Speciaal voor zijn verjaardag, dit verzamelalbum uitgebracht in 1990.
In 2005 nog eens overgedaan voor de 65ste verjaardag van Will Tura, die nog niet aan zijn pensioen denkt!
De 60s collectie is een steengoed album van Will Tura.
Will Tura begin jaren '90.
Will Tura poseert met zijn gitaar in een hemelsblauw jasje.
Will aarzelde nooit om zijn nek uit te steken en nieuwe muzikale wegen te bewandelen. Op dit album zingt hij zelfs composities van Urbanus en Frank Dingenen!
Een prachtige verzameling hits voor zijn 45-jarige carrière.
Will Tura, waardig ouder geworden in het nieuwe millennium.
Nog een mooie compilatie-cd.
Een fantastische box met 5 cd's die je van voor naar achteren meezingt!
Proficiat Will, met je 70ste verjaardag op maandag 2 augustus 2010!
Op die dag werd, in volle tweede wereldoorlog, ene Richard Starkey geboren. Zijn vader was matroos en dus zou de kleine Richard zijn papa maar weinig zien. Toen hij drie jaar oud was scheidden zijn ouders en werd hij door zijn tante opgevoed. Tijdens zijn hele jeugd was hij ziekelijk en vertoefde hij vaak in een ziekenhuis of in het sanatorium. Noodgedwongen moest hij de school verlaten. Toen kreeg een andere microbe hem te pakken, namelijk de zogenaamde muzikale microbe. Hij had een voorliefde voor Country & Westernmuziek die uit Amerika kwam overwaaien en zijn groot idool was Carl Perkins. Hij sloot zich in 1959 aan bij een groep, The Raving Texans genaamd en nam de artiestennaam Ringo Starr aan. Hij was inderdaad dol op ringen en de helden uit de westerns droegen vaak de naam Ringo. The Raving Texans wijzigden hun naam in 1960 in Rory Storm & The Hurricanes en tourden in Hamburg, West-Duitsland. Zo kwam hij onder de aandacht van John Lennon en Paul McCartney. Die tourden met de Engelse zanger Tony Sheridan als The Beat Brothers samen met de zeer jonge George Harrison. De drummer van The Beatles was toen nog Pete Best. Het klikte beter tussen Ringo en John, Paul en George dan met Pete en bij de opname van hun eerste officiële single "Love Me Do" uit 1962 uitte George Martin zijn ongenoegen over het drumwerk van Best. Hij werd uit de groep gezet en officieel vervangen door Ringo Starr. Zo komt het dat er van die eerste single drie versies bestaan: een versie met drumwerk van Pete Best (met Ringo op tamboerijn), een versie met drumwerk van de studiodrummer Andy White en een versie met drumwerk van Ringo. Geregeld zou hij een nummer zingen op de elpees van The Beatles en hij stond ook bekend om zijn rare uitspraken zoals "A Hard Day's Night" en "Tomorrow Never Knows". Vanaf 1969 begon hij ook te acteren. Hij had al in de vier Beatlefilms gespeeld ("A Hard Day's Night" uit 1964, "Help" uit 1965, "Magical Mystery Tour" uit 1967 en "Let It Be" uit 1969) en speelde met verve mee in "The Magic Christian" (1969) samen met Peter Sellers, Raquel Welch en een prille John Cleese. De soundtrack van de film werd gevuld met muziek van Badfinger.
Het ziekelijke jongetje is dus op 7 juli 70 jaar oud geworden! Happy birthday, Ringo and many more!!!
Geniet mee van onderstaande links waarop Ringo als zanger te horen is:
Deze foto werd gebruikt in zwart/wit voor de dubbele witte elpee "The Beatles" uit 1968.
Een kiekje uit 1969.
Een collage van foto's uit de film "The Magic Christian" (1969).
Enkele jaren geleden circuleerde een mooie tekening op het internet van The Beatles zoals ze er moesten uitgezien hebben op de leeftijd van 64 jaar ("When I'm Sixty-Four"). Helaas werden John en George nooit zo oud. De tekenaar van deze knappe tekening heeft zich toch wel vergist want zowel Paul als Ringo zien er na hun 64ste nog jonger uit!
De hoes van de Velvet Underground + Nico met de banaan van Andy Warhol kent iedereen. Dan is er de hoes van "Sticky Fingers" van The Rolling Stones met de rits, "Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band" van The Beatles, Lords of Acid met "Pussy", "Country Life" van Roxy Music, de dubbele "Electric Ladyland" van The Jimi Hendrix Experience, The Black Crowes met "Amorica", Guns 'n Roses en "Appetite for destruction", The Dwarves met "Blood Guts" en last but not least "Virgin Killer" van de Scorpions.
Een fraai lijstje maar volgens mij ontbreken er nog twee. Eerst en vooral de hoes van Blind Faith uit 1969 met het jonge maagdje. Deze hoes zou nu - in tijden van pedofilie - niet meer mogelijk zijn. Waarschijnlijk was die hoes een promotiestunt om de aandacht te vestigen op de nieuwe supergroep die bestond uit Eric Clapton, Ginger Baker, Stevie Winwood en Rick Grech.
De volgende hoes is die van de toen onbekende groep The Strokes met het album "Is This It". Waarschijnlijk werd om dezelfde redenen een hoes gebruikt met een foto die meteen de aandacht trekt. Al bij al is het een goede plaat geworden. De hoes heeft haar nut gehad, al heb ik jaren gewacht om de cd te kopen. Ik heb gewacht op de koopjes.
Het debuutalbum van Blind Faith in 1969. De single die er werd uitgetrokken was "Well ... all right" van Buddy Holly en later nog eens met succes gecoverd door Santana.
The Strokes met "Is This It". Onlangs stierf een Brit in ons land toen hij teveel lachgas kreeg toegediend door SM Meesteressen in de provincie Antwerpen. Zie http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GAL2S0C84 Deze hoes heeft ook iets weg van sadomasochisme.
Als je klikt op bijvoorbeeld 1965 dan staan daar 50 nummers op een rij. Klik de eerste aan en ze worden allemaal automatisch afgespeeld. Laat je PC aanstaan en ga iets anders doen, ondertussen meeswingend met al die mooie nummers.
Je kunt ook klikken op jukeboxindex. Dan zie je welke nummers er onder de diverse jaren vallen. Je kunt ook klikken op movie-themes, TV-themes, Caribbean rhythms of requests.
Heerlijk!!!!! Geniet ervan!!!!!
The Beatles in 1967 bij de opnames van de Mundovisie.
Een topalbum van CCR.
Een prachtig verzamelalbum van The Monkees.
Ook deze verzamelplaat van Wilson Pickett is niet te versmaden.
The Rolling Stones mochten er ook zijn!
En zonder The Animals hadden we niet veel bluesnummers leren kennen.
Nooit sant in eigen land zegt het spreekwoord. Toch is Jean 'Toots' Thielemans nu al op zijn 88ste een levende legende!
In 1964 stonden The Beatles klaar om Amerika te veroveren. John Lennon was fan van een jazzgroep genaamd het George Shearing Quintet. En wie floot en speelde gitaar bij dat orkest ? Juist, ja, Jean "Toots" Thielemans! Hij stond afgebeeld op een cover van een LP met een Rickenbacker-gitaar. John droomde ervan zo'n gitaar te bezitten.
Rickenbacker organiseerde een samenkomst in zijn gitarenfabriek tussen Toots en The Beatles. Toen John Toots zag binnenkomen zei hij meteen: "You're the guy!". Hij had hem meteen herkend van de LP-hoes.
Na een rondleiding in de fabriek schonk Rickenbacker een gitaar aan John èn aan George. De eigenaardige intro die je hoort bij "A Hard Day's Night" is dus niet minder dan een dubbele aanslag op een Rickenbacker-gitaar door John èn George tegelijkertijd!
Op zondag 6 juni 2010 trokken mijn zoon en ik naar het Paleizenplein (net vóór het Koninklijk Paleis) om daar een gratis concert bij te wonen van Belgavox, inmiddels al de tweede editie. De vorige vond plaats op de Heizel, vóór het Atomium. Terwijl het in 2009 een warme zonnige dag was, voelden we nu een warme zwoele temperatuur met, zo had Frank Deboosere voorspeld, een onweersdreiging vergezeld van hevige stortregens en hagelbuien. Gewapend met muts, regenjas en paraplu togen we goedgemutst (!) naar de metro. Om kwart over twaalf begonnen de eerste regendruppels al te vallen en was de hemel grijs geworden. Toen we om kwart vóór een uit de metro stapten was het al hevig aan het regenen.
Optimist als we waren dachten we: “dit is van korte duur”. En inderdaad, na een half uur vóór het podium gestaan te hebben hield het op met regenen, maar waren we allebei kletsnat. Geen nood, de temperatuur steeg weer in een mum van tijd en na een uurtje waren onze kleren weer opgedroogd. Ondertussen werden we opgewarmd door Discobar Galaxy met de onovertroffen DJ Adriaan Van den Hoof en zijn twee companen.
Na een uurtje Incredible Bongo Band, The Jacksons, Prince en Sly & The Family Stone was het publiek (dat bestond uit een honderdtal moedige mensen) opgewarmd en kon het concert beginnen. In een mum van tijd stroomden daar ineens duizenden mensen toe omdat de optredens begonnen waren en ook omdat het zonnetje begon te stralen. Waar kwamen die festivalgangers vandaan ? Uit de metro of uit de Warande ? Wie zal het zeggen ?
Presentatoren van dienst waren Maureen Louys en Bram Vandendriessche en de muzikanten van dienst waren de onvolprezen Laatste Showband met o.a. Patrick Riguelle, Jan Hautekiet, Chris Peeters en Bert Embrechts.
Ondertussen was het al 18 uur 30 geworden en bij de finale kwamen alle artiesten terug op het podium om alweer een Beatlessong te brengen: “With A Little Help From My Friends”, gezongen zoals Joe Cocker die versie in 1968 bracht door leadzangeres Dani Klein.
Al bij al een mooi concert: enige minpuntjes waren de talrijke plastic bekertjes en restanten van fruit op de grond (er waren nochtans vuilnisbakken!) en vooral het feit dat ik 13 Ã 14-jarigen met een biertje zag rondlopen en ook veel jongeren heb zien roken. Zelfs in openlucht stoorde de rook mij. En toen de rook om mijn hoofd was verdwenen trok ik huiswaarts om kwart voor zeven, maar de muziek zat nog altijd in mijn hoofd!
Normaal gezien ben ik niet zo'n fan van live optredens omdat die meestal ontgoochelen. De kwaliteit van de huidige cd's is opperbest en sommige acts zijn peperduur. Zo las ik onlangs dat Eric Clapton en Steve Winwood € 75 vroegen en dat je voor het komende optreden van Leonard Cohen in Gent € 90 moet afdokken. Dan zeg ik neen, bedankt. Ik zal wel een cd kopen. Soms maak ik wel een uitzondering op de regel en pik ik hier en daar een gratis concert mee of een optreden dat zijn geld waard is. Dat zijn dan meestal minder bekende of zelfs onbekende artiesten.
Zo was er op donderdag 8 april 2010 in de KVS een optreden van "More more more ... future" van Studios Kabako / Faustin Linyekula uit Congo.
Op vrijdag 30 april 2010 vond in het Cultureel Centrum van Oudergem een voorstelling plaats over het leven van Edith Piaf: "Edith" door Compagnie Lowie. Het leven van La Môme Piaf alias Edith Piaf werd op een onnavolgbare wijze geportretteerd. Grandioos en zeer emotioneel!
Op zondag 23 mei 2010 vond op de Belgium Pier in Blankenberge een optreden plaats met als thema "The Blues". Preston & Bonkowski speelden de pannen van het dak. Het was een prachtig optreden van twee authentieke bluesartiesten uit Canada (20 uur - 22.30 uur). Op het einde van deze warme Pinksterdag zagen we een grandioze rode ondergaande zon. Als souvenir van een mooie bluesavond kocht ik hun cd die niet in de winkels verkrijgbaar is.
Sinds 1967 heb ik enkele memorabilia bijgehouden van live optredens die ik in al die jaren heb bijgewoond. Het zijn er niet veel, maar kwaliteit primeert over kwantiteit. Hieronder vindt u artikels die ik geschreven heb over alle live acts tussen 1967-2010, met foto's. Hierna zijn enkele memorabilia te zien:
1967: optreden in het Brussels Rogiercentrum van de Spaanse groep Los Cuervos met in hun voorprogramma Jess & James with The J.J. Band die de pannen van het dak speelden! "Move" was toen hun grote hit. Van Los Cuervos (met hun radiohitje "Hey, Hey") hebben we achteraf niets meer vernomen...
Op 1 februari 2009 heb ik een optreden gezien van Yasmine in de Brusselse AB Club, enkele maanden vóór haar dood.
Op 19 maart 2009 was er in het Oudergemse Cultureel Centrum een zeer geslaagd optreden van de groep Voice Male met hun Hit Hit Hoera tournee.
Op donderdag 8 april 2010 heb ik een uniek optreden meegemaakt van de groep Studios Kabako / Faustin Linyekula n.a.v. 50 jaar Congolese onafhankelijkheid. Zeer speciaal en toch de moeite waard.
Het gaat niet over gepofte maïs maar over de popcorn oldies! Ik heb de eer en het genoegen een befaamde DJ te kennen die zich gespecialiseerd heeft in het genre van de popcorn oldies. Af en toe draait hij in Willebroek in dancing Willy's Moustache en zelfs tot in Manchester is hij bekend, waar hij op het einde van mei 2010 plaatjes zal draaien! Hij heeft ook tal van compilaties van popcornklassiekers op cd gezet. Het gaat om onze landgenoot, Jeff Callebaut, een expert op het gebied van popcorn-muziek. Gewoonlijk is er in dancing Willy's Moustache een popcornparty voorzien op de vooravond van een feestdag, zoals Pinksteren, Maria Hemelvaart (15 augustus) of Wapenstilstand (11 november). Ambiance verzekerd! DJ Jeff Callebaut draait de beste popcorn oldies!
Een mooi voorbeeld van popcorn is de hit van Jimmy Frey uit 1980: "Yet I Know", een Engelse vertaling van "Et pourtant" van Charles Aznavour. Klik ophttp://www.youtube.com/watch?v=fRPZuc6O2Pg
Mijn favoriete popcorn-song is "You Always Hurt The One You Love" gezongen door ... Richard Chamberlain, de Amerikaanse acteur bekend uit series als "Dr. Kildare", "The Thornbirds", "Shogun" en de films "De 3 Musketiers" en "De 4 Musketiers". Jammer genoeg heb ik geen audiolink op het internet gevonden.
Onstaande link is zeer interessant voor iemand die wil weten wat er belangrijk was op muzikaal gebied op een welbepaalde dag in de geschiedenis. Met een gemakkelijke zoekmachine vind je wat je precies nodig hebt.
Deze productie van Phil Spector was fenomenaal, maar de single uit 1965 waarop enkel Tina Turner was te horen samen met studiomuzikanten flopte in de V.S. In G.B. werd het een Top-3 hit. Ike was niet welkom in de studio. In 1969 werd de single opnieuw uitgebracht met meer succes. Dit is een schoolvoorbeeld van de zogenaamde "Wall of Sound". http://www.youtube.com/watch?v=ULw1RHHPv5g&feature=related
Curtis Mayfield was de zanger met het hoge stemmetje bij The Impressions. In de jaren '70 ging hij solo en scoorde hij ook enkele hits, zoals dit schitterende "Move On Up". http://www.youtube.com/watch?v=6Z66wVo7uNw
David McWilliams werd door de piratenzenders erg geliefd. Zijn "Days of Pearly Spencer" werd er grijsgedraaid. Ook de opvolgers "Three O'Clock Flamingo Street" en "Can I Get There By Candlelight?" werden hits. We spreken nu over de periode 1967/1968. http://www.youtube.com/watch?v=U0uFkq1oZVc
De single van The Rolling Stones uit 1965 zal iedereen bijblijven omwille van de geweldige intro. Keith Richards droomde erover, werd wakker en nam de melodie op een bandje op en sliep verder. De volgende ochtend nam hij een demo van de song op. De rest is geschiedenis! http://www.youtube.com/watch?v=Y8T8eNhKSik
The Mamas & The Papas zongen "California Dreamin'" naar de hoogste regionen van de hitparade in de V.S. Nochtans was het geen original. John Phillips had zijn compositie aan Barry McGuire gegeven. We kennen hem van zijn "Eve Of Destruction" uit 1965. De versie van Barry flopte niettegenstaande The Mamas & The Papas op de achtergrond zongen en John besloot het lied op te nemen met zijn groep. Hij gebruikte dezelfde instrumentale track, voegde een dwarsfluit in de bridge toe en veegde de stem van McGuire uit. Niet goed genoeg want als je goed luistert hoor je nog een flard van Barry's stem in het linkerkanaal. http://www.youtube.com/watch?v=V0UcQDUR-fU
Zoek en luister eens over de grenzen heen, misschien vind je nu wel jouw favoriete zender?
Alle Europese radiozenders plus de Amerikaanse, Australische en Canadese zenders. Zo'n 7000 verschillende!
Hij staat nu op een Oostenrijkse radiozender ingesteld waar ze oude gouden hits uitzenden zonder al te veel bla-bla tussenin. Ook goed om je Duits wat bij te schaven. Aan de linkerzijde vind je de landen, rechts de zenders. Kiezen maar en zet hem bij je favorieten! Gegarandeerd veel luisterplezier.
De eeuwige strijd tussen fans van The Beatles en The Rolling Stones.
Phil Spector heeft in de beginjaren van de sixties mooie producties gemaakt.
Ik hou van zowel van The Beatles als van The Rolling Stones, met toch een voorkeur voor het complete oeuvre van de Fab Four.
Ook Bill Haley & Elvis Presley mogen er zijn.
Vandaag, 19 mei 2010 werd Pete Townshend, gitarist van The Who, 65 jaar en hij denkt nog altijd niet aan zijn pensioen. Zong hij in 1965 niet "hope I die before I get old" ?
Sir Tom Jones, geboren op 7 juni 1940 als Thomas Jones Woodward (Pontypridd (Wales), is een popzanger. Hij begon zijn carrière onder het pseudoniem Tommy Scott.
Vooral in de jaren zestig en zeventig was Tom Jones een wereldster en een sekssymbool. Hij scoorde vanaf 1965 verschillende hits zoals o.m.: "What's New Pussycat", "It's not unusual", "Delilah" (een cover van een Italiaans nummer), "The Green Green Grass of Home" (een country standard) en "She's a Lady" (een compositie van Paul Anka). Eind jaren 90 kende hij een revival met het album "Reload". Daarop staat onder andere de hit Sex Bomb. Op 29 maart 2006 werd Jones geridderd door de Britse koningin Elizabeth II.
Liefdesliedjes... Onlangs kreeg ik in mijn mailbox een Top 100 Lovesongs. Het is altijd zeer moeilijk een Top 100 of zelfs Top 20 samen te stellen van beste liefdesliedjes of beste rocksongs of beste soulkrakers. Dat hangt bij mij af van mijn humeur van de dag, maar bij de allerbeste liefdesliedjes, die ook iets te betekenen hebben voor mijn echtgenote, zijn de volgende songs :
"Oh! Darling", "Don't Let Me Down", "And I Love Her", "Something", "Here, There And Everywhere", "When I'm Sixty-Four" en "Yesterday" van The Beatles, "Without You" van Nilsson, "A Whiter Shade Of Pale" van Procol Harum, "Your Song" van Elton John, "Only You" van The Platters, "Je t'aime... moi non plus" van Serge Gainsbourg & Jane Birkin, "Nights In White Satin" van de Moody Blues, "Unchained Melody" van The Righteous Brothers, "Love Is All Around" van The Troggs, "Love Hurts" van Nazareth, "When A Man Loves A Woman" van Percy Sledge, "Love Me Tender" van Elvis Presley, "Still Loving You" van The Scorpions, "Pastorale" van Ramses Shaffy & Liesbeth List, "I'm Sorry" van Brenda Lee, "Are You Lonesome Tonight" van Elvis Presley, "A Thing Called Love" van Johnny Cash, "Du" van Peter Maffay, "Moon Over Naples" van Bert Kaempfert aka "Spanish Eyes" van Al Martino, "That's Amore" van Dean Martin en "I'm Not In Love" van 10cc. Deze lijst is niet limitatief en varieert van dag tot dag, naargelang mijn humeur.
Hier volgt dan de tweede helft van de Top 100 Lovesongs die de lezers van een krant hebben samengesteld. Uiterst rechts naast titel en uitvoerder(s) staat een audiolink :
"Hier vloekt men niet, God blogt u !", zult u nu zeggen. Alle voorgaande uitdrukkingen zijn nochtans titels van liedjes voor het Eurovisiesongfestival, tussen 1956 en 2010 !
Yes I speak fluently Eurovision !
Do you speak Eurovision ? Wadde hadde dudde da ?
Louis Neefs nam tweemaal deel aan het Eurovisiesongfestival. In 1967 met "Ik heb zorgen" en in 1969 met "Jennifer Jennings". Hij eindigde tweemaal zevende !
In 1975 nam Ann Christy deel met "Gelukkig zijn/Could It Be Happiness"
In 1977 was het de beurt aan Dream Express om in het (steenkolen)Engels te zingen: "A Million in 1, 2, 3"
In 1987 verdedigde Liliane Saint-Pierre de Belgische kleuren in Brussel omdat Sandra Kim het jaar voordien gewonnen had.
Hier volgt de Top-10 van de allerbeste gitaristen volgens het Amerikaans vakblad Rolling Stone:
De absolute nummer 1 aller tijden: Jimi Hendrix
Nummer 2: Duane Allman
Nummer 3: B.B. King
Nummer 4: Eric Clapton
Nummer 5: Robert Johnson
Nummer 6: Chuck Berry
Nummer 7: Stevie Ray Vaughan
Nummer 8: Ry Cooder
Nummer 9: Jimmy Page
Nummer 10: Keith Richards
De overige 90 gitaristen zijn te vinden op bovenstaande link. Ben je het niet eens met die rangschikking ? Laat het me dan weten en stuur mij je persoonlijke Top-10 op !
Sinds 1975 ben ik fan van Linda Ronstadt en sinds 1976 ben ik haar albums beginnen kopen, 7 op vinyl en 4 op cd, dus 11 in totaal.
In 1967 zong ze bij een obscuur folkgroepje The Stone Poneys. In de V.S.A. hadden zij een hitje met "Different Drum", een nummer geschreven door Michael Nesmith van The Monkees. Het jaar nadien ging Linda solo en in 1969 bracht ze het album "Hand Sown ... Home Grown" uit dat onopgemerkt bleef. Het bevatte nochtans o.a. covers van Bob Dylan ("Baby You've Been On My Mind" en "I'll Be Your Baby Tonight"), Randy Newman ("Bet No One Ever Hurt This Bad"), John D. Loudermilk ("Break My Mind") en Fred Neil ("The Dolphins").
In 1970 kwam het album "Silk Purse" uit met de controversiële hoesfoto van Linda in een varkensstal. Het album flopte. Parels voor de zwijnen ? Het bevatte o.m. een cover van Goffin/King ("Will You Love Me Tomorrow ?"), het alombekende "I'm Leavin' It All Up To You" en een compositie van Gene Clark/Bernie Leadon ("He Darked The Sun").
In 1972 bracht de platenmaatschappij het album "Linda Ronstadt" uit met een nummer van Jackson Browne ("Rock Me On The Water"), een compositie van Roy Cash Jr./Johnny Cash ("I Still Miss Someone"), een cover van Woodie Guthrie/John Lomax/Huddie Ledbetter ("Ramblin' 'Round") en een nummer van Neil Young ("Birds"). De plaat ging onopgemerkt voorbij.
In 1974 verscheen het album "Heart Like A Wheel" met de single "You're No Good" (Clint Ballard Jr.) die de bal aan het rollen bracht. Verder stonden er op deze LP o.m. "It Doesn't Matter Anymore" (geschreven door Paul Anka en de postume hit voor Buddy Holly), "Heart Is Like A Wheel" (compositie van McGarrigle), "When Will I Be Loved" (Phil Everly), "Willing" (George Lowell), "I Can't Help It (If I'm Still In Love With You)" van Hank Williams en "You Can Close Your Eyes" van James Taylor. Deze LP betekende de doorbraak voor Linda Ronstadt. Terloops, haar begeleidingsgroepje zou later evolueren tot The Eagles, niet de Eagles die Jean Blaute begeleidden in de jaren '60, maar THE EAGLES, die van "Hotel California" !
In 1975 en 1976 was er geen houden meer aan en verkochten haar albums als broodjes. Zij bracht met goede smaak covers van artiesten als Dylan, Buddy Holly, Roy Orbison, Elvis Costello, The Rolling Stones, Chuck Berry en Warren Zevon (spreek uit: Zievon en niet Zevven).
Creedence Clearwater Revival was een Amerikaanse rockband, die zijn hoogtijdagen kende in de periode 1968-1972.
De bezetting bestond uit John Fogerty (1945; zang/gitaar), zijn broer Tom Fogerty (1941-1990; gitaar), Stu Cook (1945; bas) en Doug Clifford (1945; drums).
De groep kent een karakteristieke swamp blues (moeras-blues), een mix van country, blues en rock 'n' roll.
Biografie
De geschiedenis van Creedence Clearwater Revival (ook bekend als Creedence en voor het gemak vaak afgekort tot CCR) begint eind jaren ’50, wanneer de broers Fogerty de formatie Tommy Fogerty and the Blue Velvets oprichten. Ze treden voornamelijk op in het San Francisco Bay Area en vergaren zo enige regionale bekendheid. In 1964 krijgt de groep een contract bij platenlabel Fantasy Records, op voorwaarde dat zij haar naam wijzigt in The Golliwogs. Er worden enkele singles opgenomen, maar die hebben weinig impact. De single “Fight Fire” zal evenwel een belletje doen rinkelen (zie link onderaan dit artikel !). In 1967 wordt nogmaals besloten tot een naamswijziging en gaat de groep voortaan door het leven als Creedence Clearwater Revival.
Rond deze tijd is het muzikale klimaat aan het veranderen en hier zal de herdoopte groep snel van gaan profiteren. Ze nemen hun titelloze debuutplaat op en brengen twee singles op hetzelfde moment uit. Het zijn covers van nummers uit de jaren ’50: I Put A Spell On You en Suzie Q. Beide nummers halen de Amerikaanse hitparade. "Suzie Q" is het eerste singletje dat ik van CCR koop en ik vind het fantastisch. Alleen jammer dat de platenfirma besloten had de song in twee stukken te knippen (A-kant en B-kant). Dit doet mij besluiten de LP aan te kopen. Begin 1969 verschijnt het tweede album Bayou Country en met de bijbehorende single Proud Mary breekt de band definitief door. Creedence groeit binnen de kortste keren uit tot een van de succesrijkste groepen ter wereld en produceert hits aan de lopende band: Bad Moon Rising, Commotion, Down On The Corner, Who’ll Stop The Rain, Up Around The Bend en Long As I Can See The Light zijn slechts een paar van de vele hits die CCR in een korte periode, ook in België en Nederland, scoort. Ook de albums Green River, Willy & The Poor Boys en Cosmo’s Factory kennen veel bijval.
De leden starten alle vier een solocarrière, maar alleen die van John Fogerty is het vermelden waard. Zo schrijft hij in de jaren na CCR onder andere Rockin’ All Over The World, een nummer waarmee Status Quo later met de pluimen aan de haal gaat. Zijn eerste soloalbums worden redelijk ontvangen, zij het slechts door de critici. Commercieel gezien floppen ze genadeloos en Fogerty trekt zich langere tijd terug. Pas in 1985 en 1986 verschijnen er weer twee albums, waarna hij opnieuw een aantal jaren uit de schijnwerpers verdwijnt. Hij worstelt die periode ook behoorlijk met het feit dat de rechten van zijn Creedence-songs in handen zijn van zijn vroegere platenmaatschappij. Er gaan verschillende rechtszaken overheen en het conflict is nog altijd niet de wereld uit. Het maakt Fogerty er niet gelukkiger op. Ook niet echt gelukkig is hij met Creedence Clearwater Revisited, een CCR-replica waarmee Cook en Clifford sinds midden jaren ‘90 het Gouwe-Ouwen-Circuit afstruinen. Een reünie van het oorspronkelijke CCR zit er dan al niet meer in wegens het overlijden van Tom Fogerty in 1990. Zijn broer John heeft zich de laatste tijd enigszins over zijn problemen weten heen te zetten en treedt weer regelmatig op.
De bandnaam is een combinatie van de woorden "Creedence", een gemeenschappelijke kennis van de gebroeders Fogerty, "Clearwater" was een organisatie die zorg droeg voor de waterkwaliteit van de Francisco Area, met name het Clear Lake. "Revival" staat voor de revival van Rock-'n-Roll die ten tijde van de oprichting van de band gaande was. In 1968 stond Bill Haley inderdaad terug in de hitlijsten met een heruitgave van “Rock Around The Clock”, hadden The Beatles een nummer 1 met “Lady Madonna” een ode aan Fats Domino en oogstte Sha-Na-Na veel succes met een act uitgewerkt zoals de rock ‘n’ roll en doo-wop groepen van de jaren ’50.
1968: “Creedence Clearwater Revival” met o.m. I Put A Spell On You (Screaming Jay Hawkins), Suzie Q (Dale Hawkins), Ninety-Nine And A Half (Steve Cropper/Wilson Pickett), Get Down Woman en Walk On The Water.
1968: “Bayou Country” met o.m. Born On The Bayou, Bootleg, Good Golly Miss Molly (Little Richard), Proud Mary en Keep On Chooglin’.
1969: “Green River” met o.m. Green River, Commotion, Tombstone Shadow, Bad Moon Rising, Lodi, The Night Time Is The Right Time.
1969: “Willy And The Poor Boys” met o.m. Down On The Corner, It Came Out Of The Sky, Cotton Fields, Fortunate Son, The Midnight Special en Effigy.
1970: “Cosmo’s Factory” met o.m. Ramble Tamble, Before You Accuse Me, Travelin’ Band, Ooby Dooby (Roy Orbison), Lookin’ Out My Back Door, Run Through The Jungle, Up Around The Bend, My Baby Left Me (Arthur Crudup), Who’ll Stop The Rain (ode aan Woodstock), I Heard It Through The Grapevine (Norman Whitfield/Barrett Strong – Ode aan Motown) en Long As I Can See The Light.
1971: “Pendulum” met o.m. Have You Ever Seen The Rain ?, Born To Move, Hey Tonight en Molina.
1972: “Mardi Gras” met o.m. Someday Never Comes, Hello Mary Lou (geschreven door Gene Pitney en bekend van Ricky Nelson), Door To Door en Sweet Hitch-Hiker.
Kortom een discografie om U tegen te zeggen. In die korte tijdspanne is John Fogerty er met zijn companen in geslaagd 7 studio-albums uit te brengen (1968-1972) en een 15-tal prachtige singles met meestal een dubbele A-kant !!!
John Fogerty is er ook als enige in geslaagd ooit een proces voor plagiaat betekend te krijgen door zijn oude platenfirma voor twee songs die door hemzelf werden gecomponeerd. Inderdaad, toen John overgestapt was naar een ander platenlabel en “The Old Man Down The Road” uitbracht kreeg hij prompt een proces aan zijn been wegens plagiaat met het nummer “Run Through The Jungle”, uitgebracht met CCR op het vroegere platenlabel. Na lange tijd wees de rechter die eis af. Luiter naar beide nummers en er is natuurlijk een zekere gelijkenis maar een componist kan zichzelf moeilijk plagiëren ! Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=VtTNK5HZ84A (The Old Man Down The Road)
Free oldies!
Live acts (juni 2010)
Thomas Jones Woodward 
Do you speak Eurovision ?
De allerbeste gitaristen
