Iemand of iets verliezen is altijd triest... enkele jaren geleden verloor ik een van mijn beste maatjes. we waren samen opgegroeid... hebben ettelijke kilometers gewandeld en gefietst om nog niet te spreken over de ontelbare uren dat we samen gingen dansen... we waren onafscheidelijk... en toen... zei de dokter : "die rechterheup moet eruit"... dat was een zware slag maar wat moet dat moet zodoende heb ik mijn trouwe maatje in de kliniek gelaten en ging naar huis met een nieuw... het doet zijn best maar ik voel er niet hetzelfde voor als voor zijn voorganger... ietwat later liet mijn galblaas stiekem infiltranten binnen... die begonnen zich te roeren en moesten eruit... dat gebeurde maar met meenemen van de galblaas zelf en dat heeft mijn gal me kwalijk genomen want bij elke nies of hoest krijg ik daar ter plaatse een ferme steek... een tijdje geleden kreeg ik last aan een bovenkies... als ik op iets hard beet wipte ik enkele centimeters op van de pijn... ik dacht het te verhelpen door die kies te pamperen met speciale wonder tandpasta en dito mondspoeling... ik geef je de namen niet door want het hielp toch niet... dan begon die kies te wiebelen zodanig dat ik bang was hem plots in mijn bord te zien vallen... gisteren belde ik naar de tandarts en tot mijn grote verwondering mocht ik direct komen... ik vertelde mijn heupen dat we gingen wandelen met als resultaat gejuich van de nieuweling en een diepe zucht van de oudere... ik heb thuis nog eens liefdevol naar mijn kies gekeken en afscheid genomen... hij wiebelde liefdevol terug... en wij vertrokken... voor de laatste keer samen... de kies is eruit... gisteren de hele dag met prop in de mond gezeten tot plezier van 't manneke want praten was er niet bij... eten of drinken ook niet...ik ben dan maar naar mijn bed getrokken... daareven mijn fruitsapje gedronken en voorzichtig een havermoutpapje gelepeld... dan de helft van mijn gebit gepoetst en een verse prop watten op het braakliggend gebied gelegd... dat voelt al frisser aan...het leven is één afscheid nemen.

20-02-2019 om 09:33 geschreven door Myette

Of zeg ik beter "ongewenste bedgenoten"... ik las ooit ergens dat die kleine monstertjes die ongenood onderduiken in je bed niet tegen licht en koude kunnen... "haha" dacht ik en grimlachte in mezelf... "ik zal die kleine schilfervretertjes eens mores leren, zo maar in MIJN bed de beest komen uithangen" en sindsdien gooi ik... eens 't manneke de badkamer binnen is... donsdeken en raam wijd open... gooi nog een huidschilfertje naar ze toe als laatste maaltje en laat ze over aan een overdosis licht en lucht... als ik dan 's avonds mijn bed opzoek hoor ik geen kik meer... hoogstens hier en daar wat licht gesteun van de enkele taaie overlevers die dan tijdens de nacht druk moeten proberen kleine monstertjes te maken... ach ja ik heb toch mijn best gedaan hun aantal wat in te tomen want ik wil niet levend opgevreten worden door die beesten.

Wat bracht de vorige week... buiten de gewone saaie bezigheden... eigenlijk niets bijzonders... ons etentje met de vrienden werd afgeblazen door ziekte van J en zal moeten verlegd worden... in plaats daarvan kwam de loodgieter een nieuwe lavabo plaatsen en wat andere reparaties doen in de badkamer... toen hij weg was trok ik met bang hart die badkamer in gewapend met emmer en vodden want er was geboord en gelast... iets wat geweldig veel vuil mee brengt... en vond... geen stofje... die man is gewoon een "crème van een man"... en nee... ik geef je zijn telefoonnummer niet want ik laat me hem niet afpakken... vandaag komen er andere vrienden een glaasje drinken en weer andere vrienden vroegen af te spreken voor een etentje volgende maand... ik voel me gewoon super omdat er nog vrienden de moeite willen doen contact met ons te houden... mijn leven met 't manneke is niet altijd prettig want bij dat manneke is het glas altijd half leeg en de laatste tijd is zelfs die helft weg dus verheug ik me op een goeie babbel met de vrienden.

12-02-2019 om 10:06 geschreven door Myette

In den beginne was er water... niets dan water... god bekeek dit en vond het maar niks... hij schudde wat rotsen en aarde uit zijn mouw... vond het toch maar kaal en kleedde het land aan met allerlei planten en bloemen... voor de bevruchting gooide hij er wat insekten bij... hij bevolkte het water met waterdieren... een deel hiervan vond al dat nat niet naar hun zin en kwam aan land gekropen... zo ontstonden de landdieren... intussen hadden die insekten druk voor kroost gezord en maakte hij er wat luchtdieren bij om de insekten binnen de perken te houden... hij was door al dat scheppen wel ietwat moe maar zoals een echte schepper wilde hij de kers op de taart zetten en zette er nog een stel mensen bij... van alle dieren maakte hij maar één paar en gaf hen het bevel zelf voor nageslacht te zorgen want : "ik kan niet alles alléén doen nietwaar" zegde hij... heel dat gedierte ging druk aan het werk om de wereld te bevolken en dit in alle peis en vree... alleen het mensenpaar kreeg het voor elkaar zich te misdragen en werd uit het aards paradijs verdreven... volgens mij had de schepper beter naar zijn lichaam geluisterd en gestopt toen hij voelde dat hij moe was want zijn laatste schepping had hij beter nagelaten.

Dit onnozel verhaaltje kwam in mij op toen ik weer eens in het nieuws de laatste fratsen van het mensdom las.

07-02-2019 om 15:15 geschreven door Myette

Mamma mia... potvolkoffienogesantoe... gisteren was ik een logje aan 't schrijven en werd onderbroken door bezoek van dochter en haar man... ik dacht dat ik het wel weer zou vinden maar dat is noppes en potvolkoffienogesantoe... ik ben warempel vergeten waarover ik het had... de gaten in mijn geheugen worden zienderogen groter en dan zit ik met een mond vol tanden... allee vol is schromelijk overdreven want ik ben in de loop van mijn loopbaan er al wel enkele onderweg kwijtgeraakt... na ettelijke minuten mijn arme hersentjes te hebben gekweld heb ik het opgegeven en moeten jullie het maar doen met wat ik op dit moment kan bedenken... niets bijzonders want mijn leventje is... vergeleken met vroeger... geweldig saai geworden... om het even duidelijk te maken... als de vuilkar dinsdag de straat inrijdt is dat HET hoogtepunt van mijn dag... dan weet je het wel... ik zit nu al 2 weken met rugpijn en durf de deur niet uit vanwege de stank... tijgerbalsem... ben gisteravond tegen 8u al walmend naar tiger mijn bed ingedoken... met als kers op de taart een dik wollen dekentje op de zere plek gebonden... sexy ziet er wel wat anders uit... ooo... ik was de bedsokken nog vergeten te vermelden... één lichtpuntje... vrijdag gaan we met een stel vrienden eten... eerst een aperitiefje bij ons thuis... eten naar het restaurant in de buurt want koken voor vrienden en familie wordt me teveel... een fles openen en wat hapjes op tafel mikken kan ik nog wel... en de volgende week komt een stel andere vrienden van de club ons de laatste nieuwtjes van de club vertellen... en voor we het weten is de maand februari verleden tijd... vandaag wordt het een rustige dag... de boodschappen moeten wachten tot woensdag... als mijn rug het toelaat flodder ik misschien even rond met de stofvod... misschien... en de rest van de dag ga ik lekker zitten stinken.

04-02-2019 om 10:50 geschreven door Myette