Hehe... een verademing... na de hele week bloedheet en kleddernat te hebben zitten vegeteren kom ik stilaan terug bij mijn positieven... deze ochtend werden we bij het ontbijt vergast op donder en bliksem... gevolgd door een verkoelende regenbui... de tuinplantjes zuchtten van genot en ik ook... natuurlijk moesten we in allerijl alle vensters en deuren gaan dicht gooien maar nu de bui over is ga ik subiet alles weer open zetten... maar eerst dit logje nog... wat gebeurde er in de voorbije hete weken... niets dus... dat hete weer noodde echt niet uit om eens lekker te gaan poetsen of wat dan ook te doen... koken was een hele opgave en je kan niet elke dag tomaten en kouwe prut eten... boodschappen doen gebeurde heel vroeg op een sukkeldrafje... ja echt want het was sukkelen... ik zat en zit nog met een pijnlijke heup... de cortisone spuit is namelijk uitgewerkt... ik heb er toch 8 weken plezier van gehad... maar nu is het oppassen hoe ik mijn poot neerzet of het gaat met geluid... zo van OEI en AiAIAI...het is zoals men zegt : schone liedjes duren niet lang... en het mijne is momenteel uitgezongen... als het niet vanzelf betert zal ik weer een spuit moeten gaan halen vrees ik... bij ons was het dus heel rustig maar niet bij de zoon... die belde me paniekerig op dat zijn kot vol vlooien zat... de hond draagt een vlooienbandje en de kat kwam nooit buiten dus nooit last gehad van beestjes maar enkele weken geleden plukte hij een konijn van de straat... dacht dat het beestje exzeem had of zoiets... na een tijd trok de poes de tuin in en weigerde nog binnen te komen... heel raar gedrag... dan begon de hond ook te krabben en begon zoon lont te rieken... en ja... waarschijnlijk heeft het konijn passagiers mee binnen gebracht en intussen het huis bevolkt met ongewenste asielzoekers... zoon schafte zich een soort gasbom aan... de bedoeling was iedereen buiten...alles afdekken... kat en konijn met de luizenkam bewerken en in de tuin zetten... de hond idem en bad geven... speciale zalf in hun nek wrijven... dan dat gas lossen... 4-5 uren laten inwerken... maar hij was het rookalarm vergeten... dat ding begon te loeien en toen hij het eindelijk had kunnen stil zetten was hij zelf bijna vergast... zit nog met een kuch... volgens de laatste berichten was zijn appartement vlooienvrij... alles wat binnen zat is morsdood en de dieren worden met argusogen in de gaten gehouden... bij het minste gekrab gaat hij ze te lijf met de kam... en die bom... hopelijk is het niet nodig heel die operatie te herhalen... duimen maar... in elk geval was zijn weekend niet bepaald rustgevend.

28-08-2019 om 11:23 geschreven door Myette

De vorige dagen en weken zat ik even in een dipje... de reden... het uitzichtloze saaie leventje dat ik nu leid... ook het gebrek aan contact met de buitenwereld... niet dat ik een echt partybeest ben maar bijwijlen wil je toch nog eens een gesprek met iemand voeren en dan liefst een gezellig praatje... maar juich medebloggers juich... ik heb in één week tijd 2 onverwachte bezoekers gekregen en... alsof het niet op kan... goed nieuws ook... zoals ik al vroeger vertelde zaten we zonder vaste lijn... ik had mijn contacten per mail verwittigd maar ja... ze lezen dat... of niet... en vergeten het... mijn nicht... die ik al als familie had afgeschreven... stond plots voor de deur... zij kreeg steeds "occupé" op de telefoon en kwam dan maar zelf van Kalmthout met trein en bus naar ons... tot mijn heel groot plezier... we hadden een gezellige babbel en ik heb ze terug van mijn zwarte lijst gehaald... gisteren kwam een clubvriend aanwaaien en weer hebben we kunnen bijpraten... nu het goeie nieuws... mijn vaste lijn is terug aangesloten na 10 maanden en ontelbare klachtmailtjes naar Scarlet... één ding moet ik ze aangeven... Scarlet had er wel begrip voor en heeft al die maanden geaccepteerd dat ik 10 euro van de maandelijkse factuur aftrok... dat mag ook wel gezegd worden... voilà mijn week was goed en ik voel me al stukken beter... de zon is ook weer terug... gisteren wat in de tuin onkruid gespot en uitgeroeid en als het weer zo blijft wordt het een tuin-lig-lezen-namiddag na gedane arbeid... ik ga ervan genieten want de vorige dag kreeg ik plots de onbedwingbare drang om eens de ladder naar boven te sleuren en de bovenkant van alle hoge kasten in de living... dat zijn er drie... een goeie beurt te geven... zo te zien was het hoog nodig... nu staan de vazen en borden erop weer hun kleuren te showen want de sukkels waren stofgrijs geworden... en passant de lusters ook afgestoft... tja alles wat buiten mijn armbereik is wordt gewoonlijk vergeten en... aangezien ik korte armpjes heb... hm hm hm...

Dat was het goede nieuws dus en aangezien goed nieuws niet dik gezaaid is en je er spaarzaam  mee moet omspringen ga ik afsluiten nu en me wijden aan de minder leuke zaken zoals opruimen en afwassen en strijken en... en... en... de rest is stilte.

20-08-2019 om 09:56 geschreven door Myette

De wijsheid komt met de leeftijd... ammehoela... toch niet bij mij dan... veel van mijn kennissen trekken zich niets aan van politiek en kijken zelfs niet naar het nieuws en zij leven in zalige onwetendheid... en ik... domme mie... vanaf dat ik FB ontdekte lees ik wat er gaande en staande is in onze Belgische politieke heksenketel... ik lees en erger me... en wat nog erger is ik reageer erop met als gevolg dat ik soms de wind van voren EN achteren krijg van ongelijkgestemde minkukels die alleen kunnen converseren door verwensingen en beschuldigingen... tant pis... na de eerste keer doet het me niets meer en ga ik dapper door met mijn opinie te spuien... dat is nu gedaan... finito... ik ben er eindelijk achter gekomen dat al dat politiek gekibbel pure komedie is... ja EINDELIJK... ik had al wel zo'n grijs vermoeden maar mijn eerlijke en naïeve ziel had toch zo haar twijfels... die zijn compleet verpulverd nu... ik ga me bij de gelederen voegen van de zalig onwetenden... is dat de langverwachte wijsheid misschien?

Natoken wil me altijd maar weer aanporren om te bloggen maar ik denk vaak dat dat ook vergeefse moeite is... in tegenstelling met de superbloggers die miljarden lezers hebben alhoewel hun blogs grotendeels bestaan uit plaatjes... versta me niet verkeerd... er is niets mis met mooie plaatjes en ik bewonder de makers ervan voor hun geduld en kunne want mij lukt het niet... is er bijna niemand die hier eens komt lezen en de moeite doet een reactie te plaatsen... dat is ontmoedigend... ik voel me dan als de een of andere idioot die staat te roepen in een lege kamer... maar dan twijfel ik weer want dat schrijven van mij is een uitlaatklep... een klep die ik soms nodig heb want ik kan bij wijze van spreken tegen 't manneke uren aankleppen zonder een reactie te krijgen... nu ga je denken : "ach dat mens is het wel gewend" maar toch zou het tof zijn als er al+ eens iemand binnen springt in die lege kamer om "hallo" te roepen... dromen mag toch nog zeker.

De vorige week en weken waren niet om over naar huis te schrijven... buiten het gewone huiswerk en boodschappen doen en me kwaad maken op de politici deed ik niet veel... ja ik las en las en las met als tussendoortje een puzzeltje en wat op de PC tokkelen... niets opzienbarends dus... gewoon saai... ik ben in een sleur terechtgekomen die verdovend werkt... soms plan ik iets en voor het zover komt vind ik het teveel moeite en blijf liever thuis... ik voel me vaak moedeloos... niet depressief nee gewoon lusteloos... ik zal mezelf eens dringend bij het nekvel moeten grijpen.

13-08-2019 om 10:41 geschreven door Myette

Ik weet niet of jullie dit zullen appreciëren maar ik heb me echt uit mijn lethargische toestand moeten worstelen om tot hier te geraken... de dagen rijgen zich aaneen als de kralen van een stikvervelend halssnoer... je weet wel zo eentje met allemaal dezelfde pareltjes... zelfde grootte... zelfde kleur... met maar één hoogtepunt nl. een bezoekje aan de gynecoloog... als hoogtepunt van mijn week wil het iets zeggen over mijn toestand... ach ja ik zou nog vergeten dat de kapster een half uurtje binnen was om mijn toch al korte manen nog wat korter te maken... de vorige weken was het te warm om buiten te komen en daarna was er steeds die dreiging van regen... ik heb nu mijn hoop gevestigd op volgende week... zou het lukken om er eens uit te glippen... alleen... manlief wil altijd mee en geloof me... dat is meer een last dan een genoegen... ofwel zeurt hij over alles en nog wat... als ik maar even voor een etalage blijf stilstaan sleurt hij me vooruit... ga ik een winkel alleen binnen is hij verdwenen als ik terug buiten kom... kortom je kan het geen ontspanning noemen en aan wat ontspanning heb ik dringend nood... gelukkig heb ik boeken en de computer... ik ben momenteel aan 4 verschillende boeken bezig... eentje op de homecomputer... eentje op mijn smartphone... eentje op mijn tablet en eentje op papier... elke keer dat ik de kans zie lees ik enkele pagina's... je kan het vergelijken met een stiekeme dronkaard die overal flessen verstopt... ik had een lieve mamma maar dat was ook een dwangmatige babbelaarster en als verslaafde boekenverslindster ging ik als kind vaak met mijn boek op het toilet zitten in de hoop dat mamma mij ou gerust laten... toen ik pas getrouwd was en 's avonds na het werk me neerzette met een boek kreeg ik weer met hetzelfde probleem af te rekenen... manlief... zelf geen lezer... begon dan rondjes te lopen tot ik het op mijn zenuwen kreeg en mijn boek neer legde... dat werd minder met de tijd omdat hij andere bezigheden zocht en vond... de laatste tijd echter begint hij weer meer en meer aandacht te vragen...  ooit zal ik er spijt van hebben weet ik maar ik kan me alleen ontspannen in een hoekje met een boekje... ik ben er niet fier op en de schuldgevoelens gaan me overvallen als het te laat is... het grote probleem is dat man en ik tegengestelde polen zijn... totaal... volledig... compleet.

05-08-2019 om 19:59 geschreven door Myette