Hier zit ik nu midden in de nacht op mijn klavier te tokkelen... eigenlijk is dat een van de genoegens van alleen wonen... iets dat ik tot hiertoe nooit gekend heb... ik stapte recht van moeders pappot het huwelijk in en in het gareel... het is wel even wennen om zo te zeggen... nog een meepakkertje is om in vrede en zonder knorrig commentaar mijn eigen TV programma's te kunnen bekijken... net de laatste aflevering van Lili en Marleen gezien en ervan genoten... de Gouden Jaren na de tweede oorlog... die jaren van "nooit meer oorlog" en geleidelijke toename van welstand... werk genoeg voor iedereen... je werkte... spaarde voor huisje en kindjes... kwam in het bezit van een frigo... een wasmachine... een TV toestel... allemaal zaken die je nooit had gekend en dus een bron van plezier... tja wij oorlogskinderen waren niet verwend en voor ons was dat alles pure luxe... spijtig is dat ik totaal geen eetlust heb nu ik alleen mijn eigen goesting kan volgen... misschien dat mijn ingewanden tot rust kunnen komen als alles geregeld is.

Man is nog in de kliniek tot ze hem kunnen plaatsen want thuis komen zit er niet meer in... gisteren ging ik met zoon het rusthuis dat ik verkozen heb bezichtigen... het is noodzakelijk maar om eerlijk te zijn het lijkt me niet aanlokkelijk... grote kamers met ingemaakte ruime kast... licht en luchtig... grote toiletruimte met WC... lavabo EN douche cabine... bed... kleine ronde tafel... comfortabele zetel (dit volgens zoon die hem testte)... nog plaats over voor enkele eigen spullen... in feite helemaal niet slecht maar allemaal zo steriel... totaal niet knus en ik hou van knus... tja!

Na de rondleiding gingen we pa bezoeken en toen ik binnen kwam kreeg ik direct verwijten... omdat ik de vorige dag niet geweest was... omdat ik hem daar had binnen gebracht... dit alles terwijl hij me aankeek met ogen die zouden doden indien mogelijk... als klap op de vuurpijl vroeg hij of ik de politie niet moest bellen... hij wilde alleen ruzie maken... zoon was het beu en sleurde me bijna buiten... er was gewoon met man niets aan te vangen... dan maar uitgerukt... en het doet pijn na alle jaren dat ik helemaal door hem opgeeist werd en ik dag en nacht hem verzorgde... pffffff!

Ik heb afgesproken dat hij rechtstreeks van de kliniek naar het rusthuis wordt gebracht want hem zelf naar daar brengen kan ik echt niet aan... zeker niet zoals hij nu is... vol wrok en haat... thuis gekomen ben ik alvast begonnen zijn persoonlijke spullen en kleding bijeen te leggen in ZIJN kamer (de kamer waar hij steeds aan zijn postzegel collectie zat te werken vroeger voor hij ziek werd)... het worden nog drukke weken voor ik me ietwat kan ontspannen.

16-09-2025 om 15:27 geschreven door alfyvo

.

16-09-2025 om 10:24 geschreven door Rud

14-09-2025 om 10:09 geschreven door Rud

14-09-2025 om 08:51 geschreven door eddy meuris

13-09-2025 om 08:57 geschreven door Rud