Met de moed der wanhoop begin ik terug aan dit blogje... ik was net op dreef en PUF heel mijn oeuvre verdween... wat wilde ik ook alweer vertellen... dat ik net de kronieken van Dimitri Verhulst las die hij schreef in de jaren 2003 waarin hij vertelde over zijn jeugd en het verdwijnen van al die genoeglijke volksspelen die toen in zwang waren... over al die verenigingen die toen bestonden en nu opgedoekt zijn... over de kermissen van vroeger... wat hij schreef deed bij mij herinneringen opborrelen... herinneringen die soms zoet smaken maar ook zuur... waar hij niet over schreef is de kleding van vrouwen toen... hoe zou hij dat kunnen... de knellende jarretellengordeltjes die één deugd hadden... het plezier 's avonds van ze uit te kunnen gooien en als een bezetene je buik zitten krabben om het bloed weer te laten stromen... de kousen MET naden waar mijn benen blijkbaar een hekel aan hadden want ze trokken die naden altijd scheef en dat was not done zo ontwikkelde ik een eigenaardige hinkstap... om de vijf stappen een been omhoog en een snok aan die kous... toen de panty's uitgevonden werden moest ik afkicken en gewoon leren lopen... those were the days!

Verhulst schreef ook over zijn buurman duivenmelker die de hele buurt terroriseerde... wij hadden er thuis ook zo eentje die de hele zondag met een zaadbakje stond te rammelen al roepend "kom komkom kom komkom"... samen met de klok van onze parochiekerk schiep dat een heerlijk zondagsgevoel... nu zijn alle dagen hetzelfde en moet ik regelmatig mijn agenda bekijken om te weten welke dag het is... als je al die dingen leest besef je weer hoe vlug de tijd verloopt en hoeveel er veranderd is in al die jaren... Dimitri schrijft met veel humor en zelfinzicht en ik kan er vaak mezelf in vinden.

Wat het verleden betreft... OK dat is voorbij... wat de toekomst gaat brengen... één ding weet ik wel die gaat niet zo lang duren... alhoewel onze huisarts gisteren me vertelde dat hart en bloeddruk en pols nog altijd op het goeie pad wandelen... als toemaatje zegde hij dat ik er goed uitzag... hoe hij dat kon zien met dat masker op is mij een wonder maar allee... een complimentje is altijd meegenomen... ik repliceerde dat ik tegenwoordig mijn ogen sluit als ik voorbij een spiegel moet en toen zegde hij... hij kon het weer niet laten... "tja maar een troost is dat je mooi begonnen bent" LAP... dat zegt genoeg... ik heb maar niets gezegd over zijn embonpoint... met moeite!

28-07-2022 om 10:47 geschreven door Myette

Tja ik zeg hier "bewogen" maar als je al jaren binnen zit geplakt wordt het minste al een avontuur... vandaag heb ik voor de eerste keer in mijn lange leven zelf moeten gaan tanken... dat lijkt nu niks maar voor mij was dat nieuw aangezien 't manneke dat altijd deed was ik hierin een debutante... met de nadruk op "tante"... om te beginnen was ik ietwat zenuwachtig en drukte ik een verkeerde toets in bij het intoetsen van mijn code... en nog eens want de zon scheen me in de ogen... toen lukte het en de rest lukte ook... ik feliciteerde mezelf want wie zou dat anders doen... dan reden we naar de C... (verboden reclame te maken) om de online bestelde artikelen op te halen... ik was ietwat te vroeg en de bediende daar stuurde me wandelen want ze hadden alles nog niet klaar gezet... dat was wreed tegen de zin van manlief en die begon al direct te zeuren... enfin klokslag 10u belde ik aan en ja ik kon bediend worden... de man begon mijn kar in te laden tot hij plots een groot karton Jupiler bovenop zette... ik zei natuurlijk dat ik dat niet besteld had en begon de rest te controleren... en ja hoor hij was rustig me iemand anders zijn of haar bestelling aan te smeren... nog een hele bedoening om zijn computer weer recht te krijgen en hij kon eindelijk aan mijn bestelling beginnen... intussen was de temperatuur buiten en binnen in mij in recordtijd aan het stijgen... na het uitladen thuis en de middagboterham ben ik de tuin ingevlucht... het huis had ik hermetisch dichtgesoldeerd... rolluiken naar omlaag.... 't manneke voor de TV om sport te kijken... de hele namiddag rustig in mijn zetelke gezeten met boek... tablet... beide telefoons... fles ice tea erbij... onder de boom van onze achterburen... het was er ook warm maar draaglijk en met dat zomerweertje binnen in een verduisterd huis zitten vind ik ook maar niks... dus liever buiten en zweten... ik heb overal water in de tuin gezet en heb twee vaste klanten... een kraaienpaar... dat regelmatig komt drinken... plezant om naar te kijken... niemand van de buren gehoord... zelfs de schildpad liet zich niet zien... maar onder ons gezegd en gezwegen... een fikse regenbui zou ik verwelkomen want ik heb echt medelijden met de plantjes om nog te zwijgen over het gras... zo bruin... zo triest... pffff!!!

Dochter zit op vakantie in Kreta en smste enkele dagen geleden dat het vlak achter hun hotel brandde... gelukkig hebben ze het vuur onder controle gekregen... veel olijfbomen gesneuveld... enkele huizen beschadigd maar geen doden of gewonden... dat deed me weer eens beseffen hoe nietig we zijn tegenover de natuur... en hoe roekeloos we omspringen met haar... de zon moet maar eens uit haar pijp komen en overal begint het te branden... ik vroeg nu wel om regen maar liever geen storm zoals we de laatste jaren meer en meer krijgen... daar gruwel ik van.

18-07-2022 om 19:30 geschreven door Myette

Als ik op mijn pc de krant open en lees hoe het eraan toegaat op luchthavens ben ik dolgelukkig dat ik niet meer op reis hoef... en ik die dacht dat ik dik onder de stress zit... nee hoor dan moet je maar eens een reis plannen... geen vakantie meer voor ons maar gelukkig hebben wij onze tuin nog en die tuin staat er nog geweldig bij... wat zon... wat regen... weer wat zon en een buitje... geweldig hoe alles groeit en bloeit... onze achterburen hebben een enorme boom in hun tuin die ons goedhartig voorziet van weldoende schaduw... wat het gras betreft... dat begint er al wat verpieterd uit te zien maar ja wij worden ook bruin in de zon nietwaar... tot hiertoe kunnen we niet klagen en die beloofde hittegolf zullen we gelaten moeten ondergaan... mijn poetshulp zit in Polen op vakantie en ik zal 4 weken lang zelf moeten rondfladderen met een vod tenminste als het niet te warm wordt... die hulp heeft me voor haar vertrek opgedragen NIETS te doen dus waarom zou ik!

Wat de rest van het nieuws betreft... beter erover zwijgen want het is deprimerend... is het de leeftijd of de overvloed aan slecht nieuws maar ik kan er soms gewoon niet meer tegen en sluit me af van de buitenwereld met een boek... aangezien ik gaarne detectives lees gaat het dan ook over geweld maar tja dat is dan wel fictie... zo las ik vroeger ook gaarne horror terwijl ik echt niet bloeddorstig ben... alleen in een steak lust ik het.

Terwijl ik dit zit te schrijven laat mijn rookmelder regelmatig een scherp getsjiep horen... gisteren werd ik wakker en dacht dat er een vogel binnen gevlogen was... ik zocht de hele etage af tot ik ontdekte dat het dat ding was dat laat weten dat het een verse batterij nodig heeft... ik de ladder op en draaien en trekken maar het lukte me niet het los te krijgen... toen ik ergens op drukte kreeg ik een oorverdovend geschetter recht mijn oor in zodat ik bijna de ladder aftuimelde... ik heb het maar opgegeven en dacht dat het wel zou stoppen eens de batterij leeg is maar nee... dat onding is nog altijd bezig... zoon komt straks een nieuwe steken... maar wij hebben vannacht geslapen met de deur van de kamer potdicht.

09-07-2022 om 09:44 geschreven door Myette

Amaai mijnen amaai was me dàt een week zeg... en ze is nog niet voorbij... er zijn zo van die dagen dat je beter niet uit je bed komt omdat letterlijk alles je tegen zit... wel dat was en is er zo eentje... om te beginnen computer die zware kuren  kreeg en het uiteindelijk opgaf... zoonlief kwam... bekeek het... krabte in zijn stekeltjes en begon aan de operatie... na uren gezoek en gekrab dacht hij het gevonden te hebben en vertrok naar huis... toen ik blij gemoed dat ding opende kwam ik tot de ontdekking dat ik niet op het net geraakte... de volgende dag weer gebeld... zoon stak hier en daar een nieuwe kabel en weer hetzelfde... uiteindelijk kwam hij tot de constatie dat het alleen nog aan de devolo kon liggen... hij gooide dat onding eruit en verving het door een of ander mysterieus stuk en... JOEPIE... ik ben weer bij... gelukkig dat ik op mijn tablet alle nuttige zaken en contacten had overgeheveld anders had ik zwaar in de shit gezeten omdat ik sinds corona alles thuis laat bezorgen via online bestelling.

Dat was één... moest naar de dokter voor mijn maag- en darmproblemen... een hele sympathieke dame die echt de tijd nam om naar mijn problemen te luisteren en naar de situatie thuis waarin ik me bevind... ik naar daar met een binnenwerk vol gerommel en gesteun... ze dacht dat het wel het prikkelbare darm syndroom zou zijn en gaf me  pillen om het boeltje daarbinnen wat te kalmeren... en weet je... ik ben tevoet terug naar huis gegaan en had zelfs de moed om nog langs de apotheker te gaan en dat is een heel eind nog... was wel moe toen ik eindelijk thuis was maar ook opgelucht... nu wachten of die pillen helpen... maar weet je ik heb vertrouwen in die dokter en dat is veel waard... ik ga nog niet juichen... misschien heel voorzichtig een joepie?

Tussen al dat geloop en gesteun in kreeg ik nog enkele opdoffertjes te verwerken... minieme maar wel vervelende... mijn betalingen met bancontact verliepen niet erg soepel... kaart eruit en nog eens proberen... kaart afvegen aan mijn jeans en terug een poging wagen... bij het afhalen van geld in de kliniek hadden ze nog maar weer eens en heel ander systeem geïnstalleerd... weer zoeken... kaart eruit en terug proberen met de schrik dat dat onding mijn kaart zou inslikken als het niet lukte... enfin het lukte uiteindelijk... dan kwam zoonlief opdraven met een nieuwe gsm die ik helemaal niet nodig had maar mijn protesten werden gewoon weggewimpeld... hij nam mijn oude en begon direct die nieuwe te installeren... wel met de basis en de mededeling dat ik de rest maar zelf moest doen... dus de volgende dag heb ik doorgebracht met zoeken naar dingen die ik ook op de vorige had staan... op dat ding staat alles er helemaal anders op dan op mijn oude en het is weer aanpassen... stresserend maar gelukt... joepie... vandaag ging mijn koffiezet in overdrive... toen ik in de keuken kwam lag de koffie over het aanrecht verspreid... dat is al enkele keren gebeurd en ik vertrouw dat spul niet meer... heb er mijn vinger aan verbrand ook... rotding!

Door al die computerproblemen en het volledige herprogrammeren moet ik hier weer beginnen met alles te hergroeperen en me overal aanmelden of ik mag niet binnen... pppwwwwfff... ik krijg ook geen mails meer binnen met mijn scarlet adres en ga nu iedereen verwittigen dat ze mijn ander gmail adres moeten gebruiken... een hele klus... geen rust voor een oud mens... en dat allemaal tussen de soep en de patatjes in... doet me eraan denken wat ik vandaag weer op tafel moet brengen... een vraag waar ik elke dag mee wakker word... wat gaan we eten... eigenlijk een luxe vraag want als ik een van die natuurfilms op TV heb bekeken heb ik altijd medelijden met die dieren die elke dag weer hun voedsel moeten zoeken of erop jagen terwijl ik een propvolle diepvriezer in de kelder heb staan... verwend nietwaar!

02-07-2022 om 10:34 geschreven door Myette