father of Day, Father of Night'.
Alweer een track uit de elpee 'Titanic' van de groep Titanic die ik letterlijk grijsgedraaid heb. Ze kwamen uit het hoge Noorden en via Parijs veroverden ze een deel van West-Europa. Enkele jaren later viel ook Zuid-Amerika voor deze klanken.
Het jaar 1970 loopt op zijn laatste benen op mijn blog en daarom draai ik nog een laatste track uit het album 'Time And A Word' van deze Britse symfonische rockgroep die ik leerde kennen via de RTBf-radio. Ik onthou vooral de mooie zinsnede van Jon Anderson: "Love is the only answer, hate is the root of cancer".
En ook van het album 'John Barleycorn Must Die' draai ik een laatste track met een Steve Winwood die geweldig op dreef is zowel qua stem als op de toetsen. Morgen plaats ik nog een laatste reeks van 5 songs uit 1970 en dan blijft mijn blad leeg voor dat geweldig gevarieerd muzikaal jaar. De GPS van de teletijdmachine wordt dan gericht naar 1971.
Een nieuwe dag, een nieuw begin. De grootmeester bracht na 'Self Portrait' een tweede elpee uit in 1970. En die heette toepasselijk 'New Morning', zoals deze track. Hij stond ook op de b-kant van de single 'If Not For You'. Goedemorgen!
Het avontuur van Steve Winwood bij de supergroep 'Blind Faith' was van heel korte duur. In 1970 bracht hij met zijn makkers van Traffic (Chris Wood en Jim Capaldi) een meesterwerk uit: de LP 'John Barleycorn Must Die' waaruit deze mooie track is geplukt.
In 1970 won Samantha Jones met de Britse ploeg de Knokke Cup en dat leverde haar met deze mooie versie van 'My Way' een hit op in België en Nederland. Op de b-kant stond een cover van 'Non, je ne regrette rien' van Edith Piaf. In 1964 zong ze nog bij The Vernon Girls die als eersten een hulde brachten aan de Fab Four met hun singletje "We Love The Beatles".
De groep die ontstaan was uit de as van The Zombies, na het vertrek van Colin Blunstone, was aardig op weg om door te breken. Maar deze compositie werd pas een hit in een latere versie van Three Dog Night die ermee de Amerikaanse Top-10 bereikten. Wie het schoentje past trekke het aan, zeg ik altijd en aangezien dit uit 1970 komt moet Trickie Dickie toch af en toe raar opgekeken hebben toen hij dit op de radio hoorde.
Jon Anderson en zijn kompanen van de symfonische rockgroep Yes brachten in 1970 een versie uit van deze compositie van Stephen Stills in zijn 'Buffalo Springfield'-dagen. Wie goed luistert omstreeks 2:20 minuten of 5:55 minuten herkent meteen de 'kangoeroe'-jingle uit de BRT Top-30 van toen. Well, well, well...
Vandaag sluit ik af met een zeer dansbaar nummer uit de LP 'John Barleycorn Must Die'. Deze funky en jazzy instrumentale compostie van Steve Winwood was ook een veelgevraagde plaat in Jeugdhuis 'De Reinaert'. Studiobezetting: Steve Winwood - Hammondorgel, piano, bas, percussie; Chris Wood - saxofoon, fluit, percussie en Jim Capaldi - drums, percussie.
De groep Yes met vooraan in het midden de tengere Jon Anderson.
Vandaag vieren we het 'Driekoningenfeest', 'Dertiendag' in Nederland en in Engeland spreekt men nog altijd van 'Twelfth Night' omdat hiermee de 12 dagen durende kerstkring wordt afgesloten. Bij mijn weten zijn er onder de bluesgitaristen 3 koningen die deze naam waardig dragen: Albert King, Freddie King en deze B.B. King, die het in 1970 tot in de hitparade schopte met zijn lievelingsgitaar 'Lucille'.
Een van de laatste singles van deze Gentse beatgroep waarop Danny Sinclair zingt, want in december 1970 was de leadzanger Guido Wolfaert. De nieuwe bezetting van de New Inspiration zou nog meer succes hebben, vooral in Nederland. Maar dat is voor begin 1971.
Nog een track uit die geweldige debuutelpee uit 1970 van de Noorse groep die pas in 1973 een hit werd in Zuid-Amerikaanse discotheken. Hoe een dubbeltje rollen kan... Als je goed luistert hoor je hier al enige gelijkenis met hun hit 'Sultana' uit 1971.
Een allerlaatste track uit het album 'Share The Land' (1970) van deze rockformatie uit Winnipeg, Manitoba. Randy Bachman had de groep toen al verlaten en werd vervangen door twee (!) gitaristen: Kurt Winter en Greg Leskiw. Burton Cummings geeft hier, met zijn formidabele zangstem, als naar gewoonte weer van jetje.
Op 21 november 1970 verscheen een popdeuntje in de BRT Top-30, afkomstig uit een Amerikaanse sitcom. De serie ging over een weduwe (Shirley Jones) met 5 kinderen die carrière maakten in showbusiness. Een van de zonen was David Cassidy, haar stiefzooon in het echte leven. Onder de studiomuzikanten die op dit singletje speelden zaten o.m. Larry Knechtel (bas, toetsen) en Hal Blaine (drums).
Eerste single uit het debuutalbum 'Stephen Stills' (november 1970) van de Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist. De titel kreeg hij cadeau van Billy Preston: "If you can't be with the one you love, love the one you're with". De background vocals werden verzorgd door Rita Coolidge, Priscilla Jones, John Sebastian, David Crosby en Graham Nash.
In 1971 zouden ze pas ècht bekend worden met hun single 'Sultana'.
De E.P. (Extended Play) was in 1970 fel in de mode. In feite was het een single (45 rpm) met een liedje meer.
Het jonge zangeresje uit The Partridge Family: Susan Dey.
De Italiaanse peetvader van de rock- en de popmuziek (°1938) is al sinds 1958 actief en hij scoorde in 1970 een Europese hit die iedereen spontaan kon meezingen. Een song met een titel die niets aan de verbeelding overlaat.
Tijd voor een 'one-hit wonder' uit 1970. Onbegrijpelijk dat een zanger met zo'n stem bij ons een eendagsvlieg blijft. In het Verenigd Koninkrijk scoorde hij datzelfde jaar met 'Go North' wèl een tweede hit. Beide songs werden gecomponeerd door Tony Hazzard, een Brits singer/songwriter die hits schreef voor o.a. The Hollies, Manfred Mann, Lulu, The Yardbirds, The Tremeloes, Herman's Hermits, Peter Noone en Gene Pitney. Als dat geen referenties zijn!
De Brit Gerry Monroe werd in 1933 geboren als Henry Morris en scoorde in de Benelux twee hitjes in 1970. In het Verenigd Koninkrijk scoorde hij begin van de jaren '70 vijf opeenvolgende hits. Hij stond bekend om zijn falsettostem en werd helaas amper 55 jaar oud.
En voor de opvolger van 'Sally' koos de zanger met de falsettostem een oud nummer dat iedereen nog kent in de versie van The Platters. Oorspronkelijk heette het nummer 'Avant de mourir' en werd het geschreven door Georges Boulanger in 1926. Jimmy Kennedy schreef de Engelse lyrics in 1939 en de song werd een wereldhit door toedoen van de versies van Glenn Miller en The Ink Spots nog datzelfde jaar en The Platters in 1956. De coverversies zijn bijna ontelbaar.
Het origineel uit 1926:
De Amerikaanse singer/songwriter en gitarist bekend van Buffalo Springfield; Crosby, Stills & Nash en CSN & Young, bracht op 23/11/1970 (US) en 27/11/1970 (UK) (mijn 19de verjaardag, nota bene) een uitstekende soloplaat uit met daarop deze schitterende song met niemand minder dan Jimi Hendrix op gitaar (helaas reeds overleden op 18/9/1970). Die goeie ouwe tijd?
Celentano had alweer het San Remofestival gewonnen.
Een geweldig goede eerste soloplaat van dit Amerikaans gitaarwonder.
Raad eens wie er constant in de hitlijsten stond in 1970 of wie niet weg te slaan was uit de radiogolven? The Guess Who natuurlijk! De song is in feite een medley van twee verschillende door elkaar geweven liedjes. Goed gevonden en dat deed mij beslissen een 'best of'-elpee van de band te kopen.
Northern Soul uit 1970 van deze Detroitse band. Aanstekelijke en zeer dansbare muziek die vele jaren later nog met succes gecoverd werd door Kylie Minogue (1991/1992).
Geloof het of niet maar de muziek van het Woodstockfestival (1969) had nog altijd een grote invloed, mede door het feit dat de documentaire van Michael Wadleigh pas in 1970 uitkwam. Dit lijflied van de hippies werd geschreven door Sylvester Stewart alias 'Sly Stone' en werd ook datzelfde jaar nog door Ike & Tina Turner gecoverd.
In 1970 werden enkele singles uit de periode van zijn verblijf bij platenmaatschappij 'Bang Records' heruitgebracht. In 1966 was deze single een hit in de VS, Canada en Australië maar niet in West-Europa. 'Girl, You'll Be A Woman Soon' werd gecoverd door Cliff Richard en 'Kentucky Woman' door Deep Purple (allebei in 1968). Neil Diamond stond op het punt bij ons door te breken als singer/songwriter.
De a-kant van 'Like Honey' uit 1970. Rod Argent (orgel, elektrische piano, vocals); Russ Ballard (gitaar, vocals); Jim Rodford (bas, gitaar, vocals) en Robert Henrit (drums, percussie) maakten deel uit van die nieuwe groep, nadat The Zombies ter ziele waren gegaan. En dat kon je enigszins horen aan het geluid van de elektrische piano en de manier van drummen.
Deze single kwam onze BRT Top-30 binnen op 12 december 1970 maar werd prompt door sommige radiostations verbannen vanwege vermeende reclame voor verdovende middelen. Peter Tetteroo, de zanger met de 'zwarte' stem, hield echter vol dat de song ging over een kruidenvrouwtje. In de middeleeuwen zou zo iemand als heks bestempeld worden...
1970 was ook het jaar van de progressieve, symfonische rock. De Britse groep Yes bestond toen uit Jon Anderson (vocals, percussie); Peter Banks (elektrische en akoestische gitaar, vocals); Chris Squire (bas, vocals); Tony Kaye (piano, orgel) en Bill Bruford (drums, percussie). Banks werd net voor het uitbrengen van de LP 'Time And A Word' ontslagen. In de VS werd onderstaande hoes natuurlijk verboden en vervangen door een groepsfoto van de band. Het nummer is een cover en werd geschreven door Richie Havens.
Brian Auger is van alle markten thuis: zo musiceert hij met het grootste gemak in diverse stijlen zoals o.m. jazz, rock, pop en zelfs klassiek. Mooie track uit het album 'Befour' (1970) met de geweldige basgitaar van Dave Ambrose.
'Me Tarzan, you Jane' denk ik altijd als ik Lou Reed in deze song hoor. De Amerikaanse rocker had de band al verlaten toen de LP 'Loaded' in november 1970 uitkwam. Een jaar later nam hij een soloplaat op met Steve Howe en Rick Wakeman van de groep Yes. In december 1972 kwam dan 'Transformer' uit met David Bowie en Mick Ronson als co-producers, maar dat is voor later.
Dave Dee had de groep verlaten voor een solocarrière in september 1969. Hij scoorde een kleine hit ('My Woman's Man') maar zijn vier makkers hadden iets meer geluk. Eerst met 'Tonight, Today' (november 1969) en daarna met dit singletje uit april 1970. Het was dan ook een van mijn eerste plaatjes en vooral de bridge met de Moog synthesizer vond ik heel leuk. Geloof het of niet maar deze aanklacht was rechtstreeks gericht aan de president van de VS i.v.m. de oorlog in Vietnam. En dat was in dit geval Richard Milhous Nixon oftewel Trickie Dickie.
Maar de grootste verrassing kwam in november 1970 uit Cardiff, Wales. 'Back to basics' zal gitaarwonder Edmunds gedacht hebben toen hij deze rocker van Smiley Lewis uit 1955 afstofte en daarmee op nummer 1 kwam in nagenoeg alle hitlijsten.
Het muzikaal jaar 1970 loopt op zijn laatste benen hier in mijn blog. Toch wil ik jullie dit lied van de Vlaamse singer/songwriter niet onthouden die voor enige controverse zorgde toen hij zong: "trek je witte jurkje uit"... Hij werd gisteren 69 jaar. Gelukkige verjaardag, Jan!
Geen grote hit in 1970 maar toch knappe muziek van die nieuwe band van Rod Argent die hij had opgericht na het uiteenspatten van The Zombies. En vergeet niet dat je met azijn geen vliegen vangt. Met honing daarentegen...
Deze Nederlandse rhythm & bluesformatie doet het altijd goed in de eindejaarsoverzichten bij onze Noorderburen. Hier zijn ze met hun hit uit 1970. Drie jaar later scoorden hun collega's van de Golden Earring in de USA en verdwenen de Bintangs uit ons gezichtsveld.
Na het megasucces van 'Lola' moest er voor een opvolger gezorgd worden. Dat werd dan in november 1970 deze leuke single die helaas maar al te vaak over het hoofd wordt gezien. Bij de composities van Ray Davies hoeven eigenlijk geen videoclips want hij weet telkens in 3 Ã 4 minuten een verhaaltje te vertellen dat zich zo voor mijn ogen afspeelt.
Een laatste track uit dat geweldig album 'Fire And Water' van de Britse band. Niet te verwarren met de gelijknamige Nederlandse groep. Paul Rodgers - vocals; Paul Kossoff - gitaar; Andy Fraser - basgitaar; Simon Kirke - drums.
John Fogerty tapt nog eens uit datzelfde vaatje en bekomt zo die geweldige sound van Creedence Clearwater Revival: een stem als een brulboei omgeven door jengelende gitaren en een ritmesectie om duimen en vingers af te likken. Broer Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford zijn hier ook op hun best!
Jan De Wilde is een bescheiden man en hij mijdt de spotlichten. Vandaar dat er heel weinig over hem te vinden is op het internet. Dan maar een hoesje van een andere single uit dezelfde periode.
Gebaseerd op de 9de Symfonie van Ludwig van Beethoven en geproducet door Waldo de los Rios, de neef van Miguel Rios die zelfs tot in de VS scoorde met deze single. Toepasselijke hymne (een ode aan de vreugde) voor deze eerste januari van het jaar 2013. Gelukkig Nieuwjaar!
Mooie cover van deze Franse classic die op de soundtrack van de film 'La Maison' staat. De componist Jean Lenoir is aanwezig op de openlucht set in Châteauvallon nabij Toulon voor de opname van een Frans TV-programma. Lucienne Boyer zong dit in 1930.
In 1970 bracht deze blinde Puertoricaan een kerstsingle uit die ook voor Nieuwjaar kan gebruikt worden: ♫♫♫ "Feliz Navidad, prospero año y felicidad! From the bottom of my heart..." ♫♫♫
Na een oudejaarsfuif of een nachtje stappen voelen de meesten onder ons zich niet meer zo lekker. Maar met mij gaat alles goed, dank u. "Oh, you don't know the shape I'm in." Alweer knappe muziek uit 1970 en The Band was goed op dreef.
Sinds haar optreden op het Festival 'Isle of Wight' begon de Canadese singer/songwriter bekender te worden in West-Europa. Wie met de feestdagen te diep in het glas heeft gekeken mag niet meer achter het stuur plaatsnemen. Het is veiliger een grote gele taxi te nemen.
Een van de mooiste, ingetogen composities uit de elpee 'Elton John' van Elton John uit het boeiend muzikaal jaar 1970. Met indringende klanken van cello, harp en viool. Een meesterwerk van het schrijversduo Bernie Taupin/Elton John.
Ditmaal geen "Roll over Beethoven" maar een echte ode aan de grootmeester!
Een zeer jonge Elton John, toen hij nog veel haar had.
In januari 1970 verliet Diana Ross de groep en werd zij vervangen door Jean Terrell. Vele Amerikanen dachten dat deze song uit oktober een pleidooi was voor het gebruik van drugs. Niets is minder waar. Het is een aansporing om meer van elkaar te houden (versteende, onveranderlijke liefde) en om oorlogen en conflicten te vermijden of te beëindigen, in het bijzonder de guerilla in Vietnam. Vergelijk met "I'm stone in love with you". In december 1970 kwam het vernieuwd trio 'The Supremes' onze hitlijsten met deze single binnengestormd.
En het eindeloos gewapend conflict in het zuidoosten van Azië beroerde de hele wereld meer en meer, tot in Jamaica toe. De vaandeldrager van de reggae had er zelfs een hele grote dansbare hit mee in 1970.
Op 12 december 1970 was het weer "huilen met de pet op", want de componist van 'Get Ready' bracht alweer een aanstekelijk deuntje op de markt dat je -zonder het te beseffen- zó meefluit. Na de lachende clown van Manfred Mann uit 1967 was het nu de beurt aan de treurende pretmaker. Hou die zakdoeken maar klaar!
Deze opvolger van 'I Want You Back' was ook een schot in de roos en werd vooral gesmaakt door de Amerikaanse troepen gelegerd in Vietnam. Michael was de jongste van de vijf broers die in 1968 werden ontdekt door Diana Ross toen ze nog optraden onder de naam 'The Jackson Brothers'. Aanstekelijke bubblegumpop uit 1970.
Maar mijn voorkeur ging in 1970 uit naar zuivere 'soul music' zoals deze jazzy/funky bewerking van een compositie van Isaac Hayes/David Porter, geschreven in 1966 voor Sam & Dave. Met veel blazers, een vleugje orgel hier en een riedeltje basgitaar daar. De stem van de zangeres roept bij mij de herinnering aan Janis Joplin op. Ook een van mijn allereerste singles. Geweldig goede versie!
De allereerste single zonder Diana Ross als leadzangeres.
Michael Jackson was de jongste van de 5 broers.
Een overwegend blanke groep met "zwarte" muziek op het repertoire.
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Op die debuutelpee van Black Sabbath stond ook een cover van 'Evil Woman (Don't Play Your Games With Me)' van Crow uit 1969. En een jaartje later scoorde de Amerikaanse blues/garage-rockgroep zelf met een cover van een rocksong van Larry Williams, ooit nog gecoverd door The Beatles. Kan iedereen nog volgen?
Alweer een knappe compositie van Eddy Grant uit 1970 op het 'President Records' platenlabel. The Equals waren een multiraciale groep en ze dachten een oplossing gevonden te hebben voor het probleem van de rassendiscriminatie. Geweldige dansplaat!
Ook John Fogerty bleef maar hits uit zijn mouw schudden in 1970. Toch was de sound van Creedence lichtjes veranderd: er kwamen meer geluiden van saxofoon en toetsen aan te pas en minder gitaren. Op de achterflap van de LP 'Pendulum' stond Tom Fogerty apart van de drie andere bandleden. Was dit al een teken aan de wand dat hij de groep weldra zou verlaten?
Eind november 1970 schoot de Brit Clapton met deze uptempo cover van een Amerikaanse compositie pijlsnel de hitlijsten binnen. De laidback versie van de auteur, J.J. Cale, zouden we pas in 1972 leren kennen toen het op diens elpee 'Naturally' werd uitgebracht.
Deze song stond al op de elpee 'Canned Wheat' van de Canadese groep uit september 1969 maar werd heropgenomen in een iets snellere versie en verscheen op de 33- toerenplaat 'American Woman' die uitkwam in 1970.
De LP zou ik later voor een prikje op de kop kunnen tikken.
Een van mijn favoriete groepen uit de jaren '70 met de geweldige Paul Kossoff en Paul Rodgers, zonder Simon Kirke en Andy Fraser te vergeten. De vinylelpee 'Fire And Water' was dan ook een van de eerste platen uit 1970 die in mijn collectie terechtkwam.
Deze mooie compositie wordt niet zo vaak meer gedraaid en toch stond ze op de b-kant van de single 'My Sweet Lord' en zelfs in twee versies op het drievoudig album 'All Things Must Pass' van november 1970.
Barry, Maurice en Robin hadden hun ruzie bijgelegd en schreven dit juweeltje samen met 'How Can You Mend A Broken Heart' tijdens dezelfde sessie. En plots stonden de drie broers weer aan de top van de hitparades vanaf november 1970 tot in het voorjaar van 1971.
Maar de Bee Gees kregen af te rekenen met geduchte concurrentie van deze nieuwe lichting hardrockers. Deze single uit december 1970 stond, voor alle duidelijkheid, niet op de LP 'In Rock' maar werd in 1995 wel als bonustrack bijgevoegd op de cd t.g.v. de 25ste verjaardag van de legendarische plaat.
En plots stond daar een Duitse heks te schaterlachen in de hitlijsten van december 1970. Bij het horen van deze single (een schoolvoorbeeld van een eendagsvlieg) moet ik altijd denken aan die elpeehoes van Black Sabbath.
Wat me dan weer naadloos brengt tot die heavy metal-groep met de song die begint met een basgitaar. De songtitel betekent in feite niets volgens Geezer Butler die dacht aan het sikje van Bill Ward (a nib). Om het mysterieus te maken schreef hij N.I.B. en de LP was nog maar pas uit of de rockjournalisten hadden er al 'Nativity In Black' of 'Name In Blood' van gemaakt. Volgens de co-auteur vertelt de song het verhaal van Lucifer, de gevallen engel, hoe hij verliefd wordt en verandert in een goed persoon. Ook dit was muziek uit 1970 gecomponeerd door Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler en Bill Ward. Na de basgitaar en de wah-wah geluiden doet de intro mij altijd weer denken aan 'Sunshine Of Your Love' van Cream.
De ene keer leek Harrison op een tuinkabouter, de andere keer op de Messias.
Zo iemand wil je niet tegenkomen tijdens een boswandeling.
Classic van Burt Bacharach en Hal David. Broer en zus Carpenter hadden in 1969 al een cover uitgebracht van 'Ticket To Ride' van The Beatles, zonder al te veel succes in de VS. Deze single was wel een schot in de roos in augustus 1970. Net zoals Dave Clark kon Karen Carpenter drummen èn zingen. Het duo hield op te bestaan toen Karen in 1983 stierf en broer Richard verweesd achterbleef.
Ook uit augustus 1970 is deze mooie ballade gezongen door David Gates, de frontzanger van 'Bread'. Het genre kreeg meteen het label 'softrock' opgespeld. De band kwam uit Los Angeles en vanaf 1971 werd Larry Knechtel ingelijfd om bas, gitaar, keyboards en mondharmonica te spelen. Hij was een beroemd sessiemuzikant die in de sixties nog had samengewerkt met o.a. Simon & Garfunkel, Duane Eddy, Mamas & Papas, The Monkees, The Doors en Elvis.
In oktober 1970 waren de broertjes Jackson uit Gary, Indiana aan de beurt om deze mooie slow naar de top van alle hitparades te zingen met de 12-jarige Michael Jackson in een glansrol als hoofdzanger.
In 1959 nam Ray Peterson deze song op met succes en in 1964 kwam zijn single opnieuw de Amerikaanse charts binnen. De versie van Elvis werd live opgenomen in Las Vegas en nooit in een studio. Leuke anekdote: toen Presley de toestemming vroeg aan Peterson om die song op te nemen antwoordde deze: "You don't have to ask permission; you're Elvis Presley." En Elvis antwoordde: "Yes, I do. You're Ray Peterson!"... Deze draag ik op aan mijn 87-jarige moeder, een fervente fan van The King.
Kijk, dit vind ik nu eens een prachtige slow met een intelligente tekst bovendien. Volgens mij verwees deze in Kenya geboren singer/songwriter naar het zinloze van de oorlog in het algemeen en gezien de periode waarin deze single binnenkwam in de hitlijsten (juni 1970) naar de gruwel van de oorlog in Vietnam in het bijzonder.
Elvis zag er toen al slecht uit. Zeven jaar later viel het doek definitief over The King.
Na 'De zotte morgen' volgt automatisch en naadloos de 'Houten kop', een naar gevoel dat door de nieuwe kleinkunstzanger in 1970 werd bezongen. Plots wist iedereen perfect uit te leggen wat een "kater" was. Hopsa faldera!
Zjef Vanuytsel bezong niet alleen zijn studentenleven maar ook zijn liefdesperikelen in de beste traditie, zoals enkel Boudewijn de Groot hem dat had voorgedaan. Een nieuwe Vlaamse bard was geboren in 1970.
Mijn laatste fragment uit die geweldige elpee is deze ode aan een 'karakterdanseres', zoals dat toen omfloerst werd gezegd. De vinylplaat heb ik in 1970 niet kunnen kopen want voor een student was dat veel geld. Maar dankzij mijn goede vriend G.S. kon ik de plaat opnemen met mijn Grundig taperecorder. Waarvoor dank!
Ondertussen kloeg Neil Young de wantoestanden in het zuiden van de Verengide Staten aan, zoals conservatisme, rassendiscriminatie, slavernij en de KKK. Het werd hem niet in dank afgenomen door de 'rednecks' en er kwam veel later nog reactie op met een "answersong" van de groep Lynyrd Skynyrd.
In december 1970 kwam de elpee "Pendulum" van Creedence uit. Met daarop alweer opwindende songs, zoals deze eerste track. De vinylplaat kocht ik samen met nog andere in Londen toen ik daar veertien dagen verbleef tijdens de Paasvakantie van 1971. De 33 T-platen en vooral de singles waren daar veel goedkoper.
Nog zo'n opwindende plaat uit het najaar van 1970. Uit het album 'Elton John' en een absolute favoriet in het Jeugdhuis 'De Reinaert'. Met een geweldige bridge op Moog synthesizer gespeeld door Diana Lewis.
Nieuw aan het firmament van de Vlaamse kleinkunst in 1970.
Zou dit al een voorteken geweest zijn dat Tom Fogerty (rechts) de groep weldra zou verlaten?
Deze Nederlandse cabaretier en zanger bracht in 1970 een heerlijk ontroerende ode aan het leven in een dorp. Het origineel is natuurlijk van Jean Ferrat en heet 'La Montagne'. Volgens mij een van de mooiste melodieën met een prachtige tekst die de tijd van toen perfect weergeeft. Toen Sonneveld in 1974 stierf werd deze single opnieuw uitgebracht en stond hij postuum in de hitlijsten.
Bij deze mooie ode uit 1970 moet ik altijd denken aan Helena van Troje of aan een Griekse godin. Wordt terecht gerekend bij de mooiste Vlaamse kleinkunstnummers ooit. Hugo Raspoet werd geboren in Ganshoren en werd na zijn studies Romaanse filologie vertaler bij de publieke omroep BRT. In 1972 zette hij een punt achter zijn carrière als zanger/gitarist.
Op 19 december 1970 kwam dit liedje de hitparade binnengevlogen en iedereen zong toen mee "Ach, meneer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels a.u.b. meneer Merlijn...". Het origineel is van Jean-Claude Darnal en heet 'Dites-moi m'sieur (L'oiseau)'. Tim Visterin werd ondersteund door een jongenskoor met o.m. onze piepjonge weerman, Frank Deboosere.
L'original:
Will Tura was ook in 1970 alomtegenwoordig in de hitlijsten. Hij zong dit lied met veel pathos en dramatiek en op het einde krijgt de song wel een verrassende wending. Muziek/tekst: Will Tura, Nelly Byl - Arrangementen: Leo Caerts Sr. - Productie: Jean Kluger.
Met deze cover van 'Roses To Reno' van Bob Bishop (1968) scoorde Ivan Moerman een Europese hit van formaat. Hij zong ook een versie in het Duits, het Frans en in het Spaans en verkocht waarschijnlijk de meeste singles van alle Vlaamse artiesten in het jaar 1970. In Spanje kwam hij terecht op nummer 1 en in Frankrijk in de Top-10. De Nederlandse vertaling was van dehand van Nelly Byl.
De single werd driemaal uitgebracht. Dit is het exemplaar uit 1974. 1970 -Het Dorp / Wat Moet Ik Doen Zonder Jou - 7"-single - PHILIPS - 6012 019 1974 - Het Dorp / Zo Heerlijk Rustig - 7"-single - PHILIPS - 6012 433 1982 - Het Dorp / Aan De Amsterdamse Grachten - 7"-single - PHILIPS - 6017 268
In september 1970 kwam die dubbelelpee in een kartonnen box uit. Normaliter draai ik die rockopera elk jaar met Pasen want het verhaal gaat over de laatste week van Jezus Christus' leven. Vandaag herdenken wij zijn geboorte.
Deze christelijke hymne werd geschreven door de geestelijke John Newton in 1779 om vergiffenis voor onze zonden te vragen. De Amerikaanse folkzangeres putte hieruit de kracht om haar alcoholverslaving te overwinnen en nam de hymne op als protest tegen de oorlog in Vietnam. Er bestaan twee versies: een met en een zonder koor. Merkwaardig voor de opname: er komen geen instrumenten aan te pas en Judy Collins zingt a capella.
Een interessant interview met de zangeres over 'Amazing Grace':
De Britse zanger Les Humphries woonde in Hamburg en richtte daar zijn gospelgroep op, duidelijk geïnspireerd door het succes van de Edwin Hawkins Singers. Vanaf 1969 waren gospel en songs over Jezus of God 'in'. Zo ook deze mooie single uit oktober 1970.
Op 11 december 1970 werd de LP 'John Lennon/Plastic Ono Band' uitgebracht met o.m. deze song waarin hij afrekent met zowat alles en iedereen, met God en klein Pierke, met Jan en Alleman. Inderdaad, 'the dream is over', The Beatles waren definitief gesplit en hij geloofde nog alleen in zichzelf en... in Yoko.
In november 1970 bracht "de stille Beatle" zijn drievoudige elpee in een box 'All Things Must Pass' uit en daarop stond deze ode aan Onze-Lieve-Heer (hij begon trouwens meer en meer op Jezus te gelijken). Harrison gaf de song eerst aan Billy Preston, zodat ...dit een auteursversie is. Ook duidelijk geïnspireerd door 'Oh Happy Day' van de Edwin Hawkins Singers maar, verrassing alom, hij kreeg een proces aan zijn been voor plagiaat op 'He's So Fine' van The Chiffons. De single stond op 26/12/1970 op nr. 1 in de VS en hij was daarmee de eerste Beatle die dit realiseerde. West-Europa volgde in januari 1971.
Welke muziek kwam er in 1970 nog aan bod? Traditionele folkmusic zoals deze song geschreven door Lead Belly in 1940 over de katoenplukkers. CCR had al een versie uitgebracht op de LP 'Willy And The Poor Boys' (1969) maar The Beach Boys waren er vroeger bij. In december 1968 namen zij al een versie op die op hun LP '20/20' uit 1969 werd geplaatst. Al Jardine, lead vocals, was niet tevreden over het arrangement van Brian Wilson en nam een andere versie op die op single uitkwam in april 1970 en tevens op de LP 'Sunflower'.
Traditionele countryblues die werd overgeleverd door Amerikaanse gevangenen. De eerste opname dateert uit 1926 en is van Dave Cutrell. Lead Belly nam zijn versie op in 1934. CCR zette deze parel op de LP 'Willy And The Poor boys' uit november 1969 zodat deze versie nog regelmatig gedraaid werd op de radio en in de jeugdhuizen in het voorjaar van 1970.
Deze boogie/bluesband bracht in augustus 1970 het uitstekende album 'Future Blues' uit. Jammer genoeg voegde Alan Wilson zich op 3 september 1970 bij de 'Forever 27 Club', spoedig gevolgd door Jimi Hendrix en Janis Joplin. Robert Johnson en Brian Jones zaten daar al een tijdje te niksen. Nu konden ze tenminste een degelijke band vormen en naar hartelust jammen!
De mannen van Led Zeppelin trokken zich terug in een landhuisje in Wales genaamd 'Bron-Yr-Aur', na een slopende tournee doorheen de VS. De songtitel is Welsh, betekent 'gouden borst', en werd verkeerd gespeld op de single en op de LP (III). Drummer John Bonham gaf het ritme ook aan met behulp van lepels en castagnetten.
Zonder Bob Dylan lukte het ook wonderwel voor deze Canadees/Amerikaanse... band. In augustus 1970 kwam de geweldige LP 'Stage Fright' uit met als hoogtepunten de titelsong, 'The Shape I'm In' en deze single, die in december van dat jaar de hitlijsten binnenstormde.
Creedence Clearwater Revival begon meer en meer countryrock te spelen en daardoor werd de hitmachine van 1969 het daaropvolgende jaar gestopt.
Alan Wilson was zó slechtziend dat hij zonder bril niet kon zien wie er op een halve meter van hem op het podium stond.
1970 was een heel goed jaar voor de Canadese rockband met Burton Cummings (vocals, piano). Randy Bachman werd na zijn vertrek vervangen door twee gitaristen: Kurt Winter en Greg Leskiw. Volgens mij gaat de song over het samenleven met de Indianen i.p.v. ze weg te stoppen in reservaten. Op de hoes van de gelijknamige elpee staat trouwens een foto van een "Native American" (de oorspronkelijke bewoner van het werelddeel Noord-Amerika).
Tijd om even te blijven stilstaan bij een machtige vinylschijf uit september 1970. Na zijn triomf op Woodstock 1969 veroverde Carlos Santana met zijn band de hele wereld met zijn betoverende muziek. 'Black Magic Woman' was van de hand van Peter Green en slechts een kleine hit voor Fleetwood Mac in 1968. Hier werd ze gekoppeld aan een zigeunerkoningin en dat duo scoorde wonderwel. 'Abraxas' was een van mijn eerste elpees en meteen een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.
En die 'Gypsy Queen' ging naadloos over in een prachtige cover van Tito Puente's compositie. Opwindende klanken uit Midden-Amerika: "Oye como va, mi ritmo bueno pa' gozar, mulata"! Meer moet dat niet zijn. Puente's bijnaam was niet voor niets "El Rey de los Timbales".
El original de 1963:
De track die het vaakst gedraaid werd op de RTBf-radio (elke woensdagnamiddag) was deze instrumentale song die het verhaal vertelt over iets dat gebeurd is in het noordoosten van Iran (voorheen Perzië) (Nishapur, Neyshābūr, Neshabur). Zonder tekst is het moeilijk uit te leggen waarover deze song gaat. Feit is dat daar 1,7 miljoen mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord op bevel van Genghis Khan's dochter in 1221...
Maar de bekendste track uit 'Abraxas' en de slow waarop toen het meest werd gedanst is wel deze heerlijke samba. Die song alleen al maakte de aankoop van deze fantastische elpee de moeite waard. Het schilderij op de cover is van Mati Klarwein en heet 'Annunciation' (1961). De albumtitel komt uit een boek van Herman Hesse ('Demian') en wordt op de achterkant van de hoes helemaal uit de doeken gedaan.
Eric Clapton was dat andere gitaarwonder aan deze zijde van de oceaan en hij was ook niet blijven stilzitten in 1970. Naast zijn epos 'Layla' stond deze mooie blues ook op de LP 'Layla And Other Assorted Love Songs". "Bell bottom" is een spijkerbroek met brede pijpen. Dat was toen fel in de mode en heel makkelijk voor mensen met grote voeten...
