Ik herinner me dat we eens met ons kaartclubje een dolle avond beleefden... we waren toen nog jong en we fantaseerden over hoe we 40 jaar later aan diezelfde tafel zouden zitten kaarten... met onze wandelstok aan onze stoel vastgehaakt... een bril met dikke glazen op onze neus... ons vals gebit naast ons bord met hapjes... en plezier dat we hadden... nu 40 jaar later zijn er al twee van het groepje overleden... twee anderen zijn verhuisd en trokken zich terug... het kaartgroepje is niet meer maar de herinneringen blijven... en terwijl de aftakeling aan de gang is vinden we het echt niet meer zo plezant... ik heb maandag afscheid moeten nemen van mijn laatste bijterkes... bijterkes die me mijn hele leven hebben dwarsgezeten... ik begon als kleuter met een stralend parelen gebit... vertelde la mama me toch... toen vielen die parels er een voor een uit en werden vervangen door grote lompe tanden die niet genoeg plaats vonden in mijn te kleine mond... vertelde de tandarts me... die tanden stonden schots en scheef en dubbel zodat er enkele werden getrokken om meer plaats te maken voor de andere... daarna kreeg ik een beugel aan de binnenkant van mijn gebit om die tanden naar buiten te duwen... die tanden kwamen dan loszitten en dat deed pijn... als de pijn over was werd die beugel aangespannen en de ellende begon van voorafaan... dat duurde zo jaren met als resultaat dat mijn weerspannige tanden er zich niets van aantrokken en rustig bleven scheef staan... daarna kwam de corrosie en de regelmatige bezoekjes aan de tandarts om het hele boeltje op te kalefateren... enkele tijd geleden werden ze al dat getuttel beu en kwamen los zitten... niets meer te restaureren zei de tandarts... eruit die boel... en zo gebeurde... tot hiertoe alleen nog maar mijn bovengebit.

Alhoewel ik van die dingen niets dan last heb gehad deed het me toch iets ze te moeten afstaan... tje je hebt al zoveel jaren liefde en leed met elkaar gedeeld... afscheid nemen is altijd lijden... weer een stuk van mijn leven dat verdwijnt... en zo brokkelen we verder af... 't manneke en ik zitten nu samen aan tafel heel voorzichtig wat eten binnen te proppen... hij kan nog altijd niet eten MET de prothese maar draagt ze toch al tijdens de dag... en ik kan alleen geprakte prut naar binnen schuiven en rappekes doorslikken want kauwen is er nog niet bij... trouwens ik ben een hardnekkige bloedster en het duurt nog wel even voor dat bloeden gaat ophouden.

Dit alles om te zeggen dat die hilarische toekomstbeelden tijdens onze kaartavondjes nu helemaal niet meer zo grappig zijn maar allez... we hadden er toen plezier om en dat zijn mooie herinneringen.

10-09-2020 om 19:00 geschreven door Myette