Ik weet niet hoe het bij jullie gaat maar bij mij is het altijd eb of vloed... t.t.z. na een opstoot van adrenaline ijver val ik steeds terug in een comateuze toestand... verleden week was ik één opruimwoede en nu sleep ik me met moeite uit bed en naar een stoel... niet ziek nee alleen maar even op non actief... tja zo ben ik nu eenmaal en zal ook niet meer veranderen... onze vrienden kregen de voorbije week met zijn allen het lumineuze idee ons met een bezoekje te vereren... gezellig wel maar daar zat ik dan met mijn rommel die rommelig bleef liggen... gisteren zaterdag een etentje gehad met jarige dochter... haar man en onze zoon... het was lekker en gezellig... ik werd de hele avond onder vuur genomen door zoon en schoonzoon... dat vroeg natuurlijk de noodzakelijke weerwoorden van mij... ook wel vermoeiend zeg... 't manneke zat er stilletjes bij te glunderen en te smikkelen want praten gaat nog heel moeilijk... na 2 Irish coffees als afsluiter heb ik goed geslapen maar vandaag voel ik me niet bepaald in stemming om huishoudelijke taken op mijn vermoeide schouders te torsen... ja de jaren van ongestrafte uitspattingen zijn blijkbaar voorbij.

Straks komen zoon en Kiko ons verblijden met hun bezoek en morgen krijg ik weer bezoek van weer andere vrienden... wanneer ik eindelijk eens naar de ziekenkas zal geraken blijft in duistere wolken hangen... de neus-keel-oren dokter verwacht me dinsdag voor verder onderzoek...  mijn neus is blijkbaar weer bloedeloos geraakt maar de duizelingen zijn er nog dus ik verwacht dat ik weer heen en weer zal geschud worden om die kristallen in dat oor op hun plaats te krijgen... de laatste tijd doe ik precies niets anders meer dan controles ondergaan van mijn diverse lichaamsonderdelen... ik ken wel plezantere zaken om te doen dan dat... met de jaren komt er zowat overal sleet op en dat vraagt tijd en vooral geduld.

Geduld is iets wat ik de laatste tijd ontzettend nodig heb... ik doe mijn best maar wat als je voor de honderdste keer hebt uitgelegd hoe de afstandsbediening van de TV werkt en je het nog eens weer kan herhalen... dat vraagt een onmenselijke inspanning van mij om niet te gaan roepen... 't manneke zit er dan zo verwezen bij dat ik dan maar een stuk van mijn tong afbijt... nog even en ik kan ook niet meer praten.

13-03-2018 om 17:07 geschreven door ani