Een mens zit toch raar ineen... neem mij nu... altijd zat ik te vitten op 't manneke... waarom... omdat dat manneke mij ook altijd op stang joeg... nu ligt datzelfde manneke ziek in de kliniek... zo mak als een lammetje... en op slag weet ik weer waarom ik hem verdorie vroeger als echtgenoot wilde... op slag vergeet ik al de ellende en heb gewoon medelijden en ja... ook weer liefde... ik heb nooit begrepen waarom iemand zijn overleden partner altijd als een heilige afschilderde terwijl de betreffende persoon allesbehalve een sint was... nu begin ik het te snappen... je vergeet gewoon de slechte dingen en onthoudt alleen de goeie.

Vandaag weer de tocht naar het hospitaal gemaakt... een half uur in de bijtende kou op mijn bus staan wachten... leve het openbaar vervoer... man is nog altijd het noorden kwijt en ik vrees dat hij het nooit weer gaat terug vinden... hoe we dat gaan oplossen als hij naar huis mag weet ik nog niet... zoals hij nu is... heel gewillig... kan het nog meevallen... maar owee als hij ooit zijn vroegere dwarse ik zou terugkrijgen... hij heeft longontsteking en zal nog wel een tijd daar moeten blijven... hij voelt zich echter niet ziek en weet nog altijd niet wat hij daar komt doen... ik probeer uit te leggen wat en hoe maar het dringt gewoon niet door... zit rond te staren en brabbelt wat... als ik vraag wat hij bedoelt wijst hij op iets anders en brabbelt weer... zijn kamergenoot praat voor twee en als ik man iets vraagt antwoordt de andere... we zijn dan maar wat in de gang gaan wandelen... daar wat gaan zitten en toen 't manneke weer iets wilde zeggen en niet uit zijn woorden kon komen begon hij te huilen... dat breekt je hart wel... maar 't leven gaat verder en ik/wij moeten erdoor.

Heb vandaag zitten studeren op de "huisopvuilophalings-gids" amaai dat is ook gene kattepis... hoe moeten wij als leek nu weten welke "plastic" in de blauwe zak mag of niet... voor mij is dat allemaal één pot nat... ben ook aan het uitknobbelen hoe ik mijn boodschappen ga afhandelen want ik vrees dat de ritjes met de wagen verleden tijd zijn... het wordt een heel ander leven nu maar als ik het verhaal hoorde van de kamergenoot van man mogen we helemaal niet klagen... die man is 77 en helemaal OP na zowat 1000 operaties... je moet maar pech hebben.

04-02-2018 om 18:26 geschreven door Myette

En het blijft maar duren... woensdag kwam de huisarts bij ons voor 't manneke... die zat nl. weer met een geweldige hoest en maakte koorts... hij schreef medicatie voor en man nam zijn eerste portie in... donderdag ochtend was man veranderd in een zombie... compleet gedesoriënteerd... kon bijna niet spreken... ik belde naar de arts voor raad en die raadde me aan die éne medicijn weg te laten... de volgende dag toch de dokter van wacht laten komen want man was niet beter... die zegde ons naar spoed te trekken voor testen... ben net thuis nu... doodop na 4 uren op spoed te hebben zitten wachten... zo dadelijk komt zoon de spullen van de pa ophalen en naar de kliniek brengen... de uitslag is nog niet gekend maar bij de ondervraging wist 't manneke zelfs zijn eigen geboortedatum niet meer... en mij maken ze niet wijs dat dit nog goed zal komen... wat er nu moet gebeuren weet ik niet... afwachten maar en hopen.

02-02-2018 om 19:21 geschreven door Myette

Sorry mensen lief dat ik hier niet sta te hupsen van de pret maar het zit me niet mee de laatste tijd... net het plan opgevat eens de buitenlucht op te gaan snuiven... is wel nodig na 2 weken binnen zitten/liggen/hangen... maar dan komt die verrekte koppijn weer mijn plannen dwarsbomen... gisteren opgestaan weer met koppijn... soms verdwijnt het vanzelf... soms met een pijnstiller en wat gaan liggen... maar dit keer was het vastbesloten me te blijven koejonneren dus bijna de hele dag... na 2 pijnstillers gaf ik het op... op bed gelegen en proberen aan gelukkiger tijden te denken... manlief kwam me dan nog maar eens de les lezen en zeggen dat ik naar de dokter moest... nadat ik hem zowat 100 keren heb uitgelegd dat ik verleden jaar de hele reutemeteut bij de neuroloog heb afgewerkt en dat ze niets abnormaals vonden... geef ik het ook op die litanie nog eens op te dreunen... maar ik zit wel met de vraag... zo verder kan het ook niet... ik kan of durf bijna niets meer plannen want die verdomde pijn komt altijd uit het niets opzetten... ben al bijna 2 jaar aan het uitzoeken wat de oorzaak kan zijn maar het is een grillig beestje... nog maar eens afspraak gemaakt bij onze huisarts... misschien kan hij me raad geven waar ik terecht kan... als dat niet lukt kan ik alleen sinte... aanroepen... de patrones van de hopeloze gevallen... of op mijn knieën naar Scherpenheuvel kruipen maar of die oude botten dat zullen overleven is de hamvraag... ging ook bij Google te rade en las dat er vele soorten hoofdpijn bestaan alsof één al niet genoeg miserie is.

Zoon kwam iets repareren bij ons... hij zag er helemaal niet goed uit... dacht dat hij ziek was maar nee het was zijn hond... Kiko is een onverbeterlijke vreetzak die nu echt alles lust... tijdens een wandeling had hij weer iets in het gras gevonden en binnen gesmikkeld met als resultaat... een doodzieke brakende hond men een baasje in paniek... zijn vorige hond werd in het Rivierenhof vergiftigd en stierf op weg naar de dierenarts... zoon is nu doodsbang dat het weer zou gebeuren... er lopen de laatste tijd veel zieke geesten rond die er een hobby van maken dieren te doden of martelen... Kiko is nu beter maar mag voortaan niet meer aan de lange lijn... dat is erg voor zo'n jong en energiek dier... vroeger kon zoon de hond uitlaten op zijn skates (de zoon niet de hond) maar na zijn accident gaat dat niet meer en stevig doorstappen is voor hem nog altijd pijnlijk... de hond kan zo zijn teveel aan energie niet kwijt en wordt onhandelbaar... Mechelse schepers zijn van nature al zenuwachtige dieren die een grote loop nodig hebben maar die afschuwelijke dierenbeulen maken het onmogelijk nog ergens veilig je hond te laten rondrennen... zelfs op de hondenweide is al vergif gevonden.

Het laatste familielid van man wordt dinsdag begraven... enkele maanden geleden zijn neef... nu de vrouw... een schat van een mens met een tirannieke man... ik sprak met de oudste dochter en die begon er zelf over... dat mama een moeilijk leven had gehad... nooit hoorde je een klacht van haar... als er engelen bestaan was zij er een van... ken je dat type van man dat altijd gelijk heeft en zijn vrouw als dienstmeid gebruikt... zelfs als hij alleen maar zijn hand hoefde uit te steken om iets te pakken riep hij zijn toen hoogzwangere vrouw van de andere kant van de kamer om het hem te geven... toen ik dat de eerste keer zag ben ik echt op mijn tong moeten gaan zitten om niets te zeggen... ik bewonderde haar enorm voor haar geduld en wijsheid... natuurlijk was het voor de buitenwereld een ideaal huwelijk... nooit kreeg hij een weerwoord... op die manier kan je geen ruzie maken... ik bewonderde haar maar tegelijk kreeg ik altijd de aandrang haar een schop onder haar kont te geven om eens eindelijk die man van repliek te dienen... bij mijn weten nooit gebeurd.

27-01-2018 om 12:05 geschreven door Myette

Mijn moeder was een sterke vrouw en als ze eens een beetje ziek was was zegde ze altijd : "het mag niet te lang duren he" en krabbelde weer recht... ik ben niet zo sterk als la mamma... integendeel ik ben en was altijd al een krakende wagen... dan dit... dan dat... je weet wat ze zeggen over krakende wagens maar ik kan je verzekeren dat ik het graag anders had gewild... altijd dat gesukkel kun je best kotsbeu worden... na 3 weken ben ik het dan ook beu en ben vast besloten me terug op te trekken aan mijn bretellen... dus vandaag me aangekleed... was in de machine gestopt... mailtjes gestuurd... patatjes gekookt voor vanavond... allee mensen ik verwacht luid applaus... zal het dan zelf maar doen... KLAPKLAP.

Dat klinkt nu wel stoer maar ben toch wel een beetje moe dus ga ik nu wat rusten... dit logje alleen maar om te laten weten dat het menske nog leeft.

24-01-2018 om 13:17 geschreven door Myette

Vandaag voor de eerste keer geen koorts... mensenlief ben in geen jaren nog zo ziek geweest... die bronchitis was niet helemaal weg en kreeg gezelschap van ontstoken sinussen... resultaat : zo ziek als een hond (een zieke dan) en hoge koorts... ik die bijna nooit koorts maak had plots 38 en moest de dokter laten komen... eten kreeg ik niet binnen... ik heb de hele week in bed doorgebracht al slapend... afgewisseld met hoest- en snotbuien... plezant is anders.

Die anti-klaag-maand kan me gestolen worden... ik voelde me rot en dat mag iedereen weten... man heeft sinds de vorige keer een ietsje bijgeleerd en vraagt nu regelmatig of ik iets warm wil drinken... wat hij niet heeft afgeleerd is zeuren en verwijten... die man kon maar niet geloven dat mijn gebrek aan eetlust niet gewoon moedwil is... ik moest dit en ik moest dàt en als je je doodziek voelt en je krijgt dan nog een lading verwijten over je heen is dat niet bevorderlijk voor je welzijn... ach met een beperkt verstand kun je ook niet alles begrijpen nietwaar.

De storm heb ik dus in bed uitgelegen... ik die normaal zo bang als een wezel ben van storm en alle extreme natuurkrachten was gewoon te ziek om het me aan te trekken... we hebben ook geen noemenswaardige schade buiten wat afgebroken takken in de tuin... veel geluk gehad dus... ik hoop dat jullie er even goed bent doorgesparteld als wij hier... de laatste jaren bleef het antwerpse een beetje gespaard maar nu  was het even anders.

21-01-2018 om 15:57 geschreven door Myette

Ik ga hier niet zitten klagen hoor... o nee ik zou niet durven... maar vandaag was een extra saaie dag... wat poetsen... wat koken... lezen... terwijl anders de dagen voorbij zijn in een wip en een wap duurde deze dag precies eeuwen... zonet wat TV gekeken samen met 't manneke maar dat was ook niet bepaald verheffend... altijd maar naar moorden kijken is vermoeiend... ik zal wel goed slapen vannacht... eergisteren kwam zoon weer aanzetten met een geschenk voor onze kerst en nieuwjaar... een digitaal fotokader waarop hij alle fotokes had opgezet die ik ooit heb gescand van dias... een bonte verzameling herinneringen... zoet en bitter tegelijk... je kan er ook videofilmpjes opzetten zodoende zal ik weer in mijn krammen moeten schieten en een USB stick vullen met gepast materiaal...  hond Kiko was weer in geweldige vorm... ik zit onder de blauwe plekken door zijn tedere aanrakingen... dat beest kent alleen de hoogste versnelling en hoffelijkheid is een woord dat hij nog moet leren... hij is echter zo lief en kijkt je met van die aanbiddende oogjes aan dat je hem alles vergeeft.

Dat was het dan... niet veel te vertellen... volgende keer beter.

15-01-2018 om 22:17 geschreven door Myette

Vandaag hadden we de nieuwjaarsreceptie van de club... we kregen enkele videos te zien van voorbije tochten... kon ik mezelf nog eens bewonderen (haha)... dan kwam er koffie met taart... toen een verrassing... enkele leden hadden de koppen bijeen gestoken en geld ingezameld om ons... de bestuursleden... te verwennen met een fles champagne en pralines.... dan kregen we de rest van de opgenomen videos... toen was het tijd voor een babbel... ik heb natuurlijk alle leden uitgebreid moeten bedanken en bezoenen... dat zoenen had ik al bij aankomst gedaan... ik zit nu wel met een klein schrikje... ga ik niet weer last krijgen van al die rondvliegende bacillen... na enkele weken bronchitis heb ik er wel schoon genoeg van... maar wat komt gaat komen... of niet... mij ga je niet horen klagen.

Ik zit nu moe maar innig tevreden uit te rusten van de doorstane emoties.

11-01-2018 om 18:37 geschreven door Myette

Stilaan begin ik het MeToo beu te worden... ben ik dan de enige vrouw die geen ongewenste intimiteiten te verduren kreeg... ik neem grif aan dat als je baas je onder druk zet je een geweldig probleem hebt... je geeft toe of je neemt ontslag... en dat is niet altijd mogelijk... verkrachting is ook een misdaad en ik vraag me af of je ooit die vernedering te boven komt... als jonge meid werd ik vaak nagefloten... eens omringd door 5 gasten die me lastig vielen en uiteindelijk vertrokken met mijn snelbinder en fietsbel... dat vond ik erg ja maar niet onoverkomelijk... eens werd ik op weg naar huis op de fiets klem gereden door een snotaap die me probeerde te versieren... eens werd ik in een borst geknepen door een zatte patat... ik sloeg zijn hand weg en liep door om een scene te vermijden... schuine opmerkingen kreeg ik natuurlijk ook wel maar die negeerde ik... de opdringerige types keek ik minachtend aan en die werden op slag een halve meter kleiner... ik heb echter nooit het probleem gehad dat een van mijn bazen me klem zette... dus ik geloof best dat heel wat vrouwen een trauma hebben opgelopen... wat er nu echter gebeurt is dat precies iedereen naar buiten komt om zijn grieven te spuien... m.a.w. er wordt volgens mij geweldig overdreven en het dreigt een hetze te worden... geen enkele man durft nog zijn bewondering voor een vrouw tonen uit schrik aangeklaagd te worden... dat brengt me op het onderwerp "pedofilie"... mijn echtgenoot is een geweldige kindervriend die ook kleine kinderen aantrekt... er was een periode dat hij gewoon bang was om als pedofiel bekeken te worden... men kan ook overdrijven nietwaar... ikzelf denk nog altijd met weemoed terug aan de tijd dat de jongens me nafloten... helaas dat is verleden tijd... helaas!!!

10-01-2018 om 15:15 geschreven door Myette

Geen inspiratie vandaag... te koud buiten... hier binnen gebeurt niks interessants... was mijn PC aan het opruimen en vond nog enkele moppen... hier eentje :

> *Vrouw kwijt
> Een man is samen met zijn vrouw boodschappen aan het doen. Op een gegeven
> moment is hij zijn vrouw kwijt dus gaat hij alleen met het karretje door de
> winkel, op zoek naar zijn vrouw.
> Plots botst hij met zijn karretje tegen het karretje van een andere man aan.
> "Oh, mijn excuses meneer,' zegt de man. 'ik lette even niet op, ik ben mijn
> vrouw kwijt en zoek haar."
> "Nou, dat is toevallig.' zegt de ander. 'Ik ben ook mijn vriendin kwijt en
> zoek haar ook."
> "Dat is inderdaad toevallig." zegt de eerste man en vraagt hoe zijn vriendin
> eruit ziet.
> De man zegt: "Ze is lang, slank, blond haar, mooie grote borsten, lange
> benen, zwarte laarzen, en een kort rokje... En hoe ziet uw vrouw eruit?"...
> "Wat kan mij dat schelen?" zegt de man. "We gaan de jouwe zoeken!"

07-01-2018 om 14:50 geschreven door Myette

Vandaag zat ik met spanning te wachten op een thuiskapster die ik enkele weken geleden had gezocht en gevonden op het net... de vorige pipo waar ik een afspraak mee maakte liet me een blauwtje lopen... en dàt op mijn leeftijd...  ik heb altijd al een hekel gehad aan kapsalons en heb al bijna 15 jaar mijn haar zelf geknipt... toen ik het korte kapsel beu was kreeg ik een lumineus idee... dacht ik toch... waarom het niet laten groeien... het was niet mijn slimste inval en ik heb het me zwaar beklaagd... mijn haren doen namelijk wat ze zelf willen en groeien allerlei richtingen uit... niet de richting die het vrouwtje wil... nee dus... het terug helemaal kort knippen zag ik plots niet meer zitten en zocht dus een thuiskapster... en die is vandaag gekomen... een hele vriendelijke dame... ze had haar elfjarig dochtertje bij waar 't manneke direct beslag op legde om haar te leren schaken... het brave kind deed het nog ook zonder morren... haar mama knipte mijn haar in een wip en een wap... terwijl zij de vloer aanveegde zette ik de föhn even op mijn gepluimd koppeke en zag dat het goed was... ziezo... ik ben stilaan alles aan het voorbereiden voor de tijd dat ik niet of moeilijk het huis uit zal kunnen... waar ik wel even zal aan moeten wennen is de kou in mijn nu onbeschermde nekpartij.

Morgen komen we met enkele ex-blogmaatjes bijeen om wat bij te babbelen en het nieuwe jaar te dopen... santé!

04-01-2018 om 15:42 geschreven door Myette

Als tegendraads mens ga ik mezelf nu eens een gezonder en voorspoediger nieuw jaar toewensen... sè nà... het vorige was echt niet schitterend en we hebben het oude jaar dan ook in mineur uitgezeten... of liever "uitgelegen" ... ik dan toch... ik zat daar weer met zo'n ongelooflijke pracht van een koppijn die na 3 pijnstelliers nog niet wilde wegtrekken... wat doe je dan... naar je bed trekken en jezelf liggen beklagen... is soms ook een troost.

Dus... voor ons geen geklink met de glazen... 't manneke alleen voor de TV en ik in bed... net toen ik eindelijk wat begon in te dommelen begonnen ze met het geknal... de vorige jaren was het heel rustig in ons straatje bij gebrek aan jeugd maar amaai... alhoewel verboden... we hebben het geweten... toen zoon belde de volgende dag klaagde hij dat Kiko zo'n schrik had gehad... dat beest wist het niet meer en vloog de muren op... gelukkig heeft zijn kat een rustige natuur... ofwel is het dier doof... maar die bleef stoïcijns op bed liggen.

Ik heb het hier al geschreven maar vuurwerk is aan mij niet besteed... al dat geflits en geknal vind ik enerverend en geldverspillend... en zeg nu niet dat dat komt omdat ik oud ben... nee dat was altijd al zo... vroeger gebeurde het al eens dat ik mee deed om "aaaah en oooooh" te roepen maar dat was alleen om geen spelbreker genoemd te worden... nu kan het me niet meer bommen wat mensen van me denken... een van de weinige voordelen van oud zijn.

Na al dit negatief gezever iets meer positiefs... voor mij althans... ben op oogcontrole geweest deze voormiddag... ik had me al geestelijk voorbereid op een volgende oogprik maar... zoals dat gaat... het viel mee... dat oog was van 5 tot 8 op de ladder geklommen en ik mocht zonder prik naar huis... in april weer op controle... maar voorlopig ben ik even gerust... mag ook al eens.

Wat de rest van het jaar ons zal brengen moeten we nog afwachten... je kan alleen maar hopen dat het een beetje meevalt.

Bij de dochter is het ook beter... de pijn is zo goed als weg... het zicht stukken beter... OEF... ogen kan je zo slecht missen nietwaar... een hele opluchting!

02-01-2018 om 14:18 geschreven door Myette

Misschien dat ik nu enkele mensen tegen de schenen trap maar ik heb het echt gehad met die "selfie-mode"... is het nu omdat ik helemaal niet "trek op papier" zoals men zegt maar ik heb helemaal geen behoefte om mezelf in alle mogelijke poses en omstandigheden te vereeuwigen... integendeel ik haat het op een foto te moeten en dat kan je duidelijk merken aan mijn facie als ik er echt niet onderuit kan... overal sta ik er doodongelukkig op... zodoende begrijp ik gewoon niet dat anderen zichzelf zo verrekt aantrekkelijk vinden dat ze overal en altijd moeten op de foto... en dan nog met zo"n onnozele "duckface"... gelukkig is dat laatste uit de mode... hoe je nu moet poseren weet ik niet en wil het niet weten.

Daarstraks met dochter gebeld... voor degenen die de ogen ook wil laten laseren zou ik aanraden eerst eens 10 x na te denken... gisteren zat ze weer op Spoed met ondraaglijke pijn en volledig zicht weg... dus paniek... dit was dus niet wat ze haar beloofd hadden... dat was : beetje pijn de eerste dagen... jawadde... zodra ik dit blog af heb begin ik weer als een razende te duimen voor een uiteindelijke goede afloop want je ogen kan je zo slecht missen.

Hier begint de ziekenboeg wat uit te dunnen... 't manneke kucht nog af en toe... iets wat mij betreft nog even zal moeten wachten... ik heb net een hele berg zakdoeken gestreken want we zaten door onze voorraad... eetlust is 0,0... eten is een opgave en omdat het moet... er zijn wel al 2 kilo af... het klopt dus wel dat : "elk pondje gaat door 't mondje"... gelukkig moeten we niet weg met oud en nieuw en kunnen we gezapig uitzieken.

Ziezo ik heb mijn zegje gehad en ga verder duimen voor dochter... ik wens iedereen die hier komt lezen een

GEZOND EN VOORSPOEDIG NIEUW JAAR 2018

30-12-2017 om 16:30 geschreven door Myette

Na een volle week strijd te hebben geleverd tegen het legertje bacillen dat t manneke dagelijks rondstrooide moet ik overgave bekennen... ja we zijn met de kerst naar dochter kunnen gaan maar de dag daarop slogen de beestjes met alle macht toe... ik ga niet vertellen wat er allemaal pijn deed want dan ben ik nog niet klaar... daarbij een blafhoest en dan weet je het wel... dat zou allemaal nog niet zo erg zijn als ik met een gerust gemoed mijn bed kon induiken en de boel de boel laten... dat lukt echter niet omdat man een echte sukkel is... als hij ziek is worden zijn pillekes en drankjes aan zijn bed gebracht... als moeke ziek is moet ze er zelf maar voor zorgen... toen ik even uit mijn krammen schoot dat ik verdorie zelf alles moet doen en zelfs geen kop thee kreeg kwam hij even later naar boven met een kop warm water met de vraag wat hij er moest mee doen... eigenlijk is het grappig maar ik was te ziek om er mee te lachen... vandaag ietsje beter dus maar uit bed geklauterd om appelsientjes te persen en de afwas te doen... en dan lees ik dat sommige mannen zelf voor het kerstdiner zorgen als hun vrouw het niet kan... mag je dan niet jaloers worden?

Nog even naar dochter gebeld voor de uitslag van haar oogoperatie... ze heeft dus haar ogen laten laseren... volgens de dokter zou het wel "een beetje pijn doen" jawadde... het kind heeft meer dan een beetje pijn alhoewel ze echt niet kleinzerig is... nu maar hopen dat het resultaat al die pijn waard is.

Wij eindigen het oude jaar in volle glorie... blaffend en niezend!

27-12-2017 om 13:36 geschreven door Myette

Kerst... vroeger een periode van stress want toen kwam letterlijk alles op mij neer... man ging werken dus stond ik er alleen voor... de kerstboom... de geschenken voor de hele familie in huis halen (kende toen nog geen online shopping)... een menu samen stellen voor het kerstdiner voor 8 personen... de lampjes voor in de kerstboom die natuurlijk weer defect waren... en als alles achter de rug was begon de hele rimram van voor af aan voor oudejaar... hoe ik dat alles heb kunnen verwerken is mij nu een raadsel.

Die kerstsfeer heb ik eigenlijk alleen als kind en hele jonge vrouw kunnen proeven... de tijd dat ik nog geen gezin en verantwoordelijkheid bezat... daarna was het alleen extra werk.

Ik heb echter nog jaren nadat de kinderen het huis uit waren een kerstboom gezet... het is nu eenmaal traditie... maar toen kwam onze Poekie binnen wandelen... de kat van de buren die verhuisden en het dier achter lieten... het was een heel jong en dartel dier met als liefste spel in bomen klimmen... met een levendige verbeelding gezegend zag ik dat beest al in die kerstboom klimmen en besloot dit jaar over te slaan... maar versieren deed ik nog wèl op plaatsen waar Poekie niet bij kon... nu is ook dat versieren verleden tijd.

Ik zit hier nu al de hele week binnen met een zieke die zich heel zielig voelt... kerstsfeer... waar... hoe... niets van gemerkt... ik denk soms aan de tijd toen het een feest was naar de lichtjes te gaan kijken... ik zit nu aan mijn computer en op FB zie ik de hele wereld aan mij voorbij trekken en... weet je... ik zit knus en warm in mijn zetel... dus het valt wel mee.

23-12-2017 om 11:31 geschreven door Myette

De laatste tijd horen we veel over nieuw ontdekte "zwarte gaten"... wat is daar zo nieuw aan... ik heb die al heel lang en ze breiden uit tot ik er de ene of andere dag geheel in verdwijn... deze ochtend nog... eigenlijk was het tijd om op te staan maar herejee... het was nog donker en de hele tijd lichten aan en uit doen waar je ook gaat verveelt me dus... na eerst mijn zieke echtgenoot te hebben voorzien van de nodige medicatie kroop ik terug het bed in... tja wat lig je daar dan te doen... denken... en als hersenoefening probeer ik me dan de namen te herinneren van alle filmsterren waar ik een boontje voor heb of had... niet dat al dat geoefen iets uithaalt... nee ik had weer zo'n nieuw zwart gat... er kwamen maar 2 namen boven drijven en de rest... verzonken in dat zwarte gat... ik ben dan maar totaal gefrustreerd opgestaan... tijdens het tanden poetsen kwam er plots nog eentje piepen (een naam niet een tand) en dat was het... zodat ik nu mijn frustraties op jullie zit uit te werken.

Er zal vandaag niet veel te vertellen zijn want ik zit nog altijd met een zieke en dus in huis vast... op TV is het ook al "huilen met de pet op"... nog zo'n stomme uitdrukking maar zulke stomme dingen herinner ik me WEL... alleen van die zoeterige kerstverhaaltjes waar de hele familie eensgezind rond de kerstboom danst... ik heb geen kerstboom dus dat dansen is er ook niet bij... ik zit nog altijd met het probleem : moet ik dochter verwittigen of niet... of gewoon het lot laten beslissen... aiai moeilijk hoor.

21-12-2017 om 09:35 geschreven door Myette

Timing is alles in het leven... en in "timing" is mijn wederhelft een crack... de week voor Kerst en meneer wordt ziek... de man die een betonnen constructie heeft is ziek... zware bronchitis zegt de dokter... en we moeten kerst gaan vieren bij dochter... die heeft alles al besteld... wel een probleem... ik zegde dat ik dan alleen zou gaan als hij niet beter is zondag maar dan moet ik zelf nog kunnen stand houden in een huis dat barst van de bacillen... ik voel nu al keelpijn opkomen en dat is echt geen fantasieke... nondedju verdorie... hele slechte timing.

Buiten over en weer draven met pillekes en drankjes... moest ik ook nog naar de apotheek en de taken overnemen die man gewoonlijk doet... ik slaap nu in de andere kamer om risico te vermijden maar ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn... ben namelijk altijd al een risico geval geweest... mijn luchtwegen zijn niet van de meest robuuste... afwachten en duimen maar.

20-12-2017 om 21:43 geschreven door Myette

Nou moe... dat was zuchten en blazen... ik geraakte niet meer op mijn blog... kon het alleen lezen maar niets toevoegen... dus om HULP geroepen en Natoken en RedPoppy zijn me komen redden... hiervoor mijn eeuwige dankbaarheid.

Tijdens die zwarte periode zat ik met briljante ideeën in mijn koppeke en ik kon ze niet kwijt... resultaat... dat ze weer vervlogen zijn... misschien komen ze ooit terug.

Normaal denk ik... als ik iets kwijt wil... "zal het straks op mijn blog zetten" maar als dat niet gaat besef je dat je eigenlijk verslaafd bent... dat blog is voor mij een uitlaatklep... of er iemand leest of niet... ik gooi het van me af... natuurlijk doet het enorm plezier als iemand zich de moeite getroost eventjes te reageren al is het maar met een "hallo"... zo weet je dat je niet staat te brullen in een lege woestijn... eigenlijk een stomme zin maar ik laat het toch maar staan... veel te blij dat ik mijn eigenste hoekje terug kan vullen met onzin.

Wat ik heb gedaan tijdens die dorre dagen behalve om mijn blog treuren... natuurlijk kerstwensen rondstrooien en ontvangen... de gewone dagelijkse routine... en... last but not least... manlief op de been houden want die is ocharme zoooo ziekskes... hij heeft een hoest die kan tellen... niet veel geslapen deze nacht door zijn gebas... ik heb hem met veel moeite na de middagboterham in zijn bed gekregen zodat ik ook wat rust kreeg... terwijl ik zit te typen hoor ik zijn motor weer starten... dat begint met een donker gebrom en geschraap en dan komt de blaf... ene om U tegen te zeggen... elke blaf gevolgd door een "verdomme" want elke aanslag op zijn lichaam neemt hij op als een persoonlijke belediging... nog eventjes en hij moet naar de dokter... afspraak gemaakt voor vandaag... dan krijgt hij een siroopje en is voor even zoet.

Ach het blaffen begint weer... tijd om me terug te trekken.

19-12-2017 om 15:44 geschreven door Myette

Ik ben een groot liefhebsters van de natuur maar... ze mag niet nat, koud, grijs, winderig, heet zijn zodoende biedt ze me niet veel gelegenheden aan om ze te verkennen... mij zul je dus niet vaak gezellig zien rondstruinen door berg en dal... ja vroeger toen we jong en op vrijersvoeten waren... dan was een bos of wei zeer aantrekkelijk en we hebben dan ontelbare kilometers verkend... later trokken we met een groepje vrienden op stap... al wandelend en ook fietsend... vooral de terrasjes onderweg waren deugddoend... misschien heb ik toen een overdosis natuur geslikt in die woelige jaren want tegenwoordig moet ik al een heel groot schuldgevoelen gekweekt hebben voor ik me buiten waag... ik weet wel dat bewegen gezonder is dan zitten maar ik zit nu eenmaal liever... niet zomaar zitten niksen hoor... nee lezen... puzzelen... computeren... film kijken op TV... allemaal zaken die heel wat prettiger zijn dan door een bos te dwalen en bomen te tellen... niet dat ik niet van bomen hou... maar in een bos staan er gewoon teveel en ze lijken zo op elkaar... momenteel zit ik hier een enorm schuldgevoel op te bouwen... zou ik me wagen in die witte, natte, buitenwereld... ach het is al bijna lunchtime... misschien later!

12-12-2017 om 11:19 geschreven door Myette

En het sneeuwt weer... en ja het is mooi maar... gisteren bogen enkele takken in onze tuin al door dus ik hou mijn hart vast voor vandaag want zo te zien is dat beddeke daarboven al in geen jaaaren gelucht... dan nog wat windstoten zoals gisteravond en ik kan weer gaan bibberen en beven... echt... alhoewel ik geen doetje ben... van extreme natuurverschijnselen ben ik bang.

En het is niet alleen daarvan waarom ik beetje nerveus ben... ik knip al zeker 10 jaren mijn eigen haar... kort... toen wilde ik het laten groeien...  kwestie van een andere decor... en kwam tot de ontdekking dat ik een hele dwarsliggende haardos heb... de ene kant krult braaf naar binnen en de andere piekt naar buiten... geen land mee te bezeilen... ik werd het beu en vroeg zzo hier en daar of ze geen kapper kenden die aan huis kwam... waarom... ik heb namelijk altijd een hartsgrondige hekel gehad aan uren in een kapsalon zitten met natte pieken haar en dan nog moeten keuvelen over ditjes en datjes... de pedicure kende iemand en gaf me zijn nummer... toen ik belde kreeg ik een engelstalige meneer aan de lijn en... potverdorie... ik was op slag al mijn engels vergeten... ik haakte dus in en dacht dat ik ervan af was... ging bij Google zoeken en mailde enkele dames... toen kreeg ik 's avonds laat telefoon van de vriend van die engelstalige kapper en LAP ik durfde niet zeggen dat ik wilde afhaken... dus die kerel komt deze avond en ik zit nu met de piepers... wat gaat hij met mijn dwars koppeke aanvangen... en waar moet dat gebeuren... en hoe ga ik het uitleggen in verstaanbare taal... ik voel me als iemand die een verplichte duik moet nemen van de hoogste plank in het zwembad... ooit getracht te leren duiken maar zelfs vanaf de kant was mij te eng en soms droom ik dat ik op die hoge plank sta en word dan van de schrik wakker... gelukkig is het weer niet om buiten te gaan paraderen dus als ik hier uit kom als een geplukt kieken wacht ik gewoon betere tijden af en begraaf me in huis of kom alleen nog met een muts op mijn kop buiten.

Buurvrouw stond voor de deur gisteren om te zeggen dat buurman in de kliniek ligt en haar opdroeg te komen vragen niet meer kwaad te zijn op hen... tja... ik weet het... 50 jaar buren en vrienden en ruzie om een boom klinkt raar maar wij waren altijd blij met dat groene scherm zodat we geen vis-à-vis hadden van de achterliggende huizen en nu is dat plots verdwenen... er speelden nog andere zaken mee ook... soms kan een kleine oorzaak de bal aan het rollen brengen... maar kwaad of niet... ik wens niemand ziekte of erger toe.

11-12-2017 om 11:25 geschreven door Myette

vGisteren was weer een memorabele dag... we gingen de Ecce Homo wandeling maken met de club... dus wij op weg met de tram naar de oude stad... in de regen... we waren te vroeg dus doken we een cafeetje in voor een koffie en ontmoetten daar enkele van onze leden... we begonnen in een galerie waar we enkele "schitterende" kunstwerken mochten bewonderen... een ervan was een soortement collage van allerlei bouwafval samengeklit met cement... echt iets wat me inspiratie gaf voor de overbodige rommel in onze garage... misschien staat er binnenkort zo'n kunstwerk in onze voortuin tot afgrijzen van de buurman die zijn prachtige zilverden om liet kappen... dan... in de regen... door den Botanieken Hof... verder naar Mayer Van den Bergh... het Maagdenhuis... en de St.Joriskerk... dit allemaal al ploeterend door kletsende regen... overal kregen we... in mijn ogen althans... onnozele en lelijke dingen voorgeschoteld maar het interieur van die gebouwen verzachtte de pijn... als afsluiter nog een lange tocht naar een gelegenheid die Plein Publiek heet en waar koffie en gebak ons opwachtten... daar werden we verondersteld tot op de 4de etage te klimmen om nog iets onbestemd te gaan bezichtigen... iets dat we met afgrijzen hebben afgeslagen... in die gelegenheid zat heel het gezelschap... 45 leden... uit te dampen want we waren intussen tot op het bot nat... dan weer een lange weg naar de metro op weg naar huis... al onze kleren werden te drogen gehangen en wij zalig in nachttenue en peignoir voor de TV... wat een mens allemaal moet over hebben om ietwat bij te blijven qua cultuur en kunst.

Wat die kunst betreft... ik verdenk die zogenaamde kunstenaars ervan dat ze ons... het publiek... geweldig voor het lapje houden... misschien zit ik er helemaal naast... ben maar een gewoon menske... maar ik kan er gewoon met mijn boerenverstand niet bij dat iemand zo'n wanstaltige gedrochten kunst kan noemen... zouden ze dat nu echt zelf geloven?

Tegenwoordig flansen ze de ene na de andere "tour" ineen... wie hier verantwoordelijk voor is weet ik niet maar alleen de gidsen worden er beter van... die staan dan te leuteren over zo'n misvormd geval en dan denk ik : "zouden die dat nu niet genant vinden"... dan mag zo iemand me een uur lang proberen te overtuigen dat dat ding een betekenis heeft... ik zie alleen een hoop rommel... ben ik nu een cultuurbarbaar?

08-12-2017 om 17:06 geschreven door Myette