Zoals ik al vertelde verbleef zoon 10 dagen in het ziekenhuis en kwam gisteren naar huis... een hele verhuis om plaats te maken voor rolstoel maar ja dat is gelukt... het eerste wat hij deed nadat we zijn hond even hadden buiten gezet was naar zijn kat rijden om haar te knuffelen... jawadde... de kat die al die tijd lijdzaam mij had gadegeslagen wanneer ik haar eten en drinken bracht en haar kattenbak proper maakte...had zich op het bed verstopt onder haar mandje en bewoog niet... wat hij ook lief deed bibi bleef waar ze was... even later ging ik kijken en ze zat op de vloer achter het bed... ik riep zoon en die kwam aangestrompeld op zijn krukken op 1 been... kat staarde hem aan met ogen die vuur spuwden... madam was kwaad... dacht zeker dat baasje lekker op vakantie was gegaan en dat zonder haar... wat een tegenstelling met de hond... toen zoon weer veilig in zijn relax lag lieten we de hond binnen en die werd gek van blijdschap... sprong met zijn 40+ kilos boven op het baasje zodat 't manneke en ik allebei onze ogen dichtknepen van schrik... wij hebben dan nog enkele uren daar wat geredderd zodat zoon ietwat zijn plan kan trekken en zijn dan weer afgepeigerd naar huis gereden... straks weer daarheen met wat boodschappen... jaja... we zijn er nog niet door maar het heen en weer gedoe is nu toch wat minder... en wat meer is ik heb deze ochtend zalig tot half acht in mijn bed kunnen liggen kronkelen van "de deugd" zoals wij hier zeggen.

11-02-2017 om 10:58 geschreven door Myette

Zelfs in de donkerste dagen ziet men soms een lichtpuntje... zoals ik al vertelde hadden zoon en dochter ruzie tot groot verdriet van 't manneke en ik... nu zoon in de kliniek ligt is zijn zus hem gaan bezoeken en alles is peis en vree... voor hoe lang het zal duren is af te wachten maar intussen zijn pa en moe heel blij met die "tijdelijke" vrede... spijtig dat er alleen een accident moest gebeuren om de familie weer bijeen te brengen.

Dit was lichtpuntje 1... een tweede is dat een vriend van dochter bereid is met de hond te gaan wandelen zodat dat beest zijn overtollige energie eens kwijt kan... zoon zal er niet toe in staat zijn voor zeker ettelijke weken... intussen blijven man en ik de boel draaiende houden tot zoon uit de kliniek kan... hij is vandaag al naar het winkeltje van het hospitaal gereden in een rolstoel en genoot ervan eens uit die kamer en dat bed te zijn... tja het is nooit een stilzitter geweest net zoals zijn hond.

Een ietwat opgeluchte moeke gaat nu slapen want morgen is het weer vroeg dag... vandaag waren we al om halfacht ter plaatse en er was weer op het bed geplast... denkelijk door de hond... dus nog maar vroeger vertrekken?

05-02-2017 om 22:06 geschreven door Myette

Gisteren zoon gaan bezoeken in de kliniek... kreeg weer de volle lading omdat ik iets had gedaan dat niet naar zijn zin was... ik dus ziedend en ook triest weg met het vaste voornemen zoon niet meer op te zoeken... bij hem thuis had poes op zijn bed geplast dus alles meegenomen naar mijn huis voor de was... de hond had op de bank geplast en bank een sopje gegeven... dit alles met woede en verdriet in mijn hart... vandaag geen illegale pisjes gevonden maar hond had wel een afwasvod te pakken gekregen en in snippers verscheurd... die beesten weten het ook al niet meer.

Na kattenbak en tuinkakjes... zeg maar "kak" want bij die hond komt er meer uit dan erin gaat... man gaat wel met hem de tuin in om te voetballen maar als er een hoop ligt roept hij mij... ik ben dus hier "madam kaka"... te hebben opgeruimd wij naar huis... telefoon van zoon met excuses voor zijn gedrag en wat doe je dan als moeder zijnde... beloven dat je hem terug komt bezoeken maar niet na hem eerst de mantel te hebben uitgeveegd... ik begrijp wel dat hij in de zorgen zit maar het op ons uitwerken pik ik niet.

Dus deze namiddag weer de toer van Vlaanderen... kliniek... huis zoon... ons huis... hapje eten en naar bed... wie dacht ook alweer dat eens de kinderen het huis uitwaren je van die zorg afwas?

.

04-02-2017 om 11:16 geschreven door Myette

Ik voel me echt niet happy... mijn droom : op vakantie helemaal alleen op een rustig plekje... waarom... omdat ik mijn familie beu ben... grote woorden ja maar gemeend... vandaag toch... waarom moeten vader en zoon hun frustraties altijd op mij uitwerken... tja het zijn allebei steenbokken en dat zegt genoeg zeker... met mijn excuses aan de zachtaardige steenbokken als die er zijn tenminste... na een hele dag over en weer gependel krijg ik van zoon naar mijn voeten omdat ik per abuis de hond kattenbrokken gaf... owee... een dank voor wat ik wèl goed deed was er niet bij... wij terug naar zijn huis om die brokken te geven... de goede ditmaal... daar kreeg man het op zijn heupen voor een kleinigheid en LAP ik weer de pineut... ik ben het kotsbeu en trek naar mijn bed.

01-02-2017 om 21:24 geschreven door Myette

Net nu ik weer uit mijn putteke gekropen ben weer brute pech... kreeg net telefoon van kliniek... zoon ongeluk met moto op weg naar zijn werk... bovenbeen gebroken... moto perte totale... dus de volgende dagen kunnen wij gaan pendelen tussen zijn huis om de beestjes te gaan uitlaten en voederen en de kliniek... ik was juist aan 't genieten van de rust na een hele week hard werk... de nieuwsbrieven voor de club waren de deur uit... toen dat telefoontje kwam... 't manneke is in alle staten en dat schept ook niet bepaald rust in huis... ik moest het even kwijt en dan ga ik proberen te slapen want het worden drukke dagen... zoiets brengt de tijd weer terug toen zoon in zijn tienerjaren zat en ik de daver kreeg van elke ziekenwagen die in mijn buurt kwam... ik die dacht dat die tijd voorbij was... nee dus.

31-01-2017 om 21:34 geschreven door Myette

Voor de enkelingen die dachten dat ik het land uit was... nee ik ben er nog maar had gewoon geen zin in een babbel... de laatste dagen zijn man en ik een tocht begonnen langs rusthuizen en zorgflats om te kijken waar we eventueel onze draai zouden kunnen vinden... en het is moeilijk... eentje springt eruit als heel gezellig met grote prachtige tuin er rond maar dat flatje is piepklein... geen bergruimte... en dan ook nog duur... amaai... het pensioen zal drastisch omhoog moeten om dat te kunnen betalen... een dagdroom zeker... iedereen weet dat er ooit een ogenblik komt dat je het alleen niet meer kunt redden maar afscheid moeten nemen van al je geliefde spullen is een pijnlijk proces... ik ben dan ook niet van plan me vlug gewonnen te geven en zo lang mogelijk in mijn eigen vertrouwde omgeving te blijven wonen.

In een van die rusthuizen liepen we op een oud collega die zijn moeder daar kwam bezoeken... een uitbundige man die me overstelpte met complimentjes... je weet wel het soort van : "verdorie wat zie jij er NOG goed uit" altijd plezant om te horen alleen dat NOG is er teveel aan... enfin na een leuke babbel en een afscheidskus wandelde ik op wolkjes buiten... ach oud of niet ijdel ben en blijf ik.

Vandaag komen de kinderen eten dus het is uitgebreid koken... morgen heel vroeg komt de loodgieter een nieuwe kraan steken aan de gootsteen want dat ding is gewoon versleten... en als ik nog wat fut over heb begin ik aan de club nieuwsbrief want die ligt hier vol ongeduld te wachten op verzending... dus het was een drukke week en de volgende wordt al niet beter... weer een afspraak voor de volgende zorgflat/rusthuis... we laten ons overal inschrijven... je weet maar nooit wat de toekomst ons zal brengen.

En nu ga ik nog heel eventjes in mijn potten roeren... tot de volgende!

27-01-2017 om 10:44 geschreven door Myette

Wat me bezielt weet ik niet maar... ik heb de laatste tijd gewoon geen puf... voel me als een leeggelopen ballon... tenminste als zo'n ballon zou kunnen voelen... ik moet me telkens uit mijn zetel hijsen om de een of andere klus te gaan klaren... de zon schijnt en toch heb ik geen zin om buiten te gaan... alleen als het niet anders kan.

Na hard aandringen kreeg man het voor elkaar dat ik mee ging om een van zijn vriendinnen te gaan bezoeken in haar nieuwe tehuis... een nieuw gebouwd verzorgingstehuis in super de luxe stijl... kamers zoals in een hotel... eetzaal met ronde tafels voor elk 4 personen en met witte tafellakens gedekt... ik heb een afspraak gemaakt voor volgende week voor een rondleiding... als het dan toch moet... ooit... opteren we voor stijl... maar toch... vergeleken met andere tehuizen is het er pure luxe maar het idee van de rest van je dagen te moeten doorbrengen in een onpersoonlijke hotelkamer trekt me ook niet aan... die kamers zijn volledig ingericht en hebben geen plaats over voor persoonlijke spullen... en dan de prijs voor een verblijf daar... we zullen maar best heel zuinig gaan leven om ons spaarboekje te spekken voor later.

Dat bezoekje was zowat het spannendste wat ik deze week beleefd heb... dus je merkt wel dat ik niets te vertellen heb... volgende week ga ik mezelf eens opkrikken voor ik een hekel aan mezelf krijg... by the way... die navel van mij heeft ook haar beste dagen gehad sinds de chirurg verleden jaar tijdens die galblaas operatie er een buis heeft doorgeramd... spiegels vermijd ik liever... ik word er triest van en die navel heeft me niet echt weten op te fleuren.

Zonet een film gekeken... iets dat in de toekomst speelt en ook dàt stemde me niet blijer... armoede... ziekte... een blik in de toekomst... niets om naar uit te kijken dus... en als kers op de taart hoor ik niets anders dan berichten over TRUMP en zijn duur opgetut model... het leven is soms wreed!

21-01-2017 om 16:46 geschreven door Myette

Na enkele dagen naar mijn navel staren... ik kan het niemand aanraden want het is stomvervelend... heb ik besloten mijn leven niet te laten verpesten door iemand die duidelijk ook niet goed in zijn vel zit en er niet mee kan omgaan... dus hier ben ik dan... wat er gebeurd is zal nog gebeuren want het is al jaren zo dus zand erover en verder leven en bloggen... ik kreeg enkele aanmoedigende berichtjes van medebloggers en dat doet goed... bedankt mannekes!

Wat was het programma ten huize van... tja het leven kabbelt verder en je doet wat je moet... maandag poetsen samen met  mijn Poolse hulp... na de middag zou de pedicure komen en toen ik mijn voetbad wilde nemen kwam ik tot de ontdekking dat de geiser dood was... na zowat mijn vingers tot op het bot te hebben gekneusd om dat ding terug aan de praat te krijgen gaf ik het maar op en nam een koud voetbad... brrrr... ook niet echt aan te raden... tot zover die dag.

Dinsdag voer aangesleurd want zoals ik al zei hierboven... het leven gaat verder en er moet brandstof ingenomen worden om de boel aan de gang te houden... loodgieter gebeld om naar geiser te kijken want ik had me weer bijna een zere arm op dat ding gebeukt en het lukte me niet... we hadden die dag vergadering van de club ten huize van... ik moest dringend mijn haar wassen en dat in de keuken waar de kraan eigenlijk te laag zit zodat ik bijna verdronk in het sopje... het was behelpen... ook niet aan te raden!

Woensdag een welverdiende rustdag gehouden... die brave beste loodgieter had de geiser gefikst zodat dàt probleem ook alweer van de baan was.

Donderdag bezoek aan het Plantin Museum... iets dat een ontspannend uitje zou moeten worden werd nog maar eens een stresstoestand te danken aan... raad eens... jaja meneer... die wilde perse met de auto tot aan de halte van de tram rijden... we vonden een plaatsje... parkeerden... en na zo'n 5 minuten wachten had hij zijn twijfels of hij daar wel mocht parkeren... ordonneerde me daar te wachten terwijl hij de auto ging verplaatsen... dus ik wachtte en wachtte... de tijd verstreek en ik begon nerveus te worden want heb er een hekel aan ergens te laat te komen... we zouden tram 7 nemen en ik... gewend om te steunen op zijn oriëntatievermogen want dat van mij hebben ze vergeten in te planten... dacht niet na tot we op tram 7 zaten... mijn eurocent begon te zakken en toen ik opmerkte dat die tram eigenlijk niet in de buurt van het museum kwam en we al laat waren kreeg ik te horen dat het mijn schuld was... en LAP... bijna heb ik mijn tong eraf gebeten om geen scene te schoppen op een overvolle tram... we zijn onderweg afgestapt en op een drafje net op tijd aangekomen... bezweet en buiten adem... zeer ontspannend zo'n uitstapje... ik begin stilaan schrik te krijgen voor de volgende want dit wordt onderhand een gewoonte... man die vroeger met zijn ogen dicht overal zijn weg wist te vinden begint te wankelen en ik mag dan niks zeggen of hij vliegt op als een raket.

Vrijdag weer moeten bekomen van de donderdag en wat klussjes in huis gedaan.

Zaterdag zoon met hond opgevangen en gevoederd.

Vandaag wat rondgelummeld en me gestaald tegen de volgende uitbarsting want die komt er geheid... ik heb me voorgenomen cool te blijven en me met een poker face terug te trekken... maar of dàt gaat lukken weet ik nog niet.

15-01-2017 om 16:59 geschreven door Myette

Ik laat maar even iets van me horen om te laten weten dat ik nog leef... alhoewel... het leven hier is soms ondraaglijk geworden... man heeft meer en meer buien en verwijt me dan vanalles en nog wat... dus dan trek ik me terug in mezelf en zweet het uit... nu ook... even pauze.

12-01-2017 om 10:23 geschreven door Myette

Moest ik vergeten zijn iedereen een gelukkig en gezond jaar te wensen dan doe ik dat bij deze.

Dit gedaan zijnde beken ik dat ik altijd blij ben dat deze dagen achter de rug zijn... in mijn jonge jaren vond ik Kerst en Nieuwjaar keitof en vloog met volle kracht in de feestelijkheden... nadien voelde ik me dan weer uitgeput want die festiviteiten kwamen altijd op mijn schouders terecht... die schouders waren echter nog jong en konden veel aan... nu vind ik al dat gedoe maar niks... veel drukte om wat... de wereld draait gewoon door en alles gaat zijn gewone gangetje... we kunnen alleen maar hopen dat grote ellende ons bespaard blijft.

Hier gaat ook alles zijn gewone gangetje met buien en stilte... momenteel windstil ten huize van... man verjaart vandaag en ook dàt gaat stil voorbij... toen hij de straat aan het sneeuwruimen was kwam een buurman helpen en toen man vertelde dat hij jarig was bracht die hem een fles wijn... toch lief van hem.

Gisteren blogmeeting gehad en het was weer gezellig... wat begon als samenkomst van bloggers is eigenlijk verwaterd... enkele bloggers stopten ermee vanwege allerlei redenen zodat we nog maar met drie overblijven maar we blijven elkaar ontmoeten en dit al 10 jaar lang... ik hoop dat ook dit niet zal verwateren.

Grijs en nat weertje vandaag... dat zal me weer een vuile boel worden straks als zoon komt met zijn wildebeest... ik zal maar in de garage gaan staan met een grote badhandoek om het beest op te vangen straks... gelukkig laat hij zich geduldig vertroetelen... hij vindt alles goed zolang je hem maar bepotelt.

En nu ga ik me buigen over het volgende probleem... WAT ETEN WE VANDAAG!!!

07-01-2017 om 11:17 geschreven door Myette

Gisteren het oude jaar uitgewuifd "in mineur"... ja om het jaar af te sluiten besloot man weer maar eens een scene te maken... om wat... ach hemeltjelief ik had de twee bordjes en kopjes van ons ontbijt laten staan en zat TV te kijken terwijl hij boven was... het was alsof de aarde verging en hij gedroeg zich alsof ik het luiste en meest egoïstische wezen was dat er op twee benen rondliep en ik... ik pikte dat niet en brulde even hard terug dat hij een zielig en gemeen manneke was dat steeds kans zag mijn leven te verzieken... daarna... stilte!

Het ergste was dat zoon bij ons kwam voor oudejaar en dan moet je je gedragen of er niets gebeurd is terwijl ik gewoon met moordplannen rondliep... we hebben enkele glaasjes cava gedronken en ik heb de hele avond met zoon zitten babbelen... om 11 u vertrok hij om het vuurwerkgeknal voor te zijn vanwege de hond en ik vertrok naar mijn bed... dus geen vuurwerk gezien en ook geen mistletoe gedoe voor mij... vandaag nog steeds stil... man doet alsof er niets gebeurd is (is het waarschijnlijk al vergeten) maar wat hij op zo'n momenten naar mijn kop slingert vergeet ik niet zo rap... ik zal het maar op de grote hoop gooien van dingen die ik wel vergeef maar niet vergeet... en zo mensen... begon het nieuwe jaar 2017 hier... niets veranderd dus.

Ik hoop dat jullie meer genoten hebben en het nieuwe jaar in vrede hebt ingezet.

01-01-2017 om 09:31 geschreven door Myette

Het was hier weer even stil... met die feestdagen heb je het altijd wat drukker... kerstkaarten verzenden... schriftelijk EN virtueel... wat lekkere hapjes opscharrelen want je wil toch iets doen om het wat feestelijk te maken... en waarom eigenlijk... waarom maken we er zltijd zo'n gedoe van... of het nu 31 december is of 1 januari... de zon blijft nog steeds uren wachten om haar kop te laten zien... het weer is nog steeds grillig... het kot moet opgeruimd worden... op TV krijgen we dezelfde ouwe koek... er moet eten op tafel getoverd worden... de was en strijk verdwijnen niet vanzelf... dus waarom maken we ons zo druk om de overgang van jaar te vieren... waarom zijn de bananen krom... weeral traditie.

Ikzelf ben eigenlijk niet zo'n gewoontedier... nooit geweest ook... nu we geen schoolgaande kinderen meer in huis hebben of uit werken moeten... gaan de feestdagen mij gewoon voorbij of ik moet erover struikelen zoals voor een gesloten winkeldeur staan en dan verwonderd rondkijken... o ja het zal Pasen zijn of zoiets... dan was mijn moeder wel anders... die wist nog altijd feilloos de christelijke en andere feestdagen op te noemen... dat had ze ooit bij de nonnekes geleerd... ik was ook jaren onder de hoede van de nonnekes maar aan mij bleef niets plakken... ja ze hebben me leren schrijven en lezen en ook wat rekenen maar voor de rest... tja!

Zonet een smakelijke SF film bekeken... 't manneke was in een goeie bui en gaf me genadelijk toestemming om de TV te gebruiken... hij ging intussen nog wat postzegeltjes sorteren... enkele goeie zielen hebben in hun kerstkaart wat zegels opgestuurd en nu vind ik overal afgeweekte en nog natte zegels op de meest ongebruikelijke plekken in huis zoals pas nog in de badkamer op een badhanddoek... in de spoelbak in de keuken liggen er nog verscheidene een bad te nemen... een geldig excuus voor mij om de afwas te laten staan... haha!

Vandaag verjaart zoon... niet te geloven dat mijn baby al 46 geworden is... kindjes worden groot nietwaar... gisteren gemaild met dochter... dat been van haar is nog altijd niet beter... ze had een onooglijke vlek op haar been (lichte aderspat) en wilde er vanaf... die dokter heeft blijkbaar teveel gespoten en nu zit ze al verscheidene weken met pijn en een gezwollen been en moet steunkous aan... en dat allemaal om mooi te zijn!

ik ontdek elke dag wel weer een nieuwe vlek ergens op mijn lijf maar ik laat niemand eraan komen... daziedevanier!

29-12-2016 om 15:49 geschreven door Myette

Gisteren kerstavond gevierd bij zoon... toen we binnen kwamen werd de hond bijna gek van plezier... ik was de eerste die zijn sprongen mocht opvangen en werd bijna gevloerd... toen kwam 't manneke en die kreeg ook zijn deel... dat beest mag zowat alles van zijn baasje en springt onbekommerd op en af de bank zonder er rekening mee te houden dat er iemand zit dus ik ben mijn blauwe plekken nog aan 't tellen... hij bedoelt het echter goed en dan verdraag je het toch maar... nadat hij je zowat geplet heeft onder zijn 40+ gewicht krijg je als excuus een grote lik... hij is ook onverzadigbaar wat eten en aaien betreft dus geen moment verveling... zoon had alles versierd en wij werden de hele avond door vallende sterren omringd met als achtergrondmuziek door indianen bespeelde panfluit... het was gezellig maar ook druk... na enkele glaasjes wijn begin je het wel gewend te worden... toch lief dat hij zoveel moeite deed voor zijn oudjes... die oudjes waren wel blij dat ze naar huis konden want die beginnen meer en mee op hun rust gesteld te worden.

Toen we thuis kwamen stond er een grote wagen vlak voor onze garagepoort en konden we niet binnen... ik trok naar mijn bed maar 't manneke bleef speciaal op om de daders op hun vingers te kunnen tikken... sommige mensen trekken zich niks aan van anderen... als je noodgedwongen voor een garage moet parkeren zou je wel de moeite mogen nemen een briefje op de auto te plakken met telefoon of adres waar je hen kunt bereiken in geval van nood... maar dàt is voor die mensen te grote inspanning blijkbaar... het waren gasten van een van onze buren enkele huizen verder.

Morgen begint de nieuwe week met poetsen en het gewone werk... oudejaar blijven we rustig thuis... en nu maar hopen dat het nieuwe jaar ons niet teveel rampen en ellende brengt... het oude jaar heeft ons voorzien van genoeg miserie voor enkele jaren... nu net nog een heel mannenkoor van de kaart geveegd... het houdt gewoon niet op.

25-12-2016 om 21:36 geschreven door Myette

Gisteren tweede oog van 't manneke geopereerd... weer hetzelfde liedje... alleen moesten we wachten in een andere kleinere kamer met een apart badkamertje waar je je kon verkleden... weer 5 volle uren zitten wachten tot man eindelijk weer werd binnen gereden... opgelucht dat het voorbij was... in die kleine kamer (een 2-persoons zonder bedden) zaten we met gemiddeld 6 personen en we hebben wel gezellig zitten kletsen... toen we binnen kwamen zat er een kletsdame die heel haar levensloop aan 't vertellen was met natuurlijk alle ellende die ze ooit had meegemaakt... gelukkig was die al behandeld en mocht ze naar huis wat een algemene zucht van opluchting door de kamer liet vliegen... de rest van het gezelschap was best te pruimen maar toch... 5 uren op zo'n plakkerige plastic stoel zitten is lang en toen we thuis kwamen was ik echt moe... moe van nietsdoen... en dringend aan verstrooing toe... gelukkig was 't manneke ook moe en ging vroeg slapen zodat ik nog een spannende SF film heb kunnen kijken die ik ooit had opgenomen... een film vol met enge buitenaardse monsters... om duimen en vingers van af te likken... enne... ik heb uitstekend geslapen.

21-12-2016 om 09:19 geschreven door Myette

17-12-2016 om 15:59 geschreven door Myette

Betreffende die klacht die ik indiende in het ziekenhuis... heb al twee telefoontjes gekregen van de betreffende dienst... het eerste met verzoek uitgebreid te vertellen wat er eigenlijk gebeurde en het tweede om te zeggen dat er de volgende keer rekening mee zal gehouden worden en "meneer" zich zal kunnen omkleden in privacy... zo te zien is dat goed nieuws maar toch heb ik zo mijn bedenkingen... gaan ze ons een kamer toezeggen zoals eigenlijk besteld is of gaan ze "meneer" zich laten omkleden in een of ander berghok... volgende week komt het vervolg op deze ziekenhuissoep.

De rest is stilte hier... man wordt bedruppeld en voelt zich goed... ik doe huisklussen en ben tevreden.

Eigenlijk saai nietwaar... ik profiteer van de tijdelijke rust nu want volgende week komt weer dat geloop naar het ziekenhuis... ik denk dat ik deze keer iets te eten en te drinken meebreng want de vorige keer moest ik regelmatig wat kuchen om het gerommel in mijn maag te overstemmen... waarom dat eigenlijk genant is weet ik ook niet... het is een natuurlijk gebeuren... misschien te persoonlijk?

17-12-2016 om 10:58 geschreven door Myette

Druppelen... nee ik niet... nog niet gelukkig... maar bij 't manneke moeten er 4 x per dag 2 verschillende druppels worden toegediend en dan nog 2 x van een ander flesje want de druk in zijn oog is te hoog... elke keer weer een hele operatie... meneer gaat liggen met tissu in de aanslag en ik moet mikken... allee vooruit we zijn weer goe bezig... gisteren op controle geweest en maar direct een afspraak gemaakt voor zijn andere oog... dat zal volgende week dinsdag gebeuren... ik heb wel een klacht ingediend over dat gebrek aan privacy... ben benieuwd of het volgende week weer van datte wordt... toen de juffrouw ons weer vroeg of we 1-persoons of 2-persoons wilden heb ik eens goed gelachen en het verhaal verteld... zal ik blij zijn dat die hele affaire van de baan is want ik moet telkens mee om uitleg te geven en te luisteren wat de dokter ons vertelt want manlief zit er dan bij als een gezouten haring met verstand op nul... ik was gisteravond gewoon uitgeteld en mijn zenuwen lagen bloot dus heb ik kordaat gemeld dat ik een poosje rust wilde en hij zich moest koest houden of ik zou ontploffen... gelukkig is het doorgedrongen.

Zonet telefoon gekregen van de kliniek over die klacht... ben benieuwd of ze er iets aan gaan doen.

Oei het is alweer tijd voor de volgende druppelsessie... tot later!

15-12-2016 om 12:00 geschreven door Myette

Vandaag kwamen er herinneringen boven aan de tijd dat ik met de kinderen naar de dokter of tandarts moest... dan was het de hele dag van :"en wat gaat de dokter/tandarts dan doen mama" en "gaat het pijn doen mama" en dat ging maar door dagen aan één stuk... zo ook vandaag en de vorige dagen met 't manneke... die moest namelijk een nieuwe lens laten steken en vermits ik dat vorig jaar liet doen zeurde hij me de oren van de kop... na zowat voor de 100ste keer te hebben uitgelegd wat die operatie eigenlijk inhield gaf ik het op... dus vandaag was de grote dag... de afspraak was om 11u en vermits ik altijd rekening hou met vertragingen in het bus-gebeuren waren we veel te vroeg... zodoende hebben we de dag genoeglijk doorgebracht met wachten... bij de "bestelling" werd ons gevraagd of we 1-persoons of 2-persoonskamer wilden... wij kozen 2-persoons... in plaats hiervan werden we naar een "zaal" geleid d.w.z. een 4-persoons waarvan ze de bedden naar één kant hadden verschoven en tafeltjes en stoelen hadden neergepoot in de lege ruimte... het leek net een café maar dan een droog... uitkleden moest achter een gordijn waarbij de helft van de aanwezige wachtenden je kon gadeslaan... en daar zat je dan tussen de anderen in gekleed in dat belachelijke ziekenhuishemd... ik heb tijdens die uren heel wat bloot en blubberend vlees gezien... man tilde er niet echt zwaar aan maar als ik de patient was geweest had ik het geweigerd... er was zero privacy... na eerst zowat een uur doodse stilte kwam er een stel binnen waarvan de vrouw direct begon te tateren en plots was de stilte verbroken... het was welgeteld 15u toen we eindelijk naar huis mochten... de ene na de andere patiënt zagen we met jaloerse blikken opgeroepen worden en later gelukkig en opgelucht weer binnengereden... die mensen lachten wel maar gedroegen zich waardig... niet zo mijn wederhelft... die kwam in zo'n rolstoel binnenbollen met zijn handen in de lucht als de overwinnende bokser en met luid geroep : "hier ben ik dan weer"... zo typisch iets voor hem... het is altijd al een showbeest geweest... in elk geval ik ben blij dat wij daar vanaf zijn... nu morgen op controle en dan begint mijn "druppeltaak"

13-12-2016 om 21:19 geschreven door Myette

Gisteren kwamen dochter en schoonzoon eten... het was gezellig... ze hadden hun buikske vol en we hebben nog wat zitten natafelen en de wereldpolitiek even rechtgetrokken want wat al die zogenaamde leiders ervan maken is niet echt om over naar huis te schrijven... na het opruimen heb ik me teruggetrokken om in peis en vrede mijn nieuwe speeltje verder te verkennen en dat begint er al zo'n beetje op te trekken... het beestje is heel gewillig en doet wat ik vraag.

Van beesten gesproken... vanavond komt de "wilde beest" ons weer overrompelen... zijn snoepjes halen en veel knuffels want hij kan er echt niet genoeg van krijgen... trek je even je hand terug dan bonkt hij met zijn snuit tegen je aan om verder te strelen   dat doen we dan om beurten met plezier maar eerlijk gezegd... goed dat het maar enkele uren per week is.

Terwijl zoon er is geraak ik van het overtollige eten af... ik heb gisteren veel te veel gekookt en dat moet op... geen probleem zoon en hond lusten alles.

Vandaag wordt het klussendag... bankoverschrijvingen al gedaan... kerstkaarten schrijven al gedaan... nu nog wat andere klusjes en de dag is zoooo voorbij.

10-12-2016 om 11:28 geschreven door Myette

Ik ben niet bepaald een diplomate maar probeer mezelf toch te temperen wat kritische opmerkingen betreft... niet zo mijn wederhelft... die man kan het gewoon niet opbrengen zijn mond te houden en gooit het eruit... dat valt niet bepaald altijd in goede aarde en dan is zijn antwoord :"ja maar ik zei het al lachend"... tja zelfs een kritische opmerking die al lachend in je gezicht geslingerd wordt is niet leuk... vandaag moest hij naar de huisarts... hij had een resem vragen... toen de vrouw die voor hem binnen ging en een vol half uur daar bleef kreeg meneer het op zijn nerven... toen het zijn beurt was stapte hij binnen met (de lachende) opmerking : "wel wel het was een mooie vrouw he die zo lang binnen was"... toen hij thuis kwam bekloeg hij zich dat de dokter hem na 10 minuten al vroeg te betalen en dat hij de tijd niet kreeg al zijn vragen op hem af te vuren... hij zal het nooit leren dat kritiek niet echt met vreugde ontvangen wordt.

Vanmorgen weer met barstende koppijn wakker geworden en juist nu de kinderen komen eten... ik was welgeteld 10 dagen hoofdpijnvrij en dan PATS ik heb het zitten.

Heb tussen de soep en de patatjes wat zitten klooien met mijn nieuwe smartphone... dat ding onder de knie krijgen is nog niet zo gemakkelijk maar al doende leert men toch dus ik blijf klooien... niet dat ik al zijn geheimen ga doorgronden... met zo'n ding kun je veel... te veel om alles te gebruiken... ik heb toch wel al de apps gedownload die ik wèl ga gebruiken en een prachtige foto gemaakt van mijn halve trouwboek... die man is fotogeniek wat ik niet van mezelf kan zeggen... zelfs toen ik jong en fris was kwam elke foto van mij als een teleurstelling en nu zie ik er op een foto 10 jaar ouder uit dan wanneer ik in de spiegel kijk... frustrerend wel... en geen selfies voor mij... alleen nog een foto in het halfduister en zonder flits.

09-12-2016 om 13:13 geschreven door Myette