Ach hoe moet ik het zeggen... het shoppen is goed afgelopen... alles gevonden wat ik zocht... ook de pantalon van man is gekocht en dit zonder te veel tegenstribbelen... achteraf is hij wel weer den botterik gaan uithangen zodat het hier vandaag nog altijd heel stil is... wat die man altijd bezielt weet ik echt niet maar dat het nooit zal veranderen weet ik wel.

's Avonds belde zoon me op om te vertellen dat zijn wond weer aan het zweren is... dat kwam er ook nog bij... mijn nachtrust was niet om over naar huis te schrijven dus.

Vandaag naar de bib nieuw leesvoer gaan halen... gisteren wat in mijn e-reader zitten lezen maar dat kan het toch niet halen bij een echt boek... dan voer inkopen want morgen komen dochter en schoonzoon eten... nadien naar de tuin getrokken met boek en smartphone en zitten genieten van de rust want man trok zich terug in de living voor wat sport.

Nog een belletje gehad van zoon die zegde dat de verpleegkundige die dag zijn been extra goed had verzorgd en dat de wond er weer schoon uitzag... OEF... en nu maar hopen dat dit zo blijft tot dat verrekte ding eindelijk dicht groeit.

Tussen de soep en de patatjes door me nog even laten ompraten een wijnpakket te kopen om leukemie patientjes een vakantie te bezorgen... ach... elke keer neem ik me voor hard te zijn en NEE te zeggen maar intussen heb ik me weeral laten paaien om GAIA maandelijks te steunen en nog een andere organisatie... nu weer die dure wijn... ik hoop maar dat het lekkere is... en dat we eindelijk eens pensioen opslag gaan krijgen voor we hier op water en brood moeten gaan leven... niets vertellen aan echtgenoot hoor want dan krijg ik weer verwijten te horen dat ik met geld smijt.

30-03-2017 om 17:29 geschreven door Myette

Een vrouw moet soms met trucjes omgaan... alhoewel... ik zou veel meer kunnen gedaan krijgen van mijn wederhelft als ik dat beter kon maar ik ga gewoonlijk recht op mijn doel af met nul als resultaat... vandaag gaan we shoppen... zoon vroeg een trainingspak te kopen voor hem omdat hij momenteel niet in zijn jeans kan met dat gekwetste been... dus we trekken erop uit voor dat joggingspak en ik ben vastbesloten voor 't manneke een pantalon te versieren om bij zijn blaser te dragen zodat hij deftig op die jubileumfeesten kan verschijnen... hij weet het nog niet maar dat het zal gebeuren staat vast... nu maar hopen dat hij niet te erg zal gaan dwarsliggen of ik zal me nog moeten op de grond werpen en liggen trappelen van coleire... dat deed mijn dochter soms en eens heb ik haar gewoon laten liggen en ben doorgelopen tot ijzige verontwaardiging van de toeschouwers... gelukkig koos ze vlug eieren voor haar geld en kwam achter me aan.

Dat ben ik dus... ooit ben ik aangesproken door een mede-mama op de school van dochter om raad want ik was gekend als een strenge moeder... tja.. ergens zat er wel waarheid in... ik ben niet gezegend met veel geduld en mijn kinderen kregen steeds 2 vermaningen en dan een klets op de billen en dat wisten ze dus die klets heb ik niet veel moeten geven want ik heb nogal een harde hand.

Nu plagen ze me nog vaak met die aanpak maar ik ben er fier op dat mijn kinderen allebei karakter hebben en niet met zich laten sollen en ook niet bij de pakken gaan zitten janken als iets tegenvalt... en zo te zien is hun zieltje niet gekwetst door die enkele kletsen... iets dat me stoort aan die moderne aanpak... kinderen nu hebben een stem... dat is goed en mag... maar ze mogen niet het hoogste woord hebben en hun ouders commanderen... ze mogen echter alles met mij bespreken en als ze me raad vragen geef ik hen die ook maar dan ook alleen als ze erom vragen... niets zo erg als een moeder die haar kinderen niet kan loslaten en zich steeds moeit in hun huwelijk en huishouden... mijn ouders waren gelukkig niet zo... altijd bereid om te helpen maar nooit ongevraagd... mijn schoonmoeder integendeel was een steekneus en ik heb me vast voorgenomen zo nooit te worden.

29-03-2017 om 09:41 geschreven door Myette

Dromen zijn niet altijd even prettig... zo droomde ik deze nacht heel bangelijk en was blij dat ik eindelijk wakker werd... niet zo mijn gewoonte... maar dagdromen mag en moet soms... de zon schijnt... enkele van mijn vrienden vertrekken naar Spanje of komen er van terug... voor ons geen Spanje maar ik kan altijd op mijn terrasje gaan zitten... oordopjes in... ogen dicht... en onder het genot van mijn favoriete songs dromen dat ik in een of ander zuiders land zit... dat moet niet perse Spanje zijn... nee ik ben echt niet kieskeurig... als het er maar groen en zonnig is ben ik al tevreden... geen dor zandstrand voor mij vol met blote witte madammen en dikbuikige meneren... een welige tuin met exotische planten en bloemen volstaat... op de achtergrond het zachte geruis van de zee met soms een glimp van dat zalig blauwe water is ook meegenomen... dit alles heb ik al eens in een reisbrochure gezien en dichterbij dan dat zal ik niet komen dus ik droom dan maar... ik vergat ook nog te zeggen dat ik rust wil hebben daar... alleen onschadelijke insekten mogen wat zoemen en kwinkelende vogeltjes worden ook toegelaten in mijn paradijs... verlang ik nu teveel?

26-03-2017 om 16:43 geschreven door Myette

Tot mijn grote spijt en die van mijn luttele lezers kan ik de laatste tijd niet veel plezants vertellen... het zit me echt niet mee... nu onze zoon zich uit de slag weet te trekken en geduldig de tijd afwacht tot hij weer kan gaan werken en min of meer de oude wordt... valt moeke regelmatig in panne... pas een hele week op mijn rug liggend het plafond moeten bestuderen... en dan zie je allerlei ongerechtigheden die je ooit eens zal moeten aanpakken... ooit... 't manneke heeft zich haast een lamme arm gesmeerd op die rug van me tot ik weer kon opkrabbelen... dat gebeurde en ik scharrelde heel voorzichtig in huis rond... maar de zon wenkte en 't manneke deed lustig mee en ik liet me woensdag verleiden tot een uitstapje naar de golf... het eerste partijtje na de winter en ik was "superbe" hahaha... alles lukte en net toen ik fier als een gieter manlief wilde uitlachen werd ik wreed gestraft met een scheut in die rug van me... die scheut werden scheuten en zwaar ontmoedigd reden we naar huis waar ik me weer maar eens op de zetel installeerde met als metgezel mijn elektrisch kussen... en waar ik me lag te verbijten want zondag moeten we gaan eten met onze jonge vrienden... dan maar de grote middelen : een lading Voltaren op die rug en een lading pijnstillers in de maag... en wonder boven wonder... het heeft geholpen... de volgende ochtend rolde ik kwiek uit bed... iets wat je niet letterlijk moet nemen want ik deed het heel voorzichtig... bang dat ik die verrekte rug zou wakker schudden... tot nu toe slaapt hij nog en ik probeer dat zo te houden tot zondag... wat daarna komt zien we wel verder.

25-03-2017 om 09:57 geschreven door Myette

En het leven gaat verder... zoon trekt aardig zijn plan... hij heeft er zich bij neergelegd dat zijn invaliditeit iets van lange adem zal zijn en past zich aan... mijn poetshulp gaat er nu wekelijks heen voor enkele uren om de boel te ordenen... de boodschappen doet hij zelf in zijn "pausmobiel"... de hond uitlaten ook... eten laat hij aan huis komen... en zo zijn vader en moeder niet meer overbelast en komen stilaan tot rust.

Mijn maagproblemen worden door de huisarts aangepakt... alleen maar stress was zijn oordeel... ik hoop nu maar dat hij gelijk heeft.

Het etentje met vrienden... reeds lang gepland en met vrees tegemoet gezien... verliep schitterend... aperootje en wijntje gingen er lekker in... de "sobere" maaltijd ook... geen noemenswaardige problemen gehad nadien... mens mens wat wil je nog meer... het was leuk... gezellig... goed gelachen... al onze vrienden kampen stuk voor stuk met hun eigen problemen maar die werden voorlopig opzij geschoven om alleen maar te genieten... batterij is opgeladen nu... zo erg opgeladen dat ik warempel plannen maakte om vandaag de koelkast(en) te ontdooien... ben er nog niet aantoe gekomen want zit hier nu te bloggen... straks misschien?

De uitgestelde uitstappen met de club bevestigd en betaald en dan maar hopen dat er weer geen roet in het eten wordt gegooid.

En ik zie hier met grote verbazing dat het alweer tijd voor de middagboterham is... allee vooruit... eerst gaan eten voor manlief "van zijn graat valt"... die man is gewoon aan het wegsmelten maar eten dat die kan... gisteren viel het de vrienden ook al op... wel een probleem want we kregen enkele uitnodigingen voor jubileumvieringen en zijn nette pakken hangen om hem heen als een overjarige vlag... en meneer wil geen nieuw pak kopen en als meneer niet wil is er geen lieve moederen aan... hoe gaan we dàt oplossen?

18-03-2017 om 12:01 geschreven door Myette

Gisteren tegen de avond kregen we bezoek... onze zoon die zijn nieuwe "motor" kwam uittesten... eigenlijk is het niet om te lachen maar toch... zoon die altijd neerbuigend sprak over "bomparijders" als hij het over voorzichtige motorrijders had... en zichzelf een "sportieve motorrijder" voelde... zit nu in een invaliden scooter en is al heel gelukkig dat hij het huis uitkan... dus de bel ging... 't manneke gromde... moeke strompelde naar beneden om open te doen... hond stormde naar boven recht naar de keuken om daar de niet bestaande kookluchtjes te gaan opsnuiven... zoon van zijn rugzak verlost en dan naar boven... ik achter zoon aan die met krukken en op één been boven wist te geraken... na zowat 2 uurtjes heb ik ze allebei de deur uitgewerkt want mijn "pijp was uit" en ik moest naar bed... aan de deur nog even een bang moment gehad want dat ding wilde toch niet starten zeker... na lang prutsen de oorzaak gevonden... een haperend contact... weer iets waar zoon zijn tanden gaat inzetten... hij doet niets liever dan knutselen... vroeger aan zijn motor... nu aan zijn scooter.

Niettegenstaande het gemor van echtgenoot omdat hij vond dat zoon beter zou thuisblijven ben ik blij en trots op hem omdat hij niet bij de pakken blijft neerzitten en het heft in eigen handen neemt... in plaats van zitten kniezen en zwelgen in zelfbeklag... trouwens het blijkt dat hij nog heel wat maanden als invalide door het leven zal moeten... zijn been was zo erg toegetakeld dat de botten verbrijzeld werden en voor die helemaal zullen geheeld zijn... dat gaat tijd vragen.

Hij is wel door beide verzekeringsmaatschappijen in zijn recht bevonden... hij had gewoon weer de pech op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn... iets waar hij al zijn hele leven mee te kampen heeft... als kleuter al... dan als tiener... later als volwassene... één geluk bij een ongeluk... het is een "werkongeval" aangezien het gebeurde tijdens zijn rit naar het werk en zijn loon blijft uitbetaald worden... TEL JE ZEGENINGEN... is mijn motto.

13-03-2017 om 10:26 geschreven door Myette

Die zoon van ons blijft ons verbazen... vandaag belde hij om mee te delen dat hij zich een invaliden-scooter wilde aanschaffen... hij is het nl. beu om voor elk wissewasje hulp te moeten vragen... iets wat ik tenvolle kan begrijpen... "en zou de papa me naar Lier willen rijden om zo'n 2de-hands ding te gaan bezichtigen"... ik weet al van tevoren wat de papa zijn reactie gaat zijn en ja het was weer van datte... "en wat gaat zo'n ding dan wel kosten" was zijn eerste vraag... "en waar gaat hij dat stallen"... tja het gaat niet om een paard dus "dat ding" kan gewoon voor de deur blijven staan... enige tijd later weer een telefoontje van zoonlief dat hem een scooter werd aangeboden door een van zijn geburen en wel aan een lagere prijs dan die van Lier... dus papa vrijgesteld van een tocht naar Lier en de scooter wordt voor zoon's deur afgezet... papa blij en ikke ook.

Wat zoon er ook bij zegde was dat die scooter voor ons was als hij hem niet meer nodig had... we kunnen dan misschien ruilen... hij onze auto en wij de scooter... toch een mooi vooruitzicht... ik zie me nu al door de buurt crossen met "dat ding"... iets waar ik enkele jaren terug nog hard heb mee gelachen komt dichterbij... de toekomst ziet er voor ons rooskleurig uit.

Niet zo rooskleurig is mijn rug... ik lig hier nu al 3 dagen plat met alleen enkele eet- en plasmomenten... ben mijn leesachterstand met rasse schreden aan het inhalen... als je van "schreden" kunt spreken... mijn maag speelt me ook al parten... daarom toch maar een afspraak gemaakt met onze huisarts want met geduld alleen gaat het niet goedkomen vrees ik.

Momenteel ben ik echt niet gelukkig met dat lijf van mij... wil er iemand ruilen... die krijgt er dan gratis een scooter bij.

11-03-2017 om 14:01 geschreven door Myette

Even een adempauze... zoon gisteren uit kliniek gehaald met pak en zak... dat is natuurlijk goed nieuws maar er zijn natuurlijk weer complicaties zoals gewoonlijk... zonder telefoon thuis zitten is niet echt simpel... er moet 2 x per dag een verpleegkundige komen om die wond grondig te reinigen en verzorgen... de gezinshulp moet verwittigd worden... een huisarts gezocht... etc. etc. dus heeft moeke haar smartphone te leen afgestaan zodat zoon zich kan behelpen... zoon belde zonet dat alles in orde gekomen is... een opluchting voor moeke die momenteel met de pootjes omhoog ligt (last van haar oude rugkwaal)... enfin we zijn nu toch even verlost van die dagelijkse tochten van en naar de dieren en de kliniek... tel je zegeningen moeke... hoe de genezing zal evolueren moeten we natuurlijk afwachten maar die wond is wel een kanjer... die loopt door tot halfweg zijn been en moet dagelijks 2 x een spoeling en een wiek hebben... griezel griezel.

Intussen genieten man en ik even van onze "tijdelijke" rust en kunnen we weer even voorzichtig plannetjes maken voor ons eigen leven... duimen maar... alhoewel... een van mijn duimen heeft ook al een krak (reuma) en moet ontzien worden... ik moet altijd kotsen als ik lees over "oud worden heeft ook zijn charme"... jawatte... charme... ammehoela... nog niets van gemerkt.

09-03-2017 om 22:02 geschreven door Myette

En we zijn weer enkele dagen verder maar nog bijlange niet thuis... St.Augustinus weigerde zoon ook op gevaar van besmetting van hun andere patiënten... tenminste dat was hun excuus... zoon was in alle staten... wist niet meer wat te doen en dan hebben wij gezegd dat hij willens of nillens dan maar naar het UZA moest gaan aankloppen... we reden hem naar Spoed met zijn valiesje en eisten dat ze hem zouden opnemen en opereren... dat is dan gebeurd maar eerst 4 dagen later... toen hij uit de operatiezaal kwam merkte hij dat zijn smartphone en geld uit de afgesloten safe gestolen was... in die smartphone zaten al zijn gegevens en contacten dus was het een hele klus vanuit het ziekenhuis alles te blokkeren... dat karweitje was voor mij... ik heb dan dochter gebeld om te helpen want zo'n crack ben ik nu ook weer niet en we hebben het klaargespeeld een gevaarlijke app onschadelijk te maken... toen ik enkele weken geleden hem vertelde dat ik alle telefoonnummers, adressen en wachtwoorden in een notaboek genoteerd heb voor noodgevallen lachte hij me uit : "ach moeke dat is verleden tijd" jawatte leve die verleden tijd dan... die gasten denken dat hen niets kan gebeuren maar je ziet wel... hij kan niemand meer bereiken want kent hun nummers niet.

Die zoon van ons is echt een pechvogel die precies het ongeluk aantrekt... wat we met hem al hebben meegemaakt kan een boek vullen... nu is het weer afwachten hoe zijn been zal herstellen... ik bekeek de foto's en dat is pure horror... van top tot teen vol metalen bouten... verticale en horizontale.

Eén licht in de duisternis... voor ons tenminste... is dat een vroeger buurmeisje... die nog altijd contact nam met ons... samen met haar vriend voorstelde om regelmatig de avonddienst van ons over te nemen... d.w.z. het eten van hond en kat klaar zetten en de hond uitlaten... wat ze nu al enkele keren deden... ook deze avond... dat geeft ons wat ademruimte want het werd wel wat teveel voor ons... en zoon kan nog weken in het ziekenhuis liggen naargelang de genezing.

Vandaag hadden we ook nog een begrafenis van de neef van 't manneke... veel is echt niet genoeg voor ons.

Voor vandaag stop ik ermee... ik ga maar weer vroeg slapen om morgen paraat te staan voor hond en kat... in de namiddag zoon bezoeken... en de avonddienst is voor het buurmeisje... die vinden het plezant om met die hond te ravotten en de hond vindt het zelfs nog leuker... die was deze voormiddag verrassend kalm... beetje uitgewaaid zeker.

04-03-2017 om 21:47 geschreven door Myette