Wat noemt men "moed"... het leven is niet altijd genadig en zet ons vaak voor zware uitdagingen en wat doe je dan... je doet wat je moet... ik heb net een zware week achter de rug... grijze en sombere dagen zonder uitzicht op verbetering... dagen waarin ik het echt niet meer zag zitten... man was onhandelbaar... nog meer dan anders... dochter vondt dat ze na de plotse dood van haar echtgenoot niet genoeg steun van me kreeg en het contact verbrook... zoon die hevige ruzie met zijn vader had en die ik bijna kwijt was... grijze en sombere dagen waarin zelfs mijn boeken me niet konden opfleuren... kortom ik verdronk in zelfmedelijden... een enge dood... gisteren nam ik een slaappil... had een ononderbroken nacht... telde mijn zegeningen op en dacht dat het nog veel erger zou kunnen... dat vele mensen het inderdaad veel erger hebben... waste mijn haar... deed mijn stoelyoga oefeningen en zit hier nu mijn gemoed te ontlasten... trouwens waarvan ook... ontlasten is altijd gezond .

Wat de vorige week betreft... buiten de hierboven vermelde gruwels... is er niets noemenswaards te vertellen... dat we nog niet van die verpleger af zijn want man's nekbobbel is al even moedwillig als zijn eigenaar en wil maar niet verdwijnen... na de ruzie met zoon is man even rustig en gedwee want hij voelt dat hij weer maar eens over de grens is gestapt... ik heb me voorgenomen niet meer te reageren op zijn kuren... dat gaat een zware taak worden voor mij... ik heb mijn valeriaan pillekes alvast klaar staan... ik hoop ooit nog eens iets leuks te kunnen vertellen... ooit .

26-02-2024 om 11:47 geschreven door Myette

Vrijdag... de dag waar we hunkerend naar uitkeken toen we nog jong waren en bedolven waren onder het werk... de vrijdag die het einde inluidde van een lange slopende week... nu zeggen we : "wat, is het alweer vrijdag, hoe de dagen steeds sneller voorbij vliegen"... en deze vrijdag begon nog maar eens met een grijze sombere hemel gevolgd door regen... alweer!

De week verliep redelijk rustig d.w.z. dat ik al knarsetandend de kuren van 't manneke poogde te negeren behalve toen hij nog maar eens mijn keukenuitrusting begon te sorteren om weg te gooien... aangezien hij geen benul heeft wat er zoal in de keuken gebeurt vindt hij zowat alles overbodige rommel... en daar ging mijn voornemen om rustig te blijven... mea culpa... mijn temperament pakte even over.

Vandaag komt hopelijk de verpleger voor de laatste maal... man's been is zo goed als genezen... alleen de bult in zijn nek moet nog verzorgd worden... eigenlijk is het geen bult meer maar een nog ietwat ontstoken wondje.

De supermarkt bracht vers voer binnen zodat we er weer tegen kunnen de volgende 2 weken... iets wat me altijd weer blijft verbazen is dat we minder en minder gebruiken en toch meer en meer betalen... en ik las net dat we staan voor heel zware besparingen... dat belooft... ik ben benieuwd of ze nog iets gaan vinden waar we tot hiertoe geen belasting op betaalden... eigenlijk moet ik die gasten bewonderen hoe  vindingrijk ze wel zijn.

Volgende week komt mijn poetshulp nog en dan sta ik er weer alleen voor gedurende een hele maand... ze gaat haar Poolse familie bezoeken... de lente schoonmaak zal moeten wachten tot ze terug is... oef!

Intussen doe ik elke dag mijn stoelyoga oefeningen in de hoop weer eens buiten te kunnen als het eindelijk ophoudt met regenen... het doet me denken aan vroegere tijden toen ik steeds bezig was een of ander dieet te volgen of oefeningen te doen om mijn "lijn" in bedwang te houden... dieten en oefeningen die ik nooit langer dan 2 weken kon volhouden... tja ik ben niet gemaakt voor geestdodende routines... zo stikvervelend... deze oefeningen wil ik volhouden om de aftakeling af te remmen... noem het maar een noodsituatie.

16-02-2024 om 11:56 geschreven door Myette

Ik merk dat het weer een tijdje is dat ik mijn blog bijwerkte... in die tijd is er niets leuks gebeurd en over mijn ellende klagen ben ik beu... ik denk dat dit voor de weinige lezers hier ook zo is... waar ga ik het dan over hebben... het weer... ach dat is al even miserabel als de rest... de beenwonde van manlief... ha dat is positiever want het geneest wonderwel goed... de verpleger komt elke dag die wond verschonen en toen hij hier eergisteren was vroeg ik hem ook even naar de bobbel in man(s nek te kijken want die was ontstoken... eigenlijk stond dat niet in zijn agenda maar de lieverd deed het er toch maar even bij... een knoert van een vetbol die ontstoken was... tja die echtgenoot van me houdt iedereen wel bezig... vandaag een telefoontje gekregen van een oude vriend... ook niet erg opwekkend want het was één lang klaagzang... gisteren kwam mijn Poolse poetshulp... lief genoeg en ze doet wat ik haar vraag maar dan ook niets anders... als ze weg is doe ik de ronde van het huis en stof af wat ze vergeten is... ik mis mijn vorige parel erg... die had het al gepoetst voor ik het kon vragen... kon ik alles nog maar zelf doen... helaas!

Net een van mijn opgenomen films gekeken... Lucky... een oude marinier die alleen woont en zijn dagelijkse routine... eigenlijk gebeurt er niets maar toch is het boeiend... een film die blijft hangen en je doet nadenken... dat denken is eigenlijk iets dat ik de laatste tijden probeer te vermijden... ik dompel me liever onder in een of andere fictieve wereld door middel van boeken... wat er op TV verschijnt is niet bepaald opmonterend... wat mis ik die geweldige Engelse TV reeksen van vroeger... echte humor is blijkbaar verboden want er zou eens iemand of iets gekwetst kunnen worden... wat een trieste wereld!

Voor ik hier in huilen uitbarst en jullie meesleep vertrek ik... tot in betere tijden!

08-02-2024 om 20:20 geschreven door Myette