En weer vlogen de dagen voorbij... het is mij een raadsel... mijn dagen zijn eerder eentonig... het gebruikelijke huishoudwerk... wat lezen... wat puzzelen... wat computeren.. en in een wip is er weer een dag verleden tijd... een raadsel.

Vandaag gingen we de wekelijkse voorraad voer ophalen... 't manneke en ik eten gelijk de spreekwoordelijke muisjes en toch heb ik bijna altijd zowat 100 euro te betalen... ik hen nog altijd de neiging die prijzen te vertalen in franken maar zou het moeten afleren want elke keer rijzen mijn haren ten berge als ik dan zie hoeveel alles is opgeslagen... en dan moet ik weer die haren gaan glad strijken om er ietwat toonbaar uit te zien... het is gode geklaagd wat men durft vragen voor bvb. 1 avocado... en die avocado van vorige week was dan nog zwart en papperig binnenin en niet meer eetbaar... ik kreeg er vandaag wel een hele zak gevuld met snoepjes... water en bananenmelk bij...  bedoeld voor kinderen voor de eerste schooldag... aangezien ik geen kleinkinderen heb zal ik die snoepjes zelf moeten op peuzelen... op het eerste dat ik probeerde brak ik bijna mijn gebit... die snoepjes zijn wel bestemd  voor een sterk kindergebit en niet voor ouwetjes zoals wij... maar we laten ons niet kennen... desnoods wordt het soppen.

Ik kreeg ook nog onverwacht bezoek... de man die soms een klusje voor ons opknapt was in de buurt en kwam even aan om goeiedag te zeggen... hij is gewend om na zijn klusjes bij ons een praatje te slaan met een drankje dus vroeg ik hem of hij soms dorst had en ja... hij had dorst... we hebben een uurtje zitten kletsen over alles en nog wat... even een aangename afwisseling zodat deze dag nog vlugger dan anders voorbij was.

Nu nog even 't manneke bij de TV gezelschap houden en dan is het weer tijd om naar beddenland te reizen... ik was al vroeg wakker omdat 't manneke rond liep te struinen... hij was nog maar eens overtuigd dat dit zijn laatste dag op aarde zou zijn... ik heb dat liedje al zo vaak gehoord dat ik me er niet druk meer over maak maar toch... je weet maar nooit... en dan tollen de gedachten rond in je hoofd en is de rust ver weg... hij heeft goed gegeten... goed met de wagen gereden... en ook goed zitten vitten op alles en nog wat... dus hij is nog springlevend.

27-08-2021 om 20:08 geschreven door Myette

Oeps... dat is wat me te binnen schoot toen ik merkte dat het al weer 2 weken geleden is dat ik hier nog iets schreef... oeps... meer kon ik niet uitbrengen... de dagen en weken lijken steeds sneller voorbij te vliegen of misschien ben ik wel trager en trager aan het worden... dat laat ik maar in het midden.

Verleden week belde een vriendin me op en vroeg me nog maar eens af te spreken... ik had dat altijd al afgewimpeld omdat ik... eerlijk gezegd... nog altijd aarzelde me in een menigte te storten... maar ja je kan niet eeuwig opgesloten zitten en ik was intussen wel aan een uitstapje toe... dus we spraken af in de koekestad voor dinsdag... niet bepaald ons beste idee want die dag regende het pijpenstelen maar we waren vast besloten ons niet te laten kennen en dus stapte ik de tram op... ik voelde me als de spreekwoordelijke boerin die voor de eerste keer naar de grote stad trekt... heel onwennig... het was wel 2 jaar geleden dat ik een tram van de binnenkant had gezien... mijn electronische 50+ kaart voelde zich blijkbaar ook niet tiptop want bij het intikken kreeg ik een groot rood kruis te zien... nog maar eens geprobeerd en weer noppes... ook bij het terug keren... we zijn zo vlug mogelijk een overdekt terrasje gaan zoeken... na zowat een vol uur zitten kwebbelen zijn we op haar verzoek even naar de gerestaureerde beurs gewandeld... prachtig gedaan... dan een ander café opgezocht en weer zitten kwebbelen tot het tijd was onze respectieve bedgenoten op te zoeken... ik kwam thuis doorweekt en hondsmoe waar manlief de zielepoot uithing en ik te moe was om te reageren... die nacht ben ik drie keren mijn bed uit gemoeten met geweldige beenkrampen... alles bijeen ben ik blij er even uit te zijn geweest maar echt... in de stad rondstruinen is niet gezellig meer... je voelt je als een hamster in een kooi... volg de gele pijlen... houdt voldoende afstand... zet je masker op... dat doe je dan en dan kom je in een overvol café waar iedereen zonder masker zit... is dat dan veilig?

Vandaag kwam onze huisarts voor zijn maandelijks bezoek... hij had warempel een stagiair bij... een jonge vent die amper te verstaan was... ik denk een Hollander en dan met een masker op... onze dokter ging breeduit zitten en liet de andere het werk doen... het goede nieuws is dat mijn bloeddruk terug gezakt is en mijn hartslag perfect ... ook 't manneke is goedgekeurd... we kunnen er weer voor 6 weken tegen.

Bij de zoon gaat het niet zo best... hij stevent op een rugoperatie af... zit al jaren te sukkelen en het wordt alsmaar erger... hij heeft ook zijn kat moeten laten inslapen... hij verdriet en de hond van slag want die voelt dat er iets veranderd is... zoon had voor ons in een gekke bui een robot kat gekocht... een fluffy ding dat met de ogen knippert... miauwt... een poot opheft... op haar rug gaat liggen... hij dacht dat de papa er zou verliefd op worden maar de papa vindt het maar niks... ik neem dan dat beestje op mijn schoot met het idee hem te paaien maar nee... man zit me dan met een minachtende blik te bekijken zo van... dat mens is zeker dement... toen zoon binnen kwam zaterdag wilde hij zien hoe die kat werkt en zette haar aan... man man de hond werd bijna gek... vloog erop af en begon dat beest te besnuffelen en te bekwijlen... dacht zeker dat hij een rivaal had gekregen... we hebben de kat in veiligheid moeten brengen en de volgende dag moest ik haar pels uitborstelen want ze zag eruit of ze in een orkaan had gezeten... enfin ik heb al een vriendje om mee te nemen als ik ooit in een verzorgingstehuis terecht kom.

19-08-2021 om 19:49 geschreven door Myette

Ik ben een maniakale lijstjesmaakster... ik maak lijstjes van letterlijk alles en nog wat... vroeger kwamen er ook nog knipsels bij van zaken die ooit eens van pas zouden kunnen komen en die plakte ik dan secuur in verschillende mappen en borg ze op, waar ze dan opgeborgen bleven tot... ja tot... ik ze enkele jaren terug vond bij het opruimen en tot de ontdekking kwam dat ik ze totaal vergeten was... dus overbodig en bij het papier buiten gezet... dàt heb ik afgeleerd want in ons digitale tijdperk vind je alles wat je wil weten of niet wil weten bij Google... maar die lijstjes zijn gebleven... ik maak ze over huishoudelijke taken die om de zoveel tijd moeten uitgevoerd worden zoals de koffiezet ontkalken en de dampkap ontvetten en... en... eens dat lijstje opgesteld leg ik het met een voldaan gevoel opzij... en vergeet het... dat ontkalken en ontvetten doe ik wel eens als mijn muts ernaar staat... het lijstje met de wekelijkse boodschappen vergat ik steeds mee te nemen in de voor-corona tijden toen ik nog zelf de supermarkt onveilig maakte... nu zend ik het online door en is het de verantwoordelijkheid van het personeel daar... het probleem bij mij is dat ik in wezen heel punctueel ingesteld ben maar in de praktijk een hekel heb aan dwang en routine... waarom ik het blijf doen is mij een raadsel... in mijn genen gegoten denk ik dan maar want als kind had ik dat al... schreef alles op en vergat het... opgelucht... dat is ook de reden dat ik mijn wel en wee toevertrouw aan mijn klavier... eens geschreven kan ik het vergeten

Mijn dag begon al in mineur... ik wilde de gisteren gewassen badkamermatjes te drogen hangen op het boven terras en daartoe hang ik ze boven een afgedankt bijzettafeltje... mijn bemoeizieke wederhelft had het onzalige idee opgevat dat tafeltje omgekeerd in de kartonnen doos te stoppen... een doos die gereed staat om afgedankte spullen naar de kringloop te brengen... bovenop stapelde hij enkele spullen met o.a. een grote glazen bokaal... en... je raad het al... die bokaal glipte uit mijn handen en viel in duizend minieme stukjes... ik overdrijf niet want ik heb ze geteld... zwaar humeurig stampte ik de trap af naar de keuken... las man de levieten en... nog steeds niet uitgewoed... kwakte een papieren koffiefilter in de koffiezet... kwakte de koffie erbij plus het water en zetten het ding aan... was het nu uit wraak voor mijn nogal brute behandeling maar toen ik dacht koffie te kunnen inschenken had dat ding het gewaagd alles onder te spugen... daar stond ik... nog niet bekomen van de glas-opruim-karwei... te staren naar een compleet onder het koffiegruis zittende toestel... ik zegde bijna "sprakeloos" maar dan zou ik liegen... ik ga niet herhalen wat ik uitbrulde maar brullen deed ik... nu staat alles uit te lekken na een grondige afwasbeurt en ik... ik schrijf hier mijn frustraties van me af.

04-08-2021 om 09:54 geschreven door Myette

Ik ben een maniakale lijstjesmaakster... ik maak lijstjes van letterlijk alles en nog wat... vroeger kwamen er ook nog knipsels bij van zaken die ooit eens van pas zouden kunnen komen en die plakte ik dan secuur in verschillende mappen en borg ze op, waar ze dan opgeborgen bleven tot... ja tot... ik ze enkele jaren terug vond bij het opruimen en tot de ontdekking kwam dat ik ze totaal vergeten was... dus overbodig en bij het papier buiten gezet... dàt heb ik afgeleerd want in ons digitale tijdperk vind je alles wat je wil weten of niet wil weten bij Google... maar die lijstjes zijn gebleven... ik maak ze over huishoudelijke taken die om de zoveel tijd moeten uitgevoerd worden zoals de koffiezet ontkalken en de dampkap ontvetten en... en... eens dat lijstje opgesteld leg ik het met een voldaan gevoel opzij... en vergeet het... dat ontkalken en ontvetten doe ik wel eens a

04-08-2021 om 09:25 geschreven door Myette