Ik ben bang... bang van mezelf... wat me nu overkomt is gewoon beangstigend... dat gaat echt niet goed aflopen vrees ik... waarom... omdat ik na lange lange tijd te hebben zitten vegeteren een plotse adrenaline stoot kreeg en ben begonnen alle kasten uit te mesten om er de overbodige rommel uit te vissen... de winterkleren heb ik uit die kasten gesleurd... de niet meer dit jaar te dragen zomerspullen heb ik nagekeken... gewassen en gestreken en die hangen nu te wachten op volgende zomer... d.w.z. bij leven en welzijn... dekens en plaids werden gewassen... terwijl alles te drogen hangt loop ik al verwoed rond te speuren voor wat ik nu nog eens zou kunnen aanpakken... zoals ik al zegde... bangelijk en hogelijk abnormaal.

Zoals verwacht na al die uitspattingen ben ik moe maar iets in mij dwingt me verder te werken... het is zoiets als een vrouw die voelt dat haar bevalling nakend is en begint nest te maken... bij mijn weten ben ik niet zwanger... gelukkig maar... heb net gelezen over die Indische vrouw die op haar 74 haar eerste kind kreeg... maak dàt maar mee... om te beginnen moet je voor zoiets heel hard en vaak oefenen... dat is al vermoeiend... dan zit je met een krijsende baby... op die leeftijd ben je gelukkig al wat hardhorend zodat dat krijsen nog te verdragen is... dat kind moet eten... borstvoeding wordt weer heel erg aangeprezen maar of die baby nog veel borst gaat vinden is de vraag... nee hoor ik begin er niet aan... zal maar beter nog wat gaan aanrommelen.

27-09-2019 om 11:14 geschreven door Myette

Zondag... de dag dat God even rust nam van het scheppen en een dutje ging doen... omdat niets of niemand zijn rust zou verstoren beval hij dat al zijn schepselen ook het werk zouden neerleggen... correctie... de menselijke schepselen dan wel want de dierlijke moeten ook op zondag hun kostje bij elkaar weten scharrelen... dit schepsel hier heeft besloten voor één keer eens te doen wat haar schepper beval dus... rusten... de voorbije week was nogal druk en funest voor mijn zenuwgestel... daarom ben ik vastbesloten vandaag er den blok op te leggen.

Zoon voert nog altijd verwoed oorlog met het vlooienleger... aangezien de bron van alle kwaad het konijn is en hij dat konijn al enkele maanden geleden van de straat plukte hebben die meegebrachte konijnenvlooien al maanden lang druk gepaard en eitjes gelegd... die eitjes zitten op allerlei plaatsen verstopt en elke keer dat er een nest uitkomt beginnen die op hun beurt weer voor nakomelingen te zorgen... zoon heeft onderwijl al zijn kleren het huis uitgezwierd... gevolgd door het bankstel... zijn relax... alle spullen van de dieren... alle kasten en laden onderzocht en de gevonden neten vernietigd... alles wat hij niet kon buiten gooien vol gif gespoten... kieren en spleten in vloer en muren uitgebrand... en nog vind hij dagelijks levende vlooien... dus de strijd gaat verder tot de dood erop volgt... hopelijk niet zijn dood... hij is stilaan wel over zijn toeren aan 't geraken en moet dan zijn nood klagen bij moeke... daarna zit dat moeke diep in de put... tussen die telefoontjes door heb ik enkele aannemers gecontacteerd voor die achtergevel... eentje is al komen kijken en heeft zijn prijs genoemd... dat viel al wreed tegen... morgen komt de volgende en volgende zaterdag nog ene... en dan wordt het kiezen.

Vrijdag toch nog eens een uitstapje naar de Zoo gemaakt... het was weer een prachtige dag en ik moest dringend een frisse neus halen... wat in de mooi aangelegde tuin gewandeld... enkele beestjes bewonderd... iets gaan eten en dan de tram weer op naar huis.

Toen ik gisteravond... zaterdag dus... mijn computer opende werd ik geplaagd door iets van "Proximus"... dat iets kwam op mijn scherm en was gewoon niet meer weg te krijgen... dan maar naar zoon gebeld en die heeft me per telefoon gegidst door een malware programma... dat heeft enkele uren geduurd want er moest heel wat gescand worden... resultaat : Proximus foetsie en ik bekaf en naar bed... dat was de afsluiting van een nogal stressvolle week.

22-09-2019 om 15:09 geschreven door Myette

Nooit ofte nooit bestel ik nog iets online... wat een ellende... in juni bestelde ik iets en betaalde direct nadat dat ding thuis werd afgegeven... door een misverstand dacht After Pay dat ik nog moet betalen en begon me maningen te sturen... hierop antwoordde ik per email dat ik betaald had en gaf de referenties op... maar als je denkt dat die pipo's dat lezen... bij elke maning werd de prijs verhoogd... ik weer protesteren... nu hebben ze het doorgegeven aan een incassobureau en die beginnen van her aan mijn vel te plukken... iets waar ik een vurige hekel aan heb... van mijn vel moeten ze afblijven en dat heb ik ze gemaild... in hoofdletters... ja ik weet dat dit onbeleefd is maar ik veeg er mijn botten aan... IK BEN HET BEU... ik heb ze gezegd dat ze me gerust moeten laten maar ik vrees dat ik nog niet van die gasten af ben... toen ik... stom genoeg van mij... stoom afblies tegen 't manneke zit die nu te trillen van angst dat er een deurwaarder aan onze deur zou komen... misschien gooien ze me de cel in en kan ik eens lekker lui me laten bedienen.

De laatste week was er eentje om nachtmerries van te krijgen... letterlijk alles wat er kon mislopen deed het... ik sta dan ook overal alleen voor want aan manlief heb ik geen steun... die schiet voor 't minste in paniek... niet alleen incasso zit op mijn kap maar Scarlet probeert me weer extra 5 euro aan te rekenen voor een 2de telefoon die ik niet heb... vorige maand ook... het werd rechtgezet maar hoe die diensten werken begrijp ik niet... deze maand weeral hetzelfde liedje... dus nog maar eens een kwade mail van mij... op den duur kan ik alleen nog maar kwaad zijn... dat wreekt zich want vandaag zou het een rustdag moeten zijn maar er zit geen rust in mijn hele corpus... ik schiet van het een naar het ander... heb het hele kot met de natte mop bewerkt... wat struiken gekortwiekt maar moest de tuin uit omdat het te warm was... en nu zit ik dan maar mijn leed eruit te smijten op dit logje.

Een positief ding toch... de nieuwe stookketel is geinstalleerd... even getest... heel even maar want de temperatuur in onze living was niet te harden... volle zon op de ramen en dan stoken... het werd een Vaillant... gegarneerd met prachtig blinkende koperen buizen allerhande... ook toegerust met allerlei metertjes en aanwijzertjes voor druk en wat nog al... ik hoop maar dat ik al dat gedoe nooit zal moeten bedienen... onze oude ketel had dat allemaal niet nodig en die verwarmde ons huis toch ook en dat bijna 40 jaren lang... jaja de tijden zijn wel erg veranderd... voor de eenvoudigste huishoudelijke taken heb je een toestel nodig waarvoor je eigenlijk hogere studies zou moeten hebben gedaan... aangezien dit niet het geval is hier ben ik genoodzaakt bij de pinken te blijven... op 't manneke kan ik niet rekenen want voor hem is de microgolfoven al te hoog gegrepen... ik heb onze nieuwe ketel dan ook heel vriendelijk gevraagd zich te gedragen als een braaf lid van ons huishouden en in ruil zal ik zijn koperen buizen regelmatig afstoffen zodat ze blijven schitteren.

Ik ben echter nog niet uit de zorgen... onze achtergevel is in erbarmelijke staat... bij elke windvlaag en/of regen komen er brokken cement uit de voegen gevlogen dus ben ik nu vlijtig op zoek naar een firma die kan komen voegen voor de winter inzet want die gevel begint te lijken op een gatenkaas... dat wordt de volgende klus.

14-09-2019 om 16:49 geschreven door Myette

Zondag rustdag... en rusten ga ik doen vandaag... gisteren heb ik mezelf overtroffen maar ook overschat... al heel vroeg uit de veren want de loodgieter kwam de oude stookketel afbreken en wat gaten boren en buizen en leidingen leggen... dat betekent voor mij de trappen ettelijke keren op en af draven... alhoewel draven is er niet meer bij... aangezien ik zoon verwachtte 's avonds ook extra koken... intussen man voor de tigste keer uitleggen wat de man kwam doen en waarom en hoe... ook vermoeiend hoor... tussen de bedrijven door aan de telefoon moeten luisteren naar de klaagzangen van zoon die zich door de vlooien in zijn huis in de hoek gedreven voelt... het was me het dagje wel... 's avonds nog eens moeten luisteren naar dezelfde klaagzang... ik begrijp zijn wanhoop wel hoor want omdat hij het niet vlug doorhad dat het konijn met vlooien zat heeft dat beest weken aan een stuk vlooien zitten voederen zodat ze nu met duizenden het kot bevolken... na zelf met allerlei zogenaamde doeltreffende middelen te hebben getracht het leger uit te roeien heeft hij toch maar een firma gecontacteerd... die zijn direct komen sproeien... dat middel zou 7 dagen werken... inderdaad nadien lag het vol lijken maar die lijken hadden intussen weer gezorgd voor nageslacht en die kleintjes kropen na 2 dagen al terug rond... het middel dat hij OP zijn huisdieren moest smeren werkte niet echt goed en weer zag een nieuwe generatie vlooien het leven... een vicieuze cirkel... zoon is intussen EEN brok stress... en ik erbij want 't manneke en ik hadden ooit eens vlooien opgelopen in een of ander achterbuurt cinemazaaltje... we waren nog niet lang getrouwd toen... man met die vlekken naar de dokter en terug thuis gekomen met rode konen van schaamte... we hebben toen ons hele appartement tot in alle hoekjes ontsmet... het bed met alles erop en eraan eveneens... het is ons gelukt maar weken nadien bleef ik jeuk voelen... ik kan me indenken hoe je je voelt als je omringd bent door een heel leger van die akelige bloedzuigers... ik zit er zelf de hele tijd aan te denken maar voel me machteloos want kan hem niet helpen.

De vorige week was niet echt een leuke bedoening... vandaag ben ik dringend aan rust nodig... ik heb 't manneke verwittigd dat hij best uit mijn buurt blijft want mijn lontje is erg kort geworden... dinsdag komt de nieuwe poetshulp... ja weer een nieuwe helaas... de vorige kwam tot de ontdekking dat poetsen toch niet haar ding was en gaat ander werk zoeken... woensdag komt de lieve bibliotheekdame mijn boeken ophalen en nieuwe brengen... eigenlijk heeft ze niks met de bib te maken maar is vrijwilligster en helpt zo wat "oudjes" die moeilijk nog naar de bib geraken en ik ben haar heel dankbaar... door ons babbeltje bij een koffie nadien kwam ik te weten dat ze in een moeilijk huwelijk zit en ik denk dat ze zo ook een middel vind om vaak van huis weg te zijn... ze heeft nog enkele andere klantjes.

Volgend weekend komt de loodgieter de ketel verder afwerken en kunnen we ons huis terug verwarmen... ik vermoed dat dit net op tijd gaat zijn want de temperatuur is aardig aan het dalen... hij is alweer voorbij "die mooie hete zomer"... voor mij wel wat TE heet maar ik denk niet dat we mogen klagen.

08-09-2019 om 11:21 geschreven door Myette

Stilstaan is achteruitgaan las ik ooit... als dat waar is loop ik op mijn laatste benen... van benen gesproken... dat onderwerp is ook al niet veel soeps meer... mijn linkerpoot en heup zijn me aan 't nekken en ik vrees dat die spuit cortisone niet meer te vermijden is... de vorige week had ik veel rust genomen en ik voelde stilaan de hoop opkomen dat het aan 't beteren was tot... ja tot manlief plots tijdens het eten een ijselijke kreet slaakte... tand losgekomen... ik moest direct de tandarts bellen en wonder boven wonder we mochten direct subiet en onmiddellijk komen... dus in de schoenen gevlogen en op weg naar de kliniek... te voet... in looppas... resultaat... heup en poot weer in de vroegere pijnstand... zoals altijd geweest en nog is... 't manneke weet altijd zijn moment goed te kiezen... enfin hij is van die losse tand af en we eten nu al dagen prutkost... tja de tijd dat we smakelijk zaten te smikkelen van een dikke sappige biefstuk ligt ook al achter ons... van die hartige koteletten kunnen we ook alleen maar dromen... het zal wel aan ons liggen zeker maar is het vlees nu niet taaier geworden dan vroeger?

Verleden week waagde ik nog een stapje in de koekestad met een vriendin... meer een klucht want zij met een wandelstok en ik al pikkelend... ja de meiden gingen op stap... van stappen kwam ook niet veel... we koersten direct op een terrasje af om wat mensjes te bekijken en te bespreken... we zaten amper neer of er kwam een wesp recht op ons af en nog een en nog een... we hadden zelfs nog niet besteld... ik ben niet bepaald een angsthaas maar nadat ik al tweemaal op Spoed ben beland met een wespen- en bijensteek ben ik geen fan meer... we zijn dan maar naar binnen gevlucht en daar zaten we... prachtig weer en wij in een leeg en duf café... om het plaatje compleet te maken kwam er in dat hele lege café toch wel een oud madammeke vlak naast ons zitten... bijna op mijn schoot... en die probeerde telkens weer zich in ons gesprek te mengen... het mens zal wel nood gehad hebben aan een babbel zeker maar de vriendin en ik hadden elkaar in maanden niet meer gesproken en waren er niet van gediend... wat doe je dan... het mens negeren en je er schuldig om voelen... toen we ons glas op hadden zijn we een ander wespenloos terrasje gaan zoeken om bij te praten.

Volgende week wordt er een nieuwe stookketel geplaatst... de oude begon op mijn nerven te werken... regelmatig ging de waakvlam uit en dan moest ik op mijn ouwe knieën gaan zitten om dat ding terug aan de praat te krijgen... ja nog met een stekske (lucifer voor de slechte verstaanders)... die ketel is ook al bejaard en kreeg mankementen... de laatste 5 jaren viel alles rondom ons zowat in puin... eerst het dak... dan allerlei "onmisbare" apparaten zoals frigo (2 stuks)... diepvries (hield het 5 jaren vol)... TV... wasmachine... microgolfoventje... nu de stookketel... het gebit van meneer en madam... ik zit nu al in angstige spanning te wachten op de volgende verliespost... om dat alles te kunnen betalen eet ik telkens weer een boterhammeke minder en... raar maar waar... mijn lijf ontdekte het nog niet.

03-09-2019 om 00:00 geschreven door Myette