Mamma mia... potvolkoffienogesantoe... gisteren was ik een logje aan 't schrijven en werd onderbroken door bezoek van dochter en haar man... ik dacht dat ik het wel weer zou vinden maar dat is noppes en potvolkoffienogesantoe... ik ben warempel vergeten waarover ik het had... de gaten in mijn geheugen worden zienderogen groter en dan zit ik met een mond vol tanden... allee vol is schromelijk overdreven want ik ben in de loop van mijn loopbaan er al wel enkele onderweg kwijtgeraakt... na ettelijke minuten mijn arme hersentjes te hebben gekweld heb ik het opgegeven en moeten jullie het maar doen met wat ik op dit moment kan bedenken... niets bijzonders want mijn leventje is... vergeleken met vroeger... geweldig saai geworden... om het even duidelijk te maken... als de vuilkar dinsdag de straat inrijdt is dat HET hoogtepunt van mijn dag... dan weet je het wel... ik zit nu al 2 weken met rugpijn en durf de deur niet uit vanwege de stank... tijgerbalsem... ben gisteravond tegen 8u al walmend naar tiger mijn bed ingedoken... met als kers op de taart een dik wollen dekentje op de zere plek gebonden... sexy ziet er wel wat anders uit... ooo... ik was de bedsokken nog vergeten te vermelden... één lichtpuntje... vrijdag gaan we met een stel vrienden eten... eerst een aperitiefje bij ons thuis... eten naar het restaurant in de buurt want koken voor vrienden en familie wordt me teveel... een fles openen en wat hapjes op tafel mikken kan ik nog wel... en de volgende week komt een stel andere vrienden van de club ons de laatste nieuwtjes van de club vertellen... en voor we het weten is de maand februari verleden tijd... vandaag wordt het een rustige dag... de boodschappen moeten wachten tot woensdag... als mijn rug het toelaat flodder ik misschien even rond met de stofvod... misschien... en de rest van de dag ga ik lekker zitten stinken.

04-02-2019 om 10:50 geschreven door Myette

Steeds lees en hoor ik : "maak gebruik van het openbaar vervoer"... jawel ik ben van goeden wille maar dat openbaar vervoer houdt niet van mij... telkens ik een tram of bus opstap gebeurt er iets zoals vandaag weer... 't manneke en ik gingen op stap om een GSM voor hem te kopen... ja je hebt het goed gehoord... een GSM voor mijn antieke echtgenoot... dit omdat ik ook nog eens alleen de deur uit wil en hij mij dan kan bereiken als hij in nood komt... dat is de bedoeling maar of ik het in zijn hardleerse kop kan hameren blijft een ?... dus wij de tram op... zeer tegen mijn zin op tram 7... waarom... omdat tram 7 nog rijdt in van die oude gammele vehikels met hoge opstappen en versleten bankjes... maar als het manneke het in zijn koppeke heeft zit het niet "ergens anders"... na een pijnlijke opstap zitten we op een van die harde bankjes en ik ruik een brandlucht... manlief weigert het te geloven en ik zwijg dan maar... alhoewel oren en ogen niet meer dezelfde kapaciteit hebben als ettelijke jaren geleden is mijn neus nog altijd OK... tijdens de rit wordt die stank erger en  plots begint de wagen zich met rook te vullen... we zijn dan maar afgestapt en de rest van de weg hebben we te voet afgelegd aangezien onze tram bleef stilstaan en de andere trams noodgedwongen ook... na gedana boodschap terug naar huis met... rara... weer zo'n gammele 7... ditmaal rook- en reukloos... verwondert het iemand dat ik veel liever alleen op stap ga en dat ik het openbaar vervoer met achterdochtige ogen bekijk?

23-01-2019 om 23:06 geschreven door Myette

iOm deze grauwe winterdagen nog enigszins nuttig te besteden ben ik begonnen mijn ouwe ontboezemingen hier in mijn blog te herlezen... dan copieer ik de meest gelukte en print ze uit met als doel ze als (on)aangename verrassing na te laten aan mijn kroost... of dat kroost zich de moeite zal getroosten moeders gedachtenspinsels te gaan zitten lezen is dan niet meer mijn zorg... ik ben dan lekker in de vorm van stof weggewaaid en lig misschien ergens in een exotisch land... een land waar ik tijdens mijn leven nooit geraakt ben en waar het hopelijk vredig en groen is.

Tijdens dat lezen val ik van de ene verrassing in de andere... dingen die ik helemaal vergeten was komen weer tot leven... ik zie ook dat ik in dat verleden een druk leventje leidde... blijkbaar was ik meer onderweg dan thuis... iets dat nu wel even anders is... trouwens toen ik daarstraks van de supermarkt thuis weerkeerde moest ik even gaan zitten om uit te blazen... het kan verkeren zei er iemand... weet niet meer wie... misschien klinkt het bespottelijk maar ik zeg het toch maar... ik zit dan te genieten van mijn eigen schrijfsels... ach ja een kinderhand is gauw gevuld nietwaar.

16-01-2019 om 16:31 geschreven door Myette

Dit logje is te danken aan Natoken met haar vergeten doos herinneringen... toen ik bij Ani las dat zij liever in het heden blijft leven moest ik haar gelijk geven want altijd achterom kijken heeft geen zin... alhoewel... door de jaren heen ben ik tot de ontdekking gekomen dat de pijnlijke herinneringen veel minder steken dan vroeger en dat ik nog steeds kan lachen met de rare streken van mijn overleden familieleden en vrienden zoals... een van mijn tantes die de restjes van het eten van de hele week steevast in de soep gooide en dan tegen haar zoon zegde : "Jean het is vandaag weer een MACHTIGE SOEP" en dat ik dat nog steeds zeg als ik restjes in de soep verwerk... en mijn moeder die bij een etentje in het restaurant beweerde dat de door haar bestelde vis taai was, door ons, haar liefhebbende familie, werd uitgelachen tot we ontdekten dat de kok vergeten was het tussenliggende papier in de visplakken vergeten was weg te nemen... en diezelfde mama die bij ons avocado at en beweerde dat het op haar maag was blijven liggen de hele nacht, weer gelach tot we ontdekten dat ze de schil had opgegeten... dan had je weer die mama met haar gebroken gebit want ze was erop gaan zitten... en zo zijn er nog vele waar ik telkens moet aan denken bij gelegenheid en er nog steeds plezier in heb... dat was wel even anders toen ze pas waren overleden want dan doen die herinneringen teveel pijn... pijn die afslijt tot weemoed... een van de zegeningen van oud worden... koester ze want zoveel zegeningen zijn er niet.

08-01-2019 om 15:45 geschreven door Myette

Dat "gezellig" slaat niet echt op oudejaarsavond maar op de foto die zoon me zond... een foto van zijn "happy dierenfamilie"... dieren die hij bijeen sprokkelde in de loop der jaren... daar is poes Chita die hij tijdens het werk in een wei vond... gedumpt door haar moeder... waarom... misschien omdat ze haar een nijdig ding vond... zoon nam haar in huis en gaf haar de fles... trouwens ik was toen ook van corvee omdat dat beestje om de 3 uur dat flesje moest hebben en zoon op zijn werk was... dus ikke op de fiets naar zijn huis als kattenvoedster... het kleine onooglijke ding groeide als kool en had een onstuimig karakter... nu ze al redelijk bejaard is wordt ze liever maar in haar gloriejaren terroriseerde ze zoon... dan hebben we Kiko die ook gedumpt werd in het asiel en nu een zalig leventje leidt bij zoon... elke dag lange wandelingen en spelen of worstelen met het baasje... waar je zoon ziet zie je Kiko... laatste vondeling is het konijn Pruts... op straat gevonden door zoon... stukje oor af... bloedend snuitje... heeft nu een luxe kooi en mag vrij rondwandelen in huis... van hond en kat is hij niet bang maar daagt ze zelfs uit... Chita trekt zich dan hooghartig in haar hoekje terug... Kiko laat zich verleiden tot spelen... hij likt konijn af en konijn knabbelt op poten hond... dus een echte "happy family"... bomma en bompa kijken toe en zien dat het goed is... zoon is gelukkig met zijn dierenfamilie en dat is het voornaamste.

01-01-2019 om 00:00 geschreven door Myette

HIERBIJ MIJN WENSEN VOOR 2019

29-12-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Eén hindernis is er al genomen... de Kerst... enkele jaren geleden kwamen de kinderen ons verblijden met hun besluit moeder en vader om de beurt bij hen thuis te ontvangen met de Kerst... ikke natuurlijk blij dat ik van die rompslomp af was... enkele jaren is het dus gelukt... helaas is onze lieve Kiko het struikelblok geworden... die schattige en echt lieve hond heeft de misdaad gepleegd onze schoonzoon te knappen... een miniem knapje... hij kende schoonzoon nog niet en toen die aan de deur kwam wilde hond zijn huis verdedigen... een rampzalige vergissing want sindsdien weigeren dochter en schoonzoon bij zoon thuis te komen... dus toen zoon hen uitnodigde voor de Kerst kreeg hij een weigering... zoon beschouwt zijn hond als zijn baby en is op zijn hart getrapt... uiteindelijk nodigden wij zoon bij ons uit voor de Kerst samen met Kiko... van dochter geen piep gehoord... geen kerstwensen... niks niemendal... nu ben ik op mijn hart getrapt want als je kinderen ruzie hebben zit je zelf ook in de ellende... geen kerststemming voor mij dus.

Gisteren nog eens mijn "nieuwe" botten aangetrokken... ja nieuw want verleden week deed ik de vreselijke ontdekking dat mijn ouwe trouwe en zeer beminde bottekes sleetplekken hadden... met bloedend hart naar de winkel getrokken voor nieuwe... ze vallen wel mee maar dat ouwe trouwe en zeer beminde paar zat stukken beter... met die botten dus 't stad ingetrokken... ik kocht altijd de zakagenda's in zo'n outlet zaak voor 1,90 euro per stuk... na zowat die nieuwe botten versleten te hebben vond ik die winkel niet meer terug... ja een boel nieuwe protserige zaken met kleding voor jonge en slanke meiden... een mensensoort waar ik helaas niet meer bij hoor... dan maar naar de Fnac getrokken waar ik na lang zoeken toch nog 2 agendakes vond die me maar liefst 24 euro kostten... weer met bloedend hart... een treurige portemonee en zere voeten naar huis getramd... vandaag nog maar eens gaan winkelen... ditmaal met 't manneke op sleeptouw en in ons eigen dorp... mijn crockskes zijn versleten en ik wilde er nieuwe... niet gevonden... zal voor volgende keer zijn.

Een van onze vroegere buurmeisjes nog even op bezoek gehad... ze kwam ons haar kakelverse baby showen... een meisje genaamd Merel... mooie naam en mooi meisje ook... en zo verrassend klein... toen ik het in mijn armen kreeg geduwd smolt ik bijna weg van vertedering... dat warme kleine hoopje mens... als je eigen kinderen klein zijn denk je dat je dat nooit zal vergeten... verkeerd... ze groeien en bloeien en elke dag gebeurt er iets nieuws en voor je het beseft zijn ze volwassen... de ouders die het geluk hebben kleinkinderen te krijgen kunnen het nog eens dunnetjes over doen maar dat geluk hebben wij dus niet... nu zou het wel te laat zijn want met kleine kindjes rondzeulen vergt veel energie.

27-12-2018 om 17:26 geschreven door Myette

Melig is het gevoel dat ik de laatste tijd heb... vandaag nog maar eens opgestaan met koppijn... het uitzicht vanuit mijn raam was ook al niet opbeurend... het zicht op de hier opgestapelde berg te strijken wasgoed ook al niet... in één woord... MELIG.

Wat doe je dan... ik probeer me te ontspannen met een boek maar dat lukt me ook al niet... ik doe FB open en lees de laatste berichten en capriolen van onze hooggeleerde regeringsleiders... ik moet me dan manhaftig beheersen om niet in huilen uit te barsten... lachen mag ook maar gaat moeilijk... de "feestdagen" staan voor de deur te trappelen en ik voel me niet feestelijk... alleen MELIG.

Nu ik al die MELIGHEID eruit gespuwd heb kan ik misschien... heel misschien... toch maar eens aan die strijk beginnen... ik kan een muziekske opzetten... zo iets swingends uit de jaren 50 of 60... toen wisten ze nog wat swingen was... wat ik nu hoor op de radio en TV  is gewoon geblaat... stikvervelend... wie maakt er nog eens liedjes die blijven hangen... zo van die meezingertjes die je gelukkig maken.

En nu is het genoeg geweest Myette... je bent echt een ouwe zeur aan 't worden... ga die strijk doen dan maak je je nuttig... ja ma! 

20-12-2018 om 12:01 geschreven door Myette

Ik had zelf al ondervonden dat ik op zekere blogs geen reactie kon intikken en ook gehoord van enkele bloggers die erover kloegen, maar nu heb ik zelf prijs... op mijn vorig logje reageerde niemand en net toen ik me geweldig eenzaam en in de steek gelaten begon te voelen kreeg ik een mailtje van een blogmaatje die me vertelde waar het schoentje wrong... dat maatje is van harte bedankt want ze behoedde me voor een zware depressie... ik ga dus gewoon verder met mijn hart hier uit te storten zonder antwoord te verwachten... aangezien ik dat hier ten huize van wel gewend ben ga ik er niet van doodvallen... ik hoop echter dat Sennet iets gaat doen aan dit probleem want tegen de muren aanpraten is niet echt een pretje.

Wat bracht de vorige week ons... buiten de gewone was- strijk- en opruimbezigheden moest ik elke ochtend beginnen met kop en poten van 't manneke te verzorgen... hij had altijd al een harde kop maar nu komt er nog bij dat hij om de haverklap die kop stoot tegen alles en nog wat... niet dat hij gegroeid is... integendeel... mijn huisband is stilaan aan 't smelten... zowel in lengte als omvang... dus ik begin mijn dag met ontsmetten en inpappen... dan de poten... hij zit namelijk al verscheidene weken met een zwerende grote teen... die moet dus ook ontsmet en ingepapt en verbonden worden... gisternacht lag hij te steunen als een aangeschoten rund en wilde direct naar de Spoed... ik heb dat toch kunnen uitstellen tot later op de dag want ik heb absoluut de nodige uren slaap nodig... op Spoed kregen we een vriendelijke en jonge en knappe dokter die de dader van al die smart bekeek en constateerde dat die ingegroeide nagel eruit moest... dat gebeurde... wat mij altijd opvalt is dat manlief tijdens zo'n behandeling heel stilletjes zijn pijn verbijt terwijl hij thuis al begon te gillen nog voor ik dat ding aanraakte... enfin de nagel is gefatsoeneerd en hopelijk is hij binnen enkele dagen van de pijn verlost en ik van al dat gepap.

Vandaag heb ik me met noeste ijver gestort op het schrijven van kerstkaarten... daarna komen de inkopen voor de kerst... niet dat ik een feestmaal ga bereiden maar zoon komt naar ons met Kiko en die twee mogen wel wat extra krijgen... voor oudejaar blijven we elk in ons eigen huis... zoon komt de straat niet op want de hond is als de dood voor vuurwerk... enkele weken geleden waren ze bij ons en er was ergens heel in de verte vuurwerk... bijna niet te horen... maar Kiko zat geweldig te beven en wist niet waar kruipen... bij harde knallen zou hij tegen de muren oplopen in paniek... wel een probleem want het is een beer van een hond... ik ben niet bepaald een zwak vrouwtje maar als dat beest in mijn weg zit kan ik hem gewoon niet opzij duwen... een betonblok is er niets bij.

12-12-2018 om 15:18 geschreven door Myette

We hebben ons gelijk schapen de digitale wereld laten insturen... in het begin wel leuk... je kan dingen uitproberen... het is één groot avontuur... stilaan wordt je het gewend om digitaal te leven... maar owee als plots een van die vermaledijde toestellen er de brui aan geeft... je voelt je dan in de zak gezet en hulpeloos... zo zit ik al 6 weken zonder vaste telefoon en ben ik verplicht alles met mijn GSM te doen... iets wat 't manneke nooit heeft willen leren zodat ik met bang hart zit te hopen dat we niet in een noodsituatie komen... vandaag moest ik bellen naar onze huisdokter en  kwam tot de ontdekking dat eensklaps al mijn opgeslagen telefoonnummers verdwenen waren... gelukkig ben ik nog van de oude garde die een rotsvast vertrouwen heeft in papier... morgen kan ik weer enkele uurtjes doorbrengen met alle verdwenen nummers terug in het geheugen te voeren... hoe dit gebeurde is mij een raadsel... zoals elke avond laad ik de GSM op en niemand raakt aan dat ding... enkele weken terug was het de computer die er de brui aan gaf... gelukkig heb ik een handige zoon die me telkens uit de nood komt helpen want ik doe de bankverrichtingen ook online... sinds we overstapten op Scarlet heeft de TV ook al kuurtjes... die neemt namelijk vanalles op zonder dat ik het programmeerde en ben ik altijd maar die ongewenste programmas aan te wissen... we zijn met zijn allen veel te afhankelijk geworden van al dat digitaal gedoe... zolang alles goed werkt is het plezant.

Gisteren kwam de pedicure mijn onderdanen verzorgen en morgen is het de beurt aan de bovenkant... dan komt de kapster... jammer genoeg heb ikzelf dan nog de hele middenpartij te verzorgen... tja men tracht het verval zo lang mogelijk uit te stellen nietwaar of zal ik liever zeggen "verdoezelen"... en dat wordt meer en meer een zware taak.

h

05-12-2018 om 20:14 geschreven door Myette

Heb ik al eens gezegd dat ik mijn wereld bekijk als een plaats vol met obstakels die genomen moeten worden... ja... dan herhaal ik het nog maar eens... de vorige weken werd ik gul bedeeld met van die dingen en ik maak er mijn taak van ze een voor een aan te pakken en de nek om te draaien... vandaag weer eentje met succes overwonnen... moest met 't manneke en mezelf naar de dokter voor bloedafname en vaccinatie tegen pneumonie... alleen man verteld over die bloedafname maar de spuit heel slinks verzwegen... ik heb nog heel levende herinneringen aan hoe zoon toen hij nog een zoontje was reageerde op doktersbezoeken en tandartsen... dat was dagen en dagen aan één stuk gezeur en geklaag... mij niet gezien... dus ik vertel man het allernoodzakelijkste en het is gelukt... bloed eruit en spuit erin zonder commentaar... maar daarna moest madam op de tafel... zoals gewoonlijk vinden ze bijna nooit een geschikte ader bij mij dus dat wordt een soort vogelenpik tot het raak is... daarna de spuit... aangezien ik nog met een blafhoest zit was het van "to spuit or not to spuit"... na langdurig geklop en geluister werd ik goedgekeurd en kreeg de prik... dat was het dus voor vandaag.

Morgen komt er weer een dag met weer een andere berg te beklimmen namelijk de begrafenis van een van onze vroegere kaartvrienden... die vriendenkring is snel aan het krimpen... ik zal er eens werk van moeten maken een nieuwe kring op te bouwen met allemaal jonge en frisse mensjes die nog lang niet dood willen gaan... iemand kandidaat... een CV is niet nodig.

29-11-2018 om 12:56 geschreven door Myette

Nee hoor ik ben niet plots een fanatieke sportster geworden maar de laatste dagen waren wel gewijd aan worstelen... en nee ik heb 't manneke niet gevloerd... maar ik ben geveld door een geniepige bacil die me eerst naar de keel vloog en zich dan naar binnen wurmde zodat ik nu zit te hijgen en piepen als een bronstige koe... ik denk dat die bacil mee reisde op een van die volgepakte trams verleden week... en zoals het steeds gebeurt kwam die aanval heel ongelegen... vrijdag kwamen de kinderen eten en dan moet moeder haar beste kookkunsten boven halen... het is me gelukt maar eens de kinderen de deur uit ben ik als de weerlicht naar mijn bed gevlogen... zaterdag kwam zoon met Kiko en dat is ook niet bepaald een rustig avondje... vandaag neem ik er mijn gemak van... dinsdag bezoek tandarts... meer een bezoeking want met een blafhoest in die stoel zitten met wijd opengesperde mond doet mij rillen van afgrijzen... donderdag pneumo vaccinatie gaan halen maar ik vrees dat de dokter mij gaat terug naar huis sturen... vrijdag naar een begrafenis... zeg nu zelf... ik heb me in jaren niet meer zo pips gevoeld en nu... van pech gesproken.

Niet dat ik sta te popelen om vlug oud (nog ouder) te worden maar ik zal toch blij zijn dat deze week voorbij is... ik tel al af.

25-11-2018 om 15:45 geschreven door Myette

Voor ik mijn bed induik wil ik even de buitenwereld nog op de hoogte brengen van mijn doen en laten in de voorbije week... die week was ietwat aan de drukke kant en dus ook vermoeiend... buiten de enkele verplichte doktersbezoekjes hadden we ook een etentje met goeie vrienden... voor dat etentje moesten we echter met de tram tot aan het Centraal Station en dan verbinding met andere tram... een hele onderneming met 't manneke op sleeptouw... dat manneke had weer zijn grommeldag en zeurde aan één stuk door over alles en nog wat... trouwens het openbaar vervoer en wij klikken niet zo goed... toen ik man tot aan de vertrekhalte had meegesleurd bleef die tram eindeloos lang aan de vorige halte stilstaan... blijkbaar een accident gebeurd... dat was koren op de zeurmolen van manlief... in de tram beweerde hij dat die tram de verkeerde weg nam en stelde ik voor dat hij de bestuurder zou verwittigen wat mij weer woedende blikken opleverde... maar toch... eens in het restaurant aangekomen werd man een en al charme en heeft het zich goed laten smaken... we hebben ook onze naaste buren uitgenodigd voor een borrel en een babbel om de ietwat verstoorde relatie wat op te krikken... en het lukte... we zijn weer vriendjes.

Vandaag kwam mijn poetshulp en net toen ze weg was kwam de man die ons een traplift wilde komen aansmeren... toen die man de trap opkwam bekeken we elkaar en kwamen tot de ontdekking dat hij 6 jaar eerder al was geweest om een offerte op te stellen... een ietwat genante situatie maar de man nam het gemoedelijk op... hij stelde een nieuwe prijs voor en vertrok... ik zie een traplift wel zitten al was het maar om de boodschappen en de zware wasmand naar boven te hijsen maar natuurlijk houdt man zijn poot weer stijf en wil er niet van weten... hij kan die trap nog wel aan zegt hij en ja dat kan hij... er moet eerst iets gebeuren voor hij zal zwichten... misschien moet ik hem eens een duwtje geven en de trap laten afrollen... misschien... misschien!!!

Nee hoor... voor iemand de politie gaat verwittigen... dat was maar een grapje... een gehandicapt manneke in huis zit niet bepaald in mijn wenspakket.

19-11-2018 om 22:20 geschreven door Myette

Gisteren... zondag... hadden we een etentje met vrienden van de club... toen een van hen ons een volgend etentje beloofde en we hem vroegen wat hij te vieren had... was het antwoord... "het feit dat we nog leven moet elke dag gevierd worden"... et voilà... het zette me aan het denken en ik besloot voortaan elke dag met een juichkreet het bed uit te springen... gevolgd door een vreugdedanske... al jodelend mijn bieterkes te poetsen... gevolgd door welluidend gegorgel... naar beneden te huppelen... al heupwiegend de appelsientjes te persen... met engelengeduld te wachten tot de koffie is doorgelopen... de muesli liefdevol in de kommen te schikken... om tenslotte stralend aan tafel te gaan zitten na eerst nog harder stralend mijn echtgenoot te hebben bediend... dat was dus het plan.

De werkelijkheid... uit bed gekropen al steunend want mijn rug wilde niet meewerken... de bieterkes moesten wachten... eerst me naar beneden laten zakken al hangend aan de trapleuning... met slaapogen naar de koffie staan staren... de appelsientjes werden uitgeperst met tegenzin... de muesli navenant... man moest zichzelf maar bedienen... aan tafel met lange tanden mijn portie binnengewerkt... weg goeie voornemens.

Dit is zowat mijn hele leven al... goeie voornemens met de vleet maar toepassen... ho maar... gebrek aan karakter... ongeduld... toch moet je er even bij stilstaan... we vinden het zo vanzelfsprekend dat alles aan en in je lichaam doet wat het moet en als er iets fout loopt val je meters diep van verbazing en verontwaardiging... we zijn nu eenmaal een complexe machine en als alles gesmeerd loopt mag je van geluk spreken.

Ons avondje uit was prima... leuk gezelschap... lekker eten... als afsluiter werden we nog maar eens getracteerd op een afknapper... een van de vrienden zette ons aan de deur af... we wuifden hen na... wilden naar binnen en toen vond man zijn sleutel niet... ik was er zeker van dat ik hem de sleutel had gegeven... we begonnen te zoeken... in al zijn zakken tot op zijn onderbroek... het werd bijna een striptease want ik hou van zorgvuldig zoeken... no key te vinden... ik ga nooit weg zonder de mijne het manneke kennend... dus we konden wel binnen... de vriend gebeld en die vond de sleutel vandaag terug in zijn wagen... so far so good.

Wat vandaag ons gaat brengen is nog af te wachten maar dat vieren zal nog even moeten wachten want ik ben nog niet in de stemming. 

12-11-2018 om 13:55 geschreven door Myette

Wat is het leven... in mijn ogen een voortdurende strijd... ziekte voorkomen dus gezond EN saai leven... problemen oplossen... de "kerk in het midden houden"... ook vaak moeilijk... 't manneke in de gaten houden... dat is vooral de laatste tijd een strijd geworden... zonet ontdekt dat hij een van mijn lievelingsbomen bijna kaal heeft geplukt... die man heeft een "wegwerp" manie ontwikkeld en ik moet voortdurend mijn poot stijf houden of hij gooit dingen weg die ik nog nodig heb... vroeger was dat anders dan haalde hij mijn weggegooide dingen terug uit de vuilbak... nu heeft hij zich op de bomen in de tuin gestort... en ik zie met pijn in mijn hart hoe hij snoeit en knipt tot er wat kale takken bijhangen... wat doe je dan... niet veel meer.

Dan ben ik ook nog in strijd met Scarlet... die paljassen doen niets aan onze telefoonlijn... kwade telefoontjes helpen niet... alleen krijg ik duizenden sorrys te horen maar de telefoon blijft zo dood als een pier... een dooie pier dan... ook zat ik 3 dagen zonder computer... geen internetverbinding... alles wat ik maar kon bedenken uitgetest doch steeds noppes... dan maar weer zoon gebeld (met gsm) en die heeft gisteren de verbinding kunnen herstellen... geen fout van Scarlet dit keer maar hier.

Gelukkig zijn er ook nog goeie momenten zoals het misverstand met onze naaste buren/vrienden gaan oplossen... alles werd gladgestreken en ze komen volgende week een glas drinken bij ons... zucht van opluchting... straks blogmeeting maar ik vrees dat het een droevige gaat worden want een van de blogmaatjes heeft net haar dochter verloren en de begrafenis is volgende week... en ik zit hier te klagen over futiliteiten... ik schaam me diep... wat kan er erger zijn dan een van je kinderen te moeten verliezen... zoon mankt wel voor de rest van zijn leven maar hij is er nog en daar ben ik elke dag weer dankbaar voor... dat accident van hem kon ook fataal hebben kunnen aflopen... om verder te gaan met het goeie nieuws... zondag hebben we een etentje met vrienden van de club... toch zalig te weten dat vrienden je niet laten vallen omdat je niet meer zo goed mee kan... morgen moeten we een borrel gaan drinken bij een van de buren als afscheid... hij verkocht zijn huis en gaat in Gent wonen bij zijn vriendin... het was een goede buur en we gaan hem missen.

Het was een drukke week en de volgende dagen worden nog drukker... vroeger zou ik me in mijn nopjes hebben gevoeld maar met de jaren verlang je meer en meer naar rust... ach rusten kan je altijd nog als je echt niets meer kan en je je als een hoopje nutteloos vlees in een rusthuis dood zit te vervelen.

09-11-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Sjjjttt... het is hier even rustig... hoop dat het zo een tijdje blijft na een woelige week... telefoon nog altijd afgesloten dus regelmatig bellen naar Scarlet om van mijn oren te maken... heel vriendelijk en veel sorrys voor het ongemak en ook begrip maar er gebeurt helemaal niks... ik heb mijn gsm gelukkig maar t manneke kan met die wonderlijke moderne toestellen niet overweg dus ik kan niet meer alleen het huis uit omdat hij me niet kan bereiken in nood... met hem naar de dermatoloog voor dat koppige koppeke van hem dat weer eens gewond is... 2 x per dag reinigen en insmeren met cortisone zalf... en of dat niet voldoende is ging hij vrijdag ll. door zijn rug... aangezien mijn echtgenoot nooit in stilte kan lijden liet hij bij elke beweging de nodige decibels ontsnappen... volstoppen met pijnstillers en gedwongen rust is dan de enige remedie... vandaag ietwat beter en ook ietwat stiller... sjjjttt.

Ik ben nog altijd ijdel en elke ochtend doe ik de nodige manoeuvers om er toonbaar uit te zien... behalve... gisteren 1 november... aangezien het een feestdag is verwachtte ik niemand aan de deur... verkeerd gedacht... in de namiddag stonden onze lang verloren Brusselse vrienden aan de deur... verloren omdat er op mijn mailtjes nooit antwoord kwam had ik hen geschrapt van onze vriendenlijst... jawadde... daar stonden ze alsof er niets gebeurd was... was ook niet... alleen radiostilte... hij met relaas van ellendige gebeurtenissen in de voorbije jaren en zij met Alzheimer... dat was een schok voor mij want zij was zowat de meest intelligente vrouw die ik ken... van alle markten thuis... had een belangrijke positie bij een bank en ging na haar pensioen nog kunstgeschiedenis studeren... zelfs als ze bij ons op weekend was zat ze in verloren momenten nog te studeren... het laat me gewoon niet los... en ik maar puzzelen en vraagstukken oplossen om mijn hersens in leven te houden... misschien kan ik me beter wat minder inspannen... om terug te komen op wat ik in het begin zegde... ik voelde me wel opgelaten de deur te moeten openen in mijn nonchalante toestand... niet opgemaakt... wel aangekleed.

Nog zoiets... ik heb een vriendin die elke avond om 9u haar bad neemt en pon en peignoir aantrekt... ik zat gewoonlijk tot 10u aangekleed en wel en dan belde er niemand... maar owee als ik me eens even liet gaan en uit mijn BH en in mijn pon en peignoir stapte... gegarandeerd onverwacht bezoek... zo zat ik eens rustig BHloos te genieten van een rustige avond... kinderen in bed... man naar zijn biljart avondje... belde een buurman aan om te bedanken voor een of andere gunst... ik weet al niet meer welke... vroeg beleefd de man binnen en die deed het nog ook... daar zaten we... hij ietwat ongemakkelijk en ik geweldig opgelaten in mijn peignoireke... ik gaf hem een whisky... we babbelden wat en toen hij eindelijk de deur uit was kwam mijn zucht van opluchting... ik dacht mijn les geleerd te hebben maar nee... hopeloos!

02-11-2018 om 10:00 geschreven door Myette

Jawel lieve blogmaten ik leef nog maar hoe... als één bundel zenuwen... het was me het weekje wel... wat zeg ik... twee weken geloop en reclamaties rondstrooiend...niet dat dit mijn favoriete bezigheid is maar ik moest wel... zoals ik al vertelde hiervoor was er een fout geslopen in dat formulier en Brussel stuurde het terug... ik terug naar de politie en dan naar de verzekering... en ja de verzekering had een verkeerde nummerplaat opgegeven... missen is menselijk maar het is wel lastig... formulier nu onderweg naar Brussel en afwachten tot de bevestiging terug is.

Dit was nog maar het minste van mijn zorgen... na de overstap naar Scarlet nog niets dan miserie gehad... eerst een dode telefoonlijn... nog altijd zo dood als een pier... enkele keren naar Brussel gebeld en er werd een dossier aangemaakt en ze zouden het trachten op te lossen... nog niets gebeurd... gisteren viel plots de TV dood... bijna toch hij vroeg namelijk ons lijnnummer in te voeren... 't manneke in alle staten en ik... bijna ook want wat is in godesnaam dat lijnnummer... na ettelijke pogingen en elke keer noppes maar weer naar Scarlet gebeld... ik kreeg een Hollandse juf aan de lijn en die gaf me het nummer op... na ettelijke keren proberen nog altijd noppes... het menske vond het "raar en onbegrijpelijk" ik ook dus... ze zouden het dossier raadplegen en er iets aan trachten te doen... en dat was het... 's avonds heb ik met 't manneke spelletjes zitten doen om hem kalm te houden... vandaag belde zoon en toen ik het hem vertelde schoot hij in een Vlaamse koleire en belde naar Scarlet... daar gaven ze hem ons telefoonnummer op... na hard aandringen kwam de man daar toch op de proppen met een ander nummer en waarempel het werkte!!!

Kun je je voorstellen dat ik me echt niet meer gerust voel... de TV aanzetten of mijn PC doe ik met een bang hartje... gaat het lukken of niet... en wat ik me ook afvraag is... als je belt naar Scarlet krijg je zoals gewoonlijk de keus tussen 1 drukken voor technische vragen of 2 voor dit of dat... nu zou je toch verwachten dat als je met een technische vraag komt dat er aan de lijn mensen zitten die weten waar ze mee bezig zijn... niet dus... heel beleefd en veel excuses maar iets doen olala.

Toch nog één goed nieuws gekregen vandaag... zoon kreeg vandaag de uitslag van het gerecht over zijn accident verleden jaar... hij werd voor 100 % in zijn recht gesteld en de tegenpartij kreeg 4 weken rijverbod en verschillende fikse boetes... na vele maanden in spanning kon zoon eindelijk weer herademen... nu nog wachten tot de verzekering hem gaat uitbetalen voor geleden schade en ellende... hij ging aan het werk maar moest het terug opgeven tot zijn groot verdriet.

26-10-2018 om 17:17 geschreven door Myette

Ik krijg tegenwoordig de daver op m'n lijf als ik iets moet bekomen van de een of andere instelling... vandaag weer naar de politie gestapt... gelukkig was de vriendelijke inspecteur er van de vorige keer... het inschrijvingsformulier van ons Poloke dat werd aangevraagd werd teruggestuurd met een brief dat er iets fout was maar wat... was heel onduidelijk... in de bijgevoegde brief werd een hele waslijst van fouten vernoemd maar ze hadden wel vergeten ONZE fout aan te vinken... ik dus naar die vriendelijke politieman om raad en hulp... de man kon er zelf geen touw aanknopen en begon te bellen... aan de andere kant werd gewoon niet opgenomen... na zowat de vijfde keer kreeg hij eindelijk beet en wat was de fout... de verzekering had de verkeerde nummerplaat vermeld... dus morgen kan ik terug daar gaan aankloppen... geen verveling voor mij alleen wrevel.

Intussen zit ik ook zonder telefoon en kan geen emails verzenden... waarom... we stapten van Proximus over op Scarlet... er werd me verzekerd dat alles hetzelfde zou blijven zoals telefoonnummer en emailadres... jawadde... de piepjonge gast die het boeltje kwam installeren verzekerde me hetzelfde dus ik gerust... tot ik enkele dagen later tot de ontdekking kwam dat mijn emails de deur niet uit konden en mijn dochter vroeg waarom we de vaste lijn hadden afgesloten... niet dus... zoon om hulp gevraagd... die kwam maar kon er niet mee lachen want hij zit namelijk ook in de nesten met de weerspannige verzekeringsmaatschappij die proberen zo weinig mogelijk uit te betalen... ook op zijn werk viel het niet echt mee... dus zoon krikkel en moeke nog krikkelder en stikvol schuldgevoel voor de overlast... de samenwerking van Proximus met Scarlet loopt blijkbaar niet over een leien dakje.

22-10-2018 om 17:09 geschreven door Myette

Je zit voor de TV van een spannende horror- of detective- film te genieten en krek op de meest spannende momenten krijg je de een of andere hemels glimlachende dame te zien die met een verzaligde uitdrukking op een kaasje zit te kauwen... nu ja dat kaasje zal wel lekker zijn maar om er zo'n drukte over te maken... of die shampoo waar talloze kappers bijna van achterover slaan als ze het resultaat zien van een wasbeurt met dat product... nou ik heb ooit mijn haar gewassen met Dreft en het resultaat was zoals altijd... proper... de dames en heren van die reclames zijn altijd gelukkig en stralend... ik benijd hen soms... heel af en toe laat ik me verleiden tot de aankoop van een van hun producten... weer een illusie minder... als je pech hebt krijg je diezelfde reclames niet één maar vijf keren te zien tijdens één film... denken ze nu echt dat dit gaat leiden tot meer aankopen... integendeel... ik ben die tot den treure toe aangeprijsde artikelen zo beu dat ik ze nooit en nimmer zal kopen.

Dit om even mijn frustraties kwijt te geraken omdat ik me vorige avond heb zitten ergeren aan al die happy people die al die happy producten zo fantastisch vinden... wat me ook opvalt is dat de dames nooit normaal iets eten of drinken... nee ze nippen en knabbelen en dan in vertraagd tempo met de ogen hemelwaarts gericht... als ik dat zie voel ik mezelf maar een oermens... ik nip en knabbel nooit... ik neem grote slokken en bijt brokken... als ze iets van textiel aanprijzen betasten ze het niet... nee ze strelen het met één vinger... doe eens normaal zeg... wat je vroeger discreet verzweeg voor de buitenwereld wordt nu open en bloot op TV gezet... lekkage... wel discreet te verhelpen met inlegkruisjes... er zijn soms ook wel goeie reclames zoals die vermoeide man die door zijn hond werd meegesleept... nadat hij een pepmiddel had genomen sleepte hij de hond voort... ik kon er wel mee lachen maar ik denk dat dit na de tigste keer bekijken ook zal minderen... ook de reclame van Duvel vond ik wel smakelijk... ik kreeg er warempel dorst van.

18-10-2018 om 10:01 geschreven door Myette

Een blogvriendin wenste me gisteren veel genot met het mooie herfstweer... genot was er niet bij... integendeel ik heb de dag grotendeels in de auto doorgebracht... afgewisseld met het ene kantoor na het andere... toen we MET bewijs van de politie naar de eutokeuring in Kontich trokken voor een duplicaat van de vorige keuring moest ik zowat 5 x uitleggen dat het origineel verloren was... toen riep de loket dame er versterking bij en na lang wachten kwam een mannelijke dumbo aangeslenterd... weer dezelfde uitleg... toen beweerde die gast dat dat Immatriculation dinges niet het origineel was want het had geen watermerk... logisch want enkele jaren geleden waren onze papieren gestolen en moesten we andere aanvragen... weer 5 x uitleg maar meneer lag dwars en weigerde een copie te leveren... wij terug naar ons politiebureel en ik had geluk want ik kwam bij dezelfde charmante hoofdinspecteur terecht... de man kon er niet mee lachen en begon direct telefoontjes her en der te smijten... hij regelde een afspraak met een chef van de inspectie in Deurne... er zijn nog vriendelijke mensen ook op de wereld... ik heb me erg moeten inhouden want wilde de man knuffelen maar heb me gehouden aan een handdruk en mijn meest dankbare grijns... terug op pad naar Deurne... ik vraag me toch af wie er nog echt werkt... om 3u was het verkeer rampzalig druk... 't manneke is nooit goed geweest in bevelen opvolgen en zeker niet van mij in opdracht van de GPS dame dus het was een helse rit... in Deurne heb ik tijdens het wachten gezellig zitten babbelen met een jonge Irakees (of is het Irokaans) om het even... hij beweerde in Antwerpen geboren te zijn maar zijn Vlaams was niet up to date en ik zegde hem meer te oefenen... ik verdenk hem ervan dat hij al op mij aan 't oefenen was... ik kreeg mijn duplicaat mits betaling van 12,50 euro en we konden ons terug in het verkeer storten... ik ben in lang niet meer zo blij geweest in één stuk veilig thuis te komen... nu nog wachten op dat andere document en ik "kuis even mijn schup af"

Ik ga nu heel efkes een strijkske doen en dan de tuin in om te genieten van het mooie herfstweer met terugwerkende kracht.

13-10-2018 om 10:56 geschreven door Myette