Vandaag belde onze zoon dat zijn plannetje gelukt is... welk plan... hij werd het beu dat mensen uit de buurt hun zakjes of dozen afval aan de boom voor zijn huis dumpten... kocht een camera (2 stuks) en installeerde eentje gericht op de betreffende boom en de andere op zijn tuinmuur...eergisteren had hij weer prijs... een slonzige vrouw met kinderwagen wierp een zak afval aan de boom en wandelde doodgemoedereerd verder... wat ze niet wist is dat alles opgenomen werd en ze stond er heel herkenbaar op zelfs... zoon printte de reeks foto's af en pinde ze aan die boom vast om door de hele buurt gezien te worden... de tamtam in de straat werkte blijkbaar want enkele uren nadien kwam er een vrouw... met een motorhelm op... de foto's van de boom plukken... hij is nu al 2 dagen afval-vrij... blijkbaar heeft het geholpen... toen hij het vertelde had hij er nog plezier in en ik... ik lachte mee... die kerel is echt ongelooflijk... niet voor één gat te vangen.

Morgen komt hij me oppikken om naar de supermarkt te rijden... dit wreed tegen de zin van 't manneke die vindt dat hij dit zelf beter kan... na een vol uur te hebben doorgebracht om hem de afstandsbediening voor de wagen uit te leggen... dit voor de tigste keer... zonder resultaat trouwens... ben ik een andere mening toegedaan... maar dit aan zijn verstand brengen is onbegonnen werk.

Zoonlief had per abuis een tablet aangekocht online en vond niet beter dat ze aan moeke te schenken zodat ik nu weer aan een tablet-studie begonnen ben... nog niet alles onder de knie gekregen maar ik zwoeg onversaagd verder... een uitdaging ga ik zelden uit de weg.

Momenteel daagt mijn bed me uit... verkeerde uitdrukking... het bed lokt me en ik kan ook verlokkingen moeilijk weerstaan dus... sloppel en tot de volgende!

23-05-2018 om 22:47 geschreven door Myette

Bekaf ben ik... in de voormiddag naar de dokter voor controle... die klakte verontrust met zijn tong toen hij mijn bloeddruk mat... 17 is teveel... tja wat doe je eraan... mijn leven is er niet minder stresserend op geworden... met de tram terug maar dan moet ik nog een heel eind tevoet om thuis te geraken... daar aangekomen zat 't manneke in de auto want hij kon niet binnen... was gewoon vergeten hoe hij de afstandsbediening van de garagepoort moest gebruiken en vond de huissleutel ook niet... toen ik het hem uitlegde bleef hij halsstarrig volhouden dat hij dat ding nooit gebruikt had vroeger... we hebben het al wel drie jaar... na zowat de 10de keer nog eens verteld hoe dat ding werkte moest ik naar binnen om af te koelen met een bloeddruk van zeker tegen de 20... na de middagboterham op weg naar de zoo... ik had gelezen dat tram 15 normaal reed... jawadde... een half uur zitten wachten... in de zoo zat het stikvol kinderen in alle maten... weinig dieren gezien... die hadden zich verstopt voor al dat jonge geweld denk ik... nog een koffie gedronken en op weg naar huis... in de metro weer meer dan een half uur moeten wachten op onze volgeladen tram... de weg van de tram naar huis leek eindeloos en nu zit ik hier... in "luchtige kledij" uit te puffen van de gedane inspanningen... van slechte timing gesproken!

18-05-2018 om 17:33 geschreven door Myette

Eigenlijk weet ik niet wat ik hier kom doen... misschien uit routine... heb ook niks te vertellen... wat doe je zoal op een gewone weekdag... je uit je bed heisen wreed tegen je goesting... je vlug in een lange huisjurk persen... naar beneden om appelsientjes te persen... müesli in kommen te gieten... koffie te zetten... aan tafel alles naar binnen werken... ook wreed tegen je goesting maar een mens heeft nu eenmaal brandstof nodig om je kop boven water te kunnen houden in dit leven... dan begin je aan je dagelijkse taken... ook al wreed tegen je goesting... opruimen... WC controleren op nagelaten ongerechtigheden... planten controleren op luizen... de TV programmeren... de GSM uit zijn voedingsbron trekken... dan terug naar boven om jezelf ietwat toonbaar te maken voor de buitenwereld als die buitenwereld zich aan je wil tonen... je in stilte ergeren aan 't manneke die weer alles op een andere plaats legde zodat je niets terugvindt... mee zoeken naar iets wat hij heeft verborgen en niet terug kan vinden zodat hij in paniek rondloopt als het spreekwoordelijke kieken zonder kop... het terugvinden en je jezelf terugtrekt je in stilte ergerend... voor de zoveelste keer iets aan 't manneke uitleggen en in wanhoop opgeven... dan je frustraties begraven in een boek of wat op je smartphone gaan spelen tot het tijd is om de tafel te zetten voor het middagboke... nadien misschien wat in de tuin gaan dutten of wieden of lezen of de schildpad voederen... dit alles tot het tijd is voor het warme avondmaal.

Als je het zo leest is het stikvervelend en dat is het ook... niet dat ik perse elke dag op avontuur zou willen... nee ik ben best gaarne thuis... maar soms... eigenlijk vaak... droom ik van eerdere tijden toen we met vrienden gingen fietsen of wandelen... ik 's avonds mijn turnavond had met een heel plezante after-turn... we elke week een avond aan badminton deden met ook een plezante after-badminton... met die badmintonvrienden op gastronomisch weekend gingen... later met de club daguitstappen deden... naar de midgetgolf gingen en aan competitie deden... met als tussendoortjes naar de bowling... etentjes met vrienden... uitstapjes met de kinderen toen ze nog kinderen waren... dan komt de tijd dat je een voor een moet afhaken en je sociale wereldje kleiner en kleiner wordt... om eerlijk te blijven al die drukte kan je ook niet meer aan... je wereld krimpt totdat er alleen nog je TV... je GSM... je boek... overblijft... als wij nu op stap gaan is het voor een bezoekje aan een of andere dokter om een of ander onderdeel van ons oud corpus te laten nakijken en opkalefateren... niet zo leuk maar toch... zo komen we nog eens buiten.

Degenen die dit hebben uitgelezen vraag ik vriendelijk en met aandrang... neem mijn klaagzang niet te ernstig op... ik kan best nog genieten van TV... GSM... boek... en heel soms van 't manneke ook. 

16-05-2018 om 10:55 geschreven door Myette

Aan alle moeders en moeders in spe

EEN VROLIJKE EN GELUKKIGE MOEDERDAG

Sorry voor dit magere bericht, ik wilde er een mooi plaatje bijzetten maar het lukte me niet, zal nog wat moeten oefenen tegen volgend jaar.

13-05-2018 om 11:55 geschreven door Myette

Er is echt niet erg veel voor nodig om je tevreden te voelen... alhoewel... vandaag heb ik een zege behaald... ooit 25-30 jaar geleden reed ik van en naar de scholen met een wagen vol kinderen... die van ons en die van de buren... aan dat rijden kwam een einde toen 't manneke op pensioen ging en me verbood nog achter het stuur te gaan zitten... ja soms mocht ik er eens zitten om de binnenkant van de auto te poetsen maar daar bleef het bij... veel van onze vrienden raadden me aan te blijven rijden maar hoe doe je dat als je echtgenoot razend wordt als je het probeert... ja... je schikken natuurlijk... nu hij ziek is probeerde ik het weer maar hij bleef koppig tot vandaag... we lagen nog wat in bed na te soezen toen ik hem voorstelde naar de golf te rijden echter op voorwaarde dat ik zou rijden... omdat ingeval van nood ik zou kunnen inspringen... en tot mijn grote verbazing stemde hij toe... hij reed de auto uit de garage... je mag nu ook niet direct teveel willen... en ik achter het stuur de straat uit... nog een straat... daar moest ik rechtsaf slaan... plots kwamen er allerlei wagens uit allerlei richtingen en ik... zenuwachtig natuurlijk... graaide rechts en had de ruitenwisser beet... toen ik dat ding stil wilde leggen sloeg de motor af... begon man naast mij te brullen... en ik stapte uit en liep naar de andere kant ondertussen breed lachend en sorry gebarend naar de intussen wachtende chauffeurs die zichtbaar zaten te genieten  "het is weer een vrouw natuurlijk"... op de golf vertelde ik mijn mislukking en daar kreeg ik steun en de raad vol te houden... de uitbater ging zelfs mee naar onze auto om me de richtingaanwijzer te tonen en me te pushen achter het stuur te gaan zitten... manlief werd onder dwang gezet en durfde niet tegenpruttelen... ik ben dus naar huis gereden onder voortdurend geroep van "meer naar rechts, meer naar links, remmen" maar ik bleef ijzig kalm... veel te blij dat ik het nog niet helemaal verleerd was... hij mocht de garage terug binnenrijden... zoals ik al zei... niet teveel hooi op je vork de eerste keer... thuis gekomen is er geen woord over gezegd maar ik zie wel dat hij niet echt blij is... tant pis... ik ben het wel... voel het als een overwinning... mag ik een beetje fier zijn... ik ben met weinig tevreden.

Gisteren is zoon ons komen helpen... terwijl wij naar de dokter waren voor 't manneke... heeft hij de voorhof en de stoep... ook die van onze buren... kraakhelder geschuurd en dan ook nog de gazon getrimd... ikke blij met die propere voorhof en Polleke de schildpad blij met het korte grastapijt want dat beest geraakte bijna niet meer door die wilde junglegroei... iedereen blij behalve man die zijn territorium stilaan ziet ingepalmd worden... zijn voorhof... zijn gazon... zijn auto... ik begrijp het wel maar toch... er komt een tijd dat je hulp nodig hebt en die hulp moet je met gratie kunnen aanvaarden... heb zonet zoon gebeld om hem nog eens te bedanken... ik weet niet of iedereen dat heeft maar ik ben wel 4 x naar de brievenbus gewandeld om nog eens te kunnen genieten van die helder geschuurde voortuin.

09-05-2018 om 17:38 geschreven door Myette

Er bestaat een gezegde : "arm maar proper"... aangezien die spreekwoorden en/of gezegdes veel waarheid bevatten hou ik me eraan... zodoende vond ik het hoge tijd dat onze voortuin en stuk stoep eens een grote beurt kreeg... rapper gezegd dan gedaan... toen mijn rug hoorde dat ik het tegen 't manneke zei begon hij (die rug) luidkeels te protesteren... dat haal ik niet brulde hij kwaad... vergeet het maar... hij dacht natuurlijk dat ik wilde gaan schuren zoals vroeger in mijn jonge en dolle jaren... met een lekker sopje en een harde schuurborstel... ach nee zo gek krijgen ze me niet meer... ik bedoelde natuurlijk met de hogedruk-reiniger... toen ging man dwarsliggen en wilde het zelf doen... ook rapper gezegd dan gedaan... de man kreeg het ding zelfs niet aan de praat en riep mij om het aan te koppelen... dat was efkes puzzelen want niet mijn dagelijkse bezigheid... "de aanhouder wint" is nog zo'n waar gezegde en het lukte me... ik draaide de knop om en met gepaste trots hoorde ik het oorverdovend gebrom aan... gevolgd door een diepe teleurstelling want er kwam wel water uit maar met bedroevend weinig druk... na nog wat gepuzzel gaf ik het op en staarde diep verdrietig naar onze winters-vuilgroene voortuin... de volgende dag kwam zoon me halen om met me naar de supermarkt te rijden... thuisgekomen haalde hij het toestel tevoorschijn maar moest alras constateren dat de druk ook bij hem miniem was (niet bij hem maar van het water)... dit om alle misverstanden te vermijden... zoon heeft dan uren zitten prutsen in de kelder om dat ding naar behoren te laten werken... na de zoveelste mislukte poging toch maar gewoon de tuinslang gepakt en trachten de groene aanslag er zo af te krijgen... nu kijk ik uit op een minder winters-vuilgroene voorhof... misschien gooi ik er een van deze dagen toch eens een sopje op maar dan ga ik het mijn rug niet vertellen tot het te laat is.

Zoon is verleden week vrijdag geopereerd en stond hier dinsdag al voor de deur op skates... die gast is echt een harde... hij wil koste wat kost terug aan het werk... tja lamzakkerij zit niet in onze familie.

03-05-2018 om 16:59 geschreven door Myette

Niet alles loopt elke dag van een leien dakje... vandaag leek het meer op een afdaling van een geribbeld dak... ik moest naar de ziekenkas met enkele onbegrijpelijke facturen vol codenummers maar geen enkele deftige uitleg... omdat ik wel bereid ben om te betalen maar wel wil weten waarvoor toog ik op weg... dacht van even alleen te gaan maar nee 't manneke wilde perse mee en dat betekent zwoegen... hij wil namelijk nooit de gerechte wegen bewandelen maar wel oversteken 20 meter naast een zebrapad... rood verkeerslicht wordt door hem genegeerd... dus dat wordt een tocht met hindernissen want ik voel er niets voor alle verkeerswetten te overtreden en protesteer dan ook... maar man sleurt me ongenadig mee... aangekomen waren er nog 4 wachtenden voor ons... mensen die allen hun levensverhaal zaten te vertellen denk ik... thuisgekomen wilde ik die facturen gaan betalen... home banking... en alhoewel ik gisteren nog trots aan vrienden had verklaard dat dit voor mij geen probleem was had ik ditmaal prijs... mijn schuld of die van de PC... het lukte me niet... dan maar afgesloten en mijn haar gaan wassen want de kapster zou komen... net op tijd want ze was er vroeger dan voorzien... ik zit nu kortgetrimd hier mijn leed te verkondigen... na weer enkele mislukkingen toch eindelijk de bankverrichtingen kunnen fiksen zodat ik de deurwaarder niet moet vrezen... nu nog even een avondmaaltijd in elkaar knutselen en de dag zit er weeral op.

Gisteren weer vrienden op bezoek gehad voor koffie en een babbel... het doet me goed te kunnen praten met verstandige mensen want de communicatie ten huize van Myette staat op een laag peil tegenwoordig... als je alles 100 x moet uitleggen zonder dat de andere het snapt doe je op den duur de moeite niet meer en wordt het heel stil in huis... maar ja een mens is flexibel en past zich aan.

26-04-2018 om 17:07 geschreven door Myette

Hallo iedereen... de voorbije week was het warm en druk zodat ik niet aan bloggen toekwam... momenteel is mijn poetshulp het terras en de hoftrap aan 't schrobben... ja na een hele winter is dat wel eens nodig... ik heb mijn deel van het werk achter de kiezen en zit hier om jullie aangenaam bezig te houden... hmhm... wat bracht die week ... een bezoek aan de dokter voor controle van de ogen en ik heb geen prik nodig nu... in oktober terug op controle... dat was effe een meevallertje... donderdag met 't manneke een bezoekje gebracht aan de apekes van onze Zoo... de apekes waren er wel en zaten druk te smikkelen maar niet veel andere dieren gezien... wel het soort dat "mens" wordt genoemd en die liepen er in alle maten en gewichten... op het terras van de Flamingo iets gaan snoepen en dan naar huis... toen we net thuis waren en in de tuin zaten te bekomen van de warmte belden vrienden ons op... ze wilden op bezoek komen... dus wij in allerijl extra stoelen... drankjes en koekjes aangesleept en nog een hele gezellige namiddag gehad... vrijdag met de zoon op supermarkt uitstap zodat we het weer een weekje kunnen uitzingen... nadien spullen bij de zoon gaan afgeven en door de hond bestormd... dat beest was zo blij de "bomma" te zien dat hij mij bijna opvrat van liefde... maandag de pedicure met mijn voeten laten spelen en die zijn nu in frisse zomerkleuren uitgedost... zaterdag naar traditie zoon met hond gevoederd... woensdag en zondag uitgerust van de doorstane emoties... momenteel is 't manneke de voortuin aan 't afspuiten en ik hou mijn hart vast voor het resultaat... die man poetst zoals naar zijn aard en dat betekent : met gekke sprongen... maar wat doe je dan... hij wil helpen en zoals bij een kleuter doe je dan maar alsof je blij bent... ik ben nu mijn face al in een blijde plooi aan 't trekken in de hoop dat vol te houden als ik zijn werk ga aanschouwen?

23-04-2018 om 11:58 geschreven door Myette

Vorige week had ik die "oortjes" laten aanpassen... tja ik merkte amper verschil of ik ze nu in of uit had... waarom dan met die dingen rondzeulen... dus die lieve juffrouw in de winkel zette ze scherper en ik naar huis... al op de bus merkte ik het verschil... hoge tonen snerpten door mijn hersens... kuchen of zuchten was een belevenis... "U zult dat vlug gewoon worden" zei de juffrouw... jawadde... mijn eigen stem klonk als de heks in "sneeuwwitje"... na 1 dag proberen was ik het beu en vroeg om een afspraak vandaag nog... dus ik met 't manneke terug... ze zette het volume zachter en zachter en nog was het een verschrikking... toen heb ik de hele boel maar terug gegeven en zal voortaan door het leven gaan met mijn eigen blote oren... met 't manneke iets gaan eten voor we naar huis gingen... daarna wat in de tuin geklust en de dag was weeral om.

Morgen naar de ogendokter op controle... ik hoop dat er weer niet moet geprikt worden... ik krijg het zware gevoel dat mijn uitstapjes tegenwoordig alleen nog geschieden om allerlei lichaamsdelen te laten keuren en eventueel bij te werken... ik denk soms met heimwee terug aan de tijd dat die onderdelen hun werk deden zonder tussenkomst van meneer doktoor en ik op stap ging louter voor mijn eigen plezier... maar ja nu is het plezier voor de betreffende dokters die hun huis kunnen afbetalen door mensen zoals ik.

Vandaag heeft 't manneke de gazon gemaaid... dit nadat ik hem eerst moest uitleggen welk apparaat hij moest gebruiken... zoch zielig om te zien hoe de gewoonste zaken voor hem een probleem zijn... hij stond te huilen omdat hij niet wist hoe te beginnen... toen ik hem hielp met starten ging het weer goed... het voelt net alsof je met een kleuter zit die wil helpen en je moet hem laten doen maar toch in het oog houden uit vrees dat hij zich zal verwonden... ik weet soms niet wat het ergste is... lichamelijk ziek en gezond van geest of andersom.

Gelukkig hebben we vrienden die me regelmatig bellen... dat maakt ook veel goed... daarstraks nog met een clubvriend een lang gesprek gehad.

16-04-2018 om 23:05 geschreven door Myette

Wat is genieten... dat kan men op verscheidene manieren... het moet niet altijd pure luxe zijn... zaterdag bvb kregen we bezoek van ons vroeger buurmeisje met haar vriend... die twee hebben ons namelijk geadopteerd als hun opa en oma... ze waren voor twee maanden op reis naar Nieuw Zeeland en kwamen kijken of we nog leefden... koffie met een koekje en een babbel en het was gezellig... ze willen ook met ons naar de golf en komen dan met de auto ons oppikken... is dat niet lief... 's avonds kwamen zoon met hond ons gewoontegetrouw overrompelen... ik kook dan extra veel zodat zoon zich kan laven aan moeders kookpot alhoewel het merendeel in de maag van hond verdwijnt... de volgende dag weer prachtig lenteweer en ik ben met mijn boek in de tuin gaan zitten... in de schaduw want de zon was me al te fel... van lezen is niet veel in huis gekomen omdat er hoog in een boom een merel zat van zijn oren te maken... een overlevende van de epidemie vorig jaar... een moedig kereltje die niet van ophouden wist... ik denk dat het zijn lokroep was maar of hij aan een vrouwtje zal raken betwijfel ik... ik denk niet dat er nog veel andere overlevenden zijn... intussen heb ik zitten genieten van zijn zang... ach een kinder- en ook een oma-hand is rapgevuld... vandaag is niet zo'n vette dag... poetshulp geeft de keuken haar jaarlijkse afwasbeurt... de lucht is overtrokken en nodigt me niet echt uit om buiten te gaan zitten... ook de merel zit in een dipje denk ik want heb nog niets gehoord... ach op vrijersvoeten gaan is een vermoeiende bezigheid... ik herinner me nog heel vaag hoe het was.

Poetshulp heeft haar keus gemaakt tussen de spullen die weg moeten en straks gaat 't manneke de rest naar de kringloop brengen... weer meer ademruimte... maar ik heb nog niet gedaan... er zijn nog plenty kasten die moeten nagezien worden... dat is voor de volgende regendag.

09-04-2018 om 12:24 geschreven door Myette

Ik lees hier net dat Ani zich ongerust maakt omdat il al enkele dagen niet blogde... niets aan de hand hoor... ik heb het alleen druk gehad met kasten uitruimen om overbodige spullen te liquideren en ook om 't manneke achterna te lopen want die vergeet alles zodat ik voor twee moet denken en dat is best vermoeiend... zo dadelijk ga ik met zoon naar de supermarkt om voer aan te kopen voor de hele week... manlief eet tegenwoordig als de spreekwoordelijke wolf en niettegenstaande dat valt hij steeds maar af... er blijft echt niets aan hem plakken... met mij gaat het prima... loop al de hele week met die hoorapparaatjes in en of ze nu in of uit zijn... ik merk geen verschil... volgende week moet ik op controle... ben benieuwd wat ze hierop gaan zeggen.

Eigenlijk heb ik verder niets te vertellen... ja dat de zon schijnt... dat onze Pol terug in de tuin rondbaggert... dat ik nog vele kasten en laden op te ruimen heb...  grappig is wel dat die lege plekken in mijn kasten en laden me geweldig storen en ik ze terug wil vullen... een mens is toch een raar wezen... nooit tevreden.

Ik moet me nu gaan omkleden om met zoon op stap te gaan... tot later!

06-04-2018 om 13:18 geschreven door Myette

Die drie aapjes die "horen, zien en zwijgen" uitbeelden menen het goed maar owee in de praktijk is het soms moeilijk hun voorbeeld te volgen... "zien" dat gaat nog met behulp van een leesbrilleke..." zwijgen" heb ik nog niet helemaal onder de knie maar ik doe mijn best... op "horen" kwam er ook sleet en de dokter raadde me een hoorapparaat aan... als meneer doktoor iets zegt moet je luisteren d.w.z. gehoorzamen dus ik heb nu vanaf gisteren een hoorapparaat oftewel twee want ik heb twee oren... ik stapte de winkel uit met die dingen in mijn oren met hooggespannen verwachtingen... ach ik zal het nooit afleren... iemand schreef hier dat er "een hele nieuwe wereld voor me zou open gaan" en ik... onnozel kieken... zag vol verwachting uit naar die nieuwe ereld omdat ik de oude wel wat beu was... ja noppes dus... het verkeerslawaai klonk niet luider dan anders en stonk even erg... op de bus probeerde ik de gesprekken van mijn medereisigers af te luisteren maar dat lukte niet... thuis mompelde 't manneke nog even erg als voordien... toen we voor de TV zaten deed ik even die dingen uit om het verschil te testen en merkte er niet veel van... aangezien ik twee maanden proeftijd heb en de dokter beloofde ze te dragen zal ik braafkes die dingen in mijn oren proppen maar... ik wacht nu nog op verdere uitdagingen zoals de telefoon- en deurbel... als dat ook zero resultaat geeft ga ik die spullen terug naar de winkel brengen en ga verder met mijn eigen half versleten oren... tot daar experiment "horen"... die aapkes zullen nog even moeten wachten.

De auto is hersteld door zoon en hij heeft dat prima gedaan... al het geduld en de zorg die we in hem hebben gestoken tijdens zijn pubertijd betaalt hij meervoudig terug... tijdens mijn tocht naar de winkel gisteren is man toch weer naar de kringloop gereden... behouden terug gekeerd... aangezien de man onberekenbaar is spurtte ik direct naar de garage om te kijken wat er allemaal weg was... gelukkig alleen de dozen met de klaargezette spullen... ik geef het op hem aan het verstand te brengen dat het onverantwoordelijk is van hem... hij vindt dat hij prima in orde... wat doe je dan... laten begaan en hopen op het beste... die zieke nacht was gelukkig eenmalig... hij had die avond een opgewarmde prak gegeten die blijkbaar niet geheel kosher was... ik had een andere prak en merkte het dus niet... ook niets geroken toen ik het opwarmde... blijkbaar zit er ook sleet op mijn reukorgaan... ik ga nu alvast sparen voor nieuwe onderdelen want de oude laten me in de steek.

Op de vraag van Ani is het antwoord : man is 90 geworden in januari.

31-03-2018 om 11:23 geschreven door Myette

Wie er klaagt over verveling mag eens enkele dagen met t manneke optrekken... zoals ik al vroeger zegde is hij niet te schatten... maandag was ik ijverig mijn poetshulp aan 't helpen en dacht dat hij veilig aan 't rommelen was in de garage... ja dat ook... maar wat ik niet wist is dat meneer er met de auto vandoor was geritst om wat spullen naar de container te brengen... poetsmadam was net weg en toen ik hem wilde roepen voor de middagboterham belde hij aan... was natuurlijk weer de sleutel vergeten... hij kwam al huilend als een klein kind binnen... was tegen een paaltje gereden... auto links voor ingedeukt net onder de koplamp... gelukkig... dat huilen was niet te stoppen tot ik zoon belde om hulp... die kwam direct... bekeek de schade en begon aan de reparatie... man stopte met huilen en deed alsof er niets gebeurd was... ik ben bang dat ik op mijn gezegende leeftijd er nog een baby heb bijgekregen... wat een zegen dat we die zoon hebben... een "crème van een jongen"... de volgende dag met zoon naar de supermarkt gereden voor verse import... zoon vroeg of vader mee wilde en vader wilde wel... maar zoon wil rijden op zijn manier en vader wil zoon dan dirigeren wat zoon niet pikt... ik denk dat de volgende winkeltocht zonder pa zal gebeuren... ik was net aan 't bekomen van de doorgestane emoties en ging naar bed toen 't manneke met een bonk kwam binnenwaggelen... half uit- en half aangekleed..; hij liet zich op bed vallen met luid gekreun... ikke bed uit natuurlijk en zag hem daar liggen te kokhalzen... enfin... bed en kleren onder de kots... toen we naar de badkamer strompelden begon de onderkant van man ook te lopen... midden in de nacht man totaal uitgekleed en gewassen... bed verschoont... ik had ook een veeg uit de pan gekregen dus dat ging in één moeite door... toen ik dacht dat alles wat erin was gegaan er weer uit was gekomen stopte ik hem terug in bed... deze ochtend kon ik terug het bed verschonen... blijkbaar was er toch nog iets achter gebleven en hij had het niet gemerkt in zijn slaap... weer man gewassen en propere kleren gegeven... aan het ontbijt vroeg ik hem hoe hij zich voelde... blijkt dat hij zijn nachtelijk avontuur totaal vergeten is en zich kiplekker voelde... hij wel!

28-03-2018 om 16:21 geschreven door Myette

Mensen denken dat ze eenzaam zijn als ze alleen zijn maar dat is niet altijd waar... je kan je ook heel eenzaam voelen met je partner... degenen die al lang mijn logjes lezen weten dat ik niet bepaald gezegend werd met een attente echtgenoot... met attent bedoel ik dan iemand die echt luistert als je hem iets vertelt... die van mij deed dat nooit dus op dat gebied ben ik niet verwend... maar de toestand is nu nog een graadje erger geworden... ook de dagdagelijkse zaken blijken vaak niett meer door te dringen zodat ik nooit weet wat hij wèl of niet heeft verstaan... best wel vermoeiend hoor... zo had ik in mijn opruimwoede 3 grote kartonnen dozen gevuld met allerlei zaken die we nooit of niet meer zullen gebruiken... die dozen had ik in de garage gezet en gezegd... meermaals... dat ik die wilde geven aan een vriendin die jaarlijks een rommelmarkt houdt... eergisteren zette hij de auto buiten en reed weg niettegenstaande mijn protesten... want hij is onvoorspelbaar... na zowat 1 uur belde hij aan... had sleutel vergeten... kwam triomfantelijk grijnzend binnen en... toen ik hem vroeg waar hij geweest was zegde hij "de kringloopwinkel"... je raadt het al... mijn zorgvuldig ingepakte dozen waren verdwenen... zijn verweer : dat had je moeten zeggen... en dat is nog maar een voorproefje van wat me misschien nog te wachten staat... een volwassen man kan je niet vastbinden en ik kan ook niet alles op slot doen... neem me niet kwalijk beste mensen maar mijn gevoel voor humor laat me soms in de steek de laatste tijd... ik voel me nu eenzamer dan ooit... vroeger kon ik gemakkelijk de deur uit maar ook dàt is een probleem geworden... ofwel wil hij mee en moet ik een dwarse man mee sleuren ofwel voel ik me niet gerust over wat hij gaat uitspoken zo alleen in huis... de eenvoudigste zaken zijn voor hem een chinese puzzel geworden zoals de microgolfoven aanzetten... 1 knopje indrukken is een probleem... dan staat hij naar dat ding te staren alsof het een voorhistorisch monster is tot ik het doe... eten doet hij plots met vork en mes andersom en zit dan te sukkelen... ik weet wel dat hij daar geen schuld aan heeft maar ik krijg het gevoel dat ik ook binnenkort gekke dingen ga doen... mijn vrienden zullen zeggen : tja dat deed je vroeger ook al... en dan hebben ze gelijk ook.

22-03-2018 om 09:56 geschreven door Myette

Toen ik jong was had ik het nooit voor mogelijk gehouden maar ik word hard... waarom... afscheid nemen was voor mij een ware marteling... afscheid van iemand of iets gewoon ondenkbaar... ik heb ooit eens heel rumoerig zitten huilen op een begrafenis voor een priester die ik één keer had gesproken tijdens een dineetje... ik schaam me nu nog... de omstaanders in de kerk bekeken mij bedenkelijk met het duistere vermoeden dat ik en die priester een meer dan oppervlakkige relatie hadden... iets weggooien was rampzalig dus deed ik het niet... het resultaat slaat me nu om de oren... ik ben schoon schip aan 't maken met alle rommel weg te gooien die al jaren ligt weg te kwijnen in de kasten... wat ik allemaal gevonden heb wil je niet geloven... mappen en mappen vol souvenirs die me heel dierbaar waren en dus moesten bewaard worden... waarvoor... nooit meer naar omgekeken... nu wordt elke map uitgevlooid en als overbodige ballast geclasseerd... mijn cursus Spaans... iemand interesse... gratis af te halen ten huize van... idem voor Franse.. Duitse en Engelse leerboeken... niet dat ik nu volleerd ben maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik mijn volgende gegunde levensjaren wel kan doorkomen zonder mijn hersens te overbelasten... er ligt ook een hoopje kledingstukken te wachten op een goeie ziel die het wil meenemen... zoon heeft al wat spullen opzij gelegd en ik hoop dat dochter het ook zal doen... er is nog veel werk aan de winkel.

17-03-2018 om 16:37 geschreven door Myette

Het zijn en blijven drukken weken voor mij... niet alleen moet ik 't manneke continu in het oog houden want de man maakt soms rare sprongen op onverwachte momenten... enkele dagen geleden was hij bijna zijn gewone oude zelf... wat iets van hoop bij mij op deed flakkeren maar dan PARDAF vervalt hij weer in een stamelend hoopje ellende dat loopt rond te dwalen in huis zoekend naar... ja naar wat... maar ook mijn eigen lijf in redelijke staat trachten te houden... na een bezoek bij de NKO voor mijn vertigo raadde die me aan me een hoorapparaat aan te schaffen... zonet een afspraak gemaakt met de audioloog voor bijkomende testen... als de prijs een beetje meevalt ga ik de sprong wagen want steeds "wablief" te moeten vragen bij elk gesprek wordt stikvervelend... mensen articuleren niet meer... acteurs en actrices mompelen... hier en daar vang ik een woord op terwijl de rest de mist ingaat... ik zit op de tram of bus en probeer een gesprek op te vangen van 2 dames die vlak achter me zitten en tot mijn grote frustratie versta ik niet de helft... dat moet gedaan zijn... ik moet een hoorapparaat zodat ik me terug in de taterende menigte kan gooien... intussen doe ik mijn anti-vertigo oefeningen waar ik apeziek van word... heb ik afspraken gemaakt voor allerlei controles op allerlei lichaamsonderdelen die dreigen in panne te vallen... ik heb al plezantere tijden meegemaakt maar vrees dat die voorgoed achter me liggen... gelukkig zijn er nog leuke dingen te doen nl. een grote strijk plegen (galgenhumor)

15-03-2018 om 15:14 geschreven door Myette

Ik weet niet hoe het bij jullie gaat maar bij mij is het altijd eb of vloed... t.t.z. na een opstoot van adrenaline ijver val ik steeds terug in een comateuze toestand... verleden week was ik één opruimwoede en nu sleep ik me met moeite uit bed en naar een stoel... niet ziek nee alleen maar even op non actief... tja zo ben ik nu eenmaal en zal ook niet meer veranderen... onze vrienden kregen de voorbije week met zijn allen het lumineuze idee ons met een bezoekje te vereren... gezellig wel maar daar zat ik dan met mijn rommel die rommelig bleef liggen... gisteren zaterdag een etentje gehad met jarige dochter... haar man en onze zoon... het was lekker en gezellig... ik werd de hele avond onder vuur genomen door zoon en schoonzoon... dat vroeg natuurlijk de noodzakelijke weerwoorden van mij... ook wel vermoeiend zeg... 't manneke zat er stilletjes bij te glunderen en te smikkelen want praten gaat nog heel moeilijk... na 2 Irish coffees als afsluiter heb ik goed geslapen maar vandaag voel ik me niet bepaald in stemming om huishoudelijke taken op mijn vermoeide schouders te torsen... ja de jaren van ongestrafte uitspattingen zijn blijkbaar voorbij.

Straks komen zoon en Kiko ons verblijden met hun bezoek en morgen krijg ik weer bezoek van weer andere vrienden... wanneer ik eindelijk eens naar de ziekenkas zal geraken blijft in duistere wolken hangen... de neus-keel-oren dokter verwacht me dinsdag voor verder onderzoek...  mijn neus is blijkbaar weer bloedeloos geraakt maar de duizelingen zijn er nog dus ik verwacht dat ik weer heen en weer zal geschud worden om die kristallen in dat oor op hun plaats te krijgen... de laatste tijd doe ik precies niets anders meer dan controles ondergaan van mijn diverse lichaamsonderdelen... ik ken wel plezantere zaken om te doen dan dat... met de jaren komt er zowat overal sleet op en dat vraagt tijd en vooral geduld.

Geduld is iets wat ik de laatste tijd ontzettend nodig heb... ik doe mijn best maar wat als je voor de honderdste keer hebt uitgelegd hoe de afstandsbediening van de TV werkt en je het nog eens weer kan herhalen... dat vraagt een onmenselijke inspanning van mij om niet te gaan roepen... 't manneke zit er dan zo verwezen bij dat ik dan maar een stuk van mijn tong afbijt... nog even en ik kan ook niet meer praten.

11-03-2018 om 14:58 geschreven door Myette

Alhoewel ik niet bepaald een "plakijzer" ben heb ik ook... zoals de meeste mensen... behoefte aan vriendschap... zeker als je leven overhoop wordt gegooid door ziekte of nog iets ergers... van tijd tot tijd een telefoontje met een bemoedigend woordje doet al wonderen... net toen ik dacht dat iedereen ons al vergeten was kreeg ik het ene na het andere belletje... ik kan er weer tegen voor een tijd.

Wat de toestand hier betreft... het gaat redelijk goed... 't manneke is plots een lam geworden... ik neem dan maar de rol van schaapherder op mij en stuur hem de goede richting uit in de hoop dat het zo zal blijven... stilaan begint hij weer ietwat verstaanbaar te praten alhoewel hij vaak verkeerde woorden of termen gebruikt en ik dan moet uitpuzzelen wat hij eigenlijk bedoelt... hij zet nu terug de radio aan zodat ik weer mag genieten van die stokoude en valsklinkende platen van radio Minerva... hij begint ook weer de kraaien weg te jagen die op het uitgestrooide voer afkomen... ik protesteer dan luidruchtig dat die beesten ook koud en honger hebben maar de man is nu eenmaal een racist... ik zal het maar beschouwen als een goed teken zeker... hij begint stilaan zijn oude zelf te worden.

Wat het weer betreft... dat mag nu al ophouden... het is welletjes geweest... koning winter heeft zich laten gelden en mag ophoepelen nu... op dit ogenblik is het dik aan 't sneeuwen hier... we zijn precies nog niet aan de nief patatjes... ik hoop maar dat Pol de schildpad diep genoeg is gekropen om dit te overleven... als dat beest zijn koppeke laat zien zal ik hem met open armen ontvangen... intussen voer ik de tuinvogels 2 x per dag... weet je ik zou echt geen vogel willen zijn... ik hou niet van regen en kou en dan heb ik ook nog hoogtevrees.

Ik heb me afgemeld als bestuurslid van de club... na 23 jaar is het genoeg geweest... trouwens door de situatie hier kan ik niet meer zo gemakkelijk de deur uit... onze voorzitter komt de mappen ophalen met alle nieuwsbrieven die ik bewaard heb... ook de ledenlijsten en zaken die de club betreffen gaat mee... dus ben ik in mijn kasten gedoken in een vlaag van opruimwoede en wat ik toen allemaal heb gevonden gaat de verbeelding te boven... manden en manden werden gevuld met overbodig papier en als dat gedaan is worden alle overbodige spullen opgeruimd... ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik die dingen toch nooit meer zal gebruiken... hoe een mens kan veranderen... vroeger kon ik van niets afscheid nemen en nu... fluitje van een cent.

Ik neem nu ook even afscheid van mijn blog... tijd om de keuken in te duiken.

02-03-2018 om 17:32 geschreven door Myette

Zoals ik vroeger niet kon leven zonder een lijstje onder mijn neus met alle taken die er die dag en de daaropvolgende dagen aangepakt moesten worden zo ben ik nu overtuigd dat je beter niets kan plannen want dat haalt toch niets uit... goede voornemens idem dito... door de jaren heen... en geloof me het heeft lang geduurd voor ik van die ziekte genezen was... werd ik steevast de eerste dag van elk nieuw jaar wakker met 1) een vette kater en 2) goede voornemens... ik zou dit en dat gaan doen en dit en dat niet meer doen... jawatte... hoe lang hield ik dat vol... hoogstens 3 dagen en ik verviel weer in mijn oude zondige zelf... tot ik op een eerste dag van een nieuw jaar wakker werd met alleen nog die kater en één goed voornemen... ik zou geen voornemens meer maken... en zo gebeurde.

Maar... een oude aap verleert niet snel zijn ingebakken gewoontes en soms kan ik het niet laten een ietsje vooruit te plannen... zo ook gisteren... na de poetsbeurt ging ik op stap met zoonlief voor een orgie in de supermarkt... niet bepaald een rustgevende bezigheid hoor... zoon is een drukke jongen... hij rijdt met één hand (staat stoer nietwaar) in de winkel laat ik me door hem opjagen want hij moet nog vanalles doen thuis... wil ik helpen inpakken duwt hij me opzij... thuis gekomen slaak ik dan een luidruchtige zucht van opluchting... daar ben ik dan weer vanaf voor een dikke week... hoera!!!... tijdens het sorteren van mijn meegebrachte koopwaar stuitte ik op papieren voor de ziekenkas en ik nam me voor die vandaag binnen te brengen... geen goed idee blijkbaar want ik las net dat bussen en trams nog maar eens staken vandaag... sommigen onder ons geloven vast dat God ons leven bepaalt maar naar mijn bescheiden mening zijn het de vakbonden die de controle hebben.

Dan heb ik nog één taak te vervullen en dat is de lezers van mijn blog die zo vriendelijk zijn een reactie te plaatsen en die ik niet via sennet kan bereiken te bedanken... het geeft je moed verder te bloggen.

27-02-2018 om 11:10 geschreven door Myette

Wat ik eerst zegde over "beginnende" dementie klopt langs geen kanten... volgens mij is het al veel ernstiger... letterlijk alles moet ik controleren hier in huis want er is gewoon geen lijn meer op te trekken... laatstaan geloven wat hij zegt... zijn toilet maken bestaat uit met een droog washandje over zijn lichaam wrijven... zonet een doodvermoeiende sessie gehad over de bloedverdunners die hij moet innemen... hij had het gepresteerd die strip in stukken te snijden en een stuk bij mijn voorraad te deponeren... was compleet het noorden kwijt en kon zelfs de dagen van de week niet meer in volgorde opnoemen... ik zit hier nu gewoon mijn gemoed te luchten want ik zie de toekomst somber in.

Voilà dat is eraf... zo dadelijk komt de dame van de bib enkele boeken brengen zodat ik niet meer met die zware last over en weer moet sleuren... ik ben uiteindelijk ook al de 20 ver gepasseerd nietwaar... hoe ik me voelde op mijn 20 kan ik me zelfs niet meer herinneren... ja ik was verliefd en druk in de weer een nestje te bouwen... ging de hele dag werken en 's avonds nog bij een accountant werken om mijn keukengerief te kunnen betalen... zoals het toen gewoonte was kreeg de jongen een slaapkamer mee en het meisje de eetkamer... de rest moest je maar uitzoeken... zo ook bij ons... toen trouwden we en het werken ging verder... de hele dag het kantoor en 's avonds thuis... geen wasmachine of frigo... alles "handmade"... diepvries moesten ze nog uitvinden dus ofwel vers gekookt ofwel blikvoer... op dat gebied hebben buitenshuis werkende vrouwen het wel ietsje beter... in de supermarkt kun je alles gewassen en in hapklare brokken gesneden vinden... toch een luxe... in de weekenden waren 't manneke en ik op zwier... na de zaterdagse schoonmaak deden we de wekelijkse voorraad in en dan aanschuiven voor een van de talrijke cinemazalen in de stad... daarna nog wat gaan dansen... en zondag... ja wat we dan deden vertel ik hier niet.

Alles bijeen niet zo slecht... toen de kindjes kwamen kochten we onze eerste TV... want cinema en dansen was verleden tijd... dat was compleet een ander scenario maar heb er nooit spijt van gehad... ik was intussen mijn wilde haren ietwat kwijt want dochter kwam toen ik 34 was... in die periode reden we veel uit met de wagen met of zonder vrienden... toen was rijden nog ontspannend... het had zijn eigen charme.

Ik kijk dus terug op een rijk gevuld leven... natuurlijk zijn er altijd dingen die je nooit gedaan hebt maar die je had willen doen... zoals paardrijden bvb... in mijn jeugd was daar geen geld voor en later wilde man niet... vond het te gevaarlijk... maar ja alles samen hadden we het goed... nu komen er zware tijden die we hoe dan ook zullen moeten trotseren.

22-02-2018 om 10:13 geschreven door Myette