Art . Nr . 37 . b ,

Plaat  I

     Skelet  van  de  hand.

A , palmzijde  -  c , scheepvormig  been  -

d , maanvormig  been  -  e , erwtebeen  -  f , driehoekig  been  -  g , groot  veelhoekig  been  -  h , klein  veelhoekig  been  -  i , gehoofde  been  -  j , gehaakte  been  ( tesamen  de  handwortel  vormend )  -  k , de  vijf  middelhandsbeenderen  ( de  middelhand )  -  1 , 1' , 1'' , vingerkootjes .  -B , rugzijde .  In  a , uiteinde  van  het  spaakbeen  -  in  b , van  de  ellepijp  -  in  c , verhevenheid  van  de  kop  van  een  middelhandsbeen  bij  het  buigen  van  het  aangrenzende  vingerkootje .   

Art . Nr . 37 . b ,

                    Anatomie  van  de  Hand.

A )  Skelet  en  geledingen .
  Het  skelet  bestaat  uit  drie  delen :
De  handwortel , de middelhandsbeenderen  en  de  vingerkootjes .
  De  handwortel  valt  samen  met  de  pols .  Hij  is  samengesteld  uit  acht  kleine  beentjes  ( zie  A  op  plaat  I  :  palmzijde  van  de  hand ) , onderling  geleed  en  ook  met  de  onderuiteinden  van  de  beenderen  der  onderarm , spaakbeen  aan  de  kant  van  de  duim  en  ellepijp  aan  die  van  de  pink . Deze  gewrichtsbandachtige  geledingen  zorgen  voor  de  soepelheid  van  de  pols . 
  Op  het  lichaam  kan  men  deze  beentjes , onder  de  zachte  delen , waardoor  zij  bedekt  worden , moeilijk  voelen , behalve  het  erwtenbeen  en  het  groot  veelhoekig  been , die  naar  buiten  uitsteken , het  eerste  in  het  verlengde  van  de  pink , het  tweede  in  dat  van  de  duim .  Boven  de  handwortel  voelt  men  het  benige  relief  van  het  spaakbeen  en  de  ellepijp .
  Het  oppervlak  van  de  handwortel  is  licht  hol  aan  de  binnenzijde  van  de  hand  om  plaats  te  geven  aan  de  bloedvaten , de  zenuwen  en  de  pezen  van  de  vingerbuigers , die  van  de  onderarm  naar  de  vingers  lopen .  Zijn  rugzijde  is  enigszins  bol .

  De  middelhandsbeenderen  zijn  vijf  in  getal  en  veel  langer .  Hun  uiteinden  zijn  iets  bolvormig .  In  het  midden  zijn  zij  driehoekig  van  doorsnede  en  in  de  lengte  vertonen  zij  een  vrij  sterke  buiging , die  overeenkomt  met  de  holte  van  de  hand .  Tesamen  vormen  zij  het  middengedeelte  van  de  hand .  Hun  uiteinden  zijn  verbonden  met  gewrichtsbanden , enerzijds  met  de  onderste  rij  van  de  handwortelbeentjes , anderzijds  met  de  eerste  vingerkootjes .  Kleine  tussenbeensspiertjes  zorgen  voor  hun  ondelinge  saamhorigheid .
  Wanneer  de  hand  gebogen  is , ziet  men  duidelijk  het  buiteneinde  van  het  middelhandsbeen , dat  aan  de  middelvinger  vastzit , vooral  bij  magere  en  bejaarde  personen .  Men  nummert  hen  te  beginnen  bij  de  duim  ( 1e , 2e , 3e  enz. ) .  
   De  vingerkootjes  vormen  het  skelet  van  de  vingers .  Ieder  heeft  er  drie , behalve  de  duim , die  er  maar  twee  heeft  ( evenals  de  grote  teen ) .  Deze  beenstukjes  vertonen  een  vrij  grote  gelijkenis  met  de  middelhandsbeenderen , met  dit  voorbehoud  dat  deze  gelijkenis  afneemt  met  hun  lengte , die  geringer  wordt  van  de  eerste  naar  de  laatste , waarbij  de  eerste  diegene  is , die  grenst  aan  het  middelhandsbeen .
  
  Ieder  eerste  kootje  of  grondkootje  is  aan  de  ene  zijde  geleed  met  het  uiteinde  van  het  middelhandsbeen  en  aan  de  andere  zijde  met  het  tweede  of  middelkootje , dat  op  zijn  beurt  geleed  is  met  het  derde  of  nagelkootje .  Deze  geledingen  zijn  gehuld  in  een  soort  van  gewrichtsbandachtig  kousje , die  de  benige  uitsteeksels  verzachten  en  het  volume  vergroten  van  de  koppen  der  kootjes .  De  belangrijkste  kootjes  ziet  men  op  de  hoogte  van  de  geledingen  van  middelhandsbeenderen  en  grondkootjes  op  de  rug  van  de  hand .  De  kop  van  ieder  middelhandsbeen  vormt  een  gootje , dat  aansluit  aan  een  afgerond  "elleboogje " 
( zie  B  -  plaat  I  :  rugzijde ) .  Bij  gesloten  vuist  ziet  men  vier  knokkels  verschijnen , waarvan  die  van  de  middelvinger  de  grootste  is .  ( Zie  C  -  plaat  I  ) .  De  geledingen  tussen  de  beenderen  van  de  onderarm  en  de  handwortel  en  tussen  de  handwortel  en  de  middelhandsbeenderen  maken  het  strekken  ( achterover  buigen )  en  het  buigen   ( voorover  buigen )  van  de  hand  mogelijk , waarbij  het  strekken  voornamelijk  het  werk  is  van  eerstgenoemde  geleding  en  het  buigen  van  de  laatstgenoemde .
  Het  opzij  buigen  van  de  hand  aan  beide  kanten  en  de  wenteling  om  zijn  as  zijn  weer  het  werk  van  de  handwortel .  Behalve  de  bewegingen  van  buiging  en  strekking , staan  de  geledingen  tussen  handwortel  en  middelhandsbeenderen  van  de  vier  laatste  vingers  deze  slechts  een  zeer  geringe  achterwaartse  strekking  toe .  Daartegenover  zijn  de  bewegingen  van  de  duim  veel  gevarieerder :  buiging , waarbij  zijn  uiteinde  zich  verplaatst  naar  de  andere  vingers  teneinde  er  een  tang  mee  te  vormen , strekking  naar  buiten  en  naar  binnen , tenslotte  wenteling , dit  alles  is  mogelijk  bij  hem .  
  Wat  de  geledingen  tussen  de  middelhands  beenderen  en  de  vingerkootjes  betreft , zij  maken  buigen  en  strekken  mogelijk , alsook  bewegingen  naar  buiten  en  naar  binnen  ( dus  het  zich  naderen  en  verwijderen  der  vingers ) , wenteling  en  een  beperkte  passieve  rotatie , die  men  een  vinger  kan  laten  uitvoeren  door  hem  een  weinig  om  zijn  as  te  laten  draaien .
  De  geledingen  tussen  de  vingerkootjes  onderling  tenslotte  zijn  slechts  tot  buigen  en  strekken  in  staat .  Alles  bijeen  is  de  hand  een  instrument  van  een  onvergelijkelijke  soepelheid , hetgeen  wij  dagelijks  kunnen  constateren  bij  alle  denkbare  handelingen  en  tijdens  de  meest  uiteenlopende  soorten  van  werk . 
   Resumerend  moet  men  opmerken  dat  het  skelet  van  de  hand  zeer  verbrokkeld  is .  Wanneer  de  vingers  aaneengesloten  zijn , zou  men  zijn  omtrek  ovaal  kunnen  noemen .  Zijn  dikte  is  gering .  Zijn  rugzijde  is  enigszins  bol  en  zijn  palmzijde  enigszins  hol .
B )  Spieren .
  In  tegenstelling  tot  de  rug  van  de  hand  is  de  plam  goed  van  vlees  voorzien .  Men  ziet  er  twee  verhevenheden , de  ene  bolvormig , bij  de  duim  (duimmuis )  en  de  andere  langwerpig , bij  de  pink  (pinkmuis ) , beiden  veroorzaakt  door  spiergroepjes , die  bij  deze  vingers  behoren  ( zie  plaat  II  en  fig . 11 ) . 
  Door  de  werking  van  een  dezer  spieren  wordt  de  duim  naar  de  binnenzijde  van  de  hand  gevoerd  ( aanvoering ) en  het  is  vooral  in  deze  stand  dat  de  duimmuis  zijn  volle  omvang  verkrijgt .  Maar  hij  kan  ook , evenals  de  pink , een  tegengestelde  beweging  uitvoeren  ( afvoering ) .
  Er  zijn  ook  dieper  liggende  spieren 
( spoelwormspieren  en  tussenbeensspieren )  die  gedeeltelijk  bedekt  worden  door  degene , die  wij  hierboven  vermelden  en  door  de  pezen  van  de  buigspieren , die  uit  de  onderarm  komen .  Onder  de  huid  wordt  de  hand  bijna  geheel  bedekt  door  een  vezelachtig  vlies , dat  sterk  en  elastisch  is  en  driehoekig  handpalmvlies  genoemd  wordt .  Eenzelfde  vlies  bevindt  zich  ook  aan  de  rugzijde .  Op  die  rugzijde , vooral  bij  gebalde  vuist , voelt  en  ziet  men  duidelijk  de  anderen  en  de  waaiervormige  verhevenheden  van  de  pezen  der  hand  -  en  vingerstrekkers , die  eveneens  uit  de  onderarm  komen .  Wanneer  de  duim  aangevoerd  is , dus  de  wijsvinger  raakt , ziet  men  de  zwelling  van  de  eerste  tussenbeensspier  van  de  rugzijde .
C )  Huid
  De  palm  van  een  hand  wordt  doorgroefd  door  meer  of  minder  sterke  rimpels , die  zich  daar  gevormd  hebben  als  gevolg  van  de  vasthechting  van  de  huid  aan  het  handplamvlies  en  door  de  werking  van  herhaald  uitgevoerde  bewegingen .  Deze  rimpels  ziet  men , weliswaar  met  afwijkingen , op  alle  handen .  Let  daarbij  ook  op  de  buigplooien  van  de  vingers , die  verschillen  van  degenen , die  op  de  rugzijde  verschijnen , wanneer  men  de  vingers  strekt .  Deze  laatste  onstaan  door  de  slapheid  van  de  huid , die  op  die  zijde  groter  is .  Door  het  buigen  der  vingers  is  deze  namelijk  van  lieverlede  uitgerekt , zoals  het  geval  is  met  de  ellebogen  van  een  versleten  kledingstuk .
  Tenslotte  merken  wij  op  dat  het  interessant  kan  zijn  om  de  vorm  en  de  wijze  van  inplanting  der  nagels  te  bekijken .