IN PANNE GEVALLEN
Dit even om te zeggen dat ik in panne gevallen ben... gisteren dokter moeten laten komen... afschuwelijke pijn in de lendenstreek... het verdict was NEVRALGIE...
zit nu aan de pillen... kruip van m'n stoel in m'n bed en kan nergens soelaas vinden... nu maar hopen dat het niet te lang duurt... tot later!!!

29-05-2009 om 16:06 geschreven door Myette

Ben even m'n blogronde aan 't doen... d.w.z. heb al een halve gedaan maar toen ik bij Natoken aangeland was las ik daar iets over dialecten... dat is een van m'n geliefde stokpaardjes... ik wil hier nog even zeggen dat ik geheel en al VOOR dialecten ben... we hebben allen onze kinderen in het ABN opgevoed opdat ze geen affronten zouden oplopen op school maar spijtig genoeg is ons dialect in de verdrukking gekomen daardoor... ik wilde dit even kwijt voor ik weer vergeten ben wàt ik wilde zeggen... HIHI... volgende meeting breng ik m'n Antwerps dialectenboek mee... ben benieuwd wat jullie je er nog van herinneren... en Natoken kan haar vocabulaire uitbreiden.

Ziezo dit gezegd zijnde kan ik overgaan tot de orde van de dag... een grijze dag zo te zien... gisteren kreeg ik een van m'n zeldzame opflakkeringen en heb de tuin ont-onkruid... door de nachtelijke buitjes en de zonnige dagen stond onze hof er wat jungle-achtig bij... toen ik in een van onze plantjes aan 't wroeten was sprong er plots iets onder m'n handen vandaan... ik sprong ter plekke mee... van 't verschieten (vertaling=schrikken)... ik las zojuist dat Thea het er soms moeilijk mee heeft ons vlaams taaltje te snappen zodoende... en wat zat daar even verder mij met wantrouwige oogjes te beloeren... JA... een klein schattig bruin-geel paddebeestje... zo te zien nog een jongske... wat een vreugde er door m'n hart schoot kan ik met geen pen beschrijven... het kan natuurlijk ook dat verschieten zijn waardoor ik hartkloppingen had... maar hoe dan ook ik ben echt blij dat we er weer een huisdier bij hebben... de rampzalige dood van de vorige onder 't mannekes lompe voeten zit me nog steeds dwars... nu moet ik deze nog africhten zodat ik hem ook eens over zijn bolleke mag aaien zoals de vorige... maar hoe die beesten in onze tuin terecht komen is me echt een raadsel... bestaat er ook een paddenfee?

Onze tuin lag er weer piekfijn bij... voortuin in orde... ramen gezeemd... terras stofvrij gemaakt... ik tevreden naar bed... en toen... en toen... wakker geschud door een ratelende donderslag... nu moet je weten dat ik door de band genomen een moedig vrouwmens ben... ik verkies het gevaar recht in de ogen te kijken wat dat gevaar ook al is... maar als de natuur haar repertoire opentrekt ben ik als de dood... onweer... hagel... plensbuien... stormwind... aan mij niet besteed hoor... dan betreur ik het diep dat we geen kelder hebben waar ik me kan verschuilen... in plaats daarvan kruip ik diep onder de deken... stop al m'n oren en ogen dicht... trotseer het gevaar van verstikking tot alles weer rustig wordt... toen we deze ochtend de schade gingen opnemen viel het alles bij alles nog mee... de tuin ligt er weer bij als een wildernis... terrasstoelen en tafel lagen ten gronde... de tafel enigszins afgebrokkeld... het zand plakt tegen voordeur en garagepoort en vensters... ik vraag me toch af waarvoor ik nog al die moeite doe... soms... vandaag ga ik echter niet poetsen want het gaat toch nog regenen... in elk geval ligt ons dak er nog op... we hebben het ooit meegemaakt dat een deel van ons dak eraf vloog tijdens een storm... het water stroomde de trap af... ik had toen verplichte bedrust door m'n zwangerschap maar ben toch die trap opgekropen om de schade op te nemen... m'n ouders waren juist bij ons en papa en 't manneke moesten het dak op om de roofing terug op zijn plaats te brengen... en dat bij een stormwind om U tegen te zeggen... ik doorstond doodsangsten toen.
Ik hoop dat jullie de bui ook zonder kleerscheuren hebt doorgemaakt!!!


Ik zie dat het weeral tijd is om te gaan eten... tot later mannekes!!!

26-05-2009 om 12:04 geschreven door Myette

Heb nog wat zitten peuteren maar niet echt veel gevonden... la mamma weigerde ons naar de kleuterklas te sturen... dus mijn vroegste schoolherinneringen waren van het eerste leerjaar... ik was zowat de jongste en zeker de kleinste van de hele klas... ben ik ook altijd gebleven... dus heb ik m'n hele schooltijd op de eerste bank moeten doorbrengen... zag niet wat er achter mij gebeurde... aangezien ik een braaf en oppassend wicht was (en nog ben) durfde ik ook nooit omkijken... wat ik me wèl herinner is de trots toen ik op mijn allereerste schooldag naar school vertrok met spiksplinternieuwe boekentas met daarin een houten doos met griffel en een lei... ja zeg ik heb het al gezegd... het was toen nog het stenen tijdperk... daarom die lei... een houten pennenstok met daarop zo'n puntige metalen pen en een aantal zeemleren lapjes die in een boekje bijeengebonden zaten... bestemd om die pen aan af te vegen... de non (soeur) die als taak had ons blagen te leren schrijven en lezen maakte op mij grote indruk... die zwarte kleren en dan die grote witte kap... ik weet nog dat ze klein en rond was maar de naam ben ik vergeten.

Het moet in de week voor sinterklaas zijn geweest dat ik mijn eerste trauma beleefde... nadat de dienstdoende non ons al had opgewarmd voor de goede sint en niet te vergeten voor de zwarte piet die stoute kinderen in zijn zak stopte... en terwijl we midden in de leesles zaten... werd er opeens een grote zwarte hand tegen het matglazen venster geplakt... er stegen bloedstollende kreten op rondom mij... of ik mee gegild heb weet ik niet... ik betwijfel het want ik ben niet zo'n giller... maar indruk maakte het wel.

Wat ik me ook nog herinner is dat ik een blauwe maandag naar school moest met "getten"... vreselijk vond ik dat... voor wie niet weet wat die dingen zijn... dat waren grofgebreide beenlappen die over de schoenen werden aangetrokken... ja het was in de winter natuurlijk... wat ermee gebeurd is weet ik niet... heb ze niet lang gehad.

Dan in de grote vakantie werden we opgevangen in de school...  het was toen al oorlog... ik had een bloedhekel aan dat vakantiekamp... mede omdat we er 's middags bleven eten en ik vergeet nooit die maaltijden... steevast kregen we eerst pap met achteraf sardinen in olie in hetzelfde bord... walgelijk gewoon... ik ril er nog van.

Mijn tweede trauma heb ik opgelopen omdat ik zo'n braaf en verlegen wicht was... de toiletten in onze school waren gewoon walgelijk... vuil en dan nog met van die klapdeurtjes die je niet op slot kon doen... genoeg om je de plaslust te ontnemen... ik vertikte het gewoon op die pot te gaan... wat resulteerde in een gespannen blaas... op een dag werd het een ramp... ik hield het niet meer en durfde niet vragen om naar het toilet te mogen... dan maar laten lopen... die schaamte vergeet ik ook nooit meer.

Dat waren zo ongeveer de enige flitsen die me te binnen schoten tussen 2 en 6 jaar.

Nu rest me niets anders dan het stokje door te geven aan....
EN DE GELUKKIGE WINNARES IS... HOTLIPS
zet hem op Lips

24-05-2009 om 00:00 geschreven door Myette

Ons Boke had weer eens een lumineus idee... haar vroegste jeugdherinneringen begonnen op te borrelen en nu vind ze dat wij ook maar ons brein moeten gaan uitspitten... ze gaf het stokje door aan Pazke en die haastte zich het naar mij door te spelen... blij dat ze er vanaf geraakte... hier zit ik nu met barstende koppijn van het nadenken... denken moet je gewend zijn en mijn verroeste breincellen protesteren heftig tegen dat onverwachte werk... mijn baby- en peuterjaren stammen nog uit de tijd der Romeinen... toen de uilen nog konden praten... veel heb ik niet uit m'n kop kunnen peuren... alleen beelden... flitsen... ik zal proberen ze een beetje te rangschikken.

1
Ik moet zo tussen de 1 1/2 en 2 jaar hebben gezweefd... ik zit op mijn babypoep onder de tafel en kijk onder het tafelkleed uit op de tafel- en stoelpoten... m'n troetelbeer... die even groot is als ikzelf... ligt voor mij... ik zie benen voorbijstappen.
2
Zelfde periode... ik lig in mijn bedje dat in de hoek van de grote slaapkamer staat... en kijk door de halfopenstaande gangdeur de gang in... ik zie het licht dat door het matglazen raampje van de keukendeur schijnt en hoor het geluid van praten en gelach... ik val in slaap.
3
Denkelijk een tijdje later want ik kan de trap op kruipen... onze oudere en kinderloze bovenburen hadden een boontje voor me... de vrouw bakte elke dag frieten... en ik kroop dan als ik even de kans zag de trap op om een portie "fluuten" (frieten) te gaan schooien... dan zat ik mee aan tafel en kwijlde er lustig op los.
4
Weer later... toen ik ongeveer 4 was verhuisden we naar Berchem... mijn 3 jaar jongere zusje lag nog in de wieg... mama moest dringend enkele boodschappen doen en vertelde me dat ik op zus moest passen... ik stond aan die wieg en durfde geen stap eraf zetten... het wicht zette het op een brullen... ik brulde van paniek nog harder... en zo vond mama ons terwijl ik druk bezig was zus zowat uit haar wieg te schommelen.
5
Dan heb ik ook nog een wazige herinnering aan een café waar ik... toen de vrienden van m'n ouders een andere kant uitzagen... de "kletskes" uit hun glazen bier dronk... maar dat heb ik eigenlijk maar van  horen vertellen... waarschijnlijk mijn eerste "black-out"

Genoeg voor één dag... zal m'n hersentjes nog eens wat opjutten... misschien komen er nog herinneringen te voorschijn... DOEI!!!

22-05-2009 om 19:39 geschreven door Myette

We werden allen op de wereld gezet terwijl we er niet om vroegen... dat ging meestendeels onder luid gekrijs... we zullen allen sterven niettegenstaande we hier ook niet om vroegen... soms ook zwaar tegenspartelend... soms gelaten... maar de grootste opgave is tussen die bedrijven door het leven aan te kunnen... ook vaak met veel vallen en opstaan... dat vallen gebeurt vanzelf maar het opstaan is nu juist de moeilijkheid... er zijn twee soorten mensen... de katachtigen die altijd op hun pootjes terechtkomen na een valpartij... en de hondachtigen die janken en wegkruipen... en het opgeven.

Wat is ze weer leuk denken jullie waarschijnlijk... en dat op een mooie lentedag... dat komt door Ludovikus... heb zonet zijn blogje bezocht en over dat buurmeisje gelezen... een innig triest verhaal maar de laatste jaren schering en inslag... jonge mensen die het gewoon niet meer zien zitten en FOERT zeggen... wat is de oorzaak... wie zal het weten... er zijn miljoenen mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten leven en desondanks bol staan van levensmoed terwijl er andere zijn die voor de kleinste tegenslag het bijltje erbij neerleggen.

Ik heb jullie al eens verteld over mijn kinderen... mijn dochter die nadat ze afstudeerde met haar eerste liefde ging samenwonen... ze leerde hem kennen bij de scouts toen ze 16 was... na zowat 1 jaar kwam ze tot de ontdekking dat hij cocaïne gebruiker was... ze vermoedde het al wel maar kon hem nooit betrappen... toen brak voor haar een lijdensweg aan... na 4 jaar tevergeefs proberen hem te helpen en nadat ze haar laatste geld had opgebruikt om hem uit de nesten te halen... besloot ze eindelijk hem op te geven... ze ging alleen wonen... likte haar wonden gedurende 2 jaar... kreeg toen een nieuwe vriend waarmee ze trouwde... ze zijn nu aan hun 9de huwelijksjaar bezig.

De zoon... ons zorgenkind... een ramp op school... alles wat uit boeken kwam was hem een gruwel... maar de jongen had en heeft nog gouden handen... op zijn 17 weigerde hij nog naar school te gaan... ging als interim werken... heeft op al die jaren zowat honderden verschillende jobs gehad... veel beloften gehoord... veel teleurstellingen beleefd... een mislukte relatie gehad... momenteel weer zonder werk... maar... elke keer begint hij er weer met frisse moed en vol verwachtingen aan.

Zoals elke ouder vind ik niet alles wat mijn kinderen doen om over te jubelen... ik moet echter bekennen dat ik fier ben op hun levensmoed... het vermogen hun leven weer op te pikken en door te gaan... op het sterke karakter van dochter die zich niet mee heeft laten sleuren door haar vriend... die vriend is een dik jaar geleden overleden... heel waarschijnlijk door een overdosis... op de veerkracht van zoon die niettegenstaande elke tegenslag steeds weer aan een nieuwe job begint en er zich volledig voor inzet... die zoon die in zijn apejaren ons alle kleuren van de regenboog heeft laten zien maar zich weer herpakt heeft... mijn twee "katachtigen"

21-05-2009 om 17:25 geschreven door Myette

Waarover zal ik het eens hebben... over de voorbije week... ja zeg... wat begon als een soort dagboek begint stilaan een weekboek te worden... je kunt het toch niet elke dag hebben over de strijk en de afwas niet... meer gebeurt er niet in m'n eentonige bestaan... hmhm... 

Deze week dan maar... maandag begonnen met de schoenensafari... niks gevonden... manlief vertelt me dagelijks wat een moeilijk mens ik toch wel ben en ik begin hem stilaan te geloven... niet dat ik dat aan zijn neus ga hangen... ik ben wel een tikkeltje gek maar niet ZO gek... die schoenen beginnen me stilaan de keel uit te hangen... ofwel zijn ze uitgerust met van die hoge scherpe hakken die je na enkele stappen tussen de straatstenen vastpinnen... ofwel zijn ze uitgerust met van die venijnige dunne riempjes die je het vel van de tenen stropen... tja kan Ik eraan doen dat ik nu eenmaal zo'n teer huidje heb... ... gelukkig was het prachtig weer en heb ik tussen het zoeken door nog een terrasje kunnen meepikken... 

Dinsdag met 't manneke boodschappen gedaan en ondertussen een paar sportschoenen meegesnaaid... heerlijk gemakkelijk zittende stappers maar echt niet zo elegant als je een rok draagt... niet dat ik vaak een rok aantrek maar soms overkomt me het verlangen er eens extra vrouwelijk bij te lopen en daarvoor die sandaaltjes... weer niks.

Woensdag telefoon van zoon met de melding : "moeke ik kom zo dadelijk jullie voorhof in orde brengen" d.w.z.  de tegels in onze voortuin terug voegen... het was weer kidsvoerdag en ik was druk in m'n soep aan 't roeren toen hij belde... typisch iets voor zoonlief... wat doe je dan... met m'n dankbaarste stemmeke roepen : "o ja schat dat is lief van je, kom maar"... binnen het uur stond hij daar in werkpak... gewapend met beitel en nog wat attributen om de oude cementvoegen eruit te peuteren... die beitel was niet voldoende en er kwam een elektrisch ding aan te pas... in een wip zaten wij en de buren onder de cementstofwolken...  toen het eten klaar stond en dochter en schoonzoon er waren zijn we zonder hem aan tafel moeten gaan want dat is nog een van zijn hebbelijkheden... als hij aan het werk is heeft hij gewoon geen tijd om te eten of wat dan ook te doen... die jongen is dan net een dynamo... het is dan mijn taak om tussen de tafel en de voortuin te pendelen met hapklare brokken en dranken die ik dan later koud geworden terugvind in de garage... heb dan zijn eten maar ingepakt om mee te geven zodat hij thuis kon eten... toen hij weg was nog even het stof zo goed mogelijk van deuren en ramen geveegd en dan was moeke gaar en klaar voor haar bed.

Volgende dag... donderdag... ik terug op schoenenjacht... uitgerust met die nieuwe gemakkelijke sportschoenen... was een vergissing merkte ik... het was warm en door het stappen zwollen m'n voeten op zodat ik ze haast niet meer uit kreeg om te passen... weer niks gevonden... dan maar naar huis waar zoon druk bezig was vloeibare sneldrogende cement tussen de tegels te gieten... weer zelfde scenario... geen tijd om te eten... weer pendelen van en naar de garage... toen brak dat onweer los... wat was me dat... een echte wolkbreuk... die zoon van me is echter niet te stuiten... die klaargemaakte cement moest en zou opgebruikt worden vooraleer hij kon verharden dus... wat gedaan... eerst de voorhof afgedekt met plastic... daaronder kruipen gewapend met zaklamp... en verder gieten... terwijl moeke nagelbijtend zat bang te wezen dat zoon zou verdrinken in haar eigen voortuin... is gelukkig niet gebeurd.

Gisteren... vrijdag... kwam hij terug om alles wat bij te werken en...
VOORTUIN IS TERUG IN PRIMA STAAT... BEDANKT ZONEKE!!!

Nog ons wekelijks bezoekje aan la mamma gebracht... om de rustige week nog wat aan te vullen... toen 't manneke mamma van haar relax in haar rolstoel probeerde te tillen... schoot de rem los en mamma zat pardoes naast haar stoel... het mensje weegt misschien nog maar 40 kilo maar probeer dat maar eens op te tillen... zij zat te gillen... man stond te brullen van : "hou ze vast!!! roep hulp!!! hou ze vast!!! pak die stoel!!"... tja wat doe je dan... een hoofdkussen van 't bed gegrist... onder haar hoofd geschoven... plat gelegd en hulp gaan halen... verpleegster en verpleger  kwamen direct en samen hebben ze haar opgekrikt en in haar rolstoel gedeponeerd... om van de schrik te bekomen heeft ze in het cafetaria vol smaak een banaan opgepeuzeld... vervolgens 5 mini eclairtjes... vergezeld van een porto... er is meer voor nodig om la mamma van haar melk te brengen.

16-05-2009 om 19:56 geschreven door Myette

Toen ik zojuist neerplofte in m'n PC-bureau-stoel en eens naar m'n blogje ging kijken stelde ik tot m'n ontzetting vast dat het alweer een hele week geleden is dat ik dit blogje bijwerkte... toen was ik even m'n kluts kwijt en moest eens gaan lezen wat ik jullie de vorige keer heb zitten wijsmaken... o ja... we gingen de Nationale Bank bezoeken... men had me verteld dat er prachtige kamers te bewonderen waren... in de oorspronkelijke staat gebleven... viel dàt even tegen... eerst kregen we diabeelden te zien en uitleg over het  bouwen van de bank... dan kwam er een ellenlange litanie over de werking van de bank en wat dit allemaal behelst... nu moet je weten dat je dit allemaal kunt lezen in allerlei folders die de banken je met graagte verstrekken en als het je nog niet duidelijk is kun je steeds terecht bij een van de bankbedienden die je met evenveel plezier uitleg verschaft... ik heb zo'n mannetje bij mijn bank die ik bij tijd en wijle uitknijp als een citroen wat die jongen nog plezier geeft ook... wat ik ook vraag hij weet het en het kost me steeds moeite hem aan het verstand te brengen dat ik nog naar huis moet ook... dus ben ik tijdens de voordracht haast stilletjes ingedommeld... ik zeg wel... haast... toen die bankman ons eindelijk uit ons lijden verloste kregen we als troost een glas aangeboden in een van de beschikbare kamers die voor het publiek toegankelijk waren... die kamers waren echt mooi... niets op aan te merken... toen we buiten kwamen lachte het zonnetje ons toe en gingen we met enkele vrienden een terrasje doen... ik met een Duvel natuurlijk want die droge bankzaken bezorgen me een geweldige dorst... dan opperde er iemand dat ze honger had en of er iemand mee ging eten... ik ben altijd te vinden voor een extraatje... 't manneke pruttelde wel wat tegen maar dat heb ik kordaat de kop ingedrukt... na wat palaberen kwamen we bij de Marokkaan terecht voor een tajine... het was lekker... het was gezellig... voor mij de eerste keer dat ik Marokkaan at... hij is me niet op de maag blijven liggen.

De volgende dagen waren routine... la mamma... petanque... golf... jullie weten het ondertussen  al wel... maandag de stad ingetrokken op schoenenjacht... niets gevonden... zal nog eens terug moeten gaan

Vandaag toch naar de golf... het was wel geen aangenaam weer en ik was blij dat ik na 2 ronden ontslagen werd en een portoke kon gaan drinken... het werden er wel twee... manlief is naar billiard en ik heb het kot voor mij alleen... joepieeee!!!

Dit was een summier rapport over m'n dagelijkse bezigheden... wat bedenkingen betreft... tjonge... ik denk vaak... "tiens dit zou ik eens moeten aankaarten op m'n blog" maar dan komt er iets tussen en ben ik glad vergeten waarover die diepzinnige gedachten nu ook alweer gingen... ach als jong meisje was ik een verwoede "denkster"... steeds bezig met de zin van het leven en aanverwante artikelen... tot op een mooie dag ik het opgaf omdat ik er toch nooit zal achterkomen en tegenwoordig laat ik me drijven zoals de wind waait... aangezien we de laatste jaren nooit windloos zijn kun je je voorstellen hoe ik drijf... en het bevalt me nog ook... verstand op nul en genieten!!!

12-05-2009 om 20:00 geschreven door Myette

NOG VAN DATTE
Mijn eerste halte als ik uit m'n bed stap is het toilet... noodgedwongen... dan den Buddy wakker schudden... vandaag was er weer een mopje bij de mail... van dezelfde chatvriend ...  blijkbaar verveelt hij zich op kantoor en dan stuurt hij me mailtjes... ga zo dadelijk maar eens in de kelder kijken... dat vind ik nu echt zalig... de dag beginnen met een frisse lach.

Heden is het poetsdag... m'n hulp komt maar om de 2 weken... deels om reden van bezuinigingen... deels omdat er echt niet elke week zo uitgebreid moet gepoetst worden hier... twee oudjes maken niet zoveel meer vuil... enne... ik vind het eigenlijk niet echt prettig dat er hier iemand de hele namiddag voor m'n voeten loopt... ik ben blijkbaar niet in de wieg gelegd om personeel te houden... hoe die rijkelui het aankunnen de hele dag meiden en knechten om zich heen te hebben weet ik niet... je kunt nog niet eens in je neus peuteren of de butler staat al klaar met een schaaltje om het resultaat op te vangen... m'n huidige hulp heet Valentina... communicatie gebeurt deels met gebarentaal en wat steenkolenengels... wat het zo moeilijk maakt is dat ze op alles wat ik zeg steeds maar YES YES zegt zodat ik denk dat ze het begrepen heeft... niet dus... wat ik dan weer achteraf eerst te weten kom... maar ja ik ben al blij dat ik m'n hele kot niet meer alleen moet schrobben... op 't manneke moet ik niet rekenen wat poetsen aangaat... die denkt dat als hij de vuilbak heeft buitengezet zijn taak erop zit... de tuin doet hij wel behalve snoeien want dat is mijn taak... V is momenteel een verdieping lager gezakt zodat ik effe m'n blogje kan bijwerken.

Morgen gaan we met de club de Nationale Bank bezoeken... naar het schijnt hebben ze daar bezienswaardige zalen... ben benieuwd... als afsluiter heel waarschijnlijk nog een pint pakken... dat hoort erbij... trouwens van die dorre bankzaken krijg je gegarandeerd dorst... vrijdag gaan we la mamma bezoeken... ach je ziet ze week na week meer en meer verschrompelen... zo zielig... gelukkig beseft ze het zelf niet en geniet ze met volle teugen van haar Martini/Tonic en gebak... dan zaterdag weer petanque... als het tenminste niet giet... zondag de golf... idem dito... en maandag trek ik de stad nog eens in... die sandalen nietwaar!

Ziezo nu zijn jullie weer op de hoogte van m'n dolle avonturen... groetjes!!!

EN NU DE MOP

Een priester en een imam delen hetzelfde compartiment op de trein.

Op een gegeven moment sluit de priester zijn bijbel en vraagt aan de imam:
“ Ik weet dat uw godsdienst U verbiedt om varkensvlees te eten. Hebt u er tijdens uw leven dan echt nog nooit van geproefd?”
De imam klapt ook zijn koran dicht en antwoordt:
“Wel om eerlijk te zijn, bij zeldzame gelegenheden is het mij inderdaad wel eens overkomen dat ik varkensvlees geproefd heb.”
“Maar mag ik U nu ook eens iets vragen” zegt de imam, “ Uw godsdienst verplicht u tot een celibatair leven,  …”
De priester onderbreekt hem en zegt: “Ik weet wat u nu gaat vragen, of ik ooit al eens van de verboden vruchten heb geproefd”.
“Wel ik zal ook eerlijk zijn”, zegt de priester, “ik heb inderdaad al een tweetal keren van de verboden vruchten geproefd”.
De imam neemt zijn koran terug in de hand, knipoogt nog even naar de priester en zegt:
“Veel lekkerder dan varkensvlees hé!”

06-05-2009 om 15:15 geschreven door Myette

SHOPPEN
Toen ik deze ochtend nogal verlaat m'n dikke slaapoogjes opentrok zag ik een heerlijk blauwe lucht... een stralend zonnetje... de duiven zaten onder ons venster "hunne nikkel af te draaien"... direct overviel me zo'n zalig zomergevoel... met het vooruitzicht op sandaaltjesjacht te gaan begon ik met frisse moed aan m'n ochtendrituelen... toen de huishoudelijke taken afgewerkt waren en later de badkamertaken... keek ik nog eens met verlangende en intussen wakkere ogen naar buiten en wat zag ik... een grijze lucht... zon wèg... duiven stilgevallen... en meteen m'n shoppinggoesting ook wèg... verdorie toch... wat een pokkeweer hier toch altijd... het begon nog te druppelen ook... toen besloot ik er maar een luie dag van te maken... de laatste dagen heb ik m'n ouwe knoken wat afgejakkerd... toch maar beter ze wat rust te gunnen... het gaat een dagje worden van lezen... computeren... puzzelen... misschien een dutje tussendoor... de volgende dagen worden weer druk dus... dit blogje is momenteel m'n laatste uitspatting.

Bij het openen van m'n mail vanmorgen deze mop gevonden... ik vond ze zo grappig dat ik ze doorstuur hieronder.

Een man gaat naar de tandarts met een pijnlijke kies . . .
De tandarts neemt een spuitje Novocaïne om de tand te verdoven.
Man tierend: "Neen! Geen spuit dokter, ik haat spuiten!"
De tandarts begrijpt de situatie en maakt de lachgasinstallatie klaar.
Man paniekerig: "Neen! Geen lachgas! Ik ken dat! Dat verstikt me!"
Tandarts: "Mag ik u dan misschien een pilletje toedienen?"
Patiënt: "Ok prima, ik heb absoluut geen probleem met een pilletje."
Tandarts: "Hier, neem dan deze Viagra-pil..."
Patiënt: "Wauw ! Sinds wanneer is Viagra een pijnstiller dokter?"
Tandarts: "Doet er niet toe, maar het geeft je wel iets om u aan vast te houden als ik uw tand eruit trek!"

04-05-2009 om 20:22 geschreven door Myette

Oef... even uitblazen... wat gepensionneerden toch kunnen lijden... nog geen moment tijd gehad even m'n blogje bij te werken... laat staan blogjes te lezen... het was me weer een drukke week... maandag gaan shoppen en enkele strakke jeans gekocht... eigenlijk wat TE strak maar zal dus m'n uiterste best moeten doen er een kilootje af te werken... motivatie moet er zijn he... woensdag de kinderen gevoederd wat inhoudt dat je eerst voer moet gaan inkopen en het dan nog bereiden ook... vrijdag vroeg eruit voor de minigolf ... per fiets... na de competitie waren er broodjes voorzien.. njam njam... ze waren weer lekker... daarna la mamma gaan opzoeken voor haar wekelijkse borrel... is de laatste tijd witte Martini met tonic... best lekker... en om haar niet alleen te laten drinken offer ik mezelf dan maar op en neem er ook eentje... met de fiets terug naar huis is een fluitje van een cent... door die Martini zoef ik moeiteloos en roekeloos alles op de weg voorbij... suis door de bochten in razend tempo... kom buiten adem thuis en plof op bed neer voor een siesta... tja het leven kan soms uitputtend zijn.

Zaterdag vroeg eruit... alweer... voor de petanque... was niet tevreden met de resultaten... maar één match op de drie kunnen winnen... de overgeschoten broodjes mee helpen opeten... ja zo zijn we... altijd bereid te helpen... dan nog een golfronde en naar huis.

Vandaag zondag alweer vroeg moeten opstaan... we trekken een kaart en de 3 azen spelen samen... de 3 heren... enz. enz... ik trok het grote lot en had de eer en het genoegen met 't manneke te mogen (moeten) spelen... de vrienden stonden al paraat om ons desnoods uit elkaar te trekken als het te erg zou worden maar wonder boven wonder heeft hij zich rustig en redelijk gedragen... en weet je wat... ik heb fantastisch goed gespeeld... kwam vierde uit met 105 punten... sorry dat ik wat zit te stoeffen maar het gebeurt me ook niet elke week dus ik ben er wel trots op... het moest natuurlijk weer eens regenen... die koude wind was ook niet je dàt... aangezien we op de fiets waren gekomen was ik warm ingeduffeld... daarboven nog eens m'n KW... voelde met net het manneke Michelin... ik heb dan ook meer op het gevoel gespeeld want die kap zakte aldoor over m'n ogen... toen we gedaan hadden heb ik ervan geprofiteerd een portooke te bestellen om m'n koude voeten op te warmen... elke reden is goed genoeg om aan de fles te gaan nietwaar... op de fiets terug naar huis gezoefd... weer die bochten op twee wielen genomen... enfin hier zit ik dan... eindelijk rustig en gezapig te bloggen.

Wat ik morgen ga doen weet ik nog niet... misschien de stad in want zou eigenlijk zomersandalen moeten vinden... heb vorige zomer twee paar moet afdanken... totaal OP...we zien nog wel... maar één ding weet ik wel... ik sta niet zo vroeg op morgen... ziedevanier... veel te vermoeiend.

03-05-2009 om 15:35 geschreven door Myette