Het is gebeurd... man is niet meer wakker geworden en uit zijn lijden verlost... nu komt de papierwinkel op gang... mijn arme zoon staat er praktisch alleen voor want ik ben nog niet helemaal helder door die zware medicatie en mijn dochter zit vast in Kreta...we zullen ons er wel door worstelen zoals iedereen in hetzelfde geval... voorlopig neem ik de nodige rust om te herstellen... tot in betere tijden!

26-09-2025 om 11:37 geschreven door Myette

Finale klinkt mischien cynisch maar hoe moet ik het anders noemen... gisteren mocht ik naar huis... wat wankel op de pootjes maar dank zij die traplift kan ik mijn plan trekken... man hadden ze aangesloten om hem rustig en pijnloos te houden en die lag in slaap... ik had gevraagd om te stoppen met die onnodige behandelingen en kwellingen waarmee de dokter volkomen akkoord ging... nu net kreeg ik telefoon van de kliniek om toestemming te geven voor zwaardere verdoving omdat hij nog altijd onrustig was en dat wil zeggen dat hij niet meer gaat wakker worden... ik ben van het principe... waarom nodeloos rekken dus gaf ik toestemming... ze belden ook zoon voor toestemming... nu is het afwachten op het einde... iets waar niemand van gespaard blijft... die infectie kregen we wel cadeau van de kliniek want man brachten we binnen omdat hij door zijn benen zakte maar hij was niet ziek... en ik kreeg van hem als laatste geschenk hetzelfde virus... dat beestje is niet van de poes want de antibiotica die ik thuis nog moet nemen blijkt heel zwaar te zijn volgens de apotheker... zo krijgt onze huisarts nog gelijk toen hij jaren geleden zegde: je komt de kliniek gezond binnen en komt er ziek uit... momenteel ben ik bezig allerlei zaken te regelen... tot in betere tijden.

24-09-2025 om 10:35 geschreven door Myette

Ik lig nu ook in de kliniek via spoed en wel op de kamer van man... we hebben allebei een infectie opgelopen... ik waarschijnlijk van hem... mijn toestand is wel al ietwat beter maar voel me nog zwak... en hij kan alleen maar jammeren en kwaad zijn... wil niet eten... slaat de verpleeghulpen af en roept dat hij dood wil... in zijn toestand kunnen ze hem niet euthanaseren... er is een kamer beschikbaar maar eerst moet die infectie weg voor ze hem los laten hier... alles bijeen weer een complexe situatie... ik ben stilaan aan het einde van mijn latijn gekomen en maak het kort... te moe nu.

20-09-2025 om 13:30 geschreven door Myette

Hier zit ik nu midden in de nacht op mijn klavier te tokkelen... eigenlijk is dat een van de genoegens van alleen wonen... iets dat ik tot hiertoe nooit gekend heb... ik stapte recht van moeders pappot het huwelijk in en in het gareel... het is wel even wennen om zo te zeggen... nog een meepakkertje is om in vrede en zonder knorrig commentaar mijn eigen TV programma's te kunnen bekijken... net de laatste aflevering van Lili en Marleen gezien en ervan genoten... de Gouden Jaren na de tweede oorlog... die jaren van "nooit meer oorlog" en geleidelijke toename van welstand... werk genoeg voor iedereen... je werkte... spaarde voor huisje en kindjes... kwam in het bezit van een frigo... een wasmachine... een TV toestel... allemaal zaken die je nooit had gekend en dus een bron van plezier... tja wij oorlogskinderen waren niet verwend en voor ons was dat alles pure luxe... spijtig is dat ik totaal geen eetlust heb nu ik alleen mijn eigen goesting kan volgen... misschien dat mijn ingewanden tot rust kunnen komen als alles geregeld is.

Man is nog in de kliniek tot ze hem kunnen plaatsen want thuis komen zit er niet meer in... gisteren ging ik met zoon het rusthuis dat ik verkozen heb bezichtigen... het is noodzakelijk maar om eerlijk te zijn het lijkt me niet aanlokkelijk... grote kamers met ingemaakte ruime kast... licht en luchtig... grote toiletruimte met WC... lavabo EN douche cabine... bed... kleine ronde tafel... comfortabele zetel (dit volgens zoon die hem testte)... nog plaats over voor enkele eigen spullen... in feite helemaal niet slecht maar allemaal zo steriel... totaal niet knus en ik hou van knus... tja!

Na de rondleiding gingen we pa bezoeken en toen ik binnen kwam kreeg ik direct verwijten... omdat ik de vorige dag niet geweest was... omdat ik hem daar had binnen gebracht... dit alles terwijl hij me aankeek met ogen die zouden doden indien mogelijk... als klap op de vuurpijl vroeg hij of ik de politie niet moest bellen... hij wilde alleen ruzie maken... zoon was het beu en sleurde me bijna buiten... er was gewoon met man niets aan te vangen... dan maar uitgerukt... en het doet pijn na alle jaren dat ik helemaal door hem opgeeist werd en ik dag en nacht hem verzorgde... pffffff!

Ik heb afgesproken dat hij rechtstreeks van de kliniek naar het rusthuis wordt gebracht want hem zelf naar daar brengen kan ik echt niet aan... zeker niet zoals hij nu is... vol wrok en haat... thuis gekomen ben ik alvast begonnen zijn persoonlijke spullen en kleding bijeen te leggen in ZIJN kamer (de kamer waar hij steeds aan zijn postzegel collectie zat te werken vroeger voor hij ziek werd)... het worden nog drukke weken voor ik me ietwat kan ontspannen.

13-09-2025 om 04:00 geschreven door Myette

Iedereen zegt me wel dat ik me niet schuldig moet voelen maar het is sterker dan mezelf... eergisteren ging man door rug en kon niet meer stappen... het was al avond en met veel gekroch en gekreun heb ik hem toch in zijn zetel gekregen en geïnstalleerd voor de nacht... dit alles met veel misbaar en gebrul van hem... een onrustige nacht gehad en de volgende dag gebeld naar onze huisarts... die is op de hoogte van onze situatie en zorgde ervoor dat er via de spoed een bed voor hem klaar stond... de hele namiddag op de spoed gezeten terwijl ze man langs alle kanten scanden en nog maar eens bloed afnamen... tegen de avond mocht hij naar de kamer en... terwijl hij die hele namiddag mij had afgeblaft zag ik hem verlokkelijk lonken naar de verpleegster... het is dan ook een mooi meisje... eens thuis kwam voor mij de terugslag... je kent dat misschien dat gevoel alsof de ballon leeg loopt... zoon raadde me af al dadelijk op bezoek te gaan maar ja... ben dan toch maar op de scootmobiel naar de kliniek gereden... zijn kamer was afgesloten en man hadden ze in een grote hansop geritst... niettegenstaande dit was hij al half uit bed geklommen... toen ik een verpleger aansprak vertelde die me dat hij de vorige avond heel opstandig was en de kamer uit wilde... hij was ook helemaal daas door de verdoving en viel telkens in slaap... ik ben maar terug naar huis gereden voor de volgende regenbui losbarste en stond doodsangsten uit omdat het groene stroomlampje telkens naar geel verschoof... ik heb peentjes gezweet uit schrik om onderweg in panne te vallen... uiteindelijk is het me gelukt thuis te geraken en het ding staat nu op te laden... man gaat in de kliniek blijven tot ik een kamer voor hem in een rusthuis heb gevonden... mijn bobijn is op en ook in de kliniek zegden ze dat hij niet meer naar huis kan... zodoende zit ik nu met grote schuldgevoelens alleen thuis en betrap mezelf erop dat ik soms tegen hem praat zoals daarnet toen ik  : ETEN!!!  riep... ik probeer dan te denken aan al die ellendige dagen met hem maar dan duiken de mooie herinneringen weer op en begin ik te janken... ik ga het druk krijgen om een kamer te vinden voor hem... bezig blijven helpt wel ... intussen ben ik de baas in huis en heb gisteren enkele afleveringen van Lilly en Marleen gekeken... zalig om dat sappige Antwerpse taaltje eens terug te horen... het bracht me even terug naar mijn jeugdjaren... ik was 5 toen de oorlog uitbrak... voilà dat was het voorlopig... tot later!

06-09-2025 om 11:03 geschreven door Myette