Waar ik enkele weken geleden zo blij om was nl. dat "'t manneke zo mak als een lammetje was geworden" is helaas passé... het lam is zich aan 't ontwikkelen als een volslagen ram... hij was altijd al een geboren dwarsligger maar vroeger kon ik er hem "soms" van overtuigen dat hij verkeerd bezig was... dat is helaas ook passé... hij heeft van die waanideeën en wordt kwaad als ik tegenpruttel... jaja ik durf alleen nog pruttelen en dan nog stilletjes ook... hoezeer ik me ook voorhoud dat hij er niets kan aan doen... toch stijgt mijn bloeddruk steeds enkele graden en moet ik me dringend ergens in huis terug trekken of ik ontplof... hij was ook nooit een technisch genie... de digitale wereld was voor hem een mysterie en... in tegenstelling met mij waarvoor mysteries een uitdaging zijn... liep hij er in een bocht voorbij... maar nu is het gewoon een ramp geworden... hij kwam zonet de trap opgestommeld om luidkeels te klagen dat hij de TV niet aankreeg... met de afstandbediening in zijn hand... hij stopte dat ding in mijn hand en ging voor mijn computer staan... toen ik zegde dat die TV wel beneden staat en ik dus daar moest zijn zag ik zijn ogen weer "blank" worden... niemand thuis dus... ik naar beneden en... zoals steeds... was hij vergeten welke knop diende ingedrukt te worden... dat gaat zo de hele dag door... gelukkig voor mijn geestelijke gezondheid kan ik me er vlug overheen zetten door mijn computer te komen belasten met mijn grieven en klachten.

Gisteren provisie gaan opslaan met zoon maar spijtig genoeg wilde man ook mee... waarom eigenlijk... gewoon om zich te bemoeien met hoe zoon rijdt en waar hij moet afslaan... die zoon is wel een goeike maar ook niet bepaald een doetje en tegenpruttelen is aan hem niet besteed... brullen wel... dus het werd een ongemakkelijke rit met kwade zoon achter het stuur... een mokkende vader ernaast en een zwijgende moeder achterin... terug achter het stuur zitten op de terugweg zat er niet in... enfin we hebben weer voer in huis voor hopelijk twee weken.

Als afleiding voor mijn dagelijkse beslommeringen doe ik FB open en wat ik daar allemaal lees is echt niet om er rustig van te worden... iedereen zet er tegenwoordig krantenartikels op en ik kan het niet laten de reacties erop te lezen... en wat nog erger is ik kan me ook niet inhouden er zelf mijn mening op te verkondigen... niet dat ik me inbeeld dat dit iets uit zal halen maar het lucht toch even op... eventjes dan toch.

Zoon heeft me wel iets gezegd en dat heeft twijfel gezaaid... hij vindt namelijk dat vader misbruik maakt van de situatie en mij laat draven... toen we enkele weken geleden samen naar de Zoo gingen moest ik hem 100x uitleggen welke bussen er bij ons langs reden... zonder resultaat trouwens... gisteren vertelde man me dat HIJ naar de Zoo ging... ik werd niet uitgenodigd... niet dat ik dat wilde... dus manlief weg en tegen de middag terug... plots wist hij welke bus hij moest nemen want ik had niets gezegd... dan blijven die twijfels wel hangen... ik denk dat ik hem meer ga laten aanmodderen... alleen!

26-05-2018 om 10:43 geschreven door Myette

Vandaag belde onze zoon dat zijn plannetje gelukt is... welk plan... hij werd het beu dat mensen uit de buurt hun zakjes of dozen afval aan de boom voor zijn huis dumpten... kocht een camera (2 stuks) en installeerde eentje gericht op de betreffende boom en de andere op zijn tuinmuur...eergisteren had hij weer prijs... een slonzige vrouw met kinderwagen wierp een zak afval aan de boom en wandelde doodgemoedereerd verder... wat ze niet wist is dat alles opgenomen werd en ze stond er heel herkenbaar op zelfs... zoon printte de reeks foto's af en pinde ze aan die boom vast om door de hele buurt gezien te worden... de tamtam in de straat werkte blijkbaar want enkele uren nadien kwam er een vrouw... met een motorhelm op... de foto's van de boom plukken... hij is nu al 2 dagen afval-vrij... blijkbaar heeft het geholpen... toen hij het vertelde had hij er nog plezier in en ik... ik lachte mee... die kerel is echt ongelooflijk... niet voor één gat te vangen.

Morgen komt hij me oppikken om naar de supermarkt te rijden... dit wreed tegen de zin van 't manneke die vindt dat hij dit zelf beter kan... na een vol uur te hebben doorgebracht om hem de afstandsbediening voor de wagen uit te leggen... dit voor de tigste keer... zonder resultaat trouwens... ben ik een andere mening toegedaan... maar dit aan zijn verstand brengen is onbegonnen werk.

Zoonlief had per abuis een tablet aangekocht online en vond niet beter dat ze aan moeke te schenken zodat ik nu weer aan een tablet-studie begonnen ben... nog niet alles onder de knie gekregen maar ik zwoeg onversaagd verder... een uitdaging ga ik zelden uit de weg.

Momenteel daagt mijn bed me uit... verkeerde uitdrukking... het bed lokt me en ik kan ook verlokkingen moeilijk weerstaan dus... sloppel en tot de volgende!

23-05-2018 om 22:47 geschreven door Myette

Bekaf ben ik... in de voormiddag naar de dokter voor controle... die klakte verontrust met zijn tong toen hij mijn bloeddruk mat... 17 is teveel... tja wat doe je eraan... mijn leven is er niet minder stresserend op geworden... met de tram terug maar dan moet ik nog een heel eind tevoet om thuis te geraken... daar aangekomen zat 't manneke in de auto want hij kon niet binnen... was gewoon vergeten hoe hij de afstandsbediening van de garagepoort moest gebruiken en vond de huissleutel ook niet... toen ik het hem uitlegde bleef hij halsstarrig volhouden dat hij dat ding nooit gebruikt had vroeger... we hebben het al wel drie jaar... na zowat de 10de keer nog eens verteld hoe dat ding werkte moest ik naar binnen om af te koelen met een bloeddruk van zeker tegen de 20... na de middagboterham op weg naar de zoo... ik had gelezen dat tram 15 normaal reed... jawadde... een half uur zitten wachten... in de zoo zat het stikvol kinderen in alle maten... weinig dieren gezien... die hadden zich verstopt voor al dat jonge geweld denk ik... nog een koffie gedronken en op weg naar huis... in de metro weer meer dan een half uur moeten wachten op onze volgeladen tram... de weg van de tram naar huis leek eindeloos en nu zit ik hier... in "luchtige kledij" uit te puffen van de gedane inspanningen... van slechte timing gesproken!

18-05-2018 om 17:33 geschreven door Myette

Eigenlijk weet ik niet wat ik hier kom doen... misschien uit routine... heb ook niks te vertellen... wat doe je zoal op een gewone weekdag... je uit je bed heisen wreed tegen je goesting... je vlug in een lange huisjurk persen... naar beneden om appelsientjes te persen... müesli in kommen te gieten... koffie te zetten... aan tafel alles naar binnen werken... ook wreed tegen je goesting maar een mens heeft nu eenmaal brandstof nodig om je kop boven water te kunnen houden in dit leven... dan begin je aan je dagelijkse taken... ook al wreed tegen je goesting... opruimen... WC controleren op nagelaten ongerechtigheden... planten controleren op luizen... de TV programmeren... de GSM uit zijn voedingsbron trekken... dan terug naar boven om jezelf ietwat toonbaar te maken voor de buitenwereld als die buitenwereld zich aan je wil tonen... je in stilte ergeren aan 't manneke die weer alles op een andere plaats legde zodat je niets terugvindt... mee zoeken naar iets wat hij heeft verborgen en niet terug kan vinden zodat hij in paniek rondloopt als het spreekwoordelijke kieken zonder kop... het terugvinden en je jezelf terugtrekt je in stilte ergerend... voor de zoveelste keer iets aan 't manneke uitleggen en in wanhoop opgeven... dan je frustraties begraven in een boek of wat op je smartphone gaan spelen tot het tijd is om de tafel te zetten voor het middagboke... nadien misschien wat in de tuin gaan dutten of wieden of lezen of de schildpad voederen... dit alles tot het tijd is voor het warme avondmaal.

Als je het zo leest is het stikvervelend en dat is het ook... niet dat ik perse elke dag op avontuur zou willen... nee ik ben best gaarne thuis... maar soms... eigenlijk vaak... droom ik van eerdere tijden toen we met vrienden gingen fietsen of wandelen... ik 's avonds mijn turnavond had met een heel plezante after-turn... we elke week een avond aan badminton deden met ook een plezante after-badminton... met die badmintonvrienden op gastronomisch weekend gingen... later met de club daguitstappen deden... naar de midgetgolf gingen en aan competitie deden... met als tussendoortjes naar de bowling... etentjes met vrienden... uitstapjes met de kinderen toen ze nog kinderen waren... dan komt de tijd dat je een voor een moet afhaken en je sociale wereldje kleiner en kleiner wordt... om eerlijk te blijven al die drukte kan je ook niet meer aan... je wereld krimpt totdat er alleen nog je TV... je GSM... je boek... overblijft... als wij nu op stap gaan is het voor een bezoekje aan een of andere dokter om een of ander onderdeel van ons oud corpus te laten nakijken en opkalefateren... niet zo leuk maar toch... zo komen we nog eens buiten.

Degenen die dit hebben uitgelezen vraag ik vriendelijk en met aandrang... neem mijn klaagzang niet te ernstig op... ik kan best nog genieten van TV... GSM... boek... en heel soms van 't manneke ook. 

16-05-2018 om 10:55 geschreven door Myette

Aan alle moeders en moeders in spe

EEN VROLIJKE EN GELUKKIGE MOEDERDAG

Sorry voor dit magere bericht, ik wilde er een mooi plaatje bijzetten maar het lukte me niet, zal nog wat moeten oefenen tegen volgend jaar.

13-05-2018 om 11:55 geschreven door Myette

Er is echt niet erg veel voor nodig om je tevreden te voelen... alhoewel... vandaag heb ik een zege behaald... ooit 25-30 jaar geleden reed ik van en naar de scholen met een wagen vol kinderen... die van ons en die van de buren... aan dat rijden kwam een einde toen 't manneke op pensioen ging en me verbood nog achter het stuur te gaan zitten... ja soms mocht ik er eens zitten om de binnenkant van de auto te poetsen maar daar bleef het bij... veel van onze vrienden raadden me aan te blijven rijden maar hoe doe je dat als je echtgenoot razend wordt als je het probeert... ja... je schikken natuurlijk... nu hij ziek is probeerde ik het weer maar hij bleef koppig tot vandaag... we lagen nog wat in bed na te soezen toen ik hem voorstelde naar de golf te rijden echter op voorwaarde dat ik zou rijden... omdat ingeval van nood ik zou kunnen inspringen... en tot mijn grote verbazing stemde hij toe... hij reed de auto uit de garage... je mag nu ook niet direct teveel willen... en ik achter het stuur de straat uit... nog een straat... daar moest ik rechtsaf slaan... plots kwamen er allerlei wagens uit allerlei richtingen en ik... zenuwachtig natuurlijk... graaide rechts en had de ruitenwisser beet... toen ik dat ding stil wilde leggen sloeg de motor af... begon man naast mij te brullen... en ik stapte uit en liep naar de andere kant ondertussen breed lachend en sorry gebarend naar de intussen wachtende chauffeurs die zichtbaar zaten te genieten  "het is weer een vrouw natuurlijk"... op de golf vertelde ik mijn mislukking en daar kreeg ik steun en de raad vol te houden... de uitbater ging zelfs mee naar onze auto om me de richtingaanwijzer te tonen en me te pushen achter het stuur te gaan zitten... manlief werd onder dwang gezet en durfde niet tegenpruttelen... ik ben dus naar huis gereden onder voortdurend geroep van "meer naar rechts, meer naar links, remmen" maar ik bleef ijzig kalm... veel te blij dat ik het nog niet helemaal verleerd was... hij mocht de garage terug binnenrijden... zoals ik al zei... niet teveel hooi op je vork de eerste keer... thuis gekomen is er geen woord over gezegd maar ik zie wel dat hij niet echt blij is... tant pis... ik ben het wel... voel het als een overwinning... mag ik een beetje fier zijn... ik ben met weinig tevreden.

Gisteren is zoon ons komen helpen... terwijl wij naar de dokter waren voor 't manneke... heeft hij de voorhof en de stoep... ook die van onze buren... kraakhelder geschuurd en dan ook nog de gazon getrimd... ikke blij met die propere voorhof en Polleke de schildpad blij met het korte grastapijt want dat beest geraakte bijna niet meer door die wilde junglegroei... iedereen blij behalve man die zijn territorium stilaan ziet ingepalmd worden... zijn voorhof... zijn gazon... zijn auto... ik begrijp het wel maar toch... er komt een tijd dat je hulp nodig hebt en die hulp moet je met gratie kunnen aanvaarden... heb zonet zoon gebeld om hem nog eens te bedanken... ik weet niet of iedereen dat heeft maar ik ben wel 4 x naar de brievenbus gewandeld om nog eens te kunnen genieten van die helder geschuurde voortuin.

09-05-2018 om 17:38 geschreven door Myette

Er bestaat een gezegde : "arm maar proper"... aangezien die spreekwoorden en/of gezegdes veel waarheid bevatten hou ik me eraan... zodoende vond ik het hoge tijd dat onze voortuin en stuk stoep eens een grote beurt kreeg... rapper gezegd dan gedaan... toen mijn rug hoorde dat ik het tegen 't manneke zei begon hij (die rug) luidkeels te protesteren... dat haal ik niet brulde hij kwaad... vergeet het maar... hij dacht natuurlijk dat ik wilde gaan schuren zoals vroeger in mijn jonge en dolle jaren... met een lekker sopje en een harde schuurborstel... ach nee zo gek krijgen ze me niet meer... ik bedoelde natuurlijk met de hogedruk-reiniger... toen ging man dwarsliggen en wilde het zelf doen... ook rapper gezegd dan gedaan... de man kreeg het ding zelfs niet aan de praat en riep mij om het aan te koppelen... dat was efkes puzzelen want niet mijn dagelijkse bezigheid... "de aanhouder wint" is nog zo'n waar gezegde en het lukte me... ik draaide de knop om en met gepaste trots hoorde ik het oorverdovend gebrom aan... gevolgd door een diepe teleurstelling want er kwam wel water uit maar met bedroevend weinig druk... na nog wat gepuzzel gaf ik het op en staarde diep verdrietig naar onze winters-vuilgroene voortuin... de volgende dag kwam zoon me halen om met me naar de supermarkt te rijden... thuisgekomen haalde hij het toestel tevoorschijn maar moest alras constateren dat de druk ook bij hem miniem was (niet bij hem maar van het water)... dit om alle misverstanden te vermijden... zoon heeft dan uren zitten prutsen in de kelder om dat ding naar behoren te laten werken... na de zoveelste mislukte poging toch maar gewoon de tuinslang gepakt en trachten de groene aanslag er zo af te krijgen... nu kijk ik uit op een minder winters-vuilgroene voorhof... misschien gooi ik er een van deze dagen toch eens een sopje op maar dan ga ik het mijn rug niet vertellen tot het te laat is.

Zoon is verleden week vrijdag geopereerd en stond hier dinsdag al voor de deur op skates... die gast is echt een harde... hij wil koste wat kost terug aan het werk... tja lamzakkerij zit niet in onze familie.

03-05-2018 om 16:59 geschreven door Myette