Het jaar van mijn eerste schoolervaring was ook het eerste oorlogsjaar en pa werd opgeroepen om zijn land te gaan verdedigen… jawadde… ze stuurden hem naar ergens in de ardennen en daar zat hij temidden van andere sukkels te wachten op Godot… geen uniformen, geen wapens, geen leiding, complete chaos…  na enkele dagen vond mijn stille en nuchtere pa het welletjes en verdween met stille trom… huiswaarts… te voet… naar vrouw en kroost… na 3 dagen kwam hij vuil en uitgeput bij bobonne binnenvallen die hem eerst in bad stopte en voederde voor ze hem naar huis stuurde… héél kort daarna gaf België zich over… mijn pa was dus een deserteur maar niemand heeft hem ooit gemist… dat leger van ons stelde niets voor en was gewoon niet opgewassen tegen de Duitse overmachtxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 Pa ging gewoon weer aan het werk en reisde van hot naar her het hele land door om telefooninstallaties in ettelijke bedrijven te installeren of repareren… dat betekende dat hij al om 6u de deur uit was met zijn gereedschapszak om naar het station te lopen voor de trein naar zijn diverse bestemmingen… het betekende ook dat hij soms meer ergens in een greppel lag dan in de trein zat want de treinen werden regelmatig gebombardeerd en dan moest iedereen eruit en het veld in… ’s avonds was hij vaak niet voor 11u thuis en ma wachtte hem dan trouw op met een opgewarmde prak… toen de honger begon te knagen liet hij soms zijn gereedschap achter op zijn werkplek en vulde de zak met kolen of gerst of wat hij daar ook maar kon bemachtigen en die sleurde hij dan fier naar huis, eens bracht hij zelfs van Callebaut enkele repen chocola mee en dàt was pas feest, om de zoveel tijd kregen wij kinderen dan één klein brokje en of dat lekker was.

21-06-2013 om 12:40 geschreven door ani

21-06-2013 om 12:24 geschreven door paz

20-06-2013 om 18:49 geschreven door natoken

20-06-2013 om 15:22 geschreven door Ludovikus