Even dit blogje vullen met mijn opluchting... Poekie de poes had al enkele weken een verdacht vlekje op haar onderlip... we maakten ons niet direct ongerust maar toen dat vlekje een vlek werd en begon op te zwellen wilden we toch weten wat het was en of er iets aan gedaan kon worden... dus vandaag op afspraak bij de dierenarts... een onrustige nacht gehad want poes is niet meer zo jong en haar dochter is verleden jaar al gestorven door kanker zodoende... het gaat allemaal door je heen... deze voormiddag eerst operatie "kat in 't bakske" wat lukte na de 2de poging en met vereende krachten... eerste zucht van opluchting... bij de dokter moest ze uit dat bakje getrokken worden... zij... want het was een vrouwelijke arts... keek en constateerde dat het een kleine cyste was maar volstrekt ongevaarlijk... tweede zucht van opluchting... die cyste werd doorgeprikt om het vocht eruit te laten... dat was behoorlijk veel... poes liet alles gelaten over zich heenkomen en als dank liet ze de helft van haar pels achter op de onderzoektafel... toen we haar bakje op die tafel zetten kroop ze er opgelucht in zonder aanmoediging... onderweg in de auto heeft ze zitten zingen in een duet met 't manneke... bij het binnenrijden in de garage derde zucht van opluchting... eind goed al goed... die cyste kan zich wel terug vullen maar tenzij het enorm dik wordt moet er niets aan gedaan worden... anders wordt het snijden maar zover zijn we nog niet... de rest van de dag ga ik bekomen van de doorstane emoties dus dat wordt platte rust... jaja elk excuus is geschikt om niets te doen haha!

30-07-2014 om 09:58 geschreven door Myette

Vandaag nog een brokje geschiedenis... mijn geschiedenis wel te verstaan... gewoon een stukje uit mijn leven.

-68- DE DRUKKE JAREN

Midden in die drukke periode behaalde dochter M haar eindexamen en ging werk zoeken… na zowat 5 maanden vond ze eindelijk een job bij een bank… eerst als interim… later werd ze vast benoemd en ze werkt er nog steeds… zoon N rolde van de ene job in de andere maar nog altijd als interim… toen dochter werk had vertelde ze ons dat ze ging samen wonen met haar vriend… ja die eerste van bij de scouts… wij installeerden haar en ze vertrok… die eerste weken waren echt niet gemakkelijk voor mij… die lege plek in huis vond ik niet erg leuk… voor ik eraan gewend raakte niet meer zoveel te koken duurde wel even… daar kwam nog bij dat zoon onregelmatige uren had waar ik rekening moest mee houden… en dan… onze toenmalige buren verhuisden en lieten hun kat achter… het beest deed er alles aan om ons te vleien… van kopjes geven tot op de rug liggen rollen toe… zoooo schattig… wat doe je dan… je kan zo’n dier toch niet aan haar lot over laten… na heel wat dwarsliggen van manlief want die wilde de kat niet in huis… hij zegde zelfs : “het wordt de kat of ik”… wat mij deed antwoorden :”breng me niet in verleiding”… poes won maar man mocht blijven... die kat was nog niet lang bij ons en ze beloonde ons al met een nest met 4 jonkies… ik ben de halve nacht bij haar gebleven met schaar en doeken ingeval ik moest helpen… het was niet nodig… poes kon het prima alleen af… schattige wezentjes waren het maar die schatjes vragen extra werk… bij het strijken hingen ze soms met alle 4 tegelijk aan mijn broekspijpen… tijdens het zoeken naar geschikte baasjes voor die 4 beestjes heb ik enkele grijze haren gekweekt… toen ze alle vier veilig onder dak waren gebracht heb ik moeder poes direct laten steriliseren… nooit meer van datte… toch wel grappig zo’n jonkies gade te slaan bij hun eerste exploraties… ik zie ze nog kijken naar hun ma die in de bak ging plassen… dan voorzichtig een voor een ook die bak in… krabben gelijk mama… plasje doen en toedekken… gedaan… de eerste keer ze in de tuin mochten… met hoog opgetrokken pootjes door het lange gras wippend… schrikkend van elk geluid… en dan een voorzichtige poging in een boom te klimmen… een vriendin heeft ze eens op video gezet bij ons thuis… mooi.

28-07-2014 om 13:35 geschreven door Myette

Bloggen, iets waar ik zowat 10 jaar geleden (of zijn het er al meer) mee begon in een vlaag van overmoed... eerst wat aarzelend aftasten... dan wat driester... tot ik het leuk begon te vinden eens mijn gemoed te kunnen luchten over alles en nog wat... in het begin kreeg ik geen reacties maar dan begonnen er enkele binnen te druppelen... dat moedigde me aan en ik kreeg "vaste klantjes"... één van hen opperde eens om elkaar "in het echt" te ontmoeten en zo geschiedde... dat doen we nu ook al enkele jaren ... één keer in de maand op vaste dag en vaste plaats... een drankje op het terras als het weer het toelaat... het blijft niet bij één drankje want naarmate het "babbelpeil" stijgt neemt ook de dorst toe... voor mij was dat genoeg... het vaste groepje lezers was voor mij voldoende om verder te bloggen... helaas haken ze één voor één af en namen ze mijn enthousiasme voor het bloggen mee... nieuwe lezers komen er niet of ze laten zich niet horen... dat is ontmoedigend... daarom plaatste ik verleden week een testblogje waarop bedroevend weinig reactie kwam... ik weet nu wie er nog wèl aanwezig is en wie niet... niettemin heb ik besloten toch maar verder te bloggen en dit om de enkele overlevenden niet in de steek te laten... die ben ik dan ook heel dankbaar dat ze even van zich lieten horen.

En na deze lange inleiding even de laatste nieuwtjes uit mijn thuisfront.. aangezien sennet de laatste tijd ietwat droog staat ga ik maar op FB kijken wat er in de wereld reilt en zeilt... ik sloot me bij enkele groepen aan o.a. "Dierenvrienden" en wat ik daar allemaal te zien krijg... pure horror... je staat er ùachteloos tegenover... het enige wat je kan doen is mee petities ondertekenen in de hoop dat het iets zal uithalen... dat doe ik dus... ik teken petities in de voormiddag... in de namiddag... 's avonds... in mijn dromen... baat het niet dan schaadt het ook niet.

Veel gebeurt er niet ten huize van... de warmte maakt ons loom en lui... de voormiddag wordt gebruikt om de noodzakelijke huishoudelijke taken af te haspelen en na de middag trekken we de tuin in met een boek... niets schokkends te beleven dus... gisteravond kwam zoon weer met zijn hond langs... dat beest kent al goed de weg... komt de trap opgestormd... recht de keuken in waar zijn bak water al staat te wachten... slobbert gulzig en komt dan verwachtingsvol voor mij staan met grote bedelogen... hij krijgt zijn snoepje(s) en gaat dan tevreden liggen... het was echter zo warm nog in de living dat we hem in de tuin lieten... Poekie de kat was al in de garage dus... nu krijgen we de laatste tijd regelmatig bezoek van een andere kat... een frank beest wel... die waagde het midden in onze tuin te komen liggen in een uitdagende houding... dat was niet naar de zin van hond want met een diepe "WOEF" vloog hij de tuintrap af en de kat achterna die rende voor haar leven... daarna kwam hij zichtbaar met zichzelf ingenomen teruggedrenteld... hij had ZIJN tuin gereinigd van ongedierte.

Voor ik ging slapen nog even op FB gaan kijken en miin Palestijnse vriend (de ouwe getrouwen kennen hem wel) was op de chat tot mijn grote opluchting want ons vorige gesprek was plots afgebroken en het gaat er daar heet aan toe... dus ik maakte me zorgen...eventjes gebabbeld... het is daar echt verschrikkelijk en er komt maar geen einde aan... hij en zijn familie zijn tot hiertoe nog in leven maar zijn woning is voor de tigste keer weer half vernield.

De zon komt terug tevoorschijn en ik ga nog even wat klussen voor het te warm wordt... tot ziens ouwe getrouwen!

27-07-2014 om 09:45 geschreven door Myette

Even testen... is er nog iemand op de blogs in leven... indien niet dan stop ik er ook mee... geen reactie... geen blog meer.

Sorry voor degenen die nog de moeite doen om eens langs te komen maar het is hier bedroevend gesteld... om er de moed bij te verliezen.

16-07-2014 om 09:43 geschreven door Myette

-67- PRE PENSIOEN

Toen echtgenoot H 62 was werd hij op pre pensioen gezet… in de praktijk kwam het erop neer dat hij het eerste jaar 3 dagen werkte en 2 dagen thuis bleef… het volgend jaar werden het nog maar 2 werkdagen… thuis was de toestand onveranderd gebleven… dochter M zat op de hogeschool en zoon N werkte als interim sinds hij 17 werd… met dochter hadden we geen problemen want haar studie vlotte goed… zoon N werkte hard maar de jobs die hij kreeg waren niet al te proper… van werken in een vleesverwerkingsfabriek tot het kuisen van olietanks toe… de klussen die hij tijdens die jaren deed zijn gewoon niet te tellen… het maakte mijn werk thuis er niet gemakkelijker op… maar ik zat nu ook met een man in huis die zich verveelde en eiste dat ik met hem de deur uitging… allemaal wel leuk maar mijn huiswerk bleef liggen tot ik ‘s avonds doodmoe thuis kwam van een dagje wandelen of fietsen en dan nog de was en strijk voor 4 personen te verwerken kreeg… daarbij kwam ook nog dat die man die nog nooit een hand in het huishouden had uitgestoken mij nu kwam vertellen hoe ik dit of dat moest aanpakken… ik ben niet in de wieg gelegd om slaafs te gehoorzamen dus de onweerswolken waren niet meer weg te denken… ik was ook lid geworden van het TDL… een organisatie voor 50+ sers op de Paardenmarkt waar men terecht kon voor voordrachten… conversatie in Frans of Engels… dansen… computerles en nog veel meer… dit was toen man nog werkte en ik mijn dagen nog zelf kon indelen… toen ik zowat ten einde raad was met de vraag wat ik in hemelsnaam met die man ging aanvangen stond er in het krantje van dat TDL een oproep om nieuwe leden voor een mini golf groep… na veel ach’s en och’s kon ik man ertoe brengen eens te proberen en… het lukte… sindsdien is hij een verstokt mini golf speler gebleven… dat was één… bij die golfers zat een echtpaar dat wandelingen organiseerde en ze nodigden ons uit… om de 2 weken op een vrijdag… dat was twee… na de wandelingen werden we gevraagd mee op fietstocht te gaan op de andere vrijdag… dat was drie… ook waren er bij het TDL allerlei evenementen waar man gaarne heen ging… probleem opgelost… de andere dagen liet hij me gerust en kon ik tenminste mijn huiswerk doen

13-07-2014 om 21:19 geschreven door Myette

      HET SPIEGELGLAS**

    Er leefde eens heel lang geleden
    een boertje werkzaam en tevreden,
    aan weelde was hij niet gewend,
    een spiegel had hij nooit gekend ..

    En eens toen hij aan het spitten was
    vond hij een stukje spiegelglas.
    Hij nam't in zijn vereelde hand
    't zat onder't vuil en onder't zand.

     Hij veegde't aan zijn broekspijp af 
     en keek er in, en stond toen paf.
     Mijn vader zei hij, sapperloot,
     die is al vele jaren dood .

     Mijn vader, och die goeie man,
     hij is het en hij kijkt me an .
     Hoofdschuddend stak hij 't in z'n zak,
     en bekeek het thuis op zijn gemak. 

     En hij begon te overleggen,
     wat zijn vrouw ervan zou zeggen. 
     Ze was wat bazig zijn Katrien
     en zou er wel om lachen misschien ..

     En omdat hij daar zo bang voor was,
     verborg hij 't onder zijn matras.
     Maar telkens ging hij er weer heen.
     "Mijn vader," zei hij dan tevreên ..
        
     Dat wekte argwaan bij z'n vrouw
     die het hare er van weten wou,
     en zodra hij weer de deur uit was,
     zocht en vond zij 't spiegelglas ..
          
     Wat moet hij daarmee, peinsde zij,
     er moet iets niet in orde zijn!
     Zij wantrouwde zo haar goede Hein,
     dat ze 't omkeerde en keek

     doch raakte toen geheel van streek. 
     Daar heb je 't nou, ik dacht het wel,
     er is een andere vrouw in 't spel.
     Mijn man, hij heeft geen hart in 't lijf,

     waarom houdt hij van zo'n lelijk wijf ???

12-07-2014 om 14:28 geschreven door Myette

Deze ochtend bij het wakker worden met een scheel oog naar buiten geloerd en wat zag dat oog... grijze luchten... natte straat... heb me nog maar eens omgedraaid met een diepe zucht want 't stad zag ik weer niet zitten... tot... na het ontbijt ik mezelf in de kraag greep en eens goed dooreen schudde... het regende niet meer en de wind was ook gaan liggen dus... geen excuus meer luie donder(es)... tut je op en trek de wijde wereld in... wat ik dan ook gedaan heb... ik tutte me op... op zich al een hele prestatie... wuifde DADA naar manlief en vertrok naar de bushalte... in de stad overal solden en jesusmarante wat heb ik een lelijke dingen zien liggen... prints om nachtmerries van te krijgen... toch nog 2 deftige T-shirts gevonden voor een spotprijsje... een nieuwe portemonnee voor 't manneke en een nagelknipper... was die blij zèg toen hij me zag binnen komen met mijn boodschappen... ik kan vandaag niets meer verkeerd doen... voor morgen zal ik weer iets anders moeten uitzoeken... ook nog wat cosmetica voor dat optutten... dan was mijn pijpeke uit en ben ik de dichtsbijzijnde metrotunnel ingedoken... de weg van de tram naar huis was een bezoeking want ik was een blijn aan 't kweken wat me onderweg visioenen bezorgde van mijn crockskes thuis... die heb ik dan ook omhelsd en bijna doodgeknepen van pure liefde.

Na de middag kwam dochter binnen wippen om afscheid te nemen voor ze naar Kreta vertrekken voor 3 weken... dat betekent voor ons de plantjes gaan bewateren... misschien een gelegenheid om de Statielei in Mortsel nog eens met een bezoekje te vereren want dat is ook lang geleden.

FB is nog altijd niet mijn favoriete communicatiemiddel maar ik heb me bij verscheidene groepen aangesloten teneinde het reilen en zeilen in de wereld rondom mij wat te bestuderen... dit vraagt natuurlijk de nodige tijd om al die groepen eventjes te bezoeken... ik heb enkele van de zogenaamde "vrienden" eruit gesmeten... die had ik verzameld toendertijd met als doen bij sommige games dingen te ruilen... ik heb me daar enkele jaren echt mee vermaakt maar plots... eensklaps... opeens...boem... was ik het beu.

Nu ben ik weer verwoed aan 't lezen geslagen... de ene detective na de andere... afgewisseld met SF of horror... jaja heel laag bij de grond he maar ik heb ook maar korte beentjes.

En voor ik jullie al mijn onvolkomenheden ga verklappen trap ik het af... TOEDELOE!!!

10-07-2014 om 19:59 geschreven door Myette

Hier zit een heel erg gefrustreerd mens... allee ik tracht er het beste van te maken door wat te bloggen... op FB de berichtjes te volgen... maar toch... verleden week nam ik het besluit deze week eens 't stad in te trekken... mannekes jullie weten niet hoe ik er naar snak nog eens op mijnen allene de winkels af te schuimen zoals ik vroeger geregeld deed en wat nu alweer 9 maanden geleden is door die verrekte pikkelpoot... nu die poot weer ietwat doet wat een poot behoort te doen nl. stappen... zou het er eindelijk van komen... ja... dag man... de vorige weken was ik druk bezet met dokters belegeren... voor mij en 't manneke... vandaag moest ik even een zaakje afhandelen bij de bank en aangezien die bank vlak over een tramhalte ligt... nam ik het koene besluit na mijn boodschap die tram op te wippen (ja iets in die aard dan toch) richting stad... en wat gebeurde er... het weer was/is vandaag nog een graadje erger dan gisteren... 't manneke zette me af aan de bank en ik verzocht hem nederig te blijven wachten want het goot "ouwe wijven" om het charmant te zeggen... het kleine stukje van de parking tot de bank was voldoende om me te transformeren van een redelijk verzorgde dame in een erbarmelijke natte figuur... 't stad zal nog wat moeten wachten op mijn visite... misschien morgen... hoop doet... enz.

De enige die geen last schijnt te hebben van het weer is de kat... dat beest maakt er een gewoonte van om de 10 minuten buiten te wippen... komt dan kloddernat weer binnen en moet afgedroogd worden... moet... ja want ze gaat zich dan tegen de meubels aanwrijven met als resultaat uitgebleekte vlekken... gggrrr... na zowat 100 droogbeurten vertikte ik het de deur nog te openen voor het scharminkel en waren we in een uitputtingsslag gewikkeld... rara wie er won... poessie mauw natuurlijk... dat beest blijft tegen de terrasdeur aanspringen en als dat niet helpt aan mijn benen krabbelen tot ik het opgeef om eindelijk wat rust te hebben... tenminste voor de volgende 10 minuten.

Ik hoor net de terrasdeur weer dichtklappen... haha... manlief heeft zich opgeofferd... ik blijf nog effe boven.

09-07-2014 om 16:58 geschreven door Myette

Na enkele dagen rust vanwege het schitterende weer en... laat ik maar eerlijk bekennen... een luie bui... neem ik de pen weer ter hand etc. etc... tja wie neemt er nu nog de pen ter hand... een van die uitdrukkingen die hopeloos verouderd zijn... wie gebruikt nog een agenda boekje... ik wel ja want ergens vertrouw ik papier beter dan elektronische dinges die te pas en te onpas er de brui aan geven... als ik een rekenmachientje gebruik tel ik het later na om zeker te zijn dat dat ding me niet fopt... wie ik wèl altijd om hulp vraag is de Google... in geval van twijfel bij spelling of iets anders helpt Google me diplomatisch het rechte pad weer op... ik merk dat ik een beetje afgedwaald ben van... ja van wat... wat wilde ik ook alweer vertellen... ach ja... dat we gisteren gezellige namiddag hadden met de blogmaatjes op een terrasje met de nodige drankjes en dat we chance hebben gehad want vandaag regent het pijpenstelen... we hadden het er ook over dat het nodig eens zou moeten regenen en iemand vroeg of dat dan 's nachts kon gebeuren... helaas... de weergoden verstonden alleen het eerste deel... regen dus... maar allee ik ga niet klagen... de tuin snakte naar water en niet alleen onze tuin vermoed ik... alleen spijtig voor de mensen die nog werken en nu hun week end in het water zien vallen... ik ga me zo dadelijk in mijn relax nestelen met een boek... ben deze week mijn voorraad gaan aanvullen bij de bib en voel me nu in mijn nopjes... waar komt die uitdrukking toch weer vandaan... die "nopjes" bedoel ik.

Ik las dat de heilige drievuldigheid (di Rupo/Didier/De Crem) weer naar Brazilië mocht in een legervliegtuig... waarom altijd dezelfde personen... zijn dat de febbekes soms... en waarom mogen die altijd gratis reizen terwijl de echte supporters er het hele jaar voor gespaard hebben... ik klink nu als een verbitterd oud wijf zeker maar ik krijg er soms het zuur van... al dat gratis gedoe terwijl ze rijkelijk verdienen... bwah... niet eerlijk toch... niet dat ik perse naar het WK wil... verre van... 't manneke dan wel en ik zou hem met plezier op dat legervliegtuig zetten als ik dan de rest van het WK ook eens de TV voor mij zou hebben... het zit er echter niet in maar dromen mag toch.

Ik ga straks mijn geheugen nog eens uitwringen of ik er nog wat kan uitpersen voor mijn autobiografie... DADA!

05-07-2014 om 10:15 geschreven door Myette