Nee hoor ik ben niet plots een fanatieke sportster geworden maar de laatste dagen waren wel gewijd aan worstelen... en nee ik heb 't manneke niet gevloerd... maar ik ben geveld door een geniepige bacil die me eerst naar de keel vloog en zich dan naar binnen wurmde zodat ik nu zit te hijgen en piepen als een bronstige koe... ik denk dat die bacil mee reisde op een van die volgepakte trams verleden week... en zoals het steeds gebeurt kwam die aanval heel ongelegen... vrijdag kwamen de kinderen eten en dan moet moeder haar beste kookkunsten boven halen... het is me gelukt maar eens de kinderen de deur uit ben ik als de weerlicht naar mijn bed gevlogen... zaterdag kwam zoon met Kiko en dat is ook niet bepaald een rustig avondje... vandaag neem ik er mijn gemak van... dinsdag bezoek tandarts... meer een bezoeking want met een blafhoest in die stoel zitten met wijd opengesperde mond doet mij rillen van afgrijzen... donderdag pneumo vaccinatie gaan halen maar ik vrees dat de dokter mij gaat terug naar huis sturen... vrijdag naar een begrafenis... zeg nu zelf... ik heb me in jaren niet meer zo pips gevoeld en nu... van pech gesproken.

Niet dat ik sta te popelen om vlug oud (nog ouder) te worden maar ik zal toch blij zijn dat deze week voorbij is... ik tel al af.

25-11-2018 om 15:45 geschreven door Myette

Voor ik mijn bed induik wil ik even de buitenwereld nog op de hoogte brengen van mijn doen en laten in de voorbije week... die week was ietwat aan de drukke kant en dus ook vermoeiend... buiten de enkele verplichte doktersbezoekjes hadden we ook een etentje met goeie vrienden... voor dat etentje moesten we echter met de tram tot aan het Centraal Station en dan verbinding met andere tram... een hele onderneming met 't manneke op sleeptouw... dat manneke had weer zijn grommeldag en zeurde aan één stuk door over alles en nog wat... trouwens het openbaar vervoer en wij klikken niet zo goed... toen ik man tot aan de vertrekhalte had meegesleurd bleef die tram eindeloos lang aan de vorige halte stilstaan... blijkbaar een accident gebeurd... dat was koren op de zeurmolen van manlief... in de tram beweerde hij dat die tram de verkeerde weg nam en stelde ik voor dat hij de bestuurder zou verwittigen wat mij weer woedende blikken opleverde... maar toch... eens in het restaurant aangekomen werd man een en al charme en heeft het zich goed laten smaken... we hebben ook onze naaste buren uitgenodigd voor een borrel en een babbel om de ietwat verstoorde relatie wat op te krikken... en het lukte... we zijn weer vriendjes.

Vandaag kwam mijn poetshulp en net toen ze weg was kwam de man die ons een traplift wilde komen aansmeren... toen die man de trap opkwam bekeken we elkaar en kwamen tot de ontdekking dat hij 6 jaar eerder al was geweest om een offerte op te stellen... een ietwat genante situatie maar de man nam het gemoedelijk op... hij stelde een nieuwe prijs voor en vertrok... ik zie een traplift wel zitten al was het maar om de boodschappen en de zware wasmand naar boven te hijsen maar natuurlijk houdt man zijn poot weer stijf en wil er niet van weten... hij kan die trap nog wel aan zegt hij en ja dat kan hij... er moet eerst iets gebeuren voor hij zal zwichten... misschien moet ik hem eens een duwtje geven en de trap laten afrollen... misschien... misschien!!!

Nee hoor... voor iemand de politie gaat verwittigen... dat was maar een grapje... een gehandicapt manneke in huis zit niet bepaald in mijn wenspakket.

19-11-2018 om 22:20 geschreven door Myette

Gisteren... zondag... hadden we een etentje met vrienden van de club... toen een van hen ons een volgend etentje beloofde en we hem vroegen wat hij te vieren had... was het antwoord... "het feit dat we nog leven moet elke dag gevierd worden"... et voilà... het zette me aan het denken en ik besloot voortaan elke dag met een juichkreet het bed uit te springen... gevolgd door een vreugdedanske... al jodelend mijn bieterkes te poetsen... gevolgd door welluidend gegorgel... naar beneden te huppelen... al heupwiegend de appelsientjes te persen... met engelengeduld te wachten tot de koffie is doorgelopen... de muesli liefdevol in de kommen te schikken... om tenslotte stralend aan tafel te gaan zitten na eerst nog harder stralend mijn echtgenoot te hebben bediend... dat was dus het plan.

De werkelijkheid... uit bed gekropen al steunend want mijn rug wilde niet meewerken... de bieterkes moesten wachten... eerst me naar beneden laten zakken al hangend aan de trapleuning... met slaapogen naar de koffie staan staren... de appelsientjes werden uitgeperst met tegenzin... de muesli navenant... man moest zichzelf maar bedienen... aan tafel met lange tanden mijn portie binnengewerkt... weg goeie voornemens.

Dit is zowat mijn hele leven al... goeie voornemens met de vleet maar toepassen... ho maar... gebrek aan karakter... ongeduld... toch moet je er even bij stilstaan... we vinden het zo vanzelfsprekend dat alles aan en in je lichaam doet wat het moet en als er iets fout loopt val je meters diep van verbazing en verontwaardiging... we zijn nu eenmaal een complexe machine en als alles gesmeerd loopt mag je van geluk spreken.

Ons avondje uit was prima... leuk gezelschap... lekker eten... als afsluiter werden we nog maar eens getracteerd op een afknapper... een van de vrienden zette ons aan de deur af... we wuifden hen na... wilden naar binnen en toen vond man zijn sleutel niet... ik was er zeker van dat ik hem de sleutel had gegeven... we begonnen te zoeken... in al zijn zakken tot op zijn onderbroek... het werd bijna een striptease want ik hou van zorgvuldig zoeken... no key te vinden... ik ga nooit weg zonder de mijne het manneke kennend... dus we konden wel binnen... de vriend gebeld en die vond de sleutel vandaag terug in zijn wagen... so far so good.

Wat vandaag ons gaat brengen is nog af te wachten maar dat vieren zal nog even moeten wachten want ik ben nog niet in de stemming. 

12-11-2018 om 13:55 geschreven door Myette

Wat is het leven... in mijn ogen een voortdurende strijd... ziekte voorkomen dus gezond EN saai leven... problemen oplossen... de "kerk in het midden houden"... ook vaak moeilijk... 't manneke in de gaten houden... dat is vooral de laatste tijd een strijd geworden... zonet ontdekt dat hij een van mijn lievelingsbomen bijna kaal heeft geplukt... die man heeft een "wegwerp" manie ontwikkeld en ik moet voortdurend mijn poot stijf houden of hij gooit dingen weg die ik nog nodig heb... vroeger was dat anders dan haalde hij mijn weggegooide dingen terug uit de vuilbak... nu heeft hij zich op de bomen in de tuin gestort... en ik zie met pijn in mijn hart hoe hij snoeit en knipt tot er wat kale takken bijhangen... wat doe je dan... niet veel meer.

Dan ben ik ook nog in strijd met Scarlet... die paljassen doen niets aan onze telefoonlijn... kwade telefoontjes helpen niet... alleen krijg ik duizenden sorrys te horen maar de telefoon blijft zo dood als een pier... een dooie pier dan... ook zat ik 3 dagen zonder computer... geen internetverbinding... alles wat ik maar kon bedenken uitgetest doch steeds noppes... dan maar weer zoon gebeld (met gsm) en die heeft gisteren de verbinding kunnen herstellen... geen fout van Scarlet dit keer maar hier.

Gelukkig zijn er ook nog goeie momenten zoals het misverstand met onze naaste buren/vrienden gaan oplossen... alles werd gladgestreken en ze komen volgende week een glas drinken bij ons... zucht van opluchting... straks blogmeeting maar ik vrees dat het een droevige gaat worden want een van de blogmaatjes heeft net haar dochter verloren en de begrafenis is volgende week... en ik zit hier te klagen over futiliteiten... ik schaam me diep... wat kan er erger zijn dan een van je kinderen te moeten verliezen... zoon mankt wel voor de rest van zijn leven maar hij is er nog en daar ben ik elke dag weer dankbaar voor... dat accident van hem kon ook fataal hebben kunnen aflopen... om verder te gaan met het goeie nieuws... zondag hebben we een etentje met vrienden van de club... toch zalig te weten dat vrienden je niet laten vallen omdat je niet meer zo goed mee kan... morgen moeten we een borrel gaan drinken bij een van de buren als afscheid... hij verkocht zijn huis en gaat in Gent wonen bij zijn vriendin... het was een goede buur en we gaan hem missen.

Het was een drukke week en de volgende dagen worden nog drukker... vroeger zou ik me in mijn nopjes hebben gevoeld maar met de jaren verlang je meer en meer naar rust... ach rusten kan je altijd nog als je echt niets meer kan en je je als een hoopje nutteloos vlees in een rusthuis dood zit te vervelen.

09-11-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Sjjjttt... het is hier even rustig... hoop dat het zo een tijdje blijft na een woelige week... telefoon nog altijd afgesloten dus regelmatig bellen naar Scarlet om van mijn oren te maken... heel vriendelijk en veel sorrys voor het ongemak en ook begrip maar er gebeurt helemaal niks... ik heb mijn gsm gelukkig maar t manneke kan met die wonderlijke moderne toestellen niet overweg dus ik kan niet meer alleen het huis uit omdat hij me niet kan bereiken in nood... met hem naar de dermatoloog voor dat koppige koppeke van hem dat weer eens gewond is... 2 x per dag reinigen en insmeren met cortisone zalf... en of dat niet voldoende is ging hij vrijdag ll. door zijn rug... aangezien mijn echtgenoot nooit in stilte kan lijden liet hij bij elke beweging de nodige decibels ontsnappen... volstoppen met pijnstillers en gedwongen rust is dan de enige remedie... vandaag ietwat beter en ook ietwat stiller... sjjjttt.

Ik ben nog altijd ijdel en elke ochtend doe ik de nodige manoeuvers om er toonbaar uit te zien... behalve... gisteren 1 november... aangezien het een feestdag is verwachtte ik niemand aan de deur... verkeerd gedacht... in de namiddag stonden onze lang verloren Brusselse vrienden aan de deur... verloren omdat er op mijn mailtjes nooit antwoord kwam had ik hen geschrapt van onze vriendenlijst... jawadde... daar stonden ze alsof er niets gebeurd was... was ook niet... alleen radiostilte... hij met relaas van ellendige gebeurtenissen in de voorbije jaren en zij met Alzheimer... dat was een schok voor mij want zij was zowat de meest intelligente vrouw die ik ken... van alle markten thuis... had een belangrijke positie bij een bank en ging na haar pensioen nog kunstgeschiedenis studeren... zelfs als ze bij ons op weekend was zat ze in verloren momenten nog te studeren... het laat me gewoon niet los... en ik maar puzzelen en vraagstukken oplossen om mijn hersens in leven te houden... misschien kan ik me beter wat minder inspannen... om terug te komen op wat ik in het begin zegde... ik voelde me wel opgelaten de deur te moeten openen in mijn nonchalante toestand... niet opgemaakt... wel aangekleed.

Nog zoiets... ik heb een vriendin die elke avond om 9u haar bad neemt en pon en peignoir aantrekt... ik zat gewoonlijk tot 10u aangekleed en wel en dan belde er niemand... maar owee als ik me eens even liet gaan en uit mijn BH en in mijn pon en peignoir stapte... gegarandeerd onverwacht bezoek... zo zat ik eens rustig BHloos te genieten van een rustige avond... kinderen in bed... man naar zijn biljart avondje... belde een buurman aan om te bedanken voor een of andere gunst... ik weet al niet meer welke... vroeg beleefd de man binnen en die deed het nog ook... daar zaten we... hij ietwat ongemakkelijk en ik geweldig opgelaten in mijn peignoireke... ik gaf hem een whisky... we babbelden wat en toen hij eindelijk de deur uit was kwam mijn zucht van opluchting... ik dacht mijn les geleerd te hebben maar nee... hopeloos!

02-11-2018 om 10:00 geschreven door Myette

Jawel lieve blogmaten ik leef nog maar hoe... als één bundel zenuwen... het was me het weekje wel... wat zeg ik... twee weken geloop en reclamaties rondstrooiend...niet dat dit mijn favoriete bezigheid is maar ik moest wel... zoals ik al vertelde hiervoor was er een fout geslopen in dat formulier en Brussel stuurde het terug... ik terug naar de politie en dan naar de verzekering... en ja de verzekering had een verkeerde nummerplaat opgegeven... missen is menselijk maar het is wel lastig... formulier nu onderweg naar Brussel en afwachten tot de bevestiging terug is.

Dit was nog maar het minste van mijn zorgen... na de overstap naar Scarlet nog niets dan miserie gehad... eerst een dode telefoonlijn... nog altijd zo dood als een pier... enkele keren naar Brussel gebeld en er werd een dossier aangemaakt en ze zouden het trachten op te lossen... nog niets gebeurd... gisteren viel plots de TV dood... bijna toch hij vroeg namelijk ons lijnnummer in te voeren... 't manneke in alle staten en ik... bijna ook want wat is in godesnaam dat lijnnummer... na ettelijke pogingen en elke keer noppes maar weer naar Scarlet gebeld... ik kreeg een Hollandse juf aan de lijn en die gaf me het nummer op... na ettelijke keren proberen nog altijd noppes... het menske vond het "raar en onbegrijpelijk" ik ook dus... ze zouden het dossier raadplegen en er iets aan trachten te doen... en dat was het... 's avonds heb ik met 't manneke spelletjes zitten doen om hem kalm te houden... vandaag belde zoon en toen ik het hem vertelde schoot hij in een Vlaamse koleire en belde naar Scarlet... daar gaven ze hem ons telefoonnummer op... na hard aandringen kwam de man daar toch op de proppen met een ander nummer en waarempel het werkte!!!

Kun je je voorstellen dat ik me echt niet meer gerust voel... de TV aanzetten of mijn PC doe ik met een bang hartje... gaat het lukken of niet... en wat ik me ook afvraag is... als je belt naar Scarlet krijg je zoals gewoonlijk de keus tussen 1 drukken voor technische vragen of 2 voor dit of dat... nu zou je toch verwachten dat als je met een technische vraag komt dat er aan de lijn mensen zitten die weten waar ze mee bezig zijn... niet dus... heel beleefd en veel excuses maar iets doen olala.

Toch nog één goed nieuws gekregen vandaag... zoon kreeg vandaag de uitslag van het gerecht over zijn accident verleden jaar... hij werd voor 100 % in zijn recht gesteld en de tegenpartij kreeg 4 weken rijverbod en verschillende fikse boetes... na vele maanden in spanning kon zoon eindelijk weer herademen... nu nog wachten tot de verzekering hem gaat uitbetalen voor geleden schade en ellende... hij ging aan het werk maar moest het terug opgeven tot zijn groot verdriet.

26-10-2018 om 17:17 geschreven door Myette

Ik krijg tegenwoordig de daver op m'n lijf als ik iets moet bekomen van de een of andere instelling... vandaag weer naar de politie gestapt... gelukkig was de vriendelijke inspecteur er van de vorige keer... het inschrijvingsformulier van ons Poloke dat werd aangevraagd werd teruggestuurd met een brief dat er iets fout was maar wat... was heel onduidelijk... in de bijgevoegde brief werd een hele waslijst van fouten vernoemd maar ze hadden wel vergeten ONZE fout aan te vinken... ik dus naar die vriendelijke politieman om raad en hulp... de man kon er zelf geen touw aanknopen en begon te bellen... aan de andere kant werd gewoon niet opgenomen... na zowat de vijfde keer kreeg hij eindelijk beet en wat was de fout... de verzekering had de verkeerde nummerplaat vermeld... dus morgen kan ik terug daar gaan aankloppen... geen verveling voor mij alleen wrevel.

Intussen zit ik ook zonder telefoon en kan geen emails verzenden... waarom... we stapten van Proximus over op Scarlet... er werd me verzekerd dat alles hetzelfde zou blijven zoals telefoonnummer en emailadres... jawadde... de piepjonge gast die het boeltje kwam installeren verzekerde me hetzelfde dus ik gerust... tot ik enkele dagen later tot de ontdekking kwam dat mijn emails de deur niet uit konden en mijn dochter vroeg waarom we de vaste lijn hadden afgesloten... niet dus... zoon om hulp gevraagd... die kwam maar kon er niet mee lachen want hij zit namelijk ook in de nesten met de weerspannige verzekeringsmaatschappij die proberen zo weinig mogelijk uit te betalen... ook op zijn werk viel het niet echt mee... dus zoon krikkel en moeke nog krikkelder en stikvol schuldgevoel voor de overlast... de samenwerking van Proximus met Scarlet loopt blijkbaar niet over een leien dakje.

22-10-2018 om 17:09 geschreven door Myette

Je zit voor de TV van een spannende horror- of detective- film te genieten en krek op de meest spannende momenten krijg je de een of andere hemels glimlachende dame te zien die met een verzaligde uitdrukking op een kaasje zit te kauwen... nu ja dat kaasje zal wel lekker zijn maar om er zo'n drukte over te maken... of die shampoo waar talloze kappers bijna van achterover slaan als ze het resultaat zien van een wasbeurt met dat product... nou ik heb ooit mijn haar gewassen met Dreft en het resultaat was zoals altijd... proper... de dames en heren van die reclames zijn altijd gelukkig en stralend... ik benijd hen soms... heel af en toe laat ik me verleiden tot de aankoop van een van hun producten... weer een illusie minder... als je pech hebt krijg je diezelfde reclames niet één maar vijf keren te zien tijdens één film... denken ze nu echt dat dit gaat leiden tot meer aankopen... integendeel... ik ben die tot den treure toe aangeprijsde artikelen zo beu dat ik ze nooit en nimmer zal kopen.

Dit om even mijn frustraties kwijt te geraken omdat ik me vorige avond heb zitten ergeren aan al die happy people die al die happy producten zo fantastisch vinden... wat me ook opvalt is dat de dames nooit normaal iets eten of drinken... nee ze nippen en knabbelen en dan in vertraagd tempo met de ogen hemelwaarts gericht... als ik dat zie voel ik mezelf maar een oermens... ik nip en knabbel nooit... ik neem grote slokken en bijt brokken... als ze iets van textiel aanprijzen betasten ze het niet... nee ze strelen het met één vinger... doe eens normaal zeg... wat je vroeger discreet verzweeg voor de buitenwereld wordt nu open en bloot op TV gezet... lekkage... wel discreet te verhelpen met inlegkruisjes... er zijn soms ook wel goeie reclames zoals die vermoeide man die door zijn hond werd meegesleept... nadat hij een pepmiddel had genomen sleepte hij de hond voort... ik kon er wel mee lachen maar ik denk dat dit na de tigste keer bekijken ook zal minderen... ook de reclame van Duvel vond ik wel smakelijk... ik kreeg er warempel dorst van.

18-10-2018 om 10:01 geschreven door Myette

Een blogvriendin wenste me gisteren veel genot met het mooie herfstweer... genot was er niet bij... integendeel ik heb de dag grotendeels in de auto doorgebracht... afgewisseld met het ene kantoor na het andere... toen we MET bewijs van de politie naar de eutokeuring in Kontich trokken voor een duplicaat van de vorige keuring moest ik zowat 5 x uitleggen dat het origineel verloren was... toen riep de loket dame er versterking bij en na lang wachten kwam een mannelijke dumbo aangeslenterd... weer dezelfde uitleg... toen beweerde die gast dat dat Immatriculation dinges niet het origineel was want het had geen watermerk... logisch want enkele jaren geleden waren onze papieren gestolen en moesten we andere aanvragen... weer 5 x uitleg maar meneer lag dwars en weigerde een copie te leveren... wij terug naar ons politiebureel en ik had geluk want ik kwam bij dezelfde charmante hoofdinspecteur terecht... de man kon er niet mee lachen en begon direct telefoontjes her en der te smijten... hij regelde een afspraak met een chef van de inspectie in Deurne... er zijn nog vriendelijke mensen ook op de wereld... ik heb me erg moeten inhouden want wilde de man knuffelen maar heb me gehouden aan een handdruk en mijn meest dankbare grijns... terug op pad naar Deurne... ik vraag me toch af wie er nog echt werkt... om 3u was het verkeer rampzalig druk... 't manneke is nooit goed geweest in bevelen opvolgen en zeker niet van mij in opdracht van de GPS dame dus het was een helse rit... in Deurne heb ik tijdens het wachten gezellig zitten babbelen met een jonge Irakees (of is het Irokaans) om het even... hij beweerde in Antwerpen geboren te zijn maar zijn Vlaams was niet up to date en ik zegde hem meer te oefenen... ik verdenk hem ervan dat hij al op mij aan 't oefenen was... ik kreeg mijn duplicaat mits betaling van 12,50 euro en we konden ons terug in het verkeer storten... ik ben in lang niet meer zo blij geweest in één stuk veilig thuis te komen... nu nog wachten op dat andere document en ik "kuis even mijn schup af"

Ik ga nu heel efkes een strijkske doen en dan de tuin in om te genieten van het mooie herfstweer met terugwerkende kracht.

13-10-2018 om 10:56 geschreven door Myette

Mijn leven verliep over het algemeen niet bepaald rustig kabbelend... er kwamen soms ups maar ook veel downs... momenteel heb ik het gevoel dat ik op een sjokkelpeerd zit... dat is een ander woord voor hobbelpaard... dit gezegd zijnde... ik weet nooit wat de volgende dag me gaat brengen... vandaag was het weer zo'n rotdag... in de voormiddag had ik een afspraak met een notaris in onze buurt... die notaris had ik leren kennen toen onze zoon zijn appartement kocht enkele jaren geleden en vader en zoon waren beide charmante heren... de huidige notaris was iemand anders maar ja... wat doet dat ertoe als hij zijn werk maar goed doet nietwaar... eerst liet hij me een half uur wachten... was met andere klanten bezig... toen hij die buiten liet stond ik al op... dacht dat hij me zou binnen laten... mis poes... de deur ging dicht zonder één woord van excuus... weer wachten... dan kwam hij het kabtoor binnen en begon wat zaken te bespreken met de bedienden daar... weer geen blik of woord voor mij... ging zijn kantoor weer in... ik wachtte nog 5 minuten en dan was de maat vol... ik trok mijn jas aan en zegde tegen de bedienden dat ik mijn afspraak annuleerde omdat ik er genoeg van had... een notaris die zo boertig is kan ik niet vertrouwen.

Na de middag weer op weg naar het politiebureel om de verloren boorddocumenten te laten vervangen... die stuurden me naar de verzekering waar ze heel vriendelijk een copie uitprintten... nog een heleboel papieren over de wagen erbij... en belden naar de "keuring"... ik terug naar de politie en toch wilden ze dat we met de wagen naar hen zouden rijden want al die chassis- en andere nummers moesten ter plekke gecontroleerd worden... toen ik weerlegde dat we eigenlijk niet zouden mogen rijden zonder de nodige documenten was het antwoord een schouderophalen... ik vroeg een bewijsje dat we tot daar mochten rijden en dat werd weer afgewimpeld... van "service" gesproken... als ze zo strikt zouden zijn met al die boefjes en boeven die hier rondhotsen in dure wagens zou het hier heel wat rustiger worden.

Al dat geloop vandaag moest wel met de benenwagen met als resultaat dat ik bekaf thuis kwam... al dat nadat ik maar enkele uren heb geslapen vannacht... gisteren wilde ik wat documenten uit de kast halen voor bij de notaris... documenten die al 58 jaar in dezelfde kast woonden... in die kast vond ik alleen wat waardeloze rommel... dus paniek en zoeken... n het hele huis doorzocht en niets gevonden... gaan slapen na een kalmerend pilleke want ik vreesde dat mijn bloedvaten het zouden begeven... werd wakker om 4 u en begon terug te zoeken... terug een pilleke en bed in... werd wakker om 9 u om 't manneke zijn ontbijt te leveren want die denkt er niet aan het zelf eens te doen... dan terug gaan zoeken en... plots... viel mijn oog op een dikke map tussen de boeken... en ja... in die map zaten de vondelingen... zucht van opluchting!

Morgen ga ik weer de strijd aan met de nodige instanties om alles weer in orde te krijgen... in afwachting ga ik nog maar eens een pilleke slikken om eens goed te kunnen slapen.

09-10-2018 om 21:33 geschreven door Myette

Wat een aangename dag had moeten worden begon al ellendig... deze ochtend al heel vroeg lag t manneke te woelen alsof er een leger mieren bij hem op bezoek was... omdat er van slapen toch niets meer terecht zou komen dan maar opgestaan... man wilde weten wanneer de auto naar de keuring moest... toen ik vertelde dat het dit jaar al gebeurd was geloofde hij het niet dus ik vroeg hem de autodocumenten naar boven te brengen en ik zou het hem tonen... er wachtte me een onaangename verrassing... de map bevatte allerlei paperassen die al lang vervallen waren zoals van onze vorige wagen die al jaren op de sloop eindigde maar niets te vinden van de keuring of van ons contract met de VAB ingeval van pech onderweg... papieren verdwenen... ik vertelde vroeger al eens dat hij een "wegwerpmanie" heeft gekweekt in tegenstelling tot zijn vroegere zelf die alles wat ik weg gooide uit de vuilnisemmer ging opvissen... in een van die vlagen gooide hij de goeie papieren weg en behield de oude nutteloze rommel... wij hebben dus al maanden gereden zonder boorddocumenten en wreed chance gehad dat er niets gebeurde onderweg... dat wordt weer geloop naar de verzekering en wat nog meer om alles terug in orde te krijgen... ik heb me nog net kunnen inhouden om niet alle haren uit mijn kop te trekken van woede... wat staat me nog allemaal te wachten... liever niet aan denken.

Vrijdag een leuke babbel-namiddag gehad met enkele blogvrienden... ik ben van plan regelmatig eens op stap te gaan... dit om me te ontspannen en mijn geest gezond te houden... ik zal het nodig hebben... buren hebben al aangeboden 't manneke gezelschap te houden als ik er eens uit moet en ik denk dat ik dat aanbod later ga aannemen.

Deze eindeloze zomer weet echt niet van ophouden... ons Polleke (de schildpad) weet ook niet meer wat doen... eten doet hij haast niet meer... dat beest wil zich ingraven voor de winter maar de warmte brengt hem uit balans... is het nu lente of herfst... wie weet het nog... ik heb toch alvast maar mijn winterbottekes uit de kast getrokken en begin heel voorzichtig de meest dunne zomerkleren te wassen om ze op te bergen... voorzichtig zeg ik want je weet maar nooit 

Volgende week mogen we onze stem gaan uitbrengen... nog iets waar we toe verplicht worden... in afwachting worden we met prachtige beloftes van allerlei partijen om de oren geslagen... zijn die gasten er nu nog niet achter gekomen dat het merendeel van de bevolking al die loze woorden met een dikke korrel zout neemt... blijkbaar niet... en als het niet lukt ons te lokken met hun snoepjes beginnen ze maar de concurrentie met rotte eieren te gooien... en dàt moet voor ons leiden en regeren 

06-10-2018 om 15:13 geschreven door Myette

Het leven is een aaneenschakeling van treurnis en blijdschap... afgewisseld met dagen van routine en soms verveling... de voorgaande week was er zo eentje voor mij... zaterdag hebben we een van onze oudste en beste vrienden moeten begraven... altijd een treurige geschiedenis... de dienst werd in de kerk gehouden en zolang de priester aan het woord is kon ik het droog houden maar dan kwamen zijn kleinkinderen hulde brengen aan hun opa en brokkelde mijn zelfbeheersing af... nog even wat oude kennissen begroet en naar huis om bij te komen.

Zondag hielden andere vrienden hun gouden huwelijksfeest... de hele familie had zich ingespannen om een super lekker koud buffet te bereiden... de oudste kleinzoon zorgde zelfs voor zijn speciale cocktailhapjes... ze bedienden de gasten... ruimden af... mag ik even jaloers zijn op zo'n toegewijde familie... dat was dus "genieten".

Vandaag... maandag... kregen we via de TV minder goed nieuws nl. het overlijden van Aznavour... ik heb natuurlijk de man nooit ontmoet maar ben wel een fan van hem... zijn stem... zijn prachtige chansons... liederen die blijven hangen wat je van de hedendaagse "muziek" niet kan zeggen... die chansons hebben ook een tekst die je met plezier kan beluisteren... weer een groot man weg... het stemt me altijd treurig als er weer een grote naam verdwijnt... wie gaat hem vervangen?

Volgende week wordt er weer eentje vol afwisseling... morgen botdensiteit laten opmeten... sta ik nog veilig of moet ik weer aan de medicatie voor die osteoporose... dat zal ik morgen weten... woensdag komen vrienden op de koffie om bij te praten... donderdag zal een werkdag worden en vrijdag meeting met de blogvrienden... ook om bij te praten... 't manneke zal niet gelukkig zijn want die ziet me met lede ogen de deur uitgaan... hij trekt zich meer en meer terug in zijn eigen kleine wereldje terwijl ik verwoed vecht om contact te blijven houden met de buitenwereld... hij begrijpt niet veel meer van die butenwereld en het interesseert hem ook niet meer... zielig!

01-10-2018 om 14:55 geschreven door Myette

Wie zong er ook weer "het is weer voorbij die mooie zomer"... dat was een beetje voorbarig want de zomer 2018 blijft eindeloos door sjokken... net toen ik begon rond te snuffelen in mijn kasten op zoek naar truien en lekker warme broeken en zo kwam de zon weer in al haar glorie tevoorschijn... ik ben altijd voorzichtig... door ervaring geleerd... en stap naar buiten met een jasje en sjaal... om na enkele minuten die keus hartsgrondig te vervloeken... zo ook vandaag... ik moest even naar de apotheek en ben als een natte vod thuis gekomen... tja lui zweet is rap gereed zeggen ze dan en bij mij doen die klieren overuren.

Zoals ik al vertelde vroeger is er een lieve dame die mij boeken uit de bib komt brengen... gisteren zou ze komen en ik zat te wachten met de koffie al klaar en... bleef wachten... moest dringend naar het toilet maar durfde niet want je zal zien... zogauw je comfortabel zit te doen wat de natuur je beveelt gaat de bel en dan... ja dan is het even paniek want wat doe je eerst... rustig de taak afmaken maar dan is de beller misschien al weg of met je broek op je enkels naar de deuropener huppelen... het is en blijft een penibele zaak... op den duur kon ik niet anders maar het zaakje werd in haast en spoed afgehandeld dus niet degelijk... en die dame bleef maar weg... toen belde ze dat haar fiets in panne lag en ze zou morgen komen... morgen dat was dus vandaag... ik weer zitten wachten met mijn koffie en weer noppes... fiets was pas na de middag klaar en ze zal morgen donderdag komen... dat wordt weer wachten.

Ik ben gelukkig... waarom... omdat ik eindelijk weer kan typen... ik zat namelijk 3 dagen met een klavier in staking... plots deed het zaakje het niet meer... ik ben dan verwoed elke toets in mijn bereik gaan indrukken... combinaties gemaakt... niets te doen tot ik eindelijk totaal gefrustreerd zoon om hulp belde... je zit dan aan de PC... je kan alles lezen maar antwoorden gaat niet en om hulp vragen gaat ook niet want die vraag moet je intikken... zoon was net bezig met een cursus en had weinig tijd... hij raadde me aan het klavier los te koppelen en mijn reserve aan te sluiten... ik dan maar op de knieën... die bak eruit sleuren... klavier los... het andere aankoppelen en... niks... zero... nul... sakkerdjie... terug afkoppelen en vervangen door het eerste klavier... weer niks... sakkernondedjie... na de zoveelste poging gingen er plots die 2 lampjes aan het het ding werkte weer... ik fier als een gieter naar zoon gebeld dat moeke het weer maar eens gefikst had... zoon blij en moeke ook et voilà hier ben ik dan weer.

26-09-2018 om 16:17 geschreven door Myette

Gelukkig zitten er hier enkelen op de blogs die me met de zweep achternazitten of ik had niet geweten dat het alweer een week geleden was dat ik me op dit blog heb getoond... waarom niet... omdat ik een chaotische week achter de rug heb en ik andere katten te geselen had... lap nu doe ik dat ook al... met een zweep staan zwaaien... ach... wat die katten waren... eerst en vooral 't manneke natuurlijk die ik steeds in de goede richting moet sturen of hij maakt er een zootje van... gisteren met hem 't stad ingetrokken... letterlijk... na de gebruikelijke schermutselingen met oversteken door rood licht en op het fietspad lopen terwijl er een voetpad naast ligt... zijn we op de goede tram terechtgekomen en op de goede plek afgestapt... dit na weer wat heen en weer gezever... we zetten ons neer aan 't Scheld om "naar de botekes te kijken"... dat hield hem een tijdje bezig... dan weer op weg om het inwendige te bevochtigen... dat lukte ook nog... toen ik naar de WC moest heb ik tot 3x toe een kelner moeten om hulp vragen want die WC hadden ze ergens ondergebracht in duistere kelderkrochten zonder enige aanwijzing... dat is funest voor mij want ik heb totaal geen gevoel voor oriëntatie... ik sta nog verwonderd dat ik uiteindelijk de weg naar boven heb teruggevonden helemaal in mijn eentje... mission completed.

Zondag was er een etentje gepland met onze overburen... eerst het aperitief bij ons en dan naar het restaurantje waar je alleen visgerechten kon krijgen... die waren prima en we hadden ook een gezellige babbel... mission completed.

Vandaag heb ik me... stomme koe die ik ben... laten vangen door een mail van de bank... die mail vertelde me dat... aangezien ze de laatste tijden wat problemen hadden met fraude... ze mijn bankkaart moesten vervangen... ik moest mijn nummer intikken... wat ik tot mijn diepe schaamte heb gedaan... dan moest ik wat geduld oefenen terwijl ze mijn gegevens konden checken... eigenlijk vond ik het al een beetje raar en omdat ik niet bepaald een geduldig mens ben belde ik de bank... en LAP... het was wel degelijk een hacker... mijn kaart werd onmiddellijk geblokkeerd en... door het feit dat ik er vlug bij was... was er nog niets afgenomen... weer een lesje geleerd... van ironie gesproken.

Straks komt de kapster mijn korte stekeltjes nog wat meer inkorten... ik krijg soms zin om het weer te laten groeien maar dan denk ik eraan dat ik dan dat haar elke dag moet wassen en in vorm boetseren en hoeveel tijd en moeite dat me gaat kosten terwijl ik nu mijn nat haar even uitschud zoals hondjes doen... er wat in wroet met mijn vingers en het verder in de wind laat drogen... dan is mijn goesting rap over.

20-09-2018 om 14:00 geschreven door Myette

Vandaag een vermoeiend dagje gehad... eerst werden we wakker gebonkt door een mastodont van een vrachtwagen die aan de overkant stopte om een container uit te laden... dan naar Proximus gereden waar ik iets te regelen had en waar ik meer dan 1 uur op mijn beurt moest wachten... daarna met de GPS een adres trachten te vinden... een ware uitputtingsslag want 't manneke wil gewoon niet luisteren naar die GPS dame en denkt dat hij het beter weet... wat echt niet zo is... toen we eindelijk terug thuis waren was ik een zenuwwrak... dan wilde meneer nog naar de Zoo en wat doe je dan als onderdanige hausfrau... om de lieve vrede te bewaren maar toegeven... wreed tegen mijn goesting terug op stap... wachten op de tram en wachten en wachten... toen we eindelijk op onze tram zaten werden we halfweg eruit gegooid... weer wachten op de volgende... die ook weer niet kwam opdagen... toen we zo ettelijke andere lijnen hadden zien passeren met telkens het nodige gezeur van man trok hij me plots de eerste de beste tram binnen... zijn geduld was op maar het mijne was al lang op... uiteindelijk kwamen we toch in de Zoo terecht waar we veel mooie planten en bloemen konden bewonderen maar heel weinig dieren... terug naar huis en nog eens hetzelfde liedje... weer een andere lijn genomen en toch thuis geraakt... ik was toen meer dan kapot... dringend aan wat rust toe en een Duvel... heb ook nog eens de Witte van Zichem op TV gekeken en vond het nog altijd even goed... het brengt herinneringen boven... ik ben wel niet van "den boerenbuiten" maar toch... het was al met al een memorabele dag en eentje om vlug te vergeten... slaap wel!

13-09-2018 om 23:38 geschreven door Myette

Dit is een tweede poging... ik had een blogje gewrocht en door een stommiteit mijnenswege (gggrrrr) het uitgeveegd... nu moet ik weer beginnen en het ging nochtans om zondagsrust... die rust is om zeep... eigen schuld dikke bult!

Na een rijk gevulde week wilde ik het vandaag stillekes houden als voorbereiding op de 2-wekelijkse huishoudelijke poetsbeurt... tja ik moet mijn poetshulp natuurlijk bijstaan in het uitmesten van mijn onderkomen en dat vind ik echt geen pretje.

Intussen heb ik bijna een gat gezeten in mijn jeans door het uren zitten te knoeien op de PC... toen ik heel vroeger aan het bloggen sloeg was ik heel wat jeugdiger en energieker en stortte me dan ook met al die energie op het creëren van allerlei blogsnufjes zoals buttons maken... sneeuwvlokken of bloemblaadjes laten dwarrelen en nog heel wat van die zotte dingen... met de jaren verflauwde de jeugd en de energie en hield ik me alleen nog maar bezig met soms mijn gemoed te luchten op mijn blog... als ik nu een reactie wil plaatsen op iemands blog schaam ik me soms dood... die mensen hebben allemaal van die prachtige afbeeldingen en ik... ik bezit zelfs geen button... ik heb me voorgenomen sowieso een button te maken al was het maar om te tonen dat ik er nog ben... Natoken zond me welwillend een url van haar visje en ik heb me er op gestort met als resultaat... noppes... ik krijg het niet geflikt... bij mijn mislukte test op eigen blog wiste ik per ongeluk de hele reutemeteut... et voilà... als straf maak ik er raprap  een nieuw... moest er iemand zich geroepen voelen mij wegwijs te maken die wordt levenslang met mijn dank gezegend.

09-09-2018 om 17:46 geschreven door Myette

Ik kan wel begrijpen dat iemand niet van katten of honden houdt maar niet dat ze dan die dieren vergiftigen... voor dat soort "mensen" voel ik alleen verachting... enkele jaren geleden hadden wij 3 katten die allemaal bij ons aangespoeld waren... ik ben meer een hondenvrouw en katten bezag ik altijd met wantrouwen... maar wat doe je als zo'n beest door de buren verlaten wordt en komt bedelen voor eten en logies... je geeft dat eten en raakt het niet meer kwijt... die kat mocht van 't manneke niet binnen en zoon maakte een luxe hok voor haar waar ze 's nachts in kroop tot... het in de winter erg aan 't vriezen was en ik man de hele nacht wakker hield door mijn gezeur van : "ocharme dat beestje, dat zal wel kou lijden"... man dreigde eerst met : "ofwel de kat ofwel ik" waarop ik dan weer : "breng me niet op ideeën" en dat gaf de doorslag... kat mocht in de garage slapen en dat bleef ze doen tot haar dood... tegen de avond stond ze al voor de deur te wachten tot ze naar beneden kon... enkele tijd na die adoptie kwam er een ander sukkeltje aangespoeld... zat in de tuin het brood voor de vogeltjes op te eten en mijn hart brak... een mager scharminkeltje met kromme pootjes en een halve staart... aangezien de huiskat dat scharminkel niet binnen wilde bleef het buiten en gebruikte het luxehok... een tijdje later kwam er weer een kater bij... die sloot vriendschap met het scharminkel en van toen af kregen ze eten van mij en sliepen die twee gezellig samen in het luxehok... dat was intussen al gestoffeerd met afgedankte plaids zodat ze goed beschermd waren... intussen zijn ze allemaal dood... eerst de kater... een prachtig beest dat de ene dag nog gezond en wel op ons terras zat en de volgende dag dood in de tuin lag onder zijn lievelingsstruik... kon alleen door vergif zijn... in diezelfde periode verdwenen er verscheidene katten in onze buurt... het scharminkeltje kreeg plots een verlamming en de dierenarts constateerde dat het al heel oud was en we moesten het een spuitje laten geven... altijd een moeilijk moment... enkele jaren later was het de beurt aan onze huiskat... nierfalen door ouderdom en een spuitje... dat is nu al vele jaren geleden maar de herinneringen blijven.

Dat kwam allemaal weer boven drijven omdat er de laatste tijd weer pamfletjes opduiken in onze buurt met een oproep over hun verdwenen kat... ik vrees dat er weer zo'n onmens aan het werk is... iemand die katten haat en ze vergiftigt... wie dat doet trekt zich dan ook niets aan van het verdriet van de eigenaars en vooral de kinderen die verdriet hebben om hun verdwenen maatje... verachtelijke monsters zijn dat... als je niet wil dat katten in je tuin komen zijn er middeltjes genoeg om ze buiten te houden zonder ze te schaden.

Zo zijn er de laatste jaren ook van die vreselijke dierenbeulen aan het werk die er plezier in hebben vergif te strooien voor honden... zelfs tot in de hondenweide... aangezien zoon zo zijn vorige hond is kwijtgeraakt is hij als de dood dat zijn hond zoiets zou binnenspelen... met de hond gaan wandelen is niet meer een ontspanning maar een karwei geworden... zijn hond is dan ook een alleseter en hij moet hem voortdurend in het oog houden en kort houden... funest voor een grote hond want die moeten zich ook eens kunnen uitleven... gisteren kwam zoon in onze tuin wat bomen bijsnoeien en zijn hond begon aan alles wat viel te knabbelen... zelfs het zagemeel vond hij lekker... hou zo'n beest maar eens in de gaten.

05-09-2018 om 12:04 geschreven door Myette

Een nogal drukke maar wel leuke week gehad... dochter en schoonzoon zijn net de deur uit... ze kwamen moeders keuken nog eens proeven... niet dat ik me het apezuur heb gewerkt hoor... de tijd dat ik uren in de keuken stond te sloven om nieuwe recepten uit te proberen is passé... nee vandaag kregen ze een eenvoudige koude schotel maar overgoten met een warme kruidige tomatensaus en als dessert nectarines overdekt met vanillepudding... een lekker wijntje erbij en iedereen was tevreden... ik blij dat het leuk was maar minder blij met de afwaskarwei... nu even uitblazen voor ik naar mijn bedje trek... voor morgen als zoon komt heb ik nog een portie apart gezet zodat ik het morgen lekker gemakkelijk ga hebben... woensdag met vriendin de stad ingetrokken... we hadden wel pech met het weer zodat we meer in een café zaten dan winkelden... we waren allebei toe aan een goeie babbel en hebben ons hart dan ook kunnen ophalen... toen ik op weg naar huis van de tram stapte begon het plots te regenen... nergens iets om te schuilen... wat doe je dan... je zegt "foert" en stapt door... kloddernat was ik... mijn broek plakte aan mijn benen vast... het water lekte uit mijn BH... thuis gekomen heb ik eerst 5 minuten op het matje staan uitdruipen voor ik binnen durfde stappen... maar ik heb het overleefd en douchen kon ik die avond overslaan... tel je zegeningen zegt men dan.

31-08-2018 om 22:19 geschreven door Myette

Net terug van een uitstapje naar de kliniek met 't manneke... de dermatoloog schreef nog maar eens een voorschrift uit voor weer 2 maanden want die verdekkense hoofdwond wil maar niet dicht dus zitten we voorlopig nog elke namiddag thuisgeplakt en dat begint zwaar op mijn "seskes" te werken... woensdag trok ik blijgezind naar de stad want had afgesproken met een vriendin en ik was echt toe aan een goeie babbel... helaas... toen ik na 3 kwartuur wachten in de metro nog geen vriendin zag verschijnen en ik steeds maar haar voice mail te horen kreeg ben ik zwaar teleurgesteld het afgetrapt... nog enkele boodschappen gedaan en terug naar huis... 's avonds gebeld en wat bleek... ik stond in haar agenda geboekt voor de volgende dag en zij was even zwaar teleurgesteld... nu gaan we het volgende week nog maar eens proberen... dat wordt weer een zuur gezicht van manlief want die wil niet dat ik hem alleen laat... tant pîs... ik voel me nu al gevangen dus ik ga dat zuur gezicht negeren en trek 't stad in.

Zoonlief heeft wat komen snoeien in onze voortuin... hij had ook een nieuw tablet voor mij besteld in ruil voor dat ander kreng... een droom nu... het "doet wat het heeft beloofd" d.w.z. het doet wat IK wil en niet wat HET wil... is meer dan ik van mijn huisband kan zeggen... dat tabletje is zo verslavend dat er van echte boeken lezen niet veel meer in huis komt... ik heb namelijk enkele sites ontdekt waar je gratis e boeken kan downloaden... die ene site heeft zelfs smakelijke SF romans en weerwolven dinges... om duimen en tenen van af te likken... ga er straks weer eentje kraken sè... nu even een boke binnen spelen en dan... OP naar de SF.

Ik ben altijd al een fan van SF geweest... van in mijn vroegste jeugd... te beginnen met Jules Vernes... en ik kan er nog steeds van genieten... als ik begin te denken dat ik mijn laatste jaren an het opsouperen ben heb ik maar van één ding spijt... dat is dat ik niet meer zal kunnen meemaken hoe de techniek gaat evolueren want dat blijft me boeien... met zoon zitten we daar soms urenlang over te zeveren... manlief is op dat gebied een complete ramp.

Tijd voor dat boke... de wandeling naar de kliniek en terug heeft me eetlust bezorgd.

24-08-2018 om 12:11 geschreven door Myette

De lucht is grijs en zo is mijn gemoed... waarom... ik leef tegenwoordig rustig en saai... ik zegde ooit dat ik me niet vlug verveel maar ik vrees dat ik voor mijn beurt gesproken heb want ik verveel me stierlijk... zelfs lezen kan me niet lang boeien en dan is het erg met mij gesteld... waar is de tijd gebleven dat ik amper tijd had om te ademen... deze week rap in de voormiddag 't manneke laten luchten want die zat ook op zijn tandvlees... even de stad ingetrokken en ook naar de zoo waar je over de koppen kon lopen en waar je allerlei specimen kon zien behalve dieren... in het café daar schenken ze lekkere koffie en je krijgt er een koekje en een neuzeke bij... ik wilde daar troost zoeken maar ze gingen maar eerst om 11u30 open... te laat voor ons want we moeten paraat zijn vanaf 12u voor de verpleging... we waren maar net thuis toen de verpleger al voor de deur stond... zal ik blij zijn als die weerbarstige hoofdwond eindelijk genezen zal zijn... om moeke op te fleuren bracht zoon zijn stoomstrijkijzer naar mij want hij wilde het kwijt... strijken doet hij toch nooit... heb dan maar dat ding getest en mijn strijkgoed dat er al de hele week lag een stoombeurt gegeven... volgende week heb ik afgesproken met een vriendin in de stad... ik kijk er naar uit want ik snak naar een goeie babbel... manlief loopt rond als een kieken dat haar ei niet kan leggen... die man weet met zichzelf geen raad en wat kan je eraan doen... een gesprek voeren is een echte karwei geworden... als ik dan toch een poging waag krijg ik al heel vlug spijt... net een film gekeken toen 't manneke in de tuin bezig was... niet bepaald iets om mijn gemoed op te krikken... heb een potje zitten bleiten... zocht op internet naar een goeie mop en vond ook daar niets... wat ik nodig heb is de "slappe lach"... wie bezorgt me dat?

18-08-2018 om 00:00 geschreven door Myette