Niet alles loopt elke dag van een leien dakje... vandaag leek het meer op een afdaling van een geribbeld dak... ik moest naar de ziekenkas met enkele onbegrijpelijke facturen vol codenummers maar geen enkele deftige uitleg... omdat ik wel bereid ben om te betalen maar wel wil weten waarvoor toog ik op weg... dacht van even alleen te gaan maar nee 't manneke wilde perse mee en dat betekent zwoegen... hij wil namelijk nooit de gerechte wegen bewandelen maar wel oversteken 20 meter naast een zebrapad... rood verkeerslicht wordt door hem genegeerd... dus dat wordt een tocht met hindernissen want ik voel er niets voor alle verkeerswetten te overtreden en protesteer dan ook... maar man sleurt me ongenadig mee... aangekomen waren er nog 4 wachtenden voor ons... mensen die allen hun levensverhaal zaten te vertellen denk ik... thuisgekomen wilde ik die facturen gaan betalen... home banking... en alhoewel ik gisteren nog trots aan vrienden had verklaard dat dit voor mij geen probleem was had ik ditmaal prijs... mijn schuld of die van de PC... het lukte me niet... dan maar afgesloten en mijn haar gaan wassen want de kapster zou komen... net op tijd want ze was er vroeger dan voorzien... ik zit nu kortgetrimd hier mijn leed te verkondigen... na weer enkele mislukkingen toch eindelijk de bankverrichtingen kunnen fiksen zodat ik de deurwaarder niet moet vrezen... nu nog even een avondmaaltijd in elkaar knutselen en de dag zit er weeral op.

Gisteren weer vrienden op bezoek gehad voor koffie en een babbel... het doet me goed te kunnen praten met verstandige mensen want de communicatie ten huize van Myette staat op een laag peil tegenwoordig... als je alles 100 x moet uitleggen zonder dat de andere het snapt doe je op den duur de moeite niet meer en wordt het heel stil in huis... maar ja een mens is flexibel en past zich aan.

26-04-2018 om 17:07 geschreven door Myette

Hallo iedereen... de voorbije week was het warm en druk zodat ik niet aan bloggen toekwam... momenteel is mijn poetshulp het terras en de hoftrap aan 't schrobben... ja na een hele winter is dat wel eens nodig... ik heb mijn deel van het werk achter de kiezen en zit hier om jullie aangenaam bezig te houden... hmhm... wat bracht die week ... een bezoek aan de dokter voor controle van de ogen en ik heb geen prik nodig nu... in oktober terug op controle... dat was effe een meevallertje... donderdag met 't manneke een bezoekje gebracht aan de apekes van onze Zoo... de apekes waren er wel en zaten druk te smikkelen maar niet veel andere dieren gezien... wel het soort dat "mens" wordt genoemd en die liepen er in alle maten en gewichten... op het terras van de Flamingo iets gaan snoepen en dan naar huis... toen we net thuis waren en in de tuin zaten te bekomen van de warmte belden vrienden ons op... ze wilden op bezoek komen... dus wij in allerijl extra stoelen... drankjes en koekjes aangesleept en nog een hele gezellige namiddag gehad... vrijdag met de zoon op supermarkt uitstap zodat we het weer een weekje kunnen uitzingen... nadien spullen bij de zoon gaan afgeven en door de hond bestormd... dat beest was zo blij de "bomma" te zien dat hij mij bijna opvrat van liefde... maandag de pedicure met mijn voeten laten spelen en die zijn nu in frisse zomerkleuren uitgedost... zaterdag naar traditie zoon met hond gevoederd... woensdag en zondag uitgerust van de doorstane emoties... momenteel is 't manneke de voortuin aan 't afspuiten en ik hou mijn hart vast voor het resultaat... die man poetst zoals naar zijn aard en dat betekent : met gekke sprongen... maar wat doe je dan... hij wil helpen en zoals bij een kleuter doe je dan maar alsof je blij bent... ik ben nu mijn face al in een blijde plooi aan 't trekken in de hoop dat vol te houden als ik zijn werk ga aanschouwen?

23-04-2018 om 11:58 geschreven door Myette

Vorige week had ik die "oortjes" laten aanpassen... tja ik merkte amper verschil of ik ze nu in of uit had... waarom dan met die dingen rondzeulen... dus die lieve juffrouw in de winkel zette ze scherper en ik naar huis... al op de bus merkte ik het verschil... hoge tonen snerpten door mijn hersens... kuchen of zuchten was een belevenis... "U zult dat vlug gewoon worden" zei de juffrouw... jawadde... mijn eigen stem klonk als de heks in "sneeuwwitje"... na 1 dag proberen was ik het beu en vroeg om een afspraak vandaag nog... dus ik met 't manneke terug... ze zette het volume zachter en zachter en nog was het een verschrikking... toen heb ik de hele boel maar terug gegeven en zal voortaan door het leven gaan met mijn eigen blote oren... met 't manneke iets gaan eten voor we naar huis gingen... daarna wat in de tuin geklust en de dag was weeral om.

Morgen naar de ogendokter op controle... ik hoop dat er weer niet moet geprikt worden... ik krijg het zware gevoel dat mijn uitstapjes tegenwoordig alleen nog geschieden om allerlei lichaamsdelen te laten keuren en eventueel bij te werken... ik denk soms met heimwee terug aan de tijd dat die onderdelen hun werk deden zonder tussenkomst van meneer doktoor en ik op stap ging louter voor mijn eigen plezier... maar ja nu is het plezier voor de betreffende dokters die hun huis kunnen afbetalen door mensen zoals ik.

Vandaag heeft 't manneke de gazon gemaaid... dit nadat ik hem eerst moest uitleggen welk apparaat hij moest gebruiken... zoch zielig om te zien hoe de gewoonste zaken voor hem een probleem zijn... hij stond te huilen omdat hij niet wist hoe te beginnen... toen ik hem hielp met starten ging het weer goed... het voelt net alsof je met een kleuter zit die wil helpen en je moet hem laten doen maar toch in het oog houden uit vrees dat hij zich zal verwonden... ik weet soms niet wat het ergste is... lichamelijk ziek en gezond van geest of andersom.

Gelukkig hebben we vrienden die me regelmatig bellen... dat maakt ook veel goed... daarstraks nog met een clubvriend een lang gesprek gehad.

16-04-2018 om 23:05 geschreven door Myette

Wat is genieten... dat kan men op verscheidene manieren... het moet niet altijd pure luxe zijn... zaterdag bvb kregen we bezoek van ons vroeger buurmeisje met haar vriend... die twee hebben ons namelijk geadopteerd als hun opa en oma... ze waren voor twee maanden op reis naar Nieuw Zeeland en kwamen kijken of we nog leefden... koffie met een koekje en een babbel en het was gezellig... ze willen ook met ons naar de golf en komen dan met de auto ons oppikken... is dat niet lief... 's avonds kwamen zoon met hond ons gewoontegetrouw overrompelen... ik kook dan extra veel zodat zoon zich kan laven aan moeders kookpot alhoewel het merendeel in de maag van hond verdwijnt... de volgende dag weer prachtig lenteweer en ik ben met mijn boek in de tuin gaan zitten... in de schaduw want de zon was me al te fel... van lezen is niet veel in huis gekomen omdat er hoog in een boom een merel zat van zijn oren te maken... een overlevende van de epidemie vorig jaar... een moedig kereltje die niet van ophouden wist... ik denk dat het zijn lokroep was maar of hij aan een vrouwtje zal raken betwijfel ik... ik denk niet dat er nog veel andere overlevenden zijn... intussen heb ik zitten genieten van zijn zang... ach een kinder- en ook een oma-hand is rapgevuld... vandaag is niet zo'n vette dag... poetshulp geeft de keuken haar jaarlijkse afwasbeurt... de lucht is overtrokken en nodigt me niet echt uit om buiten te gaan zitten... ook de merel zit in een dipje denk ik want heb nog niets gehoord... ach op vrijersvoeten gaan is een vermoeiende bezigheid... ik herinner me nog heel vaag hoe het was.

Poetshulp heeft haar keus gemaakt tussen de spullen die weg moeten en straks gaat 't manneke de rest naar de kringloop brengen... weer meer ademruimte... maar ik heb nog niet gedaan... er zijn nog plenty kasten die moeten nagezien worden... dat is voor de volgende regendag.

09-04-2018 om 12:24 geschreven door Myette

Ik lees hier net dat Ani zich ongerust maakt omdat il al enkele dagen niet blogde... niets aan de hand hoor... ik heb het alleen druk gehad met kasten uitruimen om overbodige spullen te liquideren en ook om 't manneke achterna te lopen want die vergeet alles zodat ik voor twee moet denken en dat is best vermoeiend... zo dadelijk ga ik met zoon naar de supermarkt om voer aan te kopen voor de hele week... manlief eet tegenwoordig als de spreekwoordelijke wolf en niettegenstaande dat valt hij steeds maar af... er blijft echt niets aan hem plakken... met mij gaat het prima... loop al de hele week met die hoorapparaatjes in en of ze nu in of uit zijn... ik merk geen verschil... volgende week moet ik op controle... ben benieuwd wat ze hierop gaan zeggen.

Eigenlijk heb ik verder niets te vertellen... ja dat de zon schijnt... dat onze Pol terug in de tuin rondbaggert... dat ik nog vele kasten en laden op te ruimen heb...  grappig is wel dat die lege plekken in mijn kasten en laden me geweldig storen en ik ze terug wil vullen... een mens is toch een raar wezen... nooit tevreden.

Ik moet me nu gaan omkleden om met zoon op stap te gaan... tot later!

06-04-2018 om 13:18 geschreven door Myette