We zijn nu enkele dagen verder... dagen van stress... zoon nog altijd koorts + diaree + misselijk + hoest... allee het kon weer niet op... dan kreeg 't manneke maagpijn en een blafhoest en koerste ijlings naar de dokter... hij heeft nu een siroopke tegen de hoest en neemt dat trouw in... hoest of niet... OK als hij maar gelukkig is... de dokter die zoon's huisarts moest vervangen kwam de draadjes uithalen en constateerde dat alles pico bello was... jawadde... de verpleger die dagelijks komt merkte dat ze de helft vergeten was en de wonde ontstoken is... en dat noemt zich "dokter"... hij heeft dagelijks een gezinshulp voor 2 uren en dat is een geruststelling voor ons... tijdens het weekend komt ze niet dus zo dadelijk zijn wij weer van corvee... nog geen rust voor ons oudjes... ik ga elke keer in angst en vreze naar zoon toe... bang om wat ik ga vinden... hij belt me ook om te haverklap om zijn leed te luchten... tja wie anders dan moeke biedt een luisterend oor... maar dat moeke zit naderhand op haar nagels te bijten (niet echt want die nagels brokkelen al vanzelf af) en maakt zich zorgen.

Gisteren kwam man foeterend binnen na een uitstapje om een oude vriendin te gaan bezoeken in het home... een parkeerboete... de zoveelste boete... ik knauw nog wat meer op mijn vingers als die man de deur uitgaat... heeft hij zijn sleutels/portemonnee/autosleutels/IDkaart etc. nog wel bij of wat is hij alweer verloren... die autosleutels zijn niet te vinden dus gebruikt hij het reserve exemplaar en als hij dat ook weer verliest zijn we de klos.

Allee voor vandaag genoeg geklaagd... ik kijk naar buiten en zie de zon... onze bosduiven hebben lentekriebels denk ik want ik zie de mannekes ijverig achter de vrouwkes aanhippen wat die vrouwkes blijkbaar nog wat te vroeg vinden... onze reisduif (een hollands exemplaar) heeft de winter tot hiertoe goed doorstaan en zit van zijn oren te maken op ons dak... het is een doordouwer... als hij eten wil roept hij zolang tot er aan zijn wensen voldaan wordt en geeft niet op... de meesjes en het roodborstje laten zich niet bedotten door die zon en weten dat de winter nog lang niet voorbij is dus komen ze elke dag de granen verorberen die 't manneke op de voederplank strooit... en ik... ik ga die boete nu betalen en me klaarmaken voor de tocht naar zoon.

24-02-2017 om 17:32 geschreven door natoken

23-02-2017 om 12:24 geschreven door ani

23-02-2017 om 10:16 geschreven door lipske

21-02-2017 om 19:48 geschreven door natoken

18-02-2017 om 19:28 geschreven door natoken