Zoals ik vroeger niet kon leven zonder een lijstje onder mijn neus met alle taken die er die dag en de daaropvolgende dagen aangepakt moesten worden zo ben ik nu overtuigd dat je beter niets kan plannen want dat haalt toch niets uit... goede voornemens idem dito... door de jaren heen... en geloof me het heeft lang geduurd voor ik van die ziekte genezen was... werd ik steevast de eerste dag van elk nieuw jaar wakker met 1) een vette kater en 2) goede voornemens... ik zou dit en dat gaan doen en dit en dat niet meer doen... jawatte... hoe lang hield ik dat vol... hoogstens 3 dagen en ik verviel weer in mijn oude zondige zelf... tot ik op een eerste dag van een nieuw jaar wakker werd met alleen nog die kater en één goed voornemen... ik zou geen voornemens meer maken... en zo gebeurde.

Maar... een oude aap verleert niet snel zijn ingebakken gewoontes en soms kan ik het niet laten een ietsje vooruit te plannen... zo ook gisteren... na de poetsbeurt ging ik op stap met zoonlief voor een orgie in de supermarkt... niet bepaald een rustgevende bezigheid hoor... zoon is een drukke jongen... hij rijdt met één hand (staat stoer nietwaar) in de winkel laat ik me door hem opjagen want hij moet nog vanalles doen thuis... wil ik helpen inpakken duwt hij me opzij... thuis gekomen slaak ik dan een luidruchtige zucht van opluchting... daar ben ik dan weer vanaf voor een dikke week... hoera!!!... tijdens het sorteren van mijn meegebrachte koopwaar stuitte ik op papieren voor de ziekenkas en ik nam me voor die vandaag binnen te brengen... geen goed idee blijkbaar want ik las net dat bussen en trams nog maar eens staken vandaag... sommigen onder ons geloven vast dat God ons leven bepaalt maar naar mijn bescheiden mening zijn het de vakbonden die de controle hebben.

Dan heb ik nog één taak te vervullen en dat is de lezers van mijn blog die zo vriendelijk zijn een reactie te plaatsen en die ik niet via sennet kan bereiken te bedanken... het geeft je moed verder te bloggen.

27-02-2018 om 11:10 geschreven door Myette

Wat ik eerst zegde over "beginnende" dementie klopt langs geen kanten... volgens mij is het al veel ernstiger... letterlijk alles moet ik controleren hier in huis want er is gewoon geen lijn meer op te trekken... laatstaan geloven wat hij zegt... zijn toilet maken bestaat uit met een droog washandje over zijn lichaam wrijven... zonet een doodvermoeiende sessie gehad over de bloedverdunners die hij moet innemen... hij had het gepresteerd die strip in stukken te snijden en een stuk bij mijn voorraad te deponeren... was compleet het noorden kwijt en kon zelfs de dagen van de week niet meer in volgorde opnoemen... ik zit hier nu gewoon mijn gemoed te luchten want ik zie de toekomst somber in.

Voilà dat is eraf... zo dadelijk komt de dame van de bib enkele boeken brengen zodat ik niet meer met die zware last over en weer moet sleuren... ik ben uiteindelijk ook al de 20 ver gepasseerd nietwaar... hoe ik me voelde op mijn 20 kan ik me zelfs niet meer herinneren... ja ik was verliefd en druk in de weer een nestje te bouwen... ging de hele dag werken en 's avonds nog bij een accountant werken om mijn keukengerief te kunnen betalen... zoals het toen gewoonte was kreeg de jongen een slaapkamer mee en het meisje de eetkamer... de rest moest je maar uitzoeken... zo ook bij ons... toen trouwden we en het werken ging verder... de hele dag het kantoor en 's avonds thuis... geen wasmachine of frigo... alles "handmade"... diepvries moesten ze nog uitvinden dus ofwel vers gekookt ofwel blikvoer... op dat gebied hebben buitenshuis werkende vrouwen het wel ietsje beter... in de supermarkt kun je alles gewassen en in hapklare brokken gesneden vinden... toch een luxe... in de weekenden waren 't manneke en ik op zwier... na de zaterdagse schoonmaak deden we de wekelijkse voorraad in en dan aanschuiven voor een van de talrijke cinemazalen in de stad... daarna nog wat gaan dansen... en zondag... ja wat we dan deden vertel ik hier niet.

Alles bijeen niet zo slecht... toen de kindjes kwamen kochten we onze eerste TV... want cinema en dansen was verleden tijd... dat was compleet een ander scenario maar heb er nooit spijt van gehad... ik was intussen mijn wilde haren ietwat kwijt want dochter kwam toen ik 34 was... in die periode reden we veel uit met de wagen met of zonder vrienden... toen was rijden nog ontspannend... het had zijn eigen charme.

Ik kijk dus terug op een rijk gevuld leven... natuurlijk zijn er altijd dingen die je nooit gedaan hebt maar die je had willen doen... zoals paardrijden bvb... in mijn jeugd was daar geen geld voor en later wilde man niet... vond het te gevaarlijk... maar ja alles samen hadden we het goed... nu komen er zware tijden die we hoe dan ook zullen moeten trotseren.

22-02-2018 om 10:13 geschreven door Myette

De eerste dag is achter de rug en viel over het algemeen nogal mee... het spreken gaat redelijk en... een geluk bij een ongeluk... hij praat me niet de hele tijd de oren van de kop... toen we hem bij de kliniek gingen afhalen zat hij al gepakt en gezakt in de hal beneden te wachten... toen zei zoon plots : "de papa gaat nu rijden dat kleine eindje naar huis"... niettegenstaande mijn luide protesten... ik lig gewoon onder de plak bij zoonlief... reed t manneke perfect naar huis en zelfs de garage in terwijl ik totaal verkrampt aan de portierhendel hing te hangen... een zware OEF ontsnapte aan mijn bevende lippen (haha) toen ik mocht uitstappen... buiten wat verwarde zoektochten ging het wel goed verder... zoon kwam zelfs met de Kiko later in de middag en dat beest was dolblij den bompa weer te vinden... om eerlijk te zijn vóór zijn ziekte was hij soms ook verward dus dat ben ik al gewend... zolang het niet erger wordt kan ik het wel aan... hoop ik... momenteel wachten we op de verpleeghulp om man onder de douche te zetten... ik heb alvast zijn snor en wenkbrauwen bijgeknipt want die vlogen alle kanten op... man zag plots die hulp niet zitten en wilde perse het zelf alleen doen... ik zal met die persoon straks overleggen hoe het verder moet... tot hiertoe is er niets meer te vertellen... gisteravond hebben we samen naar een opgenomen film "Vera" gekeken zonder voortdurend commentaar van 't manneke die zelfs de hele film wakker bleef... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

18-02-2018 om 10:19 geschreven door Myette

Wachten op iets of iemand duurt altijd lang en is doodvervelend... aangezien ik niet bepaald uitblink in geduld hangt dat wachten enorm mijn bottekes uit... momenteel wacht ik op het verdict van de dokter... de longontsteking heeft men onder de knie gekregen maar nu zijn het testen om te ontdekken wat de oorzaak is van die verwarring van 't manneke... dus elke dag maak ik plichtsgetrouw mijn opwachting in de kliniek om enkele uren naar het gebrabbel van manlief te luisteren en te proberen er een mouw aan te knopen... hij verstaat nu al wat men tegen hem zegt maar praten is een ramp... voor de luisteraar maar zeker voor hem want ofwel wordt hij kwaad ofwel begint hij te huilen... ik begrijp dat wel maar plezant is anders.

Gisteren zijn er twee dames van de bib gekomen om te vragen welke boeken mijn voorkeur hebben... het is geregeld dat er regelmatig iemand boeken brengt en ze terug neemt wanneer gelezen... zoals je ziet ben ik druk bezig me aan huis te laten bedienen... de kapster is vandaag mijn pluimen komen kortwieken en ze is overijverig geweest want ik zie eruit als een geplukt kieken... ik zal tegen de volgende beurt een foto proberen te versieren van de snit die ik wil... de eerste keer deed ze het wel prima... nu nog de boodschappen thuis laten brengen en we zijn gesteld.

Vandaag twee keren eten gestrooid voor het tuingevogelte... door dat vriesweer vallen die beesten als uitgehongerd op dat voer aan en is alles in een wip op.

Voor de rest geen nieuws... tot later!

13-02-2018 om 18:37 geschreven door Myette

Nog maar eens 't manneke bezocht vandaag... toen ik deze voormiddag het weerbericht las keek ik vol ongeloof naar de lucht... het was zonnig en dan sneeuw... dat kon niet... maar ja toen ik klaar stond om aan mijn tocht te beginnen begonnen de vlokjes te vallen voortgestuwd door een nijdige wind... goed ingeduffeld ik de deur uit... aangekomen met iemand van de sociale dienst gesproken over de misschien nodige hulp als man naar huis zou komen... die raadde me ook aan even af te wachten op de uitslag van de tests... man stond al in de gang te wachten met een gezicht dat op onweer stond... dacht zeker dat ik er met een andere man vandoor was... het moet gezegd dat in de Middelheim kliniek iedereen echt super lief is en heel hulpvaardig... zelfs het eten vindt manlief lekker en hij is anders eerder kieskeurig... het spreken gaat soms redelijk voor een korte poos en dan pardaf... geraakt hij niet meer uit zijn woorden met de nodige frustratie als gevolg... ik heb hem toch zover gekregen dat hij wat ging op bed liggen met de TV aan en midden in een Poirot verhaal ging hij onder zeil... als slaapmiddel is TV kijken voor hem stukken beter dan een slaappil... dan weer naar huis te voet en dat gaat ook al stukken beter... ik maakte zelfs een omweg naar een winkel in de buurt en die was toch wel gesloten zeker... je moet maar pech hebben.

Alleen eten is toch wel even wennen... ik moet mezelf dwingen aan tafel te gaan zitten... na het eten nog een filmpje bekeken en wat telefoontjes gehad van vrienden en de dag was weeral om... zo alleen heeft ook wel voordelen... ik slaap langer uit... eet wanneer ik wil... kijk TV wanneer en wat ik wil... krijg geen kritiek als ik een stommiteit doe of... zoals vanmorgen... een soepkom laat vallen... als 't manneke thuis komt zal ik me weer moeten aanpassen.

09-02-2018 om 23:31 geschreven door Myette

In tijden van grote stress  krijg je een extra dosis adrenaline in je bloed gepompt... heb ik toch gelezen... wel die dosis is bij mij nu even uitgewerkt denk ik... ik lag om 10 u al in mijn bed gisteren en heb in één trek geslapen tot na 9 u ... schande zal mij overspoelen... onze tuinvogels zaten al ongeduldig wippend op hun rantsoen graantjes en brood te wachten... ik ben dus met een gemoed overvol schuldgevoel naar beneden gevlogen om hun ontbijt te brengen... iets dat 't manneke altijd deed en die beestjes zijn dat nu eenmaal zo gewend... trouwens het is bijtend koud en ze kunnen wat extra voer goed gebruiken... op een wip zaten er 7 bosduiven... 1 roodborstje... 4 kraaien aan tafel... 1 dappere en zeer hongerige meeuw kwam ook even kijken en... er mag ook al eens goed nieuws zijn... de vrouwtjesmerel van het manneke dat ik gisteren in onze tuin spotte... ik miste die merels erg deze zomer en ik ben blij dat er toch nog een koppeltje de epidemie overleefde... als ze de winter halen is er hoop dat er babietjes van komen en we weer kunnen genieten van hun gezang.

Straks ga ik mijn bibliotheekboeken binnen brengen en "voorlopig" even de bib de bib laten... die loodzware boeken over en weer slepen gaat mijn krachten te boven... trouwens veel tijd om te lezen zal ik ook niet meer hebben... ik ben druk bezig nu mijn leventje een andere draai te geven... iets waar ik al jaren schrik voor had... tja niets aan te doen... ik zal het verdict van de dokter moeten afwachten. en dan verder plannen.

06-02-2018 om 11:02 geschreven door Myette

Een mens zit toch raar ineen... neem mij nu... altijd zat ik te vitten op 't manneke... waarom... omdat dat manneke mij ook altijd op stang joeg... nu ligt datzelfde manneke ziek in de kliniek... zo mak als een lammetje... en op slag weet ik weer waarom ik hem verdorie vroeger als echtgenoot wilde... op slag vergeet ik al de ellende en heb gewoon medelijden en ja... ook weer liefde... ik heb nooit begrepen waarom iemand zijn overleden partner altijd als een heilige afschilderde terwijl de betreffende persoon allesbehalve een sint was... nu begin ik het te snappen... je vergeet gewoon de slechte dingen en onthoudt alleen de goeie.

Vandaag weer de tocht naar het hospitaal gemaakt... een half uur in de bijtende kou op mijn bus staan wachten... leve het openbaar vervoer... man is nog altijd het noorden kwijt en ik vrees dat hij het nooit weer gaat terug vinden... hoe we dat gaan oplossen als hij naar huis mag weet ik nog niet... zoals hij nu is... heel gewillig... kan het nog meevallen... maar owee als hij ooit zijn vroegere dwarse ik zou terugkrijgen... hij heeft longontsteking en zal nog wel een tijd daar moeten blijven... hij voelt zich echter niet ziek en weet nog altijd niet wat hij daar komt doen... ik probeer uit te leggen wat en hoe maar het dringt gewoon niet door... zit rond te staren en brabbelt wat... als ik vraag wat hij bedoelt wijst hij op iets anders en brabbelt weer... zijn kamergenoot praat voor twee en als ik man iets vraagt antwoordt de andere... we zijn dan maar wat in de gang gaan wandelen... daar wat gaan zitten en toen 't manneke weer iets wilde zeggen en niet uit zijn woorden kon komen begon hij te huilen... dat breekt je hart wel... maar 't leven gaat verder en ik/wij moeten erdoor.

Heb vandaag zitten studeren op de "huisopvuilophalings-gids" amaai dat is ook gene kattepis... hoe moeten wij als leek nu weten welke "plastic" in de blauwe zak mag of niet... voor mij is dat allemaal één pot nat... ben ook aan het uitknobbelen hoe ik mijn boodschappen ga afhandelen want ik vrees dat de ritjes met de wagen verleden tijd zijn... het wordt een heel ander leven nu maar als ik het verhaal hoorde van de kamergenoot van man mogen we helemaal niet klagen... die man is 77 en helemaal OP na zowat 1000 operaties... je moet maar pech hebben.

04-02-2018 om 18:26 geschreven door Myette

En het blijft maar duren... woensdag kwam de huisarts bij ons voor 't manneke... die zat nl. weer met een geweldige hoest en maakte koorts... hij schreef medicatie voor en man nam zijn eerste portie in... donderdag ochtend was man veranderd in een zombie... compleet gedesoriënteerd... kon bijna niet spreken... ik belde naar de arts voor raad en die raadde me aan die éne medicijn weg te laten... de volgende dag toch de dokter van wacht laten komen want man was niet beter... die zegde ons naar spoed te trekken voor testen... ben net thuis nu... doodop na 4 uren op spoed te hebben zitten wachten... zo dadelijk komt zoon de spullen van de pa ophalen en naar de kliniek brengen... de uitslag is nog niet gekend maar bij de ondervraging wist 't manneke zelfs zijn eigen geboortedatum niet meer... en mij maken ze niet wijs dat dit nog goed zal komen... wat er nu moet gebeuren weet ik niet... afwachten maar en hopen.

02-02-2018 om 19:21 geschreven door Myette