Er is echt niet erg veel voor nodig om je tevreden te voelen... alhoewel... vandaag heb ik een zege behaald... ooit 25-30 jaar geleden reed ik van en naar de scholen met een wagen vol kinderen... die van ons en die van de buren... aan dat rijden kwam een einde toen 't manneke op pensioen ging en me verbood nog achter het stuur te gaan zitten... ja soms mocht ik er eens zitten om de binnenkant van de auto te poetsen maar daar bleef het bij... veel van onze vrienden raadden me aan te blijven rijden maar hoe doe je dat als je echtgenoot razend wordt als je het probeert... ja... je schikken natuurlijk... nu hij ziek is probeerde ik het weer maar hij bleef koppig tot vandaag... we lagen nog wat in bed na te soezen toen ik hem voorstelde naar de golf te rijden echter op voorwaarde dat ik zou rijden... omdat ingeval van nood ik zou kunnen inspringen... en tot mijn grote verbazing stemde hij toe... hij reed de auto uit de garage... je mag nu ook niet direct teveel willen... en ik achter het stuur de straat uit... nog een straat... daar moest ik rechtsaf slaan... plots kwamen er allerlei wagens uit allerlei richtingen en ik... zenuwachtig natuurlijk... graaide rechts en had de ruitenwisser beet... toen ik dat ding stil wilde leggen sloeg de motor af... begon man naast mij te brullen... en ik stapte uit en liep naar de andere kant ondertussen breed lachend en sorry gebarend naar de intussen wachtende chauffeurs die zichtbaar zaten te genieten  "het is weer een vrouw natuurlijk"... op de golf vertelde ik mijn mislukking en daar kreeg ik steun en de raad vol te houden... de uitbater ging zelfs mee naar onze auto om me de richtingaanwijzer te tonen en me te pushen achter het stuur te gaan zitten... manlief werd onder dwang gezet en durfde niet tegenpruttelen... ik ben dus naar huis gereden onder voortdurend geroep van "meer naar rechts, meer naar links, remmen" maar ik bleef ijzig kalm... veel te blij dat ik het nog niet helemaal verleerd was... hij mocht de garage terug binnenrijden... zoals ik al zei... niet teveel hooi op je vork de eerste keer... thuis gekomen is er geen woord over gezegd maar ik zie wel dat hij niet echt blij is... tant pis... ik ben het wel... voel het als een overwinning... mag ik een beetje fier zijn... ik ben met weinig tevreden.

Gisteren is zoon ons komen helpen... terwijl wij naar de dokter waren voor 't manneke... heeft hij de voorhof en de stoep... ook die van onze buren... kraakhelder geschuurd en dan ook nog de gazon getrimd... ikke blij met die propere voorhof en Polleke de schildpad blij met het korte grastapijt want dat beest geraakte bijna niet meer door die wilde junglegroei... iedereen blij behalve man die zijn territorium stilaan ziet ingepalmd worden... zijn voorhof... zijn gazon... zijn auto... ik begrijp het wel maar toch... er komt een tijd dat je hulp nodig hebt en die hulp moet je met gratie kunnen aanvaarden... heb zonet zoon gebeld om hem nog eens te bedanken... ik weet niet of iedereen dat heeft maar ik ben wel 4 x naar de brievenbus gewandeld om nog eens te kunnen genieten van die helder geschuurde voortuin.

13-05-2018 om 11:56 geschreven door natoken

13-05-2018 om 08:25 geschreven door Ingrid

12-05-2018 om 08:57 geschreven door ani

12-05-2018 om 08:38 geschreven door lipske

10-05-2018 om 17:31 geschreven door Boutmans lea

10-05-2018 om 17:00 geschreven door natoken