Vandaag kwamen er herinneringen boven aan de tijd dat ik met de kinderen naar de dokter of tandarts moest... dan was het de hele dag van :"en wat gaat de dokter/tandarts dan doen mama" en "gaat het pijn doen mama" en dat ging maar door dagen aan één stuk... zo ook vandaag en de vorige dagen met 't manneke... die moest namelijk een nieuwe lens laten steken en vermits ik dat vorig jaar liet doen zeurde hij me de oren van de kop... na zowat voor de 100ste keer te hebben uitgelegd wat die operatie eigenlijk inhield gaf ik het op... dus vandaag was de grote dag... de afspraak was om 11u en vermits ik altijd rekening hou met vertragingen in het bus-gebeuren waren we veel te vroeg... zodoende hebben we de dag genoeglijk doorgebracht met wachten... bij de "bestelling" werd ons gevraagd of we 1-persoons of 2-persoonskamer wilden... wij kozen 2-persoons... in plaats hiervan werden we naar een "zaal" geleid d.w.z. een 4-persoons waarvan ze de bedden naar één kant hadden verschoven en tafeltjes en stoelen hadden neergepoot in de lege ruimte... het leek net een café maar dan een droog... uitkleden moest achter een gordijn waarbij de helft van de aanwezige wachtenden je kon gadeslaan... en daar zat je dan tussen de anderen in gekleed in dat belachelijke ziekenhuishemd... ik heb tijdens die uren heel wat bloot en blubberend vlees gezien... man tilde er niet echt zwaar aan maar als ik de patient was geweest had ik het geweigerd... er was zero privacy... na eerst zowat een uur doodse stilte kwam er een stel binnen waarvan de vrouw direct begon te tateren en plots was de stilte verbroken... het was welgeteld 15u toen we eindelijk naar huis mochten... de ene na de andere patiënt zagen we met jaloerse blikken opgeroepen worden en later gelukkig en opgelucht weer binnengereden... die mensen lachten wel maar gedroegen zich waardig... niet zo mijn wederhelft... die kwam in zo'n rolstoel binnenbollen met zijn handen in de lucht als de overwinnende bokser en met luid geroep : "hier ben ik dan weer"... zo typisch iets voor hem... het is altijd al een showbeest geweest... in elk geval ik ben blij dat wij daar vanaf zijn... nu morgen op controle en dan begint mijn "druppeltaak"

13-12-2016 om 21:19 geschreven door Myette

Gisteren kwamen dochter en schoonzoon eten... het was gezellig... ze hadden hun buikske vol en we hebben nog wat zitten natafelen en de wereldpolitiek even rechtgetrokken want wat al die zogenaamde leiders ervan maken is niet echt om over naar huis te schrijven... na het opruimen heb ik me teruggetrokken om in peis en vrede mijn nieuwe speeltje verder te verkennen en dat begint er al zo'n beetje op te trekken... het beestje is heel gewillig en doet wat ik vraag.

Van beesten gesproken... vanavond komt de "wilde beest" ons weer overrompelen... zijn snoepjes halen en veel knuffels want hij kan er echt niet genoeg van krijgen... trek je even je hand terug dan bonkt hij met zijn snuit tegen je aan om verder te strelen   dat doen we dan om beurten met plezier maar eerlijk gezegd... goed dat het maar enkele uren per week is.

Terwijl zoon er is geraak ik van het overtollige eten af... ik heb gisteren veel te veel gekookt en dat moet op... geen probleem zoon en hond lusten alles.

Vandaag wordt het klussendag... bankoverschrijvingen al gedaan... kerstkaarten schrijven al gedaan... nu nog wat andere klusjes en de dag is zoooo voorbij.

10-12-2016 om 11:28 geschreven door Myette

Ik ben niet bepaald een diplomate maar probeer mezelf toch te temperen wat kritische opmerkingen betreft... niet zo mijn wederhelft... die man kan het gewoon niet opbrengen zijn mond te houden en gooit het eruit... dat valt niet bepaald altijd in goede aarde en dan is zijn antwoord :"ja maar ik zei het al lachend"... tja zelfs een kritische opmerking die al lachend in je gezicht geslingerd wordt is niet leuk... vandaag moest hij naar de huisarts... hij had een resem vragen... toen de vrouw die voor hem binnen ging en een vol half uur daar bleef kreeg meneer het op zijn nerven... toen het zijn beurt was stapte hij binnen met (de lachende) opmerking : "wel wel het was een mooie vrouw he die zo lang binnen was"... toen hij thuis kwam bekloeg hij zich dat de dokter hem na 10 minuten al vroeg te betalen en dat hij de tijd niet kreeg al zijn vragen op hem af te vuren... hij zal het nooit leren dat kritiek niet echt met vreugde ontvangen wordt.

Vanmorgen weer met barstende koppijn wakker geworden en juist nu de kinderen komen eten... ik was welgeteld 10 dagen hoofdpijnvrij en dan PATS ik heb het zitten.

Heb tussen de soep en de patatjes wat zitten klooien met mijn nieuwe smartphone... dat ding onder de knie krijgen is nog niet zo gemakkelijk maar al doende leert men toch dus ik blijf klooien... niet dat ik al zijn geheimen ga doorgronden... met zo'n ding kun je veel... te veel om alles te gebruiken... ik heb toch wel al de apps gedownload die ik wèl ga gebruiken en een prachtige foto gemaakt van mijn halve trouwboek... die man is fotogeniek wat ik niet van mezelf kan zeggen... zelfs toen ik jong en fris was kwam elke foto van mij als een teleurstelling en nu zie ik er op een foto 10 jaar ouder uit dan wanneer ik in de spiegel kijk... frustrerend wel... en geen selfies voor mij... alleen nog een foto in het halfduister en zonder flits.

09-12-2016 om 13:13 geschreven door Myette

Nu ben ik niet vlug tevreden met mezelf... ik sta niet bepaald model voor "geduld" en "verdraagzaamheid" en dat brengt me soms in de problemen... niet dat ik mijn best niet doe maar ach... het vlees is zwak nietwaar... 't manneke liep al weer enkele dagen als een winterwolk rond... wat ik ook deed om de lucht te klaren het haalde niets uit... ik probeerde het langs zijn maag met gestoofde krieken... bracht nieuwe zachte sokken voor hem mee... liet hem de hele avond baas over de TV... niets hielp... gisteren barste hij weer uit in een van zijn brulbuien en ik... ik brulde terug en holde al  tierend naar boven... zat even aan mijn PC en kwam tot bedaren en inzicht... wat zat hem weer dwaars... tja ik ben geen "cuddle" beest en hij wel dus... ik terug naar beneden... gaf hem een kus enne... de bui was over... vandaag heb ik het goede werk voortgezet en ben met hem naar de golf gegaan en alles is nog peis en vree... een goede oplossing nietwaar maar... ik denk niet dat ik dat vaak zal kunnen opbrengen... ik kan echt geen toneel spelen en ben soms jaloers op mensen die kunnen vleien en flemen en zo altijd hun zin krijgen... je moet het maar kunnen... toch ben ik vandaag tevreden over mezelf en dat is meegepakt.

07-12-2016 om 20:35 geschreven door Myette

Onze zoon is me toch ne kerel zenne... vorig jaar kreeg ik van hem een smartphone en hij kocht voor hem dezelfde... dat ding was echter niets waard... zo traag als een boerenkar... het deed zijn eigen zinnetje... was op een zucht leeggelopen etc. etc. dus... het mijne belandde in de kast en die van hem in de vuilbak... en ik... ik haalde mijn oud GSMmeke weer tevoorschijn en was er gelukkig mee... maar toen... kwam zoon gisteren voor mijn verjaardag met een nieuwe aanzetten en die is heel wat beter... edoch... ik heb weer prijs om dat phoneke baas te worden en wat je allemaal met zo'n ding kan doen is ongelooflijk... ik zat de hele voormiddag te spelen en accounts in te voeren... onderweg kwam ik een "zaklamp" tegen en klikte die aan... na een tijd begon mijn hand wel verdacht warm aan te voelen en toen merkte ik dat die lamp nog altijd brandde... ik dus ijlings op zoek naar die app maar vond het gewoon niet terug... wat nu gedaan... zoon bellen voor hulp of nog maar eens proberen... en plots... ging het licht uit... wel prima maar ik weet nog altijd niet hoe je die verdekkese lamp aan en uit zet... ik nam ook een selfie en gooide het er al even vlug uit als ik het nam... was me dàt verschieten... zo'n lelijk mens en zoveel rimpels... ik ging direct in de badkamer in de spiegel kijken en daar viel het nog mee... ik heb het al vaak gezegd : foto's en ik accorderen niet.

04-12-2016 om 15:52 geschreven door Myette

Gewoonlijk heb ik er geen probleem mee om mijn gemoed te luchten en mijn diepste gedachten (allez ik vertel ook niet ALLES he) te onthullen maar vandaag heb ik gewoon geen goesting... dus geen ontboezemingen... geen geklaag of gezever... eigenlijk wel wat gezever want ben er mee bezig nu... en waarom... omdat er nu eens helemaal niks is gebeurd... mijn leventje hier verliep uiterst saai en ik geloof niet dat iemand ook maar zin heeft te lezen hoe ik geslapen heb of wat ik heb gegeten of hoe mijn stoelgang verliep... zodoende wacht ik maar af tot er wat schot in de zaak komt... d.w.z. tot ik iets zinnigs te vertellen heb.

Ik wil wel even kwijt dat het gisteren weer ontzettend leuk was met mijn blogmaatjes en dat ik hoop dit nog lang te mogen voortzetten.

En nu ga ik op rust... tot de volgende keer!

03-12-2016 om 19:11 geschreven door Myette