Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Zo verliepen er enkele jaren, echt honger kende ik wel niet maar toch voortdurende trek want kinderen in de groei kunnen heel wat verzetten, op een keer had pa weer een zak graan meegebracht van een van zijn posten en dat graan werd naar de bakker gebracht om er een echt brood van te fabriceren ik werd de dag nadien naar de bakker gestuurd en hij gaf me een wit brood mee een tractatie toen het was een rond brood met van die smakelijke krokante korstjes aan de zijkanten toen ik thuis kwam had ik die korstjes al opgesmikkeld en zus en ik kregen dadelijk een dikke botterham van ma toen werd er gebeld en de bakker stond aan de deur de man had per abuis het verkeerde brood meegegeven en zijn andere klant was razend we moesten de resterende helft teruggeven wat er met óns brood is gebeurd weet ik niet de beenhouwer over ons was een beetje verliefd op ma denk ik en van hem kregen we al eens iets toegestopt van de kruidenier-groentenwinkel aan de overkant, een kinderloos koppel met een hond die hond mochten we soms mee naar ons appartement nemen we kleedden dat beest dan aan met onze poppenkleren en reden het in de poppenwagen rond en zij Dolly heette ze vond het allemaal zalig want haar baasjes hadden het te druk om haar veel aandacht te geven kregen we ook soms een toemaatje iedereen gelukkig!
De winters waren niet verre van plezant bloemen op de ruiten het fornuis in de leefkamer moest het alleen zien te klaren en dat kreeg soms ook niet genoeg te eten, antraciet was niet te krijgen, meestal kreeg het eierkolen en die vlogen zó de schouw door voor we naar bed gingen stopte ma bakstenen in de oven, wikkelde die in een handdoek en legde ze aan het voeteneinde van ons bed we droegen ook zelfgebreide en kriebelende sjaals, handschoenen en kousen als zo'n breiproduct versleten was werd het uitgetrokken, gewassen en op een karton gespannen voor later hergebruik overal lagen tochtzakken om kieren af te dichten ik herinner me ook dat ons dak eens lek was en er overal emmers stonden onlangs beleefde ik het nog in een droom overal emmers en drup drup drup een opluchting toen ik wakker werd.
Wat we wèl hadden was bombardementen en aangezien Antwerpen een havenstad is kregen we ruimschoots ons deel, niet dat ik daar veel van gemerkt heb want die bommenwerpers kwamen meestal s nachts, dan stond iedereen aan t venster te kijken naar het klank- en lichtspel behalve ik want voor mij moest men al een kanon afschieten vlak naast mijn bed wilde ik reageren maar toch is er iets van overgebleven nu doen ze het niet meer maar vroeger kwamen er soms van die formaties overvliegen en dat geluid bezorgde me de rillingen ook de maandelijkse sirene, die werd eens per maand op een vaste dag uitgetest en elke keer liepen de frissons me over de rug, gelukkig is dat stopgezet sommige zaken blijven je bij, andere verdwijnen uit het geheugen al die jaren trok ik naar school, leerde zonder moeite en mijn leesboeken waren steeds al van de eerste dag helemaal uitgelezen in het tweede jaar kregen we al franse les, heel summier zo van die woordjes als le crayon la plume etc. wat de kinderen van de onbetalende sectie ons deden uitmaken voor franskiljons ik verstond niet waarvoor al dat tumult was en het deerde me niet in het vierde leerjaar werd op een nacht onze school platgegooid, ma en ik trokken er de volgende dag heen om te kijken en ma zag plots een koperen breipriem uit het puin steken, de mijne, onze handwerktassen bleven namelijk in de klas achter gelukkig is het in de nacht gebeurd anders had ik hier niet zitten schrijven maar de helft van de nonnen was dood en de school bleef maanden gesloten voor ons leerlingen een extra vakantie toen het puin wat geruimd was werd ik ineens in de zesde klas gezet, wat ik daar kreeg weet ik niet meer eigenlijk was het leerprogramma daar de moeite van het vermelden niet waard, dat heb ik ondervonden toen in naar de handelsschool ging.
Snoep kenden we niet soms kon ma wat suikerbonnen sparen en ruilde die dan in voor zure bollen, van die venijnig puntige dingen, eens heb ik er eentje per ongeluk ingeslikt en die bleef heel lang en pijnlijk in mijn slokdarm steken alles was op den bon en, als kind besef je het niet maar het moet voor de vrouwen toen geweldige problemen gegeven hebben om man en kroost elke dag weer van genoeg voedsel te voorzien in deze overvloedige tijd durven wij al eens klagen dat we niet weten wat nu weeral op tafel te zetten we hadden haring waar we uren voor in de rij moesten staan (mijn taak) soms melk- of eierpoeder ook filewerk (mijn taak) geloof me ik heb hiervan een file-trauma overgehouden laat mij ergens in de rij staan en mijn bloeddruk stijgt... het beschikbare brood was een vies bruin geval met in het midden een platte smurrie, ik noemde het spinnebrood want men kon er draden van trekken mijn zus had chronische darmklachten en mocht Veen beschuiten eten waar ik stikjaloers op was en zij was die flepse beschuiten zo beu dat ze jaloers naar mijn spinneboterhammen loerde wij hadden in de eet-leefkamer een continue staan, zon grote kachel met oven en verschillende kookplaten, de bovenplaat ervan lag vaak vol bonen of gerst of wat dan ook om te drogen, zaken die pa had meegebracht eens kwamen er kevers uitgekropen... ma en pa hadden voor de oorlog uitbrak een bescheiden sommetje bijeengespaard met het doel een eigen huisje te kopen dat geld is helemaal opgegaan aan zwarte markt producten, ja in de oorlog zijn er velen rijk geworden op de kap van de andere burgers en als je een fiets bezat en je kon naar den buiten trekken om bij de boeren te gaan hamsteren was je gelukkig maar die boeren gaven ook niets gratis weg hoor wagens reden er bijna niet, ofwel waren ze aangeslagen ofwel was er geen benzine voor import producten waren er niet en de streekpro-ducten streekproducten werden door de duitsers afgeschuimd en de bevolking kreeg alleen het hoognodige lakens en linnengoed werden versteld tot in het oneindige en als er echt niets meer viel op te lappen werden de enkele bruikbare stukken als zakdoeken verwerkt ik doe dat nog steeds en die dienen dan als bedzakdoeken of extra snotdoeken mijn zus en ik kregen eens allebei een winterjas uit een grijze legerdeken gemaakt, lekker warm wel maar loodzwaar een vriendin van ma had van haar joodse buren de inboedel in bewaring gekregen bij hun vertrek, daar zaten ook kleren in van de dochters, aangezien die dochters er bij hun terugkomst toch zouden uitgegroeid zijn gaf ze er soms iets van aan ma in ruil voor een brood of wat dan ook, die kleren werden dan voor zus en mij vermaakt de joodse buren zijn nooit teruggekeerd.
Het jaar van mijn eerste schoolervaring was ook het eerste oorlogsjaar en pa werd opgeroepen om zijn land te gaan verdedigen jawadde ze stuurden hem naar ergens in de ardennen en daar zat hij temidden van andere sukkels te wachten op Godot geen uniformen, geen wapens, geen leiding, complete chaos na enkele dagen vond mijn stille en nuchtere pa het welletjes en verdween met stille trom huiswaarts te voet naar vrouw en kroost na 3 dagen kwam hij vuil en uitgeput bij bobonne binnenvallen die hem eerst in bad stopte en voederde voor ze hem naar huis stuurde héél kort daarna gaf België zich over mijn pa was dus een deserteur maar niemand heeft hem ooit gemist dat leger van ons stelde niets voor en was gewoon niet opgewassen tegen de Duitse overmacht
Pa ging gewoon weer aan het werk en reisde van hot naar her het hele land door om telefooninstallaties in ettelijke bedrijven te installeren of repareren dat betekende dat hij al om 6u de deur uit was met zijn gereedschapszak om naar het station te lopen voor de trein naar zijn diverse bestemmingen het betekende ook dat hij soms meer ergens in een greppel lag dan in de trein zat want de treinen werden regelmatig gebombardeerd en dan moest iedereen eruit en het veld in s avonds was hij vaak niet voor 11u thuis en ma wachtte hem dan trouw op met een opgewarmde prak toen de honger begon te knagen liet hij soms zijn gereedschap achter op zijn werkplek en vulde de zak met kolen of gerst of wat hij daar ook maar kon bemachtigen en die sleurde hij dan fier naar huis, eens bracht hij zelfs van Callebaut enkele repen chocola mee en dàt was pas feest, om de zoveel tijd kregen wij kinderen dan één klein brokje en of dat lekker was.
Toen ik bijna 5 was verhuisden we weer en deze keer naar Berchem in de Statiestraat, DE winkelstraat aldaar, mijn zus was er al, hoe of waar of wat is me ontgaan, plots lag ze daar in die wieg en dat was dan dàt... ma moest eens even een boodschap gaan doen en gaf me opdracht op zus te letten, ik pakte de wieg vast en begon te schommelen... met de beste bedoelingen... maar zus zette het op een krijsen wat me nog harder deed schommelen in de hoop haar stil te krijgen wat niet lukte... zo vond ma ons... ik me als wanhopige drenkeling vastklampend aan die wieg en al even hard brullend als zus... ik weet niet of het daardoor kwam maar tussen haar en mij heeft het nooit erg geboterd. Fröbelklas heb ik niet gekend, ik denk dat ma het te veel moeite vond me elke dag dat hele eind naar school te brengen, la mamma was toen al iemand die geen nodeloze inspanningen leverde als het ook anders kon... dus mijn eerste schoolervaring beleefde ik het jaar dat ik 6 werd... aangezien ik eind november werd geboren was ik zowat de jongste van de klas en ben het altijd gebleven... ook zowat de kleinste dus werd ik al meteen op de eerste bank neergepoot vlak onder het wakend oog van de klasnon... waar ik mijn hele schooltijd heb doorgebracht maar dan in diverse klaslokalen... dit had tot gevolg dat ik maar eerst als volwassene ontdekte dat ik geweldig bijziende was... ja ik ben het product van de nonnekesopvoeding en draag er nog de sporen van zij het niet dramatisch... ik trok dus ten strijde gewapend met lei en griffel, pennendoos met kleurpotloden, potlood, gom... de vulpen kwam later... dit alles verpakt in een echt lederen "kazak"... bij die uitrusting behoorde ook het uniform... blauwe serge rok, witte chemisier, blauwe plastron, witte kniekousen, niet te vergeten "de hoed", en over dit alles in de klas een zwarte "satinetten" "voorschoot" oftewel schort... mijn lagere schooltijd liep gesmeerd... zonder te willen "stoeffen" maar tóch doe ik het... ik was steevast de eerste van de klas en dit zonder enige moeite... ik was een stil en verlegen kind en daardoor het "febbeke" van de nonnen... wat me nu nog altijd verbaast is dat ik nooit gepest werd... integendeel de meest vroegrijpe en frankere meisjes namen me altijd onder hun hoede... het waren natuurlijk andere tijden maar tóch! Die eerste winter herinner ik me door de handgebreide kriebelende kousen en de "getten" die ik naar school moest dragen, blijkbaar was het ook heel koud dan want ik kreeg ook een "mof" mee als handverwarmer. Centrale verwarming bestond toen niet en in de winter werd de klas verwarmd door een "duveltje" dat midden in het lokaal stond te brullen... als het vriesweer was goten de nonnen op de speelplaats een baan water waar we dan op mochten glijden... in de zomer kreeg ik van ma "calichewater" mee als drank... ik moest al vroeg mijn weg naar de school alleen afleggen en toen al verfoeide ik routine en nam elke dag een andere straat om de sleur te vermijden. Het katholieke onderwijs was toendertijd nog betalend... mijn school had echter ook een gratis gedeelte... wij, de betalenden, mochten door de grote poort binnen waar steevast "révérende mère" op post stond, bij het binnen komen moesten we dan een "kniks" maken en het hoofd buigen en door haar kleine stalen brilletje werden we van kop tot teen gecontroleerd op onvolkomenheden in onze kledij... dat leidde tot complete strip toestanden achter de hoek waar we... eens buiten... onze hoed in de kazak moffelden, kousen afrolden, mouwen oprolden, dassen losmaakten... bij de terugkeer naar school hetzelfde ritueel in omgekeerde volgorde... een van mijn klasgenootjes (M) werd eens midden in een hittegolf door haar moeder naar school gestuurd met witte SOKJES... doodzonde... tumult in de klas... de non stuurde haar stande pede naar huis terug voor de verplichte kniekousen... de moeder stuurde M terug met diezelfde sokjes... tot 3 x toe tot moeder M dan maar thuis hield... hoe deze krachtmeting is afgelopen weet ik niet meer.
Naar men mij verteld heeft was ik een vrolijk boeleke, altijd bereid iedereen een tandeloze grijns te gunnen, de fles ging er gretig binnen (iets in de genen zeker) en met slapen had ik ook geen moeite, toen ik begon te kruipen werd het ietwat moeilijker, men moest me in mijn bed vastbinden en met vreemden was ik ook niet te vertrouwen ik greep nl. iedereen vast waar ik maar bij kon mouw of broekspijp en dit alleen maar om hen DADA te kunnen zeggen, iets wat men me met enige moeite heeft kunnen afleren, ik was toen van de fles af en wilde alles proeven waar ik de hand op kon leggen, zelfs de inhoud van mijn luier, ook de pieren in de tuin waren niet veilig voor mijn eerste bieterkes, maar ja blijkbaar doen vele kinderen dit dus zal het wel normaal zijn zeker gebrek aan aandacht heb ik tenminste niet gekend als enige peuter in een huis vol volwassenen hier kwam wel een eind aan toen we verhuisden naar een eigen appartementje, toen noemde men dat een kwartier, een keuken, een slaapkamer en een gezamenlijke WC op de gang.
Pa (de Fons) die tevergeefs werk had gezocht, had uiteindelijk samen met zijn broer (nonkel Staf) schoonbroer (nonkel Leon) en enkele vrienden, die allen in hetzelfde schuitje zaten, een jazz orkestje opgericht, pa speelde sax en klarinet, broer de batterie, schoonbroer viool heel chic wel de hele reutemeteut uitgedost in witte smoking ik heb er nog fotos van het waren allen amateur-muzikanten maar blijkbaar hadden ze succes want ze traden op in hotels en feestzalen in verschillende steden, pa was vaak van huis voor enkele dagen en la mamma (Madeleine), die volgens mijn berekening toen in verwachting was van mijn zus, stond er alleen voor, ik was dus een heel beweeglijk kind en ontsnapte soms aan haar aandacht en kroop dan de trap af naar de benedenburen, kinderloze mensen die mijn bezoekjes wel grappig vonden, bij mijn eerste visite aan hen bakten ze juist frieten en van toen af kregen ze me regelmatig op bezoek om frutten te bedelen, uit die tijd heb ik nog enkele vage beelden in mijn geheugen, eentje waarop ik onder de tafel zit met den Teddy en de voorbijgaande benen bekijk, eentje waarop ik vanuit mijn bedje het licht uit de keuken door het raampje in de slaapkamerdeur zie schijnen en eentje van die WC raar maar die WC vond ik vies en is me bijgebleven.
Na zowat 2 weken werden la mamma en ik goed genoeg bevonden om de wijde wereld in te trekken en mochten we naar huis, "huis" betekende bij bobonne (Marie) en bompa (Charel) de ouders van mijn pa die net zonder werk was gevallen, we spreken hier over de befaamde crisisjaren en de periode waarin snode Alfons in Duitsland snode plannen aan 't beramen was, bobonne dreef een winkel in zilver- en koperwaren in de Vleminckstraat in Antwerpen en ma werd geacht de klanten te bedienen terwijl bobonne het huishouden, de nog inwonende broer en zusters, den bompa en mij met harde hand bestierde, aan mij had ze geen kind... ik slokte mijn papflesjes binnen... sliep... poepte alles weer uit en was innig tevreden, den bompa dat was andere koek, een doodbrave grote lummel van een vent met maar één gebrek... de fles... tijdens zijn werkende jaren was hij kok op de "Grote Vaart" en dus vele maanden van huis, terwijl zijn bootsmaten in elke haven op bezoek gingen bij de "maskes"bleef de Charel aan boord met als enig gezelschap zijn bijbel en kruikje jenever, dit is géén fabeltje want het werd bevestigd door iemand die hem in die tijd gekend heeft, zijn Marie, een klein maar vinnig vrouwtje, was de baas... nog iets wat mij later verteld werd is dit : als de Charel na 6 maanden afwezigheid aan wal kwam en eindelijk zijn Marie eens wilde "vastpakken" zei die "och Charel zouden we het niet uitstellen tot de volgende keer" dit uit schrik van wéér een zwangerschap... en die sloor van een man zei dan gelaten "ja Marie" en vertrok weer voor ettelijke maanden met bijbel en kruik. Aangezien la mamma op de winkel moest passen en bobonne op haar keuken profiteerde den bompa ervan met mij te gaan wandelen en trok dan rechtstreeks naar het café waar hij ging "stoeffen" met zijn schattige kleindochtertje (IKKE) en de mannen hem feliciteerden en trakteerden want de Charel kreeg maar weinig zakgeld, zodat hij in de late namiddag met mij in de "voituur" naar huis wankelde waar hij natuurlijk door bobonne uitgekafferd werd, wat hij dan weer gelaten onderging want een "kermis is een ranseling waard"... ik ging dus al heel vroeg "op café".
Ik las hier enkele reacties op mijn aankondiging en de moed zonk me bijna in de schoenen want ik vrees dat jullie verwachten dat ik hier ontstellende onthullingen ga doen... niet dus... zoals ik al vermelde... ik heb een heel gewoon leventje geleid zonder bloedstollende avonturen maar dit leventje begon wèl vóór de tweede wereldoorlog en ik bracht een groot deel van mijn prille jeugdjaren door in eerder povere omstandigheden.. ik zal het jullie niet kwalijk nemen als je onderweg zoudt afhaken... ik begon hiermee in een vlaag van zotternij en ben van plan ermee door te gaan... beschouw het maar als een laatste oprisping van gekheid.
Het prille begin
Ik werd, zoals zovelen vóór mij geboren (uiteraard) in de meest sombere maand van het jaar nl. november, midden in de nacht, in een welbekend moederhuis in Antwerpen, toen nog door nonnen gerund, kan het nog triester toen mijn moeder, na een langdurige en pijnlijke strijd, me eindelijk op de wereld gooide kreeg ze prompt een vloed (bloeding) die men met moeite kon stoppen, door de nonnen werd ze gedwongen me borstvoeding te geven alhoewel ze abces na abces kreeg tot ze het uiteindelijk mocht opgeven want ze maakte ook geen melk, daarna moest ze haar kerkgang doen om gereinigd te worden zie je het voor je la mamma die verzwakt door het bloedverlies met mij in haar armen naar het altaar moest lopen om gezuiverd te worden, het was meer strompelen en toen ze eindelijk het altaar bereikte hing ik bijna ter hoogte van haar knieën te bengelen gezuiverd van wat natuurlijk hadden pa en ma vadertje en moedertje gespeeld anders had ze niet in verwachting kunnen geraken, maar waarom moest pa niet gereinigd worden, pure discriminatie noem ik dat.
Zo werd ik dan de boze wereld ingeschopt... mijn intrede in de wijde wereld verliep niet echt vlot... en weet je dat ik die maand november hartsgrondig haat en niet alleen omdat er dan elke keer een jaartje bijkomt.
Hallo lievekes... ik wilde dat ik jullie kon verblijden met het heuglijke nieuws dat mijn zere been op wonderbaarlijke wijze plots een pijnloos been geworden is maar... helaas... nada... de kine smeert en masseert en manipuleert dat been langs alle kanten maar ik pikkel nog steeds... ik vrees dat ik heel veel geduld zal moeten opbrengen en geduld is niet mijn sterkste kant... wat me doet nadenken op WAT eigenlijk mijn sterkste kant is en/of ik er wel eentje heb... pijnlijke vraag wel en eentje waar ik momenteel geen antwoord op heb.
Buiten het gepikkel hier in huis heb ik niet veel uitgespookt deze laatste zonnige dagen... in de tuin liggen genieten van het gekweel en gekwetter van allerhande gevogelte... veel gelezen... de nodige boodschappen gedaan evenals de noodzakelijke was en strijk... vandaag misschien nog eens naar de golf voor 1 rondje en een ietwat langere terras-sessie want zitten en eten en drinken gaat nog prima... hehe.
Ik ga af en toe eens op blogronde maar er valt niet veel te lezen de laatste tijd... iedereen is blijkbaar veel uithuizig om allerlei redenen... ik hoop alleen dat het er plezante zijn... onze blogmeeting is deze maand mislukt wegens niet-beschikbaarheid van heel het groepje... iets wat nog nooit gebeurd is... het is te hopen dat het volgende keer WEL lukt iedereen bijeen te krijgen behalve natuurlijk de gelukkigen die in vakantie zijn... die wens ik van harte zon toe.
Vermits er niets meer te vertellen is vertel ik ook niks meer en laat ik jullie sudderen in deze langverwachte en laatbegonnen zomerse luchten... DADA en tot ziens!
Vandaag schijnt het zonneke... hoeraaaaaaaaaa... iedereen naar buiten want morgen wordt weer een ?... ik ben niet de enige zo te zien die zich opkrult in een holleke om de zomer af te wachten... op de blogs is er bedroevend weinig te lezen behalve natuurlijk enkele moedige en onversaagde zielen die zich niet laten klein krijgen.
Niettegenstaande het trieste weer heb ik me toch enkele keren naar buiten gesleept om wat vertier te zoeken... een etentje met vrienden bij de Libanees... we gaan met een groepje om de "tig" maanden eens "vreemd"... ik zeg wel om de tig maanden want het is deksels moeilijk die gepensioneerden allemaal op dezelfde datum bijeen te krijgen... dat gaat maar op cruise en zwier of het niets is... bij die Libanees stelde de baas een gezamenlijke lunch voor bestaande uit allerlei hapjes als voorgerecht gevolgd door gegrilde lams- kippen-en gehaktbrokjes... heel lekker allemaal en nog goedkoop ook... de dag erna hadden we een reunie met de vroegere fietsvrienden... tenminste de overblijvenden want er zijn er al enkele overleden... ook gezellig en plezant om nog eens op te halen wat we zoal in onze gloriedagen uitspookten... nadien nog een terrasje gedaan op de Grote Markt waar 't manneke het zowaar aan de stok kreeg met een kwade meneer... hij vroeg beleefd en glimlachend of hij hun onbezette stoel mocht nemen en die man vloog uit als een razende en begon manlief uit te schelden voor "onbeschoft" en "onnozelaar" en nog wat van dat fraais... zijn vrouw trok hem terug op zijn stoel en ik trok de mijne op de gewraakte stoel met het bevel niet te reageren... er lopen meer en meer gekke mensen rond op onze overbevolkte wereld merk ik... door al dat heen en weer geloop van de voorbije dagen zegt mijn zere been nu "foert" en wil rust... maandag begin ik met de kine maar of dàt zal helpen betwijfel ik toch... ik heb ook een afspraak gemaakt bij de reumatoloog in juli maar liefst... ik denk dat je bij de koning vroeger terecht kunt dan bij onze dokters "specialisten"... donderdag is er een daguitstap met de club en 't manneke mag zonder mij op reis... ik heb me ook nog nuttig bezig gehouden met de clubbrieven en die liggen nu klaar voor verzending... ben ik even gerust tot in september.
Ik kijk door het venster en zie al ettelijke wolken aanschuiven... gaat het weer vandà worden soms... manlief fietste even naar de bakker en vertelde dat het ijzig koud is... toen ik uit bed stapte vanmorgen heb ik me heel voortvarend uitgedost met een zonnekleed... zal ik het dan nooit leren!!!
