Muggen... die vervelende plaagbeesten die iedereen elke zomer komen lastig vallen... niet iedereen blijkbaar want ik heb zo iemand in huis waar muggen van walgen... die man van mij mag poedelnaakt liggen of zitten en ze fladderen hem minachtend voorbij en storten zich op mij... tenminste dat was vroeger zo... ligt het nu aan mijn oud ietwat verschaald bloed of is de muggenpopulatie naar andere oorden verhuisd... een groot vraagteken want de laatste zomers heb ik soms onbezorgd tot laat in de avond kunnen zitten genieten zonder te zitten krabben als een gek... tel uw zegeningen...

Tot hiertoe is er van genotvolle zomerse nachten nog niet veel in huis gekomen... integendeel... ik heb mijn winterpeignoir terug uit de kast gevist om 's avonds in weg te kruipen... de donsdeken ligt ook nog steeds op haar plaats... de enige concessie aan de zomer zijn de flanellen lakens die vervangen werden door gewone katoenen en het is steeds even schrikken als je je bed induikt tussen die frisse dingen...

Een irritante blogmug kwam me prikken terwijl ik zalig aan het indommelen was... wat ik deed de laatste dagen... eigenlijk niets... of toch niet veel... de gewone huiselijke vervelende taken... een namiddag bij vrienden op bezoek... wat lezen... mijn per mail bestelde en intussen geleverde blouses en pantalons nakijken... passen en opstrijken... dus echt niets om over te schrijven... de rest van de tijd zat ik maar wat te vegeteren... te lui om iets te ondernemen... tja ik heb zo van die dagen... tot afgrijzen van 't manneke die altijd maar weer de deur uit wil... misschien wordt volgende week wat boeiender...

29-04-2017 om 15:37 geschreven door Myette

Zondag gingen 't manneke en ik onze bongobon opeten d.w.z. een ontbijt nuttigen in een taverne... die bon lag daar al een hele tijd naar mij te lonken en door al de heisa van de laatste maanden bleef ik dat lonken maar negeren... eindelijk kwam het ervan en wij op weg... we merkten dat de hele te rijden weg voorbehouden was voor de marathon... we kregen ons ontbijt... vriendelijke bediening... eten voortreffelijk... niets op aan te merken... onze wagen hadden we noodgedwongen even verder aan het park geparkeerd... toen we gedaan hadden met ons vol te proppen en buiten kwamen merkten we dat de marathon deelnemers druk doende waren voorbij onze taverne te snellen en wat meer is ook langs de baan waar onze auto stond... we bleven een tijdje staan kijken maar toen mijn rug begon op te spelen en er geen eind aan de lopers kwam zijn we in de auto gaan zitten... van daaruit hebben we het hele gebeuren zien voorbij komen lopen... hobbelen... manken... zweten... blazen... man man toch wat je dan allemaal ziet... afgrijselijke outfits... enkele mannen in blote torso... eentje in een kilt... vertrokken gezichten... lachende snuiten... maar die waren zeldzaam... dan had je de showkerels... en de toekijkende fans die klapten en aanmoedigden... de sukkels die helemaal alleen liepen te zwoegen... dan vraag je je toch af wat het nut van dit alles is... zelfs in mijn jongste gloriedagen heb ik nooit de behoefte gevoeld mijn lijf zo te martelen... ja ik heb me soms in het zweet gewerkt met turnen... mijn been- en zitvlak- spieren getergd met fietsen... jazzballet was een plezier... badminton eveneens... zeker de "after badminton"... ik ging een tijdje joggen in het park maar dat was om wat kilokes kwijt te geraken en gebeurde stiekem in het park heel vroeg in de ochtend... geen publiek voor mij... toen ik die vrouwelijke loopsters zag komen aanhopsen met hun op en neer wippende borsten voelde ik een diep medelijden... ik ken dat gevoel... ik ging joggen in een anorak... zweette een bad vol maar nog liever dat dan die wippende borsten tentoon te stellen... onnozel van mij ja ik weet het maar zo was het... en wat meer is... het doet nog pijn ook zodat ik vaak die boops vasthield als er geen mensen in de buurt waren... we hebben daar nog 2 uren zitten wachten en nog kwam er af en toe een eenzame ploeteraar aangehobbeld... toen was ons geduld uitgeput... 't manneke keerde de wagen en we reden naar huis... hij had in het park al een boom bewaterd maar als vrouw ben je altijd in het nadeel... toch een onverwachte sportieve dag gehad.

24-04-2017 om 16:29 geschreven door Myette

Pasen is alweer verleden tijd en we gaan verder met ons gewone leven... niet dat wij hier die feestdagen nog vieren... bij gebrek aan kleine kindjes om ons voor in te spannen hobbelen wij rustig voort... zon- en feestdagen negeren we... we leven rustig verder... alhoewel "rustig" is ook niet altijd waar maar ja... leven is nu eenmaal gelijk een slecht geplaveide weg... meer bulten en putten dan vlak... en die kregen we de laatste maanden wel te verduren... met zoon gaat het redelijk... het gewonde been is vrij van ontsteking tot hiertoe... hij tuft rond in zijn invalidenkarretje en de hond vindt dat prachtig want met dat karretje maken ze langere wandelingen dan vroeger... volgende week weer dokterscontrole en dan zien we wel verder.

Voor ons liggen er wel enkele feesten in het verschiet... en het probleem van die blouse is nog steeds niet opgelost... ik heb de stad afgeschuimd maar echt niets gevonden voor mij... alles te bloot... te spannend... verkeerde kleuren... ik heb nu enkele blouses en pantalons besteld via postorder en wacht in spanning af of er iets bij is dat past bij de gelegenheid.

Zondag gaan man en ik onze Bongobon opsoeperen... een ontbijt... heb gisteren gereserveerd... dus zondag kook ik niet... hoera... dat koken wordt echt een zware opgave... niet dat 't manneke daar eisen stelt maar alleen maar brood is ook niet gezond... ik had vroeger een meer dan gezonde eetlust en koken was dus meer plezier dan karwei... iets wat nu totaal veranderd is bij gebrek aan eetlust... wat ik nu wèl heb is snoeplust en dat wordt een probleem... die enkele kilokes die ik kwijt was verleden maand zitten er alweer bij en ik heb me vast voorgenomen snoep te negeren... dat was zowat één uur geleden... benieuwd hoelang ik het volhou.

Maar nu ga ik eventjes mijn dagelijkse klussen afhandelen... tot later!

21-04-2017 om 09:55 geschreven door Myette

Vandaag staat in het teken van HET EI dus wordt mijn tekst geel ter ere van Pasen.

Hierbij wens ik dan ook elke welwillende lezer een

ZONNIG EN VROLIJK PASEN

Dit gezegd zijnde wil ik het hebben over bijgeloof... niet dat ik een bijgelovig mens ben... integendeel... maar de ondervinding heeft me geleerd dat ik elke keer ik over iets poch of "bestoef" er iets gebeurt dat me doet roepen van :"ik had beter mijn grote mond gehouden"... wat doe ik nu... telkens ik een positieve reactie op iets of iemand geef grijp ik verwoed naar iets van hout in mijn buurt en bij gebrek hiervan mijn kop dan maar... zo ook nu... waarom... omdat zoon gisteren trots vertelde dat zijn been aan het genezen is en niet meer zo gezwollen en pijnlijk aanvoelt... ter demonstratie toonde hij dat been en wandelde hij enkele keren in de living over en weer zonder krukken... weliswaar liep hij als op Paaseieren maar het begin was er... hij gelukkig en moeke hier nog meer.

Ik laat mijn kop nu maar los en begin over iets anders... nl. het haar op die kop... de laatste maanden liet ik alles maar groeien en verkleuren omdat ik de fut niet had er iets aan te doen... dat haar van mij is al even dwars als de vrouw eronder en wil maar niet deftig grijs worden zoals het iemand van mijn leeftijd betaamt... nee in plaats daarvan heb ik wat peper en zout hier en daar en ik vind dat echt slordig staan... toen ik deze voormiddag aan mijn wekelijkse restauratie sessie begon en de inventaris opmaakte schrok ik me een petje... ach de natuur kan mooi zijn maar als je haar wat kunt helpen is dat toch ook mooi... daar gingen mijn goeie voornemens samen met de schaar en de tube haarkleur... maar ja vroeger zetten de mensen zich met Pasen helemaal in het nieuw... ik ben iets bescheidener en beperk me tot mijn hoofd.

16-04-2017 om 14:31 geschreven door Myette

Dat hier boven was een gaap... echtig en techtig... ik was zonet even in slaap gevallen en dan natuurlijk hangt er iemand aan de bel... toen ik kramikkig rechtstrompelde en mijn sloefkes terug had opgevist en de trap afgestommeld waren de bellers al 5 huizen verder... die bellers hadden een groot ENGIE logo op hun rug geplakt... ik heb nog wat staan wuiven... tevergeefs... aangezien ik het te fris vond zo in mijn blote trui aan de deur ben ik het maar afgetrapt... wat het ook was ze zullen wel terug komen... ooit.

De laatste tijd vrees ik die deurbel want het is al gebedel wat de klok slaat... en ik kan zo moeilijk NEE zeggen... soms doe ik het wel maar zit dan met een enorm schuldgevoel... heel ambetant hoor maar in mijn portemonnee zit geen elastiek dus ik kan onmogelijk iedere noodlijdende medemens steunen... spijtig genoeg want soms heb ik een dagdroom over wat ik zou doen als ik heel veel geld had... ik zou direct mijn huis laten aanpassen zodat ik er zou kunnen blijven wonen tot het einde... maar een deel zou naar goede doelen gaan ook... helaas blijft het bij dromen.

Gisteren een dagtocht gemaakt met de club... met enige vrees want bij de laatste die we deden was ik bekaf... en zowaar... het viel geweldig mee... Dordrecht... een gezellig Hollands stadje... een klein zusje van ons Brugge... we maakten ook een boottochtje langs de kanalen... het weer was ons goedgezind en soms kwam zelfs de zon even piepen... met onze gids doorkruisten we de stad... tegen 12 uur trokken we naar het restaurant voor een warme lunch... een lachertje... alleen de soep was warm... op het menu stond pompeus vermeld : "met seizoensgroenten" amaai... we kregen een koude prak macédoine uit het blik op ons bord... ook zouden we een  "aardappelgarnituur" krijgen en wat was dat... "koude frietjes" zo hard als een bikkel... ik heb niets tegen Hollanders maar verdorie een mens pluimen kunnen ze als de beste... die armzalige lunch kostte evenveel als bij ons een lekker 3-gangenmenu en dan vragen ze nog 100 euro extra voor "de zaal"... van durven gesproken... men vindt dat daar normaal... ik dus niet... stel dat je in een restaurant of café extra moet betalen voor je stoel... wij vroegen elk een glas wijn en kregen heel zuinig een half petieterig glaasje aangeboden maar wel aan een forse prijs... ggggrrrr!

Na die overheerlijke lunch bezochten we het Museum Van   Gijn... echt een aanrader... een herenhuis waar een rijke familie woonde in de jaren 1800... een enorm huis met prachtig ingerichte kamers... en wat meer is... het was ook een gezellig huis waar ik me zo zou kunnen nestelen... mits natuurlijk een stoet bediendes om alles in goede orde te houden... helaas... na dit bezoek moesten we terug naar huis waar ik me tevreden moest stellen met mijn nederig stulpje... ik was echter dik tevreden dat mijn trouwe relaxzetel op mij stond te wachten... ach zonder bediendes is het leven ook best te pruimen.

Vandaag terug in de tredmolen... was draaien... kot opruimen... de man die een muurtje kwam bezetten is de boel komen afmaken en moest betaald worden... zo dadelijk ga ik koken... patatjes met spinazie en koteletjes... ik kreeg deze voormiddag plots een enorme behoefte aan groenkost en aangezien ik pas nog las dat je naar je lichaam moet luisteren... dat lijf van mij wil iets groen en daarom spinazie.

14-04-2017 om 16:45 geschreven door Myette

Gisteren 't manneke meegesleurd naar de stad... eigenlijk moest ik hem niet sleuren want die man gaat gaarne mee... als ik de een na de andere winkel binnenstorm gaat hij op een van die banken op de Meir zitten en zich verbazen over alles wat voorbij komt... op zijn leeftijd zou je je al niet meer moeten verwonderen hoe sommige mensen eruit zien maar nee... die man is gelijk een boerenzoon die voor de eerste keer in de grote stad komt... dus terwijl hij zo op een bank zich zat te verkneukelen liep ik een van de boetieks binnen op zoek naar een gepaste bloes voor die in het verschiet liggende jubileums... ai ai... nog niet gemakkelijk hoor... de ene een te diepe decolleté... de andere te korte mouwtjes... die halsuitsnijding niet geschikt... een andere weer TE opgesmukt... tot ik op een wijdvallende bloes stuitte die me wel geschikt leek en ik kocht ze... zoals mijn gewoonte is zonder te passen want daar ben ik gewoon te lui voor.

Thuis gekomen paste ik het ding en merkte dat de mouwen te lang waren... de knoopstrik bovenaan heel de zaak scheef trok... wat gedaan... terug naar die winkel om te ruilen... te lui ervoor... ik bekeek het nog eens van alle kanten en besloot  verbouwingswerken uit te voeren... mouwen inkorten... strik lostornen en die halsuitsnijding aanpassen... hoe weet ik nog niet... het knippen en lostornen is al gebeurd en nu zit ik moed te verzamelen om van de rest een deftig geheel te maken... ik zat dus geboeid naar de bloes te kijken en hoe meer ik keek hoe bekender dat stofje me voorkwam en JA... ooit heb ik een kleedje gehad in dezelfde stof... ooit... lang geleden... ik las eens dat men altijd terugkeert naar zijn/haar eerste liefde... nu zit ik met spanning te wachten tot ik die eerste liefde nog eens tegen kom.

06-04-2017 om 10:20 geschreven door Myette

Vandaag heb ik de "dag des Heren" gevierd zoals het een goed christene past... met gewoon niks te doen... wakker geworden met weer die verdomde koppijn na een onrustige nacht liggen woelen... me het bed uitgesleept... appelsientjes geperst... boke gegeten en terug naar bed geschuifeld... daar nog wat liggen woelen en toch maar opgestaan... douchke genomen en al mijn onderdelen verzorgd... een uitputtende bezigheid hoor... dan wat zomerkleren uit de kast gesleurd en aangepast... en ja ik kan er nog in maar wat ik vorige zomer leuk vond vind ik nu maar niks... dus zwaar gefrustreerd in een boek gedoken... dat boek kon me ook al niet boeien... dan maar wat op de computer zitten zemelen.

Vrijdag kwamen de kinderen eten en dan wordt er uitgebreid gekookt... en zaterdag krijgen we altijd zoon en hond op bezoek... na zulke uitspattingen heb ik nood aan rust en kalmte... vandaag zat man uren geboeid naar de Ronde van Vlaanderen te loeren met het nodige commentaar erbij en dan trek ik me boven terug om dat gezever te ontvluchten.

Morgen moet ik de mouwen opstropen want poetshulp komt en er moet wat lenteschoonmaak aangepakt worden... iets waar ik nu niet bepaald over zit te juichen.

En nu staat man te roepen dat ik moet komen... dus als gehoorzame vrouw haast ik me naar hem toe.

02-04-2017 om 19:54 geschreven door Myette