Nu ben ik niet vlug tevreden met mezelf... ik sta niet bepaald model voor "geduld" en "verdraagzaamheid" en dat brengt me soms in de problemen... niet dat ik mijn best niet doe maar ach... het vlees is zwak nietwaar... 't manneke liep al weer enkele dagen als een winterwolk rond... wat ik ook deed om de lucht te klaren het haalde niets uit... ik probeerde het langs zijn maag met gestoofde krieken... bracht nieuwe zachte sokken voor hem mee... liet hem de hele avond baas over de TV... niets hielp... gisteren barste hij weer uit in een van zijn brulbuien en ik... ik brulde terug en holde al  tierend naar boven... zat even aan mijn PC en kwam tot bedaren en inzicht... wat zat hem weer dwaars... tja ik ben geen "cuddle" beest en hij wel dus... ik terug naar beneden... gaf hem een kus enne... de bui was over... vandaag heb ik het goede werk voortgezet en ben met hem naar de golf gegaan en alles is nog peis en vree... een goede oplossing nietwaar maar... ik denk niet dat ik dat vaak zal kunnen opbrengen... ik kan echt geen toneel spelen en ben soms jaloers op mensen die kunnen vleien en flemen en zo altijd hun zin krijgen... je moet het maar kunnen... toch ben ik vandaag tevreden over mezelf en dat is meegepakt.

07-12-2016 om 20:35 geschreven door Myette

Onze zoon is me toch ne kerel zenne... vorig jaar kreeg ik van hem een smartphone en hij kocht voor hem dezelfde... dat ding was echter niets waard... zo traag als een boerenkar... het deed zijn eigen zinnetje... was op een zucht leeggelopen etc. etc. dus... het mijne belandde in de kast en die van hem in de vuilbak... en ik... ik haalde mijn oud GSMmeke weer tevoorschijn en was er gelukkig mee... maar toen... kwam zoon gisteren voor mijn verjaardag met een nieuwe aanzetten en die is heel wat beter... edoch... ik heb weer prijs om dat phoneke baas te worden en wat je allemaal met zo'n ding kan doen is ongelooflijk... ik zat de hele voormiddag te spelen en accounts in te voeren... onderweg kwam ik een "zaklamp" tegen en klikte die aan... na een tijd begon mijn hand wel verdacht warm aan te voelen en toen merkte ik dat die lamp nog altijd brandde... ik dus ijlings op zoek naar die app maar vond het gewoon niet terug... wat nu gedaan... zoon bellen voor hulp of nog maar eens proberen... en plots... ging het licht uit... wel prima maar ik weet nog altijd niet hoe je die verdekkese lamp aan en uit zet... ik nam ook een selfie en gooide het er al even vlug uit als ik het nam... was me dàt verschieten... zo'n lelijk mens en zoveel rimpels... ik ging direct in de badkamer in de spiegel kijken en daar viel het nog mee... ik heb het al vaak gezegd : foto's en ik accorderen niet.

04-12-2016 om 15:52 geschreven door Myette

Gewoonlijk heb ik er geen probleem mee om mijn gemoed te luchten en mijn diepste gedachten (allez ik vertel ook niet ALLES he) te onthullen maar vandaag heb ik gewoon geen goesting... dus geen ontboezemingen... geen geklaag of gezever... eigenlijk wel wat gezever want ben er mee bezig nu... en waarom... omdat er nu eens helemaal niks is gebeurd... mijn leventje hier verliep uiterst saai en ik geloof niet dat iemand ook maar zin heeft te lezen hoe ik geslapen heb of wat ik heb gegeten of hoe mijn stoelgang verliep... zodoende wacht ik maar af tot er wat schot in de zaak komt... d.w.z. tot ik iets zinnigs te vertellen heb.

Ik wil wel even kwijt dat het gisteren weer ontzettend leuk was met mijn blogmaatjes en dat ik hoop dit nog lang te mogen voortzetten.

En nu ga ik op rust... tot de volgende keer!

03-12-2016 om 19:11 geschreven door Myette

Waar is de tijd gebleven toen ik nog vol blijde verwachting naar de volgende verjaardag uitkeek en mijn leeftijd nog meldde met : 7 jaar en 5 maanden... nu zeg ik voorzichtig : ik ben NOG maar ... al ben ik nog maar 1 dag van de volgende verjaardag af... tja... het kan verkeren zei Brederode (ik weet nog altijd niet waarom die vent altijd vernoemd wordt)... in elk geval er is weer een jaartje bijgekomen op mijn al overladen agenda en ik ben er niet echt blij mee... nu zijn wij ook geen mensen om alles overdadig te vieren zodat die verjaardag heel rustig is verlopen... buiten de telefonische wensen van de kinderen was het stil... gelukkig kreeg ik ook veel lieve virtuele wensen toegestuurd waarvoor van harte dank... en daarmee was de kous af... als geschenk aan mezelf heb ik die dag niet gekookt.

Gisteren met 't manneke naar oogarts getogen voor onderzoek en afspraak voor lensoperatie... hij zit al jaren te klagen dat hij alles wazig ziet maar als je dan zegt dat hij nieuwe lenzen nodig heeft is zijn zicht plots weer beter... ik ben dus mee gegaan om de knoop door te hakken en in december gaat het gebeuren... dat worden weer zware tijden.

En we zitten in de winter modus... als de meeuwen over onze tuin scheren weten we hoe laat het is... het gras en de buitenslapende auto's in de straat zaten onder een mooi wit poederlaagje... toch liever dit dan wind en regen... ik ben benieuwd of dit alles van winter gaat worden dit jaar... vorig jaar kregen we ook zo'n piek in november en dan viel alles stil... mensen die in streken wonen waar het weer altijd hetzelfde is moeten zich toch dood vervelen want hoe begin je nu een gesprek... over het weer natuurlijk en dan komt de rest vanzelf.

Met deze ben ik voorlopig uitgeklapt... straks komt dochter aanlopen na haar bezoek aan de tandarts... ben benieuwd of haar been al beter is.

30-11-2016 om 10:28 geschreven door Myette

Op gevaar af misschien stiekeme mannen-lezers te beledigen... als dat zo is moeten ze maar van zich laten horen... zeg ik het nog maar eens : "mannen zijn toch een speciaal ras met een enorm ego"... dit naar aanleiding van al meegemaakte toeren... ze denken alles beter te weten... soms is dat wel zo maar niet altijd... en de keren dat ze er grandioos naast zitten zullen ze echt niet toegeven maar allerhande excuses zoeken om zich te rechtvaardigen... ach... een wijze vrouw doet alsof ze het niet merkt en bedekt alles met de mantel der liefde... zo ken ik er eentje... nooit ruzie daar alhoewel haar echtgenoot een geweldige betweter en dictator is... zij glimlacht en zwijgt... niet ik dus want ik ben niet zo wijs en zal het ook nooit worden... de keren dat ik mijn mond dichtklap om ruzie te vermijden voel ik de stoom langs mijn oren ontsnappen... en ik kan het dan ook niet vaak opbrengen want mijn bloeddruk is de dupe van die wijsheid... gelukkig ben ik tegenwoordig ook vergeetachtig aan 't worden... soms donder ik de trap op naar boven in een ziedende woede... zet mijn computer aan en vergeet dat ik eigenlijk kwaad was... zo zie je maar dat oud worden ook zijn voordelen heeft.

Vandaag was het rustig ten huize van... man is enkele keren gaan fietsen en dan kijk ik wat opgenomen programmas... wat gekookt... gelezen... gemaild... genaaid... en de dag is weeral bijna voorbij... nu nog de invasie van zoon met hond overleven en dan : OOGJES DICHT EN SNAVELTJE TOE!

26-11-2016 om 18:59 geschreven door Myette

Gisteren begaven we ons op weg voor ons jaarlijks clubdineetje in Brasschaat... toen ik aan 't manneke vroeg of ik de GPS moest aanzetten kreeg ik als antwoord : " Och gij ik zal de weg niet weten zeker, het is al de 5de keer dat we naar daar moeten" ... zodoende installeerde ik me vol vertrouwen in de auto... ach ik zou ook al lang beter moeten weten want mijn echtgenoot ziet altijd kans roet in 't eten te strooien op de een of andere manier... we reden dus... nog even dit gaan afzetten en nog even langs de Aldi want we zijn toch te vroeg... jawatte... om te beginnen hadden we alle verkeerslichten tegen en de Aldi zouden we dan toch maar overslagen... we hadden eindelijk de Bredabaan bereikt na ettelijke keren in de file te hebben gestaan en toen... sloeg man plots rechtsaf... ik waarvan oriëntatievermogen op nul komma nul staat opperde zachtjes : "waarom hier afslaan want we zaten toch op de Bredabaan" waarop man weer :"Och gij, ik zal het toch wel beter weten zeker"... ik zweeg toen als vermoord en we reden en bleven rijden tot zo ergens rond de kanten van Hove man begon te vermoeden dat we verkeerd zaten... ik moest dan rap rap de GPS inschakelen en die leidde ons terug naar de Bredabaan... we kwamen net op tijd om 1 glaasje Cava te nuttigen... trouwens dat glaasje had ik intussen hard nodig om mijn gemoed tot bedaren te brengen... na even de ronde te hebben gedaan van de andere 62 clubleden konden we aan tafel... het diner was weer voortreffelijk en het gezelschap idem dito... alles dus prima in orde alleen heb ik nog geen antwoord gekregen op mijn "voorzichtige" vraag : "Waarom sloeg je nu rechts af, je wist toch dat het in Brasschaat op de Bredabaan was en ik zegde het je nog"

25-11-2016 om 10:38 geschreven door Myette

Vandaag een saaie dag gehad... tja een witwas draaien... de strijk van de was van gisteren doen... koken... opruimen... bed verschonen... klussen die me niet bepaald weten te boeien...  gelukkig moest 't manneke na de middag op controle bij de dokter zodat ik nog even een filmpje kon meepikken om de sleur te breken... jullie weten nu al wel wat sleur met mij doet... ik word er geweldig terneergeslagen van... wat die man betreft... we hebben weer eens wapenstilstand voor zolang het duurt toch... morgen boodschappen doen en donderdag hebben we dat etentje van de club... hoop dat het weer leuk wordt.

Ik heb alvast de kerstkaarten te voorschijn gehaald... een dezer dagen zet ik me aan het schrijven... ook op Google gezocht naar dingen die je moet doen bij overlijden van de partner... echtgenoot kwam gisteren met de vraag wat te doen als ik eerst ga... tja... een goeie vraag die een goed antwoord verdient... dus heb ik bij Google mijn licht opgestoken en alles uitgeprint wat er te doen valt als... dat zijn zo van die zaken die je altijd voor je uitschuift maar inderdaad het kan gebeuren... nadat onze buurman/vriend plots op intensive care terecht kwam met een beginnend hartinfact ga je nadenken... ik ga nu niet zo ver dat ik al de koffietafel ga bestellen... als ik eerst ga zal ik me eens lekker in mijn kist omdraaien en denken : "zut, trek jullie plan maar, ik speel niet meer mee".

Alles bijeen genomen was het wel een saaie maar ook een productieve dag.

22-11-2016 om 21:58 geschreven door Myette

Zoals ik al vertelde... wij hadden een etentje gisteren en ditmaal was het Tibetaans... of het de echte Tibetaanse keuken was weet ik niet maar ja zo werd het ons toch verkocht... het was in een klein eethuisje in Chinatown... zo noemen wij hier in Antwerpen de Chinese wijk... dat is een lange straat tjokvol Chinese restaurantjes en winkeltjes... het was er klein en eenvoudig maar wel gezellig... de bediening was een en al glimlach... het eten "eetbaar" maar niet echt mijn smaak want hoofdzakelijk rijst... niet dat ik iets tegen rijst heb maar wel met mate en die rijst moet opgesmukt worden met veel groenten... maar het was gezellig met 7  aan tafel en dus een drukke conversatie... volgende week vrijdag krijgen we ons jaarlijks diner van de club... dat is een ietwat chiquere bedoening met ook meer deelnemers... zo rond de 60... en ook veel meer decibels.

De temperatuur hier is al een graadje verhoogd... een pieteklein graadje van mijn kant... de andere zijde loopt nog altijd op sokken rond... vanavond komt zoon weer aanlopen met Kiko en dan moet moeders paraat zijn want vaders blijft TV zitten kijken en is dan verontwaardigd dat hij iets niet weet... ach het zal toch nooit veranderen... ik dus ook niet haha!

Dat doet me denken aan eens... lange jaren geleden... toen ik bij onze huisarts zat en het me plots teveel werd en ik begon te janken... hij vroeg wat er loos was en ik spuide mijn klachten en vertelde over de onvoorstelbare verschillen in onze karakters... toen merkte hij heel nuchter op : "tja zo te horen heeft je man echt veel pech gehad met jou als vrouw" en ik... ik begon te lachen... die dokter van ons is een echte zwanzer... toen ik hem verleden jaar vroeg of de wittebroodweken nog voortduurden was zijn antwoord : "ach we zitten al aan het bruin brood, met hier en daar zo'n harde graankorrel erin" ... en zo is het leven.

19-11-2016 om 09:34 geschreven door Myette

Zoals ik al eerder heb verteld... tja ik kom er eerlijk voor uit... loopt het niet altijd even vlot hier... mijn huisband is een opvliegend manneke en ik ben zo gemaakt dat ik gewoon reageer op de manier waarop mensen me behandelen... zijn ze lief dan ben ik de zachtheid zelve... brullen ze tegen me dan brul ik nog harder terug... gisteren was het weer zo'n dag... man liep in een donkere wolk rond... waarom... al sla je me dood... toen hij opeens losbarste en me verweet dat ik teveel elektra verbruik want owee ik had al eens mijn elektrisch fornuis vergeten af te zetten toen ik de potten eraf nam en nog eens owee ik had op een dag het licht laten branden boven... wij hebben overal spaar-en ledlampen dus zo erg zullen de kosten wel niet oplopen... toen ik kalm opmerkte dat we dan maar zullen zwijgen over de TV... dat ding staat constant op en dan ligt meneer er zalig bij te slapen... afzetten mag niet want dan is meneer kwaad... maar hij knipt wel elke keer het licht uit als ik maar even de kamer verlaat... je ziet de regels worden niet rechtvaardig verdeeld ten huize van... die opmerking van mij deed hem in een franse coleire uitbarsten en toen ik wilde antwoorden liep hij de kamer uit... de lafaard... de rest van de avond was het heel stil hier... hij probeerde wel enkele onnozele opmerkingen te spuien waarop ik indisch doof werd... nu sluipt hij rond en probeert me aan het praten te krijgen waarop ik sporadisch een NEE of JA laat horen... ik merk wel dat hij een schuldgevoel heeft maar laat hem sudderen... de oen... wat denkt die wel.

Zo dadelijk moeten we vertrekken voor een etentje met de vrienden... we hadden vroeger een uitgebreide vriendenkring maar die kring is duchtig aan 't krimpen... gisteren nog kwam onze buurvrouw/vriendin vertellen dat haar man op intensive care ligt met hartfalen... hij kreeg een stent ingeplaatst en nu is het weer afwachten... zo stilaan vullen we onze dagen met ziekenbezoek en begrafenissen... leuk is anders.

Het weer ziet er ook al niet aanlokkelijk uit... donkergrijze lucht... regen... zo'n weertje waarop je niet weet wat aantrekken... maar ja... niks aan te doen.

18-11-2016 om 00:00 geschreven door Myette

Herfstbeelden... een gazon vol goudbruine bladeren... bomen die twijfelen of ze hun haar willen verliezen of nog eventjes vasthouden... duiven die met opgepompte veren zitten te kleumen... grijze lucht... nat terras... dat zijn de beelden die ik vanuit mijn living bekijk... ik zie het en ben blij dat ik niet buiten moet... morgen echter zullen er boodschappen moeten worden gedaan want ik ben door mijn voorraad vers voedsel heen... en vrijdag gaan we eten met een groepje vrienden... dat kan wel gezellig worden... Chinees/Nepalees/Indisch eten... ik ben echter een heel kleine eter en dat zal wel "nippen" worden... een hapje hier en een hapje daar gelardeerd met veel prietpraat en... hopelijk... besproeid met een te genieten wijntje... als nagerecht neem ik er de hoofdpijn dan maar bij.

De kogel is door de kerk... zoon nodigde wat vrienden uit voor de kerst... dit om het "gat" te vullen dat zijn zus en schoonzoon nalaten... jaloezie is niet mooi maar wat ben ik soms jaloers op families waar broers en zussen het goed met elkaar kunnen vinden... ik ken er zo enkele... alle kinderen en ook hun kinderen en kleinkinderen komen voor elk feest bijeen... ze helpen elkaar en hun ouders... je zou voor minder jaloers zijn... helaas is het niet zo voor ons.

Dat brengt me op het onderwerp "euthanasie" waar nu over gesproken wordt... de vrijheid om vanaf 70 zelf te mogen beslissen of je er uit wil stappen... ik ben 100 % vóór... je zit in een home... half blind... heel erg hardhorend... je gebit past je niet meer... je eten smaakt niet... op TV krijg je te veel en te snel informatie die je hersens niet meer kunnen opnemen... communiceren met je medebewoners lukt ook niet zo goed want zij lijden aan dezelfde kwalen... dus blijf je maar op je kamer zitten vegeteren en wachten tot je pamper moet worden ververst... als het zover is komen er 2 jonge hulpen binnen gestoven die je rap-rap droog leggen en weer verdwijnen op een drafje want de volgende pamper wacht al... zie je het voor je... nee als dàt mijn lot is wil ik eruit... ik heb het meegemaakt met la mamma... ze werd 103 en tot haar 100 ging het redelijk maar dan... die laatste jaren waren er te veel aan.

Ik ben echter niet van plan me nu al gewonnen te geven hoor... 't manneke gaat zo dadelijk een vriend opzoeken en ik... ik ga van die vrijheid gebruik maken om een van mijn op TV opgenomen films te bekijken... als de kater van huis is danst de kat nietwaar.

16-11-2016 om 13:58 geschreven door Myette

Iedereen zal dit wel eens hebben zeker... zo'n dag dat je je onrustig voelt... geen zin in iets hebt... niet goed weten wat je met je lijf aanmoet... wel ik heb zo'n dag... wilde deze ochtend lekker in bed blijven maar aangezien mijn poetshulp om 9 u voor de deur staat zat dit er niet in... dus heb ik mijn tegenstribbelende ledematen uit bed gesleurd... even daarna mijn al even tegenspartelende wederhelft ook want die had er zichtbaar evenmin  zin in... het is ook nog zo donker 's morgens... en toen de hulp er was heb ik mijn plichten vervuld d.w.z. afstoffen... opruimen... de keuken een goeie beurt geven... de kamerplanten eveneens... en toen dat gedaan was en mijn hulp weg liep ik leeg... mijn boek kon me niet boeien... even naar Poirot op TV gekeken en dan naar mijn  PC... wat zitten zappen en toen kwam ik uit bij flashmobs... geloof het of niet maar die kunnen me ontroeren... ik vind het zelf onnozel maar zo'n flashmob doet iets met me... ik keek naar een menigte "Riverdancers" en die vind ik gewoon fascinerend... ik krijg altijd de neiging die pasjes te willen uitproberen maar heb schrik in de knoop te schieten dus niet... dan een hele meute die "Thriller" van Jackson dansen... dan kan ik me niet inhouden en sta mee te stampen... nog wat Riverdance en andere... het is boeiend maar ik ben er echt niet rustiger van geworden... mijn benen jeuken... op zulke momenten betreur ik het diep dat ik niet meer jong ben... 't manneke en ik hebben veel gedanst in onze jeugdjaren... en wat ik het liefste deed was zo'n nieuwe dans in groep beleven... je laat je meeslepen en vergeet jezelf... mooie herinneringen!

14-11-2016 om 17:05 geschreven door Myette

Verdorie en nog eens verdorie... je kan geen radio of TV meer aanzetten of je hoort en ziet stommiteiten... net nu ik ietwat bekomen was van Trump komen ze weer aanzetten met rellen om Zwarte Piet... gaat dat nu nooit stoppen... moeten we hier al onze tradities overboord gooien voor die ondankbare vreemdelingen die hier onderdak en steun krijgen maar niet akkoord gaan met onze gebruiken... ik die vroeger altijd die "arme allochtonen" verdedigde tot ongenoegen van mijn andere helft begin ze stilaan zo beu te worden als kouwe pap... ik vind warme pap al niet alles dus koude helemaal niet... ze hebben de mond vol van "racisten" hier en "racisten" daar maar verdorie... en nog eens verdorie... ze staan zelf stijf van het racisme... ik ben voorstander van tolerantie maar te veel tolerantie stinkt... in Frankrijk willen ze de kerststal ook afschaffen... waarom tolereren wij dan nog hun soepkleren en onverdoofd slachten en nog wat van die zaken... jaja tolerantie en respect voor andersdenkenden... dat zit er bij ons ingebakken maar bij hen blijkbaar niet... het begint bij kleine toegevingen en als we niet eindelijk eens onze poot gaan stijfhouden zitten we binnenkort allemaal Allah te aanbidden.

Dat moest er weer eens even af... nu terug naar het meer prettiger nieuws... eigenlijk geen nieuws maar een gezellig etentje met onze buren/vrienden ter ere van ons 60-jarig huwelijk... wij wonen al 55 jaar naast elkaar en zijn al even lang vrienden... het was leuk...  en lekker ook.

Gisteren zoals gewoonlijk zoon met hond ontvangen... zoon moest het stellen met soep van het huis want moeders had geen zin in koken... ze vonden het allebei lekker.

Kerstmis gaan we bij zoon... zijn zus en schoonbroer geven forfait want het zit nog altijd scheef tussen hen... zodoende moeten pa en ma hun tijd verdelen tussen de twee partijen zonder zich te willen moeien... iets wat voor 't manneke geweldig moeilijk valt... soms zou ik hem een tape op de mond moeten plakken om hem stil te houden... ach... het gaat niet altijd zo vlot als je wel zou willen maar je moet het maar nemen zoals het uitkomt.

13-11-2016 om 10:47 geschreven door Myette

Toen ik deze ochtend het nieuws hoorde op de radio en daarna de overwinningsspeech moest aanhoren werd ik gewoon misselijk... die hypocriete kerel te horen brullen over zijn "wonderful wife" en zijn "wonderful family" die stuk voor stuk werden voorgesteld en al stonden te likkebaarden in het vooruitzicht van de belangrijke en vetbetaalde postjes ze gingen krijgen... werd me echt teveel... een man die belastingen ontdook zou de hoge inkomens zwaar gaan belasten ten voordele van de lage inkomens... en dat geloven die onnozelaars daar... weer een bewijs dat Amerika bevolkt wordt door een groot aantal debielen... excusez le mot... ik word er zo kwaad van... hij heeft zowat meer dan de helft van het land beledigd en die dikhuiden stemmen dan nog voor hem... ongelooflijk... en dat "ongeleid projectiel" wordt "mister president" en daardoor zowat oppermachtig... ARM AMERIKA!

Wat mij en zoveel anderen angst aanjaagt is de invloed die hij gaat uitoefenen... een invloed die niet gebaseerd is op gezond verstand... hij is zo'n man die eerst doet voordat hij nadenkt en die super-egos zijn ook bijzonder lichtgeraakt.

Ach... wat baat het dat geklaag... ik hoop alleen dat ze daar spoedig zullen inzien welke grote fout ze hebben begaan en dan moeten ze wel 4 jaar lang met "hun verbrand gat op de blaren blijven zitten"

Wat mezelf betreft... ik ben duizelig opgestaan en het wil maar niet beteren... het zal een rustige dag worden hier.

09-11-2016 om 10:10 geschreven door Myette

We zijn al enkele tijd aan het sukkelen met onze centrale verwarming waarvan de waakvlam telkens spontaan dooft... zo ook weer de vorige dagen... ik moet dan de kelder in en op mijn knieën voor dat beest gaan zitten om die veilleuse weer aan te krijgen... iets dat echt niet gemakkelijk gaat... gisteren kwamen we thuis van ons maandelijks ontbijt met vrienden en we hadden weer prijs... koud... steenkoud in huis... dus trok bibi weer naar beneden gewapend met stekskes en begon aan haar taak... psjt... psjt... psjt... na zowat 10 pogingen trok ik vloekend terug naar boven... trok enkele truien aan... wikkelde me in een deken en ging zitten lezen... jawadde... na een 10-tal minuten ikke terug gaan proberen... nada... noppes... deze ochtend een laatste poging en... eureka... het pakte... na zowat een halfuurtje warmte was het weer zover en mijn geduld uitgeput... ben beginnen te bellen naar verscheidene zaken waar ik overal de voice mail kreeg te horen... nog wat gewacht want ze gingen allemaal terugbellen... tegen 11 u nog een andere firma gebeld en die wilden direct komen... en ze kwamen ook... een oudere man vergezeld van een jonge gast... de oude deed het werk en de jonge stond erop te kijken... wat ze wel gemeen hadden waren de ringetjes in hun oren... ik heb geprobeerd ze te tellen maar het lukte me niet... in elk geval we hebben weer vuur maar voor hoelang is af te wachten want dat bakbeest is al zeker 30 jaar oud... het merk bestaat niet meer en zo ook de onderdelen... dus... zware kosten in zicht.

De rest van de week was redelijk druk dus weinig tijd om te bloggen.

07-11-2016 om 14:39 geschreven door Myette

Wat is dat toch... die tranen die voor een niks opkomen... als ik me pijn doe vloek ik eens hard... als het blijft pijn doen kruip ik weg in een hoek en wacht tot het beter wordt... heb ik ruzie met mijn wederhelft dan vloek ik nog harder en sla met een van onze deuren... maar huilen is er niet bij... tranen komen er alleen als ik een lied hoor waar herinneringen aan kleven... of het verhaal lees van een of andere zielepoot... iemand die onrecht werd aangedaan kan me geweldig raken... dierenleed idem dito... en dan spreek ik nog niet over een film... en ga zo maar verder... het is soms genant... is dat oud worden... eigenlijk had ik dat altijd al... 't manneke zegt dat ik "een harde" ben omdat ik niet direct begin te huilen als ik me bezeer... maar soms zou ik willen dat ik harder werd.

In mijn omgeving krioelt het van "gevallen vrouwen en mannen" meestal vrouwen en ik was mezelf aan 't feliciteren dat ik daar tot hiertoe aan ontsnapt ben... jawadde... hoogmoed komt voor de val en ja ik ben gevallen... gisteren moest ik mijn griepspuit gaan halen... poetshulp was juist buiten... rap rap een boke gegeten en me wat opgefrist... gele sticker van de ziekenkas klaargelegd plus boodschappenlijst voor daarna en de auto in... daar aangekomen bonnetje getrokken en wachten op mijn beurt... het ging goed vooruit maar plots ging er een lichtje branden in mijn zemelenkop... ik was toch wel die spuit vergeten mee te brengen zeker... naar buiten gespurt... auto in naar huis... daar wilde ik uitstappen en bleef met mijn laars in de hengsels van mijn tas hangen met als resultaat dat ik pardoes de auto uittuimelde... ruggelings...eerst op knie... dan op gerepareerde heup... polsen verzeerd... wat je allemaal doet bij zo'n val weet je zelf niet maar achteraf doet je hele lijf zeer... mijn linkerarm door die spuit en de rechterkant door de val... terug de auto in naar de dokter waar natuurlijk mijn volgnummer al lang voorbij was dus weer geduld oefenen... enne... geen traan gelaten alleen gevloekt.

01-11-2016 om 10:19 geschreven door Myette

Zoals het een goede echtgenote betaamt heb ik gisteren 't manneke uitgelaten... ik die niet meer echt wandelziek ben heb mijn moed bijeen geschraapt... manlief bij de lurven gepakt en hem gedwongen naar t' Rivierenhof te rijden... we hebben er zo'n 2 uren gewandeld in betrekkelijke stilte... betrekkelijk ja want mijn heer en meester is een echte kwebbelkous die zelfs zijn gedachten eruit flapt... dit vergt van mij onnoemelijk veel geduld want ik hou van stilte... zeker in de natuur... soit... ik heb het overleefd en toen we weer thuis waren heb ik me met een gelukzalige zucht in mijn zetel gevleid... met zuiver geweten... tevreden met mezelf... en dat is niet te versmaden.

Het was prachtig weer en de herfstkleuren zijn inderdaad mooi maar toch maken ze me altijd wat triest... teken van vergankelijkheid en op mijn leeftijd maakt je dat echt niet gelukkig... maar toch... dat park is onmetelijk groot en je kan er uren in ronddwalen zonder in herhaling te vallen... wie er ook ronddwaalden in massa waren mensen in diverse leeftijden met hun ogen gericht op hun smartphone... wat ze zochten weet ik niet... pokémon... ik dacht dat die hype al voorbij was... of zoeken ze nu alweer een ander monstertje om de nek om te wringen... er waren ook enkele jongelui die zelfs te lui waren om de zoektocht te voet af te leggen maar op hun fiets rondzwierden met smartphone in de hand... ook vele hondjes gezien in alle maten en modellen...een vruchtbare dag dus.

Vandaag is het poetsdag... ik heb mijn deel van het werk al af en kreeg toestemming om boven wat te gaan bloggen... straks mijn griepspuit gaan halen en laat dan de winter maar komen.

31-10-2016 om 11:15 geschreven door Myette

Halloween, weer zo'n opgeklopte toestand overgewaaid uit Amerika... voor mij is november altijd verbonden met kerkhofbezoek, donkere dagen, natte dagen, winderige dagen... enfin zowat van alles dat ik niet lust... nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de mensen bewonder die zich inspannen om Halloween te gedenken met enge heksen en zwarte katten en griezelig grijnzende pompoenen... bij mij ligt er ook een pompoen in de voortuin... mij geschonken door een lieve vriendin... die pompoen werd echter niet verminkt maar ligt in ongeschonden staat mijn voortuintje op te pimpen... van kerkhofbezoek ben ik ook verlost want papa's graf is al jaren geleden opgeruimd en la mamma werd verast en zo moet het bij mij ook als mijn tijd gekomen is... geen rompslomp... niet die jaarlijkse verplichte gang naar dat graf... geen gesleur met zware potten chrysanten... ik wil door de wind meegevoerd worden... wie weet waar ik dan terecht kom... ik die altijd had willen reizen maar er nooit de kans toe kreeg zal me dan eindelijk eens kunnen uitleven... "Gewaaid door de Wind" was dan ook een van mijn lievelingsfilmen... ach ik zou er zowaar goesting in krijgen... alhoewel bij nader inzien ga ik toch nog maar wat wachten... uitgesteld is niet verloren toch!

26-10-2016 om 23:31 geschreven door Myette

Ik ben vandaag heel tevreden over mezelf... let op... dat gebeurt me niet vaak... van nature eerder een perfectionist zijnde loopt er niet veel echt naar mijn volledige goesting... je kent dat wel... je maakt plannen en die lopen nooit zoals je zou wensen... en waarom ben ik nu zo content... opgepast... niet schrikken hoor... ik heb namelijk vandaag bijna de hele dag gewerkt... jaja... je hoort het goed... werken... eigenlijk stond ik deze ochtend niet echt te springen van vreugde want ik had een slechte nacht gehad... wat er op mijn lever lag weet ik niet maar ik had rare dromen en moest 5 x het bed uit... en toch... na het morgendboke stroopte ik de mouwen op en maakte het terras klaar voor de winter... de meubeltjes kregen een goeie beurt en werden in een hoek opgestapeld... de vloer werd gesopt en van duivenpoep ontdaan... na zo'n inspanning ben ik dan aan een half uurtje rust toe... met sudoku... daarna kwam het strijken van de witwas van gisteren... het middagboke volgde met half uurtje rust... het eten voor het avondmaal gekookt... zomerkleren opgeborgen... winterkleren uit hun schuilplaats getrokken... de geraniums uit de tuin in potten gestopt... samen met 't manneke... en dat vergt ook een zware inspanning want we hebben elk een andere manier van werken... die potten naar het terras boven gesleurd voor de winter... de afwas gedaan... dan een voetbad genomen want de pedicure kwam... eindelijk een uurtje rust met babbel... dan eten met weer de afwas... ik sta versteld van mezelf en ben dus dik tevreden... nog wat mailtjes versturen en dan kruip ik in mijn pon op de divan voor een avondje TV.

24-10-2016 om 19:45 geschreven door Myette

Het valt niet mee elke dag iets uit je mouw te schudden... zoo spannend is mijn leven nu ook weer niet... je kent dat... elke dag dat opruimen... die was (er staat me weer een volgepropte wasmand aan te staren)... jaja seffes he, ik ben efkes bezig... de strijk daarna (iets waar ik altijd BAH tegen zeg)... het dagelijks probleem "wat ga ik nu weer eens koken!!!!!!"... de bijna dagelijkse worsteling met 't manneke om hem ietwat deftig te laten rondlopen (die man ziet gewoon niet dat zijn hemd/broek/sokken een wasbeurt nodig hebben en zijn stereotiep gezegde is :"dat speelt gene rol"... in mijn ogen dus wel en LAP we zijn weer vertrokken.

Gisteren het wekelijkse bezoekje van zoon met zijn mateke Kiko... ocharme dat beest... zoon is er mee naar de dierenarts gegaan want die bijtwond was ontstoken en werd door de dokter uitgespoeld... nu ettelijke malen per dag ontsmetten en speciale zalf in de holte (ja het is werkelijk een holte waar je je vinger kan insteken)... en dan nog antibiotica pillen slikken... en dat beest laat alles geduldig gebeuren... de schat... ik heb hem gisteren van pure compassie extra vertroeteld en hem een hele biefstuk gevoerd...die was toch te taai voor ons... maar Kiko heeft daar geen problemen mee... kippenbotten knabbelt hij op als chips... hij werd gewogen bij de dokter en is al op 42 kg. gekomen... meer mag niet maar het beest is echt een hollebollegijs... als ik één vin verroer staat hij al vóór mij in de keuken met smachtende ogen en wiebelende neus... wie kan dat weerstaan... ik dus niet.

Maandag komt de pedicure mijn poezelige voetjes verzorgen... dinsdag gaan we onze griepspuit halen... en de rest van de week zien we wel wat er gebeurt.

23-10-2016 om 11:11 geschreven door Myette

OEI OEI... ik vrees dat jullie me een echte klaagmie vinden maar het is echt niet zo dat ik steeds zit te janken over alles wat me tegen zit... ik schrijf gewoon van me af wat me op dat ogenblik dwars zit en aangezien het leven een voortdurende strijd is komt dit vaak voor... ik vertel ook over de dingen die me plezier doen... noem het maar een lach en een traan.

Vandaag had ik bvb een heuglijke dag... de voormiddag besteed aan onze voorraadkast aanvullen... dat vind ik nu eens een prettig werkje... ik heb me alleen in het zweet gewerkt om voor de vriesproducten nog een plaatsje te vinden... zoals gewoonlijk zijn mijn ogen groter dan mijn buik... maar eens alles gestouwd sloeg ik mezelf fier op de borst... in de namiddag moest 't manneke met een "zere duim" naar de dokter en hij gaf me goedgunstig permissie thuis te blijven... dus eens meneer buiten was heb ik me knus op de bank genesteld om mijn opgenomen Poldark-serie te bekijken... een serie die me nog eens kan bekoren... niet dat ik nu bepaald in die "korsetten-tijd" zou willen leven maar het heeft toch wel charme... de tegenstelling tussen de "high society" en de paupers... en die Engelse films zijn van high quality.

Ik zit hier een beetje ongemakkelijk te wezen... heb mezelf op bloemkool getracteerd... dat eet manlief niet... voor hem waren er boontjes met tomaat... en nu voel ik me precies een luchtballon... OEPS even een boertje gelaten en dat voelt al beter... voor verder nieuws lees morgen.

19-10-2016 om 20:04 geschreven door Myette