Met gevaar theatraal over te komen... iets dat me geheel vreemd is... beken ik dat mijn hart bloedt... voor mijn zoon dan wel... als je kind, hoe oud het ook mag wezen, dik in de knoei zit, lijdt je ontzettend mee... ik ga niet meer uitwijden over die enge beesten waar hij mee geplaagd zit maar het feit is dat het nog helemaal niet opgelost is... en het ergste is dan nog dat niemand er iets kan of wil aan doen om te helpen... ik ben hier al de hele week aan 't mailen en bellen naar allerlei instanties om hulp te vragen en wat doen ze... za geven niet thuis of zeggen dat ze niet kunnen helpen... ontmoedigend is het... ik sta er mee op en ga er mee slapen en midden in de nacht wordt ik wakker en lig dan rusteloos te woelen om een oplossing te bedenken.

Ik ben dus helemaal niet in de stemming om over ditjes en datjes te kwebbelen en ga me even terugtrekken in een rustig hoekje om mijn wonden te likken

31-10-2019 om 13:22 geschreven door Myette

Wat kan ik vertellen over de voorbije week... dat ik enkele deugddoende babbels heb gehad met oude vrienden... iets waar ik echt behoefte aan had... dat mijn boekenvoorraad weer werd aangevuld door de lieve bib dame... een dame die haar eigen problemen heeft en ze... door andere mensen te helpen... probeert tijdelijk te vergeten... ach iedereen draagt zijn eigen kruis en moet trachten dat kruis waardig te dragen zonder er onder te bezwijken... aiaiai dat klinkt wel ietwat dramatisch... niet mijn stijl maar ja soms komt er zoiets uitgefloept... sorry hoor.

Mijn zorgen zijn nog altijd de bloedluizenplaag bij de zoon... dat wil maar niet beteren niettegenstaande alle middelen die hij al heeft ingezet... die ambetante en depressieve buurvrouw heeft haar kippen nu de kop afgehakt en denkt dat ze van het probleem af is maar dat kot staat er nog en de luizen hebben nu honger en storten zich op de dieren van de buur... zoon dus... elke keer dat Kiko in de tuin is geweest brengt hij een legertje van die akelige monstertjes mee die zich weer overal in huis nestelen om hun gebroed achter te laten... een straatje zonder einde... hij heeft nu aan zijn huisarts gevraagd om de Dienst Hygiene order te geven alles te komen inspecteren en ontsmetten... hoop nu maar dat hij het doet... de dochter van dat mens kwam dan nog van haar oren maken bij zoon en hem vertellen dat hij gek is... en dat terwijl hij het mens vaak heeft geholpen in het begin dat ze er woonde... dat deed pijn en kwam nog eens bovenop alle ellende en geld dat het hem kost.

Morgen moet ik op oogcontrole... moet ik weer een prik krijgen of ga ik er vanaf geraken zonder... morgen weet ik het.

Verder is er niets te vertellen... regen en nog eens regen hier... dus binnen zitten en wat lezen... puzzelen... kasten uitruimen... 't manneke helpen met de afstandsbediening van de TV waar hij steeds mee in de knoop zit... zomerkleren wassen en opbergen... allee... allemaal routine dus saai saai saai.

20-10-2019 om 15:10 geschreven door Myette

Mij wordt soms gezegd dat ik een sterk vrouwmens ben en ja... ergens moet ik het wel geloven want in mijn leven heb ik wel al het een en ander meegemaakt en het redelijk overleefd maar... ze moeten van mijn slaap blijven of ik ben een wrak... en daar zit ik met een probeem de laatste dagen... door een reuma opstoot... iets waar ik al mee geplaagd zit vanaf mijn 18 de... lig ik de hele nacht te woelen van de pijn in rug en benen... met pijnstillers moet ik heel sporadis omspringen voor mijn nieren dus woel ik maar verder en wacht tot die opstoot het loodje legt... ik lig dan te denken aan zoon die nog altijd wanhopig oorlog voert met het leger vlooien en bloedluizen door de kiekens van zijn buurvrouw gul uitgedeeld... al 6 weken durft hij niet bij ons komen om ons niet te besmetten en ik mis mijn zoontje en de Kiko... elke dag hangt zoon aan de telefoon om zijn hart te luchten en ik neem zijn leed mee naar bed... niet alleen die reuma plaagt me ook weer hoofdpijnen... iets waar ik weken van verstoken bleef... gelukkig... maar nu heb ik het weer "aan mijn rekker"... een stom gezegde hier in Antwerpen waarvan ik begot niet weet waar het vandaan komt.

Volgende week wordt het druk... mijn bibliotheekdame komt me verlossen van de uitgelezen boeken en me een verse voorraad bezorgen... een oude vriendin komt op de koffie dinsdag en twee clubvrienden komen donderdag op de koffie... die week is goed gevuld en ik zit nu te hopen dat die verdekkelse koppijn even op vakantie gaat zodat ik niet met schele ogen mijn bezoekers moet ontvangen... afzeggen gaat niet want dan moet ik een andere afspraak maken en ik weet nooit wanneer die koppijn gaat toeslaan... die komt en gaat willekeurig... ik heb nog altijd de trigger niet kunnen vinden... soms komt hij me zachtjes wat plagen om weer stilletjes te verdwijnen... soms komt hij aanbulderen tot ik door de knieën ga om dan weer plots de plaat te poetsen... het blijft een raadsel maar een heel vervelend raadsel.

Dus als je even niets van me hoort dan heb ik me verstopt in de hoop dat al die onaangename dingen me niet zullen vinden... ik kom wel opduiken als ik me beter voel.

12-10-2019 om 16:38 geschreven door Myette

Sorry hoor... verdorie ik kleur er begot roze van... maar ik ga het vandaag hebben over poep... poepen... een heikel onderwerp maar wreed in de mode de laatste tijd... je wordt er mee om de oren geslagen... er circuleert een liedje over dat in Belgium's got Talent hoge ogen gooide... en op FB stond iets dat je karakter bepaalde volgens welke kleur en vorm je producten hebben... zodoende begin je er op te letten... wat doe je dan... je gaat op je troon zitten in nerveuze verwachting... wat gaat het worden... na een tijdje komt de lang verwachtte te voorschijn... je draait je om om je gewrocht te bewonderen en... niets te zien... je had dat ding nochtans horen plonzen... dus niets vorm of afmeting te bekennen... zou dat betekenen dat mijn karakter te zwaar is of heb ik gewoon te zwaar getafeld de vorige dag... zal ik de vraag te berde brengen op FB?

Alle gekheid op een stokje... dat was even een slippertje... kwestie van te ontspannen na al dat opruimen en rommelen... trouwens ik begin weer normaal te worden en ben even het opruimen beu... vandaag de supermarkt bezocht en me sterk moeten inhouden want die kapotte frigo belet me gul in te kopen... dat moet nu met mondjesmaat... net genoeg om in de overblijvende koelkast te passen... toen we thuis kwamen kwam buurman vragen om zijn reservesleutel... de man had zich buiten gesloten... tot mijn grote gene kon ik die sleutel niet vinden... hij hing niet op zijn gewone plaats... buurman in paniek... ik in het zweet van schaamte... met zijn allen aan 't zoeken tot 't manneke hem vond in een hoekje van een lade... ik verdenk hem zwaar want ik ben zeker dat ik dat ding nooit daar zou leggen... enfin... buurman tevreden zijn huis binnen en ik even in mijn stoel gaan zitten uitpuffen... de rest van de dag verliep gelukkig rustig... alleen zit ik nu met 3 offertes van 3 aannemers voor het renoveren van onze achtergevel... eentje valt al weg wegens te duur... de twee anderen spelen nog mee en ik moet beslissen... moeilijk hoor... ik ga er nog eens een nachtje over slapen. 

01-10-2019 om 20:03 geschreven door Myette