De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
01-09-2007
Liefdesverdriet
Mijn kleinkind kwam uit de school en was zeer ongelukkig. Ze weende zelfs. Ze had liefdeverdriet want haar huwelijk met den Dieter ging niet meer door, paniek alom. U moet weten, den Dieter wordt in december 4 jaar. Mijn kleinkind is 3,5 jaar, een huwelijk tussen die twee lag voor de hand. Het was liefde op heteerste zicht want iedere dag deed Belle een snoepje mee voor Dieter als ze naar school ging. Ze liepen ook altijd hand in hand. Belle kwam op mijn schoot zitten, ik vroeg wat er gebeurt was. Ze zei:Weet ge wat de Dieter gedaan heeft pepe? Hij heeft Lotte een kus op haar mond gegeven!
Ik had er alle begrip voor dat mijn nakomeling zo reageerde, zoiets doet ge niet. Zeker niet als ge op trouwen staat, dat hoort niet, want ze hadden alles al geregeld. Het feest was in de Quick, de juf en de kindjes zouden ook komen, ze zouden in mijn tuinhuis gaan wonen. Mijn kleinkind had gezegd dat geld geen probleem was want hare pepe was op pensioen en kreeg alle maanden geld vanuit een hoge toren in Brussel.
Nu viel alles in duigen. Ik probeerde nog een andere kandidaat voor te stellen, maar dat kon niet. De peter plaste af en toe nog in zijne pamper en de Gert zijn tanden vielen uit. Oma stelde mij voor als kandidaat, maar dat vond ze maar niets.
Met al dat gebabbel was ze plots moe geworden. Ze stak haar duimpje in haar mond en viel in slaap op mijn schoot. Ik dacht juist hetzelfde want we hadden al zware beslissingen moeten nemen op onze leeftijd.
Toen de oma er zich kwam van vergewissen hoe ver de zaken stonden, ging ze rap om het fototoestel. Een 70 jarige met zijn kleinkind op de schoot, allebei slapend, zou de foto van het jaar worden
Het weer viel tegen, terwijl het in het vaderland zalig weer was. Plezierig is anders, maar niet gezeurd, onbezorgd niets doen kan ook leuk zijn. We hadden dan meer tijd om naar de medemens te kijken, zeker in het restaurant van het hotel, dat in buffetvorm was opgesteld. Wat mensen op hun bord leggen en door elkaar eten is niet te geloven. Ik die dacht dat er regels waren om gerechten samen te eten, bijvoorbeeld gehaktbrood met krieken, ik zeg maar iets. Aan het ontbijt frieten met plakjes kaas, een ei met donuts. U stelt je eten zelf samen, u eet zoals U wil, maar op de middag zag ik paling met ijscrème eten. Er zijn grenzen aan smaak. Dat zoiets bestond, niet te geloven
Toen kwam er een reisbus toe met mensen. Die avond bleven zij eten en verbleven een nacht om de dag nadien verder te reizen. Na het ontbijt voerden zij een aanval uit op dat buffet, borden werden volgepropt, alles door elkaar, waarvan ze niet de helft opaten. Dat bleef gewoon op de tafels staan, en werd er opnieuw een ander bord gevuld. Een chaos van eten en drinken, het was niet om aan te zien, wat een verspilling! Ik dacht nog: daar moest straf opstaan dat bleef bijna allemaal onaangeroerd achter, hoe zouden die thuis eten?
De verantwoordelijken stonden er sprakeloos naar te kijken bij zoveel gemors met al dat goede eten. In een mum van tijd hadden die mensen er voer van gemaakt, en blijkbaar vroegen die reizigers zich niets af, ze hadden er toch voor betaald zeker? Alles belandde in afvalcontainers. De gewone dagelijkse hotel gangers stonden er sprakeloos bij. Dat doe je toch niet, fatsoen is anders. Er zijn mensen die zich ongemakkelijk voelen als ze een botertje teveel hebben genomen en het gaan terugdragen, iedereen weet toch: met eten wordt niet gemorst!
Een mens mag niet altijd terugvallen op vroeger, maar toch, ik zag ooit hoe een Afrikaanse vrouw in de Congo maniok plette in een holle boomstronk. Ze was er uren mee bezig. Ze bood me aan wat te nemen met mijn vingers, het smaakte heel goed. Voor haar was dat het eten voor een ganse dag met haar gezin en ze wilde dat delen met mij. Als ik daar aan denk en vergelijk met die onbeschofte mensen in dat hotel waar véél nóg niet genoeg was, denk ik: mijn God, het is toch niet eerlijk verdeeld! Maar wat doen we eraan, niets zeker?
Beroepshalve ben ik in ziekenhuizen waar men aan het oude gedeelte meestal een stuk bijbouwt, omdat de vraag naar onderzoeken en opnamen zo groot is dat men constant tekort heeft aan bedden. Bij een hartoperatie mag men 5 dagen blijven, een blindendarm 3 dagen, een geboorte ook enkele dagen, een andere heup is een klusje en wonderwel loopt dat allemaal goed af.
Onlangs in de familie een operatie aan het hart met 5 overbruggingen, men zaagt u borstbeen door, knoopt al die aders aan elkaar,naait alles terug dicht. Een week nadien, zonder veel pijn te hebben, is men terug thuis want pijn hebben hoeft niet meer, zelfs niet om een kind te kopen. Dat gaat allemaal vanzelf. Wat nog het meest verwonderlijke is, ons familielid is nu 3 maand geopereerd en is momenteel zijn tuin aan het omspitten, ongelooflijk toch!
Zonder die chirurgen en dat medisch personeel is men dood. Maar als ge dat hoort hoeveel dat kost aan de ziekenkas, vooral een hart operatie kost vele duizenden euro. Uzelf moest ook wat bijleggen, maar het gaat wel over je leven, dus niet neuten hé Als ge in die gasthuizen komt lopen daar honderden mensen in en uit een begankenis lijkt het, iedereen is zo begaan met zijn gezondheid en denkt niet, hoe dat in andere landen is, maar geloof me, nergens zo goed als hier.
Bij onze buurlanden moet ge U houden aan dezelfde dokter, bij ons gaat U waar U wil. Bij een specialist gaan? U doet maar. Op wachtlijsten staan? Arrogant naar een ander gaan,ja, wat denkt dat doktoortje wel. Er mag niets verkeerd gaan, of men klaagt, zelfs het eten in de kliniek moet van prima kwaliteit zijn. Niet te koud en niet te warm. In gasthuizen deelt men eten rond om 11u30, begrijpelijk, met zoveel veel patiënten, en een tekort aan personeel. Maar dat kan niet hoor, het moet om 12uur, en niet zo vroeg. Dankbaarheid is zo ver weg soms, we moeten ons bezinnen, rondom ons kijken, en blij zijn dat we het zo goed hebben en vooral hopen dat het zo mag blijven. Tot gauw.
Ge kunt met geen mensen praten of er zijn ontevredenen bij, dat stoort me enorm. Alle reden zijn goed om te morren omdat het te snel moet, de kwaliteit die steeds beter moet. Nu is men aan het proberen om meer uren te laten werken voor hetzelfde geld, men stelt voor om op 70 jaar in pensioen te gaan. Men mort over alles en men verdient te weinig. Ondertussen bouwt men verkavelingen vol met prachtige woningen waar men niet intrekt vóór de woning volledig is afgewerkt tot in de details. Omheining er rond, de gazon aangelegd, het tuinhuis met de veranda. Die ontevredenen rijden met de auto naar het werk, gaan op reis en gaan af en toe eens uit eten, niets mis mee en als het kan, waarom ook niet?
Waarover bent u dan fier vraagt U zich af? Wel, zelf gelezen, de Belgen zijn de beste stielmannen op de wereld, zijn best in talen, hebben een bovenbeste keuken, de beste gezondheidszorgen, de beste bouwers, de beste vrouwelijke tennissters, het woord de beste is hier uitgevonden en op zijn plaats.
Dát mensen, maakt van mij een fiere gieter. In plaats van te zeuren, ga eens over de grenzen kijken waar alles zoveel beter is. U zult lopen om thuis te zijn, laat ons verder doen zoals we bezig zijn (goe bezig dus ) en in ieder huishouden is wel eens wat.
Weet ge wat men in West-Vlaanderen zegt als men afscheid neemt: En de naarstigheid nog!, waarmee men bedoeld: doe maar voort!
Weet je wat ik U wens: de naarstigheid nog, en haast U wat!
Mijn leeftijd, flink van mij hé! Ge zou het niet zeggen, zegt U? Drink dan iets voor mij, maar als ik naar de mensen van mijn leeftijd kijk, denk ik: zou ik er ook zo uit zien? Dat zal wel, waarom zou dat anders zijn. Ik zie mensen die er hun leeftijd uitzien, daar is niets mis mee natuurlijk, met groeven in hun gezicht, hebben wat overgewicht alles begint wat te hangen, mij stoort het niet. Alles heeft zijn charmes, zelfs een hangende tiet.
Eén ding is zeker: als je de oudere mensen van nu vergelijkt met vroeger is dat een hemelsbreed verschil. Men is nu beter en moderner gekleed, de rage van de velours broek en de zwarte voorschoot is voorbij. Maar lieve tijdgenoten, men is ons beu, we hebben onze tijd gehad. We lopen in de weg, wij kosten te veel. Ze kunnen met moeite ons pensioen betalen en na 45 jaar werken zegt men nu: (verschoning) Oude knar, we hadden nooit gedacht dat U zo oud zou worden. Geloof me, ik ben danig ontgoocheld, maar ja, ons carrosserie begint te roesten er zijn kosten aan. Ons gebit is een schietkraam, we moeten pillen slikken want onze cholesterol is te hoog. Als je vroeger bij de dokter ging moest ge U uitkleden. Gans naakt, zeker als je jong was als vrouw. Weet ge wat die dokter nu zegt? Steek U tong eens uit, daar kan ik alles aan zien. Kortom, we zijn zagemannen die nooit tevreden zijn. Als het grof huisvuil is of grijze zakken moeten we ons binnenhouden. Vrijen doen we nog met mondjesmaat Oei, verkeerde woordkeuze op 69 jaar
Maar we gaan actie voeren, wat denken die snotneuzen wel! We hebben 45 jaar gewerkt, dat is een stukje langer dan zoals men nu voorstelt. Als een fabriek stopt zegt men: We hebben dat goed geregeld, onze arbeiders kunnen op pensioen, die zijn dan 52 jaar! begrijpen wie kan... Wij hebben meer dan 45 jaar gewerkt en toen moesten we ook nog de zaterdag werken. We zorgen een beetje voor onze kinderen-, schoon -en kleinkinderen, we zijn beginnen werken op 13 jaar, alé ik toch, toen spek met eieren nog een hoofdschotel was. We hebben bijgedragen en belastingen betaald, leefden van de liefde, want geld of meubels hadden we niet, we vonden dat niet erg. Moeten we nu onderdanig zijn of moeten we blij zijn dat we er nog bij mogen zijn en duizend keer dank U wel zeggen als we ons pensioen krijgen?
Ze hebben ons verkeerd ingeschat, we gaan de resterende 20 jaar in een aangename periode doorbrengen. Altijd opgewekt, niet meer de slimste, wel de wijste, genietend van onze kinderen en ons pensioen. Nog een beetje helpen als men het vraagt, ons laten gelden, vooral blij zijn, lachen, schuine en andere moppen vertellen, stoer doen, over seks praten en zeker niet neuten.
Beste lotgenoten, als ik jullie bekijk vind ik jullie allemaal mooi en sexy en wat maakt het uit, een rimpeltje meer of minder, de cup maat wat groter of kleiner? Als we maar gezond zijn en ons goed voelen in ons vel.
Ik zat in de wachtkamer bij den dokter er scheelde wat aan mijn carrosserie. De mensen die er ook waren lazen in de boekskes en in de Knack die ze thuis niet hadden. Toen het aan mij was en ik mijn beklag had gedaan besloot de dokter dat ze me niet kon helpen en gaf me de raad naar een chirurg te gaan. Ik denk dat ge binnen moet komen zei ze, het zou een grote beurt worden zoals met je auto.
En bang natuurlijk, anders heb ik een grote mond maar nu was ik kleintjes, bij een chirurg komen? Ik vind dat geheimzinnige mannen. Dat snijdt ergens wat weg, ze nemen op een andere plaats wat ze nodig hebben, naaien alles dicht en klaar is kees. Vreemde heerschappen maar zeer geleerd gaan tot hun 30ste naar school. In zijn kabinet hing een foto van het gereedschap dat hij gebruikt, messen, scharen, zagen, spanvijzen, klemmen, naalden, hamers. Neen, ik vergis me niet, ik was bij een dokter niet bij een schrijnwerker en gij verschiet dat ik bang was. Ne mens zou voor minder.
Hoe die zich uitdrukken das niet gewoon. Ik hoorde hem zeggen aan de telefoon: Aangezien de stopzetting van de oestrogeenproductie in de eierstokken eveneens gepaard gaat met een significante vermindering van de botdensiteit, werden deze hormonen substitutie behandelingen ook in grote mate voorgeschreven aan niet symtomatisch gemenopauzeerde vrouwen.
A.U.B. verstaat gij dat? Ik niet, om het simpel te houden zei hij: U moet hop innemen en ik die dacht dat ze daar bier van maakten. Volgens hem behoort hop tot de familie van de prenyflavonoiden die net als de soyafyto-oestrogenen een structuur hebben die sterk gelijkt op de oestrogenen bij de vrouw tussen deze preyflavonoiden werkt een prenylnaringennine met een oestrogene activiteit, das ietsje anders gezegd maar hij heeft gelijk vindt U ook niet?
Na een geslaagde operatie want het lukt altijd kwam hij mij bezoeken op de kamer. Het was een bezorgde, aardige man die zijn werk vakkundig had gedaan en die doet zoiets alle dagen, wat een verantwoordelijkheid! Zou die met zijn vrouw over het werk praten vraag ik me af
Ik help nog een beetje mee in het bedrijf waar ik reeds 56 jaar werk. Ik ben 69 jaar maar ik kan het niet laten. Ik doe het graag en mijn vrouw zegt dat ik gene gemakkelijke ben om alle dagen in huis te hebben. Ze zal wel gelijk hebben, ikzelf denk het tegenovergestelde, maar een mens weet misschien niet van zichzelf hoe moeilijk hij is.
De werven worden door mij op voorhand bezocht, ik heb afspraken met architecten, eigenaars of aannemers, verspreid over Vlaanderen. Omdat ik behoor tot de gewichtigen, zeg maar de overgewichtigen, geeft mijn vrouw me alle dagen een schoofzak mee, zodat ik geen overdaad kan doen, precies of ik zou dat durven, alhoewel? Maar onlangs gebeurde er iets waarbij ik me niet goed voelde. Meestal rond de middag zet ik mij op een veilige plaats om te eten maar ik had niet veel keuze en parkeerde mij op een parking van een grootwarenhuis. Ik haalde mijn brood en beleg uit, het was een stuk koude kip met ananas van de dag ervoor, een kan warme thee en een appel, altijd lekker en meer moet dat niet zijn. Aan de ingang van het warenhuis zat een vrouw met kind op de grond, met een kartonnen plaat voor zich, waar op stond geschreven: AUB mijn kind en ik hebben honger, geef me wat eten.
Daar zit ge dan met uw boterhammen, kip en fruit en je warme thee. In een flits dacht ik, ik ga me verzetten, ik kan niet eten terwijl dat kind en de moeder honger hebben. Ik vond dit een smerige gedachte dus ben ik uitgestapt, de winkel binnengegaan en kocht 4 broodjes, een grote fles Cola, beleg erbij en een pakje koeken voor de kleine. Ik gaf het af en die mevrouw was mij heel dankbaar, het klein ventje zijn ogen lichten op als hij die koeken zag en ik kreeg een warm gevoel vanbinnen.
Ik ben uit het zicht gaan parkeren om te eten, plots rijdt een wagen voorbij met een ster erop. Die mevrouw met het kind nemen het gekregen zakje mee, stappen in op het eind van de parking. Ze keek schuw rond maar ze zag me niet en weg waren ze.
Ne mens begint dan na te denken, mijn goed gevoel dat men heeft als men iemand helpt was een beetje weg, het enige dat overbleef waren die pretoogjes van die kleine knaap. Hij zei nog zo mooi: Dank u wel mijnheer en toch het is nog altijd beter dat je kan geven in plaats van te moeten krijgen, of wat denkt U ervan?? Misschien stonden ze achter de hoek en aten ze die broodjes op in de Mercedes Het ergste vind ik, hoe denkt dat kind erover en hoe moet dat later met hem, mijn koude kip smaakte mij ook niet meer zo goed. Misschien was er een reden en waren die mensen ten einde raad.
Aan zee met de kinderen en klein kinderen in Middelkerke!!
Er was veel volk en we kenden niemand,we gingen op een terras iets drinken zodat we aan mensjes kijken konden doen en roddelen over de voorbijgangers. Wat ge daar ziet is niet te geloven. Als ge boven de 100 kilo weegt hoort U bij de fretterkens. Zonder verschoning bent U een dikken, ik dus, en zoals alle dikgenoten zeggen: Moest ge weten wat wij maar eten, we durven ons wel eens laten gaan en 1,5 kilo mosselen eten met frieten en 2 zelfs 3 pintjes bier erbij drinken. Is dat nu zo veel als het smaakt? Maar het smaakt altijd vandaar het overgewicht natuurlijk.
Ik heb nogal wat lotgenoten zien passeren, vrolijk babbelend alsof er niets aan de hand is, wel in het vooruitzicht van een vispannetje met puree. Mijn vrouw zegt: Dikke mensen hebben meestal een mooi gezicht, dat geld alleen voor vrouwen, naar mij kijkend. Ik heb dan maar een verweer: Bij ons is er geen plaats voor rimpels, alles is mooi vol. Niet erg mooi als u over die wandelaars achter hun rug hun foto maakt maar ze horen het toch niet. Té mager, té klein, een zonnebril die op niets trekt, te warm gekleed voor dit weer, een druppende ijscrème.
Plots ging er een groep voorbij met 4 begeleiders met volwassen gestoorde mensen waar onze lieve heer een draadje verkeerd heeft aangesloten, één ervan had een tiental langspeelplaten bij die hij altijd maar opnieuw bekeek en ze koesterde en ze tegen zich aan drukte en voortdurend glimlachte. Iemand stootte kreten uit en zocht contact met iedereen, enkele liepen hand in hand liefdevol naast elkaar. Ze leken heel goede vrienden, ieder met zijn eigenaardigheden. De begeleiders praten met hun gasten alsof ze een wandeling maakten op de dijk met hun vrienden. Gans de groep had er deugd aan, ik werd er stil van terwijl wij zorgeloos, en ons over niets zorgen maakten, waren die mensen bezig en offerden zich op om het zo aangenaam mogelijk te maken voor hun gasten, ze hebben daarbij nog een grote verantwoordelijkheid, voor ons vakantie, voor hen alert zijn Proficiat begeleiders!!
) en in ieder huishouden is wel eens wat.
