HIERBIJ MIJN WENSEN VOOR 2019

29-12-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Eén hindernis is er al genomen... de Kerst... enkele jaren geleden kwamen de kinderen ons verblijden met hun besluit moeder en vader om de beurt bij hen thuis te ontvangen met de Kerst... ikke natuurlijk blij dat ik van die rompslomp af was... enkele jaren is het dus gelukt... helaas is onze lieve Kiko het struikelblok geworden... die schattige en echt lieve hond heeft de misdaad gepleegd onze schoonzoon te knappen... een miniem knapje... hij kende schoonzoon nog niet en toen die aan de deur kwam wilde hond zijn huis verdedigen... een rampzalige vergissing want sindsdien weigeren dochter en schoonzoon bij zoon thuis te komen... dus toen zoon hen uitnodigde voor de Kerst kreeg hij een weigering... zoon beschouwt zijn hond als zijn baby en is op zijn hart getrapt... uiteindelijk nodigden wij zoon bij ons uit voor de Kerst samen met Kiko... van dochter geen piep gehoord... geen kerstwensen... niks niemendal... nu ben ik op mijn hart getrapt want als je kinderen ruzie hebben zit je zelf ook in de ellende... geen kerststemming voor mij dus.

Gisteren nog eens mijn "nieuwe" botten aangetrokken... ja nieuw want verleden week deed ik de vreselijke ontdekking dat mijn ouwe trouwe en zeer beminde bottekes sleetplekken hadden... met bloedend hart naar de winkel getrokken voor nieuwe... ze vallen wel mee maar dat ouwe trouwe en zeer beminde paar zat stukken beter... met die botten dus 't stad ingetrokken... ik kocht altijd de zakagenda's in zo'n outlet zaak voor 1,90 euro per stuk... na zowat die nieuwe botten versleten te hebben vond ik die winkel niet meer terug... ja een boel nieuwe protserige zaken met kleding voor jonge en slanke meiden... een mensensoort waar ik helaas niet meer bij hoor... dan maar naar de Fnac getrokken waar ik na lang zoeken toch nog 2 agendakes vond die me maar liefst 24 euro kostten... weer met bloedend hart... een treurige portemonee en zere voeten naar huis getramd... vandaag nog maar eens gaan winkelen... ditmaal met 't manneke op sleeptouw en in ons eigen dorp... mijn crockskes zijn versleten en ik wilde er nieuwe... niet gevonden... zal voor volgende keer zijn.

Een van onze vroegere buurmeisjes nog even op bezoek gehad... ze kwam ons haar kakelverse baby showen... een meisje genaamd Merel... mooie naam en mooi meisje ook... en zo verrassend klein... toen ik het in mijn armen kreeg geduwd smolt ik bijna weg van vertedering... dat warme kleine hoopje mens... als je eigen kinderen klein zijn denk je dat je dat nooit zal vergeten... verkeerd... ze groeien en bloeien en elke dag gebeurt er iets nieuws en voor je het beseft zijn ze volwassen... de ouders die het geluk hebben kleinkinderen te krijgen kunnen het nog eens dunnetjes over doen maar dat geluk hebben wij dus niet... nu zou het wel te laat zijn want met kleine kindjes rondzeulen vergt veel energie.

27-12-2018 om 17:26 geschreven door Myette

Melig is het gevoel dat ik de laatste tijd heb... vandaag nog maar eens opgestaan met koppijn... het uitzicht vanuit mijn raam was ook al niet opbeurend... het zicht op de hier opgestapelde berg te strijken wasgoed ook al niet... in één woord... MELIG.

Wat doe je dan... ik probeer me te ontspannen met een boek maar dat lukt me ook al niet... ik doe FB open en lees de laatste berichten en capriolen van onze hooggeleerde regeringsleiders... ik moet me dan manhaftig beheersen om niet in huilen uit te barsten... lachen mag ook maar gaat moeilijk... de "feestdagen" staan voor de deur te trappelen en ik voel me niet feestelijk... alleen MELIG.

Nu ik al die MELIGHEID eruit gespuwd heb kan ik misschien... heel misschien... toch maar eens aan die strijk beginnen... ik kan een muziekske opzetten... zo iets swingends uit de jaren 50 of 60... toen wisten ze nog wat swingen was... wat ik nu hoor op de radio en TV  is gewoon geblaat... stikvervelend... wie maakt er nog eens liedjes die blijven hangen... zo van die meezingertjes die je gelukkig maken.

En nu is het genoeg geweest Myette... je bent echt een ouwe zeur aan 't worden... ga die strijk doen dan maak je je nuttig... ja ma! 

20-12-2018 om 12:01 geschreven door Myette

Ik had zelf al ondervonden dat ik op zekere blogs geen reactie kon intikken en ook gehoord van enkele bloggers die erover kloegen, maar nu heb ik zelf prijs... op mijn vorig logje reageerde niemand en net toen ik me geweldig eenzaam en in de steek gelaten begon te voelen kreeg ik een mailtje van een blogmaatje die me vertelde waar het schoentje wrong... dat maatje is van harte bedankt want ze behoedde me voor een zware depressie... ik ga dus gewoon verder met mijn hart hier uit te storten zonder antwoord te verwachten... aangezien ik dat hier ten huize van wel gewend ben ga ik er niet van doodvallen... ik hoop echter dat Sennet iets gaat doen aan dit probleem want tegen de muren aanpraten is niet echt een pretje.

Wat bracht de vorige week ons... buiten de gewone was- strijk- en opruimbezigheden moest ik elke ochtend beginnen met kop en poten van 't manneke te verzorgen... hij had altijd al een harde kop maar nu komt er nog bij dat hij om de haverklap die kop stoot tegen alles en nog wat... niet dat hij gegroeid is... integendeel... mijn huisband is stilaan aan 't smelten... zowel in lengte als omvang... dus ik begin mijn dag met ontsmetten en inpappen... dan de poten... hij zit namelijk al verscheidene weken met een zwerende grote teen... die moet dus ook ontsmet en ingepapt en verbonden worden... gisternacht lag hij te steunen als een aangeschoten rund en wilde direct naar de Spoed... ik heb dat toch kunnen uitstellen tot later op de dag want ik heb absoluut de nodige uren slaap nodig... op Spoed kregen we een vriendelijke en jonge en knappe dokter die de dader van al die smart bekeek en constateerde dat die ingegroeide nagel eruit moest... dat gebeurde... wat mij altijd opvalt is dat manlief tijdens zo'n behandeling heel stilletjes zijn pijn verbijt terwijl hij thuis al begon te gillen nog voor ik dat ding aanraakte... enfin de nagel is gefatsoeneerd en hopelijk is hij binnen enkele dagen van de pijn verlost en ik van al dat gepap.

Vandaag heb ik me met noeste ijver gestort op het schrijven van kerstkaarten... daarna komen de inkopen voor de kerst... niet dat ik een feestmaal ga bereiden maar zoon komt naar ons met Kiko en die twee mogen wel wat extra krijgen... voor oudejaar blijven we elk in ons eigen huis... zoon komt de straat niet op want de hond is als de dood voor vuurwerk... enkele weken geleden waren ze bij ons en er was ergens heel in de verte vuurwerk... bijna niet te horen... maar Kiko zat geweldig te beven en wist niet waar kruipen... bij harde knallen zou hij tegen de muren oplopen in paniek... wel een probleem want het is een beer van een hond... ik ben niet bepaald een zwak vrouwtje maar als dat beest in mijn weg zit kan ik hem gewoon niet opzij duwen... een betonblok is er niets bij.

12-12-2018 om 15:18 geschreven door Myette

We hebben ons gelijk schapen de digitale wereld laten insturen... in het begin wel leuk... je kan dingen uitproberen... het is één groot avontuur... stilaan wordt je het gewend om digitaal te leven... maar owee als plots een van die vermaledijde toestellen er de brui aan geeft... je voelt je dan in de zak gezet en hulpeloos... zo zit ik al 6 weken zonder vaste telefoon en ben ik verplicht alles met mijn GSM te doen... iets wat 't manneke nooit heeft willen leren zodat ik met bang hart zit te hopen dat we niet in een noodsituatie komen... vandaag moest ik bellen naar onze huisdokter en  kwam tot de ontdekking dat eensklaps al mijn opgeslagen telefoonnummers verdwenen waren... gelukkig ben ik nog van de oude garde die een rotsvast vertrouwen heeft in papier... morgen kan ik weer enkele uurtjes doorbrengen met alle verdwenen nummers terug in het geheugen te voeren... hoe dit gebeurde is mij een raadsel... zoals elke avond laad ik de GSM op en niemand raakt aan dat ding... enkele weken terug was het de computer die er de brui aan gaf... gelukkig heb ik een handige zoon die me telkens uit de nood komt helpen want ik doe de bankverrichtingen ook online... sinds we overstapten op Scarlet heeft de TV ook al kuurtjes... die neemt namelijk vanalles op zonder dat ik het programmeerde en ben ik altijd maar die ongewenste programmas aan te wissen... we zijn met zijn allen veel te afhankelijk geworden van al dat digitaal gedoe... zolang alles goed werkt is het plezant.

Gisteren kwam de pedicure mijn onderdanen verzorgen en morgen is het de beurt aan de bovenkant... dan komt de kapster... jammer genoeg heb ikzelf dan nog de hele middenpartij te verzorgen... tja men tracht het verval zo lang mogelijk uit te stellen nietwaar of zal ik liever zeggen "verdoezelen"... en dat wordt meer en meer een zware taak.

h

05-12-2018 om 20:14 geschreven door Myette