Die drie aapjes die "horen, zien en zwijgen" uitbeelden menen het goed maar owee in de praktijk is het soms moeilijk hun voorbeeld te volgen... "zien" dat gaat nog met behulp van een leesbrilleke..." zwijgen" heb ik nog niet helemaal onder de knie maar ik doe mijn best... op "horen" kwam er ook sleet en de dokter raadde me een hoorapparaat aan... als meneer doktoor iets zegt moet je luisteren d.w.z. gehoorzamen dus ik heb nu vanaf gisteren een hoorapparaat oftewel twee want ik heb twee oren... ik stapte de winkel uit met die dingen in mijn oren met hooggespannen verwachtingen... ach ik zal het nooit afleren... iemand schreef hier dat er "een hele nieuwe wereld voor me zou open gaan" en ik... onnozel kieken... zag vol verwachting uit naar die nieuwe ereld omdat ik de oude wel wat beu was... ja noppes dus... het verkeerslawaai klonk niet luider dan anders en stonk even erg... op de bus probeerde ik de gesprekken van mijn medereisigers af te luisteren maar dat lukte niet... thuis mompelde 't manneke nog even erg als voordien... toen we voor de TV zaten deed ik even die dingen uit om het verschil te testen en merkte er niet veel van... aangezien ik twee maanden proeftijd heb en de dokter beloofde ze te dragen zal ik braafkes die dingen in mijn oren proppen maar... ik wacht nu nog op verdere uitdagingen zoals de telefoon- en deurbel... als dat ook zero resultaat geeft ga ik die spullen terug naar de winkel brengen en ga verder met mijn eigen half versleten oren... tot daar experiment "horen"... die aapkes zullen nog even moeten wachten.

De auto is hersteld door zoon en hij heeft dat prima gedaan... al het geduld en de zorg die we in hem hebben gestoken tijdens zijn pubertijd betaalt hij meervoudig terug... tijdens mijn tocht naar de winkel gisteren is man toch weer naar de kringloop gereden... behouden terug gekeerd... aangezien de man onberekenbaar is spurtte ik direct naar de garage om te kijken wat er allemaal weg was... gelukkig alleen de dozen met de klaargezette spullen... ik geef het op hem aan het verstand te brengen dat het onverantwoordelijk is van hem... hij vindt dat hij prima in orde... wat doe je dan... laten begaan en hopen op het beste... die zieke nacht was gelukkig eenmalig... hij had die avond een opgewarmde prak gegeten die blijkbaar niet geheel kosher was... ik had een andere prak en merkte het dus niet... ook niets geroken toen ik het opwarmde... blijkbaar zit er ook sleet op mijn reukorgaan... ik ga nu alvast sparen voor nieuwe onderdelen want de oude laten me in de steek.

Op de vraag van Ani is het antwoord : man is 90 geworden in januari.

31-03-2018 om 11:23 geschreven door Myette

Wie er klaagt over verveling mag eens enkele dagen met t manneke optrekken... zoals ik al vroeger zegde is hij niet te schatten... maandag was ik ijverig mijn poetshulp aan 't helpen en dacht dat hij veilig aan 't rommelen was in de garage... ja dat ook... maar wat ik niet wist is dat meneer er met de auto vandoor was geritst om wat spullen naar de container te brengen... poetsmadam was net weg en toen ik hem wilde roepen voor de middagboterham belde hij aan... was natuurlijk weer de sleutel vergeten... hij kwam al huilend als een klein kind binnen... was tegen een paaltje gereden... auto links voor ingedeukt net onder de koplamp... gelukkig... dat huilen was niet te stoppen tot ik zoon belde om hulp... die kwam direct... bekeek de schade en begon aan de reparatie... man stopte met huilen en deed alsof er niets gebeurd was... ik ben bang dat ik op mijn gezegende leeftijd er nog een baby heb bijgekregen... wat een zegen dat we die zoon hebben... een "crème van een jongen"... de volgende dag met zoon naar de supermarkt gereden voor verse import... zoon vroeg of vader mee wilde en vader wilde wel... maar zoon wil rijden op zijn manier en vader wil zoon dan dirigeren wat zoon niet pikt... ik denk dat de volgende winkeltocht zonder pa zal gebeuren... ik was net aan 't bekomen van de doorgestane emoties en ging naar bed toen 't manneke met een bonk kwam binnenwaggelen... half uit- en half aangekleed..; hij liet zich op bed vallen met luid gekreun... ikke bed uit natuurlijk en zag hem daar liggen te kokhalzen... enfin... bed en kleren onder de kots... toen we naar de badkamer strompelden begon de onderkant van man ook te lopen... midden in de nacht man totaal uitgekleed en gewassen... bed verschoont... ik had ook een veeg uit de pan gekregen dus dat ging in één moeite door... toen ik dacht dat alles wat erin was gegaan er weer uit was gekomen stopte ik hem terug in bed... deze ochtend kon ik terug het bed verschonen... blijkbaar was er toch nog iets achter gebleven en hij had het niet gemerkt in zijn slaap... weer man gewassen en propere kleren gegeven... aan het ontbijt vroeg ik hem hoe hij zich voelde... blijkt dat hij zijn nachtelijk avontuur totaal vergeten is en zich kiplekker voelde... hij wel!

28-03-2018 om 16:21 geschreven door Myette

Mensen denken dat ze eenzaam zijn als ze alleen zijn maar dat is niet altijd waar... je kan je ook heel eenzaam voelen met je partner... degenen die al lang mijn logjes lezen weten dat ik niet bepaald gezegend werd met een attente echtgenoot... met attent bedoel ik dan iemand die echt luistert als je hem iets vertelt... die van mij deed dat nooit dus op dat gebied ben ik niet verwend... maar de toestand is nu nog een graadje erger geworden... ook de dagdagelijkse zaken blijken vaak niett meer door te dringen zodat ik nooit weet wat hij wèl of niet heeft verstaan... best wel vermoeiend hoor... zo had ik in mijn opruimwoede 3 grote kartonnen dozen gevuld met allerlei zaken die we nooit of niet meer zullen gebruiken... die dozen had ik in de garage gezet en gezegd... meermaals... dat ik die wilde geven aan een vriendin die jaarlijks een rommelmarkt houdt... eergisteren zette hij de auto buiten en reed weg niettegenstaande mijn protesten... want hij is onvoorspelbaar... na zowat 1 uur belde hij aan... had sleutel vergeten... kwam triomfantelijk grijnzend binnen en... toen ik hem vroeg waar hij geweest was zegde hij "de kringloopwinkel"... je raadt het al... mijn zorgvuldig ingepakte dozen waren verdwenen... zijn verweer : dat had je moeten zeggen... en dat is nog maar een voorproefje van wat me misschien nog te wachten staat... een volwassen man kan je niet vastbinden en ik kan ook niet alles op slot doen... neem me niet kwalijk beste mensen maar mijn gevoel voor humor laat me soms in de steek de laatste tijd... ik voel me nu eenzamer dan ooit... vroeger kon ik gemakkelijk de deur uit maar ook dàt is een probleem geworden... ofwel wil hij mee en moet ik een dwarse man mee sleuren ofwel voel ik me niet gerust over wat hij gaat uitspoken zo alleen in huis... de eenvoudigste zaken zijn voor hem een chinese puzzel geworden zoals de microgolfoven aanzetten... 1 knopje indrukken is een probleem... dan staat hij naar dat ding te staren alsof het een voorhistorisch monster is tot ik het doe... eten doet hij plots met vork en mes andersom en zit dan te sukkelen... ik weet wel dat hij daar geen schuld aan heeft maar ik krijg het gevoel dat ik ook binnenkort gekke dingen ga doen... mijn vrienden zullen zeggen : tja dat deed je vroeger ook al... en dan hebben ze gelijk ook.

22-03-2018 om 09:56 geschreven door Myette

Toen ik jong was had ik het nooit voor mogelijk gehouden maar ik word hard... waarom... afscheid nemen was voor mij een ware marteling... afscheid van iemand of iets gewoon ondenkbaar... ik heb ooit eens heel rumoerig zitten huilen op een begrafenis voor een priester die ik één keer had gesproken tijdens een dineetje... ik schaam me nu nog... de omstaanders in de kerk bekeken mij bedenkelijk met het duistere vermoeden dat ik en die priester een meer dan oppervlakkige relatie hadden... iets weggooien was rampzalig dus deed ik het niet... het resultaat slaat me nu om de oren... ik ben schoon schip aan 't maken met alle rommel weg te gooien die al jaren ligt weg te kwijnen in de kasten... wat ik allemaal gevonden heb wil je niet geloven... mappen en mappen vol souvenirs die me heel dierbaar waren en dus moesten bewaard worden... waarvoor... nooit meer naar omgekeken... nu wordt elke map uitgevlooid en als overbodige ballast geclasseerd... mijn cursus Spaans... iemand interesse... gratis af te halen ten huize van... idem voor Franse.. Duitse en Engelse leerboeken... niet dat ik nu volleerd ben maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik mijn volgende gegunde levensjaren wel kan doorkomen zonder mijn hersens te overbelasten... er ligt ook een hoopje kledingstukken te wachten op een goeie ziel die het wil meenemen... zoon heeft al wat spullen opzij gelegd en ik hoop dat dochter het ook zal doen... er is nog veel werk aan de winkel.

17-03-2018 om 16:37 geschreven door Myette

Het zijn en blijven drukken weken voor mij... niet alleen moet ik 't manneke continu in het oog houden want de man maakt soms rare sprongen op onverwachte momenten... enkele dagen geleden was hij bijna zijn gewone oude zelf... wat iets van hoop bij mij op deed flakkeren maar dan PARDAF vervalt hij weer in een stamelend hoopje ellende dat loopt rond te dwalen in huis zoekend naar... ja naar wat... maar ook mijn eigen lijf in redelijke staat trachten te houden... na een bezoek bij de NKO voor mijn vertigo raadde die me aan me een hoorapparaat aan te schaffen... zonet een afspraak gemaakt met de audioloog voor bijkomende testen... als de prijs een beetje meevalt ga ik de sprong wagen want steeds "wablief" te moeten vragen bij elk gesprek wordt stikvervelend... mensen articuleren niet meer... acteurs en actrices mompelen... hier en daar vang ik een woord op terwijl de rest de mist ingaat... ik zit op de tram of bus en probeer een gesprek op te vangen van 2 dames die vlak achter me zitten en tot mijn grote frustratie versta ik niet de helft... dat moet gedaan zijn... ik moet een hoorapparaat zodat ik me terug in de taterende menigte kan gooien... intussen doe ik mijn anti-vertigo oefeningen waar ik apeziek van word... heb ik afspraken gemaakt voor allerlei controles op allerlei lichaamsonderdelen die dreigen in panne te vallen... ik heb al plezantere tijden meegemaakt maar vrees dat die voorgoed achter me liggen... gelukkig zijn er nog leuke dingen te doen nl. een grote strijk plegen (galgenhumor)

15-03-2018 om 15:14 geschreven door Myette

Ik weet niet hoe het bij jullie gaat maar bij mij is het altijd eb of vloed... t.t.z. na een opstoot van adrenaline ijver val ik steeds terug in een comateuze toestand... verleden week was ik één opruimwoede en nu sleep ik me met moeite uit bed en naar een stoel... niet ziek nee alleen maar even op non actief... tja zo ben ik nu eenmaal en zal ook niet meer veranderen... onze vrienden kregen de voorbije week met zijn allen het lumineuze idee ons met een bezoekje te vereren... gezellig wel maar daar zat ik dan met mijn rommel die rommelig bleef liggen... gisteren zaterdag een etentje gehad met jarige dochter... haar man en onze zoon... het was lekker en gezellig... ik werd de hele avond onder vuur genomen door zoon en schoonzoon... dat vroeg natuurlijk de noodzakelijke weerwoorden van mij... ook wel vermoeiend zeg... 't manneke zat er stilletjes bij te glunderen en te smikkelen want praten gaat nog heel moeilijk... na 2 Irish coffees als afsluiter heb ik goed geslapen maar vandaag voel ik me niet bepaald in stemming om huishoudelijke taken op mijn vermoeide schouders te torsen... ja de jaren van ongestrafte uitspattingen zijn blijkbaar voorbij.

Straks komen zoon en Kiko ons verblijden met hun bezoek en morgen krijg ik weer bezoek van weer andere vrienden... wanneer ik eindelijk eens naar de ziekenkas zal geraken blijft in duistere wolken hangen... de neus-keel-oren dokter verwacht me dinsdag voor verder onderzoek...  mijn neus is blijkbaar weer bloedeloos geraakt maar de duizelingen zijn er nog dus ik verwacht dat ik weer heen en weer zal geschud worden om die kristallen in dat oor op hun plaats te krijgen... de laatste tijd doe ik precies niets anders meer dan controles ondergaan van mijn diverse lichaamsonderdelen... ik ken wel plezantere zaken om te doen dan dat... met de jaren komt er zowat overal sleet op en dat vraagt tijd en vooral geduld.

Geduld is iets wat ik de laatste tijd ontzettend nodig heb... ik doe mijn best maar wat als je voor de honderdste keer hebt uitgelegd hoe de afstandsbediening van de TV werkt en je het nog eens weer kan herhalen... dat vraagt een onmenselijke inspanning van mij om niet te gaan roepen... 't manneke zit er dan zo verwezen bij dat ik dan maar een stuk van mijn tong afbijt... nog even en ik kan ook niet meer praten.

11-03-2018 om 14:58 geschreven door Myette

Alhoewel ik niet bepaald een "plakijzer" ben heb ik ook... zoals de meeste mensen... behoefte aan vriendschap... zeker als je leven overhoop wordt gegooid door ziekte of nog iets ergers... van tijd tot tijd een telefoontje met een bemoedigend woordje doet al wonderen... net toen ik dacht dat iedereen ons al vergeten was kreeg ik het ene na het andere belletje... ik kan er weer tegen voor een tijd.

Wat de toestand hier betreft... het gaat redelijk goed... 't manneke is plots een lam geworden... ik neem dan maar de rol van schaapherder op mij en stuur hem de goede richting uit in de hoop dat het zo zal blijven... stilaan begint hij weer ietwat verstaanbaar te praten alhoewel hij vaak verkeerde woorden of termen gebruikt en ik dan moet uitpuzzelen wat hij eigenlijk bedoelt... hij zet nu terug de radio aan zodat ik weer mag genieten van die stokoude en valsklinkende platen van radio Minerva... hij begint ook weer de kraaien weg te jagen die op het uitgestrooide voer afkomen... ik protesteer dan luidruchtig dat die beesten ook koud en honger hebben maar de man is nu eenmaal een racist... ik zal het maar beschouwen als een goed teken zeker... hij begint stilaan zijn oude zelf te worden.

Wat het weer betreft... dat mag nu al ophouden... het is welletjes geweest... koning winter heeft zich laten gelden en mag ophoepelen nu... op dit ogenblik is het dik aan 't sneeuwen hier... we zijn precies nog niet aan de nief patatjes... ik hoop maar dat Pol de schildpad diep genoeg is gekropen om dit te overleven... als dat beest zijn koppeke laat zien zal ik hem met open armen ontvangen... intussen voer ik de tuinvogels 2 x per dag... weet je ik zou echt geen vogel willen zijn... ik hou niet van regen en kou en dan heb ik ook nog hoogtevrees.

Ik heb me afgemeld als bestuurslid van de club... na 23 jaar is het genoeg geweest... trouwens door de situatie hier kan ik niet meer zo gemakkelijk de deur uit... onze voorzitter komt de mappen ophalen met alle nieuwsbrieven die ik bewaard heb... ook de ledenlijsten en zaken die de club betreffen gaat mee... dus ben ik in mijn kasten gedoken in een vlaag van opruimwoede en wat ik toen allemaal heb gevonden gaat de verbeelding te boven... manden en manden werden gevuld met overbodig papier en als dat gedaan is worden alle overbodige spullen opgeruimd... ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik die dingen toch nooit meer zal gebruiken... hoe een mens kan veranderen... vroeger kon ik van niets afscheid nemen en nu... fluitje van een cent.

Ik neem nu ook even afscheid van mijn blog... tijd om de keuken in te duiken.

02-03-2018 om 17:32 geschreven door Myette