Even een adempauze... zoon gisteren uit kliniek gehaald met pak en zak... dat is natuurlijk goed nieuws maar er zijn natuurlijk weer complicaties zoals gewoonlijk... zonder telefoon thuis zitten is niet echt simpel... er moet 2 x per dag een verpleegkundige komen om die wond grondig te reinigen en verzorgen... de gezinshulp moet verwittigd worden... een huisarts gezocht... etc. etc. dus heeft moeke haar smartphone te leen afgestaan zodat zoon zich kan behelpen... zoon belde zonet dat alles in orde gekomen is... een opluchting voor moeke die momenteel met de pootjes omhoog ligt (last van haar oude rugkwaal)... enfin we zijn nu toch even verlost van die dagelijkse tochten van en naar de dieren en de kliniek... tel je zegeningen moeke... hoe de genezing zal evolueren moeten we natuurlijk afwachten maar die wond is wel een kanjer... die loopt door tot halfweg zijn been en moet dagelijks 2 x een spoeling en een wiek hebben... griezel griezel.

Intussen genieten man en ik even van onze "tijdelijke" rust en kunnen we weer even voorzichtig plannetjes maken voor ons eigen leven... duimen maar... alhoewel... een van mijn duimen heeft ook al een krak (reuma) en moet ontzien worden... ik moet altijd kotsen als ik lees over "oud worden heeft ook zijn charme"... jawatte... charme... ammehoela... nog niets van gemerkt.

09-03-2017 om 22:02 geschreven door Myette

En we zijn weer enkele dagen verder maar nog bijlange niet thuis... St.Augustinus weigerde zoon ook op gevaar van besmetting van hun andere patiënten... tenminste dat was hun excuus... zoon was in alle staten... wist niet meer wat te doen en dan hebben wij gezegd dat hij willens of nillens dan maar naar het UZA moest gaan aankloppen... we reden hem naar Spoed met zijn valiesje en eisten dat ze hem zouden opnemen en opereren... dat is dan gebeurd maar eerst 4 dagen later... toen hij uit de operatiezaal kwam merkte hij dat zijn smartphone en geld uit de afgesloten safe gestolen was... in die smartphone zaten al zijn gegevens en contacten dus was het een hele klus vanuit het ziekenhuis alles te blokkeren... dat karweitje was voor mij... ik heb dan dochter gebeld om te helpen want zo'n crack ben ik nu ook weer niet en we hebben het klaargespeeld een gevaarlijke app onschadelijk te maken... toen ik enkele weken geleden hem vertelde dat ik alle telefoonnummers, adressen en wachtwoorden in een notaboek genoteerd heb voor noodgevallen lachte hij me uit : "ach moeke dat is verleden tijd" jawatte leve die verleden tijd dan... die gasten denken dat hen niets kan gebeuren maar je ziet wel... hij kan niemand meer bereiken want kent hun nummers niet.

Die zoon van ons is echt een pechvogel die precies het ongeluk aantrekt... wat we met hem al hebben meegemaakt kan een boek vullen... nu is het weer afwachten hoe zijn been zal herstellen... ik bekeek de foto's en dat is pure horror... van top tot teen vol metalen bouten... verticale en horizontale.

Eén licht in de duisternis... voor ons tenminste... is dat een vroeger buurmeisje... die nog altijd contact nam met ons... samen met haar vriend voorstelde om regelmatig de avonddienst van ons over te nemen... d.w.z. het eten van hond en kat klaar zetten en de hond uitlaten... wat ze nu al enkele keren deden... ook deze avond... dat geeft ons wat ademruimte want het werd wel wat teveel voor ons... en zoon kan nog weken in het ziekenhuis liggen naargelang de genezing.

Vandaag hadden we ook nog een begrafenis van de neef van 't manneke... veel is echt niet genoeg voor ons.

Voor vandaag stop ik ermee... ik ga maar weer vroeg slapen om morgen paraat te staan voor hond en kat... in de namiddag zoon bezoeken... en de avonddienst is voor het buurmeisje... die vinden het plezant om met die hond te ravotten en de hond vindt het zelfs nog leuker... die was deze voormiddag verrassend kalm... beetje uitgewaaid zeker.

04-03-2017 om 21:47 geschreven door Myette

Ja ik ben woedend... op al die onbenullen die met iemands gezondheid spelen... eerst hadden we het UZA waar zoon terecht kwam na zijn ongeval... geen kwaad over de chirurg die zijn been oplapte maar wel over de nazorg... die waren meer dan nalatig met alle gevolgen vandien... dan de verpleegkundigen die elke dag komen om de wonden te verzorgen en niet vroeger alarm sloegen... dan volgt zijn huisarts die gewoon zijn kat stuurde na een afspraak van vijf dagen voordien... zoon heeft dan maar een spoedarts geroepen... toen hij vertelde wat hem overkomen is vond ze het ook beneden alle peil... ze stuurde een rapport naar die huisarts... niet dat die daar zal van wakker liggen maar toch... de huisartsenpraktijk krijgt van mij ook een kwade mail... die spoedarts raadde aan zo vlug mogelijk naar de kliniek te trekken voor een grondige spoeling van die open wond voor het het bod aantast en dat deden we... aangezien hij niet meer wil horen van het UZA reden we naar het Middelheim waar ze gewoon weigerden de foute boel op te kuisen van het UZA... en daar zitten we nu... zoon kocht bij de apotheker een heel arsenaal spoelmiddelen en speciaal verband aan en gaat het nu zelf doen... een pijnlijke zaak maar het is een harde en  doorzetter... hij geeft het één week... is er geen beterschap dan moet hij toch naar de kliniek voor operatie... hij gaat nu proberen of eventueel St.Augustinus bereid zou zijn de klus te klaren.

Het zit me heel hoog dat men tegenwoordig overal zo onverantwoordelijk te werk gaat... je zou verwachten dat mensen die in de gezondheidszorg zitten dit doen omdat ze mensen willen helpen... maar nee... dezen die dit nog doen zijn op de vingers van één hand te tellen en als je er zo eentje ontmoet mag die best een dikke pluim krijgen.

Het spijt me dat ik geen beter en plezanter nieuws kan spuien... het is nu eenmaal zo... als dit achter de rug is krijgen jullie van mij een moppenrubriek hoor.

En nu ga ik een heel nijdige mail sturen naar die huisartsenpraktijk om hen te vertellen wat een oen een van hun dokters is... gelukkig niet die van ons want dat is een schatje.

26-02-2017 om 11:31 geschreven door Myette

Doemme doemme toch... ik zou voor de verandering nog eens goed nieuws willen horen... vandaag was het weer van datte... zoon die aanhoudend belde voor ditjes en datjes... dat de dokter moest komen vandaag... zijn eigen huisarts die hij al had besproken maandag... en dat hij zonder contanten zat en of moeke even wilde helpen... en dat nadat we al naar zijn huis hadden moeten rijden om een brief voor het CM op te halen en te posten... daarna om te zeggen dat die dokter nog altijd niet was gekomen... ik raadde hem aan naar de huisartsenpraktijk te bellen om te checken en die zegden dat hij wel degelijk op de lijst stond voor een bezoek... dus wachten maar... zijn onderbeen is lelijk ontstoken... er zit al een gat van ca. 1 cm in en dat wordt groter... het zit al tot op het been dus er moet dringend advies van de dokter... om halftien belde zoon dat meneer doktoor niet was komen opdagen zodat hij nu verplicht is een dokter van wacht te laten komen en dat in het weekend... kassa kassa... zoon was razend en moeke eveneens... ik vind het echt beneden alle peil om een patient zo te behandelen en die dokter verloor zonet een klant... ik heb ook net een mail opgesteld... een hele kwaaie... en die verstuur ik maandag... o en ik vergat nog te zeggen dat we naar de Makro reden om te tanken en dat natuurlijk die ene pomp die we uitkozen er de brui aan gaf... van een pechdag gesproken... ik ga nu beddewaarts toe voor wat hoognodige rust.

24-02-2017 om 22:26 geschreven door Myette

We zijn nu enkele dagen verder... dagen van stress... zoon nog altijd koorts + diaree + misselijk + hoest... allee het kon weer niet op... dan kreeg 't manneke maagpijn en een blafhoest en koerste ijlings naar de dokter... hij heeft nu een siroopke tegen de hoest en neemt dat trouw in... hoest of niet... OK als hij maar gelukkig is... de dokter die zoon's huisarts moest vervangen kwam de draadjes uithalen en constateerde dat alles pico bello was... jawadde... de verpleger die dagelijks komt merkte dat ze de helft vergeten was en de wonde ontstoken is... en dat noemt zich "dokter"... hij heeft dagelijks een gezinshulp voor 2 uren en dat is een geruststelling voor ons... tijdens het weekend komt ze niet dus zo dadelijk zijn wij weer van corvee... nog geen rust voor ons oudjes... ik ga elke keer in angst en vreze naar zoon toe... bang om wat ik ga vinden... hij belt me ook om te haverklap om zijn leed te luchten... tja wie anders dan moeke biedt een luisterend oor... maar dat moeke zit naderhand op haar nagels te bijten (niet echt want die nagels brokkelen al vanzelf af) en maakt zich zorgen.

Gisteren kwam man foeterend binnen na een uitstapje om een oude vriendin te gaan bezoeken in het home... een parkeerboete... de zoveelste boete... ik knauw nog wat meer op mijn vingers als die man de deur uitgaat... heeft hij zijn sleutels/portemonnee/autosleutels/IDkaart etc. nog wel bij of wat is hij alweer verloren... die autosleutels zijn niet te vinden dus gebruikt hij het reserve exemplaar en als hij dat ook weer verliest zijn we de klos.

Allee voor vandaag genoeg geklaagd... ik kijk naar buiten en zie de zon... onze bosduiven hebben lentekriebels denk ik want ik zie de mannekes ijverig achter de vrouwkes aanhippen wat die vrouwkes blijkbaar nog wat te vroeg vinden... onze reisduif (een hollands exemplaar) heeft de winter tot hiertoe goed doorstaan en zit van zijn oren te maken op ons dak... het is een doordouwer... als hij eten wil roept hij zolang tot er aan zijn wensen voldaan wordt en geeft niet op... de meesjes en het roodborstje laten zich niet bedotten door die zon en weten dat de winter nog lang niet voorbij is dus komen ze elke dag de granen verorberen die 't manneke op de voederplank strooit... en ik... ik ga die boete nu betalen en me klaarmaken voor de tocht naar zoon.

18-02-2017 om 10:31 geschreven door Myette

En PAF daar ging mijn rustige zondag... ik had me net lekker in de zetel genesteld voor een tukje toen zoon belde... een heel droevig stemmeke : "moeke ik ben ziek"... en LAP daar ging mijn gemoedsrust... ik sprong recht... ging appelsientjes met citroen uitpersen... scharrelde aspirine en koortsthermometer bijeen en we vertrokken vierklauwens... zoon lag in zijn relax/bed te baden in het zweet... de kattenbak lag te pronken met drollekes... de keuken een puinhoop... dus moeke stroopte nog maar eens haar mouwen op en begon te redderen... zoon droge T-shirt aan... kattenbak verzorgen... hond knuffelen... koorts opnemen : 38,5... nog een extra deken uit de kast halen waarbij ik de kat moest trotseren die er pal voor zat en al boze ogen en een hoge rug trok... toen belde die lieve jongen die met de hond wilde gaan wandelen aan... even de hond buiten gezet... hij en zijn vriendin kwamen binnen en gingen zitten... toen mocht "het beest" binnen... wat zou hij doen bij die twee wildvreemde mensen... "het beest" stormde binnen recht op die twee af en begon direct met de vriendin te knuffelen alsof hij haar al jaren kende... zucht van opluchting... het stel nam hem mee en bleef bijna 2 uren weg... iederen blij... zoon viel in slaap... man keek naar sport... ik dommelde ook bijna weg... toen ze terugkwamen was de hond... in plaats van uitgeput... nog actiever dan anders... maar ja... zoon was blij dat zijn troeteldier weer eens had kunnen wandelen.

12-02-2017 om 19:58 geschreven door Myette

Zoals ik al vertelde verbleef zoon 10 dagen in het ziekenhuis en kwam gisteren naar huis... een hele verhuis om plaats te maken voor rolstoel maar ja dat is gelukt... het eerste wat hij deed nadat we zijn hond even hadden buiten gezet was naar zijn kat rijden om haar te knuffelen... jawadde... de kat die al die tijd lijdzaam mij had gadegeslagen wanneer ik haar eten en drinken bracht en haar kattenbak proper maakte...had zich op het bed verstopt onder haar mandje en bewoog niet... wat hij ook lief deed bibi bleef waar ze was... even later ging ik kijken en ze zat op de vloer achter het bed... ik riep zoon en die kwam aangestrompeld op zijn krukken op 1 been... kat staarde hem aan met ogen die vuur spuwden... madam was kwaad... dacht zeker dat baasje lekker op vakantie was gegaan en dat zonder haar... wat een tegenstelling met de hond... toen zoon weer veilig in zijn relax lag lieten we de hond binnen en die werd gek van blijdschap... sprong met zijn 40+ kilos boven op het baasje zodat 't manneke en ik allebei onze ogen dichtknepen van schrik... wij hebben dan nog enkele uren daar wat geredderd zodat zoon ietwat zijn plan kan trekken en zijn dan weer afgepeigerd naar huis gereden... straks weer daarheen met wat boodschappen... jaja... we zijn er nog niet door maar het heen en weer gedoe is nu toch wat minder... en wat meer is ik heb deze ochtend zalig tot half acht in mijn bed kunnen liggen kronkelen van "de deugd" zoals wij hier zeggen.

11-02-2017 om 10:58 geschreven door Myette

Zelfs in de donkerste dagen ziet men soms een lichtpuntje... zoals ik al vertelde hadden zoon en dochter ruzie tot groot verdriet van 't manneke en ik... nu zoon in de kliniek ligt is zijn zus hem gaan bezoeken en alles is peis en vree... voor hoe lang het zal duren is af te wachten maar intussen zijn pa en moe heel blij met die "tijdelijke" vrede... spijtig dat er alleen een accident moest gebeuren om de familie weer bijeen te brengen.

Dit was lichtpuntje 1... een tweede is dat een vriend van dochter bereid is met de hond te gaan wandelen zodat dat beest zijn overtollige energie eens kwijt kan... zoon zal er niet toe in staat zijn voor zeker ettelijke weken... intussen blijven man en ik de boel draaiende houden tot zoon uit de kliniek kan... hij is vandaag al naar het winkeltje van het hospitaal gereden in een rolstoel en genoot ervan eens uit die kamer en dat bed te zijn... tja het is nooit een stilzitter geweest net zoals zijn hond.

Een ietwat opgeluchte moeke gaat nu slapen want morgen is het weer vroeg dag... vandaag waren we al om halfacht ter plaatse en er was weer op het bed geplast... denkelijk door de hond... dus nog maar vroeger vertrekken?

05-02-2017 om 22:06 geschreven door Myette

Gisteren zoon gaan bezoeken in de kliniek... kreeg weer de volle lading omdat ik iets had gedaan dat niet naar zijn zin was... ik dus ziedend en ook triest weg met het vaste voornemen zoon niet meer op te zoeken... bij hem thuis had poes op zijn bed geplast dus alles meegenomen naar mijn huis voor de was... de hond had op de bank geplast en bank een sopje gegeven... dit alles met woede en verdriet in mijn hart... vandaag geen illegale pisjes gevonden maar hond had wel een afwasvod te pakken gekregen en in snippers verscheurd... die beesten weten het ook al niet meer.

Na kattenbak en tuinkakjes... zeg maar "kak" want bij die hond komt er meer uit dan erin gaat... man gaat wel met hem de tuin in om te voetballen maar als er een hoop ligt roept hij mij... ik ben dus hier "madam kaka"... te hebben opgeruimd wij naar huis... telefoon van zoon met excuses voor zijn gedrag en wat doe je dan als moeder zijnde... beloven dat je hem terug komt bezoeken maar niet na hem eerst de mantel te hebben uitgeveegd... ik begrijp wel dat hij in de zorgen zit maar het op ons uitwerken pik ik niet.

Dus deze namiddag weer de toer van Vlaanderen... kliniek... huis zoon... ons huis... hapje eten en naar bed... wie dacht ook alweer dat eens de kinderen het huis uitwaren je van die zorg afwas?

.

04-02-2017 om 11:16 geschreven door Myette

Ik voel me echt niet happy... mijn droom : op vakantie helemaal alleen op een rustig plekje... waarom... omdat ik mijn familie beu ben... grote woorden ja maar gemeend... vandaag toch... waarom moeten vader en zoon hun frustraties altijd op mij uitwerken... tja het zijn allebei steenbokken en dat zegt genoeg zeker... met mijn excuses aan de zachtaardige steenbokken als die er zijn tenminste... na een hele dag over en weer gependel krijg ik van zoon naar mijn voeten omdat ik per abuis de hond kattenbrokken gaf... owee... een dank voor wat ik wèl goed deed was er niet bij... wij terug naar zijn huis om die brokken te geven... de goede ditmaal... daar kreeg man het op zijn heupen voor een kleinigheid en LAP ik weer de pineut... ik ben het kotsbeu en trek naar mijn bed.

01-02-2017 om 21:24 geschreven door Myette

Net nu ik weer uit mijn putteke gekropen ben weer brute pech... kreeg net telefoon van kliniek... zoon ongeluk met moto op weg naar zijn werk... bovenbeen gebroken... moto perte totale... dus de volgende dagen kunnen wij gaan pendelen tussen zijn huis om de beestjes te gaan uitlaten en voederen en de kliniek... ik was juist aan 't genieten van de rust na een hele week hard werk... de nieuwsbrieven voor de club waren de deur uit... toen dat telefoontje kwam... 't manneke is in alle staten en dat schept ook niet bepaald rust in huis... ik moest het even kwijt en dan ga ik proberen te slapen want het worden drukke dagen... zoiets brengt de tijd weer terug toen zoon in zijn tienerjaren zat en ik de daver kreeg van elke ziekenwagen die in mijn buurt kwam... ik die dacht dat die tijd voorbij was... nee dus.

31-01-2017 om 21:34 geschreven door Myette

Voor de enkelingen die dachten dat ik het land uit was... nee ik ben er nog maar had gewoon geen zin in een babbel... de laatste dagen zijn man en ik een tocht begonnen langs rusthuizen en zorgflats om te kijken waar we eventueel onze draai zouden kunnen vinden... en het is moeilijk... eentje springt eruit als heel gezellig met grote prachtige tuin er rond maar dat flatje is piepklein... geen bergruimte... en dan ook nog duur... amaai... het pensioen zal drastisch omhoog moeten om dat te kunnen betalen... een dagdroom zeker... iedereen weet dat er ooit een ogenblik komt dat je het alleen niet meer kunt redden maar afscheid moeten nemen van al je geliefde spullen is een pijnlijk proces... ik ben dan ook niet van plan me vlug gewonnen te geven en zo lang mogelijk in mijn eigen vertrouwde omgeving te blijven wonen.

In een van die rusthuizen liepen we op een oud collega die zijn moeder daar kwam bezoeken... een uitbundige man die me overstelpte met complimentjes... je weet wel het soort van : "verdorie wat zie jij er NOG goed uit" altijd plezant om te horen alleen dat NOG is er teveel aan... enfin na een leuke babbel en een afscheidskus wandelde ik op wolkjes buiten... ach oud of niet ijdel ben en blijf ik.

Vandaag komen de kinderen eten dus het is uitgebreid koken... morgen heel vroeg komt de loodgieter een nieuwe kraan steken aan de gootsteen want dat ding is gewoon versleten... en als ik nog wat fut over heb begin ik aan de club nieuwsbrief want die ligt hier vol ongeduld te wachten op verzending... dus het was een drukke week en de volgende wordt al niet beter... weer een afspraak voor de volgende zorgflat/rusthuis... we laten ons overal inschrijven... je weet maar nooit wat de toekomst ons zal brengen.

En nu ga ik nog heel eventjes in mijn potten roeren... tot de volgende!

27-01-2017 om 10:44 geschreven door Myette

Wat me bezielt weet ik niet maar... ik heb de laatste tijd gewoon geen puf... voel me als een leeggelopen ballon... tenminste als zo'n ballon zou kunnen voelen... ik moet me telkens uit mijn zetel hijsen om de een of andere klus te gaan klaren... de zon schijnt en toch heb ik geen zin om buiten te gaan... alleen als het niet anders kan.

Na hard aandringen kreeg man het voor elkaar dat ik mee ging om een van zijn vriendinnen te gaan bezoeken in haar nieuwe tehuis... een nieuw gebouwd verzorgingstehuis in super de luxe stijl... kamers zoals in een hotel... eetzaal met ronde tafels voor elk 4 personen en met witte tafellakens gedekt... ik heb een afspraak gemaakt voor volgende week voor een rondleiding... als het dan toch moet... ooit... opteren we voor stijl... maar toch... vergeleken met andere tehuizen is het er pure luxe maar het idee van de rest van je dagen te moeten doorbrengen in een onpersoonlijke hotelkamer trekt me ook niet aan... die kamers zijn volledig ingericht en hebben geen plaats over voor persoonlijke spullen... en dan de prijs voor een verblijf daar... we zullen maar best heel zuinig gaan leven om ons spaarboekje te spekken voor later.

Dat bezoekje was zowat het spannendste wat ik deze week beleefd heb... dus je merkt wel dat ik niets te vertellen heb... volgende week ga ik mezelf eens opkrikken voor ik een hekel aan mezelf krijg... by the way... die navel van mij heeft ook haar beste dagen gehad sinds de chirurg verleden jaar tijdens die galblaas operatie er een buis heeft doorgeramd... spiegels vermijd ik liever... ik word er triest van en die navel heeft me niet echt weten op te fleuren.

Zonet een film gekeken... iets dat in de toekomst speelt en ook dàt stemde me niet blijer... armoede... ziekte... een blik in de toekomst... niets om naar uit te kijken dus... en als kers op de taart hoor ik niets anders dan berichten over TRUMP en zijn duur opgetut model... het leven is soms wreed!

21-01-2017 om 16:46 geschreven door Myette

Na enkele dagen naar mijn navel staren... ik kan het niemand aanraden want het is stomvervelend... heb ik besloten mijn leven niet te laten verpesten door iemand die duidelijk ook niet goed in zijn vel zit en er niet mee kan omgaan... dus hier ben ik dan... wat er gebeurd is zal nog gebeuren want het is al jaren zo dus zand erover en verder leven en bloggen... ik kreeg enkele aanmoedigende berichtjes van medebloggers en dat doet goed... bedankt mannekes!

Wat was het programma ten huize van... tja het leven kabbelt verder en je doet wat je moet... maandag poetsen samen met  mijn Poolse hulp... na de middag zou de pedicure komen en toen ik mijn voetbad wilde nemen kwam ik tot de ontdekking dat de geiser dood was... na zowat mijn vingers tot op het bot te hebben gekneusd om dat ding terug aan de praat te krijgen gaf ik het maar op en nam een koud voetbad... brrrr... ook niet echt aan te raden... tot zover die dag.

Dinsdag voer aangesleurd want zoals ik al zei hierboven... het leven gaat verder en er moet brandstof ingenomen worden om de boel aan de gang te houden... loodgieter gebeld om naar geiser te kijken want ik had me weer bijna een zere arm op dat ding gebeukt en het lukte me niet... we hadden die dag vergadering van de club ten huize van... ik moest dringend mijn haar wassen en dat in de keuken waar de kraan eigenlijk te laag zit zodat ik bijna verdronk in het sopje... het was behelpen... ook niet aan te raden!

Woensdag een welverdiende rustdag gehouden... die brave beste loodgieter had de geiser gefikst zodat dàt probleem ook alweer van de baan was.

Donderdag bezoek aan het Plantin Museum... iets dat een ontspannend uitje zou moeten worden werd nog maar eens een stresstoestand te danken aan... raad eens... jaja meneer... die wilde perse met de auto tot aan de halte van de tram rijden... we vonden een plaatsje... parkeerden... en na zo'n 5 minuten wachten had hij zijn twijfels of hij daar wel mocht parkeren... ordonneerde me daar te wachten terwijl hij de auto ging verplaatsen... dus ik wachtte en wachtte... de tijd verstreek en ik begon nerveus te worden want heb er een hekel aan ergens te laat te komen... we zouden tram 7 nemen en ik... gewend om te steunen op zijn oriëntatievermogen want dat van mij hebben ze vergeten in te planten... dacht niet na tot we op tram 7 zaten... mijn eurocent begon te zakken en toen ik opmerkte dat die tram eigenlijk niet in de buurt van het museum kwam en we al laat waren kreeg ik te horen dat het mijn schuld was... en LAP... bijna heb ik mijn tong eraf gebeten om geen scene te schoppen op een overvolle tram... we zijn onderweg afgestapt en op een drafje net op tijd aangekomen... bezweet en buiten adem... zeer ontspannend zo'n uitstapje... ik begin stilaan schrik te krijgen voor de volgende want dit wordt onderhand een gewoonte... man die vroeger met zijn ogen dicht overal zijn weg wist te vinden begint te wankelen en ik mag dan niks zeggen of hij vliegt op als een raket.

Vrijdag weer moeten bekomen van de donderdag en wat klussjes in huis gedaan.

Zaterdag zoon met hond opgevangen en gevoederd.

Vandaag wat rondgelummeld en me gestaald tegen de volgende uitbarsting want die komt er geheid... ik heb me voorgenomen cool te blijven en me met een poker face terug te trekken... maar of dàt gaat lukken weet ik nog niet.

15-01-2017 om 16:59 geschreven door Myette

Ik laat maar even iets van me horen om te laten weten dat ik nog leef... alhoewel... het leven hier is soms ondraaglijk geworden... man heeft meer en meer buien en verwijt me dan vanalles en nog wat... dus dan trek ik me terug in mezelf en zweet het uit... nu ook... even pauze.

12-01-2017 om 10:23 geschreven door Myette

Moest ik vergeten zijn iedereen een gelukkig en gezond jaar te wensen dan doe ik dat bij deze.

Dit gedaan zijnde beken ik dat ik altijd blij ben dat deze dagen achter de rug zijn... in mijn jonge jaren vond ik Kerst en Nieuwjaar keitof en vloog met volle kracht in de feestelijkheden... nadien voelde ik me dan weer uitgeput want die festiviteiten kwamen altijd op mijn schouders terecht... die schouders waren echter nog jong en konden veel aan... nu vind ik al dat gedoe maar niks... veel drukte om wat... de wereld draait gewoon door en alles gaat zijn gewone gangetje... we kunnen alleen maar hopen dat grote ellende ons bespaard blijft.

Hier gaat ook alles zijn gewone gangetje met buien en stilte... momenteel windstil ten huize van... man verjaart vandaag en ook dàt gaat stil voorbij... toen hij de straat aan het sneeuwruimen was kwam een buurman helpen en toen man vertelde dat hij jarig was bracht die hem een fles wijn... toch lief van hem.

Gisteren blogmeeting gehad en het was weer gezellig... wat begon als samenkomst van bloggers is eigenlijk verwaterd... enkele bloggers stopten ermee vanwege allerlei redenen zodat we nog maar met drie overblijven maar we blijven elkaar ontmoeten en dit al 10 jaar lang... ik hoop dat ook dit niet zal verwateren.

Grijs en nat weertje vandaag... dat zal me weer een vuile boel worden straks als zoon komt met zijn wildebeest... ik zal maar in de garage gaan staan met een grote badhandoek om het beest op te vangen straks... gelukkig laat hij zich geduldig vertroetelen... hij vindt alles goed zolang je hem maar bepotelt.

En nu ga ik me buigen over het volgende probleem... WAT ETEN WE VANDAAG!!!

07-01-2017 om 11:17 geschreven door Myette

Gisteren het oude jaar uitgewuifd "in mineur"... ja om het jaar af te sluiten besloot man weer maar eens een scene te maken... om wat... ach hemeltjelief ik had de twee bordjes en kopjes van ons ontbijt laten staan en zat TV te kijken terwijl hij boven was... het was alsof de aarde verging en hij gedroeg zich alsof ik het luiste en meest egoïstische wezen was dat er op twee benen rondliep en ik... ik pikte dat niet en brulde even hard terug dat hij een zielig en gemeen manneke was dat steeds kans zag mijn leven te verzieken... daarna... stilte!

Het ergste was dat zoon bij ons kwam voor oudejaar en dan moet je je gedragen of er niets gebeurd is terwijl ik gewoon met moordplannen rondliep... we hebben enkele glaasjes cava gedronken en ik heb de hele avond met zoon zitten babbelen... om 11 u vertrok hij om het vuurwerkgeknal voor te zijn vanwege de hond en ik vertrok naar mijn bed... dus geen vuurwerk gezien en ook geen mistletoe gedoe voor mij... vandaag nog steeds stil... man doet alsof er niets gebeurd is (is het waarschijnlijk al vergeten) maar wat hij op zo'n momenten naar mijn kop slingert vergeet ik niet zo rap... ik zal het maar op de grote hoop gooien van dingen die ik wel vergeef maar niet vergeet... en zo mensen... begon het nieuwe jaar 2017 hier... niets veranderd dus.

Ik hoop dat jullie meer genoten hebben en het nieuwe jaar in vrede hebt ingezet.

01-01-2017 om 09:31 geschreven door Myette

Het was hier weer even stil... met die feestdagen heb je het altijd wat drukker... kerstkaarten verzenden... schriftelijk EN virtueel... wat lekkere hapjes opscharrelen want je wil toch iets doen om het wat feestelijk te maken... en waarom eigenlijk... waarom maken we er zltijd zo'n gedoe van... of het nu 31 december is of 1 januari... de zon blijft nog steeds uren wachten om haar kop te laten zien... het weer is nog steeds grillig... het kot moet opgeruimd worden... op TV krijgen we dezelfde ouwe koek... er moet eten op tafel getoverd worden... de was en strijk verdwijnen niet vanzelf... dus waarom maken we ons zo druk om de overgang van jaar te vieren... waarom zijn de bananen krom... weeral traditie.

Ikzelf ben eigenlijk niet zo'n gewoontedier... nooit geweest ook... nu we geen schoolgaande kinderen meer in huis hebben of uit werken moeten... gaan de feestdagen mij gewoon voorbij of ik moet erover struikelen zoals voor een gesloten winkeldeur staan en dan verwonderd rondkijken... o ja het zal Pasen zijn of zoiets... dan was mijn moeder wel anders... die wist nog altijd feilloos de christelijke en andere feestdagen op te noemen... dat had ze ooit bij de nonnekes geleerd... ik was ook jaren onder de hoede van de nonnekes maar aan mij bleef niets plakken... ja ze hebben me leren schrijven en lezen en ook wat rekenen maar voor de rest... tja!

Zonet een smakelijke SF film bekeken... 't manneke was in een goeie bui en gaf me genadelijk toestemming om de TV te gebruiken... hij ging intussen nog wat postzegeltjes sorteren... enkele goeie zielen hebben in hun kerstkaart wat zegels opgestuurd en nu vind ik overal afgeweekte en nog natte zegels op de meest ongebruikelijke plekken in huis zoals pas nog in de badkamer op een badhanddoek... in de spoelbak in de keuken liggen er nog verscheidene een bad te nemen... een geldig excuus voor mij om de afwas te laten staan... haha!

Vandaag verjaart zoon... niet te geloven dat mijn baby al 46 geworden is... kindjes worden groot nietwaar... gisteren gemaild met dochter... dat been van haar is nog altijd niet beter... ze had een onooglijke vlek op haar been (lichte aderspat) en wilde er vanaf... die dokter heeft blijkbaar teveel gespoten en nu zit ze al verscheidene weken met pijn en een gezwollen been en moet steunkous aan... en dat allemaal om mooi te zijn!

ik ontdek elke dag wel weer een nieuwe vlek ergens op mijn lijf maar ik laat niemand eraan komen... daziedevanier!

29-12-2016 om 15:49 geschreven door Myette

Gisteren kerstavond gevierd bij zoon... toen we binnen kwamen werd de hond bijna gek van plezier... ik was de eerste die zijn sprongen mocht opvangen en werd bijna gevloerd... toen kwam 't manneke en die kreeg ook zijn deel... dat beest mag zowat alles van zijn baasje en springt onbekommerd op en af de bank zonder er rekening mee te houden dat er iemand zit dus ik ben mijn blauwe plekken nog aan 't tellen... hij bedoelt het echter goed en dan verdraag je het toch maar... nadat hij je zowat geplet heeft onder zijn 40+ gewicht krijg je als excuus een grote lik... hij is ook onverzadigbaar wat eten en aaien betreft dus geen moment verveling... zoon had alles versierd en wij werden de hele avond door vallende sterren omringd met als achtergrondmuziek door indianen bespeelde panfluit... het was gezellig maar ook druk... na enkele glaasjes wijn begin je het wel gewend te worden... toch lief dat hij zoveel moeite deed voor zijn oudjes... die oudjes waren wel blij dat ze naar huis konden want die beginnen meer en mee op hun rust gesteld te worden.

Toen we thuis kwamen stond er een grote wagen vlak voor onze garagepoort en konden we niet binnen... ik trok naar mijn bed maar 't manneke bleef speciaal op om de daders op hun vingers te kunnen tikken... sommige mensen trekken zich niks aan van anderen... als je noodgedwongen voor een garage moet parkeren zou je wel de moeite mogen nemen een briefje op de auto te plakken met telefoon of adres waar je hen kunt bereiken in geval van nood... maar dàt is voor die mensen te grote inspanning blijkbaar... het waren gasten van een van onze buren enkele huizen verder.

Morgen begint de nieuwe week met poetsen en het gewone werk... oudejaar blijven we rustig thuis... en nu maar hopen dat het nieuwe jaar ons niet teveel rampen en ellende brengt... het oude jaar heeft ons voorzien van genoeg miserie voor enkele jaren... nu net nog een heel mannenkoor van de kaart geveegd... het houdt gewoon niet op.

25-12-2016 om 21:36 geschreven door Myette

Gisteren tweede oog van 't manneke geopereerd... weer hetzelfde liedje... alleen moesten we wachten in een andere kleinere kamer met een apart badkamertje waar je je kon verkleden... weer 5 volle uren zitten wachten tot man eindelijk weer werd binnen gereden... opgelucht dat het voorbij was... in die kleine kamer (een 2-persoons zonder bedden) zaten we met gemiddeld 6 personen en we hebben wel gezellig zitten kletsen... toen we binnen kwamen zat er een kletsdame die heel haar levensloop aan 't vertellen was met natuurlijk alle ellende die ze ooit had meegemaakt... gelukkig was die al behandeld en mocht ze naar huis wat een algemene zucht van opluchting door de kamer liet vliegen... de rest van het gezelschap was best te pruimen maar toch... 5 uren op zo'n plakkerige plastic stoel zitten is lang en toen we thuis kwamen was ik echt moe... moe van nietsdoen... en dringend aan verstrooing toe... gelukkig was 't manneke ook moe en ging vroeg slapen zodat ik nog een spannende SF film heb kunnen kijken die ik ooit had opgenomen... een film vol met enge buitenaardse monsters... om duimen en vingers van af te likken... enne... ik heb uitstekend geslapen.

21-12-2016 om 09:19 geschreven door Myette