Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Geen inspiratie vandaag... te koud buiten... hier binnen gebeurt niks interessants... was mijn PC aan het opruimen en vond nog enkele moppen... hier eentje :
> *Vrouw kwijt > Een man is samen met zijn vrouw boodschappen aan het doen. Op een gegeven > moment is hij zijn vrouw kwijt dus gaat hij alleen met het karretje door de > winkel, op zoek naar zijn vrouw. > Plots botst hij met zijn karretje tegen het karretje van een andere man aan. > "Oh, mijn excuses meneer,' zegt de man. 'ik lette even niet op, ik ben mijn > vrouw kwijt en zoek haar." > "Nou, dat is toevallig.' zegt de ander. 'Ik ben ook mijn vriendin kwijt en > zoek haar ook." > "Dat is inderdaad toevallig." zegt de eerste man en vraagt hoe zijn vriendin > eruit ziet. > De man zegt: "Ze is lang, slank, blond haar, mooie grote borsten, lange > benen, zwarte laarzen, en een kort rokje... En hoe ziet uw vrouw eruit?"... > "Wat kan mij dat schelen?" zegt de man. "We gaan de jouwe zoeken!"
Vandaag zat ik met spanning te wachten op een thuiskapster die ik enkele weken geleden had gezocht en gevonden op het net... de vorige pipo waar ik een afspraak mee maakte liet me een blauwtje lopen... en dàt op mijn leeftijd... ik heb altijd al een hekel gehad aan kapsalons en heb al bijna 15 jaar mijn haar zelf geknipt... toen ik het korte kapsel beu was kreeg ik een lumineus idee... dacht ik toch... waarom het niet laten groeien... het was niet mijn slimste inval en ik heb het me zwaar beklaagd... mijn haren doen namelijk wat ze zelf willen en groeien allerlei richtingen uit... niet de richting die het vrouwtje wil... nee dus... het terug helemaal kort knippen zag ik plots niet meer zitten en zocht dus een thuiskapster... en die is vandaag gekomen... een hele vriendelijke dame... ze had haar elfjarig dochtertje bij waar 't manneke direct beslag op legde om haar te leren schaken... het brave kind deed het nog ook zonder morren... haar mama knipte mijn haar in een wip en een wap... terwijl zij de vloer aanveegde zette ik de föhn even op mijn gepluimd koppeke en zag dat het goed was... ziezo... ik ben stilaan alles aan het voorbereiden voor de tijd dat ik niet of moeilijk het huis uit zal kunnen... waar ik wel even zal aan moeten wennen is de kou in mijn nu onbeschermde nekpartij.
Morgen komen we met enkele ex-blogmaatjes bijeen om wat bij te babbelen en het nieuwe jaar te dopen... santé!
Als tegendraads mens ga ik mezelf nu eens een gezonder en voorspoediger nieuw jaar toewensen... sè nà... het vorige was echt niet schitterend en we hebben het oude jaar dan ook in mineur uitgezeten... of liever "uitgelegen" ... ik dan toch... ik zat daar weer met zo'n ongelooflijke pracht van een koppijn die na 3 pijnstelliers nog niet wilde wegtrekken... wat doe je dan... naar je bed trekken en jezelf liggen beklagen... is soms ook een troost.
Dus... voor ons geen geklink met de glazen... 't manneke alleen voor de TV en ik in bed... net toen ik eindelijk wat begon in te dommelen begonnen ze met het geknal... de vorige jaren was het heel rustig in ons straatje bij gebrek aan jeugd maar amaai... alhoewel verboden... we hebben het geweten... toen zoon belde de volgende dag klaagde hij dat Kiko zo'n schrik had gehad... dat beest wist het niet meer en vloog de muren op... gelukkig heeft zijn kat een rustige natuur... ofwel is het dier doof... maar die bleef stoïcijns op bed liggen.
Ik heb het hier al geschreven maar vuurwerk is aan mij niet besteed... al dat geflits en geknal vind ik enerverend en geldverspillend... en zeg nu niet dat dat komt omdat ik oud ben... nee dat was altijd al zo... vroeger gebeurde het al eens dat ik mee deed om "aaaah en oooooh" te roepen maar dat was alleen om geen spelbreker genoemd te worden... nu kan het me niet meer bommen wat mensen van me denken... een van de weinige voordelen van oud zijn.
Na al dit negatief gezever iets meer positiefs... voor mij althans... ben op oogcontrole geweest deze voormiddag... ik had me al geestelijk voorbereid op een volgende oogprik maar... zoals dat gaat... het viel mee... dat oog was van 5 tot 8 op de ladder geklommen en ik mocht zonder prik naar huis... in april weer op controle... maar voorlopig ben ik even gerust... mag ook al eens.
Wat de rest van het jaar ons zal brengen moeten we nog afwachten... je kan alleen maar hopen dat het een beetje meevalt.
Bij de dochter is het ook beter... de pijn is zo goed als weg... het zicht stukken beter... OEF... ogen kan je zo slecht missen nietwaar... een hele opluchting!
Misschien dat ik nu enkele mensen tegen de schenen trap maar ik heb het echt gehad met die "selfie-mode"... is het nu omdat ik helemaal niet "trek op papier" zoals men zegt maar ik heb helemaal geen behoefte om mezelf in alle mogelijke poses en omstandigheden te vereeuwigen... integendeel ik haat het op een foto te moeten en dat kan je duidelijk merken aan mijn facie als ik er echt niet onderuit kan... overal sta ik er doodongelukkig op... zodoende begrijp ik gewoon niet dat anderen zichzelf zo verrekt aantrekkelijk vinden dat ze overal en altijd moeten op de foto... en dan nog met zo"n onnozele "duckface"... gelukkig is dat laatste uit de mode... hoe je nu moet poseren weet ik niet en wil het niet weten.
Daarstraks met dochter gebeld... voor degenen die de ogen ook wil laten laseren zou ik aanraden eerst eens 10 x na te denken... gisteren zat ze weer op Spoed met ondraaglijke pijn en volledig zicht weg... dus paniek... dit was dus niet wat ze haar beloofd hadden... dat was : beetje pijn de eerste dagen... jawadde... zodra ik dit blog af heb begin ik weer als een razende te duimen voor een uiteindelijke goede afloop want je ogen kan je zo slecht missen.
Hier begint de ziekenboeg wat uit te dunnen... 't manneke kucht nog af en toe... iets wat mij betreft nog even zal moeten wachten... ik heb net een hele berg zakdoeken gestreken want we zaten door onze voorraad... eetlust is 0,0... eten is een opgave en omdat het moet... er zijn wel al 2 kilo af... het klopt dus wel dat : "elk pondje gaat door 't mondje"... gelukkig moeten we niet weg met oud en nieuw en kunnen we gezapig uitzieken.
Ziezo ik heb mijn zegje gehad en ga verder duimen voor dochter... ik wens iedereen die hier komt lezen een
Na een volle week strijd te hebben geleverd tegen het legertje bacillen dat t manneke dagelijks rondstrooide moet ik overgave bekennen... ja we zijn met de kerst naar dochter kunnen gaan maar de dag daarop slogen de beestjes met alle macht toe... ik ga niet vertellen wat er allemaal pijn deed want dan ben ik nog niet klaar... daarbij een blafhoest en dan weet je het wel... dat zou allemaal nog niet zo erg zijn als ik met een gerust gemoed mijn bed kon induiken en de boel de boel laten... dat lukt echter niet omdat man een echte sukkel is... als hij ziek is worden zijn pillekes en drankjes aan zijn bed gebracht... als moeke ziek is moet ze er zelf maar voor zorgen... toen ik even uit mijn krammen schoot dat ik verdorie zelf alles moet doen en zelfs geen kop thee kreeg kwam hij even later naar boven met een kop warm water met de vraag wat hij er moest mee doen... eigenlijk is het grappig maar ik was te ziek om er mee te lachen... vandaag ietsje beter dus maar uit bed geklauterd om appelsientjes te persen en de afwas te doen... en dan lees ik dat sommige mannen zelf voor het kerstdiner zorgen als hun vrouw het niet kan... mag je dan niet jaloers worden?
Nog even naar dochter gebeld voor de uitslag van haar oogoperatie... ze heeft dus haar ogen laten laseren... volgens de dokter zou het wel "een beetje pijn doen" jawadde... het kind heeft meer dan een beetje pijn alhoewel ze echt niet kleinzerig is... nu maar hopen dat het resultaat al die pijn waard is.
Wij eindigen het oude jaar in volle glorie... blaffend en niezend!
Kerst... vroeger een periode van stress want toen kwam letterlijk alles op mij neer... man ging werken dus stond ik er alleen voor... de kerstboom... de geschenken voor de hele familie in huis halen (kende toen nog geen online shopping)... een menu samen stellen voor het kerstdiner voor 8 personen... de lampjes voor in de kerstboom die natuurlijk weer defect waren... en als alles achter de rug was begon de hele rimram van voor af aan voor oudejaar... hoe ik dat alles heb kunnen verwerken is mij nu een raadsel.
Die kerstsfeer heb ik eigenlijk alleen als kind en hele jonge vrouw kunnen proeven... de tijd dat ik nog geen gezin en verantwoordelijkheid bezat... daarna was het alleen extra werk.
Ik heb echter nog jaren nadat de kinderen het huis uit waren een kerstboom gezet... het is nu eenmaal traditie... maar toen kwam onze Poekie binnen wandelen... de kat van de buren die verhuisden en het dier achter lieten... het was een heel jong en dartel dier met als liefste spel in bomen klimmen... met een levendige verbeelding gezegend zag ik dat beest al in die kerstboom klimmen en besloot dit jaar over te slaan... maar versieren deed ik nog wèl op plaatsen waar Poekie niet bij kon... nu is ook dat versieren verleden tijd.
Ik zit hier nu al de hele week binnen met een zieke die zich heel zielig voelt... kerstsfeer... waar... hoe... niets van gemerkt... ik denk soms aan de tijd toen het een feest was naar de lichtjes te gaan kijken... ik zit nu aan mijn computer en op FB zie ik de hele wereld aan mij voorbij trekken en... weet je... ik zit knus en warm in mijn zetel... dus het valt wel mee.
De laatste tijd horen we veel over nieuw ontdekte "zwarte gaten"... wat is daar zo nieuw aan... ik heb die al heel lang en ze breiden uit tot ik er de ene of andere dag geheel in verdwijn... deze ochtend nog... eigenlijk was het tijd om op te staan maar herejee... het was nog donker en de hele tijd lichten aan en uit doen waar je ook gaat verveelt me dus... na eerst mijn zieke echtgenoot te hebben voorzien van de nodige medicatie kroop ik terug het bed in... tja wat lig je daar dan te doen... denken... en als hersenoefening probeer ik me dan de namen te herinneren van alle filmsterren waar ik een boontje voor heb of had... niet dat al dat geoefen iets uithaalt... nee ik had weer zo'n nieuw zwart gat... er kwamen maar 2 namen boven drijven en de rest... verzonken in dat zwarte gat... ik ben dan maar totaal gefrustreerd opgestaan... tijdens het tanden poetsen kwam er plots nog eentje piepen (een naam niet een tand) en dat was het... zodat ik nu mijn frustraties op jullie zit uit te werken.
Er zal vandaag niet veel te vertellen zijn want ik zit nog altijd met een zieke en dus in huis vast... op TV is het ook al "huilen met de pet op"... nog zo'n stomme uitdrukking maar zulke stomme dingen herinner ik me WEL... alleen van die zoeterige kerstverhaaltjes waar de hele familie eensgezind rond de kerstboom danst... ik heb geen kerstboom dus dat dansen is er ook niet bij... ik zit nog altijd met het probleem : moet ik dochter verwittigen of niet... of gewoon het lot laten beslissen... aiai moeilijk hoor.
Timing is alles in het leven... en in "timing" is mijn wederhelft een crack... de week voor Kerst en meneer wordt ziek... de man die een betonnen constructie heeft is ziek... zware bronchitis zegt de dokter... en we moeten kerst gaan vieren bij dochter... die heeft alles al besteld... wel een probleem... ik zegde dat ik dan alleen zou gaan als hij niet beter is zondag maar dan moet ik zelf nog kunnen stand houden in een huis dat barst van de bacillen... ik voel nu al keelpijn opkomen en dat is echt geen fantasieke... nondedju verdorie... hele slechte timing.
Buiten over en weer draven met pillekes en drankjes... moest ik ook nog naar de apotheek en de taken overnemen die man gewoonlijk doet... ik slaap nu in de andere kamer om risico te vermijden maar ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn... ben namelijk altijd al een risico geval geweest... mijn luchtwegen zijn niet van de meest robuuste... afwachten en duimen maar.
Nou moe... dat was zuchten en blazen... ik geraakte niet meer op mijn blog... kon het alleen lezen maar niets toevoegen... dus om HULP geroepen en Natoken en RedPoppy zijn me komen redden... hiervoor mijn eeuwige dankbaarheid.
Tijdens die zwarte periode zat ik met briljante ideeën in mijn koppeke en ik kon ze niet kwijt... resultaat... dat ze weer vervlogen zijn... misschien komen ze ooit terug.
Normaal denk ik... als ik iets kwijt wil... "zal het straks op mijn blog zetten" maar als dat niet gaat besef je dat je eigenlijk verslaafd bent... dat blog is voor mij een uitlaatklep... of er iemand leest of niet... ik gooi het van me af... natuurlijk doet het enorm plezier als iemand zich de moeite getroost eventjes te reageren al is het maar met een "hallo"... zo weet je dat je niet staat te brullen in een lege woestijn... eigenlijk een stomme zin maar ik laat het toch maar staan... veel te blij dat ik mijn eigenste hoekje terug kan vullen met onzin.
Wat ik heb gedaan tijdens die dorre dagen behalve om mijn blog treuren... natuurlijk kerstwensen rondstrooien en ontvangen... de gewone dagelijkse routine... en... last but not least... manlief op de been houden want die is ocharme zoooo ziekskes... hij heeft een hoest die kan tellen... niet veel geslapen deze nacht door zijn gebas... ik heb hem met veel moeite na de middagboterham in zijn bed gekregen zodat ik ook wat rust kreeg... terwijl ik zit te typen hoor ik zijn motor weer starten... dat begint met een donker gebrom en geschraap en dan komt de blaf... ene om U tegen te zeggen... elke blaf gevolgd door een "verdomme" want elke aanslag op zijn lichaam neemt hij op als een persoonlijke belediging... nog eventjes en hij moet naar de dokter... afspraak gemaakt voor vandaag... dan krijgt hij een siroopje en is voor even zoet.
Ach het blaffen begint weer... tijd om me terug te trekken.
Ik ben een groot liefhebsters van de natuur maar... ze mag niet nat, koud, grijs, winderig, heet zijn zodoende biedt ze me niet veel gelegenheden aan om ze te verkennen... mij zul je dus niet vaak gezellig zien rondstruinen door berg en dal... ja vroeger toen we jong en op vrijersvoeten waren... dan was een bos of wei zeer aantrekkelijk en we hebben dan ontelbare kilometers verkend... later trokken we met een groepje vrienden op stap... al wandelend en ook fietsend... vooral de terrasjes onderweg waren deugddoend... misschien heb ik toen een overdosis natuur geslikt in die woelige jaren want tegenwoordig moet ik al een heel groot schuldgevoelen gekweekt hebben voor ik me buiten waag... ik weet wel dat bewegen gezonder is dan zitten maar ik zit nu eenmaal liever... niet zomaar zitten niksen hoor... nee lezen... puzzelen... computeren... film kijken op TV... allemaal zaken die heel wat prettiger zijn dan door een bos te dwalen en bomen te tellen... niet dat ik niet van bomen hou... maar in een bos staan er gewoon teveel en ze lijken zo op elkaar... momenteel zit ik hier een enorm schuldgevoel op te bouwen... zou ik me wagen in die witte, natte, buitenwereld... ach het is al bijna lunchtime... misschien later!
En het sneeuwt weer... en ja het is mooi maar... gisteren bogen enkele takken in onze tuin al door dus ik hou mijn hart vast voor vandaag want zo te zien is dat beddeke daarboven al in geen jaaaren gelucht... dan nog wat windstoten zoals gisteravond en ik kan weer gaan bibberen en beven... echt... alhoewel ik geen doetje ben... van extreme natuurverschijnselen ben ik bang.
En het is niet alleen daarvan waarom ik beetje nerveus ben... ik knip al zeker 10 jaren mijn eigen haar... kort... toen wilde ik het laten groeien... kwestie van een andere decor... en kwam tot de ontdekking dat ik een hele dwarsliggende haardos heb... de ene kant krult braaf naar binnen en de andere piekt naar buiten... geen land mee te bezeilen... ik werd het beu en vroeg zzo hier en daar of ze geen kapper kenden die aan huis kwam... waarom... ik heb namelijk altijd een hartsgrondige hekel gehad aan uren in een kapsalon zitten met natte pieken haar en dan nog moeten keuvelen over ditjes en datjes... de pedicure kende iemand en gaf me zijn nummer... toen ik belde kreeg ik een engelstalige meneer aan de lijn en... potverdorie... ik was op slag al mijn engels vergeten... ik haakte dus in en dacht dat ik ervan af was... ging bij Google zoeken en mailde enkele dames... toen kreeg ik 's avonds laat telefoon van de vriend van die engelstalige kapper en LAP ik durfde niet zeggen dat ik wilde afhaken... dus die kerel komt deze avond en ik zit nu met de piepers... wat gaat hij met mijn dwars koppeke aanvangen... en waar moet dat gebeuren... en hoe ga ik het uitleggen in verstaanbare taal... ik voel me als iemand die een verplichte duik moet nemen van de hoogste plank in het zwembad... ooit getracht te leren duiken maar zelfs vanaf de kant was mij te eng en soms droom ik dat ik op die hoge plank sta en word dan van de schrik wakker... gelukkig is het weer niet om buiten te gaan paraderen dus als ik hier uit kom als een geplukt kieken wacht ik gewoon betere tijden af en begraaf me in huis of kom alleen nog met een muts op mijn kop buiten.
Buurvrouw stond voor de deur gisteren om te zeggen dat buurman in de kliniek ligt en haar opdroeg te komen vragen niet meer kwaad te zijn op hen... tja... ik weet het... 50 jaar buren en vrienden en ruzie om een boom klinkt raar maar wij waren altijd blij met dat groene scherm zodat we geen vis-à-vis hadden van de achterliggende huizen en nu is dat plots verdwenen... er speelden nog andere zaken mee ook... soms kan een kleine oorzaak de bal aan het rollen brengen... maar kwaad of niet... ik wens niemand ziekte of erger toe.
vGisteren was weer een memorabele dag... we gingen de Ecce Homo wandeling maken met de club... dus wij op weg met de tram naar de oude stad... in de regen... we waren te vroeg dus doken we een cafeetje in voor een koffie en ontmoetten daar enkele van onze leden... we begonnen in een galerie waar we enkele "schitterende" kunstwerken mochten bewonderen... een ervan was een soortement collage van allerlei bouwafval samengeklit met cement... echt iets wat me inspiratie gaf voor de overbodige rommel in onze garage... misschien staat er binnenkort zo'n kunstwerk in onze voortuin tot afgrijzen van de buurman die zijn prachtige zilverden om liet kappen... dan... in de regen... door den Botanieken Hof... verder naar Mayer Van den Bergh... het Maagdenhuis... en de St.Joriskerk... dit allemaal al ploeterend door kletsende regen... overal kregen we... in mijn ogen althans... onnozele en lelijke dingen voorgeschoteld maar het interieur van die gebouwen verzachtte de pijn... als afsluiter nog een lange tocht naar een gelegenheid die Plein Publiek heet en waar koffie en gebak ons opwachtten... daar werden we verondersteld tot op de 4de etage te klimmen om nog iets onbestemd te gaan bezichtigen... iets dat we met afgrijzen hebben afgeslagen... in die gelegenheid zat heel het gezelschap... 45 leden... uit te dampen want we waren intussen tot op het bot nat... dan weer een lange weg naar de metro op weg naar huis... al onze kleren werden te drogen gehangen en wij zalig in nachttenue en peignoir voor de TV... wat een mens allemaal moet over hebben om ietwat bij te blijven qua cultuur en kunst.
Wat die kunst betreft... ik verdenk die zogenaamde kunstenaars ervan dat ze ons... het publiek... geweldig voor het lapje houden... misschien zit ik er helemaal naast... ben maar een gewoon menske... maar ik kan er gewoon met mijn boerenverstand niet bij dat iemand zo'n wanstaltige gedrochten kunst kan noemen... zouden ze dat nu echt zelf geloven?
Tegenwoordig flansen ze de ene na de andere "tour" ineen... wie hier verantwoordelijk voor is weet ik niet maar alleen de gidsen worden er beter van... die staan dan te leuteren over zo'n misvormd geval en dan denk ik : "zouden die dat nu niet genant vinden"... dan mag zo iemand me een uur lang proberen te overtuigen dat dat ding een betekenis heeft... ik zie alleen een hoop rommel... ben ik nu een cultuurbarbaar?
Ken je die uitdrukking "op je tandvlees zitten"... wel daarstraks zat ik erop... ik was namelijk van plan Proximus aan hun vel te plukken omdat ik mijn factuur iets te hoog vond... het plan was dat 't manneke me naar den Bist zou rijden naar een van de kantoren en dat ik vandaar naar de stad zou rijden met de bus... maar dat was buiten man's grillige natuur gerekend... hij reed me maar in plaats van me af te zetten wilde hij mee... OK... ik kantoor binnen en in de file gaan staan... en blijven staan... hij buiten gezichten staan trekken en op zijn horloge kijken... ik proberen te negeren... eindelijk was het mijn beurt... ik begon mijn verhaal te doen en na enig aarzelen merkte de vriendelijke jongeman op dat ik nog op een van de eerste en hoogste packs zat... wat kon hij doen... hij kon er 7 euro afpeuteren... ja 7 euro is niet veel maar 7 x 12 is beter dan niks... ik accepteerde het en als tegenprestatie stelde ik voor zijn computerscherm af te stoffen wat hij heel vriendelijk afsloeg... misschien zou hij er meer hebben kunnen afpeuteren als ik 20 jaar jonger was geweest of 30 of 40... ik zal het nooit weten.
Buiten gekomen wilde man mee naar de stad... ik met bus 21 en hij met 22... ik won maar moest de hele tijd zijn geknor en scheef gezicht verdragen... toen ik dat beu was stelde ik voor terug naar huis te rijden met die bus 22 maar dan moest hij mee tot ik mijn winkels had gedaan... tja ook dàt viel niet mee met als resultaat dat we ieder apart de Meir hebben afgestruind om uiteindelijk die verrekte bus te nemen op de Groenplaats... daar koos hij de moeilijkste plaats uit en op die plaats hebben we 3 kwartuur zitten te zitten... ik zonder knorren maar wel met scheef gezicht... man man was ik blij toen we eindelijk thuis waren... ik met razende honger en dorst en het water tot aan mijn oren... wat een dag... ik zat dus op het spreekwoordelijke tandvlees en had dringend afzondering en rust nodig... nu wat bekomen... daarom dit logje.
Morgen gaan we met de club op wandel in de stad... hoop zonder regen.
Gisteren kregen we een redelijk zonnige dag en ik nam me voor nog eens 't stad in te duiken om me wat dingetjes aan te schaffen... toen ik opstond en in het donker naar de badkamer stommelde bedacht ik nog maar eens wat dat hele winter- en zomeruur toch uitmaakt... het is nog donker tot dik 8u voorbij en al heel vroeg weer... waar blijven die besparingen dan... enfin... ik was dus aan het stommelen en gooide en passant even een blik naar buiten... niet erg aantrekkelijk... toch waste ik mijn haar maar want misschien kreeg ik later toch nog zin om naar de koekestad te trekken... nee dus... het bleef druilerig en mijn goesting was over... dan maar wat klussen in huis aangepakt... niks te vermoeiend hoor... het poetsen gebeurde gisteren dus ik bleef in vredige en rustige modus door mijn huisje struinen... wat afgedankte kleren ingepakt voor arm vlaanderen... een lamp vervangen... Proximus en Lampiris wat gepest... enkele mailtjes gestuurd... wat getingeld op mijn klavier... een aflevering van "Van Vlees en Bloed" gekeken en goed gelachen met de beenhouwer die door dat bos rende met het oor van de door hem geschoten reebok... keep moving... al bij al was mijn dag niet slecht... zo komen we de winter wel door.
Buurman is denkelijk zelf geschrokken van het lelijke uitzicht op de braakliggende grond van zijn andere buur en heeft een boompje laten planten... een miserabel mager ding... als dàt het uitzicht moet verbeteren mag ik een boon wezen... maar hij is in regel met de wet... zo is hij wel... onberispelijk.
't Manneke was weer eens geflest... aan beide kanten van onze garage stond heel nipt een dikke wagen geparkeerd en aan de overkant ook nog een zodat hij met de beste wil van de wereld de garage niet uit kon... dat gebeurt regelmatig... of ze plaatsen hun auto vlak voor de deur en trappen het af naar andere oorden... wat zijn mensen toch egocentrisch... gelukkig was er geen dringende reden om de deur uit te gaan... je bent haast verplicht om heel vroeg al je auto voor de deur te zetten zodat je zeker bent dat ze je niet blokkeren.
En nu ga ik kroketjes in de olie gooien... het is misschien niet het juiste moment maar ik had plots zin in tomaat-garnaal met frites... die waren echter niet in voorraad dus worden het kroketten... smakelijk!
Denken doen we allemaal... onze hersenen smijten gedachten rond de hele dag lang... soms zijn ze grappig en monkelen we in stilte... soms gewoon onnozel en schamen we ons... ook in stilte... soms diepzinnig en die vergeten we het vlugst... soms droevig en die blijven een hele poos hangen... maar die hersenen draaien op het hoogste toerental als we slapeloos in bed liggen te woelen en stopzetten lukt dan niet... ik leerde eens op yoga dat je je dan een volledig witte muur moet voorstellen en alles wat op die muur durft verschijnen direct wegvegen... jaja... rapper gezegd dan gedaan... het lukt me nog geen minuut en die muur staat vol gekliederd met de meest onwaarschijnlijke dingen en krijg ze er nog maar af... onbegonnen werk... vroeger viel ik altijd als een blok in slaap nog voor mijn hoofd het kussen raakte... nu is dat wel anders... en als het dan ook nog eens grappige gedachten waren kon ik wat in mijn bed liggen giechelen... maar nee die zijn samen met het daglicht naar betere oorden vertrokken.
Ik ben niet echt een doemdenker maar je moet tegenwoordig wel stevig in je crocs staan om opgewekt de toekomst te kunnen opwachten... de radio... TV... krant... FB... je moet met het vergrootglas gaan zoeken naar opwekkend nieuws... en als je dat eens een keertje vindt... het koesteren en mee naar je bed nemen... ik ben ook niet zo naïef om te beweren dat de wereld vroeger beter was... integendeel... als je de geschiedenis nagaat was het één pot bloedvergieten... nog iets wat me altijd de kriebels bezorgt als ik hoor over "koninklijk" en "edelen"... hoe zijn die als helden afgeschilderde ridders en edelen aan hun "blauwe bloed" geraakt... door ten oorlog te trekken en al moordend land te veroveren... dan werden ze door de "opperridder" beloond met een titel en bezittingen en mochten ze de arme maar hardwerkende "boeren" minachten... en is er iets veranderd nu... niet veel... alleen maken we niet alleen het plaatselijk geweld mee maar dat van over de hele wereld dank zij de media.
Dit is weer een uitlaatklep geworden om mijn slechte humeur te luchten... een van de redenen is dat onze buren/vrienden ons diep teleurgesteld hebben... niettegenstaande we hen hadden verteld hoe we erover dachten hebben ze koudweg een gezonde prachtige zilverden laten omhakken met als resultaat dat wij nu ook mogen genieten van de achtergevels van onze achterburen... fraai is het niet en mijn hart bloedt... voor degenen die dit niet kunnen begrijpen... ik ben iemand die zelfs het allerlaatste overlevend scheutje van een plant nog probeert te redden voor ik het met tranende ogen naar de afvalput verwijs... die vriendschap heeft een ernstige knauw gekregen... er was helemaal geen reden om die boom te kappen... hij was kerngezond en was een echt sieraad in de achtertuin... als wij zouden weten dat onze buren het erg zouden vinden als we een van onze bomen zouden willen kappen zouden we het niet doen... maar blijkbaar vonden zij dat niet de moeite om te overdenken.
Vandaag stop ik met klagen... misschien heb ik morgen beter nieuws.
Het is toch raar... jarenlang blijf je onbewust van iets en dan plots... wanneer je zelf ervoor staat... kom je tot de ontdekking dat je helemaal niet de enige bent... zo was het toen... heel wat jaren geleden... mijn netvlies het plots begaf en ik in alle staten naar de oogarts rende... langs alle kanten werd er me verteld dat zij het ook hadden meegemaakt... en ik die me zelfs niet bewust was dat zo'n ding kon scheuren... nu ik die oogprik moest hebben hoor ik rondom mij van... "ja die krijg ik ook en zelfs regelmatig"... precies of met een naald in je oog prikken de normaalse zaak van de wereld is... normaal of niet ik gruw ervan... gisteren was het zover... na het zenuwslopenge wachten mocht ik dan eindelijk naar binnen... vleide me op het bed neer en kromde mijn tenen in angstige afwachting... dat oog werd ingesmeerd en gespoeld en bedruppeld door vriendelijke verpleegsters... dan weer wachten op de dokter... toen die met haar spuit binnenzweefde werd mijn gezicht afgeplakt en mijn oog in een soort klem gezet... dan de prik... en nog een prik want op 1 been kun je niet staan nietwaar... eerst zie je alleen wolken voorbijzweven... die trekken stilaan weg maar wat blijft zijn een zwart ballonneke... een luchtbel werd me verteld... en ontelbare zwarte vliegjes... het masker wordt dan van je gezicht gerukt met meenemen van wat haar... je wordt gespoeld zodat je terug toonbaar bent... kwestie van de wachtenden buiten niet af te schrikken denk ik... en je mag vertrekken... controle binnen 5 weken... alles bijeen viel het nogal mee... thuisgekomen ontwaakte dat oog en begon venijnig te steken... ik lag dus al heel vroeg in mijn bed MET een pijnstiller en een lichte inslaper... vandaag is die pijn weg... mijn ballonneke zweefde nog rond tot na de middag maar de zwarte vliegjes vliegen nog vlijtig rond... hoop dat die het morgen ook beu zijn.
Moraal van het verhaal... wachten op pijn die gaat komen is vaak erger dan de pijn zelf... niet dat ik sta te springen om het nog eens te mogen beleven maar ik zal niet meer bibberen en beven.
Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is maar ik baal van al dat verengelsen... zelfs de meest eenvoudige zaken moeten in het Engels vertaald worden alsof ze dan meer waard zouden zijn... nu weer die Black Friday... er wordt ons al enkele weken om de oren geslagen met de aankomst van Black Friday... ik als achterlijke vlaming moest bij Google aankloppen om te weten wat het was... ik dacht eerst weer een of ander festival maar nee het is een gewone vrijdag waarop er soldekes worden van de hand gedaan... het komt weer uit Amerika... net of alles wat uit Amerika komt super is... kijk maar naar Trump... nu maar hopen dat ze die kerel veilig in hun land houden en niet de wereld rond sturen... het gaat heel ver... een eenvoudig eethuisje stelt zijn menu op in het Engels... winkels adverteren in dezelfde taal... zoiets wakkert mijn dwarse natuur aan en dan neem ik me voor daar nooit of te nimmer te gaan eten of iets kopen.
Dan heb je dat woord "iconisch"... blijkbaar is alles tegenwoordig iconisch... van een simpel dessertje tot een of andere atleet... je bent gewoon niet meer "in" als je dat woord niet te pas of te onpas ergens tussen gooit... kuddedieren zijn we geworden.
Terwijl mijn teergeliefde nog maar eens aan de TV gekluisterd zit om sport te kijken... deed ie gisteren ook al de hele dag... zit ik hier mijn frustraties te spuien... waarom... omdat ik zonet geen toelating kreeg om de volgende episode van een van mijn opgenomen TV reeksen te kijken... nee hoor... meneer is zich aan het vergapen aan een bende iconische sportsterren... nu ben ik niet echt veeleisend maar 2 volle dagen naar dat sportgebral te moeten luisteren is me te gortig... die man kijkt letterlijk naar alles... kan uren zitten turen naar 2 mannen die rond een biljart kuieren... valt dan wel in slaap maar ja... hij kijkt!
Oef... ik heb mijn ongenoegen er even afgesmeten en ga nu maar wat verder lezen in een geweldig satirisch boek... past bij mijn stemming.
En het is weeral zaterdag... zoon + hondendag... ben aan het koken om allebei te voederen... wat ik heb vandaag weet ik niet maar ik heb een verrassend werklustige dag en daar moet van geprofiteerd worden voor de bui weer over waait... donderdag hadden we ons jaarlijks dineetje van de club... de laatste tijd ben ik haast niet meer mee kunnen gaan dus de clubleden al een hele tijd niet meer gezien... het was hartverwarmend hoe ik begroet werd door iedereen... het geeft je wel een boost en op die boost drijf ik nu al enkele dagen verder.
Alhoewel ik heel goed mezelf kan vermaken en niet de hele tijd een hele bende vrienden om me heen moet... doet het veel voor je zelfvertrouwen als je merkt dat mensen je graag hebben... toen ik jong was viel ik altijd in een diepe put als iemand me met de nek aanzag maar dat is gelukkig veranderd... nu zeg ik "foert" en vergeet het... vergeten gaat met de jaren gemakkelijker en dat is een pluspunt... het dineetje was lekker en het gezelschap super... onze tafelburen waren van het goede soort en we hebben samen de wereldproblemen besproken en naar onze hand gezet... voor wie het interesseert... Trump hebben we met vereende krachten uit het Witte Huis gezet.
Volgende week zal minder plezant worden want ik moet die oogprik en het idee staat me helemaal niet aan... en nu maar hopen dat het bij die ene prik blijft want met de jaren krijg je een hele reeks controles te verwerken en... zeg nu zelf... er zijn plezantere dingen in het leven dan van dokter naar dokter te trekken nietwaar.
Ik probeer nu al weken van mijn overtollige dekens af te geraken maar het is me nog niet gelukt... het gaat nog zo ver komen dat ik met mijn dekens de straat zal opmoeten om een dakloze er eentje aan te smeren.
Momenteel ga ik in mijn pruttelende soep roeren... tot later!
>Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan.... >Het woord "zie" kan als uiterst kwetsend worden ervaren door slechtzienden >en dient dus vervangen te worden door "ervaar" of iets dergelijks. Daarnaast >is het onacceptabel om het over Spanje te hebben voor de Catalanen, dus daar >moet een oplossing voor worden gezocht, net als voor het fenomeen >"stoomboot" want iedereen weet dat deze zeer belastend is voor het milieu. >Hij brengt ons Sint Nikolaas, ik zie hem al staan... >Het "hij" van de stoomboot is onmiskenbaar genderspecifiek en dient >vervangen te worden. Nu goed, die milieu-onvriendelijke boot moest toch al >weg, beter dus vervangen door "milieuvriendelijk genderneutraal voertuig"? >"Sint Nikolaas" is een uiting van een Christelijke traditie en als bijgevolg >ongewenst. "zie" (zie hierboven) moest al weg (i.v.m. slechtzienden). >Hoe huppelt het paardje het dek op en neer... >Dieren horen in de vrije natuur en zijn er niet om trucjes te doen >(huppelen) en al helemaal niet op eerder genoemde boot. Een exces dat men >vroeger ook wel zag in dierentuinen en circussen. Past niet meer in 2017. >Helaas. >Hoe waaien de wimpels al heen en al weer... >Mag in principe nog wel, al suggereert het een continu wisselende >windrichting (milieu effect of veroorzaakt door de vervuilende gassen van de >stoomboot?). Hier dienen een milieu-effectrapportage en een risicoanalyse >voor opgemaakt te worden. Tot de gevolgen bekend zijn, voorlopig geen >wimpels. Ook omdat de niet nader genoemde kleur van de wimpels weleens voor >verkeerde beeldvorming zou kunnen zorgen. >Zijn knecht staat te lachen en roept ons reeds toe... >Knecht is denigrerend en suggereert een arbeidsongelijkheid die onacceptabel >is. Het zogenaamde lachen (zonder humoristische context) kan als als een >teken van verminderde intelligentie worden uitgelegd. Het zogenaamde >"roepen" is door slechthorenden niet of nauwelijks waar te nemen en hierdoor >onnodig kwetsend. Dit dient vervangen te worden door een passend >alternatief. >Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe... >Door zoet aan lekkers te koppelen, ontstaat een onjuist beeld. Het is juist >zoetigheid (lees suikers) die voor obesitas en hart- en vaatziekten zorgt. >Door uitgerekend het woord "zoet" te verwarren met "lief" of "braaf" onstaat >een verkeerd beeld. Voorstel: A: wie zoet eet, krijgt obesitas >(waarschuwend) of B: wie braaf is, krijgt een wortel (beloning). (p.s.: >eerder werd "snoeptomaatje" voorgesteld maar de koppeling tussen snoep >(slecht) en tomaat (goed) is ongewenst in deze)... >Oh lieve Sint Nikolaas, kom ook eens bij mij... >Absoluut uitgesloten! De koppeling van een katholieke heilige en het woord >"komen" roept bijzonder ongemakkelijke beelden op van seksueel misbruik in >de breedste zin des woords en is daarom "no go"! >En rijd dan niet stilletjes ons huisje voorbij... >Het woord "huisje" doet onrecht aan mensen die in een flat of appartement >wonen. "Ons Huisje" is in deze context (vaak) onbewust bedoeld als eigen >bezit en dus onnodig grievend voor huurders. >En dan mag men zich al gelukkig prijzen geen krakers tegen te komen, >aangezien zij overal 'Ons Huisje' weten te vinden ...
Dit werd me gisteren toegezonden door een vriend en ik wilde jullie er mee laten van genieten.
In een vorig leven was ik als een jonge hond... of kat.... altijd leergierig en nieuwsgierig om nieuwe dingen te ontdekken... die nieuwe dingen konden me helaas niet heel lang boeien... mijn kinderen kenden het al als mama met nieuwe enthousiaste verhalen kwam opzetten... dochter slaakte dan een zucht en vroeg wat het volgende onderwerp ging worden... en ja ze had gelijk... het was sterker dan mezelf... de dagen en weken en jaren waren te kort om alles te onderzoeken wat me interesseerde... die dagen en weken en jaren liggen nu achter mij en ik kom tot de ontdekking dat nog weinig me kan warm laten lopen... ja ik kan me nog altijd kwaad maken over onrecht... dat is niet veranderd... 23 jaar geleden was ik medestichtster van onze club en ik deed alle uitstappen mee met veel plezier... we gingen op stedenbezoek... musea... tentoonstellingen... en alles boeide me... helaas... ik heb zonet de laatste nieuwsbrief uitgeprint met de volgende uitstappen en moet mezelf dwingen om in te schrijven... als fervente boekenwurm sinds mijn achtste levensjaar stop ik vaak in het midden van een boek door verlies van interesse... ach wat... ik heb het allemaal al eens gelezen of gehoord is dan mijn gedacht... is dat oud worden... in een gezelschap zitten waar er alleen maar geleuterd wordt over onbelangrijke zaken verveelt me... gewoon tijdverlies... waarvoor... om een boek te lezen dat me niet kan boeien... als dat oud worden is dan ben ik oud... waar ik nooit te oud voor zal worden is wel humor... gewoon samen met mensen zitten en zotte prietpraat vertellen vind ik nog altijd plezant... alleen wordt dat ook minder want de mensen worden meer en meer gespannen... zijn bang voor de toekomst... en terecht... de mensen in mijn omgeving zijn ook niet meer pril en hebben hun eigen zorgen... wat doe je dan om nog eens goed te kunnen lachen... die oude videokes van Gaston en Leo nog eens bekijken... of die schitterende Engelse TV series zoals Daar Komen De Schutters (no panic no panic) ken je ze nog... en dan Hyacinth en Daisy en Rose... je kan ze op You Tube bekijken en nagenieten.
Ach no panic no panic... ik kan nog altijd lachen!
