Ik laat maar even iets van me horen om te laten weten dat ik nog leef... alhoewel... het leven hier is soms ondraaglijk geworden... man heeft meer en meer buien en verwijt me dan vanalles en nog wat... dus dan trek ik me terug in mezelf en zweet het uit... nu ook... even pauze.

12-01-2017 om 10:23 geschreven door Myette

Moest ik vergeten zijn iedereen een gelukkig en gezond jaar te wensen dan doe ik dat bij deze.

Dit gedaan zijnde beken ik dat ik altijd blij ben dat deze dagen achter de rug zijn... in mijn jonge jaren vond ik Kerst en Nieuwjaar keitof en vloog met volle kracht in de feestelijkheden... nadien voelde ik me dan weer uitgeput want die festiviteiten kwamen altijd op mijn schouders terecht... die schouders waren echter nog jong en konden veel aan... nu vind ik al dat gedoe maar niks... veel drukte om wat... de wereld draait gewoon door en alles gaat zijn gewone gangetje... we kunnen alleen maar hopen dat grote ellende ons bespaard blijft.

Hier gaat ook alles zijn gewone gangetje met buien en stilte... momenteel windstil ten huize van... man verjaart vandaag en ook dàt gaat stil voorbij... toen hij de straat aan het sneeuwruimen was kwam een buurman helpen en toen man vertelde dat hij jarig was bracht die hem een fles wijn... toch lief van hem.

Gisteren blogmeeting gehad en het was weer gezellig... wat begon als samenkomst van bloggers is eigenlijk verwaterd... enkele bloggers stopten ermee vanwege allerlei redenen zodat we nog maar met drie overblijven maar we blijven elkaar ontmoeten en dit al 10 jaar lang... ik hoop dat ook dit niet zal verwateren.

Grijs en nat weertje vandaag... dat zal me weer een vuile boel worden straks als zoon komt met zijn wildebeest... ik zal maar in de garage gaan staan met een grote badhandoek om het beest op te vangen straks... gelukkig laat hij zich geduldig vertroetelen... hij vindt alles goed zolang je hem maar bepotelt.

En nu ga ik me buigen over het volgende probleem... WAT ETEN WE VANDAAG!!!

07-01-2017 om 11:17 geschreven door Myette

Gisteren het oude jaar uitgewuifd "in mineur"... ja om het jaar af te sluiten besloot man weer maar eens een scene te maken... om wat... ach hemeltjelief ik had de twee bordjes en kopjes van ons ontbijt laten staan en zat TV te kijken terwijl hij boven was... het was alsof de aarde verging en hij gedroeg zich alsof ik het luiste en meest egoïstische wezen was dat er op twee benen rondliep en ik... ik pikte dat niet en brulde even hard terug dat hij een zielig en gemeen manneke was dat steeds kans zag mijn leven te verzieken... daarna... stilte!

Het ergste was dat zoon bij ons kwam voor oudejaar en dan moet je je gedragen of er niets gebeurd is terwijl ik gewoon met moordplannen rondliep... we hebben enkele glaasjes cava gedronken en ik heb de hele avond met zoon zitten babbelen... om 11 u vertrok hij om het vuurwerkgeknal voor te zijn vanwege de hond en ik vertrok naar mijn bed... dus geen vuurwerk gezien en ook geen mistletoe gedoe voor mij... vandaag nog steeds stil... man doet alsof er niets gebeurd is (is het waarschijnlijk al vergeten) maar wat hij op zo'n momenten naar mijn kop slingert vergeet ik niet zo rap... ik zal het maar op de grote hoop gooien van dingen die ik wel vergeef maar niet vergeet... en zo mensen... begon het nieuwe jaar 2017 hier... niets veranderd dus.

Ik hoop dat jullie meer genoten hebben en het nieuwe jaar in vrede hebt ingezet.

01-01-2017 om 09:31 geschreven door Myette

Het was hier weer even stil... met die feestdagen heb je het altijd wat drukker... kerstkaarten verzenden... schriftelijk EN virtueel... wat lekkere hapjes opscharrelen want je wil toch iets doen om het wat feestelijk te maken... en waarom eigenlijk... waarom maken we er zltijd zo'n gedoe van... of het nu 31 december is of 1 januari... de zon blijft nog steeds uren wachten om haar kop te laten zien... het weer is nog steeds grillig... het kot moet opgeruimd worden... op TV krijgen we dezelfde ouwe koek... er moet eten op tafel getoverd worden... de was en strijk verdwijnen niet vanzelf... dus waarom maken we ons zo druk om de overgang van jaar te vieren... waarom zijn de bananen krom... weeral traditie.

Ikzelf ben eigenlijk niet zo'n gewoontedier... nooit geweest ook... nu we geen schoolgaande kinderen meer in huis hebben of uit werken moeten... gaan de feestdagen mij gewoon voorbij of ik moet erover struikelen zoals voor een gesloten winkeldeur staan en dan verwonderd rondkijken... o ja het zal Pasen zijn of zoiets... dan was mijn moeder wel anders... die wist nog altijd feilloos de christelijke en andere feestdagen op te noemen... dat had ze ooit bij de nonnekes geleerd... ik was ook jaren onder de hoede van de nonnekes maar aan mij bleef niets plakken... ja ze hebben me leren schrijven en lezen en ook wat rekenen maar voor de rest... tja!

Zonet een smakelijke SF film bekeken... 't manneke was in een goeie bui en gaf me genadelijk toestemming om de TV te gebruiken... hij ging intussen nog wat postzegeltjes sorteren... enkele goeie zielen hebben in hun kerstkaart wat zegels opgestuurd en nu vind ik overal afgeweekte en nog natte zegels op de meest ongebruikelijke plekken in huis zoals pas nog in de badkamer op een badhanddoek... in de spoelbak in de keuken liggen er nog verscheidene een bad te nemen... een geldig excuus voor mij om de afwas te laten staan... haha!

Vandaag verjaart zoon... niet te geloven dat mijn baby al 46 geworden is... kindjes worden groot nietwaar... gisteren gemaild met dochter... dat been van haar is nog altijd niet beter... ze had een onooglijke vlek op haar been (lichte aderspat) en wilde er vanaf... die dokter heeft blijkbaar teveel gespoten en nu zit ze al verscheidene weken met pijn en een gezwollen been en moet steunkous aan... en dat allemaal om mooi te zijn!

ik ontdek elke dag wel weer een nieuwe vlek ergens op mijn lijf maar ik laat niemand eraan komen... daziedevanier!

29-12-2016 om 15:49 geschreven door Myette

Gisteren kerstavond gevierd bij zoon... toen we binnen kwamen werd de hond bijna gek van plezier... ik was de eerste die zijn sprongen mocht opvangen en werd bijna gevloerd... toen kwam 't manneke en die kreeg ook zijn deel... dat beest mag zowat alles van zijn baasje en springt onbekommerd op en af de bank zonder er rekening mee te houden dat er iemand zit dus ik ben mijn blauwe plekken nog aan 't tellen... hij bedoelt het echter goed en dan verdraag je het toch maar... nadat hij je zowat geplet heeft onder zijn 40+ gewicht krijg je als excuus een grote lik... hij is ook onverzadigbaar wat eten en aaien betreft dus geen moment verveling... zoon had alles versierd en wij werden de hele avond door vallende sterren omringd met als achtergrondmuziek door indianen bespeelde panfluit... het was gezellig maar ook druk... na enkele glaasjes wijn begin je het wel gewend te worden... toch lief dat hij zoveel moeite deed voor zijn oudjes... die oudjes waren wel blij dat ze naar huis konden want die beginnen meer en mee op hun rust gesteld te worden.

Toen we thuis kwamen stond er een grote wagen vlak voor onze garagepoort en konden we niet binnen... ik trok naar mijn bed maar 't manneke bleef speciaal op om de daders op hun vingers te kunnen tikken... sommige mensen trekken zich niks aan van anderen... als je noodgedwongen voor een garage moet parkeren zou je wel de moeite mogen nemen een briefje op de auto te plakken met telefoon of adres waar je hen kunt bereiken in geval van nood... maar dàt is voor die mensen te grote inspanning blijkbaar... het waren gasten van een van onze buren enkele huizen verder.

Morgen begint de nieuwe week met poetsen en het gewone werk... oudejaar blijven we rustig thuis... en nu maar hopen dat het nieuwe jaar ons niet teveel rampen en ellende brengt... het oude jaar heeft ons voorzien van genoeg miserie voor enkele jaren... nu net nog een heel mannenkoor van de kaart geveegd... het houdt gewoon niet op.

25-12-2016 om 21:36 geschreven door Myette

Gisteren tweede oog van 't manneke geopereerd... weer hetzelfde liedje... alleen moesten we wachten in een andere kleinere kamer met een apart badkamertje waar je je kon verkleden... weer 5 volle uren zitten wachten tot man eindelijk weer werd binnen gereden... opgelucht dat het voorbij was... in die kleine kamer (een 2-persoons zonder bedden) zaten we met gemiddeld 6 personen en we hebben wel gezellig zitten kletsen... toen we binnen kwamen zat er een kletsdame die heel haar levensloop aan 't vertellen was met natuurlijk alle ellende die ze ooit had meegemaakt... gelukkig was die al behandeld en mocht ze naar huis wat een algemene zucht van opluchting door de kamer liet vliegen... de rest van het gezelschap was best te pruimen maar toch... 5 uren op zo'n plakkerige plastic stoel zitten is lang en toen we thuis kwamen was ik echt moe... moe van nietsdoen... en dringend aan verstrooing toe... gelukkig was 't manneke ook moe en ging vroeg slapen zodat ik nog een spannende SF film heb kunnen kijken die ik ooit had opgenomen... een film vol met enge buitenaardse monsters... om duimen en vingers van af te likken... enne... ik heb uitstekend geslapen.

21-12-2016 om 09:19 geschreven door Myette

17-12-2016 om 15:59 geschreven door Myette

Betreffende die klacht die ik indiende in het ziekenhuis... heb al twee telefoontjes gekregen van de betreffende dienst... het eerste met verzoek uitgebreid te vertellen wat er eigenlijk gebeurde en het tweede om te zeggen dat er de volgende keer rekening mee zal gehouden worden en "meneer" zich zal kunnen omkleden in privacy... zo te zien is dat goed nieuws maar toch heb ik zo mijn bedenkingen... gaan ze ons een kamer toezeggen zoals eigenlijk besteld is of gaan ze "meneer" zich laten omkleden in een of ander berghok... volgende week komt het vervolg op deze ziekenhuissoep.

De rest is stilte hier... man wordt bedruppeld en voelt zich goed... ik doe huisklussen en ben tevreden.

Eigenlijk saai nietwaar... ik profiteer van de tijdelijke rust nu want volgende week komt weer dat geloop naar het ziekenhuis... ik denk dat ik deze keer iets te eten en te drinken meebreng want de vorige keer moest ik regelmatig wat kuchen om het gerommel in mijn maag te overstemmen... waarom dat eigenlijk genant is weet ik ook niet... het is een natuurlijk gebeuren... misschien te persoonlijk?

17-12-2016 om 10:58 geschreven door Myette

Druppelen... nee ik niet... nog niet gelukkig... maar bij 't manneke moeten er 4 x per dag 2 verschillende druppels worden toegediend en dan nog 2 x van een ander flesje want de druk in zijn oog is te hoog... elke keer weer een hele operatie... meneer gaat liggen met tissu in de aanslag en ik moet mikken... allee vooruit we zijn weer goe bezig... gisteren op controle geweest en maar direct een afspraak gemaakt voor zijn andere oog... dat zal volgende week dinsdag gebeuren... ik heb wel een klacht ingediend over dat gebrek aan privacy... ben benieuwd of het volgende week weer van datte wordt... toen de juffrouw ons weer vroeg of we 1-persoons of 2-persoons wilden heb ik eens goed gelachen en het verhaal verteld... zal ik blij zijn dat die hele affaire van de baan is want ik moet telkens mee om uitleg te geven en te luisteren wat de dokter ons vertelt want manlief zit er dan bij als een gezouten haring met verstand op nul... ik was gisteravond gewoon uitgeteld en mijn zenuwen lagen bloot dus heb ik kordaat gemeld dat ik een poosje rust wilde en hij zich moest koest houden of ik zou ontploffen... gelukkig is het doorgedrongen.

Zonet telefoon gekregen van de kliniek over die klacht... ben benieuwd of ze er iets aan gaan doen.

Oei het is alweer tijd voor de volgende druppelsessie... tot later!

15-12-2016 om 12:00 geschreven door Myette

Vandaag kwamen er herinneringen boven aan de tijd dat ik met de kinderen naar de dokter of tandarts moest... dan was het de hele dag van :"en wat gaat de dokter/tandarts dan doen mama" en "gaat het pijn doen mama" en dat ging maar door dagen aan één stuk... zo ook vandaag en de vorige dagen met 't manneke... die moest namelijk een nieuwe lens laten steken en vermits ik dat vorig jaar liet doen zeurde hij me de oren van de kop... na zowat voor de 100ste keer te hebben uitgelegd wat die operatie eigenlijk inhield gaf ik het op... dus vandaag was de grote dag... de afspraak was om 11u en vermits ik altijd rekening hou met vertragingen in het bus-gebeuren waren we veel te vroeg... zodoende hebben we de dag genoeglijk doorgebracht met wachten... bij de "bestelling" werd ons gevraagd of we 1-persoons of 2-persoonskamer wilden... wij kozen 2-persoons... in plaats hiervan werden we naar een "zaal" geleid d.w.z. een 4-persoons waarvan ze de bedden naar één kant hadden verschoven en tafeltjes en stoelen hadden neergepoot in de lege ruimte... het leek net een café maar dan een droog... uitkleden moest achter een gordijn waarbij de helft van de aanwezige wachtenden je kon gadeslaan... en daar zat je dan tussen de anderen in gekleed in dat belachelijke ziekenhuishemd... ik heb tijdens die uren heel wat bloot en blubberend vlees gezien... man tilde er niet echt zwaar aan maar als ik de patient was geweest had ik het geweigerd... er was zero privacy... na eerst zowat een uur doodse stilte kwam er een stel binnen waarvan de vrouw direct begon te tateren en plots was de stilte verbroken... het was welgeteld 15u toen we eindelijk naar huis mochten... de ene na de andere patiënt zagen we met jaloerse blikken opgeroepen worden en later gelukkig en opgelucht weer binnengereden... die mensen lachten wel maar gedroegen zich waardig... niet zo mijn wederhelft... die kwam in zo'n rolstoel binnenbollen met zijn handen in de lucht als de overwinnende bokser en met luid geroep : "hier ben ik dan weer"... zo typisch iets voor hem... het is altijd al een showbeest geweest... in elk geval ik ben blij dat wij daar vanaf zijn... nu morgen op controle en dan begint mijn "druppeltaak"

13-12-2016 om 21:19 geschreven door Myette

Gisteren kwamen dochter en schoonzoon eten... het was gezellig... ze hadden hun buikske vol en we hebben nog wat zitten natafelen en de wereldpolitiek even rechtgetrokken want wat al die zogenaamde leiders ervan maken is niet echt om over naar huis te schrijven... na het opruimen heb ik me teruggetrokken om in peis en vrede mijn nieuwe speeltje verder te verkennen en dat begint er al zo'n beetje op te trekken... het beestje is heel gewillig en doet wat ik vraag.

Van beesten gesproken... vanavond komt de "wilde beest" ons weer overrompelen... zijn snoepjes halen en veel knuffels want hij kan er echt niet genoeg van krijgen... trek je even je hand terug dan bonkt hij met zijn snuit tegen je aan om verder te strelen   dat doen we dan om beurten met plezier maar eerlijk gezegd... goed dat het maar enkele uren per week is.

Terwijl zoon er is geraak ik van het overtollige eten af... ik heb gisteren veel te veel gekookt en dat moet op... geen probleem zoon en hond lusten alles.

Vandaag wordt het klussendag... bankoverschrijvingen al gedaan... kerstkaarten schrijven al gedaan... nu nog wat andere klusjes en de dag is zoooo voorbij.

10-12-2016 om 11:28 geschreven door Myette

Ik ben niet bepaald een diplomate maar probeer mezelf toch te temperen wat kritische opmerkingen betreft... niet zo mijn wederhelft... die man kan het gewoon niet opbrengen zijn mond te houden en gooit het eruit... dat valt niet bepaald altijd in goede aarde en dan is zijn antwoord :"ja maar ik zei het al lachend"... tja zelfs een kritische opmerking die al lachend in je gezicht geslingerd wordt is niet leuk... vandaag moest hij naar de huisarts... hij had een resem vragen... toen de vrouw die voor hem binnen ging en een vol half uur daar bleef kreeg meneer het op zijn nerven... toen het zijn beurt was stapte hij binnen met (de lachende) opmerking : "wel wel het was een mooie vrouw he die zo lang binnen was"... toen hij thuis kwam bekloeg hij zich dat de dokter hem na 10 minuten al vroeg te betalen en dat hij de tijd niet kreeg al zijn vragen op hem af te vuren... hij zal het nooit leren dat kritiek niet echt met vreugde ontvangen wordt.

Vanmorgen weer met barstende koppijn wakker geworden en juist nu de kinderen komen eten... ik was welgeteld 10 dagen hoofdpijnvrij en dan PATS ik heb het zitten.

Heb tussen de soep en de patatjes wat zitten klooien met mijn nieuwe smartphone... dat ding onder de knie krijgen is nog niet zo gemakkelijk maar al doende leert men toch dus ik blijf klooien... niet dat ik al zijn geheimen ga doorgronden... met zo'n ding kun je veel... te veel om alles te gebruiken... ik heb toch wel al de apps gedownload die ik wèl ga gebruiken en een prachtige foto gemaakt van mijn halve trouwboek... die man is fotogeniek wat ik niet van mezelf kan zeggen... zelfs toen ik jong en fris was kwam elke foto van mij als een teleurstelling en nu zie ik er op een foto 10 jaar ouder uit dan wanneer ik in de spiegel kijk... frustrerend wel... en geen selfies voor mij... alleen nog een foto in het halfduister en zonder flits.

09-12-2016 om 13:13 geschreven door Myette

Nu ben ik niet vlug tevreden met mezelf... ik sta niet bepaald model voor "geduld" en "verdraagzaamheid" en dat brengt me soms in de problemen... niet dat ik mijn best niet doe maar ach... het vlees is zwak nietwaar... 't manneke liep al weer enkele dagen als een winterwolk rond... wat ik ook deed om de lucht te klaren het haalde niets uit... ik probeerde het langs zijn maag met gestoofde krieken... bracht nieuwe zachte sokken voor hem mee... liet hem de hele avond baas over de TV... niets hielp... gisteren barste hij weer uit in een van zijn brulbuien en ik... ik brulde terug en holde al  tierend naar boven... zat even aan mijn PC en kwam tot bedaren en inzicht... wat zat hem weer dwaars... tja ik ben geen "cuddle" beest en hij wel dus... ik terug naar beneden... gaf hem een kus enne... de bui was over... vandaag heb ik het goede werk voortgezet en ben met hem naar de golf gegaan en alles is nog peis en vree... een goede oplossing nietwaar maar... ik denk niet dat ik dat vaak zal kunnen opbrengen... ik kan echt geen toneel spelen en ben soms jaloers op mensen die kunnen vleien en flemen en zo altijd hun zin krijgen... je moet het maar kunnen... toch ben ik vandaag tevreden over mezelf en dat is meegepakt.

07-12-2016 om 20:35 geschreven door Myette

Onze zoon is me toch ne kerel zenne... vorig jaar kreeg ik van hem een smartphone en hij kocht voor hem dezelfde... dat ding was echter niets waard... zo traag als een boerenkar... het deed zijn eigen zinnetje... was op een zucht leeggelopen etc. etc. dus... het mijne belandde in de kast en die van hem in de vuilbak... en ik... ik haalde mijn oud GSMmeke weer tevoorschijn en was er gelukkig mee... maar toen... kwam zoon gisteren voor mijn verjaardag met een nieuwe aanzetten en die is heel wat beter... edoch... ik heb weer prijs om dat phoneke baas te worden en wat je allemaal met zo'n ding kan doen is ongelooflijk... ik zat de hele voormiddag te spelen en accounts in te voeren... onderweg kwam ik een "zaklamp" tegen en klikte die aan... na een tijd begon mijn hand wel verdacht warm aan te voelen en toen merkte ik dat die lamp nog altijd brandde... ik dus ijlings op zoek naar die app maar vond het gewoon niet terug... wat nu gedaan... zoon bellen voor hulp of nog maar eens proberen... en plots... ging het licht uit... wel prima maar ik weet nog altijd niet hoe je die verdekkese lamp aan en uit zet... ik nam ook een selfie en gooide het er al even vlug uit als ik het nam... was me dàt verschieten... zo'n lelijk mens en zoveel rimpels... ik ging direct in de badkamer in de spiegel kijken en daar viel het nog mee... ik heb het al vaak gezegd : foto's en ik accorderen niet.

04-12-2016 om 15:52 geschreven door Myette

Gewoonlijk heb ik er geen probleem mee om mijn gemoed te luchten en mijn diepste gedachten (allez ik vertel ook niet ALLES he) te onthullen maar vandaag heb ik gewoon geen goesting... dus geen ontboezemingen... geen geklaag of gezever... eigenlijk wel wat gezever want ben er mee bezig nu... en waarom... omdat er nu eens helemaal niks is gebeurd... mijn leventje hier verliep uiterst saai en ik geloof niet dat iemand ook maar zin heeft te lezen hoe ik geslapen heb of wat ik heb gegeten of hoe mijn stoelgang verliep... zodoende wacht ik maar af tot er wat schot in de zaak komt... d.w.z. tot ik iets zinnigs te vertellen heb.

Ik wil wel even kwijt dat het gisteren weer ontzettend leuk was met mijn blogmaatjes en dat ik hoop dit nog lang te mogen voortzetten.

En nu ga ik op rust... tot de volgende keer!

03-12-2016 om 19:11 geschreven door Myette

Waar is de tijd gebleven toen ik nog vol blijde verwachting naar de volgende verjaardag uitkeek en mijn leeftijd nog meldde met : 7 jaar en 5 maanden... nu zeg ik voorzichtig : ik ben NOG maar ... al ben ik nog maar 1 dag van de volgende verjaardag af... tja... het kan verkeren zei Brederode (ik weet nog altijd niet waarom die vent altijd vernoemd wordt)... in elk geval er is weer een jaartje bijgekomen op mijn al overladen agenda en ik ben er niet echt blij mee... nu zijn wij ook geen mensen om alles overdadig te vieren zodat die verjaardag heel rustig is verlopen... buiten de telefonische wensen van de kinderen was het stil... gelukkig kreeg ik ook veel lieve virtuele wensen toegestuurd waarvoor van harte dank... en daarmee was de kous af... als geschenk aan mezelf heb ik die dag niet gekookt.

Gisteren met 't manneke naar oogarts getogen voor onderzoek en afspraak voor lensoperatie... hij zit al jaren te klagen dat hij alles wazig ziet maar als je dan zegt dat hij nieuwe lenzen nodig heeft is zijn zicht plots weer beter... ik ben dus mee gegaan om de knoop door te hakken en in december gaat het gebeuren... dat worden weer zware tijden.

En we zitten in de winter modus... als de meeuwen over onze tuin scheren weten we hoe laat het is... het gras en de buitenslapende auto's in de straat zaten onder een mooi wit poederlaagje... toch liever dit dan wind en regen... ik ben benieuwd of dit alles van winter gaat worden dit jaar... vorig jaar kregen we ook zo'n piek in november en dan viel alles stil... mensen die in streken wonen waar het weer altijd hetzelfde is moeten zich toch dood vervelen want hoe begin je nu een gesprek... over het weer natuurlijk en dan komt de rest vanzelf.

Met deze ben ik voorlopig uitgeklapt... straks komt dochter aanlopen na haar bezoek aan de tandarts... ben benieuwd of haar been al beter is.

30-11-2016 om 10:28 geschreven door Myette

Op gevaar af misschien stiekeme mannen-lezers te beledigen... als dat zo is moeten ze maar van zich laten horen... zeg ik het nog maar eens : "mannen zijn toch een speciaal ras met een enorm ego"... dit naar aanleiding van al meegemaakte toeren... ze denken alles beter te weten... soms is dat wel zo maar niet altijd... en de keren dat ze er grandioos naast zitten zullen ze echt niet toegeven maar allerhande excuses zoeken om zich te rechtvaardigen... ach... een wijze vrouw doet alsof ze het niet merkt en bedekt alles met de mantel der liefde... zo ken ik er eentje... nooit ruzie daar alhoewel haar echtgenoot een geweldige betweter en dictator is... zij glimlacht en zwijgt... niet ik dus want ik ben niet zo wijs en zal het ook nooit worden... de keren dat ik mijn mond dichtklap om ruzie te vermijden voel ik de stoom langs mijn oren ontsnappen... en ik kan het dan ook niet vaak opbrengen want mijn bloeddruk is de dupe van die wijsheid... gelukkig ben ik tegenwoordig ook vergeetachtig aan 't worden... soms donder ik de trap op naar boven in een ziedende woede... zet mijn computer aan en vergeet dat ik eigenlijk kwaad was... zo zie je maar dat oud worden ook zijn voordelen heeft.

Vandaag was het rustig ten huize van... man is enkele keren gaan fietsen en dan kijk ik wat opgenomen programmas... wat gekookt... gelezen... gemaild... genaaid... en de dag is weeral bijna voorbij... nu nog de invasie van zoon met hond overleven en dan : OOGJES DICHT EN SNAVELTJE TOE!

26-11-2016 om 18:59 geschreven door Myette

Gisteren begaven we ons op weg voor ons jaarlijks clubdineetje in Brasschaat... toen ik aan 't manneke vroeg of ik de GPS moest aanzetten kreeg ik als antwoord : " Och gij ik zal de weg niet weten zeker, het is al de 5de keer dat we naar daar moeten" ... zodoende installeerde ik me vol vertrouwen in de auto... ach ik zou ook al lang beter moeten weten want mijn echtgenoot ziet altijd kans roet in 't eten te strooien op de een of andere manier... we reden dus... nog even dit gaan afzetten en nog even langs de Aldi want we zijn toch te vroeg... jawatte... om te beginnen hadden we alle verkeerslichten tegen en de Aldi zouden we dan toch maar overslagen... we hadden eindelijk de Bredabaan bereikt na ettelijke keren in de file te hebben gestaan en toen... sloeg man plots rechtsaf... ik waarvan oriëntatievermogen op nul komma nul staat opperde zachtjes : "waarom hier afslaan want we zaten toch op de Bredabaan" waarop man weer :"Och gij, ik zal het toch wel beter weten zeker"... ik zweeg toen als vermoord en we reden en bleven rijden tot zo ergens rond de kanten van Hove man begon te vermoeden dat we verkeerd zaten... ik moest dan rap rap de GPS inschakelen en die leidde ons terug naar de Bredabaan... we kwamen net op tijd om 1 glaasje Cava te nuttigen... trouwens dat glaasje had ik intussen hard nodig om mijn gemoed tot bedaren te brengen... na even de ronde te hebben gedaan van de andere 62 clubleden konden we aan tafel... het diner was weer voortreffelijk en het gezelschap idem dito... alles dus prima in orde alleen heb ik nog geen antwoord gekregen op mijn "voorzichtige" vraag : "Waarom sloeg je nu rechts af, je wist toch dat het in Brasschaat op de Bredabaan was en ik zegde het je nog"

25-11-2016 om 10:38 geschreven door Myette

Vandaag een saaie dag gehad... tja een witwas draaien... de strijk van de was van gisteren doen... koken... opruimen... bed verschonen... klussen die me niet bepaald weten te boeien...  gelukkig moest 't manneke na de middag op controle bij de dokter zodat ik nog even een filmpje kon meepikken om de sleur te breken... jullie weten nu al wel wat sleur met mij doet... ik word er geweldig terneergeslagen van... wat die man betreft... we hebben weer eens wapenstilstand voor zolang het duurt toch... morgen boodschappen doen en donderdag hebben we dat etentje van de club... hoop dat het weer leuk wordt.

Ik heb alvast de kerstkaarten te voorschijn gehaald... een dezer dagen zet ik me aan het schrijven... ook op Google gezocht naar dingen die je moet doen bij overlijden van de partner... echtgenoot kwam gisteren met de vraag wat te doen als ik eerst ga... tja... een goeie vraag die een goed antwoord verdient... dus heb ik bij Google mijn licht opgestoken en alles uitgeprint wat er te doen valt als... dat zijn zo van die zaken die je altijd voor je uitschuift maar inderdaad het kan gebeuren... nadat onze buurman/vriend plots op intensive care terecht kwam met een beginnend hartinfact ga je nadenken... ik ga nu niet zo ver dat ik al de koffietafel ga bestellen... als ik eerst ga zal ik me eens lekker in mijn kist omdraaien en denken : "zut, trek jullie plan maar, ik speel niet meer mee".

Alles bijeen genomen was het wel een saaie maar ook een productieve dag.

22-11-2016 om 21:58 geschreven door Myette

Zoals ik al vertelde... wij hadden een etentje gisteren en ditmaal was het Tibetaans... of het de echte Tibetaanse keuken was weet ik niet maar ja zo werd het ons toch verkocht... het was in een klein eethuisje in Chinatown... zo noemen wij hier in Antwerpen de Chinese wijk... dat is een lange straat tjokvol Chinese restaurantjes en winkeltjes... het was er klein en eenvoudig maar wel gezellig... de bediening was een en al glimlach... het eten "eetbaar" maar niet echt mijn smaak want hoofdzakelijk rijst... niet dat ik iets tegen rijst heb maar wel met mate en die rijst moet opgesmukt worden met veel groenten... maar het was gezellig met 7  aan tafel en dus een drukke conversatie... volgende week vrijdag krijgen we ons jaarlijks diner van de club... dat is een ietwat chiquere bedoening met ook meer deelnemers... zo rond de 60... en ook veel meer decibels.

De temperatuur hier is al een graadje verhoogd... een pieteklein graadje van mijn kant... de andere zijde loopt nog altijd op sokken rond... vanavond komt zoon weer aanlopen met Kiko en dan moet moeders paraat zijn want vaders blijft TV zitten kijken en is dan verontwaardigd dat hij iets niet weet... ach het zal toch nooit veranderen... ik dus ook niet haha!

Dat doet me denken aan eens... lange jaren geleden... toen ik bij onze huisarts zat en het me plots teveel werd en ik begon te janken... hij vroeg wat er loos was en ik spuide mijn klachten en vertelde over de onvoorstelbare verschillen in onze karakters... toen merkte hij heel nuchter op : "tja zo te horen heeft je man echt veel pech gehad met jou als vrouw" en ik... ik begon te lachen... die dokter van ons is een echte zwanzer... toen ik hem verleden jaar vroeg of de wittebroodweken nog voortduurden was zijn antwoord : "ach we zitten al aan het bruin brood, met hier en daar zo'n harde graankorrel erin" ... en zo is het leven.

19-11-2016 om 09:34 geschreven door Myette