Het is geen groot geheim als ik vertel dat ik een liefhebber ben van het hemelse vocht dat gebrouwen wordt bij Moortgat in Breendonk. Naast het nuttigen van een Duvelke op zijn tijd verzamel ik ook Duvel objecten en prullaria. Ik noem maar iets: Duvel sokken, een Duvel onderbroek, Duvel T-shirt, een Duvel hondenhalsband, een Duvel flessenopener... en natuurlijk ook Duvel glazen. Ik heb het dan niet noodzakelijk over de vele door gerenomeerde kunstenaars versierde glazen die we tegenwoordig te pas en te onpas kunnen "verwerven", meestal binnen een of andere promotieactie, ik heb er al tientallen. Maar bij deze toon ik een foto van een Duvel familie. Papa en mama Duvelglas van de vorige generatie met hun enig kind langs de ene kant, een echtpaar van de huidige generatie aan de andere kant, nakomelingen zijn er bij hen nog niet en daar tussenin staat de stamvader van de familie, een oeroud, waardevol glas dat ik onlangs cadeau kreeg van mijn zus. Ik ben een tijdje met de foto aan het spelen geweest in Photoshop en uiteindelijk is het een soort high-key opname geworden.
Ik heb me vandaag doorheen de oogst van Love Tomorrow geworsteld. Na rigoureus wegselecteren heb ik uiteindelijk toch nog zo'n 50-tal foto's, die mijn strenge kwaliteitscontrole overleefd hadden, door de photoshop routines gehaald en in een map bewaard. Eentje was gisteren al bestemd voor deze blog, een relatief kleine selectie zal ik volgende donderdag op de vergadering van de fotoclub tonen en de overige beelden zullen waarschijnlijk forever in die map blijven zitten. Het zij zo. Ik heb me er alleszins mee geamuseerd. Ik wil er vandaag toch nog een tonen, iets totaal anders, dat wel. Model fotografie is iets dat niet hoog op mijn voorkeurlijstje staat, maar dat wil niet zeggen dat ik me er soms niet aan durf te wagen. Toen ik deze dame zag zitten in de Flower of Life tent vond ik het best een poging waard. De armbandjes waren niet dezelfde als deze die wij, gewone bezoekers, hadden gekregen, ze was dus waarschijnlijk ergens voor ingehuurd. Even oogkontakt was voldoende om te weten dat ze het niet erg vond. Ik heb een aantal foto's kunnen schieten zonder dat ze echt voor me poseerde maar er waren toch enkele leuke shots bij. Wat later kwamen er een aantal fotografen die aanwijzingen mochten geven en die met haar aan de slag gingen. Ik heb het nog even aangekeken maar ik had mijn beelden al. Deze vond ik de leukste uit de reeks.
Ik denk dat niemand van mijn vrienden of kennissen gelooft dat ik ooit naar Tomorrowland zou gaan. En toch... Er is sedert vorig jaar een soort spin-off, een deelaspect van het oorspronkelijke festival, op donderdag, daags voor de start van het tweede weekend boenkeboenke. Dat heet dan Love Tomorrow. Niet alle, maar de meeste podia en sites van Tomorrowland zijn dan voor het publiek toegankelijk en er komen bekende en minder bekende sprekers hun ideeën verkondigen over de toekomst van de mensheid, artificiele intelligentie, en nog veel meer toekomst gerichte thema's. Mijn zus, die in de evenementensector actief is, had kaarten kunnen bemachtigen en ik mocht mee. Bij sommige sprekers had ik wel eens het idee dat er sprake was van wishfull thinking, bij anderen kon ik me best aansluiten en het gebeurde ook dat ik de induk kreeg dat we met brainwashing werden overspoeld. Ik wilde eigenlijk in eerste instantie gewoon het terrein zien en de highlights fotograferen. Grosso modo gezien is dat ook gelukt. Er waren weliswaar enkele delen van het terrein die bij dit event afgesloten waren maar een los staand nadarhek opzij schuiven is niet zo moeilijk en als er dan niemand van het personeel of de security komt vragen wat je daar doet kun je toch je gang gaan? Zo kon ik ook de main stage te pakken krijgen. Het is waarschijnlijk een zeldzaam beeld zo zonder publiek. Vanaf morgen zie je hier zonder twijfel geen sprietje groen gras meer omdat daar het merendeel van de 70.000 bezoekers zal staan maar vandaag was ik de bevoorrechte toeschouwer van de onbevlekte scene.
Wat een kort fietsrondje zou worden werd uiteindelijk weer een namiddagvullende bezigheid, ook al omdat we op een terrasje weer bekenden tegenkwamen en dan is de gezelligheid een sterkere magneet dan de terug-naar-huis-rit. Ik probeer altijd wel een of andere omweg, onbekende afslag of een afwijkend stukje traject in te lassen tijdens onze tochten. Deze keer had ik er voor gekozen om op het kasseiweggetje richting Ten Aard te geraken om daar aan de Kattesteertvijver te gaan zien of er geen interessante beelden te schieten waren. Op die plaats heb ik tenslotte ooit voor het eerst en meteen ook voor het laatst een roerdomp kunnen spotten. Mijn verwachtingen werden ruimschoots ingelost ware het niet dat ik alleen het kleine Sony zaktoestelletje bij had. De lens op dat ding is het equivalent van een 24-200 op een full-frame en dat bleek net te weinig om de reigers, Canadese ganzen en veel ander moois vast te leggen. Ik heb me dan maar geconcentreerd op de vogels die dichterbij zaten en deze eendjes vond ik sowieso ook best de moeite waard. Het voornemen om er snel weer eens naartoe te gaan met de Canon en de tele er op is ondertussen gemaakt. Ik zal op mijn Facebook pagina wel wat beelden van andere interessante vogels in de verte plaatsen.
Min of meer onverwacht werd het in de vroege namiddag droog en het leek er op dat het ook droog zou blijven. Daar hebben wij meteen van geprofiteerd. Toen we al fietsend in de buurt van de jachthaven kwamen in Herentals besloten we er toch eens aan te leggen. Ik ben geen fan van de vele pop-up drankgelegenheden die in het vette seizoen het gras komen wegmaaien voor de voeten van de reguliere horecazaken maar het spreekwood zegt: Als de dorst is in de man moet je drinken waar je kan... (of zoiets?)... Onwaarschijnlijk toeval, de eerste mensen die we daar zagen zitten waren kennissen, aangetrouwde familie van het vrouwke zelfs, die we in jaaaren niet gezien hadden. Het werd een gezellig samenzitten bij het genieten van enkele Duvels. Extra leuk was dat zij hun hond, Thor, bij hadden en dan smelt ik natuurlijk. Eigenlijk zijn we nog steeds niet over het verlies van Phaido heen maar dan tref je een even lieve goeierd, ook een golden retriever. Dat ik 'm diverse keren gefotografeerd heb is vanzelfsprekend. De eendjes op het kanaal trokken constant zijn aandacht en dat bracht dan ook weer herinneringen terug. Reden te meer om vandaag voor dit beeld te kiezen.
Er zijn tegenwoordig meerdere apps om te zien waar je mag vliegen met de drone, waar niet, wanneer het weer gunstig is enz. enz... Vanavond waren alle lichten groen en het verplichte lichtje boven op de drone bij nachtvluchten, dat standaard niet mee geleverd wordt, had ik ondertussen ook aangekregen uit China. Geen beletsel meer om mijn voorliefde voor avond- en nachtfotografie te koppelen aan mijn nieuwe speeltje dus. Een niet te stoppen goesting om alle theorie die ik de voorbije dagen weer heb opgeslupt ook in de praktijk te testen liet mij geen andere optie dan er op uit te trekken. Het centrum van Lichtaart, onze thuishonk, leek me een veel mogelijkheden biedend doel. De kerk en omgeving heb ik in dit beeld kunnen vangen van op 120 m hoogte. Als hobbyfotograaf die per definitie konstant niet alledaagse standpunten zoekt amuseer ik me rot!!!
Qua datering zit ik met een dubbel gevoel. De foto is wel degelijk op 23 juli gemaakt maar hij is bedoeld voor de 24ste. Ik ben een nachtmens en het vrouwke heeft een net iets ander slaappatroon. Ze wil wel eens vroeger het bed in duiken. Dat was ook vandaag zo. Maar morgen (op het moment dat ik dit schrijf is het al vandaag eigenlijk) hebben we iets te vieren. Ik had met voorbedachte rade een lekkere fles in de koelkast gezet en zo rond half twaalf heb ik die er uit bevrijd. Ik had al een setting klaar gezet om een foto te maken. Dat gedaan zijnde ben ik vlak na middernacht met de twee glaasjes naar de slaapkamer getrokken om haar te verrassen. Daarna ben ik weer voor de PC gaan zitten om nog een 54 aan de opname toe te voegen terwijl ik de rest van de fles heb genuttigd en zodoende is alweer een bijzondere datum wereldkundig gemaakt.
Dat dit geen foto is die vandaag gemaakt is mag wel duidelijk zijn. Ik heb het even druk... druk, druk, druk. Ik verschrok toen ik zonet op de stappenteller van mijn smartphone keek, minder dan duizend stappen!!! Dat ding zit niet altijd in mijn zak, ik leg het wel eens langs me op tafel of zo en vergeet het dan even. Maar toch... Ik heb zowat de hele dag voor de computer gezeten, niet de laptop of de Mac, maar voor de oude Atari. Ik blijf zweren bij het programma Notator om muziek te maken en er is nog wat werk aan de winkel qua voorbereiding voor onze volgende kerst-musical. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van eerder deze week. Gelukkig heb ik nog een massa leuke, niet eerder getoonde foto's. Uit onze avondfotografie-trip naar Antwerpen van eerder deze week koos ik dan maar voor dit beeld van een aantal meeuwen die op een hoog uitzichtpunt zitten te genieten van het avondrood boven de Schelde.
Ik heb er nog even aan gedacht in de nabewerking hier een oude sepia foto van te maken. Dat zou het nostalgische gevoel misschien nog beter benadrukken. We hebben in onze gemeente nogal wat verenigingen en personen die het verleden koesteren en die hun best doen om de herinnering aan vroeger levend te houden. Er is de heemkundige kring, de gildes, het pompoengezelschap en, last but not least, we hebben de Lichtaartse kloppers, de vlegeldorsers. Tot voor kort organiseerden ze de jaarlijkse volkorenmet maar na de coronaperikelen is die helaas gesneuveld. De kloppers blijven gelukkig nog wel hun ding doen. Ieder jaar wordt een korenveld ingezaaid, het koren wordt in de zomer op traditionele wijze gemaaid en in garven gezet. Die oogst wordt gedurende het jaar dan gebruikt om op allerhande festiviteiten de oude tijd van kloppen en dorsen te herbeleven. Begin augustus komt er trouwens weer een volksfeest op de korenweide al zal dat toch niet hetzelfde zijn als de ter ziel gegane volkorenmet. Ik heb vandaag enkele foto's gemaakt van het gemaaide koren. Op deze plek is er maar plaats voor één dagelijks beeld, een keuze van de andere toon ik wel op mijn facebook pagina.
Ik ben vandaag nog eens naar de Tikkenbroeken geweest, het natuurgebied waar we met onze fotoclub een jaar lang fotograferen voor de tentoonstellingbij het 70-jarig jubileum in het najaar. Natuurlijk had ik ook mijn drone meegenomen, je kunt niet genoeg oefenen... maar de ultieme foto is er ook vandaag nog niet gekomen. Ik heb weliswaar alweer wat vorderingen gemaakt in de stuurmanskunst en de drone oogst was best oke maar ik realiseer me dat ik op deze pagina's ook niet al te veel in één richting moet kiezen. Uit de ongeveer 4 km lange rondwandeling koos ik daarom vandaag voor deze twee-voeten-op-de-grond foto. Een groot diafragma en de focus op een kattenstaart (da's een plant he manneuhhh) leverde dit beeld op. De achtergrond met de gevallen boom is daardoor onscherp en dat is precies wat ik wilde. Die boom ligt er al jaaaren over het wandelpad en als je kleiner bent dan 1,30 kun je er zonder bukken onderdoor. In mijn geval wordt het elke keer moeilijker en dat komt niet alleen door mijn lengte...
Een zwart-wit foto met één onderdeel in kleur, meestal rood, ik heb me er ook al vaak aan gewaagd, het is een huizenhoog cliché! Vandaag kon ik het weer niet laten. Deze twee zaten samen bij het water te genieten van elkaars gezelschap. De tas van de jongedame leek de perfecte omschrijving van de scene te zijn: hartjes. Hartjes horen in het rood, zelfs in een zwart-wit foto. Mijn goede vriend Photoshop nam de taak op zich om dat voor elkaar te krijgen.
Een aantal jaren geleden besloot ene Bartel van Riet in de Kasteelhoeve bij de watermolen in Grobbendonk een horecazaak te beginnen. Het zou een volkscafé worden, een fietscafé, een wandelcafé en eerlijk gezegd de ligging leent zich daar uitstekend toe. We zijn er toen uit pure curieuzeneuzigheid eens met de wagen naartoe gereden en het beviel ons meteen. Veel bruiner kun je een café niet vinden, en het terras -als je dat al een terras mag noemen- vonden we zoveel leuker dan veel akelig afgeborstelde cleane design 13-in-een-dozijn gelegenheden. We zijn er sindsdien nog enkele keren geweest. Vlakbij de deur is het niet en onze fietstochten gaan niet vaak zo ver in die richting maar het staat hoog in ons lijstje van favoriete stopplaatsen. Ondertussen is er een nieuwe uitbater maar veel is er niet veranderd. Vandaag kwamen we weer in de buurt en een Duvel lokte... Helaas... op dinsdag gesloten. De drone die ik tegenwoordig altijd in mijn fietstas meeneem voor just-in-case situaties drong aan om van de gelegenheid gebruik te maken. Geen mensen, waar je sowieso niet mag overheen vliegen en geen privacy-problemen. Ik heb 'm dan ook even de lucht in gelaten om enkele foto's te schieten. Zo ziet Den Herberg er dus uit van op 50 m. hoogte.
We zijn vanavond nog eens naar Antwerpen gespoord. Als je aan avond- en nachtfotografie wilt doen is dat altijd een meer dan leuke stad. We hadden gelezen dat het centraal station (De Middenstatie) mooi verlicht is tegenwoordig en naast veel andere onderwerpen was dat een van de belangrijkste doelwitten. Het is en blijft voor velen het mooiste station ter wereld tenslotte. Uiteraard is er nog een hele korf met beelden uit onze uitstap maar dit was nu eenmaal de belangrijkste reden om naar de koekenstad te gaan. Het station is inderdaad prachtig verlicht maar van uit de Keizerlei, de voor de hand liggende, interessantste invalskoek, zaten er veel vervelende bomen in de weg als je van op afstand wilde fotograferen. Dan maar dichterbij denk je dan, met de 16 mm groothoek lukt dat ook wel, maar vanuit deze hoek is de majestueuze koepel al niet meer te zien en is het beeld toch net iets anders, iets minder groots dan oorspronkelijk gepland. Waarom denk ik plots aan een drone? Ik vrees dat we daarvoor geen toelating zullen krijgen...
Er was de laatste tijd nogal wat commotie rond het nieuwe gebouw dat ten noorden van de dorpskern van Kasterlee verrees, bij de splitsing van de N19g en de oude weg Turnhout - Geel. De enen vonden het een gedrocht en anderen spraken over een landmark dat een extra parel in de regio zou worden. Ik kom er wel eens langs, zowel met de wagen als met de fiets en ik heb het zien groeien. Nu het zo ongeveer voltooid is heb ik de tijd genomen om het eens te fotograferen en eerlijk gezegd vind ik het best mooi, mooi genoeg om in mijn komende jaaralbum te prijken alleszins.
Ik ben vandaag de deur niet uit geweest en fotograferen was er al helemaal niet bij. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van gisteren maar dat is geen onoverkomelijk probleem, integendeel. De oogst was zo groot en zo divers dat het zonde zou zijn er niet nog eentje uit op te delven. Er was de wandeling met de bewoners van Hoevezavel, een etentje met de familie bij de Brugwachter, iets drinken bij de locale horeca en dan ook nog de optredens bij gelegenheid van de opnames van het programma Vlaanderen Muziekland. Eén van de thema's waar ik mee bezig ben, o.a. om een zwart-wit serie te maken voor het komende fotosalon van onze club, is "samen". De mogelijkheden zijn legio natuurlijk en ik heb al meerdere foto's in een map verzameld. Gisteren is er weer eentje bij gekomen: "Samen spelen". Met zulk mooi weer was het bijna vanzelfsprekend dat we een tafel buiten hadden gekozen en een van de zoontjes van neefje Kenny vond spelen met de vriendjes veel leuker dan bij al die grote mensen zitten. Dat onderwerp kon ik niet laten liggen...
Zoals iedere vrijdag zijn we ook vandaag weer naar Lommel gereden om te gaan wandelen met de bewoners van zorginstelling Hoevezavel. Tijdens de wandeling vernamen we van Swa, broer van het vrouwke, dat 's avonds op het Hertog Jan Plein opnames waren van Vlaanderen Muziekland met tal van bekende artiesten. We besloten dan maar in Lommel te blijven, eerst een hapje te eten en daarna naar de show te gaan kijken. Het was er pokkedruk en een goed plekje vinden om te fotograferen was quasi onmogelijk. Ik ben dan maar helemaal achteraan aan de zijkant op een bankje gaan staan en met de 300 op mijn toestel heb ik toch enkele aanvaardbare foto's kunnen scoren. De podiumlichten die constant naar het plein gericht waren voor de TV opnames maakten het er niet makkelijker op. Voor de aardigheid geef ik nog eens de exif gegevens mee bij deze opname van Stan van Samang. ISO 2000 - F 7,1 - 1/200 - 300 mm.
De wilde bloemenweelde die we ook dit jaar weer voor ons huis hoopten te zien verschijnen was niet meteen wat we er van verwacht hadden, zeker gezien de hoeveelheid zaad die we gestrooid en ingewalst hadden. Er zijn wel enkele clusters van soorten die blijkbaar beter tegen de weersomstandigheden bestand zijn, of waarvan de zaden door de vogels minder geapprecieerd worden, die de mislukking proberen te verdoezelen. Ik had er vanmiddag al enkele opnames van gemaakt en toen ik vanavond na de vergadering van de fotoclub weer naar huis gewandeld kwam kreeg ik het idee er eens een sessie nachtfotografie op los te laten. Het was nog niet helemaal donker en ik heb dan maar gewacht tot net voor middernacht. Toen ben ik met de camera op statief en gewapend met een zaklamp weer naar buiten getrokken. Achteraf gezien had ik misschien een nog iets kleiner diafragma moeten kiezen om de scherptediepte wat groter te maken en ook die achterste bloemen er iets scherper op te krijgen maar anderzijds zat ik met ISO 200 en F 5,6 al aan 30 seconden belichtingstijd. Dit is dus een compromis en eigenlijk vind ik het wel oke zo.
<<< Gelukkig is het server-probleem van de website opgelost... dank aan de iters voor de snelle en kundige ingreep.>>>
De hittegolf lijkt ons een tijdje te verlaten. We kunnen weer ademen! Fietsen blijven we sowieso doen, hoewel we vandaag geen tijd hadden voor een grote toer. Even tot het Kempisch kanaal en terug was voldoende om toch de zinnen een beetje te verzetten... en een foto te maken. De mooie luchten zijn we ook kwijt voorlopig maar dit beeld vond ik toch de moeite waard. Het lijkt er in de buurt van sas 9 op dat het Kempisch kanaal een brede waterweg is maar dit is slechts over enkele honderden meters. Verderop is het weer veel smaller. Ik vind dit wel een van de mooiere locaties langs het kanaal.
Puffen vandaag. Toch zijn we er op uit getrokken om een fikse fietstocht te ondernemen. Zolang je in beweging bleef viel het wel mee, de wind zorgde immers voor wat afkoeling. Stoppen deden we alleen als het echt niet anders kon, om een niet te missen foto te maken of om wat vloeibaars bij te tanken. De Beddermolen in Tongerlo hoorde in die eerste cathegorie. Onze dochter heeft er lang geleden ooit aan gedacht het aanpalende beschermde pand te kopen maar de voorwaarden bleken toen zo streng dat het wel een zelfmoordoperatie leek. Ondertussen is het helemaal gerestaureerd maar voor zover ik kon zien nog steeds niet bewoond of operationeel. De molen evenwel staat er nog steeds te pronken in al zijn glorie. Als we de stand van de wieken mogen geloven neemt de molenaar een korte pauze.
Ik ben nog helemaal niet uitgespeeld met mijn drone en ook vandaag ben ik weer bezig geweest met experimenteren en fotograferen, maar ik realiseer me maar al te goed dat als ik me wil houden aan de zelf opgelegde regel om zoveel mogelijk afwisseling in mijn fotografie te brengen, ik iets anders moet kiezen als onderwerp vandaag. Als Jul, de woef van zoon Michael dan even te gast is, hoeven ze mij niet te vragen even mijn fototoestel te gebruiken. Tromgeroffel..... voila, een woefportret! Is ie niet mooi?
