Toen ik jong was had ik het nooit voor mogelijk gehouden maar ik word hard... waarom... afscheid nemen was voor mij een ware marteling... afscheid van iemand of iets gewoon ondenkbaar... ik heb ooit eens heel rumoerig zitten huilen op een begrafenis voor een priester die ik één keer had gesproken tijdens een dineetje... ik schaam me nu nog... de omstaanders in de kerk bekeken mij bedenkelijk met het duistere vermoeden dat ik en die priester een meer dan oppervlakkige relatie hadden... iets weggooien was rampzalig dus deed ik het niet... het resultaat slaat me nu om de oren... ik ben schoon schip aan 't maken met alle rommel weg te gooien die al jaren ligt weg te kwijnen in de kasten... wat ik allemaal gevonden heb wil je niet geloven... mappen en mappen vol souvenirs die me heel dierbaar waren en dus moesten bewaard worden... waarvoor... nooit meer naar omgekeken... nu wordt elke map uitgevlooid en als overbodige ballast geclasseerd... mijn cursus Spaans... iemand interesse... gratis af te halen ten huize van... idem voor Franse.. Duitse en Engelse leerboeken... niet dat ik nu volleerd ben maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik mijn volgende gegunde levensjaren wel kan doorkomen zonder mijn hersens te overbelasten... er ligt ook een hoopje kledingstukken te wachten op een goeie ziel die het wil meenemen... zoon heeft al wat spullen opzij gelegd en ik hoop dat dochter het ook zal doen... er is nog veel werk aan de winkel.

17-03-2018 om 16:37 geschreven door Myette

Het zijn en blijven drukken weken voor mij... niet alleen moet ik 't manneke continu in het oog houden want de man maakt soms rare sprongen op onverwachte momenten... enkele dagen geleden was hij bijna zijn gewone oude zelf... wat iets van hoop bij mij op deed flakkeren maar dan PARDAF vervalt hij weer in een stamelend hoopje ellende dat loopt rond te dwalen in huis zoekend naar... ja naar wat... maar ook mijn eigen lijf in redelijke staat trachten te houden... na een bezoek bij de NKO voor mijn vertigo raadde die me aan me een hoorapparaat aan te schaffen... zonet een afspraak gemaakt met de audioloog voor bijkomende testen... als de prijs een beetje meevalt ga ik de sprong wagen want steeds "wablief" te moeten vragen bij elk gesprek wordt stikvervelend... mensen articuleren niet meer... acteurs en actrices mompelen... hier en daar vang ik een woord op terwijl de rest de mist ingaat... ik zit op de tram of bus en probeer een gesprek op te vangen van 2 dames die vlak achter me zitten en tot mijn grote frustratie versta ik niet de helft... dat moet gedaan zijn... ik moet een hoorapparaat zodat ik me terug in de taterende menigte kan gooien... intussen doe ik mijn anti-vertigo oefeningen waar ik apeziek van word... heb ik afspraken gemaakt voor allerlei controles op allerlei lichaamsonderdelen die dreigen in panne te vallen... ik heb al plezantere tijden meegemaakt maar vrees dat die voorgoed achter me liggen... gelukkig zijn er nog leuke dingen te doen nl. een grote strijk plegen (galgenhumor)

15-03-2018 om 15:14 geschreven door Myette

Ik weet niet hoe het bij jullie gaat maar bij mij is het altijd eb of vloed... t.t.z. na een opstoot van adrenaline ijver val ik steeds terug in een comateuze toestand... verleden week was ik één opruimwoede en nu sleep ik me met moeite uit bed en naar een stoel... niet ziek nee alleen maar even op non actief... tja zo ben ik nu eenmaal en zal ook niet meer veranderen... onze vrienden kregen de voorbije week met zijn allen het lumineuze idee ons met een bezoekje te vereren... gezellig wel maar daar zat ik dan met mijn rommel die rommelig bleef liggen... gisteren zaterdag een etentje gehad met jarige dochter... haar man en onze zoon... het was lekker en gezellig... ik werd de hele avond onder vuur genomen door zoon en schoonzoon... dat vroeg natuurlijk de noodzakelijke weerwoorden van mij... ook wel vermoeiend zeg... 't manneke zat er stilletjes bij te glunderen en te smikkelen want praten gaat nog heel moeilijk... na 2 Irish coffees als afsluiter heb ik goed geslapen maar vandaag voel ik me niet bepaald in stemming om huishoudelijke taken op mijn vermoeide schouders te torsen... ja de jaren van ongestrafte uitspattingen zijn blijkbaar voorbij.

Straks komen zoon en Kiko ons verblijden met hun bezoek en morgen krijg ik weer bezoek van weer andere vrienden... wanneer ik eindelijk eens naar de ziekenkas zal geraken blijft in duistere wolken hangen... de neus-keel-oren dokter verwacht me dinsdag voor verder onderzoek...  mijn neus is blijkbaar weer bloedeloos geraakt maar de duizelingen zijn er nog dus ik verwacht dat ik weer heen en weer zal geschud worden om die kristallen in dat oor op hun plaats te krijgen... de laatste tijd doe ik precies niets anders meer dan controles ondergaan van mijn diverse lichaamsonderdelen... ik ken wel plezantere zaken om te doen dan dat... met de jaren komt er zowat overal sleet op en dat vraagt tijd en vooral geduld.

Geduld is iets wat ik de laatste tijd ontzettend nodig heb... ik doe mijn best maar wat als je voor de honderdste keer hebt uitgelegd hoe de afstandsbediening van de TV werkt en je het nog eens weer kan herhalen... dat vraagt een onmenselijke inspanning van mij om niet te gaan roepen... 't manneke zit er dan zo verwezen bij dat ik dan maar een stuk van mijn tong afbijt... nog even en ik kan ook niet meer praten.

11-03-2018 om 14:58 geschreven door Myette

Alhoewel ik niet bepaald een "plakijzer" ben heb ik ook... zoals de meeste mensen... behoefte aan vriendschap... zeker als je leven overhoop wordt gegooid door ziekte of nog iets ergers... van tijd tot tijd een telefoontje met een bemoedigend woordje doet al wonderen... net toen ik dacht dat iedereen ons al vergeten was kreeg ik het ene na het andere belletje... ik kan er weer tegen voor een tijd.

Wat de toestand hier betreft... het gaat redelijk goed... 't manneke is plots een lam geworden... ik neem dan maar de rol van schaapherder op mij en stuur hem de goede richting uit in de hoop dat het zo zal blijven... stilaan begint hij weer ietwat verstaanbaar te praten alhoewel hij vaak verkeerde woorden of termen gebruikt en ik dan moet uitpuzzelen wat hij eigenlijk bedoelt... hij zet nu terug de radio aan zodat ik weer mag genieten van die stokoude en valsklinkende platen van radio Minerva... hij begint ook weer de kraaien weg te jagen die op het uitgestrooide voer afkomen... ik protesteer dan luidruchtig dat die beesten ook koud en honger hebben maar de man is nu eenmaal een racist... ik zal het maar beschouwen als een goed teken zeker... hij begint stilaan zijn oude zelf te worden.

Wat het weer betreft... dat mag nu al ophouden... het is welletjes geweest... koning winter heeft zich laten gelden en mag ophoepelen nu... op dit ogenblik is het dik aan 't sneeuwen hier... we zijn precies nog niet aan de nief patatjes... ik hoop maar dat Pol de schildpad diep genoeg is gekropen om dit te overleven... als dat beest zijn koppeke laat zien zal ik hem met open armen ontvangen... intussen voer ik de tuinvogels 2 x per dag... weet je ik zou echt geen vogel willen zijn... ik hou niet van regen en kou en dan heb ik ook nog hoogtevrees.

Ik heb me afgemeld als bestuurslid van de club... na 23 jaar is het genoeg geweest... trouwens door de situatie hier kan ik niet meer zo gemakkelijk de deur uit... onze voorzitter komt de mappen ophalen met alle nieuwsbrieven die ik bewaard heb... ook de ledenlijsten en zaken die de club betreffen gaat mee... dus ben ik in mijn kasten gedoken in een vlaag van opruimwoede en wat ik toen allemaal heb gevonden gaat de verbeelding te boven... manden en manden werden gevuld met overbodig papier en als dat gedaan is worden alle overbodige spullen opgeruimd... ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik die dingen toch nooit meer zal gebruiken... hoe een mens kan veranderen... vroeger kon ik van niets afscheid nemen en nu... fluitje van een cent.

Ik neem nu ook even afscheid van mijn blog... tijd om de keuken in te duiken.

02-03-2018 om 17:32 geschreven door Myette

Zoals ik vroeger niet kon leven zonder een lijstje onder mijn neus met alle taken die er die dag en de daaropvolgende dagen aangepakt moesten worden zo ben ik nu overtuigd dat je beter niets kan plannen want dat haalt toch niets uit... goede voornemens idem dito... door de jaren heen... en geloof me het heeft lang geduurd voor ik van die ziekte genezen was... werd ik steevast de eerste dag van elk nieuw jaar wakker met 1) een vette kater en 2) goede voornemens... ik zou dit en dat gaan doen en dit en dat niet meer doen... jawatte... hoe lang hield ik dat vol... hoogstens 3 dagen en ik verviel weer in mijn oude zondige zelf... tot ik op een eerste dag van een nieuw jaar wakker werd met alleen nog die kater en één goed voornemen... ik zou geen voornemens meer maken... en zo gebeurde.

Maar... een oude aap verleert niet snel zijn ingebakken gewoontes en soms kan ik het niet laten een ietsje vooruit te plannen... zo ook gisteren... na de poetsbeurt ging ik op stap met zoonlief voor een orgie in de supermarkt... niet bepaald een rustgevende bezigheid hoor... zoon is een drukke jongen... hij rijdt met één hand (staat stoer nietwaar) in de winkel laat ik me door hem opjagen want hij moet nog vanalles doen thuis... wil ik helpen inpakken duwt hij me opzij... thuis gekomen slaak ik dan een luidruchtige zucht van opluchting... daar ben ik dan weer vanaf voor een dikke week... hoera!!!... tijdens het sorteren van mijn meegebrachte koopwaar stuitte ik op papieren voor de ziekenkas en ik nam me voor die vandaag binnen te brengen... geen goed idee blijkbaar want ik las net dat bussen en trams nog maar eens staken vandaag... sommigen onder ons geloven vast dat God ons leven bepaalt maar naar mijn bescheiden mening zijn het de vakbonden die de controle hebben.

Dan heb ik nog één taak te vervullen en dat is de lezers van mijn blog die zo vriendelijk zijn een reactie te plaatsen en die ik niet via sennet kan bereiken te bedanken... het geeft je moed verder te bloggen.

27-02-2018 om 11:10 geschreven door Myette

Wat ik eerst zegde over "beginnende" dementie klopt langs geen kanten... volgens mij is het al veel ernstiger... letterlijk alles moet ik controleren hier in huis want er is gewoon geen lijn meer op te trekken... laatstaan geloven wat hij zegt... zijn toilet maken bestaat uit met een droog washandje over zijn lichaam wrijven... zonet een doodvermoeiende sessie gehad over de bloedverdunners die hij moet innemen... hij had het gepresteerd die strip in stukken te snijden en een stuk bij mijn voorraad te deponeren... was compleet het noorden kwijt en kon zelfs de dagen van de week niet meer in volgorde opnoemen... ik zit hier nu gewoon mijn gemoed te luchten want ik zie de toekomst somber in.

Voilà dat is eraf... zo dadelijk komt de dame van de bib enkele boeken brengen zodat ik niet meer met die zware last over en weer moet sleuren... ik ben uiteindelijk ook al de 20 ver gepasseerd nietwaar... hoe ik me voelde op mijn 20 kan ik me zelfs niet meer herinneren... ja ik was verliefd en druk in de weer een nestje te bouwen... ging de hele dag werken en 's avonds nog bij een accountant werken om mijn keukengerief te kunnen betalen... zoals het toen gewoonte was kreeg de jongen een slaapkamer mee en het meisje de eetkamer... de rest moest je maar uitzoeken... zo ook bij ons... toen trouwden we en het werken ging verder... de hele dag het kantoor en 's avonds thuis... geen wasmachine of frigo... alles "handmade"... diepvries moesten ze nog uitvinden dus ofwel vers gekookt ofwel blikvoer... op dat gebied hebben buitenshuis werkende vrouwen het wel ietsje beter... in de supermarkt kun je alles gewassen en in hapklare brokken gesneden vinden... toch een luxe... in de weekenden waren 't manneke en ik op zwier... na de zaterdagse schoonmaak deden we de wekelijkse voorraad in en dan aanschuiven voor een van de talrijke cinemazalen in de stad... daarna nog wat gaan dansen... en zondag... ja wat we dan deden vertel ik hier niet.

Alles bijeen niet zo slecht... toen de kindjes kwamen kochten we onze eerste TV... want cinema en dansen was verleden tijd... dat was compleet een ander scenario maar heb er nooit spijt van gehad... ik was intussen mijn wilde haren ietwat kwijt want dochter kwam toen ik 34 was... in die periode reden we veel uit met de wagen met of zonder vrienden... toen was rijden nog ontspannend... het had zijn eigen charme.

Ik kijk dus terug op een rijk gevuld leven... natuurlijk zijn er altijd dingen die je nooit gedaan hebt maar die je had willen doen... zoals paardrijden bvb... in mijn jeugd was daar geen geld voor en later wilde man niet... vond het te gevaarlijk... maar ja alles samen hadden we het goed... nu komen er zware tijden die we hoe dan ook zullen moeten trotseren.

22-02-2018 om 10:13 geschreven door Myette

De eerste dag is achter de rug en viel over het algemeen nogal mee... het spreken gaat redelijk en... een geluk bij een ongeluk... hij praat me niet de hele tijd de oren van de kop... toen we hem bij de kliniek gingen afhalen zat hij al gepakt en gezakt in de hal beneden te wachten... toen zei zoon plots : "de papa gaat nu rijden dat kleine eindje naar huis"... niettegenstaande mijn luide protesten... ik lig gewoon onder de plak bij zoonlief... reed t manneke perfect naar huis en zelfs de garage in terwijl ik totaal verkrampt aan de portierhendel hing te hangen... een zware OEF ontsnapte aan mijn bevende lippen (haha) toen ik mocht uitstappen... buiten wat verwarde zoektochten ging het wel goed verder... zoon kwam zelfs met de Kiko later in de middag en dat beest was dolblij den bompa weer te vinden... om eerlijk te zijn vóór zijn ziekte was hij soms ook verward dus dat ben ik al gewend... zolang het niet erger wordt kan ik het wel aan... hoop ik... momenteel wachten we op de verpleeghulp om man onder de douche te zetten... ik heb alvast zijn snor en wenkbrauwen bijgeknipt want die vlogen alle kanten op... man zag plots die hulp niet zitten en wilde perse het zelf alleen doen... ik zal met die persoon straks overleggen hoe het verder moet... tot hiertoe is er niets meer te vertellen... gisteravond hebben we samen naar een opgenomen film "Vera" gekeken zonder voortdurend commentaar van 't manneke die zelfs de hele film wakker bleef... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

18-02-2018 om 10:19 geschreven door Myette

Wachten op iets of iemand duurt altijd lang en is doodvervelend... aangezien ik niet bepaald uitblink in geduld hangt dat wachten enorm mijn bottekes uit... momenteel wacht ik op het verdict van de dokter... de longontsteking heeft men onder de knie gekregen maar nu zijn het testen om te ontdekken wat de oorzaak is van die verwarring van 't manneke... dus elke dag maak ik plichtsgetrouw mijn opwachting in de kliniek om enkele uren naar het gebrabbel van manlief te luisteren en te proberen er een mouw aan te knopen... hij verstaat nu al wat men tegen hem zegt maar praten is een ramp... voor de luisteraar maar zeker voor hem want ofwel wordt hij kwaad ofwel begint hij te huilen... ik begrijp dat wel maar plezant is anders.

Gisteren zijn er twee dames van de bib gekomen om te vragen welke boeken mijn voorkeur hebben... het is geregeld dat er regelmatig iemand boeken brengt en ze terug neemt wanneer gelezen... zoals je ziet ben ik druk bezig me aan huis te laten bedienen... de kapster is vandaag mijn pluimen komen kortwieken en ze is overijverig geweest want ik zie eruit als een geplukt kieken... ik zal tegen de volgende beurt een foto proberen te versieren van de snit die ik wil... de eerste keer deed ze het wel prima... nu nog de boodschappen thuis laten brengen en we zijn gesteld.

Vandaag twee keren eten gestrooid voor het tuingevogelte... door dat vriesweer vallen die beesten als uitgehongerd op dat voer aan en is alles in een wip op.

Voor de rest geen nieuws... tot later!

13-02-2018 om 18:37 geschreven door Myette

Nog maar eens 't manneke bezocht vandaag... toen ik deze voormiddag het weerbericht las keek ik vol ongeloof naar de lucht... het was zonnig en dan sneeuw... dat kon niet... maar ja toen ik klaar stond om aan mijn tocht te beginnen begonnen de vlokjes te vallen voortgestuwd door een nijdige wind... goed ingeduffeld ik de deur uit... aangekomen met iemand van de sociale dienst gesproken over de misschien nodige hulp als man naar huis zou komen... die raadde me ook aan even af te wachten op de uitslag van de tests... man stond al in de gang te wachten met een gezicht dat op onweer stond... dacht zeker dat ik er met een andere man vandoor was... het moet gezegd dat in de Middelheim kliniek iedereen echt super lief is en heel hulpvaardig... zelfs het eten vindt manlief lekker en hij is anders eerder kieskeurig... het spreken gaat soms redelijk voor een korte poos en dan pardaf... geraakt hij niet meer uit zijn woorden met de nodige frustratie als gevolg... ik heb hem toch zover gekregen dat hij wat ging op bed liggen met de TV aan en midden in een Poirot verhaal ging hij onder zeil... als slaapmiddel is TV kijken voor hem stukken beter dan een slaappil... dan weer naar huis te voet en dat gaat ook al stukken beter... ik maakte zelfs een omweg naar een winkel in de buurt en die was toch wel gesloten zeker... je moet maar pech hebben.

Alleen eten is toch wel even wennen... ik moet mezelf dwingen aan tafel te gaan zitten... na het eten nog een filmpje bekeken en wat telefoontjes gehad van vrienden en de dag was weeral om... zo alleen heeft ook wel voordelen... ik slaap langer uit... eet wanneer ik wil... kijk TV wanneer en wat ik wil... krijg geen kritiek als ik een stommiteit doe of... zoals vanmorgen... een soepkom laat vallen... als 't manneke thuis komt zal ik me weer moeten aanpassen.

09-02-2018 om 23:31 geschreven door Myette

In tijden van grote stress  krijg je een extra dosis adrenaline in je bloed gepompt... heb ik toch gelezen... wel die dosis is bij mij nu even uitgewerkt denk ik... ik lag om 10 u al in mijn bed gisteren en heb in één trek geslapen tot na 9 u ... schande zal mij overspoelen... onze tuinvogels zaten al ongeduldig wippend op hun rantsoen graantjes en brood te wachten... ik ben dus met een gemoed overvol schuldgevoel naar beneden gevlogen om hun ontbijt te brengen... iets dat 't manneke altijd deed en die beestjes zijn dat nu eenmaal zo gewend... trouwens het is bijtend koud en ze kunnen wat extra voer goed gebruiken... op een wip zaten er 7 bosduiven... 1 roodborstje... 4 kraaien aan tafel... 1 dappere en zeer hongerige meeuw kwam ook even kijken en... er mag ook al eens goed nieuws zijn... de vrouwtjesmerel van het manneke dat ik gisteren in onze tuin spotte... ik miste die merels erg deze zomer en ik ben blij dat er toch nog een koppeltje de epidemie overleefde... als ze de winter halen is er hoop dat er babietjes van komen en we weer kunnen genieten van hun gezang.

Straks ga ik mijn bibliotheekboeken binnen brengen en "voorlopig" even de bib de bib laten... die loodzware boeken over en weer slepen gaat mijn krachten te boven... trouwens veel tijd om te lezen zal ik ook niet meer hebben... ik ben druk bezig nu mijn leventje een andere draai te geven... iets waar ik al jaren schrik voor had... tja niets aan te doen... ik zal het verdict van de dokter moeten afwachten. en dan verder plannen.

06-02-2018 om 11:02 geschreven door Myette

Een mens zit toch raar ineen... neem mij nu... altijd zat ik te vitten op 't manneke... waarom... omdat dat manneke mij ook altijd op stang joeg... nu ligt datzelfde manneke ziek in de kliniek... zo mak als een lammetje... en op slag weet ik weer waarom ik hem verdorie vroeger als echtgenoot wilde... op slag vergeet ik al de ellende en heb gewoon medelijden en ja... ook weer liefde... ik heb nooit begrepen waarom iemand zijn overleden partner altijd als een heilige afschilderde terwijl de betreffende persoon allesbehalve een sint was... nu begin ik het te snappen... je vergeet gewoon de slechte dingen en onthoudt alleen de goeie.

Vandaag weer de tocht naar het hospitaal gemaakt... een half uur in de bijtende kou op mijn bus staan wachten... leve het openbaar vervoer... man is nog altijd het noorden kwijt en ik vrees dat hij het nooit weer gaat terug vinden... hoe we dat gaan oplossen als hij naar huis mag weet ik nog niet... zoals hij nu is... heel gewillig... kan het nog meevallen... maar owee als hij ooit zijn vroegere dwarse ik zou terugkrijgen... hij heeft longontsteking en zal nog wel een tijd daar moeten blijven... hij voelt zich echter niet ziek en weet nog altijd niet wat hij daar komt doen... ik probeer uit te leggen wat en hoe maar het dringt gewoon niet door... zit rond te staren en brabbelt wat... als ik vraag wat hij bedoelt wijst hij op iets anders en brabbelt weer... zijn kamergenoot praat voor twee en als ik man iets vraagt antwoordt de andere... we zijn dan maar wat in de gang gaan wandelen... daar wat gaan zitten en toen 't manneke weer iets wilde zeggen en niet uit zijn woorden kon komen begon hij te huilen... dat breekt je hart wel... maar 't leven gaat verder en ik/wij moeten erdoor.

Heb vandaag zitten studeren op de "huisopvuilophalings-gids" amaai dat is ook gene kattepis... hoe moeten wij als leek nu weten welke "plastic" in de blauwe zak mag of niet... voor mij is dat allemaal één pot nat... ben ook aan het uitknobbelen hoe ik mijn boodschappen ga afhandelen want ik vrees dat de ritjes met de wagen verleden tijd zijn... het wordt een heel ander leven nu maar als ik het verhaal hoorde van de kamergenoot van man mogen we helemaal niet klagen... die man is 77 en helemaal OP na zowat 1000 operaties... je moet maar pech hebben.

04-02-2018 om 18:26 geschreven door Myette

En het blijft maar duren... woensdag kwam de huisarts bij ons voor 't manneke... die zat nl. weer met een geweldige hoest en maakte koorts... hij schreef medicatie voor en man nam zijn eerste portie in... donderdag ochtend was man veranderd in een zombie... compleet gedesoriënteerd... kon bijna niet spreken... ik belde naar de arts voor raad en die raadde me aan die éne medicijn weg te laten... de volgende dag toch de dokter van wacht laten komen want man was niet beter... die zegde ons naar spoed te trekken voor testen... ben net thuis nu... doodop na 4 uren op spoed te hebben zitten wachten... zo dadelijk komt zoon de spullen van de pa ophalen en naar de kliniek brengen... de uitslag is nog niet gekend maar bij de ondervraging wist 't manneke zelfs zijn eigen geboortedatum niet meer... en mij maken ze niet wijs dat dit nog goed zal komen... wat er nu moet gebeuren weet ik niet... afwachten maar en hopen.

02-02-2018 om 19:21 geschreven door Myette

Sorry mensen lief dat ik hier niet sta te hupsen van de pret maar het zit me niet mee de laatste tijd... net het plan opgevat eens de buitenlucht op te gaan snuiven... is wel nodig na 2 weken binnen zitten/liggen/hangen... maar dan komt die verrekte koppijn weer mijn plannen dwarsbomen... gisteren opgestaan weer met koppijn... soms verdwijnt het vanzelf... soms met een pijnstiller en wat gaan liggen... maar dit keer was het vastbesloten me te blijven koejonneren dus bijna de hele dag... na 2 pijnstillers gaf ik het op... op bed gelegen en proberen aan gelukkiger tijden te denken... manlief kwam me dan nog maar eens de les lezen en zeggen dat ik naar de dokter moest... nadat ik hem zowat 100 keren heb uitgelegd dat ik verleden jaar de hele reutemeteut bij de neuroloog heb afgewerkt en dat ze niets abnormaals vonden... geef ik het ook op die litanie nog eens op te dreunen... maar ik zit wel met de vraag... zo verder kan het ook niet... ik kan of durf bijna niets meer plannen want die verdomde pijn komt altijd uit het niets opzetten... ben al bijna 2 jaar aan het uitzoeken wat de oorzaak kan zijn maar het is een grillig beestje... nog maar eens afspraak gemaakt bij onze huisarts... misschien kan hij me raad geven waar ik terecht kan... als dat niet lukt kan ik alleen sinte... aanroepen... de patrones van de hopeloze gevallen... of op mijn knieën naar Scherpenheuvel kruipen maar of die oude botten dat zullen overleven is de hamvraag... ging ook bij Google te rade en las dat er vele soorten hoofdpijn bestaan alsof één al niet genoeg miserie is.

Zoon kwam iets repareren bij ons... hij zag er helemaal niet goed uit... dacht dat hij ziek was maar nee het was zijn hond... Kiko is een onverbeterlijke vreetzak die nu echt alles lust... tijdens een wandeling had hij weer iets in het gras gevonden en binnen gesmikkeld met als resultaat... een doodzieke brakende hond men een baasje in paniek... zijn vorige hond werd in het Rivierenhof vergiftigd en stierf op weg naar de dierenarts... zoon is nu doodsbang dat het weer zou gebeuren... er lopen de laatste tijd veel zieke geesten rond die er een hobby van maken dieren te doden of martelen... Kiko is nu beter maar mag voortaan niet meer aan de lange lijn... dat is erg voor zo'n jong en energiek dier... vroeger kon zoon de hond uitlaten op zijn skates (de zoon niet de hond) maar na zijn accident gaat dat niet meer en stevig doorstappen is voor hem nog altijd pijnlijk... de hond kan zo zijn teveel aan energie niet kwijt en wordt onhandelbaar... Mechelse schepers zijn van nature al zenuwachtige dieren die een grote loop nodig hebben maar die afschuwelijke dierenbeulen maken het onmogelijk nog ergens veilig je hond te laten rondrennen... zelfs op de hondenweide is al vergif gevonden.

Het laatste familielid van man wordt dinsdag begraven... enkele maanden geleden zijn neef... nu de vrouw... een schat van een mens met een tirannieke man... ik sprak met de oudste dochter en die begon er zelf over... dat mama een moeilijk leven had gehad... nooit hoorde je een klacht van haar... als er engelen bestaan was zij er een van... ken je dat type van man dat altijd gelijk heeft en zijn vrouw als dienstmeid gebruikt... zelfs als hij alleen maar zijn hand hoefde uit te steken om iets te pakken riep hij zijn toen hoogzwangere vrouw van de andere kant van de kamer om het hem te geven... toen ik dat de eerste keer zag ben ik echt op mijn tong moeten gaan zitten om niets te zeggen... ik bewonderde haar enorm voor haar geduld en wijsheid... natuurlijk was het voor de buitenwereld een ideaal huwelijk... nooit kreeg hij een weerwoord... op die manier kan je geen ruzie maken... ik bewonderde haar maar tegelijk kreeg ik altijd de aandrang haar een schop onder haar kont te geven om eens eindelijk die man van repliek te dienen... bij mijn weten nooit gebeurd.

27-01-2018 om 12:05 geschreven door Myette

Mijn moeder was een sterke vrouw en als ze eens een beetje ziek was was zegde ze altijd : "het mag niet te lang duren he" en krabbelde weer recht... ik ben niet zo sterk als la mamma... integendeel ik ben en was altijd al een krakende wagen... dan dit... dan dat... je weet wat ze zeggen over krakende wagens maar ik kan je verzekeren dat ik het graag anders had gewild... altijd dat gesukkel kun je best kotsbeu worden... na 3 weken ben ik het dan ook beu en ben vast besloten me terug op te trekken aan mijn bretellen... dus vandaag me aangekleed... was in de machine gestopt... mailtjes gestuurd... patatjes gekookt voor vanavond... allee mensen ik verwacht luid applaus... zal het dan zelf maar doen... KLAPKLAP.

Dat klinkt nu wel stoer maar ben toch wel een beetje moe dus ga ik nu wat rusten... dit logje alleen maar om te laten weten dat het menske nog leeft.

24-01-2018 om 13:17 geschreven door Myette

Vandaag voor de eerste keer geen koorts... mensenlief ben in geen jaren nog zo ziek geweest... die bronchitis was niet helemaal weg en kreeg gezelschap van ontstoken sinussen... resultaat : zo ziek als een hond (een zieke dan) en hoge koorts... ik die bijna nooit koorts maak had plots 38 en moest de dokter laten komen... eten kreeg ik niet binnen... ik heb de hele week in bed doorgebracht al slapend... afgewisseld met hoest- en snotbuien... plezant is anders.

Die anti-klaag-maand kan me gestolen worden... ik voelde me rot en dat mag iedereen weten... man heeft sinds de vorige keer een ietsje bijgeleerd en vraagt nu regelmatig of ik iets warm wil drinken... wat hij niet heeft afgeleerd is zeuren en verwijten... die man kon maar niet geloven dat mijn gebrek aan eetlust niet gewoon moedwil is... ik moest dit en ik moest dàt en als je je doodziek voelt en je krijgt dan nog een lading verwijten over je heen is dat niet bevorderlijk voor je welzijn... ach met een beperkt verstand kun je ook niet alles begrijpen nietwaar.

De storm heb ik dus in bed uitgelegen... ik die normaal zo bang als een wezel ben van storm en alle extreme natuurkrachten was gewoon te ziek om het me aan te trekken... we hebben ook geen noemenswaardige schade buiten wat afgebroken takken in de tuin... veel geluk gehad dus... ik hoop dat jullie er even goed bent doorgesparteld als wij hier... de laatste jaren bleef het antwerpse een beetje gespaard maar nu  was het even anders.

21-01-2018 om 15:57 geschreven door Myette

Ik ga hier niet zitten klagen hoor... o nee ik zou niet durven... maar vandaag was een extra saaie dag... wat poetsen... wat koken... lezen... terwijl anders de dagen voorbij zijn in een wip en een wap duurde deze dag precies eeuwen... zonet wat TV gekeken samen met 't manneke maar dat was ook niet bepaald verheffend... altijd maar naar moorden kijken is vermoeiend... ik zal wel goed slapen vannacht... eergisteren kwam zoon weer aanzetten met een geschenk voor onze kerst en nieuwjaar... een digitaal fotokader waarop hij alle fotokes had opgezet die ik ooit heb gescand van dias... een bonte verzameling herinneringen... zoet en bitter tegelijk... je kan er ook videofilmpjes opzetten zodoende zal ik weer in mijn krammen moeten schieten en een USB stick vullen met gepast materiaal...  hond Kiko was weer in geweldige vorm... ik zit onder de blauwe plekken door zijn tedere aanrakingen... dat beest kent alleen de hoogste versnelling en hoffelijkheid is een woord dat hij nog moet leren... hij is echter zo lief en kijkt je met van die aanbiddende oogjes aan dat je hem alles vergeeft.

Dat was het dan... niet veel te vertellen... volgende keer beter.

15-01-2018 om 22:17 geschreven door Myette

Vandaag hadden we de nieuwjaarsreceptie van de club... we kregen enkele videos te zien van voorbije tochten... kon ik mezelf nog eens bewonderen (haha)... dan kwam er koffie met taart... toen een verrassing... enkele leden hadden de koppen bijeen gestoken en geld ingezameld om ons... de bestuursleden... te verwennen met een fles champagne en pralines.... dan kregen we de rest van de opgenomen videos... toen was het tijd voor een babbel... ik heb natuurlijk alle leden uitgebreid moeten bedanken en bezoenen... dat zoenen had ik al bij aankomst gedaan... ik zit nu wel met een klein schrikje... ga ik niet weer last krijgen van al die rondvliegende bacillen... na enkele weken bronchitis heb ik er wel schoon genoeg van... maar wat komt gaat komen... of niet... mij ga je niet horen klagen.

Ik zit nu moe maar innig tevreden uit te rusten van de doorstane emoties.

11-01-2018 om 18:37 geschreven door Myette

Stilaan begin ik het MeToo beu te worden... ben ik dan de enige vrouw die geen ongewenste intimiteiten te verduren kreeg... ik neem grif aan dat als je baas je onder druk zet je een geweldig probleem hebt... je geeft toe of je neemt ontslag... en dat is niet altijd mogelijk... verkrachting is ook een misdaad en ik vraag me af of je ooit die vernedering te boven komt... als jonge meid werd ik vaak nagefloten... eens omringd door 5 gasten die me lastig vielen en uiteindelijk vertrokken met mijn snelbinder en fietsbel... dat vond ik erg ja maar niet onoverkomelijk... eens werd ik op weg naar huis op de fiets klem gereden door een snotaap die me probeerde te versieren... eens werd ik in een borst geknepen door een zatte patat... ik sloeg zijn hand weg en liep door om een scene te vermijden... schuine opmerkingen kreeg ik natuurlijk ook wel maar die negeerde ik... de opdringerige types keek ik minachtend aan en die werden op slag een halve meter kleiner... ik heb echter nooit het probleem gehad dat een van mijn bazen me klem zette... dus ik geloof best dat heel wat vrouwen een trauma hebben opgelopen... wat er nu echter gebeurt is dat precies iedereen naar buiten komt om zijn grieven te spuien... m.a.w. er wordt volgens mij geweldig overdreven en het dreigt een hetze te worden... geen enkele man durft nog zijn bewondering voor een vrouw tonen uit schrik aangeklaagd te worden... dat brengt me op het onderwerp "pedofilie"... mijn echtgenoot is een geweldige kindervriend die ook kleine kinderen aantrekt... er was een periode dat hij gewoon bang was om als pedofiel bekeken te worden... men kan ook overdrijven nietwaar... ikzelf denk nog altijd met weemoed terug aan de tijd dat de jongens me nafloten... helaas dat is verleden tijd... helaas!!!

10-01-2018 om 15:15 geschreven door Myette

Geen inspiratie vandaag... te koud buiten... hier binnen gebeurt niks interessants... was mijn PC aan het opruimen en vond nog enkele moppen... hier eentje :

> *Vrouw kwijt
> Een man is samen met zijn vrouw boodschappen aan het doen. Op een gegeven
> moment is hij zijn vrouw kwijt dus gaat hij alleen met het karretje door de
> winkel, op zoek naar zijn vrouw.
> Plots botst hij met zijn karretje tegen het karretje van een andere man aan.
> "Oh, mijn excuses meneer,' zegt de man. 'ik lette even niet op, ik ben mijn
> vrouw kwijt en zoek haar."
> "Nou, dat is toevallig.' zegt de ander. 'Ik ben ook mijn vriendin kwijt en
> zoek haar ook."
> "Dat is inderdaad toevallig." zegt de eerste man en vraagt hoe zijn vriendin
> eruit ziet.
> De man zegt: "Ze is lang, slank, blond haar, mooie grote borsten, lange
> benen, zwarte laarzen, en een kort rokje... En hoe ziet uw vrouw eruit?"...
> "Wat kan mij dat schelen?" zegt de man. "We gaan de jouwe zoeken!"

07-01-2018 om 14:50 geschreven door Myette

Vandaag zat ik met spanning te wachten op een thuiskapster die ik enkele weken geleden had gezocht en gevonden op het net... de vorige pipo waar ik een afspraak mee maakte liet me een blauwtje lopen... en dàt op mijn leeftijd...  ik heb altijd al een hekel gehad aan kapsalons en heb al bijna 15 jaar mijn haar zelf geknipt... toen ik het korte kapsel beu was kreeg ik een lumineus idee... dacht ik toch... waarom het niet laten groeien... het was niet mijn slimste inval en ik heb het me zwaar beklaagd... mijn haren doen namelijk wat ze zelf willen en groeien allerlei richtingen uit... niet de richting die het vrouwtje wil... nee dus... het terug helemaal kort knippen zag ik plots niet meer zitten en zocht dus een thuiskapster... en die is vandaag gekomen... een hele vriendelijke dame... ze had haar elfjarig dochtertje bij waar 't manneke direct beslag op legde om haar te leren schaken... het brave kind deed het nog ook zonder morren... haar mama knipte mijn haar in een wip en een wap... terwijl zij de vloer aanveegde zette ik de föhn even op mijn gepluimd koppeke en zag dat het goed was... ziezo... ik ben stilaan alles aan het voorbereiden voor de tijd dat ik niet of moeilijk het huis uit zal kunnen... waar ik wel even zal aan moeten wennen is de kou in mijn nu onbeschermde nekpartij.

Morgen komen we met enkele ex-blogmaatjes bijeen om wat bij te babbelen en het nieuwe jaar te dopen... santé!

04-01-2018 om 15:42 geschreven door Myette