Na een nogal drukke week... moest 't manneke uitlaten... de kinderen voederen... de golf met mijn bezoek vereren... mijn kot van vuil ontdoen... een begrafenis bijwonen... intussen wat afspraakjes regelen... de was en de strijk bijhouden... heb ik eindelijk even tijd om eens enkele bedenkingen te spuien.

Niettegenstaande mijn aversie tegen Trump en zijn hele clan kan ik het toch niet laten om... het moment dat ik die lelijke kop zie... in te zoomen... waarom... omdat ik benieuwd ben welke onnozelteit die man weer uitkraamt... ik las net dat "Europa in verbijstering toekijkt hoe Trump als een olifant in een porceleinwinkel tekeer gaat" en zo is het maar... een dolle olifant die alles aanvalt wat hem stoort... alhoewel die man echt bangelijk is is hij toch een bron van vermaak voor mij... de keren dat ik mezelf dom vind is het een troost te weten dat er nog iemand is die nog dommer is en het toch tot leider van Amerika heeft gebracht... de man werd natuurlijk wel geholpen door de berg geld die hij in al die jaren heeft bijeen gesprokkeld maar toch... miljoenen mensen wachten nu bang af wanneer hij eindelijk die oorlog met zijn evenknie gaat ontketenen en niemand die die man tegen houdt... zijn medewerkers verlaten in bosjes hun job maar de rest blijft doof en blind voor dat rampgebied.

Het is mij een troost ook dat als ik soms domme dingen doe ik alleen er de gevolgen van draag... soms ook 't manneke natuurlijk als ik de maaltijd maar weer eens laat aanbranden maar die is dat ondertussen al gewend en proeft het niet meer... wat Trump doet is wel de hele wereld proberen te laten aanbranden en de oen beseft het niet eens... of zou hem dat gewoon worst wezen?

Zo hadden wij vroeger een buurvrouw die de meest beledigende dingen kon uitkramen... ze vond zichzelf heel wat en zag neer op het "plebs"... ik heb me jaren afgevraagd of het gewoon domheid of gemeenheid was... weet het nog niet... gelukkig is die buurvrouw naar een chiquere buurt verhuisd tot opluchting van velen.

Na dit zware denkwerk ga ik me verpozen met huiswerk... tot later!

30-09-2017 om 11:17 geschreven door Myette

De voorbije week was ik wat ziekskes... keelpijn... niezen... hoesten... piepen als een al lang niet meer gesmeerde fiets... ik voelde me helemaal niet "in mijn taloor"... toen ik bij de dokter wilde afspreken kwam ik tot de ontdekking dat die loebas maar weer eens op vakantie was... altijd als ik hem nodig heb is hij ribbedebie... dan maar een plaatsvervangster zoeken... ook al niet zo eenvoudig want die dokters zijn precies niet erg werklustig... vandaag is het gelukt en ze besloot dat ik gezond was... ook al een opluchting... ik voel me weliswaar niet echt toppie maar ik ben wel gezond.

Om het te vieren ben ik de tuin ingetrokken om wat hoognodig snoeiwerk te plegen... samen met mijn wederhelft hebben we enkele struiken gekortwiekt zodat de tuin er weer ordelijk bij ligt... het was zo lekker weer dat onze schildpad zowaar ook zijn koppeke liet zien... de laatste dagen was hij niet meer te zien en we dachten dat hij al in zijn holleke gekropen was... rijkelijk vroeg dat wel maar ja... ik kon het beest geen ongelijk geven.

Morgen komt zoon met zijn hond en die zal wel enkele planten bewateren (de hond niet de zoon) zodat wij dat niet moeten doen.

De tijd vliegt en ik zie dat het alweer tijd is om de patatjes op het vuur te zetten... tot een volgende keer!

22-09-2017 om 17:27 geschreven door Myette

De tijd dat ik hele nachten kon dansen is helaas voorbij... gisteren moesten we naar een receptie... man had zelfs 2 kaarten gekocht voor het dansavondje erachter... niet echt een goeie timing want ik zit al de hele week te hoesten en te lijden... maar ja... ik wilde geen spelbreker zijn... tutte me op voor de receptie met het voornemen mijn wederhelft alleen naar dat bal te laten gaan achteraf... we kenden er niemand dus een receptie is niet bepaald mijn "ding"... er waren zowat 200 onbekenden aanwezig en wij zaten in een hoekje van ons drankje te sippen en wat liflafjes te kauwen toen er plots een stel opdook die 't manneke vaag kende van de golf... we raakten in gesprek en besloten om samen de dansavond te doorstaan... ik weliswaar met keel- en koppijn maar ja... ik deed mijn best om ietwat opgewekt gezelschap te zijn... heb wat dansjes gepleegd ook... mijn halve trouwboek kon het niet laten weer eens het showbeest uit te hangen en gaf een solo demonstratie weg van een jive wat hem applaus opleverde van de rest van het stijve publiek... die zijn dag was dus goed... en ik vond dat ik genoeg mijn best had gedaan en paste rond 11u.

Maar nu... the morning after... owee... ik voel me helemaal niet goed... kras als een kraai... blaf als een hond... alles wat er aan mijn lijf zit doet pijn... ik ga nu een hete douche nemen en vermoedelijk mijn bed terug in... dat krijg je ervan als je je opoffert om manlief te plezieren... ik ben een wrak en hij... voelt zich kiplekker.

17-09-2017 om 14:38 geschreven door Myette

Wraakroepend al dat geweld, oorlogen, moorden en noem maar op... ik moet eerlijk bekennen dat ik ook af en toe wraakgevoelens koester maar het blijft bij wat gevloek en gemopper... ik heb nog nooit de neiging gevoeld iemand de keel over te snijden... alhoewel... als ik aan die twee paljassen denk (de kuif en de hooiopper) krijg ik de kriebels maar als ik de kans kreeg zou ik ze gewoon met de stomme koppen tegen elkaar bonken tot ze beginnen te brabbelen als kleuters... dan een tut in hun mond en de box in... helaas een mooie wensdroom.

Met gevaar verweten te worden dat ik mijn gevoel voor humor kwijt ben boom ik nog even door op dit onderwerp... na een lange en goeie nachtrust wordt je verkwikt wakker... zet je je aan je bordje muesli en wat hoor je op de radio... een burgemeester die de keel werd overgesneden... ik ken de brave man niet maar ben ervan overtuigd dat hij dat niet verdiende... wat gebeurt er toch met ons mensen... worden we stilaan allemaal gek... iedereen wordt agressiever met de dag... voor een niks slaan de stoppen door... ik kan natuurlijk mooi praten... ik hoef niet meer te vechten voor mijn bestaan... dat bestaan wordt gul door de staat onderhouden... het enige waar ik moet tegen vechten is de dagelijkse sleur.

Van sleur gesproken... gisteren werd die even onderbroken... ik zat tegen 9u op mijn poetshulp te wachten... en te wachten... tot ik belde naar het kantoor om te horen dat ze enkele weken ziek was en niemand had me verwittigd... dus heb ik mijn al korte mouwen nog wat hoger opgerold en ben aan de slag gegaan in mijn dooie eentje... het was lang geleden dat ik de vloeren nog eens zelf had moeten dweilen maar ik had zoiets van "ik moet dat nog kunnen" en ik kon het alhoewel ik nadien wel een "beetje" moe was... heb om 10u een flinke rumgrog genomen (heb mijn eerste kou van dit jaar te pakken) en heb goed geslapen... merci!

Straks de boodschappen want de huismuizen hebben honger.

12-09-2017 om 11:14 geschreven door Myette

Boos... ik niet hoor... momenteel ben ik de rust zelve... maar Moeder Aarde is boos op ons... stoute mensen... en je kan haar geen ongelijk geven... je zou voor minder je geduld verliezen... zij die met veel moeite en tijd zorgde voor een prachtige groene wereld bevolkt met allerlei soorten dieren... moet met lede ogen toezien hoe die ene diersoort... "mensheid" genoemd... alles aan 't afbreken is... ze ontstak in een geweldige woede en geselt ons nu met vulkaanuitbarstingen... tsnunamis... tornados... aardschokken... en nog altijd is het niet doorgedrongen bij sommige wereldleiders (als je dat leiders kan noemen) dat de schuld bij ons mensen ligt... ze doen stomweg door met kernproeven... wouden kappen... de lucht bevuilen... waarom... omdat hun eigen ego gigantisch groot is en daarvoor moet alles wijken.

Na deze verlichtinggevende ontboezeming ga ik verder met de gewone dag-dagelijkse dingen des levens... wat moet je anders... de voorbije week is echt niet om over te klagen... golfdagje met etentje nadien... een daguitstap met de club waar we van genoten hebben... het weer was uitzonderlijk goed... het gezelschap voortreffelijk... alles pico bello niettegenstaande we toch een obstakel moesten overwinnen... in de voormiddag bezochten we een abdij in Hemiksem... ik programmeerde de GSP en we vertrokken... die "madam" van dat gpske komt echter nooit overeen met mijn "meneer" want die weet het altijd beter... we zijn toch in Hemiksem geraakt zonder noemenswaardige problemen... na het bezoek daar moesten we naar Aartselaar om te lunchen in het restaurant van de Golfclub Kleydael... ik had ook dàt geprogrammeerd en we vertrokken... voor ons reden enkele andere van onze leden en op een gegeven ogenblik reden die links een weg in... man riep : "hier zal het zijn" maar die GPS riep : "rij door"... we reden door... volgden de aanwijzingen van dat ding... we kwamen op een lange lange dreef met aan beide kanten een gracht... plots zei het ding : "je hebt je bestemming bereikt" en daar stonden we... niets te zien dan grachten... bomen en hagen... wat nu... doorrijden maar tot op een hoofdweg zeker... heel aan het einde stond er toch een stenen paal midden op die weg zodat we er niet uit konden... de wagen keren kon niet dus achteruitrijdend terug tot we op een oprit van een villa konden keren... dat was al een hele opluchting tot er een tegenligger van b-post op ons pad verscheen... weg te smal om te passeren... terug achteruit... bijna de gracht in... tot we op een stukje kwamen waar de gracht onderbroken was... wij opzij... b-post reed door... weer verder die lange lange dreef door zonder tegenligger gelukkig... tot we terug op de baan kwamen... werkman aangeklampt om weg te vragen... Kleydael gevonden waar de hele bende al aan tafel zat... toch nog een plaatsje gevonden en me goed vermaakt... wel 2 tonics gedronken want ik had al het aanwezige vocht in mijn body uitgezweet... om de gevoelige lezer te sparen heb ik dit beschreven zonder de vloeken en verwensingen van mijn wederhelft te vermelden maar... geloof me... het waren er veel.

09-09-2017 om 14:07 geschreven door Myette

En we zitten al in september... ben al aan t loenzen naar mijn bottekes... jaja ik ben een vooruitziend vrouwmens... we mogen echt niet klagen over onze zomer... niet over de zomer nee maar we zouden geen Belgen zijn als we niet zouden klagen... over wat... over zowat vanalles wat er in de hele wijde wereld gebeurt... zo te zien is de wereld gek geworden... we worden overrompeld door bendes gekken onder leiding van enkele hoofdgekken... ik ben soms... met de nadruk op "soms"... blij dat ik al zo oud ben... ja ik heb ook een oorlog meegemaakt als kind maar na die 4 jaren begonnen we ons te herstellen en kregen we druppelsgewijs wat meer welstand... we hadden vooruitzichten... maakten plannen... ook voor onze kinderen... en nu... ik benijd de jonge ouders niet maar moet ze bewonderen dat ze nog de moed hebben kinderen op deze verrotte wereld te zetten.

De voorbije week was ietwat drukbezet en ik nam me voor vandaag het rustig aan te doen... iets wat 't manneke echt niet kan begrijpen... hoe ouder hij wordt hoe drukker hij doet... wil mij steeds maar meesleuren en ik... ik wring dan zwaar tegen wat hem dan nog meer opwindt... we dezen boodschappen... gingen naar de golf met daarna een etentje... waren op weg voor de club... deden nog eens boodschappen en dat is echt wel genoeg voor één week voor mij... straks komt zoon met Kiko en ik zet me nu al schrap.

Trouwens ik voel me al de hele week niet echt goed... mijn inwendige huishouding is onrustig... ben wat duizelig ook... heb maag- en buikpijn... teveel stress op mijn dak gekregen de laatste tijd... zelfs een rustige maaltijd is me niet gegund... man komt aan tafel en begint druk commentaar te geven op alles wat er zoal gebeurde de laatste dagen... maakt zich dan kwaad... ik heb me voorgenomen er niet meer op te reageren want mijn opvattingen stemmen in het geheel niet overeen met de zijne... zodoende heb ik net weer mijn bokes zitten opeten in doodse stilte... maar jongens toch is dat moeilijk... geef ik commentaar dan komt er ruzie van en gaat mijn bloeddruk omhoog... geen commentaar doet mijn bloeddruk ook stijgen van de inspanning om te zwijgen... wat moet je dan doen... 't manneke is nu nooit de gemakkelijkste geweest om mee samen te leven maar de laatste tijd doet hij soms heel raar en dat jaagt me schrik aan... ik zie de toekomst somber in.

02-09-2017 om 14:27 geschreven door Myette