Een mens zit toch raar ineen... neem mij nu... altijd zat ik te vitten op 't manneke... waarom... omdat dat manneke mij ook altijd op stang joeg... nu ligt datzelfde manneke ziek in de kliniek... zo mak als een lammetje... en op slag weet ik weer waarom ik hem verdorie vroeger als echtgenoot wilde... op slag vergeet ik al de ellende en heb gewoon medelijden en ja... ook weer liefde... ik heb nooit begrepen waarom iemand zijn overleden partner altijd als een heilige afschilderde terwijl de betreffende persoon allesbehalve een sint was... nu begin ik het te snappen... je vergeet gewoon de slechte dingen en onthoudt alleen de goeie.

Vandaag weer de tocht naar het hospitaal gemaakt... een half uur in de bijtende kou op mijn bus staan wachten... leve het openbaar vervoer... man is nog altijd het noorden kwijt en ik vrees dat hij het nooit weer gaat terug vinden... hoe we dat gaan oplossen als hij naar huis mag weet ik nog niet... zoals hij nu is... heel gewillig... kan het nog meevallen... maar owee als hij ooit zijn vroegere dwarse ik zou terugkrijgen... hij heeft longontsteking en zal nog wel een tijd daar moeten blijven... hij voelt zich echter niet ziek en weet nog altijd niet wat hij daar komt doen... ik probeer uit te leggen wat en hoe maar het dringt gewoon niet door... zit rond te staren en brabbelt wat... als ik vraag wat hij bedoelt wijst hij op iets anders en brabbelt weer... zijn kamergenoot praat voor twee en als ik man iets vraagt antwoordt de andere... we zijn dan maar wat in de gang gaan wandelen... daar wat gaan zitten en toen 't manneke weer iets wilde zeggen en niet uit zijn woorden kon komen begon hij te huilen... dat breekt je hart wel... maar 't leven gaat verder en ik/wij moeten erdoor.

Heb vandaag zitten studeren op de "huisopvuilophalings-gids" amaai dat is ook gene kattepis... hoe moeten wij als leek nu weten welke "plastic" in de blauwe zak mag of niet... voor mij is dat allemaal één pot nat... ben ook aan het uitknobbelen hoe ik mijn boodschappen ga afhandelen want ik vrees dat de ritjes met de wagen verleden tijd zijn... het wordt een heel ander leven nu maar als ik het verhaal hoorde van de kamergenoot van man mogen we helemaal niet klagen... die man is 77 en helemaal OP na zowat 1000 operaties... je moet maar pech hebben.

29-06-2019 om 10:25 geschreven door www.office.com/setup

30-10-2018 om 05:04 geschreven door changhon62

af en toe kom ik eens even een bezoekje brengen a/h seniorennet en meestal bezoek ik dan ook uw blog omdat u, voor mij, zo herkenbaar schrijft.

Ook bij ons gaan de dagen soms met strubbelingen voorbij. Mijn man heeft n.l. Parkinson en dat is niet alleen een ziekte v/h lichaam. Maar ondanks dat hij zijn buien heeft en we elkaar daardoor niet altijd begrijpen, blijft hij mijn Allessie. In zijn goede maar ook in zijn slechte dagen. 

05-02-2018 om 14:04 geschreven door Gé

05-02-2018 om 11:31 geschreven door ani

05-02-2018 om 09:13 geschreven door Ingrid