Vandaag staat in het teken van HET EI dus wordt mijn tekst geel ter ere van Pasen.

Hierbij wens ik dan ook elke welwillende lezer een

ZONNIG EN VROLIJK PASEN

Dit gezegd zijnde wil ik het hebben over bijgeloof... niet dat ik een bijgelovig mens ben... integendeel... maar de ondervinding heeft me geleerd dat ik elke keer ik over iets poch of "bestoef" er iets gebeurt dat me doet roepen van :"ik had beter mijn grote mond gehouden"... wat doe ik nu... telkens ik een positieve reactie op iets of iemand geef grijp ik verwoed naar iets van hout in mijn buurt en bij gebrek hiervan mijn kop dan maar... zo ook nu... waarom... omdat zoon gisteren trots vertelde dat zijn been aan het genezen is en niet meer zo gezwollen en pijnlijk aanvoelt... ter demonstratie toonde hij dat been en wandelde hij enkele keren in de living over en weer zonder krukken... weliswaar liep hij als op Paaseieren maar het begin was er... hij gelukkig en moeke hier nog meer.

Ik laat mijn kop nu maar los en begin over iets anders... nl. het haar op die kop... de laatste maanden liet ik alles maar groeien en verkleuren omdat ik de fut niet had er iets aan te doen... dat haar van mij is al even dwars als de vrouw eronder en wil maar niet deftig grijs worden zoals het iemand van mijn leeftijd betaamt... nee in plaats daarvan heb ik wat peper en zout hier en daar en ik vind dat echt slordig staan... toen ik deze voormiddag aan mijn wekelijkse restauratie sessie begon en de inventaris opmaakte schrok ik me een petje... ach de natuur kan mooi zijn maar als je haar wat kunt helpen is dat toch ook mooi... daar gingen mijn goeie voornemens samen met de schaar en de tube haarkleur... maar ja vroeger zetten de mensen zich met Pasen helemaal in het nieuw... ik ben iets bescheidener en beperk me tot mijn hoofd.

16-04-2017 om 14:31 geschreven door Myette

Dat hier boven was een gaap... echtig en techtig... ik was zonet even in slaap gevallen en dan natuurlijk hangt er iemand aan de bel... toen ik kramikkig rechtstrompelde en mijn sloefkes terug had opgevist en de trap afgestommeld waren de bellers al 5 huizen verder... die bellers hadden een groot ENGIE logo op hun rug geplakt... ik heb nog wat staan wuiven... tevergeefs... aangezien ik het te fris vond zo in mijn blote trui aan de deur ben ik het maar afgetrapt... wat het ook was ze zullen wel terug komen... ooit.

De laatste tijd vrees ik die deurbel want het is al gebedel wat de klok slaat... en ik kan zo moeilijk NEE zeggen... soms doe ik het wel maar zit dan met een enorm schuldgevoel... heel ambetant hoor maar in mijn portemonnee zit geen elastiek dus ik kan onmogelijk iedere noodlijdende medemens steunen... spijtig genoeg want soms heb ik een dagdroom over wat ik zou doen als ik heel veel geld had... ik zou direct mijn huis laten aanpassen zodat ik er zou kunnen blijven wonen tot het einde... maar een deel zou naar goede doelen gaan ook... helaas blijft het bij dromen.

Gisteren een dagtocht gemaakt met de club... met enige vrees want bij de laatste die we deden was ik bekaf... en zowaar... het viel geweldig mee... Dordrecht... een gezellig Hollands stadje... een klein zusje van ons Brugge... we maakten ook een boottochtje langs de kanalen... het weer was ons goedgezind en soms kwam zelfs de zon even piepen... met onze gids doorkruisten we de stad... tegen 12 uur trokken we naar het restaurant voor een warme lunch... een lachertje... alleen de soep was warm... op het menu stond pompeus vermeld : "met seizoensgroenten" amaai... we kregen een koude prak macédoine uit het blik op ons bord... ook zouden we een  "aardappelgarnituur" krijgen en wat was dat... "koude frietjes" zo hard als een bikkel... ik heb niets tegen Hollanders maar verdorie een mens pluimen kunnen ze als de beste... die armzalige lunch kostte evenveel als bij ons een lekker 3-gangenmenu en dan vragen ze nog 100 euro extra voor "de zaal"... van durven gesproken... men vindt dat daar normaal... ik dus niet... stel dat je in een restaurant of café extra moet betalen voor je stoel... wij vroegen elk een glas wijn en kregen heel zuinig een half petieterig glaasje aangeboden maar wel aan een forse prijs... ggggrrrr!

Na die overheerlijke lunch bezochten we het Museum Van   Gijn... echt een aanrader... een herenhuis waar een rijke familie woonde in de jaren 1800... een enorm huis met prachtig ingerichte kamers... en wat meer is... het was ook een gezellig huis waar ik me zo zou kunnen nestelen... mits natuurlijk een stoet bediendes om alles in goede orde te houden... helaas... na dit bezoek moesten we terug naar huis waar ik me tevreden moest stellen met mijn nederig stulpje... ik was echter dik tevreden dat mijn trouwe relaxzetel op mij stond te wachten... ach zonder bediendes is het leven ook best te pruimen.

Vandaag terug in de tredmolen... was draaien... kot opruimen... de man die een muurtje kwam bezetten is de boel komen afmaken en moest betaald worden... zo dadelijk ga ik koken... patatjes met spinazie en koteletjes... ik kreeg deze voormiddag plots een enorme behoefte aan groenkost en aangezien ik pas nog las dat je naar je lichaam moet luisteren... dat lijf van mij wil iets groen en daarom spinazie.

14-04-2017 om 16:45 geschreven door Myette

Gisteren 't manneke meegesleurd naar de stad... eigenlijk moest ik hem niet sleuren want die man gaat gaarne mee... als ik de een na de andere winkel binnenstorm gaat hij op een van die banken op de Meir zitten en zich verbazen over alles wat voorbij komt... op zijn leeftijd zou je je al niet meer moeten verwonderen hoe sommige mensen eruit zien maar nee... die man is gelijk een boerenzoon die voor de eerste keer in de grote stad komt... dus terwijl hij zo op een bank zich zat te verkneukelen liep ik een van de boetieks binnen op zoek naar een gepaste bloes voor die in het verschiet liggende jubileums... ai ai... nog niet gemakkelijk hoor... de ene een te diepe decolleté... de andere te korte mouwtjes... die halsuitsnijding niet geschikt... een andere weer TE opgesmukt... tot ik op een wijdvallende bloes stuitte die me wel geschikt leek en ik kocht ze... zoals mijn gewoonte is zonder te passen want daar ben ik gewoon te lui voor.

Thuis gekomen paste ik het ding en merkte dat de mouwen te lang waren... de knoopstrik bovenaan heel de zaak scheef trok... wat gedaan... terug naar die winkel om te ruilen... te lui ervoor... ik bekeek het nog eens van alle kanten en besloot  verbouwingswerken uit te voeren... mouwen inkorten... strik lostornen en die halsuitsnijding aanpassen... hoe weet ik nog niet... het knippen en lostornen is al gebeurd en nu zit ik moed te verzamelen om van de rest een deftig geheel te maken... ik zat dus geboeid naar de bloes te kijken en hoe meer ik keek hoe bekender dat stofje me voorkwam en JA... ooit heb ik een kleedje gehad in dezelfde stof... ooit... lang geleden... ik las eens dat men altijd terugkeert naar zijn/haar eerste liefde... nu zit ik met spanning te wachten tot ik die eerste liefde nog eens tegen kom.

06-04-2017 om 10:20 geschreven door Myette

Vandaag heb ik de "dag des Heren" gevierd zoals het een goed christene past... met gewoon niks te doen... wakker geworden met weer die verdomde koppijn na een onrustige nacht liggen woelen... me het bed uitgesleept... appelsientjes geperst... boke gegeten en terug naar bed geschuifeld... daar nog wat liggen woelen en toch maar opgestaan... douchke genomen en al mijn onderdelen verzorgd... een uitputtende bezigheid hoor... dan wat zomerkleren uit de kast gesleurd en aangepast... en ja ik kan er nog in maar wat ik vorige zomer leuk vond vind ik nu maar niks... dus zwaar gefrustreerd in een boek gedoken... dat boek kon me ook al niet boeien... dan maar wat op de computer zitten zemelen.

Vrijdag kwamen de kinderen eten en dan wordt er uitgebreid gekookt... en zaterdag krijgen we altijd zoon en hond op bezoek... na zulke uitspattingen heb ik nood aan rust en kalmte... vandaag zat man uren geboeid naar de Ronde van Vlaanderen te loeren met het nodige commentaar erbij en dan trek ik me boven terug om dat gezever te ontvluchten.

Morgen moet ik de mouwen opstropen want poetshulp komt en er moet wat lenteschoonmaak aangepakt worden... iets waar ik nu niet bepaald over zit te juichen.

En nu staat man te roepen dat ik moet komen... dus als gehoorzame vrouw haast ik me naar hem toe.

02-04-2017 om 19:54 geschreven door Myette

Ach hoe moet ik het zeggen... het shoppen is goed afgelopen... alles gevonden wat ik zocht... ook de pantalon van man is gekocht en dit zonder te veel tegenstribbelen... achteraf is hij wel weer den botterik gaan uithangen zodat het hier vandaag nog altijd heel stil is... wat die man altijd bezielt weet ik echt niet maar dat het nooit zal veranderen weet ik wel.

's Avonds belde zoon me op om te vertellen dat zijn wond weer aan het zweren is... dat kwam er ook nog bij... mijn nachtrust was niet om over naar huis te schrijven dus.

Vandaag naar de bib nieuw leesvoer gaan halen... gisteren wat in mijn e-reader zitten lezen maar dat kan het toch niet halen bij een echt boek... dan voer inkopen want morgen komen dochter en schoonzoon eten... nadien naar de tuin getrokken met boek en smartphone en zitten genieten van de rust want man trok zich terug in de living voor wat sport.

Nog een belletje gehad van zoon die zegde dat de verpleegkundige die dag zijn been extra goed had verzorgd en dat de wond er weer schoon uitzag... OEF... en nu maar hopen dat dit zo blijft tot dat verrekte ding eindelijk dicht groeit.

Tussen de soep en de patatjes door me nog even laten ompraten een wijnpakket te kopen om leukemie patientjes een vakantie te bezorgen... ach... elke keer neem ik me voor hard te zijn en NEE te zeggen maar intussen heb ik me weeral laten paaien om GAIA maandelijks te steunen en nog een andere organisatie... nu weer die dure wijn... ik hoop maar dat het lekkere is... en dat we eindelijk eens pensioen opslag gaan krijgen voor we hier op water en brood moeten gaan leven... niets vertellen aan echtgenoot hoor want dan krijg ik weer verwijten te horen dat ik met geld smijt.

30-03-2017 om 17:29 geschreven door Myette

Een vrouw moet soms met trucjes omgaan... alhoewel... ik zou veel meer kunnen gedaan krijgen van mijn wederhelft als ik dat beter kon maar ik ga gewoonlijk recht op mijn doel af met nul als resultaat... vandaag gaan we shoppen... zoon vroeg een trainingspak te kopen voor hem omdat hij momenteel niet in zijn jeans kan met dat gekwetste been... dus we trekken erop uit voor dat joggingspak en ik ben vastbesloten voor 't manneke een pantalon te versieren om bij zijn blaser te dragen zodat hij deftig op die jubileumfeesten kan verschijnen... hij weet het nog niet maar dat het zal gebeuren staat vast... nu maar hopen dat hij niet te erg zal gaan dwarsliggen of ik zal me nog moeten op de grond werpen en liggen trappelen van coleire... dat deed mijn dochter soms en eens heb ik haar gewoon laten liggen en ben doorgelopen tot ijzige verontwaardiging van de toeschouwers... gelukkig koos ze vlug eieren voor haar geld en kwam achter me aan.

Dat ben ik dus... ooit ben ik aangesproken door een mede-mama op de school van dochter om raad want ik was gekend als een strenge moeder... tja.. ergens zat er wel waarheid in... ik ben niet gezegend met veel geduld en mijn kinderen kregen steeds 2 vermaningen en dan een klets op de billen en dat wisten ze dus die klets heb ik niet veel moeten geven want ik heb nogal een harde hand.

Nu plagen ze me nog vaak met die aanpak maar ik ben er fier op dat mijn kinderen allebei karakter hebben en niet met zich laten sollen en ook niet bij de pakken gaan zitten janken als iets tegenvalt... en zo te zien is hun zieltje niet gekwetst door die enkele kletsen... iets dat me stoort aan die moderne aanpak... kinderen nu hebben een stem... dat is goed en mag... maar ze mogen niet het hoogste woord hebben en hun ouders commanderen... ze mogen echter alles met mij bespreken en als ze me raad vragen geef ik hen die ook maar dan ook alleen als ze erom vragen... niets zo erg als een moeder die haar kinderen niet kan loslaten en zich steeds moeit in hun huwelijk en huishouden... mijn ouders waren gelukkig niet zo... altijd bereid om te helpen maar nooit ongevraagd... mijn schoonmoeder integendeel was een steekneus en ik heb me vast voorgenomen zo nooit te worden.

29-03-2017 om 09:41 geschreven door Myette

Dromen zijn niet altijd even prettig... zo droomde ik deze nacht heel bangelijk en was blij dat ik eindelijk wakker werd... niet zo mijn gewoonte... maar dagdromen mag en moet soms... de zon schijnt... enkele van mijn vrienden vertrekken naar Spanje of komen er van terug... voor ons geen Spanje maar ik kan altijd op mijn terrasje gaan zitten... oordopjes in... ogen dicht... en onder het genot van mijn favoriete songs dromen dat ik in een of ander zuiders land zit... dat moet niet perse Spanje zijn... nee ik ben echt niet kieskeurig... als het er maar groen en zonnig is ben ik al tevreden... geen dor zandstrand voor mij vol met blote witte madammen en dikbuikige meneren... een welige tuin met exotische planten en bloemen volstaat... op de achtergrond het zachte geruis van de zee met soms een glimp van dat zalig blauwe water is ook meegenomen... dit alles heb ik al eens in een reisbrochure gezien en dichterbij dan dat zal ik niet komen dus ik droom dan maar... ik vergat ook nog te zeggen dat ik rust wil hebben daar... alleen onschadelijke insekten mogen wat zoemen en kwinkelende vogeltjes worden ook toegelaten in mijn paradijs... verlang ik nu teveel?

26-03-2017 om 16:43 geschreven door Myette

Tot mijn grote spijt en die van mijn luttele lezers kan ik de laatste tijd niet veel plezants vertellen... het zit me echt niet mee... nu onze zoon zich uit de slag weet te trekken en geduldig de tijd afwacht tot hij weer kan gaan werken en min of meer de oude wordt... valt moeke regelmatig in panne... pas een hele week op mijn rug liggend het plafond moeten bestuderen... en dan zie je allerlei ongerechtigheden die je ooit eens zal moeten aanpakken... ooit... 't manneke heeft zich haast een lamme arm gesmeerd op die rug van me tot ik weer kon opkrabbelen... dat gebeurde en ik scharrelde heel voorzichtig in huis rond... maar de zon wenkte en 't manneke deed lustig mee en ik liet me woensdag verleiden tot een uitstapje naar de golf... het eerste partijtje na de winter en ik was "superbe" hahaha... alles lukte en net toen ik fier als een gieter manlief wilde uitlachen werd ik wreed gestraft met een scheut in die rug van me... die scheut werden scheuten en zwaar ontmoedigd reden we naar huis waar ik me weer maar eens op de zetel installeerde met als metgezel mijn elektrisch kussen... en waar ik me lag te verbijten want zondag moeten we gaan eten met onze jonge vrienden... dan maar de grote middelen : een lading Voltaren op die rug en een lading pijnstillers in de maag... en wonder boven wonder... het heeft geholpen... de volgende ochtend rolde ik kwiek uit bed... iets wat je niet letterlijk moet nemen want ik deed het heel voorzichtig... bang dat ik die verrekte rug zou wakker schudden... tot nu toe slaapt hij nog en ik probeer dat zo te houden tot zondag... wat daarna komt zien we wel verder.

25-03-2017 om 09:57 geschreven door Myette

En het leven gaat verder... zoon trekt aardig zijn plan... hij heeft er zich bij neergelegd dat zijn invaliditeit iets van lange adem zal zijn en past zich aan... mijn poetshulp gaat er nu wekelijks heen voor enkele uren om de boel te ordenen... de boodschappen doet hij zelf in zijn "pausmobiel"... de hond uitlaten ook... eten laat hij aan huis komen... en zo zijn vader en moeder niet meer overbelast en komen stilaan tot rust.

Mijn maagproblemen worden door de huisarts aangepakt... alleen maar stress was zijn oordeel... ik hoop nu maar dat hij gelijk heeft.

Het etentje met vrienden... reeds lang gepland en met vrees tegemoet gezien... verliep schitterend... aperootje en wijntje gingen er lekker in... de "sobere" maaltijd ook... geen noemenswaardige problemen gehad nadien... mens mens wat wil je nog meer... het was leuk... gezellig... goed gelachen... al onze vrienden kampen stuk voor stuk met hun eigen problemen maar die werden voorlopig opzij geschoven om alleen maar te genieten... batterij is opgeladen nu... zo erg opgeladen dat ik warempel plannen maakte om vandaag de koelkast(en) te ontdooien... ben er nog niet aantoe gekomen want zit hier nu te bloggen... straks misschien?

De uitgestelde uitstappen met de club bevestigd en betaald en dan maar hopen dat er weer geen roet in het eten wordt gegooid.

En ik zie hier met grote verbazing dat het alweer tijd voor de middagboterham is... allee vooruit... eerst gaan eten voor manlief "van zijn graat valt"... die man is gewoon aan het wegsmelten maar eten dat die kan... gisteren viel het de vrienden ook al op... wel een probleem want we kregen enkele uitnodigingen voor jubileumvieringen en zijn nette pakken hangen om hem heen als een overjarige vlag... en meneer wil geen nieuw pak kopen en als meneer niet wil is er geen lieve moederen aan... hoe gaan we dàt oplossen?

18-03-2017 om 12:01 geschreven door Myette

Gisteren tegen de avond kregen we bezoek... onze zoon die zijn nieuwe "motor" kwam uittesten... eigenlijk is het niet om te lachen maar toch... zoon die altijd neerbuigend sprak over "bomparijders" als hij het over voorzichtige motorrijders had... en zichzelf een "sportieve motorrijder" voelde... zit nu in een invaliden scooter en is al heel gelukkig dat hij het huis uitkan... dus de bel ging... 't manneke gromde... moeke strompelde naar beneden om open te doen... hond stormde naar boven recht naar de keuken om daar de niet bestaande kookluchtjes te gaan opsnuiven... zoon van zijn rugzak verlost en dan naar boven... ik achter zoon aan die met krukken en op één been boven wist te geraken... na zowat 2 uurtjes heb ik ze allebei de deur uitgewerkt want mijn "pijp was uit" en ik moest naar bed... aan de deur nog even een bang moment gehad want dat ding wilde toch niet starten zeker... na lang prutsen de oorzaak gevonden... een haperend contact... weer iets waar zoon zijn tanden gaat inzetten... hij doet niets liever dan knutselen... vroeger aan zijn motor... nu aan zijn scooter.

Niettegenstaande het gemor van echtgenoot omdat hij vond dat zoon beter zou thuisblijven ben ik blij en trots op hem omdat hij niet bij de pakken blijft neerzitten en het heft in eigen handen neemt... in plaats van zitten kniezen en zwelgen in zelfbeklag... trouwens het blijkt dat hij nog heel wat maanden als invalide door het leven zal moeten... zijn been was zo erg toegetakeld dat de botten verbrijzeld werden en voor die helemaal zullen geheeld zijn... dat gaat tijd vragen.

Hij is wel door beide verzekeringsmaatschappijen in zijn recht bevonden... hij had gewoon weer de pech op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn... iets waar hij al zijn hele leven mee te kampen heeft... als kleuter al... dan als tiener... later als volwassene... één geluk bij een ongeluk... het is een "werkongeval" aangezien het gebeurde tijdens zijn rit naar het werk en zijn loon blijft uitbetaald worden... TEL JE ZEGENINGEN... is mijn motto.

13-03-2017 om 10:26 geschreven door Myette

Die zoon van ons blijft ons verbazen... vandaag belde hij om mee te delen dat hij zich een invaliden-scooter wilde aanschaffen... hij is het nl. beu om voor elk wissewasje hulp te moeten vragen... iets wat ik tenvolle kan begrijpen... "en zou de papa me naar Lier willen rijden om zo'n 2de-hands ding te gaan bezichtigen"... ik weet al van tevoren wat de papa zijn reactie gaat zijn en ja het was weer van datte... "en wat gaat zo'n ding dan wel kosten" was zijn eerste vraag... "en waar gaat hij dat stallen"... tja het gaat niet om een paard dus "dat ding" kan gewoon voor de deur blijven staan... enige tijd later weer een telefoontje van zoonlief dat hem een scooter werd aangeboden door een van zijn geburen en wel aan een lagere prijs dan die van Lier... dus papa vrijgesteld van een tocht naar Lier en de scooter wordt voor zoon's deur afgezet... papa blij en ikke ook.

Wat zoon er ook bij zegde was dat die scooter voor ons was als hij hem niet meer nodig had... we kunnen dan misschien ruilen... hij onze auto en wij de scooter... toch een mooi vooruitzicht... ik zie me nu al door de buurt crossen met "dat ding"... iets waar ik enkele jaren terug nog hard heb mee gelachen komt dichterbij... de toekomst ziet er voor ons rooskleurig uit.

Niet zo rooskleurig is mijn rug... ik lig hier nu al 3 dagen plat met alleen enkele eet- en plasmomenten... ben mijn leesachterstand met rasse schreden aan het inhalen... als je van "schreden" kunt spreken... mijn maag speelt me ook al parten... daarom toch maar een afspraak gemaakt met onze huisarts want met geduld alleen gaat het niet goedkomen vrees ik.

Momenteel ben ik echt niet gelukkig met dat lijf van mij... wil er iemand ruilen... die krijgt er dan gratis een scooter bij.

11-03-2017 om 14:01 geschreven door Myette

Even een adempauze... zoon gisteren uit kliniek gehaald met pak en zak... dat is natuurlijk goed nieuws maar er zijn natuurlijk weer complicaties zoals gewoonlijk... zonder telefoon thuis zitten is niet echt simpel... er moet 2 x per dag een verpleegkundige komen om die wond grondig te reinigen en verzorgen... de gezinshulp moet verwittigd worden... een huisarts gezocht... etc. etc. dus heeft moeke haar smartphone te leen afgestaan zodat zoon zich kan behelpen... zoon belde zonet dat alles in orde gekomen is... een opluchting voor moeke die momenteel met de pootjes omhoog ligt (last van haar oude rugkwaal)... enfin we zijn nu toch even verlost van die dagelijkse tochten van en naar de dieren en de kliniek... tel je zegeningen moeke... hoe de genezing zal evolueren moeten we natuurlijk afwachten maar die wond is wel een kanjer... die loopt door tot halfweg zijn been en moet dagelijks 2 x een spoeling en een wiek hebben... griezel griezel.

Intussen genieten man en ik even van onze "tijdelijke" rust en kunnen we weer even voorzichtig plannetjes maken voor ons eigen leven... duimen maar... alhoewel... een van mijn duimen heeft ook al een krak (reuma) en moet ontzien worden... ik moet altijd kotsen als ik lees over "oud worden heeft ook zijn charme"... jawatte... charme... ammehoela... nog niets van gemerkt.

09-03-2017 om 22:02 geschreven door Myette

En we zijn weer enkele dagen verder maar nog bijlange niet thuis... St.Augustinus weigerde zoon ook op gevaar van besmetting van hun andere patiënten... tenminste dat was hun excuus... zoon was in alle staten... wist niet meer wat te doen en dan hebben wij gezegd dat hij willens of nillens dan maar naar het UZA moest gaan aankloppen... we reden hem naar Spoed met zijn valiesje en eisten dat ze hem zouden opnemen en opereren... dat is dan gebeurd maar eerst 4 dagen later... toen hij uit de operatiezaal kwam merkte hij dat zijn smartphone en geld uit de afgesloten safe gestolen was... in die smartphone zaten al zijn gegevens en contacten dus was het een hele klus vanuit het ziekenhuis alles te blokkeren... dat karweitje was voor mij... ik heb dan dochter gebeld om te helpen want zo'n crack ben ik nu ook weer niet en we hebben het klaargespeeld een gevaarlijke app onschadelijk te maken... toen ik enkele weken geleden hem vertelde dat ik alle telefoonnummers, adressen en wachtwoorden in een notaboek genoteerd heb voor noodgevallen lachte hij me uit : "ach moeke dat is verleden tijd" jawatte leve die verleden tijd dan... die gasten denken dat hen niets kan gebeuren maar je ziet wel... hij kan niemand meer bereiken want kent hun nummers niet.

Die zoon van ons is echt een pechvogel die precies het ongeluk aantrekt... wat we met hem al hebben meegemaakt kan een boek vullen... nu is het weer afwachten hoe zijn been zal herstellen... ik bekeek de foto's en dat is pure horror... van top tot teen vol metalen bouten... verticale en horizontale.

Eén licht in de duisternis... voor ons tenminste... is dat een vroeger buurmeisje... die nog altijd contact nam met ons... samen met haar vriend voorstelde om regelmatig de avonddienst van ons over te nemen... d.w.z. het eten van hond en kat klaar zetten en de hond uitlaten... wat ze nu al enkele keren deden... ook deze avond... dat geeft ons wat ademruimte want het werd wel wat teveel voor ons... en zoon kan nog weken in het ziekenhuis liggen naargelang de genezing.

Vandaag hadden we ook nog een begrafenis van de neef van 't manneke... veel is echt niet genoeg voor ons.

Voor vandaag stop ik ermee... ik ga maar weer vroeg slapen om morgen paraat te staan voor hond en kat... in de namiddag zoon bezoeken... en de avonddienst is voor het buurmeisje... die vinden het plezant om met die hond te ravotten en de hond vindt het zelfs nog leuker... die was deze voormiddag verrassend kalm... beetje uitgewaaid zeker.

04-03-2017 om 21:47 geschreven door Myette

Ja ik ben woedend... op al die onbenullen die met iemands gezondheid spelen... eerst hadden we het UZA waar zoon terecht kwam na zijn ongeval... geen kwaad over de chirurg die zijn been oplapte maar wel over de nazorg... die waren meer dan nalatig met alle gevolgen vandien... dan de verpleegkundigen die elke dag komen om de wonden te verzorgen en niet vroeger alarm sloegen... dan volgt zijn huisarts die gewoon zijn kat stuurde na een afspraak van vijf dagen voordien... zoon heeft dan maar een spoedarts geroepen... toen hij vertelde wat hem overkomen is vond ze het ook beneden alle peil... ze stuurde een rapport naar die huisarts... niet dat die daar zal van wakker liggen maar toch... de huisartsenpraktijk krijgt van mij ook een kwade mail... die spoedarts raadde aan zo vlug mogelijk naar de kliniek te trekken voor een grondige spoeling van die open wond voor het het bod aantast en dat deden we... aangezien hij niet meer wil horen van het UZA reden we naar het Middelheim waar ze gewoon weigerden de foute boel op te kuisen van het UZA... en daar zitten we nu... zoon kocht bij de apotheker een heel arsenaal spoelmiddelen en speciaal verband aan en gaat het nu zelf doen... een pijnlijke zaak maar het is een harde en  doorzetter... hij geeft het één week... is er geen beterschap dan moet hij toch naar de kliniek voor operatie... hij gaat nu proberen of eventueel St.Augustinus bereid zou zijn de klus te klaren.

Het zit me heel hoog dat men tegenwoordig overal zo onverantwoordelijk te werk gaat... je zou verwachten dat mensen die in de gezondheidszorg zitten dit doen omdat ze mensen willen helpen... maar nee... dezen die dit nog doen zijn op de vingers van één hand te tellen en als je er zo eentje ontmoet mag die best een dikke pluim krijgen.

Het spijt me dat ik geen beter en plezanter nieuws kan spuien... het is nu eenmaal zo... als dit achter de rug is krijgen jullie van mij een moppenrubriek hoor.

En nu ga ik een heel nijdige mail sturen naar die huisartsenpraktijk om hen te vertellen wat een oen een van hun dokters is... gelukkig niet die van ons want dat is een schatje.

26-02-2017 om 11:31 geschreven door Myette

Doemme doemme toch... ik zou voor de verandering nog eens goed nieuws willen horen... vandaag was het weer van datte... zoon die aanhoudend belde voor ditjes en datjes... dat de dokter moest komen vandaag... zijn eigen huisarts die hij al had besproken maandag... en dat hij zonder contanten zat en of moeke even wilde helpen... en dat nadat we al naar zijn huis hadden moeten rijden om een brief voor het CM op te halen en te posten... daarna om te zeggen dat die dokter nog altijd niet was gekomen... ik raadde hem aan naar de huisartsenpraktijk te bellen om te checken en die zegden dat hij wel degelijk op de lijst stond voor een bezoek... dus wachten maar... zijn onderbeen is lelijk ontstoken... er zit al een gat van ca. 1 cm in en dat wordt groter... het zit al tot op het been dus er moet dringend advies van de dokter... om halftien belde zoon dat meneer doktoor niet was komen opdagen zodat hij nu verplicht is een dokter van wacht te laten komen en dat in het weekend... kassa kassa... zoon was razend en moeke eveneens... ik vind het echt beneden alle peil om een patient zo te behandelen en die dokter verloor zonet een klant... ik heb ook net een mail opgesteld... een hele kwaaie... en die verstuur ik maandag... o en ik vergat nog te zeggen dat we naar de Makro reden om te tanken en dat natuurlijk die ene pomp die we uitkozen er de brui aan gaf... van een pechdag gesproken... ik ga nu beddewaarts toe voor wat hoognodige rust.

24-02-2017 om 22:26 geschreven door Myette

We zijn nu enkele dagen verder... dagen van stress... zoon nog altijd koorts + diaree + misselijk + hoest... allee het kon weer niet op... dan kreeg 't manneke maagpijn en een blafhoest en koerste ijlings naar de dokter... hij heeft nu een siroopke tegen de hoest en neemt dat trouw in... hoest of niet... OK als hij maar gelukkig is... de dokter die zoon's huisarts moest vervangen kwam de draadjes uithalen en constateerde dat alles pico bello was... jawadde... de verpleger die dagelijks komt merkte dat ze de helft vergeten was en de wonde ontstoken is... en dat noemt zich "dokter"... hij heeft dagelijks een gezinshulp voor 2 uren en dat is een geruststelling voor ons... tijdens het weekend komt ze niet dus zo dadelijk zijn wij weer van corvee... nog geen rust voor ons oudjes... ik ga elke keer in angst en vreze naar zoon toe... bang om wat ik ga vinden... hij belt me ook om te haverklap om zijn leed te luchten... tja wie anders dan moeke biedt een luisterend oor... maar dat moeke zit naderhand op haar nagels te bijten (niet echt want die nagels brokkelen al vanzelf af) en maakt zich zorgen.

Gisteren kwam man foeterend binnen na een uitstapje om een oude vriendin te gaan bezoeken in het home... een parkeerboete... de zoveelste boete... ik knauw nog wat meer op mijn vingers als die man de deur uitgaat... heeft hij zijn sleutels/portemonnee/autosleutels/IDkaart etc. nog wel bij of wat is hij alweer verloren... die autosleutels zijn niet te vinden dus gebruikt hij het reserve exemplaar en als hij dat ook weer verliest zijn we de klos.

Allee voor vandaag genoeg geklaagd... ik kijk naar buiten en zie de zon... onze bosduiven hebben lentekriebels denk ik want ik zie de mannekes ijverig achter de vrouwkes aanhippen wat die vrouwkes blijkbaar nog wat te vroeg vinden... onze reisduif (een hollands exemplaar) heeft de winter tot hiertoe goed doorstaan en zit van zijn oren te maken op ons dak... het is een doordouwer... als hij eten wil roept hij zolang tot er aan zijn wensen voldaan wordt en geeft niet op... de meesjes en het roodborstje laten zich niet bedotten door die zon en weten dat de winter nog lang niet voorbij is dus komen ze elke dag de granen verorberen die 't manneke op de voederplank strooit... en ik... ik ga die boete nu betalen en me klaarmaken voor de tocht naar zoon.

18-02-2017 om 10:31 geschreven door Myette

En PAF daar ging mijn rustige zondag... ik had me net lekker in de zetel genesteld voor een tukje toen zoon belde... een heel droevig stemmeke : "moeke ik ben ziek"... en LAP daar ging mijn gemoedsrust... ik sprong recht... ging appelsientjes met citroen uitpersen... scharrelde aspirine en koortsthermometer bijeen en we vertrokken vierklauwens... zoon lag in zijn relax/bed te baden in het zweet... de kattenbak lag te pronken met drollekes... de keuken een puinhoop... dus moeke stroopte nog maar eens haar mouwen op en begon te redderen... zoon droge T-shirt aan... kattenbak verzorgen... hond knuffelen... koorts opnemen : 38,5... nog een extra deken uit de kast halen waarbij ik de kat moest trotseren die er pal voor zat en al boze ogen en een hoge rug trok... toen belde die lieve jongen die met de hond wilde gaan wandelen aan... even de hond buiten gezet... hij en zijn vriendin kwamen binnen en gingen zitten... toen mocht "het beest" binnen... wat zou hij doen bij die twee wildvreemde mensen... "het beest" stormde binnen recht op die twee af en begon direct met de vriendin te knuffelen alsof hij haar al jaren kende... zucht van opluchting... het stel nam hem mee en bleef bijna 2 uren weg... iederen blij... zoon viel in slaap... man keek naar sport... ik dommelde ook bijna weg... toen ze terugkwamen was de hond... in plaats van uitgeput... nog actiever dan anders... maar ja... zoon was blij dat zijn troeteldier weer eens had kunnen wandelen.

12-02-2017 om 19:58 geschreven door Myette

Zoals ik al vertelde verbleef zoon 10 dagen in het ziekenhuis en kwam gisteren naar huis... een hele verhuis om plaats te maken voor rolstoel maar ja dat is gelukt... het eerste wat hij deed nadat we zijn hond even hadden buiten gezet was naar zijn kat rijden om haar te knuffelen... jawadde... de kat die al die tijd lijdzaam mij had gadegeslagen wanneer ik haar eten en drinken bracht en haar kattenbak proper maakte...had zich op het bed verstopt onder haar mandje en bewoog niet... wat hij ook lief deed bibi bleef waar ze was... even later ging ik kijken en ze zat op de vloer achter het bed... ik riep zoon en die kwam aangestrompeld op zijn krukken op 1 been... kat staarde hem aan met ogen die vuur spuwden... madam was kwaad... dacht zeker dat baasje lekker op vakantie was gegaan en dat zonder haar... wat een tegenstelling met de hond... toen zoon weer veilig in zijn relax lag lieten we de hond binnen en die werd gek van blijdschap... sprong met zijn 40+ kilos boven op het baasje zodat 't manneke en ik allebei onze ogen dichtknepen van schrik... wij hebben dan nog enkele uren daar wat geredderd zodat zoon ietwat zijn plan kan trekken en zijn dan weer afgepeigerd naar huis gereden... straks weer daarheen met wat boodschappen... jaja... we zijn er nog niet door maar het heen en weer gedoe is nu toch wat minder... en wat meer is ik heb deze ochtend zalig tot half acht in mijn bed kunnen liggen kronkelen van "de deugd" zoals wij hier zeggen.

11-02-2017 om 10:58 geschreven door Myette

Zelfs in de donkerste dagen ziet men soms een lichtpuntje... zoals ik al vertelde hadden zoon en dochter ruzie tot groot verdriet van 't manneke en ik... nu zoon in de kliniek ligt is zijn zus hem gaan bezoeken en alles is peis en vree... voor hoe lang het zal duren is af te wachten maar intussen zijn pa en moe heel blij met die "tijdelijke" vrede... spijtig dat er alleen een accident moest gebeuren om de familie weer bijeen te brengen.

Dit was lichtpuntje 1... een tweede is dat een vriend van dochter bereid is met de hond te gaan wandelen zodat dat beest zijn overtollige energie eens kwijt kan... zoon zal er niet toe in staat zijn voor zeker ettelijke weken... intussen blijven man en ik de boel draaiende houden tot zoon uit de kliniek kan... hij is vandaag al naar het winkeltje van het hospitaal gereden in een rolstoel en genoot ervan eens uit die kamer en dat bed te zijn... tja het is nooit een stilzitter geweest net zoals zijn hond.

Een ietwat opgeluchte moeke gaat nu slapen want morgen is het weer vroeg dag... vandaag waren we al om halfacht ter plaatse en er was weer op het bed geplast... denkelijk door de hond... dus nog maar vroeger vertrekken?

05-02-2017 om 22:06 geschreven door Myette

Gisteren zoon gaan bezoeken in de kliniek... kreeg weer de volle lading omdat ik iets had gedaan dat niet naar zijn zin was... ik dus ziedend en ook triest weg met het vaste voornemen zoon niet meer op te zoeken... bij hem thuis had poes op zijn bed geplast dus alles meegenomen naar mijn huis voor de was... de hond had op de bank geplast en bank een sopje gegeven... dit alles met woede en verdriet in mijn hart... vandaag geen illegale pisjes gevonden maar hond had wel een afwasvod te pakken gekregen en in snippers verscheurd... die beesten weten het ook al niet meer.

Na kattenbak en tuinkakjes... zeg maar "kak" want bij die hond komt er meer uit dan erin gaat... man gaat wel met hem de tuin in om te voetballen maar als er een hoop ligt roept hij mij... ik ben dus hier "madam kaka"... te hebben opgeruimd wij naar huis... telefoon van zoon met excuses voor zijn gedrag en wat doe je dan als moeder zijnde... beloven dat je hem terug komt bezoeken maar niet na hem eerst de mantel te hebben uitgeveegd... ik begrijp wel dat hij in de zorgen zit maar het op ons uitwerken pik ik niet.

Dus deze namiddag weer de toer van Vlaanderen... kliniek... huis zoon... ons huis... hapje eten en naar bed... wie dacht ook alweer dat eens de kinderen het huis uitwaren je van die zorg afwas?

.

04-02-2017 om 11:16 geschreven door Myette