************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
30-08-2009
Alan Lomax & Moby
Alan Lomax & Moby
Alan Lomax is een Amerikaans musicoloog die folkloremuziek geïnventariseerd heeft. Hij interviewde vele Amerikaanse blueslegendes van Afrikaanse origine zoals o.m. Lead Belly, Muddy Waters maar ook Pete Seeger, Woody Guthrie, de grote voorbeelden voor Bob Dylan. Lange tijd werd hij geschaduwd door het F.B.I. en zelfs ondervraagd omdat men hem ervan verdacht sympathie te hebben voor het communisme. Hij trok met een magnetofoon doorheen de V.S., Groot-Brittannië, de Caraïben, Italië en Spanje en legde alles vast op tape. Dankzij hem kon Moby in het jaar 1999 muziek samplen voor zijn album "Play".
Verlengd weekend in London (14-15-16 augustus 2009)
Verlengd weekend in London (14-15-16 augustus 2009)
Op 14, 15 en 16 augustus 2009 keerde ik, na 40 jaar, terug naar Londen. Deze keer met mijn echtgenote. In mijn voorgaande berichten meldde ik al dat ik in juli 1969 in Londen in een Engels gezin verbleef en dat ik een maand lang naar de London University for Foreign Students ging om mijn Engels te perfectioneren.
Het was een fantastische zomermaand: warm, vrolijk, Carnaby Street, Soho, het Free Hyde Park Concert met o.m. The Rolling Stones, Eddy Merckx die met zijn eerste Belgische overwinning in de Ronde van Frankrijk sinds 30 jaar zelfs de Engelse pers haalde, de eerste mannen op de maan, de doorbraak van de reggae ("Israelites" van Desmond Dekker en "Wet Dream" van Max Romeo), het "schandaal" Serge Gainsbourg & Jane Birkin met "Je t'aime ... moi non plus", dat ondanks de boycot van de BBC-radio op nummer 1 stond, "Harlem Shuffle" van Bob & Earl, "Get Back" van The Beatles dat nog altijd in de hitparade stond samen met "The Ballad Of John & Yoko" van John Lennon & Paul McCartney (want George en Ringo hadden net voor de opname van de single de band al verlaten, maar zouden na enkele weken terugkeren), "That's The Way God Planned It" van Billy Preston, en zovele andere knappe hits.
Klik voor meer muziek uit de maand juli 1969 op volgende links:
In de eerste week van augustus 1969 lieten de verenigde Beatles zich vereeuwigen door de foto op het zebrapad van Abbey Road, op weg naar de studio, waar zij hun zwanenzang zouden opnemen.
Vandaar dat ik de kans niet mocht laten voorbijgaan om 40 jaar later ook het fameuze zebrapad over te steken. En het weer was precies zoals toen. En de nostalgie was ook van de partij !
Vandaag de dag is het veel makkelijker en vlugger naar Londen reizen: met de Eurostar ben je er in twee uur; de tocht door de "chunnel" duurt slechts 30 minuten. Veertig jaar geleden was ik een hele dag onderweg: van Brussel naar Oostende (125 km) met de trein, van Oostende naar Dover (overzetboot 4 Ã 4.30 uur naargelang eb of vloed), vervolgens strenge controle in Dover waar de douane veel vragen stelde en er een pasje van 3 maand werd opgesteld ("What's the purpose of your stay: business or holiday ?") en dan nog eens 1.30 uur naar Londen met de trein en tenslotte de metro naar een buitenwijk (Winchmore Hill). Voorwaar een hele vermoeiende reis. Van Brussel-Zuid naar St. Pancras (zie foto linksboven) in het hartje van Londen in 2 uur! Formidabel.
Geniet mee met onderstaande foto's:
De hoofdingang van het Hyde Park waar 40 jaar geleden het Free Concert plaatsvond met o.m. The Rolling Stones.
Hier achter mij was de vlakte waar de massa toestroomde (400.000 volgens de organisatoren, 180.000 volgens de politie; de waarheid zal ergens in het midden gelegen hebben). In elk geval was er na het concert een enorme chaos in Londen, zowel op straat als in de metro !
Voor wie zijn GSM vergeet geen probleem, er zijn nog genoeg openbare telefooncellen.
De Londense metro (the Tube of the Underground zoals de Londenaars hem noemen) is van uitzicht nog niets veranderd in 40 jaar. Toch zijn er enorm veel lijnen bijgekomen. Het is er evenwel zeer warm en tochtig.
Piccadilly Circus by night met zijn originele lichtreclames.
De Londense metro is een echt doolhof, maar toch erg praktisch als je heel Londen wilt verkennen.
De musical "Mamma Mia" van ABBA is een echt succes in Londen.
In dit Dominion Theatre wordt al jaren een musical opgevoerd ter ere van Freddie Mercury (zanger van Queen): "We Will Rock You/We Are The Champions".
Gerry Rafferty had ooit een wereldhit te pakken met "Baker Street", het denkbeeldig adres van Sherlock Holmes.
De Engelse garde paradeert voor de ingang van Hyde Park, geëscorteerd door een vrouwelijke politieagent te paard (ik ging bijna schrijven "bereden", maar dat mag niet !).
Big Ben mag natuurlijk niet ontbreken. In de buurt heb ik een "Big Ben Hamburger" verorberd en ik kan je verzekeren een Big Mac is er niets tegen !
Ook James Osterberg (aka Iggy Pop) was van de partij, zij het via reclame.
Het "moment de gloire": de oversteek van Abbey Road, na ongeveer een kwartier wachten, want Duitse toeristen hadden de plek veroverd.
Bijna veilig overgestoken. Eventjes de pas versnellen want de auto's komen er luid claxonnerend aangestormd. Abbey Road is inderdaad een toeristische attractie geworden, tot grote ergernis van de buurtbewoners en passanten.
Nog eventjes geposeerd voor het Abbey House, net naast het zebrapad.
Een souvenirwinkeltje aan het metrostation St. John's Wood in de buurt. The Beatles kwamen eventjes om de hoek kijken !
Medio jaren zestig was het hier op de koppen lopen. Op een vroege zondagochtend daarentegen... Londen vond ik in 1969 zo geweldig dat ik twee jaar later (Pasen 1971) terugkeerde voor 14 dagen en logies vond bij hetzelfde gezin in Winchmore Hill, London.
Kermit de kikker van The Muppets kwam ook even piepen. Hij heeft mij gelukkig niet in de neus gebeten !
Zelfs de postbussen zijn toeristische trekpleisters geworden !
Net zoals de publieke telefooncellen zoals hier in de buurt van Trafalgar Square (RegentStreet).
Eventjes uitblazen naast Nelson Mandela. The Special AKA had in 1984 een nummer 1 hit met "Free Nelson Mandela".
"Finsbury Park" was dan weer de opvolger van "Winchester Cathedral" van de New Vaudeville Band. Nostalgie troef !
Toast and marmalade and tea for breakfast ... and once in a while a good dinner.
De knappe fotografe mocht natuurlijk niet ontbreken, het was tenslotte haar verjaardag !
Het meest hilarische moment van het weekend: toen Michel, Michael, Mitchell en Mike het zebrapad overstaken !
In 1969 waren het natuurlijk George, Paul, Ringo en John.
Inderdaad, in de jaren vijftig van vorige eeuw werd ook fantastische muziek gemaakt. Denk maar aan Bill Haley, Elvis Presley, Little Richard, Chuck Berry, Buddy Holly, Fats Domino, Jerry Lee Lewis, Ritchie Valens, Cliff Richard, The Isley Brothers en zovele anderen.
Klik op deze link en je ziet de Top-30 van de rockers uit de jaren '50:
De oer-rocker: "(We're Gonna) Rock Around The Clock". Niemand kan bij de eerste tonen van dit plaatje blijven zitten ! Klik ook eens op http://www.youtube.com/watch?v=NN6eWf4XpiE (Bill Haley & His Comets met "Rip It Up").
Elvis The Pelvis, met zijn legendarische heupbewegingen die in de beginjaren op TV werden gecensureerd, m.a.w. Elvis werd vanaf zijn middel naar boven gefilmd.
Buddy Holly met zijn aanstekelijke nummers die zowel The Beatles als The Hollies inspireerden.
Chuck Berry en zijn welbekende "duckwalk" (de eendenpas).
Little Richard had eigenlijk een zeer "groot" stembereik.
The Isley Brothers die met hun "Shout" en "Twist And Shout" een ware rage lanceerden. Het tweede nummer werd door John Lennon zodanig gezongen en ingeleefd dat velen denken dat dit een nummer is van The Beatles.
Fats Domino uit New Orleans, verloor een paar jaar geleden alle hebben en houden in de overstromingen, ten gevolge van de orkaan Katrina.
Jerry Lee Lewis, de vriend van elke pianofabrikant want hij heeft er vele vernield tijdens zijn optredens.
Ritchie Valens werd beroemd dankzij "Donna" en "La Bamba" maar verloor jammer genoeg het leven in hetzelfde vliegtuigongeluk in februari 1959 samen met Buddy Holly en The Big Bopper.
Cliff Richard, de Europese Elvis, ontketende samen met zijn begeleidingsgroep The Drifters massahysterie tijdens hun optredens. In 1958 moesten ze veranderen van naam omdat er al een groep bestond met dezelfde naam in de V.S.A. De nieuwe naam werd The Shadows. Vanaf 1960 zouden deze laatsten solo gaan en triomfen oogsten met instrumentale nummers.
Drie dagen vrede en muziek. Dat was de belofte van de organisatoren van Woodstock, dat later zou uitgroeien tot de moeder van alle rockfestivals. Van de voorbereidingen tot het slotconcert, een reconstructie van die vier magische dagen in augustus 1969. Het werden er uiteindelijk vier, inderdaad.
Lente 1969 "Jonge mannen met onbeperkt kapitaal zoeken interessante investeringsmogelijkheden en zakenvoorstellen". Dat was de advertentie die de steenrijke John Roberts (26) en zijn pas afgestudeerde vriend Joel Rosenman (24) in maart 1968 lieten publiceren in de New York Times en Wall Street Journal. De echte bedoeling van de advertentie was niet om vers geld binnen te halen, maar om ideeën op te doen voor het schrijven van een doldwaze sitcom. In tegenstelling tot wat de legende laat uitschijnen, reageerden muziekmanager Michael Lang (24) en de toenmalige vice-directeur van platenlabel Capitol Records, Artie Kornfield (25), nooit op de advertentie. In hun zoektocht naar cash voor de organisatie van een groots opgezet festival werden ze door hun advocaat op het spoor gezet van Rosenman en Roberts.
Dinsdag 12 augustus De eerste festivalgangers stromen toe terwijl de voorbereidingen nog volop aan de gang zijn. De staf krijgt de hulp van een gemeenschap, van wie "goeroe" Wavy Gravy zichzelf uitroept tot minister van het Woord.
Vrijdag 15, 15 uur Twee uur vóór het eerste concert, meldt Chip Monk -die belast is met de aankondigingen- aan de massa mensen, die reeds door de hekken zijn gebroken, dat het festival voortaan gratis is. Duizenden mensen hebben hun wagen op meer dan 20 km van de festivalweide achtergelaten, anderen zullen nooit ter bestemming geraken. Verkeersopstoppingen verlammen de hele staat New York.
Vrijdag 15, 17.06 uur Richie Havens schiet het festival op gang. Zijn set zou een uurtje duren, maar uiteindelijk moet hij ruim drie uur (!) improviseren. Sweetwater, dat na hem moet spelen, zit hopeloos vast in de file. Vrijdag 15, 21.30 uur. De regen onderbreekt het concert van Ravi Shankar. Na een tijdje hervatten de optredens met een doodsbange Melanie Safka, opgevolgd door Arlo Guthrie en Joan Baez. Het risico om geëlektrocuteerd te worden was in die dagen niet irreëel !
Zaterdag 16, 11 uur Na de plaatselijke groep Quill, verschijnt 'Country Joe' McDonald op het podium. McDonald wordt het symbool van de strijd tegen de oorlog in Vietnam dankzij zijn beroemde "Give me a F...U...C...K", dat door het publiek in koor wordt overgenomen. John Sebastian effent het pad voor de jonge Carlos Santana en zijn band, voor wie Woodstock de grote doorbraak zou betekenen.
Zaterdag 16, 23 uur Na concerten van Grateful Dead, Creedence Clearwater Revival (die jammer genoeg niet op de LP zouden verschijnen wegens juridische problemen) en Janis Joplin verschijnen de eerste ernstige problemen: The Who en daarna ook Jefferson Airplane eisen contant geld voordat ze beginnen te spelen. Het is laat, maar John Roberts slaagt erin zijn bankier te overtuigen en het geld te laten overvliegen. The Who begint om 1 uur eindelijk te spelen, maar vrij snel stormt een compleet stonede vrijwilliger het podium op. Pete Townshend, sowieso al niet tuk op hippies, slaat hem in paniek met zijn gitaar neer.
Zondag 17, 7 uur Jefferson Airplane maakt de mensen wakker, maar die hebben andere zorgen aan hun hoofd. Er gaan te veel drugs van slechte kwaliteit rond, er is geen eten en een tekort aan drinkwater en toiletten. Gelukkig maakt een honderdtal gezinnen duizenden sandwiches klaar en een hotelhouder laat duizend hardgekookte eieren aanrukken. Zondag 17, 15.20 uur. Meteen na het optreden van Joe Cocker verandert een verschrikkelijk onweer de omgeving van White Lake in een modderpoel, terwijl 450.000 hippies de regen eenstemmig met een Crowd Rain Chant (een oude Indiaanse traditie)vragen op te houden.
Maandag 18, 3 uur Crosby, Stills & Nash treden eerst op als akoestisch trio en daarna met Neil Young in een elektrische versie. Het onvergetelijk concert duurt twee uur. De optredens van Paul Butterfield en het anekdotische Sha Na Na gaan onopgemerkt voorbij.
Maandag 18, 7 uur 's ochtends Terwijl de festivalweide stilaan leegloopt, zijn de laatste 50.000 mensen er getuige van hoe Jimi Hendrix het Amerikaanse volkslied op geheel eigen wijze verkracht. Het festival eindigt in schoonheid, ondanks het slechte weer, twee doden en een financiële schuld van 1,3 miljoen dollar. Wij, Europeanen, zouden pas maanden later goed beseffen wat het Festival Woodstock voor de (muziek)geschiedenis en voor beginnende artiesten betekend heeft. In 1970 konden wij genieten van de lange (documentaire) speelfilm van Michael Wadleigh. Zie volgende link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Woodstock_(film)
De officiële affiche van het festival dat plaatsvond op 15, 16 en 17 augustus 1969 en dat de geschiedenis inging als het Woodstock Festival.
Jimi Hendrix in een legendarische pose op het moment dat hij de Star Spangled Banner (het Amerikaanse volkslied) op zijn eigenzinnige wijze verkracht, als protest tegen de oorlog in Vietnam.
Joe Cocker brak dankzij het festival definitief door en zijn spastische bewegingen, de voorloper van de luchtgitaar, zijn in het collectief geheugen gebeiteld.
De toeloop van hippies en andere muziekliefhebbers was zodanig groot dat er in dat week-end ongeveer 1 miljoen mensen onderweg waren, met als gevolg een immense verkeerschaos !
De legendarische hoes van de drievoudige elpee die later verscheen en een mooi verslag was van het festival.
De grote afwezigen !
Bob Dylan heeft nog altijd spijt dat hij er niet bij was, terwijl hij in de buurt woonde en zijn groep, The Band, wel op het podium stond. John Lennon wilde wel komen met The Plastic Ono Band, maar niet met The Beatles, die door zoveel organisatoren achternagezeten werden. Led Zeppelin werd elders beter betaald. The Rolling Stones waren niet uitgenodigd wegens "te ontstuimig". Altamont zou de organisatoren enkele maanden later gelijk geven ! Joni Mitchell kreeg de toelating van haar manager niet. Frank Zappa had geen zin om in de modder te gaan spelen voor een paar duizend "arme drommels". Jeff Beck, The Doors, Jethro Tull, The Byrds en The Moody Blues hebben doodeenvoudig de uitnodiging afgewimpeld.
Zinspelend op wat The Beatles zongen in 1967 op hun legendarische elpee "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" (It was 20 years ago today...) kunnen we stellen dat hun even legendarische langspeelplaat "Abbey Road" uit 1969 met de welbekende hoesfoto, die toegetreden is tot het collectief geheugen, waarop de vier bandleden een zebrapad oversteken richting Abbey Road studio's op 8 augustus 2009 weer eens in het nieuws is gekomen omdat honderden fans dit evenement hebben gevierd door zelf het zebrapad over te steken en menige foto te laten nemen als bewijs van hun aanwezigheid op die plek waar veertig jaar geleden hun idolen de bewuste foto lieten vereeuwigen.
Ondergetekende vertoefde in Londen gedurende de maand juli 1969 (zie voorgaande artikels) en nu, veertig jaar later, zal hij terugkeren naar die speciale plek om zich op de gevoelige plaat te laten vastleggen. Nog enkele nachten slapen... en het is zover !
Het bewuste zebrapad is een waar pelgrimsoord geworden voor talrijke fans, tot grote ergernis van de omwonenden.
Een film uit 1964 beheerste heel het jaar 1965 de bioscopen en de soundtrack ervan "Zorba's Dance" of "La danse de Zorba" beheerste bijna een heel jaar lang de hitlijsten, uitgevoerd door verschillende orkesten. De componist ervan is Mikis Theodorakis (°1925). Discografie:http://nl.wikipedia.org/wiki/Mikis_Theodorakis
Bij het bekijken van volgend filmfragment kreeg ik weer kippenvel, na al die jaren ! Let wel dat de hoofdspeler, Anthony Quinn, geen Griek was zoals wel meer wordt gedacht, maar van Iers-Mexicaanse komaf. Geniet mee op de tonen van de sirtaki:http://www.youtube.com/watch?v=cXNApZ2ALiQ In tegenstelling tot wat vele mensen denken is de sirtaki geen Griekse volksdans, maar werd hij speciaal gecreëerd voor de film uit 1964. Ziehttp://en.wikipedia.org/wiki/Sirtaki
Waldo de los Rios is een Argentijns orkestleider (en geen Spanjaard zoals velen denken). Hij werd in 1971 op slag wereldbekend met zijn uitvoering van Mozart's 40ste symphonie. Deze meeslepende melodie stond maandenlang in de hitparades over heel de wereld. Terecht !!! Jammer genoeg pleegde hij later in een depressieve bui zelfmoord in Madrid.
Steppenwolf scoorde in 1968 zeer hoog met "Born To Be Wild" van Mars Bonfire, maar deze "Sookie, Sookie", een cover van Don Covay mocht er ook best zijn. Frontman John Kay (onderaan op de foto, gehurkt) emigreerde als kind uit het voormalige Oost-Duitsland naar de V.S.A. Discografie Steppenwolf:http://nl.wikipedia.org/wiki/Steppenwolf_(band) Luister hier naar een zeldzame live versie van "Sookie, Sookie": http://www.youtube.com/watch?v=B3PRV5JsTJg
Serge Gainsbourg is een muzikaal genie en hij telde zowel Brigitte Bardot, Jane Birkin als Catherine Deneuve onder zijn "muzen". Helaas is "Qui est in, qui est out" als klankopname niet op internet te vinden. Dus zullen we het moeten stellen met "Initials B.B.", een ode aan Brigitte Bardot, na het stuklopen van hun relatie. "Je t'aime, moi non plus" werd trouwens reeds in 1968 opgenomen samen met B.B., maar pas in 1969 uitgebracht met Jane B. omdat Günther Sachs, de toenmalige echtgenoot van Brigitte Bardot dreigde met een proces. Klik hier voor meer info over zijn carrière:http://nl.wikipedia.org/wiki/Serge_Gainsbourg Luister hier naar "Initials B.B.":http://www.youtube.com/watch?v=5rBiTL0ej2o
Ook Michel Follet (foto hierboven links) zijn muzikale smaak weet ik te appreciëren, zowel wat betreft zijn programma's als de samenstelling van zijn cd's. Klik naarhttp://users.telenet.be/chris.de.cleyn/follet.htm
(DON'T WORRY) IF THERE'S A HELL BELOW, WE'RE ALL GOING TO GO
MAYFIELD, CURTIS
1971
1024
ROCK 'N' ME
STEVE MILLER BAND
1976
1023
THE WORLD IS A GHETTO
WAR
1973
1022
KNOCKING ON HEAVEN'S DOOR(from PAT GARRETT & BILLY THE KID) {BOB DYLAN}
DYLAN, BOB
1973
1021
BACK STABBERS
O'JAYS
1973
1020
DE WILDE BOERENDOCHTERE
HEYLEN, IVAN
1974
1019
GENO
DEXY'S MIDNIGHT RUNNERS
1980
1018
A HARD RAIN'S GONNA FALL{BOB DYLAN}
FERRY, BRYAN
1973
1017
CLASSICAL GAS
WILLIAMS, MASON
1968
1016
THE SOUL DRUMMERS
BARRETTO, RAY
1969
1015
PARANOID
BLACK SABBATH
1970
1014
YOU'RE LOST LITTLE GIRL
DOORS
1967
1013
THE GIRL FROM IPANEMA
GILBERTO, ASTRUD
1963
1012
UPTIGHT (EVERYTHING'S ALRIGHT)
WONDER, STEVIE
1965
1011
THE GHETTO
HATHAWAY, DONNY
1972
1010
LOVE IS BLUE (L'AMOUR EST BLEU)
MAURIAT, PAUL & ORCHESTRA
1967
1009
TEQUILA
CHAMPS (THE)
1958
1008
CREAM
PRINCE & THE NEW POWER GENERATION
1991
1007
TELL ME (YOU'RE COMING BACK)
ROLLING STONES
1965
1006
PEOPLE ARE STRANGE
DOORS
1967
1005
TELEPHONE BABY
OTIS, JOHNNY & MARCY LEE
1960
1004
TAUSENDMAL DU
MÃœNCHENER FREIHEIT
1986
1003
SYVIA'S MOTHER
DR. HOOK & THE MEDICINE SHOW
1972
1002
BIRTHDAY{LENNON/McCARTNEY}
BEATLES (THE)
1968
1001
START ME UP
ROLLING STONES
1981
Sandy Coast, een Nederlandse popgroep, die in 1973 samen met Los Angeles een dikke hit scoorde met "La Malaguena", een traditional uit de latijnse landen. Luister hier naar deze formidabele versie en de mooie productie van Hans Vermeulen: http://www.youtube.com/watch?v=FcBksFmpmIk
De ultieme beginplaat voor een dansparty of een barbecue: "Start Me Up" van The Rolling Stones uit 1981. Onverslijtbaar ! Hieronder de boegbeelden: Mick Jagger en Keith Richards. Klik hier en ontdek een live-versie uit 2007: http://www.youtube.com/watch?v=2M5-RirLbvI
Neil Diamond is zo een diamant. Hij begon in het begin van de jaren '60 als schrijver van songs in de Brill Building (http://en.wikipedia.org/wiki/Brill_Building). Zo was hij het die met twee formidabele nummers The Monkees bekend maakte bij het brede publiek, inzonderheid de jeugd van toen (1966-1967). "I'm A Believer" (1966) en "A Little Bit Me, A Little Bit You" (1967) waren op het lijf van de jonge snuiters van The Monkees geschreven en zij waren samengebracht door handige platenbonzen om het succes van The Beatles in Amerika te counteren. Het is hen niet gelukt.
Maar Neil Diamond schreef en schrijft nog altijd prachtige songs.
Al was hij vaak het slachtoffer van kritiek, voornamelijk op zijn uiterlijk. Zijn propere, afgeborstelde imago speelde hem parten bij een welbepaald soort publiek. Een zanger(es) zou nooit mogen beoordeeld worden op zijn/haar imago ! Het zijn de vocale kwaliteiten die tellen.
Die kritiek veranderde enigszins toen een groep als Deep Purple zijn nummer "Kentucky Woman" coverde in 1968 ! "Red Red Wine" kent iedereen en de covers zijn ontelbaar. De twee belangrijkste zijn die van Peter Tetteroo en UB40. Cliff Richard had zijn song "Girl, You'llBe A Woman Soon" al gecoverd in 1967 en het lied werd in de jaren '90 weer opgepikt in de soundtrack van Pulp Fiction door Urge Overkill. Lulu zong in 1966 "The Boat That I Row" en Jonathan King had in 1970 een dikke hit met Neil Diamond's "Cherry Cherry"."I'mA Believer" werd zelfs in 1968 weer eens een hit voor The Four Tops !
De laatste jaren is hij weer actief aan het schrijven geslagen en niet zonder succes.
Mijn favorieten blijven: "I'm A Believer", "Kentucky Woman"; "Cherry, Cherry"; "Solitary Man"; "Girl, You'll Be A Woman Soon"; "Do It", "Red, Red Wine", "Cracklin' Rosie"; "I Am, I Said"; "Song Sung Blue"; "Sweet Caroline"; "Love On The Rocks", "Desiree", "Soolaimon" en de soundtrack van "Jonathan Livingston Seagull".
Zoals Raymond van het Groenewoud ooit zong: "Ik hou van veel muziekjes, en wie doet mij dat na ?".
Het spreekwoord luidt: "Beter een goede kopie dan een slecht origineel".
In 1967 was er al een parodie op de James Bond-films, m.n. "Casino Royale" die flopte bij het brede publiek maar wat voor een soundtrack had ! De hoes van die LP en de affiche in de bioscopen blijven voor altijd in het collectief geheugen opgeslagen (zie foto links).
Ook een geslaagde parodie op de James Bond-films en de TV-serie "The Saint" (allebei met Roger Moore in de hoofdrol) zijn de drie films van Austin Powers:
- Austin Powers: International Man Of Mystery - Austin Powers: The Spy Who Shagged Me - Austin Powers in Goldmember
De drie soundtracks van deze films zijn geweldig. Een greep uit de songs:
Sergio Mendes & Brasil ’66 met “Mas Que Nada”; Burt Bacharach met “What The World Needs Now Is Love”; Madonna met "Beautiful Stranger"; The Who met "My Generation"; Lenny Kravitz met "American Woman" (van The Guess Who); Burt Bacharach & Elvis Costello met "I'll Never Fall In Love Again"; "Miss You" van The Rolling Stones; Britney Spears met "Boys"; Earth, Wind & Fire met "Shining Star", maar vooral Quincy Jones met "Soul Bossa Nova", een leuk deuntje uit 1962, het jaar van de eerste Bondfilm "Dr. No".
Kijk vooral naar de links en de trailers die hieronder toegevoegd zijn:
Vandaag staat John Barry, Brits orkestleider en componist, in de schijnwerpers.
John Barry schreef prachtige filmmuziek en instrumentale hits.
Als orkestleider van The John Barry Seven ofJohn Barry & Orchestra stond hij regelmatig in de hitlijsten, ook als begeleider van de Britse zanger Adam Faith.
Zo zal zijn naam voor eeuwig verbonden (let op de woordspeling !) blijven met James Bond.
Zelfs zijn initialen (JB) zijn dezelfde ! In de jaren Â’60 was hij enige tijd getrouwd met een andere JB, met name Jane Birkin !
Overbekend zijn de scores van “Born Free”, “The Lion In Winter”, “Zulu”, “The Ipcress File”, “The Knack”, “Midnight Cowboy”, “The Deep”, “Out Of Africa”, “King Kong” en “Dances With Wolves”.
Maar het wereldbekende thema uit alle James Bond films is en blijft het instrumentale “The James Bond Theme” met zijn trompetten en twang-gitaren, zo typisch voor het begin van de jaren ’60, Carnaby Street en het hippe swinging London.
Het overbekende "James Bond Theme" werd nochtans niet geschreven door John Barry maar door Monty Norman. Onlangs won deze laatste nog een proces tegen een Britse krant die beweerd had dat John Barry eigenlijk de componist was. Hij hield er een aardige stuiver aan over !
In 1967 kwam er zelfs een parodiefilm in het circuit met als titel “Casino Royale” waarvoor Burt Bacharach (let op de initialen !) de soundtrack schreef. “The Look Of Love” gezongen door Dusty Springfield werd een geweldige hit, maar de film flopte niettegenstaande de uitzonderlijke cast: Peter Sellers, Woody Allen, David Niven, Ursula Andress, Orson Welles, Deborah Kerr, William Holden, Charles Boyer, John Huston, Jean-Paul Belmondo en George Raft. De LP met de soundtrack daarentegen verkocht als zoete broodjes. Herb Alpert & The Tijuana Brass stond ook maandenlang in de hitparades met “Casino Royale Theme”.
Zo is er ook een connectie tussen James Bond en The Beatles: Ringo Starr leerde Barbara Bach kennen op een filmset en trouwde met de Bondgirl, Paul McCartney schreef de titelsong voor “Live And Let Die”, George Martin vervolledigde die soundtrack met instrumentale muziek en Peter Sellers (boezemvriend van de Fab Four) speelde mee in de parodie “Casino Royale” uit 1967. Kijk eens naar onderstaand filmpje waar men “You Know My Name (Look Up The Number)” van The Beatles (b-kant van de single “Let It Be”) heeft geplakt op de trailer van “Casino Royale” uit 2006 met de nieuwe James Bond, Daniel Craig. De titelsong van deze officiële Bondfilm is van Chris Cornell en heet ook “You Know My Name”. Gewoonweg hilarisch !
You Know My Name = James Bond + Look Up The Number = 007.
In 1983 kwam er weer een onofficiële Bondfilm uit met Sean Connery: “Never Say Never Again”, een remake van “Thunderball” uit 1965. De titel sloeg op het antwoord dat de acteur gegeven had aan de producers die hem hadden gevraagd terug in de huid van James Bond te kruipen. Steevast antwoordde hij “Never Again” (Nooit meer).
Toen Ian Fleming, een vogelaar, die veel tijd doorbracht op de BahamaÂ’s zijn boeken over James Bond schreef, had hij eigenlijk de acteur Cary Grant in gedachten. Sean Connery werd geselecteerd omdat hij onbekend was en zeer goed geleek op Cary Grant. Toen men jaren later Roger Moore aanwierf was dit grotendeels omdat hij zijn wrange humor met Cary Grant gemeen had.
Enkele Jamaïcaanse artiesten zoals Prince Buster en Desmond Dekker werden ook geïnspireerd door James Bond en brachten het nummer "007" uit.
Het is niet de bedoeling hier bij elke film een link te plaatsen naar de titelsong (diverse compilaties waarvan hieronder een foto zijn in de handel verkrijgbaar), maar mijn favoriete deuntjes zijn, in chronologische volgorde:
The James Bond Theme uit Dr. No (1962) dat in alle films terugkomt. Gecomponeerd door Monty Norman en uitgevoerd door John Barry & Orchestra.
Goldfinger uit de gelijknamige film (1964) gezongen door Shirley Bassey.
Thunderball uit de gelijknamige film (1965) gezongen door Tom Jones.
You Only Live Twice uit de gelijknamige film (1967) gezongen door Nancy Sinatra.
On Her MajestyÂ’s Secret Service uit O.H.M.S.S. (1969) gespeeld door The JohnBarry Orchestra.
We Have All The Time In The World uit O.H.M.S.S. (1969) gezongen door LouisArmstrong.
Diamonds Are Forever uit de gelijknamige film (1971) gezongen door Shirley Bassey.
Live And Let Die uit de gelijknamige film (1973) gebracht door Paul McCartney &Wings.
GoldenEye uit de gelijknamige film (1995) gezongen door Tina Turner.
Die Another Day uit de gelijknamige film (2002) gezongen door Madonna.
Ook de moeite waard is de soundtrack uit “Never Say Never Again":
Afsluitend kun je stellen dat de sixties gedomineerd werden door 3 B's: The Beatles, James Bond en John Barry.
"James Bond will be back !"
Een piepjonge John Barry.
Een wat oudere John Barry (let op het hippe kapsel !)
John Barry schreef ook het wondermooie thema voor de TV-reeks "The Persuaders", met alweer Roger Moore in de hoofdrol. http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Persuaders In Vlaanderen was deze serie (1971-1972) bekend als "De Speelvogels" en in Nederland als "De Versierders". De tweede hoofdrol was weggelegd voor Tony Curtis.
Dit is Monty Norman, de componist van het overbekende thema van James Bond. Hij komt lachend uit de rechtzaal omdat hij zijn proces tegen een Britse krant heeft gewonnen ! Zijn schadeclaim werd ingewilligd en hij hield er een paar miljoenen aan over.
Alle films op een rijtje in chronologische volgorde.
Een beeld dat op het netvlies van elke Bondfan is gebrand: in "Goldfinger" bekoopt de Bondgirl haar alliantie met James met de dood !
Ook een beeld dat op het netvlies van elke bioscoopganger is gebrand.
Het welbekende logo van 007 (Double O Seven).
Hieronder enkele compilatie-albums die echt de moeite waard zijn !
Nog enkele bekende beelden of affiches van James Bond, die iedereen wel eens gezien heeft.
De allereerste Bond: Sean Connery.
De tweede Bond, de Australiër George Lazenby, werd genadeloos door de critici neergesabeld en ook het publiek mocht hem niet. De enige Bond die ooit trouwde, maar het tragisch einde van de film verklap ik niet ! Toch een wondermooie soundtrack. Luister eens naar Louis Armstrong met een krop in de keel !!!
Roger Moore was de derde Bond. Hij kreeg ook veel kritiek, maar ik hield wel van zijn humor. Ik kende hem al van "Ivanhoe", "The Saint" en "The Persuaders".
De vierde Bond: Timothy Dalton.
De vijfde Bond: Pierce Brosnan.
De zesde Bond: Daniel Craig. Voor de film uitkwam fel bekritiseerd omdat hij klein en blond was.
Toch werd Daniel Craig onlangs uitgeroepen toe de meeste sexy James Bond aller tijden. Het moet gezegd worden: hij is de sportiefste van alle zes !
Alle zes op een rij (vlnr): Daniel Craig, Sean Connery, George Lazenby, Timothy Dalton, Roger Moore en Pierce Brosnan.
Toevallig of niet: deze vijf acteurs zijn ongeveer even groot (tussen 1 m 90 en 1 m 92). Daniel Craig is de enige blonde (hier niet op de foto) en meet "slechts" 1 m 80.
Schrijver Ian Fleming had eigenlijk Cary Grant voor ogen toen hij zijn fameuze boeken schreef op de Bahama's. De producers vroegen hem maar hij sloeg het aanbod af. Hij wou alleen de hoofdrol in Dr. No en dan moesten de filmproducenten weer uitkijken naar een ander acteur. Daarom werd Sean Connery gekozen, een onbekend vrachtwagenchauffeur en turnleraar.
The Beatles waren in hun beginjaren (1957 – 1964) zeker en vast beïnvloed door Rock & Roll en Rhythm ‘n’ Blues. Het begon allemaal met een cover van "That'll Be The Day" van The Crickets uit februari 1957. Zij zouden hun naam van The Quarrymen veranderen in The Beatles (De Kevers) omdat de begeleidingsgroep van Buddy Holly The Crickets (De Krekels) was.
Maar zij hielden van veel muziekjes. Zo was John Lennon een fervent aanhanger van The Marx Brothers. Op een bepaald ogenblik geleek hij enorm op Groucho Marx, zeker toen hij zijn ziekenfondsbrilletje begon te dragen. Het idool van John was Chuck Berry. Zodanig dat hij "Come Together" schreef met Chuck in zijn achterhoofd. "You Can't Catch Me" leek verdacht een beetje veel op "Come Together" maar John kon het op een akkoordje gooien met Chuck en er kwam geen proces van voor plagiaat. John hield ook enorm van de dramatiek van Edith Piaf !
Paul McCartney was daarentegen dankzij een oudere neef en ook door zijn vader beïnvloed door Peggy Lee en music hall. Zijn idolen waren Little Richard, Buddy Holly en The EverlyBrothers, voor wie hij in de jaren '80 een prachtig nummer schreef: "On The Wings Of A Nightingale". Hij was het trouwens die ervoor zorgde dat de twee broers de strijdbijl begroeven. Zij hadden elkaar in jaren niet meer gesproken !
DJ Mico vertelt...
George Harrison, de jongste van de vier, was een fervent aanhanger van country music (Carl Perkins) en Oosterse muziek, vooral Indiase. Hij leerde trouwens in enkele weken tijd de sitar bespelen hierbij geholpen door grootmeester Ravi Shankar. George hield ook van cartoons zoals Batman. Luister maar eens naar "Taxman". Bij "My Sweet Lord" had hij minder geluk. Wegens een proces voor plagiaat verloor hij alle rechten op zijn grootste hit aan de nabestaanden van The Chiffons die meenden dat zijn nummer plagiaat was van "He's So Fine". Onterecht volgens mij !
Ringo Starr hield ook van country music (Buck Owens) en Amerikaanse standards uit de jaren dertig. Hij was trouwens de oudste van The Beatles. Hij was ook verzot op Monty PythonÂ’s Flying Circus en hun aparte humor.
Komt daarbij nog dat alle vier fan waren van Elvis Presley en de humor van Peter Sellers.
Deze mengelmoes van invloeden gaf een speciale mix waardoor zij niet te evenaren waren.
Alle onderstaande liedjes werden ooit door The Beatles gecoverd of inspireerden Lennon/McCartney tot het schrijven van songs. Hoe wisten zij van het bestaan van die muziek af ? Simpelweg omdat Liverpool en Hamburg havensteden zijn en de zeelui die daar aanmeerden brachten platen mee vanuit de V.S.A. !
Arthur Alexander: "Anna (Go To Him)".
The Cookies: "Chains".
The Shirelles: "Boys, Baby It's You".
Lenny Welch: "A Taste Of Honey".
The Isley Brothers: "Twist And Shout", "Shout".
Peggy Lee: "Till There Was You".
The Marvelettes: "Please Mr. Postman".
Chuck Berry: "Roll Over Beethoven", "Rock and Roll Music", "Too Much Monkey Business".
Smokey Robinson (& The Miracles): "You've Really Got A Hold On Me".
The Donays: "Devil In His Heart".
Barrett Strong: "Money (That's What I Want)".
Vier jonge Beatles met hun idool Little Richard: "Long Tall Sally", "(Medley) Kansas City/Hey-Hey-Hey-Hey!", "Ooh My Soul".
Larry Williams: "Slow Down", "Dizzy Miss Lizzy", "Bad Boy".
Carl Perkins: "Matchbox", "Honey Don't", "Everybody's Trying To Be My Baby", "Glad All Over".
Dr. Feelgood & The Interns: "Mr. Moonlight".
Buddy Holly: "That'll Be The Day", "Words Of Love", "Crying, Waiting, Hoping".
Buck Owens: "Act Naturally". Hij zou vele jaren later nog een duet opnemen met Ringo Starr, dankzij wie zijn nummer wereldbekend werd.
The Top Notes: "Twist & Shout". Kijk ook eens naar deze link: http://www.youtube.com/watch?v=LsDpc-8iR8g Iedereen denkt bij dit nummer meteen aan The Isley Brothers of The Beatles maar dit is het origineel ! Merkwaardig hoe John met zijn typische stem zich dit nummer toeëigende.
Hieronder het origineel singletje van The Top Notes bij Atlantic.
The Coasters: "Young Blood".
The Crickets (featuring Buddy Holly): "Don't Ever Change".
Ray Charles: "I've Got A Woman".
Roy Orbison: "Dream Baby (How Long Must I Dream)". Roy toerde met The Beatles doorheen Groot-Brittannië in 1963 als The Big-O en oogste meer succes dan de toen nog relatief onbekende jongens uit Liverpool ! In de jaren '80 zou hij in de supergroep The Traveling Wilburys stappen samen met zijn maat George Harrison.
Roy Hamilton: "I'm Gonna Sit Right Down & Cry (Over You)".
Arthur Crudup: "That's All Right". Dit is de orginele versie van een nummer dat Elvis wereldbekend maakte.
Elvis hier met zijn toenmalig lief: Ann-Margret ("I Just Don't Understand").
The Everly Brothers: "So How Come (No One Loves Me)".
Little Eva: "Keep Your Hands Off My Baby".
The Fab Four met Chris Montez (links) en Tommy Roe op hun eerste tournee doorheen Groot-Brittannië (9 maart 1963). Tommy Roe: "Sheila". Chris Montez: "Let's Dance".
Chan Romero: "Hippy Hippy Shake". Het origineel uiteraard. De cover is van The Swinging Blue Jeans.
The Beatles in 1962 (de periode van hun eerste officiële single "Love Me Do"), vier netjes afgeborstelde jongens. Een boysband "avant la lettre" versus de meidengroepen uit de V.S.A. zoals The Chiffons, The Marvelettes, The Cookies, The Shirelles en The Donays.
In de beginjaren brachten The Beatles covers uit van hun idolen. Een ware menselijke jukebox op de scene ! John Lennon met zijn idool Groucho Marx. Let op de treffende gelijkenis !
Ringo Starr met Peter Sellers in de film "The Magic Christian" uit 1969. De soundtrack was van de groep Badfinger die net door Apple was uitverkoren boven onze eigen Antwerpse Pebbles !
Ringo Starr met Raquel Welch uit dezelfde film. Kijk eens naar deze link met een scène uit de film met een piepjonge John Cleese ! http://www.youtube.com/watch?v=c54d2wHk4Oo
Met dank aan de samensteller(s) van deze formidable CD die in geen enkele collectie van een Beatlefan mag ontbreken. Ook zeer de moeite waard is de CD "Pre fab! The Rock & Roll and R'n'B that inspired Lennon & McCartney".
Yasmine heb ik leren kennen in 1989 toen zij meedeed aan de Soundmixshow (met "Don't Cry For Me Argentina" in de versie van Julie Covington) en toen zij nog geen Nederlands sprak maar een Vlaams streektaaltje met een zware Antwerpse tongval. Yasmine won de Soundmixshow niet maar viel wel op en sindsdien is het alleen maar bergop gegaan.
Haar eerste niemendalletjes waren dance-nummers waar zij zichzelf voor schaamde, maar haar tweede periode ("Ken je dat gevoel", "Alle meisjes aan de macht", "Porselein", "Kikkerkoel", "Da's een goeie vraag", enz.) was veel boeiender en die nummers mogen er zeker zijn !
Ik heb haar in haar vierde periode nog gezien begin februari 2009 in de Ancienne Belgique waar zij in opdracht van het Davidsfonds liedjes en gedichten ten gehore bracht. Misschien ligt het aan de slechte akoestiek van de AB maar dat optreden vond ik minder geslaagd. De volumeknoppen stonden volgens mij ook veel te veel open.
Yasmine met Willy Sommers toen ze gedurende een jaar "Tien om te Zien" mocht presenteren om Bea Van der Maat te vervangen.
Yasmine zong niet alleen, ze speelde ook voortreffelijk gitaar.
Dit was niet de "Famous Blue Raincoat" van Leonard Cohen !
Yasmine met haar boezemvriendin Martine Prenen, een ex-collega bij de VRT.
Yasmine was intussen een echte vrouw geworden...
Yasmine met de schalkse glimlach die wij van haar gewoon waren.
Deze foto zal altijd op mijn netvlies gebrand blijven want zo heb ik ze voor het laatst gezien in de Ancienne Belgique tijdens haar optreden, in opdracht van het Davidsfonds. De tournee heette "Yasmine houdt woord" en het optreden dateert van 1 februari 2009.
Musica in Cinema !
Muziek in de film: een geweldige combinatie !
