Ik zit hier om eventjes op adem te komen... ik weet gewoon niet meer of ik het ga trekken... man wordt met de dag meer en meer onmogelijk om mee samen te leven... ik beloofde hem ooit zo lang mogelijk in ons huis te blijven en voor hem te zorgen maar dan moet ik wel gezond blijven en daarmee bedoel ik ook geestelijk gezond... zoals het hier soms toegaat is dat geen sinecure... hij was altijd al een dwarsligger en dit is er niet op verbeterd... integendeel... momenteel is hij in oorlog met de TV en  het programmaboekje... hij leest het uur op dat boekje en drukt dat dan in op de afstandsbediening... natuurlijk gaat dat niet en wordt hij woedend... op de TV en op mij omdat ik hem probeer te wijzen dat hij verkeerd zit... wat doe je dan... ik weet het gewoon niet meer... sommige dingen weet hij wel en hij gedraagt zich normaal en dan weer dat onmogelijk gedrag... zoals altijd zo was is hij het die gelijk heeft en ik ongelijk... dit is nu al enkele uren bezig en ik ben uitgeput.

Ik zit al 6 weken zonder poetshulp en volgens het bureau zou ik nog 3 weken moeten wachten... dus vandaag heb ik de grote middelen ingezet en alles nat opgenomen... vlugger gezegd dan gedaan... ik zat net uit te blazen toen het gezever over die TV begon... en het bleef maar duren... om de 5 minuten weer dat gezeur... hij weet gewoon niet meer wat hij wil en zit dan te zappen als een gek en te vloeken omdat het niet lukt te krijgen wat hij wil... om te wanhopen... ik zit nu echt in een dieptepunt en ben bang dat ik het niet ga volhouden.

Dit was even een noodkreet... niet om hulp want niemand kan me hierin helpen... en mijn gevoel voor humor laat me ook al in de steek... weet je ik ben ook kwaad op mezelf dat ik me dit zo aantrek... hij is dement en ik zou meer begrip moeten hebben en dat zou ik misschien ook hebben als hij vroeger inschikkelijker was... dat is niet zo... zijn familieleden die ik gekend heb waren stuk voor stuk moeilijke en ruzie zoekende mensen... het zit erin gebakken... mijn hele huwelijksleven lang heb ik me moeten verdedigen tegen zijn dwingelandij... ik ben zelf geen dwingeland maar ook geen doetje en ik laat me niet in een hoekje duwen dus om je eigenheid te bewaren is het een constante strijd en vermoeiend.

Bedankt lieve mensen die tot hier bleven lezen... het feit alleen dat ik het even van me afschreef helpt al wat... voel me al fit genoeg om me terug in de oorlogszone te wagen.

25-04-2023 om 16:17 geschreven door Myette

Gisteren was een stresserende en bloederige dag... heb eindelijk die onderste al lang losstaande voortanden laten trekken... voor ik vertrok nog een laatste maal ze gepoetst en afscheid genomen met het water in mijn ogen... we hebben toch ruim 82 jaar lief en leed gedeeld en van vele lekkere hapjes gesmuld... de laatste tijd was het meer leed dan lief dus dan moet je hard zijn en loslaten... het trekken zelf was niet erg buiten die venijnige verdovingsprikken voel je er niets van... ik moest deze keer bij een echte dokter zijn en ik werd ingepakt alsof ze alle ingewanden gingen verwijderen... kreeg ook nog een kap over mijn hoofd met een opening voor de mond... eigenlijk nogal beangstigend... mijn vorige nu gepensioneerde tandarts had al die poespas niet nodig... ik kreeg een bavet onder mijn kin en dat was het... enfin nadien te voet naar huis met een dikke prop in dat gat gestopt en ik... als enige... met een masker op... tja ik stapte de kliniek binnen gemaskerd en merkte dat ik de enige was... blijkbaar gaan ze Covid nu negeren... ik heb de rare blikken maar genegeerd en ben naar buiten gestapt als Zorro... toch handig dat masker... de rest van de dag zitten bloeden en verse proppen steken... mijn slimme echtgenoot had allerlei vragen waar ik niet op kon antwoorden met die volgepropte mond dus werd alles schriftelijk afgehandeld... 's avonds kreeg hij een lasagne maaltijd uit de micro en ik een potje yogurt en als toetje vanillepudding... ik heb mijn voorzorgen genomen en een flinke lading baby voeding ingeslagen... in mei wordt me de maat genomen voor een "skeletje" zoals de ingewijden het noemen... dat wordt weer wennen... intussen is praten meer mummelen geworden... slissen deed ik altijd al en dat is er niet op vooruit gegaan nu... maar het ergste is voorbij en dat is een hele opluchting... ik zat namelijk in twijfel of het die 4 tanden zouden worden of de hele mikmak... de dokter raadde me aan alleen die 4 weg te nemen en zolang mogelijk de achterste kiezen te houden... dit na een professionele foto sessie... oef... en nog eens oef!

Ik hoop de rest van de week in peis en vree te mogen doorbrengen... misschien krijgen we eindelijk eens wat lenteweer... de zon is er wel maar het is nog altijd winderig en koud buiten... we blijven hopen!

18-04-2023 om 10:26 geschreven door Myette

Verleden jaar werden we verwend met een vroege en prachtige lente... iets waar we nu boete voor doen... momenteel hebben we hier een waterig zonnetje maar volgens de weerberichten krijgen we terug een zware regenperiode... daar gaat die mooie lente!

Hier ten huize van rijen de dagen zich aaneen gevuld met de gewone huishoudelijke taken... dank zij FB wist ik dat het Pasen was of het was me gewoon ontglipt... we zijn nooit echt van die feestvierders geweest maar de laatste jaren leven we precies in een luchtbel... afgesloten van het normale leven buiten... iets wat je uiteindelijk gewend wordt... soms kom ik even uit die bel om een of ander mankement te laten repareren en dan ben ik blij weer veilig terug in mijn huisje te zijn... volgende week ga ik zo'n uitstapje maken en wel naar de tandarts om enkele ambetante bijters te laten verwijderen... dat wordt enkele weken sabbelen en mummelen.

Daarnet gekeken naar een reportage opgenomen in Rusland over de tegengestelde meningen daar in verband met de oorlog... Putin die iedereen die niet wil vechten een verrader noemt roept bij mij de vraag op... waarom gaat hij zelf niet naar het front... het is wel gemakkelijk vanuit je luie zetel oorlog te voeren terwijl je zelf en je familie in weelde en veiligheid leven... dan heb je die jonge mensen die elk op hun eigen manier protesteren tegen die oorlog en hun leven en vrijheid riskeren... protest wordt zwaar gestraft... degenen die kunnen verlaten Rusland en dat zijn er al rond de 700.000 blijkbaar... de anderen blijven en laten zich afslachten voor het vaderland... na hun dood worden ze wel als helden vereerd... ook een troost.

Ik ben dan ook dubbel zo blij veilig in mijn kot te zitten... weliswaar met enkele problemen en slijtage fouten... maar die zal ik er dan maar bij nemen zonder te zeuren... allee een beetje morren mag wel... wij hebben dan wel een gammele regering maar gelukkig nog geen Putin... ik heb al eens een oorlog beleefd... weliswaar als kind... maar ik hoef er geen tweede bij. 

11-04-2023 om 16:10 geschreven door Myette

Zijn er nog klagers in de buurt... jaja het is nog frisjes buiten maar ook droog en zonnig... je kan niet alles hebben in het leven... ik heb gisteren enkele uren op mijn terrasje doorgebracht en dat was zalig maar ook nodig... toen ik opstond en die zon zag aan die stralend blauwe hemel kreeg ik een bangelijke energie opstoot... ik merkte dat mijn ramen er nogal stoffig uitzagen... nogal wiedes na al die regen... men zou denken dat veel regen je ramen stralend schoon zouden spoelen... het tegendeel is waar... samen met het hemelwater krijgen we het vuil van de hele wereldbol mee... dat noemen ze nu multicultureel... enfin... ik begon dus met poetsen en zoals het met dat soort zaken gaat... je begint hier en je ziet daar ook wat vuil en dat neem je er even bij... na zo wat van die extraatjes opgeruimd te hebben riep mijn lijf om hulp... ik ben altijd bereid te luisteren naar hulpbehoevenden dus stopte ik maar... ging op het terras zitten en zag dat het niet zo properkes was na een hele winter te zijn genegeerd... wat doe je dan... even rappekes een natte dweil erover zwieren... ik hoorde weer die kreet om HULP en ja... met leed in het hart en pijn in de rug ben ik gaan zitten met mijn boek... dat boek kan er niets aan doen want het zijn de memoires van Marcel Pagnol maar ik zat wel met lede ogen naar de tuin te staren die ook wat verzorging nodig heeft... zou ik of zou ik niet... ik ben voor één keer eens verstandig geweest en ben blijven zitten met Pagnol... deze namiddag nog maar eens proberen... 't manneke is al in de tuin bezig met dood hout op te ruimen... een kolfje naar zijn hand... als die man iets kan weg gooien is hij gelukkig... het gras is al gemaaid en dan mag ik de batterijen in en uit steken want... zoals ik al vertelde... dàt is hoge techniek en gaat boven zijn pet... verleden jaar kocht zoon een nieuwe grasmaaier voor ons met batterijen... heel handig omdat je niet met zo'n onhandig snoer achter je aan moet lopen maar... die batterijen moeten natuurlijk opgeladen worden en dat gaat manlief te boven... de kantenknipper heeft ook zo'n ding... dus om de haverklap hoor ik dan een gebrul uit de tuin en dan moet ik naar beneden draven om batterijen te verversen... tja zo kom ik ook nog eens buiten.

Ons Polleke begint eindelijk te eten... met mondjesmaat maar hij nibbelt toch... dure veldsla... duur witlof... ik kocht speciaal voor hem een Galia meloen... zeg nu nog dat wij geen dierenvrienden zijn... trouwens ik heb net 4 kg kippenlevertjes gekookt voor de hond van zoon... dat beest is groot en fors... weegt dik 50 kg... is sterk als een beer maar inwendig een rauw eitje... een teergevoelige maag en darmen... nu staat hij op een dieet van afwisselend rijst met kip en hondenbrokken met kippenlever... tot hiertoe ging het goed... geen braken of diarree meer... hout vast houden!!!

Oesje ik zie dat het alweer hoog tijd is voor de middag boterham... tot kijk!

05-04-2023 om 12:27 geschreven door Myette