Iedereen zegt me wel dat ik me niet schuldig moet voelen maar het is sterker dan mezelf... eergisteren ging man door rug en kon niet meer stappen... het was al avond en met veel gekroch en gekreun heb ik hem toch in zijn zetel gekregen en geïnstalleerd voor de nacht... dit alles met veel misbaar en gebrul van hem... een onrustige nacht gehad en de volgende dag gebeld naar onze huisarts... die is op de hoogte van onze situatie en zorgde ervoor dat er via de spoed een bed voor hem klaar stond... de hele namiddag op de spoed gezeten terwijl ze man langs alle kanten scanden en nog maar eens bloed afnamen... tegen de avond mocht hij naar de kamer en... terwijl hij die hele namiddag mij had afgeblaft zag ik hem verlokkelijk lonken naar de verpleegster... het is dan ook een mooi meisje... eens thuis kwam voor mij de terugslag... je kent dat misschien dat gevoel alsof de ballon leeg loopt... zoon raadde me af al dadelijk op bezoek te gaan maar ja... ben dan toch maar op de scootmobiel naar de kliniek gereden... zijn kamer was afgesloten en man hadden ze in een grote hansop geritst... niettegenstaande dit was hij al half uit bed geklommen... toen ik een verpleger aansprak vertelde die me dat hij de vorige avond heel opstandig was en de kamer uit wilde... hij was ook helemaal daas door de verdoving en viel telkens in slaap... ik ben maar terug naar huis gereden voor de volgende regenbui losbarste en stond doodsangsten uit omdat het groene stroomlampje telkens naar geel verschoof... ik heb peentjes gezweet uit schrik om onderweg in panne te vallen... uiteindelijk is het me gelukt thuis te geraken en het ding staat nu op te laden... man gaat in de kliniek blijven tot ik een kamer voor hem in een rusthuis heb gevonden... mijn bobijn is op en ook in de kliniek zegden ze dat hij niet meer naar huis kan... zodoende zit ik nu met grote schuldgevoelens alleen thuis en betrap mezelf erop dat ik soms tegen hem praat zoals daarnet toen ik  : ETEN!!!  riep... ik probeer dan te denken aan al die ellendige dagen met hem maar dan duiken de mooie herinneringen weer op en begin ik te janken... ik ga het druk krijgen om een kamer te vinden voor hem... bezig blijven helpt wel ... intussen ben ik de baas in huis en heb gisteren enkele afleveringen van Lilly en Marleen gekeken... zalig om dat sappige Antwerpse taaltje eens terug te horen... het bracht me even terug naar mijn jeugdjaren... ik was 5 toen de oorlog uitbrak... voilà dat was het voorlopig... tot later!

06-09-2025 om 11:03 geschreven door Myette