We werden allen op de wereld gezet terwijl we er niet om vroegen... dat ging meestendeels onder luid gekrijs... we zullen allen sterven niettegenstaande we hier ook niet om vroegen... soms ook zwaar tegenspartelend... soms gelaten... maar de grootste opgave is tussen die bedrijven door het leven aan te kunnen... ook vaak met veel vallen en opstaan... dat vallen gebeurt vanzelf maar het opstaan is nu juist de moeilijkheid... er zijn twee soorten mensen... de katachtigen die altijd op hun pootjes terechtkomen na een valpartij... en de hondachtigen die janken en wegkruipen... en het opgeven.

Wat is ze weer leuk denken jullie waarschijnlijk... en dat op een mooie lentedag... dat komt door Ludovikus... heb zonet zijn blogje bezocht en over dat buurmeisje gelezen... een innig triest verhaal maar de laatste jaren schering en inslag... jonge mensen die het gewoon niet meer zien zitten en FOERT zeggen... wat is de oorzaak... wie zal het weten... er zijn miljoenen mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten leven en desondanks bol staan van levensmoed terwijl er andere zijn die voor de kleinste tegenslag het bijltje erbij neerleggen.

Ik heb jullie al eens verteld over mijn kinderen... mijn dochter die nadat ze afstudeerde met haar eerste liefde ging samenwonen... ze leerde hem kennen bij de scouts toen ze 16 was... na zowat 1 jaar kwam ze tot de ontdekking dat hij cocaïne gebruiker was... ze vermoedde het al wel maar kon hem nooit betrappen... toen brak voor haar een lijdensweg aan... na 4 jaar tevergeefs proberen hem te helpen en nadat ze haar laatste geld had opgebruikt om hem uit de nesten te halen... besloot ze eindelijk hem op te geven... ze ging alleen wonen... likte haar wonden gedurende 2 jaar... kreeg toen een nieuwe vriend waarmee ze trouwde... ze zijn nu aan hun 9de huwelijksjaar bezig.

De zoon... ons zorgenkind... een ramp op school... alles wat uit boeken kwam was hem een gruwel... maar de jongen had en heeft nog gouden handen... op zijn 17 weigerde hij nog naar school te gaan... ging als interim werken... heeft op al die jaren zowat honderden verschillende jobs gehad... veel beloften gehoord... veel teleurstellingen beleefd... een mislukte relatie gehad... momenteel weer zonder werk... maar... elke keer begint hij er weer met frisse moed en vol verwachtingen aan.

Zoals elke ouder vind ik niet alles wat mijn kinderen doen om over te jubelen... ik moet echter bekennen dat ik fier ben op hun levensmoed... het vermogen hun leven weer op te pikken en door te gaan... op het sterke karakter van dochter die zich niet mee heeft laten sleuren door haar vriend... die vriend is een dik jaar geleden overleden... heel waarschijnlijk door een overdosis... op de veerkracht van zoon die niettegenstaande elke tegenslag steeds weer aan een nieuwe job begint en er zich volledig voor inzet... die zoon die in zijn apejaren ons alle kleuren van de regenboog heeft laten zien maar zich weer herpakt heeft... mijn twee "katachtigen"

22-05-2009 om 19:18 geschreven door Natoken

22-05-2009 om 07:34 geschreven door thea

21-05-2009 om 22:04 geschreven door paz

21-05-2009 om 18:24 geschreven door huismusje