Ik zit hier om eventjes op adem te komen... ik weet gewoon niet meer of ik het ga trekken... man wordt met de dag meer en meer onmogelijk om mee samen te leven... ik beloofde hem ooit zo lang mogelijk in ons huis te blijven en voor hem te zorgen maar dan moet ik wel gezond blijven en daarmee bedoel ik ook geestelijk gezond... zoals het hier soms toegaat is dat geen sinecure... hij was altijd al een dwarsligger en dit is er niet op verbeterd... integendeel... momenteel is hij in oorlog met de TV en  het programmaboekje... hij leest het uur op dat boekje en drukt dat dan in op de afstandsbediening... natuurlijk gaat dat niet en wordt hij woedend... op de TV en op mij omdat ik hem probeer te wijzen dat hij verkeerd zit... wat doe je dan... ik weet het gewoon niet meer... sommige dingen weet hij wel en hij gedraagt zich normaal en dan weer dat onmogelijk gedrag... zoals altijd zo was is hij het die gelijk heeft en ik ongelijk... dit is nu al enkele uren bezig en ik ben uitgeput.

Ik zit al 6 weken zonder poetshulp en volgens het bureau zou ik nog 3 weken moeten wachten... dus vandaag heb ik de grote middelen ingezet en alles nat opgenomen... vlugger gezegd dan gedaan... ik zat net uit te blazen toen het gezever over die TV begon... en het bleef maar duren... om de 5 minuten weer dat gezeur... hij weet gewoon niet meer wat hij wil en zit dan te zappen als een gek en te vloeken omdat het niet lukt te krijgen wat hij wil... om te wanhopen... ik zit nu echt in een dieptepunt en ben bang dat ik het niet ga volhouden.

Dit was even een noodkreet... niet om hulp want niemand kan me hierin helpen... en mijn gevoel voor humor laat me ook al in de steek... weet je ik ben ook kwaad op mezelf dat ik me dit zo aantrek... hij is dement en ik zou meer begrip moeten hebben en dat zou ik misschien ook hebben als hij vroeger inschikkelijker was... dat is niet zo... zijn familieleden die ik gekend heb waren stuk voor stuk moeilijke en ruzie zoekende mensen... het zit erin gebakken... mijn hele huwelijksleven lang heb ik me moeten verdedigen tegen zijn dwingelandij... ik ben zelf geen dwingeland maar ook geen doetje en ik laat me niet in een hoekje duwen dus om je eigenheid te bewaren is het een constante strijd en vermoeiend.

Bedankt lieve mensen die tot hier bleven lezen... het feit alleen dat ik het even van me afschreef helpt al wat... voel me al fit genoeg om me terug in de oorlogszone te wagen.

25-04-2023 om 16:17 geschreven door Myette

Gisteren was een stresserende en bloederige dag... heb eindelijk die onderste al lang losstaande voortanden laten trekken... voor ik vertrok nog een laatste maal ze gepoetst en afscheid genomen met het water in mijn ogen... we hebben toch ruim 82 jaar lief en leed gedeeld en van vele lekkere hapjes gesmuld... de laatste tijd was het meer leed dan lief dus dan moet je hard zijn en loslaten... het trekken zelf was niet erg buiten die venijnige verdovingsprikken voel je er niets van... ik moest deze keer bij een echte dokter zijn en ik werd ingepakt alsof ze alle ingewanden gingen verwijderen... kreeg ook nog een kap over mijn hoofd met een opening voor de mond... eigenlijk nogal beangstigend... mijn vorige nu gepensioneerde tandarts had al die poespas niet nodig... ik kreeg een bavet onder mijn kin en dat was het... enfin nadien te voet naar huis met een dikke prop in dat gat gestopt en ik... als enige... met een masker op... tja ik stapte de kliniek binnen gemaskerd en merkte dat ik de enige was... blijkbaar gaan ze Covid nu negeren... ik heb de rare blikken maar genegeerd en ben naar buiten gestapt als Zorro... toch handig dat masker... de rest van de dag zitten bloeden en verse proppen steken... mijn slimme echtgenoot had allerlei vragen waar ik niet op kon antwoorden met die volgepropte mond dus werd alles schriftelijk afgehandeld... 's avonds kreeg hij een lasagne maaltijd uit de micro en ik een potje yogurt en als toetje vanillepudding... ik heb mijn voorzorgen genomen en een flinke lading baby voeding ingeslagen... in mei wordt me de maat genomen voor een "skeletje" zoals de ingewijden het noemen... dat wordt weer wennen... intussen is praten meer mummelen geworden... slissen deed ik altijd al en dat is er niet op vooruit gegaan nu... maar het ergste is voorbij en dat is een hele opluchting... ik zat namelijk in twijfel of het die 4 tanden zouden worden of de hele mikmak... de dokter raadde me aan alleen die 4 weg te nemen en zolang mogelijk de achterste kiezen te houden... dit na een professionele foto sessie... oef... en nog eens oef!

Ik hoop de rest van de week in peis en vree te mogen doorbrengen... misschien krijgen we eindelijk eens wat lenteweer... de zon is er wel maar het is nog altijd winderig en koud buiten... we blijven hopen!

18-04-2023 om 10:26 geschreven door Myette

Verleden jaar werden we verwend met een vroege en prachtige lente... iets waar we nu boete voor doen... momenteel hebben we hier een waterig zonnetje maar volgens de weerberichten krijgen we terug een zware regenperiode... daar gaat die mooie lente!

Hier ten huize van rijen de dagen zich aaneen gevuld met de gewone huishoudelijke taken... dank zij FB wist ik dat het Pasen was of het was me gewoon ontglipt... we zijn nooit echt van die feestvierders geweest maar de laatste jaren leven we precies in een luchtbel... afgesloten van het normale leven buiten... iets wat je uiteindelijk gewend wordt... soms kom ik even uit die bel om een of ander mankement te laten repareren en dan ben ik blij weer veilig terug in mijn huisje te zijn... volgende week ga ik zo'n uitstapje maken en wel naar de tandarts om enkele ambetante bijters te laten verwijderen... dat wordt enkele weken sabbelen en mummelen.

Daarnet gekeken naar een reportage opgenomen in Rusland over de tegengestelde meningen daar in verband met de oorlog... Putin die iedereen die niet wil vechten een verrader noemt roept bij mij de vraag op... waarom gaat hij zelf niet naar het front... het is wel gemakkelijk vanuit je luie zetel oorlog te voeren terwijl je zelf en je familie in weelde en veiligheid leven... dan heb je die jonge mensen die elk op hun eigen manier protesteren tegen die oorlog en hun leven en vrijheid riskeren... protest wordt zwaar gestraft... degenen die kunnen verlaten Rusland en dat zijn er al rond de 700.000 blijkbaar... de anderen blijven en laten zich afslachten voor het vaderland... na hun dood worden ze wel als helden vereerd... ook een troost.

Ik ben dan ook dubbel zo blij veilig in mijn kot te zitten... weliswaar met enkele problemen en slijtage fouten... maar die zal ik er dan maar bij nemen zonder te zeuren... allee een beetje morren mag wel... wij hebben dan wel een gammele regering maar gelukkig nog geen Putin... ik heb al eens een oorlog beleefd... weliswaar als kind... maar ik hoef er geen tweede bij. 

11-04-2023 om 16:10 geschreven door Myette

Zijn er nog klagers in de buurt... jaja het is nog frisjes buiten maar ook droog en zonnig... je kan niet alles hebben in het leven... ik heb gisteren enkele uren op mijn terrasje doorgebracht en dat was zalig maar ook nodig... toen ik opstond en die zon zag aan die stralend blauwe hemel kreeg ik een bangelijke energie opstoot... ik merkte dat mijn ramen er nogal stoffig uitzagen... nogal wiedes na al die regen... men zou denken dat veel regen je ramen stralend schoon zouden spoelen... het tegendeel is waar... samen met het hemelwater krijgen we het vuil van de hele wereldbol mee... dat noemen ze nu multicultureel... enfin... ik begon dus met poetsen en zoals het met dat soort zaken gaat... je begint hier en je ziet daar ook wat vuil en dat neem je er even bij... na zo wat van die extraatjes opgeruimd te hebben riep mijn lijf om hulp... ik ben altijd bereid te luisteren naar hulpbehoevenden dus stopte ik maar... ging op het terras zitten en zag dat het niet zo properkes was na een hele winter te zijn genegeerd... wat doe je dan... even rappekes een natte dweil erover zwieren... ik hoorde weer die kreet om HULP en ja... met leed in het hart en pijn in de rug ben ik gaan zitten met mijn boek... dat boek kan er niets aan doen want het zijn de memoires van Marcel Pagnol maar ik zat wel met lede ogen naar de tuin te staren die ook wat verzorging nodig heeft... zou ik of zou ik niet... ik ben voor één keer eens verstandig geweest en ben blijven zitten met Pagnol... deze namiddag nog maar eens proberen... 't manneke is al in de tuin bezig met dood hout op te ruimen... een kolfje naar zijn hand... als die man iets kan weg gooien is hij gelukkig... het gras is al gemaaid en dan mag ik de batterijen in en uit steken want... zoals ik al vertelde... dàt is hoge techniek en gaat boven zijn pet... verleden jaar kocht zoon een nieuwe grasmaaier voor ons met batterijen... heel handig omdat je niet met zo'n onhandig snoer achter je aan moet lopen maar... die batterijen moeten natuurlijk opgeladen worden en dat gaat manlief te boven... de kantenknipper heeft ook zo'n ding... dus om de haverklap hoor ik dan een gebrul uit de tuin en dan moet ik naar beneden draven om batterijen te verversen... tja zo kom ik ook nog eens buiten.

Ons Polleke begint eindelijk te eten... met mondjesmaat maar hij nibbelt toch... dure veldsla... duur witlof... ik kocht speciaal voor hem een Galia meloen... zeg nu nog dat wij geen dierenvrienden zijn... trouwens ik heb net 4 kg kippenlevertjes gekookt voor de hond van zoon... dat beest is groot en fors... weegt dik 50 kg... is sterk als een beer maar inwendig een rauw eitje... een teergevoelige maag en darmen... nu staat hij op een dieet van afwisselend rijst met kip en hondenbrokken met kippenlever... tot hiertoe ging het goed... geen braken of diarree meer... hout vast houden!!!

Oesje ik zie dat het alweer hoog tijd is voor de middag boterham... tot kijk!

05-04-2023 om 12:27 geschreven door Myette

Eigenlijk niet helemaal opluchting... enerzijds opluchting dat onze wagen weer voor een jaartje goedgekeurd werd... volgens onze zoon die met ons Poloke naar de keuring reed kreeg het een compliment van de controleur... en dit na het eindeloze pessimistische gezemel van echtgenoot een hele opluchting... anderzijds door de bevestiging van een afspraak bij de tandarts... een beslissing moeten nemen voor onaangename zaken is voor mij erg stresserend... het is nu gebeurd en binnen 2 weken gaan die ambetante bieters eruit... maar ik zit nu al die tijd op mijn tandvlees van de zenuwen want er komen nog vele onaangename weken... afstand nemen van je onderdelen waar je al zoveel jaren mee leeft is verre van plezant maar toch die tanden hebben me zoveel ongemak bezorgd dat ik ze niet ga missen... weer die gemengde gevoelens.

Ongemakken... mijn leven is ervan vervuld... niet alleen mijn eigen lijf dat kuren vertoont maar ik heb er ook nog die van 't manneke bij gekregen... een man die van het minste een drama maakt... heeft hij de hik dan moet de dokter komen... jaja... gaat het niet vlot op de pot dan moet ik komen aansnellen met zijn poeder precies of zo'n ding direct werkt... de afstandsbediening van de TV verstaat hij niet meer en dan zit hij de programma uren in te drukken... natuurlijk slaat dat ding dan op hol en moet ik komen aan hollen om de boel te redden... als ik het hem nog maar eens probeer uit te leggen wordt hij kwaad op mij want ik ben de pispaal... is het dan te verwonderen dat ik me soms voel alsof mijn zenuwen bloot liggen... ik heb me valeriaan gekocht en ga proberen of me dat kan helpen rustiger te worden... ik ben van nature iemand waar het glas altijd nog halfvol is maar leven met iemand die zelfs in een stralend blauwe hemel nog een regenwolk kan ontdekken is geen sinecure... hij was eigenlijk altijd al zo maar vroeger kon ik hem nog overtuigen van het tegendeel... iets wat nu niet meer lukt... als ik het doe krijg ik te horen dat ik egoïstisch en ijskoud ben... tja... wat dan?

Iemand zei me dat ik veel moed heb... wat noem je moed... je doet wat je moet... en daarbij is alles gezegd.

Om te eindigen met een vrolijke noot... ik denk dat het grondwaterpeil nu toch eindelijk OK zal zijn... of niet... geen paniek... het regent nog wel even verder.

31-03-2023 om 10:03 geschreven door Myette

Ik heb het weer zitten... tenminste de "blues" hebben me zitten... lezen kan me op het ogenblik niet boeien en dat wil zeggen dat ik op het randje zit... ik voel me rusteloos en kan met mezelf niet overweg... mijn tanden spelen me parten... het weer is mottig... als ik tegen man zeg dat ik me niet zo goed voel gaat hij naar me zitten kijken als een hond naar een zieke koe en daar krijg ik nog erger de kriebels van... dus kom ik hier maar wat zagen... en als jullie er genoeg van hebben zet mijn plaat dan maar af.

Ik was dinsdag bij de tandarts en die probeerde mijn loszittende tanden wat bij te lijmen maar het resultaat is pover... eten is een marteling en een delicate operatie... ik vrees dat ik toch maar zal moeten doorbijten en die ambetante bieters eruit moeten laten halen... ik loop dan enkele weken met een tochtige mond rond... misschien kan ik dat mondmasker weer gebruiken... dit om niemand af te schrikken... weer enkele onderdelen die ik zal moeten afstaan... de zegen van oud worden... je verliest onderweg het ene stuk na het andere... zijn jullie er nog... proficiat voor het geduld.

De camera aan de voordeur is geplaatst... zoon heeft er volle drie dagen aan gewerkt... hij is weliswaar geen elektrieker maar van alle markten thuis en het was uitzoeken of ons antiek elektriciteits netwerk het wel zou aankunnen... ja dus... met enkele intervallen... deels mijn fout... deels van zoon die vergeten was te resetten... wel handig... ik kan nu ongewenste bedel- of verkoopgasten negeren en hoef niet meer al die trappen op en af te lopen... mijn onderdanen zeggen dank... voor manlief is dat systeem des duivels zoals alles wat electronisch is... dank zij onze zoon zitten wij niet meer in middeleeuwse toestanden... het begon met de computer die ik voor de kerst kreeg van zoonlief... met verjaardagen en dergelijke hoogtijdagen kwam er weer een hedendaags stuk bij zodat ik het nu redelijk druk heb met alles na te kijken en op te laden... dit tot ergernis van 't manneke... maar wat hij niet wil begrijpen is dat wij zonder al die electronica al noodgedwongen in een home zouden zitten... ik kan nu bijna alles regelen van huis uit.

Het weer is grillig... nu zon... dan een bui... afwisseling genoeg... de lieve bib dame kwam eergisteren verse boeken brengen... dikke pillen... maar zoals ik al zei... ik kan me niet concentreren... misschien gaat het beter nu ik even mijn hart gelucht heb... aan degenen die het tot hier hebben uitgehouden : proficiat en tot ziens!

24-03-2023 om 14:10 geschreven door Myette

Even een adempauze... ja het waren stressvolle dagen... ik had in een moment van onbezonnenheid aan zoon gevraagd of hij eventueel een camera zou kunnen plaatsen aan de voordeur om mij onnodig traplopen te besparen aangezien onze parlofoon al jaren stommetje speelt... het was eruit voor ik besefte wat ik had aangericht... de hersenradertjes begonnen te draaien en zoon dook in zijn computer... als die gast iets doet is het alles of niets en hij kwam met een systeem aanzetten dat zonder te grote problemen op ons oud electriciteits netwerk kon aangesloten worden... het was wel prijselijk maar hij wilde het absoluut installeren en dit voor onze verjaardagen en Kerstmissen en Pasens... en dan vergeet ik nog Moeder- en Vaderdagen... jaja... zoon is geen elektrieker maar van alle markten thuis en wat hij in zijn koppeke heeft krijg je er met geen tien paarden meer uit... dus moeke zwijgt dan maar en laat zoon doen terwijl pa zit te zeuren... die man heeft nog altijd niet begrepen dat zeuren en vloeken niets uithaalt... zoals altijd liep het niet van een leien dakje want in de loop van  jaren is er al het een en ander moeten gebeuren qua electronica en zoon zat met een warboel van kabels die moesten uitgezocht worden... en wie denk je dat de klaagmuur is... juist... de deze hier... zoon die zich in het zweet werkte en man die over de rommel kwam klagen... oef... soms denk ik van mezelf dat ik wel een hele taaie moet zijn om dat allemaal te verdragen... ik zit dan wel met darm- en maagkrampen... een barstende koppijn... uitpuilende zenuwen... maar ik hou stand omdat ik wel moet... gisteravond zat alles op zijn plaats en het systeem werkt... nu moet ik wel gaan leren dat ding blindelings te bedienen want tegenwoordig worden tekst en symbolen zo petieterig klein afgebeeld dat je een loep nodig hebt om het te kunnen ontcijferen... ik heb dus een bril liggen onder het scherm in de living en bij die van boven... zo worden die winkelbrilletjes ook nog eens gebruikt... of man ooit gaat leren hoe dat te bedienen betwijfel ik... ik kreeg de laatste tijd enkele jonge kerels aan de deur tegen de avond aan en moest noodgedwongen telkens die trap af om te gaan kijken... de tijd dat ik telkens iemand belde zomaar de deuropener indrukte is voorbij... de tijden zijn veranderd en niet ten goede en ik word er ook niet jonger en kwieker op.

Vandaag komt zoon weer om mij de finesses van de nieuwe aanwinst uit te leggen... zoals met alles wat je tegenwoordig koopt zijn er ontelbare mogelijkheden die je misschien nooit gebruikt... als ik een nieuw toestel nodig heb zoals wasmachine of wat dan ook vraag ik steeds het aller-aller simpelste model... helaas... simpel bestaat niet meer... je betaalt je rot om maar de helft te gebruiken... van schrikken gesproken... ik wilde gisteren een bestelling plaatsen voor de supermarkt en viel bijna uit mijn relax toen ik de prijzen zag van groenten... onze Pol de schildpad is uit zijn winterholletje gekropen en zal binnenkort willen eten... en wat eet dat beest liefst... witlof... en net dat witlof is ontzettend duur geworden... het is ook mijn lievelingsgroente maar de Pol gaat voor... ook een gewone krop sla is dubbel zo duur als zeg maar in november... ik ga echt niet klagen want wij eten minder en minder maar toen ik die prijzen zag dacht ik toch met medelijden aan gezinnen met opgroeiende kinderen... ik heb ook van die opgroeiende kinderen gehad en wat die kunnen verstouwen... amaai !

Straks komt de kapster mijn weerbarstige pluimpjes bij knippen en morgen kleur ik ze wat bij zodat ik tegen de lente  er weer fris en fruitig bij loop .

16-03-2023 om 10:46 geschreven door Myette

Stappen tellen is mijn nieuwe hobby, tja aangezien ik bijna niet meer buiten kom worden de benen er niet beter op... ik begon dus in een zeldzaam moedig moment elke dag wat rond te trappelen in huis en startte met 500 stappen van badkamer naar slaapkamer en logeerkamer en bureau en dat heen en weer... maar ojee wat is dat saai... ik had ook trillende onderdanen nadien... de volgende dag 600 stappen en dan 700 en dan 800... zondag nam ik rust... maandag naar de kliniek voor oogcontrole... 't manneke zette me er af en dan te voet terug naar huis...dat waren net 1200 stappen... ikke doodmoe maar ook fier want ik had het gehaald... toen ik thuis kwam was zoon bezig met de parlofoon op te meten want ik had hem gevraagd een camera te plaatsen en dan moet het hele systeem aangepast worden... dat doet al meer dan 60 jaren dienst maar in dit digitale tijdperk kan je niet zomaar iets bij plaatsen op het oude systeem... ik moest dus zoon bijstaan met zaklamp en nog wat klussen en dat was er te veel aan... vandaag ben ik rijp voor het stort... spijtig dat de vuilkar al voorbij gekomen is anders had ik er op kunnen springen... de oogcontrole was ook vermoeiend... ik heb welgeteld 5 verschillende kamers met de bijpassende dokters en assistentes bezocht... inbegrepen een met een scherm waarop flitsen te zien zijn en die moet je telkens aanklikken... is voor het glaucoom... erg inspannend en je zit dan ook nog wreed ongemakkelijk met je nek gestrekt en je kin op een beugel... echt iets om rugpijn van te krijgen... ik had die dag geluk want de pijnen begonnen maar later toen ik al thuis was... het goede nieuws is dat mijn ogen lichtjes verbeterd waren... de druppels helpen... ik heb er nog enkele bij gekregen om te bevochtigen... tja dat menske hier is geweldig aan het uitdrogen... elke dag pap ik me van kop tot teen in om mijn vel ietwat presentabel te houden en volgens de dokter zijn zelfs mijn ogen geweldig droog... dat voelde ik al aan het krassend gevoel... waar dàt heen gaat weet ik niet... zou een melkbad helpen... bij Cleopatra blijkbaar wel... nu is de vraag... ezelinnenmelk heb ik niet maar wat zou beter zijn... volle, halfvolle of magere melk... wie het weet mag me contacteren... nu ga ik wat huishoudelijke taken opknappen... dit met telkens een pauze in rugligging maar eerst mijn ogen bewateren.

07-03-2023 om 10:36 geschreven door Myette

En weer is een nieuwe week begonnen... we zijn al bijna in maart... toch raar hoe ouder je wordt en trager hoe sneller de tijd gaat... ik weet dat ik een van de velen ben die dit al zegde maar toch doe ik het nog maar eens... bij ons in de tuin zijn de meesjes hun oude nestje aan het uitmesten en verse bedjes aan 't opmaken voor de babies die gaan komen... in dat vogelhuisje zijn al ontelbare kuikens opgevoed maar ik heb ze nog nooit zien uitvliegen alhoewel ik vaak op de loer zat... dedju!

Ik vertelde over mijn lekkere kippenbouillon die ik in het zweet mijns aanschijns en met een zere rug heb gemaakt voor dat verwende beest van de zoon... de bedoeling was die bouillon door zijn brokken te mengen zodat hij die brokken zou eten maar nee... hij snuffelt er eens aan en eet er een muizenhapje van... verwend tot op het bot... wat hij wèl lust zijn kippenlevertjes... gisteren kwam de slager aan huis en ik had 2 kg besteld... die heb ik dan 10 min. in licht gezouten kokend water laten sudderen... met schuimspaan uit het water gevist en in aparte dozen ingevroren... dit alles onder het poetsen en was ophangen en soep maken door... ook nog even het bestelde vlees in porties ingepakt en ingevroren... ik was nadien nog goed voor het schroot... mijn koppige bedgenoot was intussen "even" uitgereden en toen hij na 3 uren nog niet terug was begon ik wreed ongerust te worden... ik heb toen hij ziek werd een gsm voor hem gekocht waar ik alle inlichtingen inzette ingeval hij ergens in nood zat maar de koppige ezel weigert dat ding te gebruiken want zelfs dàt zeer eenvoudige toestelletje is Latijn voor hem... enfin hij is thuis en was zeer tevreden... HIJ wel... de versmade kippenbouillon heb ik in de soep gekapt want ten huize van wordt er niet aan verspilling gedaan... zelfs onze cholesteron wordt gekoesterd.

Ik moet nu... voor de derde keer... stoppen om man met de afstandsbediening te helpen... ik ga eens tellen hoeveel traptreden ik per dag afleg... ik denk dat ik dicht in de buurt van die 1500 stappen kom zonder zelfs buiten te komen... ik ga nu... tot de volgende!

28-02-2023 om 14:39 geschreven door Myette

Hoi aan de trouwe lezers die zo lief zijn even te reageren en ook hoi aan degenen die wel lezen maar zich stil houden... zoals ik al eerder zegde hou ik dit blog aan gewoon om mijn hart te luchten... een hart dat zoals mijn gemoed soms op barsten staat en even moet ontlucht worden voor ik tegen het plafond plak... tja het leven verloopt niet altijd zoals je wil of gedroomd had maar het is zwemmen of verzuipen... zonet voor de 10.000 ste keer 't manneke uitgelegd hoe de portieren van de auto te openen met de afstandsbediening... hij was nooit een technisch genie maar de laatste jaren wordt het heel erg... alles wat moet bediend worden met knoppen is gewoon Latijn voor hem... zelfs met de TV zit hij regelmatig in de clinch en dan moet ik scheidsrechter spelen... gelukkig heb ik een ietsiepietsie techniek meegekregen van mijn vader anders zaten wij dik in de problemen nu het normale leven meer en meer technisch inzicht eist... ik heb me valeriaan druppels gekocht en ben ze aan het uittesten... misschien kunnen ze me helpen mijn zenuwen in toom te houden.

Zoon belt me elke dag op om verslag uit te brengen van zijn pogingen om aan geschikt werk te komen... iets dat niet van een leien dakje gaat... en dan zit moeke aan de andere kant van de lijn geduldig te luisteren... hij vertelde ook dat zijn hond (zijn baby) regelmatig moet braken en "aan den dunne is" en hij dacht dat dit lag aan het blikvoer dat hij bij de brokken voegde... dat beest is rot verwend en wil anders zijn brokken niet eten... toen stelde ik voor bouillon te maken en het door de brokken te mengen... dat vindt hij te bewerkelijk en ja... wat dacht je... moeke zou het wel doen... dus kippendijen laten sudderen en de bouillon ingevroren in kleine porties... het vlees hebben we zelf opgegeten... jaja je moet nu ook niet overdrijven nietwaar... hij kwam het gisteren halen en ik wacht nu af of hond het lekker vindt... zo ja dan is dat mijn volgende taak.. wat een moeder lijden kan.

Ik voelde me enkele dagen beter in mijn vel en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt de waskelder eens goed uit te mesten... dat betekent alles uit de hoeken sleuren... sorteren wat weg kan... en die hoeken ontdoen van ongerechtigheden... enkele dode spinnen gevonden... geen levende gelukkig maar... manlief blij gemaakt (even toch) met spullen die weg mochten... en ik... ik zit terug met rugpijn maar telkens ik in die kelder kom zuig ik met volle teugen de propere lucht in... jaja ik weet dat dit maar het idee is maar toch.

En nu tijd om terug in mijn relax te kruipen... ik verwacht rapport van zoon over de kippenbouillon.

22-02-2023 om 15:15 geschreven door Myette

Hout vasthouden... ik ben totaal niet bijgelovig maar telkens ik iets positiefs zeg of denk gebeurt er het tegenovergestelde... je zou voor minder bijgelovig worden dus ik zie dan dat ik elke keer naar hout grabbel in de buurt... in geval van nood pak ik mijn eigen hoofd maar vast... mijn laatste logje was niet van de vrolijkste maar sindsdien is er niets rampzaligs meer gebeurd buiten de gewone strubbelingen, het gezoek naar ingebeelde zaken, de discussies over wat er wel en niet waar is, het zich afzetten tegen alles wat ik voorstel, dus zowat de gewone dagelijkse gang van zaken... er is toch weer iets bijgekomen, nl. ik kan geen half uurtje me terugtrekken of hij loopt me te zoeken, iets waar ik echt een broertje aan dood heb, ik hou van mijn vrijheid alhoewel dat een betrekkelijk begrip is geworden... ik las net een artikel over hoe je met demente personen moet omgaan en dat is dus jezelf aanpassen en meegaan in hun fantasietjes, en dat is nu echt iets dat tegen mijn natuur botst, ik zal nog veel moeten oefenen want ik ben meer het type van recht vooruit en geen flauwe kul.

Zit al de hele week met een "opstoot" (rugpijn tussen de schouderbladen) en dat betekent dat ik om de haverklap moet gaan plat liggen voor de pijn te erg wordt... ik vermoed dat het op de spieren zit want als ik mijn hoofd draai voel ik het in de rug trekken, pijnstillers helpen niet behalve mijn "wonderdruppels" die helaas niet meer worden verkocht zodat ik er zuinig op ben, trouwens enkele van die druppels doodt de pijn maar maakt van mij een wankelende zombie, niet voor dagelijks gebruik dus alleen in hoge nood.

Dit betekent dat ik moet stoppen want die rug is me aan het slopen en met één hand tikken terwijl de andere mijn kop vasthoudt (hout vasthouden nietwaar) is nogal moeilijk.. tot de volgende log lieve mensen en geniet van het waterige zonnetje.

14-02-2023 om 15:25 geschreven door Myette

Droef weer buiten en droef weer binnen... vandaag vertelde man me dat hij zich weer helemaal goed voelde... niet dat dit klopt want zijn geheugen is als een lekke zeef... meer lek dan zeef... we hadden echter een "bijna" normaal gesprek... ik nam het besluit naar de apotheek te wandelen om mijn levensverlengende hulpmiddelen te gaan aanvullen en we vertrokken... onderweg kwebbelde hij lustig verder en nam zelfs hoffelijk mijn welgevulde boodschappentas over tot... we bijna in onze straat aankwamen en hij iets wilde zeggen en er niet uitgeraakte... alleen wat gebrabbel... hij schoot in een huilbui en alles wat mijn man doet moet luidruchtig... ik kon hem niet bedaren en moest hem bijna naar huis dragen... dat huilen is al een hele week aan de gang... afgewisseld met brulpartijen... ik weet niet wat het ergste is... het enige dat ik kan doen is proberen te ondergaan en te negeren... maar wat ben ik blij weer thuis te zijn... een ontspannende wandeling zit er niet meer in denk ik... 't manneke speelde vroeger altijd de clown maar je weet wat ze zeggen over clowns... dat dit in de grond droevige figuren zijn en het klopt ook nog... hij was altijd negatief ingesteld... iets wat mij altijd mateloos ergerde... dat negatieve is nu vervierdubbeld en ik moet echt alle zeilen bijzetten om niet meegesleurd te worden.

Een van mijn hulpmiddelen is online shoppen... dat lijdt me enkele uren af van gepieker en de angst voor wat nog komen gaat... gisteren kwam de slager aan huis en ik heb een hele kilo kippenlevertjes gekocht plus een runderhart... dit voor de hond van zoon... ik gooi die dan in licht gezouten kokend water en schep ze er na 10 minuten uit en de vriezer in... de hond is er dol op en de zoon dolblij dat zijn hond gelukkig is... morgen komt de voeraanvoer van de supermarkt... momenteel ben ik aan 't grasduinen in de solden pagina van een bedrijf waar ik al enkele nuttige zaken heb uitgepikt... ga ik ze bestellen of niet... weet het nog niet... shoppen was vroeger een van mijn ontspanningsoefeningen... dan liep ik uren winkel in en winkel uit... de hele stad door tot ik het artikel gevonden had dat ik zocht... of niet... in het laatste geval kocht ik toch een kleinigheidje als troost... nu ik dit niet meer kan is online shoppen mijn redding maar ook mijn vloek... het kost minder inspanning en de keus is enorm... alhoewel... het echte shoppen is toch plezanter maar ja... nood breekt wet!

Zaterdag was zoon hier met de Kiko en dat beest is echt een karaktertje... zo verknocht aan zijn baasje en zo jaloers... om hem te plagen begon zoon mijn arm te strelen en direct springt hij dan op en gooit zich tussen ons in met zijn 50 kilo... na enkele keren hetzelfde ging hij in de keuken zitten mokken... toen we niet reageerden kwam hij terug met "zijn touw"... negeerde ons en begon heel nijdig zijn frustraties op het touw uit te werken... toen we beiden in de lach schoten beet hij het touw bijna doormidden... toen kregen we medelijden en kreeg hij een dikke knuffel... het touw was op slag vergeten... tja dieren hebben ook hun gevoelens... uit schuldgevoel heb ik nu dubbel zoveel kippenlevertjes ingevroren... iedereen weer blij!

25-01-2023 om 15:39 geschreven door Myette

Halloo iedereen uitgeslapen en bekomen van al dat gefeest... voor ons hier is druk feesten verleden tijd... nostalgie... gisteren kregen we bezoek van een stel vrienden... zowat de enigen die nog over bleven... koffietje gedronken met de ijsbûche die ik voor kerstmis had gekocht en door omstandigheden in de vriezer was blijven steken... dan onze laatste fles champagne open getrokken met wat hartige kleine hapjes... veel bijgepraat... nog eens kunnen lachen... enfin het was gezellig maar verdorie wat was ik moe achteraf... ben nog niet helemaal bekomen... waar is de tijd gebleven dat ik een heel diner met alles erop en eraan op tafel zette... eindeloos bleef napraten met de nodige glaasjes wijn en dan de volgende dag fris en fruitig terug mijn werkschort aantrok om de boel aan kant te zetten... owee... het idee alleen al maakt me moe.

Over het weer wil ik het niet hebben... alleen dat ik blij ben niet buiten te hoeven... ik heb wel medelijden met die sukkels van vogels die geduldig en kletsnat zitten te wachten op betere tijden... ik zag gisteren een koppel meesjes het vogelhuisje invliegen... ofwel zijn het slimme beestjes die lekker droog willen zitten ofwel denken ze dat het al tijd is om eitjes te leggen... zal het hen eens vragen... ik hoop alleen dat onze schildpad zich niet weer laat vangen en rustig onder de grond blijft zitten.

Heb vandaag mijn laatste pil ebuprofen verorberd en nu afwachten of ik weer naar de dokter moet of dat het gewerkt heeft... toch al een hele week 's nachts kunnen slapen zonder pijn... hout vast houden!!!

Verder is er niets te vertellen... mijn poetshulp is terug uit verlof... heb 6 weken mijn kot zelf moeten uitmesten... met de Franse slag weliswaar... en het werd dringend tijd dat iemand eens alle hoekjes en kantjes onder handen nam... nu zit ik even wreed na te denken over wat ik weeral eens op tafel moet zetten straks... het dagelijkse probleem... 't manneke was vroeger al een moeilijke eter en ik heb iaren lang steeds 2 soorten groenten gekookt om de kinderen niet op te zadelen met het beperkt menu van hun vader... nu hij niet kan eten met zijn gebit in is het er niet gemakkelijker op geworden... de mixer doet tegenwoordig overuren.

16-01-2023 om 16:17 geschreven door Myette

Pppfff ik ben er geraakt... ja het is weer een hele tijd geleden dat jullie me zagen... ik was niet weg maar zat eigenlijk vast in mijn eigen sores... het nieuwe jaar wordt traditiegetrouw algemeen bejubeld en vroeger deed ik daar lustig aan mee... het leven heeft me spijtig genoeg geleerd dat er eigenlijk nooit iets verandert... dagelijkse problemen met gezondheid en nog van die koleire dinges stoppen niet omdat het jaartal 1 cijfer opschuift... het enige wat verschilt is dat er weer nieuwe regeltjes en belastingen opduiken... wij burgers vinden altijd dat de regering traag is in problemen oplossen en de hele tijd achter de feiten aanholt... pardon... slentert... er is echter één duister team dat zich uit de naad werkt om gaatjes te vinden die nog niet belast werden en telkens vinden ze wel iets... voor zoiets moet je toch bewondering hebben.

De voorbije dagen waren niet om mee te "stoeffen"... buiten nat en winderig... binnen droog en winderig... oudejaar werd hier in doodse stilte uitgezeten na een fikse ruzie... tja soms wordt het je teveel en barst de boel... gelukkig hadden we geen visite... maar ja ook dàt gaat weer voorbij al zal het niet de laatste storm zijn... ik wilde die dag het een beetje gezellig maken voor ons beiden maar na een simpele vraag van mij barste man uit in koleire en ik... niettegenstaande al mijn goede voornemens om niet te reageren... was zo gekwetst dat ik het geplande menu in de vuilbak kieperde en hem zegde dat hij maar zelf zijn eten zocht... het jaar 2022 was al niet schitterend en het einde ervan al evenmin... nu ben ik al een beetje bekomen en terug paraat voor nieuwe uitdagingen.

Zaterdag wordt die held van mij 95 en ik weet nog altijd niet of ik hem ga feliciteren... zondag komen dochter en haar man ons bezoeken... deze week onze buurman op bezoek gehad... is zowat traditie geworden... het begin van het nieuwe jaar bij elkaar te komen... toen zijn vrouw nog leefde was het altijd een gezellige boel want zij was dol op grappen... hij daarentegen is een gortdroog type... buurvrouw en ik wisten hem dan altijd uit zijn monoloog te krijgen en het leuk te houden... nu zij er niet meer is hebben wij 3 uren lang zitten luisteren naar zijn verhalen over zijn carrière... een carrière die heel gevarieerd was en succesvol maar waar we al 60 jaren mee gebombardeerd werden... heel vermoeiend... toen hij weg was voelde ik me alsof ik een marathon had gelopen... rijp voor mijn bed... maar ja we hadden onze plicht gedaan.

Dit klinkt niet sympathiek... ik weet het... door de ziekte van man leid ik al jaren een geïsoleerd leven en ik snak vaak naar een portie leut... nog eens enkele uurtjes kunnen lachen en "zwanzen" zou me goed doen maar ik vrees dat ik dat nooit meer ga mee maken... bijna al onze voormalige vrienden zijn overleden en degenen die over blijven zijn oud en hebben ook hun troubles... gelukkig heb ik nog boeken en zo lang die me kunnen afleiden zal ik het wel overleven.

Wat het nieuwe jaar betreft... persoonlijk zie ik niet veel goeds op ons afkomen maar ik hoop dat niet iedereen er zo over denkt... hoop doet leven en... misschien... valt het nog wel mee.

05-01-2023 om 15:45 geschreven door Myette

Die zucht is omdat ik even zit uit te blazen van poetsen... aangezien mijn hulp weer de hort op is moet ik het 6 weken alleen rooien... vandaag geef ik de boven etage een sopje... de hoekjes zullen moeten wachten op de professional want aan rond kruipen heeft mijn rug een gloeiende hekel en ik ook... morgen komt de living aan de beurt... overmorgen de onderste laag... donderdag komt de dokter de geleden schade bekijken en dan is het alweer tijd om aan de Kerst te beginnen... die wordt heel simpel met "poule fricassée" als hoofdgerecht... voorgerecht en dessert weet ik nog niet... de frikadellenballetjes zijn al gedraaid en zitten in de vriezer... die balletjes kostten me al een dag rugpijn dus blij dat ik dàt niet meer moet doen... aiai wat is oud zijn toch plezant!

Met 't manneke gaat het op en af... de ene dag gaat het redelijk... de volgende dag weet hij amper wat zijn voor- of achterkant is... en wat het ergste is dat hij dan nog altijd weet dat hij gelijk heeft en gaat dwars liggen... en wat nog erger is dat ik, alhoewel ik me altijd voorneem me niet druk te maken... me nog altijd op stang laat jagen en me vierklauwens op een partijtje Mahjong moet storten om af te koelen... momenteel zit hij alweer aan de Movicol om zijn trage ingewanden aan de praat te houden... ingewanden die ik als een havik in de gaten hou want dat theater bij de Spoed ben ik nog niet vergeten.. trouwens de factuur moet ik nog krijgen... dat wordt mijn kerstcadeau.

Ik ben intussen uitgepuft en ga nog even verder soppen want het is alweer bijna tijd voor de middagboterham... en ik die vroeger een gretige eter was prop nu wreed tegen mijn goesting  iets naar binnen omdat het moet... het enige wat ik nog echt lust zijn zoetigheden... de rest is gewoon verplicht... ik hoor iemand nog zeggen : "ach het enige wat oude mensen nog hebben is lekker eten" maar zelfs dat is me niet gegund... dus ik stop plichtsgetrouw wat voer naar binnen... rap rap om er vlug vanaf te zijn... terwijl ik denk aan mijn beloning achteraf... een snoepje en een boek... ik hoop dat de bib vlug terug werkzaam is want die cyber criminelen hadden alles plat gelegd hier in Antwerpen... ik wens ze vanalles toe behalve een zalige Kerst.

Die wens ik iedereen toe die de goedheid en het geduld heeft hier mijn klaagzangen te komen beluisteren... de rest zal het zonder mijn wensen moeten doen.

VROLIJKE KERSTMIS

en moest ik niet meer op tijd op het blog geraken alvast

EEN VOORSPOEDIG EN ZIEKTELOOS NIEUW 2023

19-12-2022 om 13:41 geschreven door Myette

Deze week begon al hectisch... maandag kwam mijn poetshulp en al vanaf de vroege ochtend zat 't manneke te huilen van de pijn op de WC... hij was "verstopt"... ik moet er zeker geen tekeningetje bij maken... dat doet pijn zoals iedereen die het al eens meemaakte kan bevestigen maar pijn is voor iedereen verschillend en voor manlief is het gruwelijk... ik gaf hem een poeder te drinken... na 2 uur nog eentje en dan ten einde raad nog een... ik ga niet alles vertellen maar toen ik het gekerm niet meer kon aanhoren belde ik de dokter... na tig keren het gevraagde cijfer te hebben moeten indrukken om alleen maar vreselijke "muziek" te hebben gehoord gevolgd door regelmatige en onduidelijke bandopnames gaf ik het op... toen de hulp weg was en het alleen maar erger werd heb ik dan toch maar een ambulance gevraagd... even een genant moment toen de man aan de telefoon vroeg wat het probleem was... tja het klinkt wel onnozel een ziekenwagen voor zoiets maar man was intussen een huilend en bibberend wrak geworden... ik heb alleen lof voor die mensen... heel vriendelijk en behulpzaam... dus hij achter in de wagen en ik naast de chauffeur naar de kliniek... we kregen dadelijk een kamer MET toilet waar 't manneke zich kon op installeren... en dan maar wachten... op een verpleegster... dan de dokter... daarna een verpleger... nog eens de dokter... etc. etc... ik ga niet vertellen wat er allemaal gebeurde maar hij had het niet alleen aangekund... toen hij eindelijk verlost was van zijn kwalijke last konden wij naar huis... het was intussen al bijna 1 u 's nachts... meer dan 5 uren op die kamer gezeten... hij opgelucht en ik bijna in coma van de kwalijke lucht... dan zoonlief opgebeld die ons aan de kliniek kwam oppikken... thuis gekomen wilde ik alleen maar mijn bed maar dat werd me niet gegund... man stond na te lekken en liet overal sporen na... na zowat honderd onderbroeken en pampers heb ik hem ten einde raad in pamper en een dikke badhanddoek in zijn broek in zijn relax neergepoot met het bevel te laten lopen wat liep want ik was inmiddels een uitgeput wrak... trouwens ik had net die dag ons bed verschoond en ik was niet genegen dat ook nog eens te moeten in de was stoppen... tegen half drie toch nog mijn bed in gekropen en wat kunnen slapen... de volgende dag heb ik manlief helemaal van verse kleren voorzien en mezelf ook... alles in de machine gegooid... 3 volle trommels... alle vloeren met sopje opgenomen en de gevlekte karpetten in de badkuip gegooid en gewassen... intussen was man zo goed als uitgelekt en kon ik weer herademen... vandaag de strijk gedaan... nu is mijn bijkomende taak man elke dag voldoende water te laten drinken... dat is geen sinecure want die man is en blijft een koppige ezel... ik ben over moeten gaan op chantage... jij drinken en ik doe dit of dat voor jou... niet echt mijn stijl maar het is weer van dattum.

Dit was niet echt een smakelijk verhaal maar je kan het beter lezen dan meemaken.

07-12-2022 om 15:09 geschreven door Myette

Zijn er mensen die kokos niet lekker vinden... ik dus wel... ik ben ook vaak te vinden op You Tube en daar staan allerlei tips op... een ervan was je tanden spoelen met kokosolie... het zou goed zijn tegen ontstekingen... aangezien ik ooit een pot kokosolie kocht trok ik terstond badkamerwaarts en nu zit ik met een mondvol olie die ik tracht niet door te slikken want je moet minstens 10 minuten die olie om en om je tanden spoelen... 10 minuten zijn lang om zo te zitten dus ben ik maar aan mijn pc gaan zitten om die tijd nuttig te besteden... ik ben nu eenmaal praktisch ingesteld.

Het is een drukke week... de poetshulp... de kliniek voor die botscan waar ik meer dan 5 uren mijn achterwerk heb zitten verslijten... oogcontrole waar ik te horen kreeg dat mijn 2 ogen glaucoom hebben dus dat is dubbel druppelen en ik haat het... de uitslag van de scan krijg ik maar eerst volgende week... vandaag kwamen ze onze wekelijkse voervoorraad aan de deur brengen en toen ik die deur opende kwam er een kwalijke reuk mee binnen... ze waren net beer aan het ruimen even verder in onze straat... erg voor de gasfactuur maar ik moest achteraf alles open gooien om die stank buiten te krijgen... dan kwam de bib mevrouw verse boeken brengen... toen ik terug boven kwam was ik net op tijd om een bijna drooggekookte pot van het vuur te halen... tja was ik compleet vergeten... en morgen naar de bank om het een en ander te regelen... vrijdag weer naar de dokter... tja zoals ik zei... druk druk druk!

Intussen zijn die 10 minuten voorbij en stikte ik haast in olie en speeksel... tijd om te spoelen... gedaan... als ik een van die remedies lees ga ik ook altijd de reacties bekijken en die waren veelbelovend... kokosolie kan je letterlijk voor alles gebruiken... je kan er je tanden mee schoon spoelen... je huid mee insmeren die er naar ik las wonderlijk mooi en jong gaat uitzien... aangezien je nooit de hoop mag verliezen ga ik vanaf vandaag druk spoelen en smeren... dan maar hopen dat ik niet te hard ga schrikken als ik die verblindend glanzende huid en tanden bekijk.

30-11-2022 om 14:17 geschreven door Myette

En we zijn vertrokken... na de oogcontrole de heupcontrole... ik zit al lange tijd met vervelende klachten maar gezien mijn arthritis ben ik wel wat gewend dus niet zo vlug in paniek... maar die klachten verergeren dus toch maar op controle... afspraak maken moet doch wachten moet ook... dan zit je daar in die wachtzaal en kijkt naar de massa hinkelende en strompelende klantjes die bij de dokter binnen gaan en denkt dat je het toch nog redelijk getroffen hebt... dan bij de dokter binnen... een jong ventje die wel voldoende tijd nam om mijn klachten te aanhoren en me dan doorstuurde voor foto's... daar weer wachten... foto's genomen... aankleden en wachten... terug voor nog enkele foto's en weer wachten... naar de eerste dokter en wachten... het goede nieuws is dat mijn heupprothese nog degelijk op haar plaats zit maar dat de klachten denkelijk door mijn rug komen... afspraak voor botscan gemaakt... volgende week die botscan... dan terug voor mijn oog... dan weer de ortho voor de uitslag... we zijn goed bezig... en dan zijn die maagklachten nog niet onderzocht maar die zullen moeten wachten tot de rest afgewerkt is... goe bezig!

Toen ik jong was kwam ik liever bij een oudere dokter en nu bij een jonge... waarom... ik vind die jonge gasten liever voor oude madammekes dan de oude... misschien omdat ze bomma's hebben of zouden willen hebben... mij eender als ze maar lief zijn... ik ben eigenlijk altijd nogal preuts geweest en vind het niet prettig me te moeten bloot tonen aan vreemde mannen... ook niet toen ik nog mooi bloot was... en nu mijn rimpel vel tonen is nog erger maar ja als het moet dan bijt ik maar eens op mijn bieters en trek een stalen gezicht... leuk is wel anders.

Gisteren kwam zoon plots aanwaaien want ik had hem ooit gevraagd enkele bomen wat bij te snoeien... dacht dat hij het vergeten was maar nee... dus die klus is ook weer geklaard... mijn afspraak met vrienden is in het water gevallen... de reden... hun verwarming viel in panne en herstelling kan maar eerst einde van deze maand dus ze zaten in hun huis te bevriezen en zijn in het vakantiehuis van hun zoon getrokken in Oostende... ik had al hapjes besteld die ze vandaag komen leveren en nu zullen we die zelf moeten opsmikkelen... ergens ben ik blij dat het uitgesteld moet worden wegens al dat doktersgedoe... het wordt me eventjes teveel ineens.

18-11-2022 om 00:00 geschreven door Myette

Er zijn van die dagen... en weken soms... dat het echt niet meezit... verleden week weer slecht nieuws ontvangen... weer een vriend kwijt... ene die pas 4 weken geleden onverwacht bij ons op bezoek kwam... en nu plots PAF WEG... één troost is dat ik hem en zijn vrouw nog eens heb gezien want de laatste keer dat ze bij ons waren was vlak voor de lockdown... daarna kwam het er niet meer van... ik ben op slag enkele vrienden gaan uitnodigen voor volgende week voor er weer iets gebeurt... tja op onze leeftijd leef je van dag tot dag... wij zelf kunnen niet bij hen op bezoek want te ver en te moeilijk met 't manneke... vroeger waren die bezoekjes erg uitgebreid met een dinertje en alles erop en eraan... mijn vriendin en ik ook kunnen dat niet meer aan en dus zal het een koffietje zijn met wat lekkers... oud worden is echt niet gezellig... je leven krimpt meer en meer ineen zodat je op den duur nog alleen in je eigen bolletje opgerold zit als een larve in haar cocon... alleen komt die larve er na een tijdje uit.

Buiten dat trieste bericht was het ook "gene vette" zoals wij dat hier in Antwerpen vernoemen... de gewone perikelen met manlief die bij mij tot een explosie leidden... jaja ik schaam me ervoor maar ik ben ook maar een mens met gebreken en soms gaat de kruik zolang te w...  etc. etc. momenteel is het windstil hier... man erg geschrokken van die uitbarsting en voorlopig rustig... zou ik meer moeten doen.

Om eens over het weer te spreken... dat is bangelijk raar... de bomen houden angstvallig hun bladeren vast... ik denk dat ze twijfelen of het nu lente is en even afwachten... hun oude vacht eraf gooien of al beginnen nieuwe blaadjes te spruiten... onze schildpad is tot verleden week bovengronds gebleven maar heeft het nu toch opgegeven en zich ingegraven... die was al in januari boven water gekomen... veel te vroeg ook... het beestje gedraagt zich ook niet zoals andere jaren... de hele zomer lang kwam hij alleen vanonder zijn struik om te eten... met mondjesmaat... en dan terug weg... terwijl hij vroeger ongedurig de tuin op en af struinde... hij is nu wel geen jonkie meer (ik schat hem zowat 65) maar is dat niet wat vroeg voor een schildpad om al op pensioen te gaan?

Morgen ga ik nog eens proberen telefonisch een afspraak te maken met de dokter... tegenwoordig geen sinecure... overal zijn ze zogenaamd "met computer reorganisaties" bezig... dan zit je 3 kwartier naar een irritant getjingel te luisteren om dan te horen te krijgen dat ze door "technisch probleem" niet te bereiken zijn en dat je het nog maar eens moet proberen een andere keer... die andere keer krijg je hetzelfde... en na de derde keer geef je het op... mijn gedacht... het is niet de computer maar de mensen zelf die er met hun pet naar gooien... als je nu eens iemand aan de lijn krijgt die je echt wil helpen zou je op je knieen willen vallen uit dankbaarheid... ik heb dat nog niet vaak moeten doen... gelukkig voor mijn knieeen... ik vraag me wel af wat je moet als het echt dringend is.

13-11-2022 om 10:44 geschreven door Myette

Ik werd door de poetshulp uit mijn living verjaagd en ben dus maar wat gaan spelen... foto gevonden van het zoneke met zijn hondeke... schattig toch?

07-11-2022 om 15:58 geschreven door Myette